END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 27 : เอาคืน

น้ำทิพย์มารับมีนาอย่างอารมณ์ดีเธอจอดรถรออย่างใจเย็นพร้อมผิวปากฮัมเพลงใครผ่านมาเห็นต้องว่าน้ำทิพย์บ้าแน่นอน เพียงร่างเล็กของลูกสาวเดินเข้ามาใกล้รถติดฟิมล์ดำของเธอ น้ำทิพย์ก็นั่งส่งยิ้มหวานให้กัน

"สวัสดีค่ะ คุณป๊า..ยิ้มแบบนี้อารมณ์ดีอะไรมาคะ"

"อ่ะ คืน" มีนารับโทรศัพท์คืนก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าน้ำทิพย์อารมณ์ดีเรื่องไร

"เก่งนี่ ปลดล็อคได้ด้วย"

"มีอะไรที่ป๊าทำไม่ได้บ้างล่ะ"

"มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ป๊าไม่มีวันทำได้" เด็กสาวยกยิ้มอย่างเหนือกว่า

"อะไร?" แต่น้ำทิพย์ขมวดคิ้วคิดไม่ออก

"เอาชนะมี๊ไง" ว่าแล้วมีนาก็หัวเราะลั่นที่ทำให้น้ำทิพย์หน้าเหวอได้คนโตกว่ายิ้มแห้งๆให้ลูกสาวก่อนจะยกยิ้มมุมปากมองมีนาที่หัวเราะเยาะเธอไม่หยุด

หัวเราะเข้าไป..เดี๋ยวหนูจะต้องขำค้างแน่นอนคุณลูกสาว

พอรับมาวินเรียบร้อยวันนี้น้ำทิพย์ไม่ยอมซื้อขนมให้ลูกชายเพราะกลัวโดนศิรินดุอีกมาวินเลยหลับมาตลอดทางอาจจะเพราะเล่นซนกับเพื่อนเลยเหนื่อย ส่วนมีนาก็ก้มหน้าแชทกับเพื่อนไม่สนใจน้ำทิพย์เลย

"วันนี้เกลไม่มาเรียนหรอ"

"ป๊ารู้ได้ไงอ่ะ"

"ก็ตอนเดินออกมาป๊าไม่เห็นเกลเลยหนิ"

"เห็นบอกไม่สบายค่ะ"

"ป่วยจริงหรือการเมือง" น้ำทิพย์พูดปูทางให้ลูกสาวรู้ตัวก่อนเพราะใกล้จะถึงบ้านเต็มทีแล้วแต่มีนาก็ยังไม่เอะใจเท่าไหร่

"การเมืองน่ะป๊า ยัยเกลร้ายจะตาย"

"แล้วลูกสาวป๊าล่ะร้ายหรือเปล่า"

"ไม่หรอกค่ะ ลูกสาวป๊าออกจะน่ารัก" มีนาเงยหน้ามายิ้มหวานให้น้ำทิพย์โดนไม่รู้เลยว่าถ้าเข้าบ้านแล้วจะเจออะไรบ้างน้ำทิพย์อยากจะเห็นหน้ามีนาตอนนั้นจะแย่แล้ว

"ป๊าว่าเพื่อนกันก็ต้องร้ายพอๆกันนั้นแหละ ไม่นั้นจะคบกันได้ไง"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะป๊า"

"เปล๊า!"

"เสียงสูงเชียว โกหกไม่เนียนไม่เรียนมาใหม่นะป๊า"

"ใครจะโกหกเก่งเหมือนคุณลูกสาวล่ะค่ะ"

"นี่ชม?"

