END พ่อบ้านใจกล้า [BC]

ตอนที่ 26 : ลูกสาวตัวแสบ

12 years later

มีนาเริ่มโตเป็นสาวตอนนี้ก็อายุสิบห้าแล้วน้ำทิพย์ยิ่งหวงลูกสาวมากกว่าเดิมเธอเลิกงานไปรับลูกสาวที่โรงเรียนทุกวันถ้าวันไหนไม่ว่างก็ให้ศิรินไปรับไม่ยอมให้มีนากลับเอง เพื่อนมีนาทุกคนน้ำทิพย์ต้องรู้จักโดยเฉพาะเพื่อนผู้ชายต้องสแกนเป็นพิเศษบางทีศิรินกลัวลูกจะอึดอัดแต่น้ำทิพย์ไม่สน 

"สวัสดีค่ะป๊า" มีนายกมือไหว้น้ำทิพย์ก่อนจะโน้มตัวไปหอมแก้ม

"วันนี้มีใครมาจีบลูกสาวป๊าหรือเปล่า"

"มีสิค่ะ ลูกสาวป๊าออกจะสวยขนาดนี้" น้ำทิพย์รีบหันมามองลูกสาวที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ห้ามมีแฟนเด็ดขาด!"

"ทำไมล่ะคะ หม่ามี๊บอกว่าป๊ามีแฟนคนแรกตอนอยู่มอสองเองนะ"

"มันไม่เหมือนกัน ป๊าขอสั่งว่าห้ามมีจนกว่าจะเรียนจบ..อย่าให้ป๊ารู้นะ" น้ำทิพย์ชี้นิ้วอย่างคาดโทษเพราะเด็กวัยนี้เป็นวัยอยากรู้อยากลองซะด้วย

"แต่ถ้าป๊าเผลอก็ดีได้ใช่ไหมคะ"

"มีนา!"

"โอเคค่ะๆ ไม่มีจนกว่าจะเรียนจบ"

มีนาเป็นเด็กที่เข้าใจอะไรง่ายเธอรู้ว่าน้ำทิพย์หวังดีที่จริงเธอเองก็ยังไม่คิดเรื่องนี้หรอกศิรินเองก็คอยให้คำปรึกษาอยู่บ่อยๆ ทำให้มีนาเป็นเด็กที่ไม่รู้สึกกดดันเธอเข้าใจน้ำทิพย์ แต่ก็ชอบที่จะแกล้งให้น้ำทิพย์โมโหเล่นเท่านั้น

รถคันหรูจอดที่หน้าโรงเรียนประถมน้ำทิพย์กำลังจะลงจากรถแต่มีนาก็รั้งแขนไว้ก่อนเพราะเธอจะอาสาลงไปเองเป็นลูกชายคนเล็กชื่อ 'มาวิน' น้ำทิพย์เป็นคนตั้งเองเธอบอกว่าเธอมันดูเป็นที่หนึ่งดีและคล้องกับชื่อลูกสาวศิรินเองก็ไม่ขัดเธอตามน้ำทิพย์

"เดี๋ยว มีนาไปรับน้องเองค่ะ"

"จ๊ะ"

รอไม่นานมีนาก็จูงมือน้องชายเดินมาขึ้นรถเด็กชายยกมือไหว้น้ำทิพย์พร้อมกับยื่นหน้ามาจากเบาะหลังหอมแก้มเธอสองข้างน้ำทิพย์เองก็หอมกลับ

"รอป๊าบีนานไหมครับ"

"ไม่นานครับ" มาวินตอบแต่ไม่ยอมเงยหน้าจากซองขนมเลย

"แล้วคิดถึงป๊าบีไหมครับ"

"คิดถึงครับ"

"ระหว่างป๊าบีกับหม่ามี๊คิดถึงใครมากกว่าครับ" มาวินเงยหน้ามามองเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนจะตอบออกไป

"ป๊าบีครับ"

"ดีมากไอ้ลูกชาย" น้ำทิพย์ยกกำปั้นส่งไปข้างหลังให้เด็กชายยกกำปั้นมาชนกับตัวเอง รอยยิ้มของน้ำทิพย์ดีใจกว่าอะไรแค่ลูกชายบอกคิดถึงเธอมากกว่า

"ดีใจอะไรขนาดนั้นคะ..เดี๋ยวถึงบ้านจะฟ้องหม่ามี๊"

