[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #61 : Destinesia (61) ผู้ช่วยฝีมือดี

Destinesia (61) ผู้ช่วยฝีมือดี

รีมัสไม่ได้ถามย้ำเกี่ยวกับเรื่องบ็อกการ์ต ..  รีมัสคงเข้าใจว่าเรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่ได้อยากจะพูด มีเรื่องบางเรื่องที่ถึงพูดไปก็ไม่มีใครรู้จัก ถ้าพวกเขายังไม่ได้พบเจอ .. อาจจะเพราะเขาเก็บท่าทีได้ดี ไม่ทำตัวไร้กังวลอย่างทีเห็นภายนอก ..

เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว .. เขาก็จะปล่อยมันให้ผ่านไปตามกาลเวลา .. สิ่งที่เขาต้องทำคือ คิดถึงเรื่องของตัวเองให้ทำอะไรมีความสุขในส่วนที่เขาสมควรจะได้รับ ..

เพราะคนรอบตัวเขา .. เขาถึงเพิ่งนึกได้ ..

แฮรี่ยังมีคนรอบตัวที่เขาเป็นห่วง และเป็นห่วงเขาแม้จะไม่ได้เอ่ยปาก ..

เขายังมีคนทั้งด้านหน้าและด้านหลังให้นึกถึง .. ทุกการกระทำของเขาส่งผลต่อคนรอบข้างไม่มากก็น้อย เหมือนที่เขาเริ่มเห็นเส้นทางของเขาเริ่มเปลี่ยนไป .. และเหมือนจะไปได้เดินไปตามความทรงจำทั้งสองของเขา..

ทุกอย่างเริ่มใหม่.. และเขาก็ควรเริ่มต้นใหม่ เหมือนที่เขาเคยตั้งมั่นว่าจะสร้างความทรงจำใหม่ให้กับทุกๆวันในชีวิตของเขา ..

แม้ไม่เหมือนเดิมแล้วยังไง .. เขาไม่ได้อยู่คนเดียว ไม่ใช่คนเดียวที่ต้องเสียใจกับการสูญเสีย..

ยังมีอีกหลายคนที่เสียใจมากกว่าเขา เผชิญเรื่องราวมาหนักหนากว่าเขา..

เขาโชคดีที่มีคนห่วงใย มีคนให้ห่วงใย.. เพราะงั้น ..

เขาไม่ควรเห็นแก่ตัวเห็นแก่เรื่องของตัวเอง…

ถ้าถามเรื่องความเป็นไปของคนรอบตัวเขาหรอ ..

รอนยังคงบ่นเช่นเดิมที่เขาชอบหายไปโดยไม่บอก เขาเกือบจะโดนรอนโกรธเพราะมีอะไรไม่ยอมบอก ไม่ยอมเล่าไม่ยอมมาขอคำปรึกษา ทั้งที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ .. แม้แฮรี่จะบอกว่าแค่ฝันกลางวันไปนิดหน่อย ถึงเพื่อนเขาจะมีข้อกังขาไม่เชื่อที่เขาพูดซะหมด .. แต่เฮอร์ไมโอนี่จะเป็นคนที่เข้าใจเขา เข้ามาดึงความสนใจรอนออกจากเรื่องดังกล่าว…

“เธอกับมัลฟอยสนิทกัน?” และถึงเธอจะช่วยเขาจริง แต่ก็ไม่ปิดความสงสัย และก็ต้องการข้อกระจ่างในเรื่องเล็กๆน้อยๆเพื่อจะได้ทำตัวให้ถูก

“เธอพูดอะไร ฉันกับหมอนั่นทะเลาะกันตลอดเลยนะ .. ”

“นายคิดวาฉันดูไม่ออกหรอ? ถึงเธอจะปิดรอนได้ แต่สายตาที่พวกเธอลอบส่งให้กัน บางครั้งก็มองออกง่ายเกินไป และไม่ใช่เรื่องทะเลาะเบาะแว้งอย่างที่คนอื่นคิดหรอกนะ” เพื่อนเธอไม่ได้ดูโกรธที่โดนมัลฟอยหาเรื่อง และแทบไม่พูดอะไรเลยมากกว่า

