คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #117 : Day 4 .:: ระแวง ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 7,Days 4
“จูเนียร์ .. โดนพิษของหญ้าทิมบาธีแห้งแน่ ๆ เลย!!” เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว สายตามองไปยังสิ่งที่คิดจะเป็นต้นตอของเรื่องราวทั้งหมด
ถ้วยเซรามิคสีเขียวอ่อนวางอยู่ใกล้กับหม้ออาหาร สิ่งที่เธอคิดว่ามันคือ ‘ต้นหอม’ ที่เธอซอยลงไปและปรุงลงในอาหารให้เพื่อน ๆ กิน แท้จริงแล้วนั่นคือหญ้าธิมบาธีตามตำราอย่างที่จินนาเคยเขียนเอาไว้ ก้านของมันเหมือนกับต้นหอมไม่มีผิด
โชคดีที่คนอื่นยังไม่เป็นอะไรเพราะยังไม่มีใครได้แตะอาหารเข้าไปในแกนอกจากจูเนียร์เพียงคนเดียว
“ทิมบาธีคืออะไรกัน?” แอมเวย์พยายามเค้นหาคำตอบจากปากของหญิงสาวตรงหน้า
“มันเป็นหญ้าแห้งที่ขึ้นตามหุบเขาหรือที่ที่มีแสงแดดส่องเข้าถึง เป็นหญ้าสำหรับล่อสัตว์ ไม่สามารถนำมาประกอบอาหารได้ ...” ม่านเสียงสั่นไม่ต่างอะไรกับแอมเวย์เลย
“แล้วผลของหญ้าตัวนี้ล่ะ เป็นยังไง”
“เหยื่อที่กินเข้าไปจะมีอาการปวดท้องเนื่องจากพิษเข้าไปดูดซึมน้ำย่อยในกระเพาะอาหารเพื่อให้เกิดการย่อยและบีบตัว จะทำให้หน้ามืดและปวดหัว .. ที่สำคัญ ...”
“อะไร!” ดูเหมือนว่าม่านเองไม่อยากจะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้ เพราะเกรงว่าเด็กสาวที่กำลังต้องการคำตอบจากปากของเธอจะกลัวขึ้นมา
“มันจะ ... ทำให้เห็นภาพหลอน!” สิ้นสุดประโยคของนักพยาบาล แอมเวย์ถึงกับเหงื่อตกทำอะไรไม่ถูก
เธอไม่รู้เลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นบนเกาะ หมาป่าตัวจริงเริ่มทำหน้าที่ในการเก็บกระต่ายทีละตัว ๆ และจูเนียร์คือเหยื่อแรกของเกม Rabbit Doubt เธอค่อย ๆ กลืนน้ำลายก่อนที่จะพยายามรวบรวมสติว่าจะต้องทำอะไรต่อไปจากนี้
ทางด้านของสองหนุ่ม ตอนนี้จูเนียร์กำลังม้วนไปมาอยู่ที่พื้น สองขาของเขากลิ้งไปกระแทกกับมื้ออาหารของเพื่อน ๆ จนล้มระเนระนาด ลัคกี้พยายามประคองร่างของเพื่อนขึ้นเพื่อไม่ให้เขาได้สติ
“ช่วยด้วย!! ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ!!” จูเนียร์ร้องด้วยวายตามแบบฉบับของเขา สองมือเริ่มกุมท้องของตนก่อนที่จะบิดไปมาอย่างเจ็บปวด
“ตั้งสติหน่อยสิ ...!! เอางี้ นายรออยู่ที่นี่ เดี๋ยวฉันจะลองไปหายาจากกระเป๋าของม่านดู” นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาคิดได้ในยามฉุกเฉินตอนนั้น เขาแบกร่างของเพื่อนให้พิงกับต้นมะพร้าวเอาไว้ก่อนที่จะรีบวิ่งไปยังเต็นท์ของม่านเพื่อค้นหายาในกระเป๋าพยาบาล
“ขอโทษนะที่รื้อของโดยที่ไม่ได้บอกก่อน” เขาพึมพำอยู่คนเดียวก่อนที่จะเริ่มหายาที่อยู่กระเป๋าของหญิงสาว หากแต่ว่าเขาไม่ใช่หมอหรือพยาบาล เขาจะรู้ได้ยังไงว่ายาไหนช่วยแก้โรคอะไรได้บ้าง
“บ้าเอ๊ย!” เขาสบถเสียงแข็ง เหมือนกับว่าเป็นการงมเข็มในมหาสมุทร แต่นี่คือสิ่งเดียวที่จะพอยื้อเพื่อนของเขาเอาไว้ได้ในตอนนี้