"ฟ้องสิ ป๊ากลัวที่ไหน ไม่เคยกลัว"

"ป๊าพูดเองนะว่าไม่กลัว..ไม่เปลี่ยนคำพูดแน่นะ"

"แน่สิ หม่ามี๊สิต้องกลัวป๊า..ใช่ไหมครับมาวินลูกป๊า"

"ครับ" มาวินตอบไปอย่างงั้นแหละเพราะไม่รู้หรอกว่าพี่สาวกับป๊าตัวเองคุยอะไรกันก็สนใจขนมในมือมากกว่า

รถของน้ำทิพย์เลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านสาวใช้รีบเดินออกไปรับกระเป๋าของคุณหนูทั้งสองตอนแรกมีแค่ป้าพินแต่พอมีลูกคนที่สองศิรินเลยขอให้น้ำทิพย์หาคนเพิ่ม และเป็นประจำที่ศิรินจะออกมายืนรอ

"สวัสดีค่ะมี๊" มีนาเข้าไปหอมแก้มศิรินอย่างที่ทำกับน้ำทิพย์

"บี..ให้ลูกกินขนมอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่กินข้าวเย็นพอดี" ศิรินหันไปดุน้ำทิพย์เพราะเห็นขนมในมือมาวิน

"ก็ลูกอยากกินหนิคะ"

"ไม่เอาล่ะ มาวินครับไม่กินแล้วนะครับ"

"แต่ยังไม่หมดเลยนะครับ"

"ไว้พรุ่งนี้ค่อยกินใหม่นะ..ไหนมาให้ชื่นใจหน่อย" มาวินจุ้บที่ปากบางของศิรินพร้อมยกแขนน้อยๆคล้องคอคนเป็นแม่อย่างอ้อนๆ

"คิดถึงหม่ามี๊ไหมครับ"

"คิดถึงครับ"

"แล้วคิดถึงใครมากกว่า" น้ำทิพย์ยิ้มหน้าระรื่นเพราะรู้ว่ามาวินจะตอบว่ายังไง

"หม่ามี๊ครับ"

"อ้าว ไอ้ลูกชาย..ไหนบนรถบอกว่าคิดถึงป๊ามากกว่าไง" ศิรินมองหน้ามาวินเด็กชายส่ายหน้ารัวๆเหมือนกับจะบอกว่า 'ผมไม่ได้พูดป๊าบีใส่ร้าย'

"ว่าไงครับมาวิน"

"ก็ถ้าไม่บอกแบบนั้นป๊าบีก็ทิ้งมาวินกลางทางสิครับ..แต่มาวินคิดถึงหม่ามี๊มากกว่านะครับ"

"ดีมากครับที่ไม่โกหก..แก้มพามาวินไปอาบน้ำนะ"

"ฝากไว้ก่อนนะตัวแสบ" 

น้ำทิพย์ถึงกับมองมาวินอย่างคาดโทษมีนาก็แอบขำแบบสะใจแต่ศิรินไม่เห็นเพราะมีนายืนอยู่ด้านหลังก่อนที่เธอจะแลบลิ้นให้น้ำทิพย์และวิ่งเข้าบ้านไป

"งอน งอนอ่ะ งอน" พอลูกไม่อยู่เด็กโข่งก็เข้ามาคลอเคลียที่แขนของศิรินและพูดว่างอนไม่หยุด

"โตจนลูกสองแล้วนะ ยังจะทำตัวเป็นเด็กไปได้"

"งอน ง้อบีสิ"

"ทำไมคริสต้องง้อคะ งอนเองก็ง้อเองสิ" ศิรินว่าแล้วก็เดินหนีเข้าบ้านปล่อยให้เด็กโข่งยืนทำหน้าง้ำงออยู่หน้าบ้านเบะปากจะร้องไห้นอกจากลูกจะอยู่ฝั่งศิรินแล้วเธอยังไม่ได้รับการง้อจากศิรินอีก

แต่อย่างน้ำทิพย์มีหรอจะยอมรีบวิ่งตามศิรินเข้าบ้านเธอโยนสูทพาดกับโต๊ะวางแจกันก่อนจะกอดศิรินเอาไว้จนคนตัวเล็กตกใจ

"เล่นอะไรเนี่ยบี"

"บีงอนคริสก็ต้องง้อ"

"ปล่อยค่ะ คริสจะไปเตรียมโต๊ะอาหาร"