และเธอยังไม่พูดเรื่องของศาสตราจารย์บางคนที่เริ่มจะพุ่งเป้าที่เพื่อนเธออีก .. ไม่สิ ต้องบอกว่าแทบจะจับต่อมอง แม้เธอจะยังมองไม่ออกว่าเพราะเป็นห่วงหรือจับผิดแฮรี่ เอาเป็นว่า อย่างมัลฟอยที่เขามาหาเรื่องตลอดด้วยหลากหลายรูปแบบ มันชัดเจนกว่า

แฮรี่สะอึกเพราะไม่คิดว่าตัวเขาจะดูออกง่ายขนาดนั้น .. เธอเป็นคนฉลาดและน้อยเรื่องที่เขาจะปิดบังได้ .. เหมือนกับคนที่เขาเคยรู้จัก แต่เฮอร์ไมโอนี่จะตรงไปตรงมามากกว่า

“เอาเถอะ .. มันคงไม่ใช่เรื่องของฉันสินะ ถ้าเธอไม่อยากจะบอกฉันก็ไม่เป็นไร” เธอน้อยใจจนเห็นได้ชัด .. แฮรี่เผลอไม่ได้ที่จะแอบรู้สึกผิดที่ปิดบังเพื่อน เพราะสนิทกับคนที่พวกเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้า ..

ถึงมัลฟอยจะหาเรื่องเขาบ่อยๆ แต่หลายครั้งก็กระทบเพื่อนเขาทั้งสองคนด้วย

“อา... ใช่ ฉันพอจะสนิทกับเขา .. แต่เรื่องนี้ อย่าเพิ่งบอกรอนนะ” คำขอเขาดูจะไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่กังวล เธอถอนหายใจไม่ได้โกรธที่เขาไม่ยอมบอก .. สงสัยเรื่องที่เธอคิดเอาไว้มันจะเป็นเรื่องจริง..

มันเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิง. เธอเชื่อแบบนั้น..

“ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ แฮรี่.. แต่เธอก็รู้ว่ารอนเป็นยังไง .. ฉันว่าเธอควรรีบบอกเขาก่อนที่เขาจะโกรธดีกว่า ” เธอทำได้ดีที่สุดก็แค่แนะนำเขาเท่านั้น ส่วนเขาจะทำตามที่เธอบอกมั้ย ก็คงต้องปล่อยเขาไป..

แฮรี่ก็ไม่ได้คิดจะปิดบังหรอก .. แต่เขาว่า มันก็ไม่ได้มองออกยากขนาดนั้นรึเปล่า .. ไปนานๆเดี๋ยวรอนก็คงต้องสงสัยและเอ่ยปากถามเขาเป็นแน่..

ถ้าอยู่ๆจะให้เขาไปพูดว่า .. เขาสนิทกับศัตรูคู่อาฆาตที่ตามหลอกด่าตั้งแต่ปีหนึ่ง .. เป็นเขา.. เขาก็ยังไม่เชื่อเลย.. และอย่างมัลฟอย ถึงเวลาก็คงไม่ให้ความร่วมมือหรอก ..

ส่วนด้านเซเวอร์รัส. เขาก็ยังไปช่วยงานสม่ำเสมอ.. แต่ช่วงหลังๆ เหมือนอีกฝ่ายจะโมโหอะไรเขาเป็นพิเศษ .. เขาถึงโดนกักบริเวณมากกว่าจะเป็นการสั่งรายงานเป็นหน้าๆ .. ร่างสูงยังตั้งแง่กับร่างวิญญาณของพ่อบุญธรรมเขาที่บางครั้งก็ออกมานั่งพูดคุยกับเขาจนโดนเซเวอร์รัสต่อว่าให้ตั้งใจทำงานไม่น้อย ..

เฮ้ออ .. พอเซเวอร์รัสระแวงก็เป็นแบบนี้ตลอด .. เขาว่าเขาทำงานกับอีกฝ่ายจนจะเป็นผู้ช่วยได้แล้ว .. และเริ่มจะสั่งเขาไปช่วยงานปรุงยาอีกฝ่ายมากกว่าจะให้ขัดหม้ออยู่มุมห้องตามปกติ ..

“พอตเตอร์ .. หยิบวูฟส์เบนในห้องมาเพิ่ม” เสียงเจ้าของห้องดังจากด้านใน .. แฮรี่ผุดลุกจากที่เพื่อไปยังชั้นเก็บสมุนไพรที่อยู่อีกด้านตามหาของที่อีกฝ่ายเรียกร้อง..

