คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #108 : Day 5 .:: Win or Lose ::.
REALITY SEASONS 6
สยองขวัญเกาะเงาผีเสื้อ
WEEK 6,Days 5
ทางด้านของทีมสีน้ำเงินที่เดินมาตรงทางแยกด้านขวา พวกเขาทั้งหมดซึ่งมีม่าน จูเนียร์ โนอา และเอ็มม่า สองหนุ่มสาวเดินผ่านทางป่ารกชัฏมาจนกระทั่งผ่านห้วยเล็ก ๆ ที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายทันทีที่ขาของพวกเขาได้สัมผัสผิวน้ำยามราตรี แมลงปอเรืองแสงต่างบินไปมาราวกับหิงห้อยเพิ่มแสงสว่าง ในมือของม่านยังคงถือตะเกียงไฟนำทางไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้ไม่นาน พวกเขาทั้งหมดก็เดินทางมาถึงสถานที่เล่นเกม
ตรงหน้าของพวกเขาปรากฏทุ่งดอกไม้สีเหลืองนวลพลิ้วสะบัดไปมาตามแรงลม บรรดาผีเสื้อประจำถิ่นบินกระพือพ่นละอองอยู่ตามดงดอกไม้อย่างสนุกสนาน ด้วยความที่ม่านเป็นคนค่อนข้างจะอนามัยและรอบคอบ เธอจึงเดินเข้าไปแตะดอกไม้ดอกหนึ่งที่ละอองเกสรติดมือมาด้วย เธอใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งถูกันไปมาเพื่อดูให้แน่ชัดว่าผงพวกนี้คืออะไร เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองและเพื่อน ๆ
“นี่มัน ....” เหงื่อของเธอไหลย้อยออกมา
“ตกลงมันคือ?” จูเนียร์ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ผงเฮโรอีน ...” เด็กสาวตอบสั้น ๆ ก่อนที่จะยืนขึ้น ลมธรรมชาตินั้นพัดอยู่ในระดับของดอกไม้ทำให้ละอองดอกไม้ที่เสมือนเฮโรอีนฟุ้งกระจายไปทั่ว
“Hey! (เฮ้!)” เอ็มม่าชี้ไม้ชี้มือไปที่ป้ายบางอย่างที่แขวนอยู่ใต้ต้นไม้ จูเนียร์และม่านมองหน้ากันก่อนที่จะเดินเข้าไปอ่านข้อความที่เขียนไว้บนป้ายบอกทาง
‘ขอต้อนรับทีมสีน้ำเงินสู่ดินแดนของทุ่งดอกไม้เฮโรอีน ที่นี่คือแหล่งที่อยู่อาศัยอยู่ผีเสื้อละอองเรณูที่พวกคุณเคยปะทะกับมัน ลูกแก้วนั้นซ่อนอยู่ในดงดอกไม้อันตรายพวกนี้ พยายามหามันให้เจอ แล้วอย่าหายใจสูดละอองเข้าไป เพราะนั่นคืออันตรายที่ทีมของคุณจะต้องฝ่าฟันไปให้ได้’
“difficult (ยากไปหรือเปล่าเนี่ย)” โนอาถอนหายใจ เด็กอ่อนแออย่างเขาจะให้มากลั้นหายใจเป็นเวลานาน ๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน
“น่ากลัวชะมัดเลย” จูเนียร์เสียงสั่น ไม่อยากเล่นเกมพวกนี้เลย
“Men’s team will rely on someone not at all (ผู้ชายทีมนี้พึ่งไม่ได้เลยสักคน)” เอ็มม่ามองหนุ่ม ๆ ก่อนที่จะหันไปมองม่าน ชายหนุ่มอีกคนก็ขี้โรคอ่อนแอ อีกคนก็ขี้กลัว
“I should go one by one (ฉันว่าน่าจะเข้าไปทีละคนดีกว่านะ)” ม่านเสนอความคิด เอ็มม่าและคนอื่น ๆ นั้นเห็นด้วย เพราะเธอคิดว่าเมื่อคนที่เข้าไปกลั้นหายใจไม่อยู่ก็สามารถออกมาเปลี่ยนกันได้ทันเวลาและจะไม่มีใครจะได้รับอันตรายจากผีเสื้อพวกนี้
“Who will go first? (แล้วใครจะเข้าไปเป็นคนแรก?)” โนอามองหน้าของเพื่อน ที่แน่ ๆ ต้องไม่ใช่เขาแน่นอน
“me!” เอ็มม่าอาสาเข้าไปเอาลูกแก้วในดงดอกไม้เป็นคนแรก เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนที่จะนำมันมาปิดจมูก เธอมองหน้าของลูกทีมก่อนที่จะเดินเข้าไปในดงดอกไม้เฮโรอีนท่ามกลางฝูงผีเสื้อที่ปล่อยละอองออกมาทั่วบริเวณ