"ชมสิ..แหน่ะ? นี่ยอมรับใช่ไหมว่าเคยโกหก" มีนาเงียบไปทันทีเหมือนกำลังเสียรู้น้ำทิพย์

"บ้า..ไม่มี ป๊าอย่ามาใส่ร้ายกันสิ"

บทสนทนาต้องจบลงเมื่อรถแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเรียบร้อยมีนารีบลงไปอ้อนศิรินเพราะรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์อะไรแปลกๆเหมือนกำลังจะซวยยังไงก็ไม่รู้

"คิดถึงหม่ามี๊จังเลยค่ะ"

"คิดถึงเหมือนกันค่ะ..วันนี้มีเรียนฟิสิกส์หนิ โดดเรียนหรือเปล่า?" 

ศิรินรีบถามก่อนเธอรู้ตารางเรียนของมีนาหมดและก็รู้ด้วยว่าลูกสาวเธอไม่ชอบวิชานี้เอามากๆเคยบ่นด้วยว่าจะโดดเรียนถ้ามีโอกาสแต่ศิรินพูดขู่ไว้ก่อนว่าถ้ามีนาทำแบบนั้นจะให้ทำโทษ

"ไม่เลยค่ะ มีนาไม่อยากโดนมี๊ทำโทษ"

"ดีมากค่ะ"

น้ำทิพย์เดินอ้อมมาปลุกเจ้าลูกชายที่หลับปุ๋ยไม่ยอมตื่นเธอยื่นสูทให้สาวใช้และเปิดประตูรถและยิ้มกับภาพตรงหน้าที่ลูกชายหลับตาพริ้มเหมือนกำลังฝันดี

"มาวินครับ ถึงบ้านแล้วครับ"

"งื้อออ" เด็กชายขยับตัวเล็กน้อยแต่ไม่ยอมตื่น

"ถ้าไม่ยอมตื่นแบบนี้ป๊าคงต้องเอาไอติมที่สั่งให้เจ้าตูบบ้านข้างๆกินแทนแน่เลย" 

"ตื่น..มาวินเลยแล้วค้าบ" มาวินลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียสองมือน้อยๆก็ขยี้ตาตัวเองก่อนจะพยายามข่มตาไม่ให้หลับและมองน้ำทิพย์อย่างอ้อนๆ

"มาครับ เข้าบ้านกัน"

ศิรินกับมีนาก็เดินตามน้ำทิพย์ที่อุ้มมาวินเข้ามาในบ้านลูกสาวจอมแสบแอบเบะปากใส่ป๊าตัวเองอย่างหมั่นไส้น้ำทิพย์ก็ยักคิ้วให้เพราะวันนี้เธอไม่โดนศิรินบ่น

"สามพ่อลูกรีบไปอาบน้ำนะคะ จะได้ลงมาทานข้าว"

"อาบให้บีให้สิ" น้ำทิพย์วางมาวินลงให้สาวใช้พาไปอาบน้ำก่อนจะเข้ามากอดศิรินอย่างอ้อนๆ

"บี ไม่อายลูกหรือไง..ไปอาบน้ำ"

"อายทำไมคะ ลูกก็โตหมดแล้ว" น้ำทิพย์ไม่แคร์สายตาของมาวินกับมีนาเลยเธอยังคงอ้อนศิรินอยู่อย่างนั้น

"มาวินครับ ป๊าบีของมาวินเหมือนจะอาบน้ำเองไม่เป็นมาวินช่วยสอนหน่อยสิ" มีนาหมั่นไส้จนอยากจะแกล้งน้ำทิพย์เองอยากจะเดินเข้าไปดึงแก้มลูกสาวแรงๆถ้าไม่เกรงใจศิริน

"ไปครับป๊าบี เดี๋ยวมาวินอาบให้"

"อย่าลืมถูหลังด้วยนะมาวิน ป๊าบีเขาชอบ" ลูกสาวจอมแสบทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะหนีขึ้นห้องไป

"มีนา!" ศิรินได้แต่ยืนขำมองมีนาทีไรนึกถึงน้ำทิพย์ตอนวัยรุ่นไม่ได้เหมือนกันไม่มีผิดแสบพอๆกัน

"ไปกันยังครับ" มาวินกระตุกชายเสื้อน้ำทิพย์

"เอ่อ.."