สองสาวที่ยืนจ้องมองหญ้าแห้งตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ พวกเธอพยายามคิดว่าใครกันที่เป็นคนเอาเข้ามาไว้ในนี้ ทั้งที่ม่านเองก็ไม่ได้ดูให้ดี ทั้งที่แอมเวย์และลัคกี้ที่เข้ามาคุยกะหล่อน ไม่มีใครต่างสังเกตเลยว่าช่วงเวลานั้นวัตถุดิบที่อยู่บนโต๊ะไม่ใช่ของเดิมที่มีอยู่
มีคนพยายามเปลี่ยนแปลงอาหาร...
สายตาของแอมเวย์มองไปที่ม่านอย่างหวาดๆ เธอพยายามไม่คิดว่าพี่สาวที่แสนดีของเธอจะเป็นคนก่อเรื่องนี้ แต่นั่นก็คือความคิดแรก ความคิดรองลงมานั้นคือ .... เธอเองก็อดสงสัยในตัวของม่านไม่ได้เช่นกัน เพราะเธอเป็นคนเดียวที่คลุกคลีอยู่กับห้องครัวและทำอาหารให้พวกเขาได้กิน!
“นี่เธอไม่ได้สงสัยฉันใช่ไหมจ๊ะแอมเวย์?” ม่านอ่านสายตาของเด็กสาวอย่างทะลุปรุโปร่ง เธอเองไม่คิดว่าแอมเวย์จะคิดว่าเธอเป็นหมาป่าที่ก่อเรื่องทั้งหมด
“จะบอกว่าไม่สงสัยเลยก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ... เพราะว่าพี่เป็นคนเดียวที่เข้าใกล้และอยู่กับห้องครัวมากกว่าคนอื่น ๆ”
“เดี๋ยวสิ ..” ม่านพยายามอธิบายให้เธอได้เข้าใจ เธอเดินเข้าไปหาเด็กสาวหนึ่งก้าว
หากแต่ว่าแอมเวย์เลือกที่จะถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าวเช่นกัน “ฉันขอไปอยู่กับลัคกี้ดีกว่า ป่านนี้จูเนียร์จะเป็นยังไงบ้างยังไม่รู้เลย” เธอรีบตัดบทการสนทนาก่อนที่จะรีบหันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป ม่านไม่ได้พูดอะไรก่อนที่จะวิ่งตามหลังเธอไปติดๆ
ทันทีที่สองสาวมาถึง เธอกลับไม่พบใครเลย ทั้งจูเนียร์ หรือแม้กระทั่งลัคกี้ มีเพียงแค่เศษถ้วยชามที่เกลื่อนกลาด ราวกับว่ามีการทะเลาะกันเกิดขึ้น ไม่มีร่างของพวกเขาทั้งสองอยู่เลยสักคนเดียว
“ชักจะยังไงแล้วสิ!” เด็กสาวไม่สามารถคาดเดาสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าได้เลย ทุกอย่างที่ดูสวยงามเมื่อห้านาทีก่อนกลับตัลปัตรไปหมด ในหัวของเธอมีแต่เรื่องอะไรมากมายที่ปนเปอยู่ ทั้งเรื่องของม่าน แล้วนี่มาเป็นการหายตัวไปของเพื่อน ๆ ทั้งสองคนของเธออีก
“หรือว่าจะโดนหมาป่าเอาแล้ว” ม่านอุทานเสียงหลงก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ในตอนนั้นเองที่ลัคกี้เดินออกมาจากเต็นท์ของม่าน
“เฮ้! พวกเธอ!” ลัคกี้ส่งเสียงเรียก ม่านรู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีที่เธอได้เจอกับลัคกี้ โชคดีที่เขายังไม่เป็นอะไรไป
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” ม่านตรงเข้าไปถามอาการอย่างลืมตัว นี่แหล่ะ อาการของความเป็นห่วงที่คนเรามักจะกระทำไปโดยที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่
“จูเนียร์หายไปไหน?” ตรงกันข้ามกับคำถามของม่าน นี่คือคำถามแรกที่แอมเวยุถามเด็กหนถุ่มทันทีที่เขาเดินออกมาจากเต๊นท์ของม่าน
เขาเองได้แต่มองหาเพื่อนของเขาที่ตอนนี้ได้อันตธานหายไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับพวกเขา หมาป่าในคาบเพื่อน ๆ เริ่มออกล่าเหยื่อทีละตัว ๆ แล้ว!