"ไม่ค่ะ ขึ้นไปง้อบีข้างบนก่อนนะ" น้ำเสียงอ้อนๆกับจมูกที่คลอเคลียกับคอขาวทำให้สติศิรินไม่อยู่กับตัวแต่ก็ต้องห้ามไว้ก่อน

"อย่าบี เดี๋ยวลูกลงมาเห็น"

"ก็ได้ค่ะ นั้นเราขึ้นไปต่อบนห้องเนาะ"

น้ำทิพย์ไม่ฟังศิรินเลยรีบฉุดมือคนรักขึ้นห้องทันทีเพราะจะให้อุ้มเหมือนแต่ก่อนก็คงจะไม่ไหวแล้ว ตอนแรกน้ำทิพย์ก็กะจะแค่แปบเดียวแต่ก็เลยเวลามานานจนมีนาเดินขึ้นมาตาม

"มีไรคะ คุณลูกสาว" น้ำทิพย์เป็นคนมาเปิดประตูพร้อมเอ่ยถามออกไป มีนามองผ่านเข้าไปในห้องก็เห็นว่าศิรินอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเธอแทบไม่ต้องเดา

"ป๊ารังแกมี๊อีกแล้วนะ"

"บ้า..มี๊เค้าสมยอมเองต่างหาก"

"เชื่อเถอะคืนนี้ป๊าต้องอด" มีนากอดอกต่อกลอนกับผู้เป็นพ่อแต่ที่จริงเธอสองคนไม่ได้ทะเลาะแต่อย่างใดเพียงแค่คุยกันเฉยๆ

"รู้ไหมว่าหนูเดาไม่แม่น..ลงไปรอด้านล่างก่อนนะคะ เด็กน้อย"

"คอยดูละกันนะป๊า"

น้ำทิพย์ยิ้มและส่ายหน้าให้ลูกสาวที่เริ่มจะรู้มากขึ้นไปทุกวันแต่เธอก็ไม่อยากจะโกหกหรือปกปิดเพราะวัยของมีนาหากไม่กล้าคุยเรื่องเซ็กซ์ตรงๆ มีนาอาจจะอยากลองขึ้นมาเผลอจะไม่ยอมบอกเธอกับศิริน

มื้อเย็นวันนี้ก็เป็นปกติแต่ดูเหมือนมีนาจะมีความสุขกว่าใครเธอมักจะยักคิ้วหลิ่วตาให้น้ำทิพย์คนเป็นพ่อก็ไม่เข้าใจว่าลูกสาวตัวแสบมีแผนอะไรหรือเปล่า และทานข้าวเสร็จทุกคนก็ต้องมานั่งดูหนังก่อนเพื่อย่อยอาหารก่อนจะนอนและยังเป็นเวลาครอบครัวอีก

"มี๊คะ มีนามีอะไรจะฟ้อง"

"อะไรคะ" สายตามีนาทีมองไปยังน้ำทิพย์ทำให้ศิรินเริ่มอยากรู้ "หรือว่าป๊าไปจีบคุณครูที่โรงเรียน"

"เปล่าหรอกค่ะ แต่ตอนกลับป๊าบีบอกว่าไม่เคยกลัวมี๊เลย"

"จริงหรอคะบี"

"ใช่ที่ไหนกันคะ" น้ำทิพย์รีบตอบทันควันพร้อมคว้าศิรินมากอด "บีไม่เคยพูดแบบนั้นเลยนะคะ"

"ดีใจอะไรขนาดนั้นคะ..เดี๋ยวถึงบ้านจะฟ้องหม่ามี๊"

"ฟ้องสิ ป๊ากลัวที่ไหน ไม่เคยกลัว"

"ป๊าพูดเองนะว่าไม่กลัว..ไม่เปลี่ยนคำพูดแน่นะ"

"แน่สิ หม่ามี๊สิต้องกลัวป๊า..ใช่ไหมครับมาวินลูกป๊า"

"ครับ"

มีนาเปิดเสียงที่บันทึกไว้ให้ศิรินฟังน้ำทิพย์ถึงกับเหวอเสียรู้ลูกสาวศิรินรีบหันหน้ามามองน้ำทิพย์อย่างคาดโทษที่กล้าโกหกแถมยังอวดเก่งเวลาลับหลัง