"พี่มีนเขาล้อเล่นนะลูกมาวินรีบขึ้นไปให้พี่แก้มอาบให้นะ จะได้ลงมาทานข้าว" ศิรินว่าอย่างเอ็นดูก่อนที่มาวินจะจูงมือพี่เลี้ยงขึ้นไปบนห้อง

"ยืนนิ่งทำไมคะ รีบไปอาบน้ำสิ"

"อาบให้หน่อย"

"บี"

"จ้า ไปอาบน้ำเนาะ..อาบเองด้วยเนาะ" แค่เสียงแข็งๆก็ทำให้น้ำทิพย์รีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำทันที กะว่าวันนี้จะไม่โดนศิรินดุแล้วเชียวแต่ลูกสาวตัวแสบนะสิ แบบนี้ต้องเอาคืน

ทานข้าวเสร็จก็เหมือนเดิมคือทุกคนต้องมานั่งดูทีวีด้วยกันเพราะย่อยอาหารที่ทานไปและเวลานี้ทุกคนห้ามทำอย่างอื่นโทรศัพท์ก็ห้ามเล่นเด็ดขาด ดูได้สักพักมาวินก็หลับเป็นรายแรกทุกคนเลยจะต้องแยกย้ายกันไปนอน

"อ่ะๆ เดี๋ยวป๊าพาน้องไปนอนเอง" มีนาขมวดคิ้วแปลกใจเพราะปกติเธอเป็คนพาวินไปนอน

"วันนี้ป๊าทำตัวแปลกๆนะ"

"นั้นสิบี"

"หรือว่าป๊าแอบไปมีอิหนู" มีนาแกล้งถามแต่ศิรินกลับคิดจริง

"จริงหรอบี"

"เห้ยๆ คุณลูกสาวอย่าหาเรื่องให้ป๊าสิ" น้ำทิพย์มองมีนาเขม็งแต่อีกคนกลับแลบลิ้นใส่

"แล้วมันยังไง คริสก็ว่าวันนี้บีทำตัวแปลกๆ"

"อื้ม..ว่าจะไม่บอกแล้วเชียวกลัวคนแถวนี้จะเดือดร้อน แต่ถ้าคริสอยากรู้บีบอกก็ได้เพราะบีไม่อยากเป็นคนขี้โกหก" สายตาน้ำทิพย์มองไปยังมีนาก่อนจะยิ้มกว้าง

"พูดอะไรอ่ะบี ใครโกหกใคร"

ศิรินดูจะไม่เข้าใจเอาซะเลยก่อนที่น้ำทิพย์จะหยิบโทรศัพท์มากดสองสามทีและยื่นมันให้ศิรินดูมีนาเองก็อยากจะรู้ว่ามันมีอะไรก่อนศิรินจะหันมามองเธอสายตาคาดโทษจนขนลุก

"บีพามาวินไปนอนก่อนนะคะ..โชคดีนะคุณลูกสาว"

พอน้ำทิพย์เดินออกมาไปมีนาก็หันมามองศิรินที่กอดอกมองเธออย่างเอาเรื่องเด็กสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากถ้าถามว่าน้ำทิพย์กับศิรินเธอกลัวใครมากกว่าบอกได้เลยว่าศิริน

ถึงคนเป็นแม่จะไม่เคยดุหรือด่าแต่พอมาตอนนี้เธอรู้ได้เลยว่าท่าทางเย็นๆนิ่งๆมันน่ากลัวกว่าตอนน้ำทิพย์โวยวายใส่เธอซะอีกมีนาเห็นว่าบรรยากาศมันตึงเครียดเกินไปก็เริ่มพูดก่อน

"มี๊..อย่ามองมีนาแบบนี้สิ"