ถ้าในความคิดเขา นอกจากเอกสารบนโต๊ะที่ระเกะระกะเป็นประจำแล้ว .. ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่ว่าจะเป็นชั้นวางยาและที่เก็บสมุนไพรต่างๆ แสดงให้เห็นความใส่ใจของเจ้าของห้องที่ทุ่มเทให้กับการปรุงยามากกว่างานเอกสาร..

ก็คงไม่ต่างจากเขาที่แม้จะรักษาคนไข้จนหายสนิทไร้สิ่งตกค้าง แต่เรื่องของยา…

เอาเป็นว่า คนเราก็คงมีสิ่งที่ชื่นชอบแตกต่างกันละ..

แฮรี่ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองร่างสูงที่ปรุงยาอย่างขะมักขะเม้นด้วยความเอาใจใส่ทุกขั้นตอน .. น่าอิจฉาเสมอที่เซเวอร์รัสทำมันออกมาได้ดี จนเขาอดชื่นชมไม่ได้ .. แต่เมื่อเขาชมออกไปนะ … เซเวอร์รัสก็จะบอกเข้ากลับมาว่า…

‘ถ้าเธอมีความพยายาม ไม่เอาแต่เล่น .. สักวันเธออาจจะสามารถทำยาสักขวดออกมาได้ถูกต้องตามหลักสักที’ ขอโทษทีผมไม่เคยทำยาออกมาแบบจริงๆจังๆได้ ..ใช่ว่าเขาปรุงยาไม่ได้นะ .. แต่ได้แค่มาตรฐานกลางๆเท่านั้น ซึ่งมันไม่เป็นที่พอใจของเซเวอร์รัสนั่นเอง..

“นี่ฮะ เซเวอร์รัส..” แฮรี่นำดอกไม้สีม่วงมาวางข้างหม้อปรุงยาของอีกฝ่ายด้วยความระมัดระวัง .. หม้อเพิ่งตั้งใหม่เพื่อน้ำยาบางอย่างที่ร่างสูงทำด้วยความเคร่งเครียดจนอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง ..

เซเวอร์รัสพยักหน้ายังไม่ได้ทำอะไรกับมัน .. อีกฝ่ายหยุดมือปล่อยให้หม้อปรุงยาได้ที ก่อนจะเอ่ยปากกับเด็กชายจอมซื่อบื่อที่เขาพูดอะไรก็ไม่เคยจดจำ..

“ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว ก่อนจะจับอะไรให้ใช้ผ้าห่อมันมาดีดี .. เธอจะทำสมุนไพรอันมีค่าของฉันเสียหาย”

“ผมใช้ผ้าคลุมจับมันหรอกฮะ ไม่เป็นอะไรสักหน่อย” แฮรี่ไม่วายที่จะเถียงแต่โดนสายตาติอยู่ดี.

“อย่าทำอะไรมักง่าย พอตเตอร์.. ไปล้างมือแล้วก็เอาเสื้อคลุมไปทำความสะอาดด้วย .. เด็กซกมก”สเนปจับดอกไม้มีพิษวางให้ห่างสายตาเด็กชายที่ชอบมีข้ออ้างมาเถียงเขาเสมอ ..

แฮรี่หน้าบึ้งแต่ก็ยอมไปทำตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างโดยดี ยังไม่ลืมว่าเขาก็มักง่ายไม่ชอบอาบน้ำตอนเย็นอย่างที่อีกฝ่ายบอก .. เลยไม่เถียงให้เรื่องที่อีกฝ่ายน่าจะรู้เข้าตัวเอง ..

ก็เข้าใจหรอกว่ามันมีพิษ แต่เขาก็ไม่สัมผัสโดยตรงแล้วนะ ไม่รู้ว่าเขาทำตัวน่าเป็นห่วงขนาดนั้นเลยหรอ .. บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจเซเวอร์รัสเลยนะ ..

ว่าแต่ .. ยาอะไรนะที่จะใช้วูฟส์เบนมาใช้เป็นส่วนประกอบ .. ไว้คิดทีหลัง เขาก็จำชื่อยาไม่ได้ทั้งหมดหรอกนะ ตอนนี้เขาควรไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย..

