คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #107 : Day 4 .:: คนอันธพาล ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 6,Days 4
ฝั่งสีเหลืองซึ่งประกอบไปด้วยสองพี่น้องฝาแฝด ลัคกี้ ทอส และเจนนี่ มุ่งหน้ามาตามเส้นทางที่มีธงสีเหลืองปักเรี่ยทางกันหลง พวกเขาเดินทางมาจนสุดก่อนที่จะเจอกับป้ายภารกิจที่ปักอยู่ที่พื้น ด้านบนนั้นเป็นข้อความภาษาไทยและด้านล่างเป็นข้อความภาษาอังกฤษ พวกเขามองหน้ากันก่อนที่จะเดินเข้าไปอ่านข้อความในป่าแห่งความน่ากลัวอย่างช้า ๆ
‘ยินดีต้อนรับทีมสีเหลืองสู่ภารกิจประจำทีม สิ่งที่คุณต้องทำคือการปีนผาขนาดย่อมเพื่อไปเก็บลูกแก้วสีเหลืองด้านบน โดยที่จะต้องกระโดดผ่านตอไม้ไปเรื่อย ๆ จากนั้นก็ปีนขึ้นสะพานเชือกที่แขวนอยู่สุดทาง เดินผ่านสะพานเชือกไปแล้วปีนเถาวัลย์ขึ้นไปบนหน้าผาเพื่อเก็บลูกแก้วมา ขอให้ทีมสีเหลืองโชคดี’
“เกมวิบากชัดๆ!” จินนากอดอกหลังจากที่อ่านกติกาของเกม ผิดกับลัคกี้ที่หักนิ้วมือเพื่อเตรียมทำภารกิจที่เสี่ยงแบบนี้
นี่แหล่ะภารกิจที่เขารอคอยมานาน!
“ I ... I can’t (ฉ .. ฉันทำไม่ได้!)” เจนนี่มองดูสภาพของเกมก่อนที่จะส่ายหัว
เมื่อทุกคนได้เห็นสภาพของสถานที่ในการเล่นเกมถึงกับหน้าถอดสี ยกเว้นแต่ทอสกับลัคกี้ที่ดูท่าจะเจรียมพร้อมมากที่สุด สถานที่ตรงหน้านั้นมีทั้งหนองน้ำสีดำที่เหนือผิวน้ำนั้นมีตอไม้ผุดอยู่มากมาย ด้านบนนั้นถูกแขวนด้วยสะพานเชือก และปลายทางนั้นมีเนินผ้าขนาดไม่สูงมากตั้งตระหง่านอยู่ มีเถาวัลย์ห้าเถาห้อยอยู่เป็นเส้นทางให้พวกเขาได้ปีนขึ้นไปด้านบน
“Ready? (พร้อมไหม?)” ทอสหันมาถามเพื่อน ๆ ทุกคนในทีมยกเว้นแต่ลัคกี้
“No no no no no!! (ไม่ๆๆๆๆ)” เจนนี่ไม่กล้าที่จะรับภารกิจนี้
“Hey,you not obstruction (เฮ้! อย่าทำตัวเป็นตัวถ่วงสิ)” ทอสตะคอกใส่หน้าของเด็กสาวที่กำลังขวัญเสีย เจนนี่เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอเป็นคนที่ขี้กลัว ไม่กล้าทำอะไรที่จะทำให้เธอเป็นอันตราย
“I afraid (ฉันกลัวนี่นา)” ทันทีที่เธอพูดจบ น้ำตาเริ่มไหลอาบสองข้างแก้มอย่างช้า ๆ คราวนี้เธอกลัวจริง ๆ