"กลัวหรอคะ" ถึงจะพูดด้วยเสียงหวานๆบวกกับใบหน้ายิ้มๆแต่มีนาว่ามันไม่โอเค

"หม่ามี๊"

เธอไม่รู้จะทำยังไงตอนนี้เลยเข้าไปกอดศิรินอย่างอ้อนๆเธอรู้ว่าศิรินนั้นแพ้ลูกอ้อนแต่ร่างบางก็เพียงแค่ยืนนิ่งที่จริงเธอก็ไม่โกรธมีนาหรอกแค่อยากจะสั่งสอนไม่ให้ทำอีก

"แม่เคยขอว่าอย่าโดดเรียนจำได้ไหมคะ" มีนาพยักหน้างึกๆที่แนบอกศิรินอยู่

"แล้วทำไมยังทำคะ ไม่กลัวจะโดนลงโทษหรอ"

พึ่งจะรู้ว่าการที่น้ำทิพย์ปลดล็อคโทรศัพท์ของเธอมันจะทำให้เธอซวยได้ขนาดนี้นึกแล้วก็อยากจะโทษตัวเองที่ประมาทคนเป็นพ่อไป

"มีนาขอโทษ"

"ยกโทษให้ค่ะ" มีนาถอดกอดมามองหน้าศิรินอย่างดีใจ "แต่ไม่ลดโทษให้ พรุ่งนี้วันหยุดแม่ไม่อนุญาตให้มีนาออกไปเที่ยว"

"ก็ได้ค่ะ"

"ยังไม่หมดค่ะ มีนาจะต้องทำโจทย์ฟิสิกส์ให้ถูกทุกข้อ"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่ค่ะ ไปนอนได้แล้วนะคะ..ฝันดีค่ะคุณลูกสาว"

เด็กสาวมองตามศิรินตาละห้อยฟิสิกส์กับเธอเป็นของที่ไม่คู่กันเลยมีหวังพรุ่งเธอได้นั่งหลังแข็งทำโจทย์ฟิสิกส์ทั้งวันแน่นอนคิดแล้วก็อยากจะตะโกนลั่นบ้าน

"ทำไมทำหน้าดีใจขนาดนั้นค่ะ..ลูกสาวป๊า"

น้ำทิพย์ที่เดินออกมาจากห้องมาวินเอ่ยถามก็รู้อยู่ว่ามีนาคงโดนศิรินจัดหนักไปแล้วแต่เพื่อความเท่าเทียมที่มีนาทำไว้กับเธอมันสาหัดนัก

"ร้ายนะป๊า" เธอว่าอย่างเคืองๆ

"ก็เรียนแบบคนแถมนี้มานั้นแหละ"

"ฝากไว้ก่อน มีนาจะเอาคืน" ว่าแล้วก็ทำหน้ายู่ใส่น้ำทิพย์แต่คนตัวสูงกลับยิ้มกว้างไม่สนใจเลย "ป๊า!"

"ก็เรามาแกล้งป๊าก่อนนะ ช่วยไม่ได้"

"คอยดูนะมีนาจะฟ้องมี๊ว่าป๊าแอบส่งสายตาอ้อยครูที่โรงเรียน"

"ไม่มีหลักฐาน..คริสไม่เชื่อหรอก"

"ทำไมจะไม่มี..อาทิตย์ที่แล้วมีนาเห็นนะว่าครูคณิตหอมแก้มป๊า" มีนาว่าอย่างมีชัยถึงรูปจะถูกลบไปแล้วก็เถอะ

"แต่ป๊าลบรูปไปแล้ว"

"หน้าป๊าตอนนั้นดูจะเคลิ้มด้วยนะ ตอนโดนครูจุ้บแก้มอ่ะ"

"ช่วยไม่ได้ก็มีป๊าเสน่ห์แรงเองหนิ"