"ยังไงคะบี" น้ำเสียงกดต่ำมาอีกแล้วรู้สึกเย็นวาบที่หลัง

"ไอ้ลูกชายช่วยป๊าหน่อยสิครับ" พอไม่เห็นใครเข้าข้างเลยหาตัวช่วยอย่างมาวิน เด็กชายที่ดูท่าจะง่วงเต็มแก่เงยหน้ามองน้ำทิพย์นิดๆแต่พอเห็นสายตาศิรินเท่านั้นแหละ

"มาวินไม่รู้เรื่องครับ มาวินง่วง..พี่มีนพามาวินไปนอนหน่อยสิครับ" เด็กชายหนีเอาตัวรอดไปก่อนแต่เขาจะเรียกพี่สาวตัวเองว่ามีนแทนเพราะมีนามันเรียกแล้วไม่ชินปาก 

"ไปครับมาวิน เราไปนอนเนาะ..ให้หม่ามี๊จัดการกับคนอวดเก่งดีกว่า"

"ครับ มาวินไปนอนก่อนจะครับ" มาวินเข้าไปกู๊ดไนท์คิสศิรินก่อนและเดินไปทางน้ำทิพย์กล้าๆกลัวๆ "กู๊ดไนท์คิสครับป๊าบี" เด็กชายค่อยๆไต่ขึ้นตักน้ำทิพย์ไปจุ้บริมฝีปากเรียวเพราะน้ำทิพย์กอดอกไม่ยอมอุ้มมาวินเหมือนเคย

"กู๊ดไนท์คิสค่ะมี๊"

มีนาก็ทำเช่นเดียวกับมาวินก่อนจะเดินไปหาน้ำทิพย์พร้อมนั่งตักร่างสูงแต่น้ำทิพย์เชิดหน้าหนีอย่างงอนๆ มีนาเลยจับหน้าน้ำทิพย์หันมา

"กู๊ดไนท์คิสค่ะ คุณป๊า"

"แสบนักนะ"

"หรือจะให้บอกเรื่องที่คุณครูคณิตมาฝากรอยไว้บนแก้มดีล่ะคะ"

"กู๊ดไนท์คิสค่ะ คุณลูกสาว..รีบไปนอนให้ไวเลยนะคะ"

ทั้งสองคุยกันเบาๆให้ได้ยินเพียงสองคนเพราะถ้าศิรินรู้เรื่องนี้น้ำทิพย์ได้โดนหนักกว่าเดิมแน่ดีไม่ดีได้นอนโซฟาตัวที่นั่งอยู่แน่ๆ มีนาเดินมาจูงมือมาวินเตรียมจะไปนอน

"ป๊า ถ้าคืนนี้ไม่มีที่นอนโซฟาห้องมีนายังว่างนะ"

น้ำทิพย์เพียงแค่ฝืนยิ้มให้ลูกสาวที่ยิ้มกว้างก่อนจะหันมามองศิรินที่กอดอกจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง ตอนนี้น้ำทิพย์อยากจะหายตัวได้ขึ้นมาบรรยากาศรอบๆมันดูเย็นๆทั้งที่อากาศก็ร้อน

"มีอะไรจะแก้ตัวไหมค่ะ คุณสามี" ศิรินพูดเสียงหวานแต่มันไม่ได้ช่วยให้น้ำทิพย์หายเกร็งเลยแม้แต่น้อย

"โถ่ ที่รัก..บีก็แค่พูดเล่นแค่นั้นเอง" ตอนนี้น้ำทิพย์แทบจะคลานเข่าเข้าไปหาศิริน มือเรียวเกาะแขนกันอย่างอ้อนๆพลางทำสายตาใสซื่อ

"แต่ถ้ามีนาไม่เปิดคลิปเสียงบีก็จะไม่ยอมรับใช่ไหม"

"เอ่อ..บี..โอ้ยๆ เจ็บ" ศิรินดึงหูน้ำทิพย์ค้างไว้จนเธอต้องยกมือมากุมมือศิรินไว้กลัวว่าหูจะขาดเอานะสิ

"อย่าคิดที่จะโกหก"

"ก็ได้ๆ บีแค่อยากดูเป็นใหญ่ต่อหน้าลูกหนิ"

"แล้วไงคะ" ศิรินยังไม่ปล่อยมือออกจากหูน้ำทิพย์

"ก็อยู่ต่อหน้าคริสบีไม่กล้าพูดอ่ะ เลยพูดตอนคริสไม่อยู่"

"แล้วที่โกหกล่ะ"

"บีไม่ได้ตั้งใจ โอ้ย!"