“Bad girl! (ยัยบ้า)” ว่าแล้วเขาก็ผลักร่างของเด็กสาวตัวเล็กจนเธอล้มลงโดยที่ไม่ได้ตั้งหลัก เขาทำทีจะเข้าไปซัดเธอสักหมัดให้หายกลัว หากแต่ว่าชายหนุ่มคนนั้นกลับรั้งแขนเอาไว้เหมือนครั้งก่อน
“About us, do not interfere!! (เรื่องของพวกเรา นายอย่าเสือก!)” เขาเปลี่ยนจากเด็กสาวมาเป็นชายหนุ่มที่อยู่ตรงแทน ร่างสูงใหญ่ของทอสนั้นบดบังร่างของลัคกี้เกือบหมด เนี่ยแหล่ะคือความต่างของชายไทยและชายต่างประเทศอย่างทอส
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายพูดอะไร แต่ฉันว่านายน่าจะเป็นลูกผู้ชายพอ ไม่ทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หรอกนะ เพราะที่ประเทศของฉัน เขาเรียกไอ้พวกนี้ว่า ‘หน้าตัวเมีย’ หวังว่านายคงเข้าใจนะ” เขาสะบัดมือของเด็กหนุ่มร่างสูงออกก่อนที่จะประคองร่างของเจนนี่ขึ้นมาจากพื้น
“T ... Thank (ขอบใจนะ)” เธอสะอื้นก่อนที่จะไปหลบหลังลัคกี้แทนที่จะหลบหลังของทอสอย่างที่เคย
“Chosen to be at my side or above it! (เลือกมา จะอยู่ข้างฉันหรือว่าข้างมัน!)” ทอสส่งเสียงอย่างโมโหเต็มที่
“ผมว่าเราเริ่มเล่นเกมกันดีกว่า เสียเวลา!” ยูรินห้ามศึกด้วยประโยคบาดใจก่อนที่จะเริ่มเตรียมตัวเล่นเกม
“นายนี่มันเจ๋อจริง ๆ นะยูริน กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้ว!” จินนาสบถเสียงแข็งก่อนที่จะเดินตามหลังของพี่ชายตัวดีไป
“เธอนี่มันเลือดเย็นจริง ๆ เลยนะ” สายตาของเขามองหน้าของจินนาก่อนที่จะยิ้มมุมปาก พวกเขาเตรียมตัวเล่นเกม ทอสเองก็ผละออกจากตรงนั้นเพื่อเตรียมตัวเล่นเกมเช่นกัน
“Start!!” ทอสส่งเสียงก่อนที่จะกระโดดไปยังตอไม้เป็นคนแรก ทันทีที่ตอไม้ถูกเหยียบ กรงใต้น้ำได้เปิดออก ทำให้บางสิ่งบางอย่างผุดออกมาจากกรงนั้นก่อนที่จะกระโดดขึ้นผิวน้ำอย่างเริงร่า
“What is that!! (นั่นอะไรน่ะ)” เจนนี่มองดูสัตว์น้ำที่กระโจนไปมาอย่างสนุกสนาน จากท่าที่เริ่มจะกระโดดทำให้เธอต้องชะงักและผงะไป
“ซวยแล้ว ... ปลิงนกกระจอก!” จินนาอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะเจอสัตว์น้ำอยู่ในหนองน้ำแห่งนี้
“มันอันตรายยังไง?” ยูรินพยายามเร่งเร้าหาคำตอบจากเธอ
“อย่าให้มันเกาะ ... ถ้ามันเกาะ มันจะกัดและทำให้เราเป็นตระคริว!!”