มีนายิ้มดีใจก่อนจะมองไปยังด้านหลังของน้ำทิพย์เรื่องโดนทำโทษเมื่อกี้ดูจะเป็นเรื่องเล็กไปเลยน้ำทิพย์มองตามสายตาของมีนาก่อนจะต้องหน้าซีดเผือด

"โชคดีนะป๊า มีนาว่าโซฟาคงจะนิ่มไปคืนนี้นอนผืนละกันเนาะ"

"มีนา!" น้ำทิพย์กัดฟันเรียกชื่อลูกสาวก่อนจะรีบเดินกลับห้องเพราะศิรินหายเข้าไปในห้องแล้วมือเรียวกำลังจะเปิดประตูแต่เปิดไม่ได้เพราะมันล็อค

"คริสคะ..เปิดประตูให้บีหน่อยสิคะ"

"..."

"ที่รักจ๋า..เปิดประตูหน่อย"

เคาะอยู่นานจนร่างบางเดินมาเปิดประตูคนตัวสูงรีบดันตัวเองเข้าไปในห้องแต่ก็โดนศิรินขว้างไม่ให้เข้า

"จะทำอะไรคะ"

"เข้าห้องไงคะ"

"คืนนี้คริสไม่อนุญาตให้บีนอนในห้องนะ"

"ไม่เอาน่า..บีไม่อยากนอนโซฟาด้านล่างนะ มันปวดหลังอ่ะ"

"บีปวดคริสไม่ได้ปวดหนิ..ไปนอนได้แล้วค่ะ ฝันดีนะคะ" ศิรินฉีกยิ้มหวานก่อนจะปิดประตูใส่น้ำทิพย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินกลับไปเคาะห้องมีนา

"ว่าไงค่ะป๊าบี..พื้นที่ห้องหม่ามี๊ก็ไม่ให้นอนหรอคะ" มีนาว่าอย่างอารมณ์ดีน้ำทิพย์แยกเขี้ยวใส่ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องลูกสาวและเดินตรงไปล้มตัวนอนบนเตียง

"เห้ยป๊า..ได้ไงอ่ะ"

"เราทำป๊าลำบากก็ต้องรับผิดชอบสิ"

"ไม่ได้นะป๊า..ลุกเดี๋ยวนี้ไปนอนที่โซฟาเลย"

"..." 

น้ำทิพย์หลับตาสนิทไม่สนใจแรงดึงแม้แต่น้อยที่จริงเธอจะไปนอนกับมาวินก็ได้แต่เตียงมาวินมันเป็นเตียงเด็กขาน้ำทิพย์ยาวกว่าเตียงอีกเลยต้องนอนห้องมีนา

"ป๊า มีนาเป็นผู้หญิงนะ" 

"เอ้า แล้วป๊าไม่ใช่ผู้หญิงหรือไง" น้ำทิพย์ขำกับคำพูดลูกสาว

"ก็ป๊าเป็นป๊าอ่ะ"

"โตแล้วหวงตัวนะเราตอนเด็กๆใครกันงอแงให้ป๊านอนกอด"

"นั้นมันเมื่อก่อนหนิ ตอนนี้มีนาโตแล้วนะ"

"เรื่องมากจัง..นอน"

น้ำทิพย์ดึงลูกสาวเข้ามากอดแอบดีใจที่ตัวแสบของเธอรู้จักหวงตัวค่อยโล่งใจไปหน่อยส่วนมีนาเองก็ไม่ได้อะไรหรอกคงเป็นปกติของเด็กผู้หญิงที่แยกมานอนคนเดียวแต่พอพ่อแม่มานอนด้วยมันเลยไม่ชิน

วันนี้เป็นวันหยุดศิรินเลยตื่นสายนิดหน่อยแต่ก็ต้องตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้สามพ่อลูกแต่เธอก็ไม่เห็นน้ำทิพย์นอนที่โซฟาด้านล่างเลยก่อนจะคิดได้ว่าคงไปนอนห้องมีนาร่างบางทำอาหารใกล้เสร็จก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่บ้านต่อส่วนเธอก็ต้องขึ้นไปปลุกสามแสบที่ยังไม่ยอมตื่น

