คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #116 : Day 3 .:: ผ้ถูกล่า ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 7,Days 3
พวกเขาทั้งหมดเข้าใจเกมการเล่นในครั้งนี้อย่างแจ่มแจ้ง ในกล่องสีสันสดใสทั้งสี่ใบ จะมีอยู่ใบหนึ่งที่เป็นกล่องของหมาป่า และนี่คือภารกิจของเขา
ตามหาหมาป่าให้เจอและจับมันเอาไว้!
กติกาสุดท้ายของเกมถูกออกแบบขึ้น ผู้ที่ได้เป็นเจ้าของกล่องแต่ละใบต้องเป็นคนนำกล่องของตัวไปซ่อนอย่าให้คนอื่นได้เห็นสิ่งของที่อยู่ภายในกล่อง ถ้าใครก็ตามถูกเจอกล่อง เกมของเขาจะถูกยกเลิกทันที ในทางกลับกันถ้าคนในกลุ่มยังไม่สามารถเดาได้ว่าใครเป็นหมาป่า คนในทีมจะต้องถูก ‘หมาป่า’ ตัวจริงจับตัวไปทีละคน ๆ จนเหลือหมาป่าตัวจริงเพียงคนเดียว เมื่อใดก็ตามที่ยังหาหมาป่าไม่เจอ เกมก็จะจบเช่นกัน ...
นี่คือ Rabbit Doubt ....
“พร้อมหรือยังคะ?” ปิงปองถามบรรดาผู้เล่นทั้งสี่คนที่ถือกล่องมาไว้ในมือ
บรรยากาศรอบ ๆ เกาะเงาผีเสื้อเริ่มกลับมาอึมครึมอีกครั้ง หมู่นกที่เคยส่งเสียงเจื้อยแจ้วสดใส บัดนี้กลับกลายเป็นอีกาที่ร้องกันก่อนที่กางปีกออกจากต้นไม้และบินวนไปวนมาอยู่รอบ ๆ ส่งเสียงน่ากลัวจนน่ารำคาญ
เกมตามล่าหมาป่าเริ่มต้นขึ้นช้า ๆ บรรดาผู้ร่วมเล่นเกมต่างเลือกทำเลในการซ่อนกล่องที่ตัวเองเป็นเจ้าของไว้คนละที ทุกครั้งที่พวกเขาจะซ่อน สายตาทั้งสองดวงต้องสอดส่องไปทางซ้ายและขวาเพื่อดูว่าใครกำลังตามพวกเขามาหรือเปล่า
“ตรงนี้แหล่ะนะ” จูเนียร์ถอยหายใจก่อนที่จะยัดกล่องสีเหลี่ยมสีฟ้าเข้าไปใต้โขดหินนั้น
เวลานี้เป็นเวลาตกเย็น ยังไม่มีกระต่ายตัวไหนเริ่มออกตามหาหมาป่า เด็กสาวนักพยาบาลเดินเข้าไปในห้องครัวก่อนที่จะเตรียมปรุงอาหารมื้อเย็น มื้อนี้เป็นอาหารมื้อแรกที่พวกเขาได้กิน หลังจากที่มื้อเช้าฝนตกหนักและมื้อกลางวันกำลังรับภารกิจในสัปดาห์นี้ มื้อเย็นจึงเป็นมื้อแรกของวันสำหรับเธอและเพื่อน ๆ
มือเรียวยาวคว้ากระบวยตักซุปขึ้นมาพรางชิมเข้าปากอย่างบรรจง ในตอนนั้นแอมเวย์และลัคกี้เดินเข้ามาในครัวพอดี
“หอมจังเลยม่าน .... ฉันขอชิมหน่อยนะ” แอมเวย์ไม่พูดเปล่า เธอหยิบช้อนคนลงไปในซุปก่อนที่จะตักขึ้นมาชิม สีหน้าของเธอนั้นเป็นคำตอบได้ดีว่าอาหารฝีมือของม่านอร่อยแค่ไหน
“ไม่ลองหน่อยเหรอ?” เธอพูดพรางส่งช้อนให้ลัคกี้ เขาส่ายหัวอย่างช้า ๆ
สีหน้าของเขาดูสดชื่นขึ้นมากว่าเมื่อตอนกลางวันนิดหน่อย อาการซึมเศร้าของเริ่มหายไปทีละน้อยเพราะความร่าเริงของเพื่อน ๆ .... ไม่ใช่ของเพื่อ ๆ สิ
ของแอมเวย์ต่างหาก ....
“เอาน่า ๆ เดี๋ยวออกไปรอข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวจะเอาออกไปเสริฟให้” หญิงสาวส่งยิ้มก่อนที่จะหันมาซอยต้นหอมอย่างเบามือ แอมเวย์พยักหน้าก่อนที่จะดันลัคกี้ออกไปจากห้องครัวพร้อมกันหล่อน เธอส่งยิ้มไล่หลังก่อนที่จะหันมาทำอาหารเย็นต่อ ....
เมื่อครู่นี้เธอสังเกตเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้น เขากำลังยิ้มให้แอมเวย์ เหมือนเธอจะเริ่มรู้สึกอะไรได้บางอย่างเกี่ยวกับตัวของหนุ่มสาวสองคนที่เพิ่งเดินออกไป .... เหมือนกับว่าลัคกี้กำลังคิดอะไรกับแอมเวย์สักอย่าง
“คิดมากน่าเรา เฮ้อ!” เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่น่ามาคิดเรื่องอะไรฟุ้งซ่านตอนนี้ เธอแอบคิดเข้าข้างตัวเองบ้างในบางครั้งว่าลัคกี้ก็อาจจะมีใจให้เธอบ้าง
แต่นั่นก็แค่ความคิดของเธอเท่านั้นเอง ....