"บีนะบี สอนลูกไม่ให้โกหกแต่บีกลับมาโกหกซะเอง..คริสต้องทำโทษบียังไงดีนะ"

"ยังไงก็ได้ค่ะขอแค่ไม่นอนนอกห้องนะ นะๆ" น้ำทิพย์อ้อนสุดฤทธิ์ถ้าคืนนี้ต้องอดหรือไม่ได้นอนกอดก็ยอมขอแค่ไม่นอนนอกห้องก็พอ

"ก็ได้ค่ะ"

พอเดินขึ้นมาบนห้องน้ำทิพย์รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทิพย์ไปแปรงฟันเพราะจะได้นอนและไม่ลืมบีบยาสีฟันไว้รอศิริน เพื่อจะได้รับการลดโทษบ้างแต่พอเดินออกมาด้านนอกก็ไม่เข้าใจว่าศิรินเอาหมอนมาวางที่โซฟาทำไม

"คริสเอาหมอนมาวางตรงนี้ทำไมคะ"

"เอามาให้บีนอนไงคะ"

"ไม่เอานะ บีไม่อยากนอนโซฟาอ่ะ"

"ถ้าไม่นอนโซฟานี้ก็เลือกเอาว่าจะนอนข้างล่างหรือโซฟาห้องมีนาก็ได้นะ"

ศิรินพูดจบก็ยิ้มหวานก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันเสร็จแล้วก็เดินออกมาเจอน้ำทิพย์มองกันตาแป๋วเบะปากจะร้องไห้ทำตัวน่าสงสารแบบสุด

"คริสลืมบอกไปผ้าห่มบีหาเองนะ"

"ใจร้าย จะให้บีนอนตรงนี้จริงๆหรอ"

"ฝันดีนะคะที่รัก"

ศิรินเดินเข้ามาจุ้บที่ปากเรียวและเดินกลับไปนอนที่เตียงของตัวเองไม่ได้สนใจในสิ่งที่น้ำทิพย์พูดเลยร่างสูงจัดหมอนก่อนจะนอนเอามือก่ายหน้าผากแบบเซ็งๆ

นอนได้สักพักน้ำทิพย์ก็นอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาเธอแอบชะเง้อมองศิรินที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้วร่างสูงถือหมอนย่องไปยังอีกฝั่งของเตียงก่อนจะค่อยขึ้นไปบนเตียงให้เบาที่สุด ค่อยๆสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มช้าๆกลัวศิรินจะตื่น

"ใครอนุญาตให้ขึ้นมาคะ"

"คริส" น้ำทิพย์ถึงกับตกใจศิรินพูดทั้งๆที่ยังไม่หันมามองหรือขยับตัวเลย "ก็ไม่ได้กอดคริสแล้วมันนอนไม่หลับนิคะ" ร่างสูงไม่สนแล้วตอนนี้สองแขนวาดโอบคนตัวเล็กเข้ามากอด

"ถ้าไม่อยากกลับไปนอนที่โซฟาก็หยุดลูบได้ไหมคะ"

"นิดหนึ่งไม่ได้หรอคะ"

"มันตีสองแล้วนะบี"

"นะคะ"

"เชิญคุณน้ำทิพย์กลับไปนอนที่โซฟาค่ะ"

"โอเคค่ะ บีนอนกอดเฉยๆก็ได้"

น้ำทิพย์เลิกงอแงและยอมนอนเพราะคิดว่าคงดีกว่ากลับไปนอนที่โซฟาให้เมื่อยแถมไม่ได้กอดศิรินอีกแปบเดียวคนตัวสูงก็หลับปุ๋ยศิรินถึงกับอมยิ้มออกมาและพลิกตัวหันหน้ามากอดน้ำทิพย์เพราะเธอเองก็นอนไม่หลับที่ไม่ได้กอดคนขี้อ้อนเหมือนกัน

เช้านี้น้ำทิพย์ดูจะเพลียนิดหน่อยคงเป็นเพราะนอนดึกแต่ก็โชคดีที่ไม่ได้นอนโซฟาทั้งคืนร่างสูงเดินลงมาก่อนจะมานั่งที่หัวโต๊ะซึ่งมีสองแสบนั่งอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว

"เมื่อคืนนอนสบายไหมคะ" มีนาเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

"สบายสิ สบายมาก...แถมหมอนข้างก็ยังนุ๊มนุ่ม" ศิรินเดินมาพอดีน้ำทิพย์ก็นับมือเธอไปแนบแก้มก่อนจะยักคิ้วให้ลูกสาว

"ก็ดีแล้วค่ะ ถ้าได้นอนโซฟามีหวังปวดหลังแล้วบ่นเป็นคนแก่แน่ๆ"

"มีนา.."