ในส่วนของทีมสีเหลือง พวกเขาทั้งหมดก้าวขึ้นมาบนตอไม้จนครบทุกคน ฝูงปลิงนกกระจอกต่างกระโดดไปมาอย่างชอบใจ พวกเขาพยายามกระโดดไปเรื่อย ๆ โดยเริ่มจากทอส ตามด้วยสองพี่น้องยูรินและจินนา ต่อด้วยลัคกี้และเจนนี่ เด็กสาวขี้กลัวที่ตามมาเป็นคนสุดท้าย
“We will arrive the answer! (พวกเราจะถึงสะพานเชือกแล้ว!)” ทอสดีใจเมื่อเห็นสะพานเชือกอยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก สองมือที่เต็มไปด้วยกล้ามแขนของเขาคว้ามันไว้ก่อนที่จะไต่ขึ้นไปอย่างชำนาญ
“ดูท่าว่าหมอนั่นจะบ้าพลังชะมัด” จินนาโพล่ง คนในกลุ่มของเธอมีครบเซ็ตจริง ๆ ทั้งจอมพลัง ขี้กลัว นักวางแผน แล้วก็ผู้พิทักษ์
“เลิกเพ้อเจ้อแล้วก็ปีนขึ้นมา” ยูรินหันมามองน้องสาวก่อนที่ตัวเองจะปีนตามทอสขึ้นไป จินนามองหน้าของพี่ชาย สองมือรีบคว้าเชือกเอาไว้และปีนขึ้นไป ตามสองหนุ่มไปเรื่อย ๆ ในระยะประชิด
“W ... wait!! (ร .... รอก่อน)” เจนนี้ส่งเสียงเรียกลัคกี้ที่กำลังจะกระโดดไปถึงสะพานเชือก เขาหันมาเพื่อหยุดรอเธอ หากแต่ว่าช่วงที่เธอกำลังกระโดดข้ามมานั้น ปลิงนกกระจอกก็กระโดดขึ้นมาเกาะหัวไหล่ของเด็กสาว เธอกรีดร้องลั่นก่อนที่จะพยายามปัดมันออก
“What? (เป็นอะไรไหม?)” ลัคกี้พยายามประคองเด็กสาวที่ยืนอยู่ถัดจากเขาเพียงตอไม้เดียว
“I feel cramp my body (ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัวเลย)” เด็กสาวเสียงสั่น เธอโดนพิษของปลิงนกกระจอกเข้าให้ ลัคกี้พยายามประคองเธอไว้
“พวกนายไปกันก่อน ฉันจะต้องดูแลเจนนี่!” ยูรินพยักหน้าก่อนที่จะรีบไต่เชือกไปเรื่อย ๆ
“I told her that it impediment (ฉันบอกแล้วว่าเธอน่ะตัวถ่วง)” ทอสตะโกนก่อนที่ตัวเองจะไปถึงเถาวัลย์ ลัคกี้นั้นไม่ได้พูดอะไร เขาพยายามให้เธอขี่หลังก่อนที่จะพาข้ามตอไม้กลับไปที่จุดเริ่มต้น
“I’m so sorry (ฉันเสียใจจริง ๆ)”
“That right (ชั่งมันเถอะ)” เขายิ้มให้ก่อนที่จะพาเธอมาส่งถึงฝั่ง ทางด้านของสามคนที่เหลือ พวกเขาก็ปีนเถาวัลย์ขึ้นมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งเจอเข้ากับลูกแก้วสีเหลืองที่วางอยู่บนฟางหญ้า จินนาจะทำทีเข้าไปคว้า หากแต่ว่าทอสไวกว่าและหยิบมันมาไว้ในมือ
“I won!! (ฉันชนะแล้ว)” ทอสมองดูลูกแก้วสีเหลืองอย่างไม่วางตา
“Don’t you won but all won! (ไม่ใช่นายที่ชนะ แต่เป็นพวกเราทั้งหมดที่ชนะต่างหาก!)” จินนาตะคอกใส่หน้าของทอง เธอไม่ชอบกิริยามารยาทที่ยอดแย่แบบนี้ ....
น่าจะให้ลัคกี้ซัดไปซักที!!
ทอสไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเด็กสาวเลย เขายิ้มออกมาก่อนที่จะไต่เถาวัลย์ตามสองพี่น้องเพื่อกลับไปยังเกาะเงาผีเสื้อเล็ก
ถัดมาทางทีมสีเขียว พวกเขายืนลังเลว่าจะต้องให้ใครออกไปจากลิฟท์ ลิฟท์นี้สามารถจุคนได้เพียง 3 คนเท่านั้น ต้องมีหนึ่งคนที่ต้องรออยู่ที่นี่
“ฉันจะรออยู่ที่นี่เอง” ยิ้มพูดก่อนที่จะมองหน้าแอมเวย์
“ทำไม?”