สเนปมองตามหลังร่างเล็กที่คอตกออกจากห้องไปจัดการตัวเอง และลงมือกับยาของตัวเองต่อ.. เมื่อใส่กลีบดอกไม้สีม่วงลงไป ไม่นานมันก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อนจนกระทั่งมันปล่อยควันสีฟ้าออกมาเป็นตัวบ่งบอกความสำเร็จของยา..

บางอย่างก็เหมือนฝุ่นนั่นแหละ ..มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า สัมผัสไม่ได้ด้วยฝ่ามือ มันกระจายและเกาะกับผ้าไม่หายไปไหน .. มันฟุ่งอยู่กับที่แล้วมันจะไปไหนได้ .. ถึงไม่ร้ายแรงยังไง แต่ละอองพิษเล็กๆน้อยๆสะสมในร่างกายมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ .. ขนาดเขายังต้องทำความสะอาดห้องปรุงยาของตัวเองเสมอเลย

แล้วเจ้าเด็กนี่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย..

ทำตัวซื่อบื้อ..

สเนปละความคิดตัวเองไว้จัดการเก็บยาใส่ขวดอย่างดีเพราะภารกิจบางอย่างที่เขาไม่ชอบ แต่ก็ดันปฏิเสธไม่ได้ .. เขาละเบื่อพวกตัวกวนจริงๆเลย .

คนหนึ่งก็ตัวปัญหาไม่ต่างจากลูกตัวเอง .. คนหนึ่งก็มีปัญหามาเป็นภาระให้เขา .. คนหนึ่งก็ขี้ขลาดตาขาวเกินกว่าเขาจะใส่ใจ..

และคนสุดท้าย .. ทรยศได้แม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง.. เป็นฆาตกร..

เขาไม่ยอมให้เจ้าเด็กพอตเตอร์เสียผู้เสียคนเพราะพวกไร้สมองพวกนั้นแน่!

ผู้คุมวิญญาณที่บินวนเวียนไปทั่วฮอกวอตส์ดูจะชินตาในสายตาของนักเรียนไปซะแล้ว .. แต่ไม่มีใครยินดีที่มันมาป้วนเปี้ยนอยู่รอบด้านหรอก .. วันดีคืนดี อาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นก็เป็นได้..

แฮรี่เริ่มต้นการฝึกฝนควิดดิชเมื่อใกล้การแข่งประจำปี เป็นปีสุดท้ายของโอลิเวอร์ กัปตันทีมกริฟฟินดอร์ ที่คาดหวังชัยชนะไม่ต่างจากปีที่แล้ว .. พวกเขาตั้งความหวังกับเด็กชายผู้รอดชีวิตอย่างเคย ด้วยเพราะฝีมือที่ถึงจะโชคร้ายบ่อยๆ แต่ฝีมือของเด็กชายเป็นของจริง..

แหง่ว!!

เสียงแมวที่คุ้นเคยดังลั่นไปทั่วห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์อีกตามเคย .. รอนยังคงเถียงกับเฮอร์ไมโอนี่เรื่องครุกแชงค์ไล่โจมตีสแคบเบอร์อย่างไม่ลดละ .. เจ้าแมวหน้าบึ้งของเฮอร์ไมโอนี่แทบจะโดนเกลียดจากนักเรียนกริฟฟินดอร์

ไหนจะเตะไล่และตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า .. แม้เฮอร์ไมโอนี่จะปกป้องยังไง เจ้าแมวก็ดูจะพยศไม่ต่างอะไรจากสิงโตตัวหนึ่งเลยสักนิด ..

และคนที่ห้ามมันได้ทุกครั้งก็คือ ..

“ครุกแชงค์” เสียงหวานเบาของเด็กชายตัวเล็กแทบจะที่สุดในห้องนั่งเล่น หยุดการกระทำของสิงโตตัวน้อยได้ทุกครั้ง .. เมื่อไหร่ที่แฮรี่เริ่มเห็นท่าไม่ดี .. เขาก็จะห้ามมันไว้ก่อน และเป็นโชคดีของเขาที่ครุกแชงค์ยอมฟัง ..