ถัดมาจากฝั่งสีเหลืองคือฝั่งสีเขียว สามสาวหนึ่งหนุ่มต่างกำลังเดินมุ่งหน้าไปยังสถานที่ในการเล่นเกมเพื่อเอาลูกแก้วสีเขียวประจำทีมมา ตอนนี้พวกเขาหยุดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลอีกครั้ง แอมเวย์และลักยิ้มคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ดี เพราะเมื่อครั้งที่แล้วพวกเธอต้องมาเล่นเกมยิงกันที่นี่ ทันทีที่แอมเวย์เห็นสถานที่ มันทำให้เขานึกถึงภาพของธัญญ์ไม่ได้ ... พวกเธอเคยเล่นเกมนี้ด้วยกันตอนที่ยังมีธัญญ์อยู่ หากแต่ว่าตอนนี้กลับไม่ได้มีเขาอยู่อีกแล้ว
“Come on now! (ไปกันเถอะ!)” แอมเวย์ส่งเสียงดี๊ด๊าก่อนที่จะตรงเข้าไปในโรงพยาบาลร้าง ทันทีที่เข้ามา บรรยากาศเดิม ๆ ก็แล่นเข้ามาในหัวของพวกเธอทั้งสองอีกครั้ง
เคาน์เตอร์ประขาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลที่ชั้นแรก พรมเก่า ๆ โซฟาที่ขาดออกจนเห็นนุ่นด้านใน ที่นั่งรอตรวจผู้ป่วยล้มระเนระนาดไม่เป็นท่า ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงวางไว้อยู่ที่เดิมของมันไม่ได้ขยับไปไหน พวกเธอได้แต่มองหน้ากันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรนอกขากส่งยิ้มบาง ๆ ให้กันและกัน
“So very dirty (แหวะ! สกปรกชะมัด)” นาตาลีไม่วายเอาผ้าเช็ดหน้าสีแดงสวยมาปิดปากเพื่อไม่ให้เชื้อโรคปลิวเข้าไปในทางเดินหายใจของหล่อน
“กระแดะชะมัด!” ลักยิ้มเบ้ปากก่อนที่จะเดินไปตามทาง
ตรงบันใดทางขึ้นชั้นสองของโรงพยาบาลถูกปิดตายด้วยแผ่นไม้กระดาน เป็นสัญญาณให้รู้ว่าจุดนี้ไม่ใช่เส้นทางที่พวกเขาต้องไป ตรงไม้กระดานนั้นแปะกระดาษเอาไว้ ด้านบนเป็นภาษาไทยและด้านล่างเป็นภาษาอังกฤษ
‘ยินดีต้อนรับทีมสีเขียว ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่โรงพยาบาลร้างสถานที่ที่พวกคุณเคยมาเล่นเกม ตอนนี้พวกคุณต้องไปที่ลิฟท์เพื่อไปที่ชั้นสี่ หากุญแจให้เจอ จากนั้นก็ไปที่ชั้นแปดซึ่งเป็นห้องผู้อำนวยการ หาลูกแก้วของคุณให้เจอแล้วกลับมา’
“Hey girl, this is sign ... or not? (เฮ้! สาวๆ นั่นมันสัญลักษณ์บอกทางหรือเปล่า?)” เบ็นชี้ไปยังลูกศรสีแดงที่ถูกพ่นด้วยสเปรย์ที่ทางเดินด้านใน
“Oh! Clever (ฉลาดจริงนะนาย!)” แอมเวย์ยกนิ้วโป้งให้ก่อนที่จะรีบวิ่งตามทาง ตามด้วยแอมเวย์และเบ็น
“Wait for me! (รอฉันด้วยสิ)” นาตาลีถอนหายใจก่อนที่จะวิ่งตามพวกเขาทั้งสามคนไป นี่มันเกมอะไรกันแน่นะ
พวกเขาวิ่งตามป้ายลูกศรสีแดงบอกทางมาเรื่อย ๆ ผ่านห้องผ่าตัดที่พวกเขาเคยผ่านมาแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน เมื่อเลี้ยวซ้ายจากตรงหัวมุมนั้น พวกเขาก็เจอเข้ากับลิฟท์เก่า ๆ สภาพไม่น่าไว้วางใจตัวหนึ่ง พวกเขาได้แต่มองหน้ากันก่อนที่จะก้าวเข้าลิฟท์ไปทีละคน เริ่มจากเบ็น แอมเวย์ นาตาลี และลักยิ้ม ซึ่งทันทีที่พวกเขาทั้งหมดก้าวเข้าลิฟท์ไปพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว
ตี๊ดดดดดดด!!!
“What happen? (เกิดอะไรขึ้น?)” นาตาลีมองซ้ายขวาอย่างหวั่น ๆ
เสียงปริศนาดังขึ้นรอบ ๆ ตัวของผู้เข้าแข่งขันในทีมสีเขียว พวกเขาทั้งหมดรู้ดีว่านี่เป็นเสียงของอะไร มันคือเสียงของสัญญาณเตือนที่ดังขึ้นเพื่อให้ทุกคนรู้ว่าลิฟท์นั้นมีจำนวนคนที่มากเกินไป แน่นอน ....
ลิฟท์นี้จุคนได้แค่ 3 คนเท่านั้น!!
TO BE CONTINUE ....
nu eng
ความคิดเห็น