“เธอยังสนทนากับคนพวกนี้ได้ ถ้าปล่อยให้ฉันขึ้นไปฉันคงคุยไม่รู้เรื่องแน่ ส่วนเบ็น เขาเป็นผู้ชาย น่าจะพอช่วยอะไรเธอได้ แล้วก็ยัยนาตาลีนั่น เธอไม่ลงมาแน่ ๆ ....” เธออธิบาย แอมเวย์เข้าใจและตกลงตามนั้น
“โชคดีนะ” เธอพูดก่อนที่จะก้าวเดินออกมาจากลิฟท์ ทันทีที่เธอก้าวเดินออกไป ประตูได้ประกบเข้าหากันในทันที เด็กสาวมองหน้าของพวกฝรั่งทั้งสองก่อนที่จะกดเรียกลิฟท์ไปที่ชั้นสี่
“Sacrifice (เสียสละดีเนอะ)” นาตาลีพูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“She not you! (เพราะเขาไม่เหมือนเธอไง)” เบ็นมองหน้าของนาตาลีก่อนที่จะยิ้ม เป็นครั้งที่เขาเองกล้าพูดถึงขนาดนี้ นาตาลีเบ้ปากก่อนที่จะยืนเฉย ๆ ไม่ได้พูดอะไรตอบ
เมื่อเลื่อนมาถึงชั้นสี่ ประตูลิฟท์ค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ ชั้นนี้มีเพียงความว่างเปล่าและความมืดมิดของทางเดิน จะมีก็แต่สุดทางเดินที่มีไฟจากหลอดกลมส่งสว่างแกว่งไปมา เบ็นหยิบชะแลงที่อยู่หน้าประตูลิฟท์มาไว้มือ ตรงทางที่มีแสงสว่างนั้นมีกุญแจห้อยอยู่
“ That key (นั่นไงกุญแจ)” เด็กสาวกล่าวเสียงสูงก่อนที่จะวิ่งไปสุดทางและดึงกุญแจออกมา เธอรีบวิ่งกลับมาที่ลิฟท์ แอมเวย์กดลิฟท์รอเธออยู่แล้ว ในตอนนั้นเองที่มีบางสิ่งบางอย่างกระโจนออกมาขวางหน้าลิฟท์เธอไว้
“แมวป่า!” แอมเวย์ยืนนิ่ง จ้องมองมันแยกเขี้ยว มันไม่ได้มาตัวเดียว หากแต่ว่ามีอีกสามตัวที่ออกมาจากมุมมืดและรอบหล่อนเอาไว้
“Natalie come here now!! (นาตาลี รีบเข้ามาเร็ว)” เบ็นเอื้อมมือออกไปหาเธอ หากแต่ว่าเธอก้าวขาไม่ออกเลย เพราะความกลัวกับสัตว์เขี้ยวยาวที่แยกเขี้ยวอยู่ตรงหน้า เบ็นรีบวิ่งออกมาจากลิฟท์ กำชะแลงไว้แน่นและมายืนหน้าเธอ
“Don’t touch her! (อย่ายุ่งกับเธอนะ)” เบ็นพูดก่อนที่จะง้างชะแลง ฝูงแมวป่ากระโดดถอยหลังเพื่อตั้งหลัก ขู่เขาอย่างน่ากลัว
“Natalie ... Go to the lift , this way I management itself (นาตาลี เธอไปที่ลิฟท์ เดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง)” เบ็นพูด
“But ...”