“ฉ .. ฉันไม่รู้ เมื่อกี้จูเนียร์ยังอยู่ตรงนี้ ฉันวิ่งเข้าไปเอายาในห้องเต็นท์ของม่าน แต่พอกลับออกมาก็เจอพวกเธอ แต่ไม่เจอไอ้จูเนียร์แล้ว” เขาเริ่มสติเสียหลังจากที่รู้ว่าเพื่อนหายไป
“ไม่ใช่ว่านายเอาจูเนียร์ไปซ่อนหรอกนะ!” สิ้นเสียงของแอมเวย์ ม่านเองก็ผงะถอยหลังออกมาเช่นกัน เธอมองหน้าของลัคกี้ก่อนที่จะส่ายหน้าเป็นเชิงคำถามว่า ‘เรื่องนี้มันไม่จริงใช่ไหม?’
“นี่เธอสงสัยฉันเหรอเวย์?” เขามองหน้าของเด็กสาวกลับไป ทังม่านที่ทำตัวน่าสงสัยและลัคกี้ที่อยู่กับจูเนียร์เป็นคนสุดท้ายก่อนที่จะหายไป
“ตกลงใครเป็นหมาป่ากันแน่!?” เธอพยายามถามอีกสองคนที่กำลังระแวงในตัวของเพื่อน ๆ แต่ละคนอยู่
“ไม่ใช่ฉัน ...” ลัคกี้ยืนกราน
“ไม่ใช่ฉันเหมือนกัน!” ม่านหนักแน่นในน้ำเสียงและท่าทางที่บ่งบอกว่าเธอเองเป็นผู้บริสุทธิ์
“แล้วใครกันที่เป็นหมาป่า!!” ลัคกี้โวยวายก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ พลันถอยหลังห่างจากตัวของเด็กสาวทั้งสองตอนนี้ไม่มีใครสักคนที่สามารถเชื่อใจได้เลย พวกเขาเริ่มหวาดระแวงกันเองว่าใครจะเป็นหมาป่ากันแน่ ในเมื่อทั้งสามคนปฏิเสธเสียงแข็งและยืนยันว่าตนคือกระต่ายพวกเดียวกัน ในหมู่ของพวกเขาต้องมีคนเป็นหมาป่าแน่ ๆ สักคน
“หรือว่าบางที ... อาจจะเป็นจูเนียร์ที่หายตัวไปอยู่ตอนนี้กำลังดักเล่นงานพวกเราอยู่ก่อนได้!” ม่านตัดสินใจพูดในสิ่งที่เธอแอบคิดมานานหลังจากที่เกิดเรื่อง ทุกคนได้แต่มองหน้ากันแวบหนึ่งก่อนที่จะหลบตา เปอร์เซ็นตืของทุกคนที่เป็นหมาป่านั้น
ตอนนี้เท่ากันทุกคน!!
TO BE CONTINUE ...
nu eng
ความคิดเห็น