และแล้วมื้อเย็นก็เสร็จสมบูรณ์ ต้มจืดเต้าหูและผัดผักรวมมิตรทะเลเตรียมพร้อมรับประทาน ม่านและจูเนียร์อาสาถือถ้วยอาหารไป ส่วนสองคนที่เหลือก็หยิบข้าวและจานออกไป แอมเวย์ตักข้าวใส่จานและส่งให้เพื่อน ๆ ทีละคน บรรยากาศที่เคยอึมครึมเริ่มมีแสงสีส้มส่องออกมาจากไรของท้องฟ้าอีกครั้ง สายลมเริ่มพัดมาเอื่อย ๆ ใก้พวกเขาได้เย็นสบายในขณะที่กำลังกินข้าว
“รู้มั้ย ฉันว่านะ เรามาบอกกันเลยดีกว่าใครเป็นหมาป่าตัวจริง เกมจะได้ยุติไปเลย” จูเนียร์เปรยขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปากพร้อมกับผักผัดรวมมิตรแสนอร่อย เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้กินอาหารฝีมือของพี่สาวสุดที่รักของเขา
“คิดเหมือนฉันเลยนะ บอกตรง ๆ ว่าสัปดาห์นี้ฉันอยากจะพักผ่อนมากกว่ามานั่งเล่นเกมมากกว่า ...” ลัคกี้ช่วยเสริมหลังจากที่เขาเงียบมานาน
“งั้นฉันบอกเองก็ได้ว่าฉันเป็นหมาป่า ...” อยู่ดีดีแอมเวย์ก็พูดขึ้นมา พวกเขาที่เหลืออีกสามคนมองหน้าของเธออย่างไม่เชื่อ แต่สีหน้าของเธอในตอนนั้น ...
เธอยิ้มออกมา ...
“ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นน่ะ” ในที่สุดเธอก็พูดออกมาก่อนที่จะหัวเราะกับทุกสายตาที่มองเธออย่างหวาดๆ เธอมองหน้าของเพื่อนกลับไปก่อนที่จะพูดต่อ “หมาป่าอะไรจะน่ารักขนาดนี้ล่ะจ๊ะ” สองมือเริ่มสะบัดผมไปมาเลียนแบบนางแบบชื่อดังที่เธอเคยดูในทีวีพร้อมกับน้องสาวของเธอ
“จริงด้วยเนอะ .. หมาป่าที่ไหนจะน่ารักขนาดนี้ ...” ลัคกี้พึมพำอยู่คนเดียว
“พูดอะไรของนายฮะ!” เด็กสาวสะกิดเขาเบา ๆ จนช้อนหลุดมือ เขาส่ายหัวเจ้าล่ะหวั่น ม่านเองไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองดูปฏิกิริยาของเด็กหนุ่ม
“แล้วพี่ม่านล่ะ .. เป็นหมาป่าหรือเปล่า?” คำถามของจูเนียร์ทำให้หญิงสาวหลุดออกมาจากภวังค์แห่งความคิดนั้น
“พี่เนี่ยนะจะเป็นหมาป่า ... ไม่ใช่แน่นอนเลยค่ะ” เธอรักษาระดับมารยาทเอาไว้ตลอดมาในการพูดจากับเพื่อน ๆ ที่อายุอ่อนกว่าจนถึงทุกวันนี้ เธอก็ยังไม่เปลี่ยน
“แค่กๆๆ” จู่ๆจูเนียร์ก็สำลักข้าวที่อยู่ในจาน
“เฮ้! ค่อย ๆ กินสิเพื่อน” เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆส่งแก้วน้ำของตนให้ก่อนที่จะลูบหลังของเพื่อนช้า ๆ หากแต่ว่า
“แค่กๆๆ” เขายังคงสำลัก แต่ครั้งนี้เขาร่วงลงไปกับพื้นก่อนที่จะไอออกมาใหญ่ ตัวเริ่มงอเพราะความเจ็บปวดเหมือนมีอะไรบางอย่างแล่นอยู่ในท้อง
“ปวดท้อง ... ปวดท้อง!! ร้อน ... ร้อนมาก!” เหมือนกับไฟทั้งร่างเผาในอยู่ในท้องของเขา เขาดิ้นทุรนทุราย ม่านและแอมเวย์ได้ยินนิ่งพยยามตั้งสติ ในขณะที่ลัคกี้พยายามให้เพื่อนอาเจียนออกมาแต่ก็ไม่ได้ผล
ในตอนนั้นที่ม่านนึกอะไรออก สมุดบันทึกที่จินนาเคยให้เธอไว้ เธอได้อ่านมันก่อนนอนทุกครั้ง อาการแบบนี้ ปวดท้อง ร้อนไปทั้งตัว .... เธอเริ่มจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนุ่มน้อยคนนี้ สองเท้าตรงปรี่เข้าไปในห้องครัวก่อนที่แอมเวย์จะตามไปติด ๆ
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไม ....” ยังไม่ทันที่แอมเวย์จะได้พูดอะไร ม่านก็หน้าซีดเผือด หันมามองเด็กสาวที่ยืนรอคำตอบอยู่ตรงหน้า
“จูเนียร์ .. โดนพิษของหญ้าทิมบาธีแห้งแน่ ๆ เลย!!” เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว
หมาป่าในคาบของ ‘เพื่อนร่วมทีม’ เริ่มออกมาจัดการกับกระต่ายแล้ว!
TO BE CONTINUE .....
nu eng
ความคิดเห็น