“Go go go go!” นาตาลีลุกขึ้นตามเสียงของเขา แอมเวย์รีบปิดลิฟท์เพื่อมุ่งหน้าไปยังชั้นสุดท้าย ตอนนี้เหลือเพียงสองสาวที่ขึ้นไปด้านบน เสียงร้องไห้ของเด็กสาวดังไปทั่วทั้งลิฟท์ เธอกำลังขวัญเสียจากเหตุการณ์เมื่อครู่
“it joke to see my cry? (น่าตลกใช่ไหมที่เห็นฉันร้องไห้)” เธอพูดเสียงสั่น
“I’m not like that (ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น)”
“Thank (ขอบใจนะ)” แอมเวย์ได้แต่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้ ไม่นานนักลิฟท์ก็เปิดขึ้นที่ชั้นสุดท้าย พวกเธอทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่จะค่อย ๆ เดินออกมาจากลิฟท์เพื่อระวังว่าจะมีอะไรโผล่มาอีกไหม หากแต่ว่าชั้นนี้โล่งสบาย ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นาตาลีเอากุญแจที่ได้จากเบ็นมาไขลิ้นชักที่ห้องผู้อำนวยการ ลูกแก้วสีเขียวนอนหลับใหลอยู่ในนั้น
“Great!! (สำเร็จแล้ว)” แอมเวย์พูดก่อนที่จะเก็บลูกแก้วไว้ในกระเป๋า ส่วนนาตาลีก็หยิบชะแลงที่พิงตู้ไว้ให้แอมเวย์ เธอรับมันมาอย่างฉงนใจ
“Help him! (ไปช่วยเขากันเถอะ!)” นาตาลีขยิบตาหนึ่งครั้ง เธอทั้งสองรีบเข้าลิฟท์เพื่อลงไปชั้นสี่ ทันทีที่ลิฟท์เปิด สองสาววิ่งออกมาพร้อมชะแลงก่อนที่จะช่วยเบ็นจัดการกับเจ้าพวกแมวป่ากระหายเลือดพวกนั้น
เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง เอ็มม่าเดินออกมาจากดงดอกไม้พร้อมกับลุกแก้วสีน้ำเงินสีสันสวยงาม เป็นครั้งแรกที่ม่านและพวกหนุ่ม ๆ ไม่ต้องออกแรงเลย ม่านผายมือเพื่อรับลูกแก้วนั้นมา หากแต่เอ้มม่าชักมือกับ เปลี่ยนจากลูกแก้วมาเป็นท่อนไม้แหลมแทน เธอจ้องหน้าของพวกเขาด้วยสีหน้าที่เหม่อลอย มือขวาฟาดท่อนไม้ลง ม่านและจูเนียร์หลบไปอีกทาง
“ซวยแล้ว!!” จูเนียร์อุทานเสียงหลง
“She’s poison (เธอติดพิษ)” โนอาจ้องมองเพื่อนที่ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป
มีทางเดียวที่เธอต้องทำคือให้เอ็มม่าหายเป็นปกติ เธอพยายามนึกว่าตอนที่เธอมีอาการเหมือนเอ็มม่า เบียร์และจินนาเคยให้น้ำเพื่อทำให้เธอหายเป็นปกติ ... ใช่แล้ว! น้ำ!!
“Go to brook! (ไปที่ห้วย)” ม่านพูดก่อนที่จะวิ่งนำทีมสีน้ำเงิน ตามด้วยโนอาและจูเนียร์ เอ็มม่าส่งยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนที่จะเดินตามเพื่อน ๆ ไป
“คิดจะทำอะไรน่ะพี่ม่าน?” จูเนียร์งง ม่านอธิบายแผนการให้โนอาฟัง ซึ่งเขาเองก็โอเคกับความคิดของหล่อน เพียงไม่นานนักเอ็มม่าก็วิ่งมาถึงห้วย มีเพียงโนอาเท่านั้นที่ยืนอยู่
“Don’t run (ไม่หนีเหรอ)” เอ็มม่ายืนนิ่ง ถือไม้เข้ามาใกล้เขาเพื่อเตรียมง้างออก จังหวะนั้นม่านและจูเนียร์วิ่งออกมาจากพุ่มไม้และล็อคแขนของเธอเอาไว้
“Let me now!! (ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!)” เอ็มม่าสะบัดมือออก หากแต่ว่าทั้งคู่จับแน่นเกินไปจนเธอไม่สามารถดิ้นหลุดได้
“Sorry!” สิ้นเสียงของโนอา เขาวักน้ำขึ้นมาไว้ในมือก่อนที่จะกลอกปากของเพื่อนสาว เธอดิ้นพล่านเหมือนกับว่าน้ำนั้นคือน้ำมนต์ ม่านและจูเนียร์พยายามรั้งเอาไว้ก่อนที่จะร่างเธอจะสลบไป
“เรียบร้อยแล้ว เธอปลอดภัย” จูเนียร์โล่งอก โนอาพยายามประคองร่างของเอ็มม่าเพื่อกลับไปยังเกาะเงาผีเสื้อเล็ก พวกเขาทั้งหมดกลับมารวมตัวกันพร้อมลูกแก้วหลากสีประจำทีม ตอนนี้เป็นเวลาค่ำ พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกันนอกจากแยกย้ายกันไปพักผ่อน พรุ่งนี้คืออีกวันที่โหมด Duo Battle จะทำงานอย่างเต็มที่!!
ระบบ Face 2 Face (ส่งทางข้อความลับก่อนวันอาทิตย์เวลา 15.00 น.)
ชื่อเล่นของท่านพร้อมรหัส ::
ภารกิจของคุณเป็นยังไง รู้สึกเมื่อได้รับภารกิจนั้น ::
มีความคิดเห็นอย่างไรกับทีมของคุณ ::
มีความคิดเห็นอย่างไรกับทีมอื่น ::
ไม่ชอบใครเป็นพิเศษ เพราะอะไร::
มีอะไรอยากระบายเชิญ ::
TO BE CONTINUE .......
ความคิดเห็น