แน่นอนว่าบางครั้งเขาก็ไม่ได้ห้าม เผลอๆเขาอาจจะแอบสนับสนุนด้วยซ้ำ…

ครุกแชงค์เลิกสนใจหนูตัวยักษ์ที่หลบหารอน .. เจ้าแมวขนฟูเดินนวยนาดอวดขนสีสดไม่สนใจท่าทีเป็นปฎิปักษ์กับรอน ทิ้งตัวลงบนตักแฮรี่อย่างออดอ้อนพลิกตัวไปมาจนขนสีส้มติดเต็มชุดของแฮรี่..

แฮรี่เพียงขำแต่ก็ต้องกระแอ่มหยุดเมื่อเห็นรอนมองมาด้วยความไม่ชอบใจ..

“นายยังไม่ชินอีกหรอ รอน .. ”

“เจ้าสัตว์หน้าขนกระหายเลือดนี่นะหรอ?! ให้ตายฉันก็ไม่ไว้ใจมัน!” ก็เป็นหนึ่งในหลายๆรอบที่เขาได้ยินมันตั้งแต่เฮอร์ไมโอนี่รับครุกแชงค์มาเลี้ยง .. มือเล็กลูบขนแมวบนตักอย่างพอใจ ไม่ได้สนใจว่าเจ้าแมวตัวโตจะเพิ่งไปไล่จับอะไรมา..

แฮรี่เข้ากับครุกแชงค์ได้อย่างง่ายดาย .. เป็นเพราะแฮรี่ไม่เคยแสดงท่าทีไม่ชอบ ครุกแชงค์เลยชอบที่จะเข้าหาแฮรี่เพื่อออดอ้อนไม่ร่วมว่าเด็กชายร่างเล็กจะตัวหอมสดชื่นมากกว่าหนูสกปรกบางตัวซะอีก ..

“พรุ่งนี้ฉันอยากไปหาเขา .. อย่าลืมบอกเขาด้วยนะ”

แฮรี่กระซิบเสียงเบากับแมวตัวโตที่แกว่งหางพอใจ เสียงร้องดังขึ้นเล็กน้อยอย่างรับรู้ ถูตัวเขากับมือของเขาให้ลูบต่อ จนร่างเล็กหัวเราะชอบใจยิ้มกว้าง ตอบแทนด้วยการดูแลเป็นอย่างดี ..

ดูเป็นภาพที่น่าเอ็นดูจนมีคนต้องมองร่างเล็กเล่นกับแมว แฮรี่ก็สดใสน่ามอง จนบางทีก็ลืมเจ้าแมวหน้าบูดไปซะสนิท .. เฮอร์ไมโอนี่มองรอบตัวพลางส่ายหน้าความซื่อของเพื่อนร่างเล็กที่ไม่เคยสนใจสิ่งที่ตัวเองแสดงออกเลยแม้แต่น้อย ..

ลองเห็นแฮรี่โวยวายไม่ยอมใครสิ .. บางทีพวกเขาอาจจะตาสว่างก็เป็นได้ ..

บางทีแฮรี่ก็เอาแต่ใจและไร้เหตุผลจนเกินเยียวยา..

เฮ้อออ ..

เริ่มเผยสเน่ห์น้องละ.. ต้องเข้าใจก่อนว่า

แฮรี่น่ารักเพราะทำตัวว่าง่ายไม่เตยขัดใจใครเลย

ไม่เคยทำหน้าบึ้งหน้าตึงเถียงคนอื่นเลยสักนิด

ไหนจะยิ้มหัวเราะสดใสตลอดเวลา ?

ใครๆก็สนใจคนน่ารักใสซื่อ?บ้างแหละ

แต่ลองเจอน้องตัวจริงสิ

อันนู้นไม่เอา อันนี้ไม่ชอบ อันนั้นไม่โอเค

เรื่องมากจนน่ารำคาญ เอาแต่ใจตัวเองอีก

พี่เดรป๋าเนปปู่ทอมคงเห็นธาตุแท้หมดแล้ว

แต่พออยู่กับคนอื่นหรอ…ได้สิ ไม่เป็นไร โอเค

ตอบกลับด้วยดอกไม้ ด้วยผีเสื้อ

สมองน้องเป็นทุ่งหญ้า?และม้ายูนิคอร์น?

คือดีอะ ยิ้มอ่อนติดปู่พ่อสองคนมา 55555

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ

B
E
R
L
I
N
?