"งื้ออออ"

เสียงเปิดประตูทำให้มีนาค่อยๆลืมตาพอเห็นเป็นศิรินเธอก็ค่อยๆลุกขึ้นแต่ติดแขนน้ำทิพย์ศิรินก็จะเข้ามาปลุกแต่โดนมีนาห้ามไว้เธอเองก็ได้แต่ยืนมองว่าลูกสาวกำลังจะทำอะไรก่อนจะเข้าใจ

"มอนิ่งค่ะหม่ามี๊"

"แสบนะเรา..เดี๋ยวป๊าตื่นได้โวยวายลั่นบ้านพอดี"

"นั้นแหละคือสิ่งที่มีนาต้องการ..ขอไปอาบน้ำห้องหม่ามี๊นะคะ"

ศิรินล่ะยอมเลยสำหรับสองพ่อลูกคู่นี้ที่สรรหาวิธีการแกล้งกันไม่ซ้ำแบบในแต่ละวันไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ เธอก็ขี้เกียจจะห้ามซะด้วยสิก่อนจะเดินมายังห้องลูกชายที่คิดอยู่ด้วยแล้วไม่ปวดหัวเห็นคู่เมื่อกี้

"มาวินครับ..ตื่นได้แล้วครับลูก" เด็กชายขยับตัวเล็กน้อยแต่ไม่ยอมตื่น

"มาวิน"

"หม่ามี๊..วันนี้วันเสาร์นะครับ" พอได้ยินเสียงดุของศิรินที่เรียกชื่อมาวินก็พูดเตือยคนเป็นแม่แต่ตาก็ยังปิดอยู่ศิรินอมยิ้มน้อยๆก่อนจะปลุกจอมขี้เซาของเธอต่อ

"รู้ครับ..แต่ตอนนี้แปดโมงแล้วนะครับ"

"อีกแปบได้ไหมครับ"

"ก็ได้ครับ ถ้าหม่ามี๊เตรียมห้องน้ำเสร็จต้องตื่นนะ..แล้วห้ามต่อรอง"

ศิรินลุกไปเตรียมอ่างอาบน้ำและชุดที่มาวินต้องใส่เตรียมทุกอย่างราวๆสิบนาทีก่อนจะเดินไปปลุกเด็กขี้เซาอีกรอบนิสัยแบบนี้ก็เหมือนถอดมาจากน้ำทิพย์ไม่มีผิด

"มาวินครับ"

"ตื่นแล้วครับ"

เด็กชายค่อยๆลืมตาก่อนจะลุกขึ้นนั่งแต่เพราะความง่วงที่มันมีมากกว่าทำให้หัวน้อยๆเอนไปด้านหน้าแทบจะคะมำแต่ดีที่ศิรินนำมือมารองรับไว้ได้ทันก่อนจะอุ้มมาวินไปอาบน้ำ

เหงื่อมากมายที่ผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างกับว่ากำลังนอนอยู่กลางทะเลทรายคนที่นอนอยู่ดิ้นไปมาเหมือนกำลังฝันร้ายอะไรสักอย่างเสียงครวญครางดังออกมาเหมือนเธอรู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ออก น้ำทิพย์ดิ้นสุดแรงแต่ตาก็ยังไม่ลืม

ตุ้บ!

"โอ้ย!"

เสียงร้องเปล่งออกมาเมื่อร่างสูงโปร่งล่วงลงจากเตียงจากความง่วงตอนนี้มันทำให้เธอตื่นได้อย่างไม่ต้องมีใครมาปลุกก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นแต่มันขยับไม่ได้นะสิแขนก็ขยับไม่ได้ลำตัวอึดอัดไปหมด

"อะไรว่ะเนี่ย!"

พอก้มลงไปมองผ้าห่มผืนหนาพันรอบตัวเธอซะแน่นไม่ต้องหาเลยว่าใครที่เป็นคนทำในใจก็ด่าตัวเองว่าหลับไปได้ยังไงโดนมัดซะแน่นแบบนี้แล้วเธอจะแก้มัดยังไงล่ะในเมื่อแขนก็โดนมัดไปด้วย

"ช่วยด้วย! คริสช่วยบีด้วย!"

น้ำทิพย์คิดว่าถ้าศิรินไม่เข้าภายในห้านาทีเธอต้องเป็นลมตายแน่นอนโดนผ้าห่มพันไม่พอยังโดนปิดแอร์อีกตอนนี้บรรยากาศในห้องนี้ไม่น่าอยู่เลยสักนิด

"โว้ยยย! ใครก็ได้มาแก้มัดให้ที!!!!!"

ศิรินแต่งตัวให้มาวินอยู่ก็ได้ยินเสียงน้ำทิพย์ตะโกนลั่นบ้านไม่ต้องเดาเลยว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะขนาดมาวินยังต้องสะดุ้งกับเสียงของป๊าตัวเอง

"หม่ามี๊ครับ..นั้นเสียงป๊าบี"

"รู้ครับ"

"ทำไมป๊าบีเสียงดังลั่นบ้านเลย"

"สงสัยจะฝันร้าย..เราไปดูป๊าบีกันดีกว่าเนาะ"

ศิรินจูงมือลูกชายเข้ามาในห้องนอนมีนาก่อนจะเห็นสภาพน้ำทิพย์ที่พยายามแกะผ้าห่มหน้าแดงทั้งใบไหนจะเหงื่อที่ท่วมตัวพอเขาเห็นเธอเท่านั้นแหละ

"คริสช่วยบีหน่อยสิ บีร้อนจะตายอยู่แล้ว" ร่างบางรีบเข้าไปแกะผ้าห่มออกให้เธอกลัวว่าน้ำทิพย์จะเป็นลมไปก่อน

"ไหวไหมบี"

"มีนาอยู่ไหนคะ" พอเป็นอิสระก็ถามหาตัวการ

"ปล่อยลูกไปเถอะ แกล้งกันทุกวันไม่เหนื่อยหรือไง"

"ก็ดูยัยตัวแสบทำสิ..บีหายใจไม่ออกขึ้นมาจะทำยังไง" น้ำทิพย์ว่าเสียงดังศิรินเองก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไรเพราะเธอเองก็ผิดที่ไม่ห้ามกลับปล่อยให้มีนาทำ

"อย่าโทษลูกเลยนะ คริสไม่ได้ห้ามเองแหละ"

"นี่คริสก็เอาด้วยหรอ"

"เปล่า คริสแค่นึกว่าบีคงไม่เป็นไร"

"มาวินครับ ลงไปข้างล่างก่อนนะครับ..ป๊าบีจะทำโทษหม่ามี๊ก่อน"

มาวินดูจะไม่เข้าใจแต่ก็ยอมลงไปโดยดีน้ำทิพย์เดินไปล็อคประตูห้องและไม่ลืมที่จะเปิดแอร์ด้วยศิรินเองก็พอจะรู้ว่าจะโดนอะไรนี่ขนาดไม่ได้มีส่วนร่วมนะ

"บะ บี คริสว่าเรา.."

"คริสไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธบีค่ะ" คนตัวสูงเดินเข้ามาประชิดตัวศิรินก่อนจะผลักเธอนอนราบกับเตียง

"แต่นี่ห้องลูกนะ"

"แล้วไงคะ" ว่าจบก็จัดการฝังจมูกลงที่ซอกคอขาวของร่างบางไม่สนแม้แต่เสียงประท้วงของคนใต้ร่างแต่อย่างใด

พ่อลูกเขาหยอกกันเบาๆเนาะ ^_____^