"พอๆ สองพ่อลูกนี่ยังไงกัน เถียงกันไม่เลิก..มีนาคะรีบทานข้าวสิคะเดี๋ยวไปเรียนสายนะ"

"ค่ะ" มีนาตอบเสียงเบาก่อนจะก้มหน้าทานข้าวน้ำทิพย์ยกยิ้มอย่างเป็นต่อ

"บีก็ด้วยตื่นสายแล้วยังจะช้าอีกรีบๆทานเข้า"

"ค่าา" น้ำทิพย์ก็จ๋อยไปตามๆกันก่อนที่ศิรินจะนั่งลงป้อนข้าวมาวินสองพ่อลูกก็ฟาดฟันกันด้วยสายตาไปเงียบๆ

"ตั้งใจเรียนนะคะ" ศิรินหอมแก้มมีนาก่อนจะย่อตัวไปหอมแก้มลูกชายเธอจะทำแบบนี้ทุกเช้าเป็นการให้กำลังใจลูกก่อนไปเรียน

"หอมบีบ้างสิคะ"

"ไม่ค่ะ เมื่อคืนบีไม่ยอมทำตามบทลงโทษเช้านี้ก็งดนะคะ"

"ว้าย..อดแต่เช้าเลย" มีนาเดินมากระซิบก่อนจะพามาวินขึ้นรถน้ำทิพย์ละอยากจะเอาคืนลูกสาวจอมแสบของเธอซะจริงๆ แต่น้ำทิพย์ก็คือน้ำทิพย์อยู่วันยังค่ำ เธอรีบเข้าไปขโมยหอมแก้มศิรินแทน

"บี!"

"ก็คริสไม่ยอมหอมบีหอมแทนก็ได้ ไปทำงานนะคะ"

ศิรินละปวดหัวกับน้ำทิพย์ซะจริงๆ พอลูกและสามีไปทำงานเธอก็มีหน้าที่เป็นแม่บ้านหาอะไรทำอยู่เรื่อยทั้งๆที่ในบ้านก็มีคนใช้อยู่แล้วแต่ศิรินก็เบื่อเกินกว่าจะนั่งเฉยๆ

น้ำทิพย์จอดรถข้างทางก่อนจะหันมามองคนนั่งด้านข้างที่ก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่ก่อนที่เธอจะแย่งมันมาจากมือลูกสาว มีนารีบหันมามองทันที

"ป๊าจะทำอะไรอ่ะ"

"แกล้งป๊าดีนัก วันนี้ก็ไม่ต้องเล่น"

"ได้ไงอ่ะป๊า เอาคืนมานะ" มีนาพยายามแย่งแต่ก็แพ้แรงน้ำทิพย์

"ป๊าบีกับพี่มีนเล่นอะไรกันหรอครับ"

"เปล่าครับ..พี่มีนดื้อป๊าเลยจะสั่งสอน" ถึงมาวินจะไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่ก็นั่งมองเงียบๆ

"เอาโทรศัพท์มีนาคืนมานะ..ไม่นั้นจะฟ้องมี๊เรื่องครูคณิตจริงๆด้วย"

"เรานี่แสบนักนะ ฟ้องไปเลยป๊าก็จะบอกว่าครูเขามาจุ้บแก้มป๊าเองแต่มีนาไม่ยอมห้าม" น้ำทิพย์พูดอย่างเหนือกว่ามีนาเงียบไปสักพัก

"ลองดูไหมล่ะคะ ว่ามี๊จะเชื่อใครเพราะมีนามีรูปเป็นหลักฐาน"

"เห้ย..ไปถ่ายตอนไหน"

"ก็ตอนที่ไม่ได้ห้ามป๊าไง"

"ลบเลยนะ" น้ำทิพย์พยายามจะลบรูปเจ้าปัญหาแต่ดูเหมือนว่าเธอจะเจอปัญหาซะเองนั้นก็คือ "พาดเวิร์ดไรอ่ะ"

"เรื่องไรจะบอกล่ะ"

มีนากอดอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้น้ำทิพย์ก็ไม่รู้จะทำยังไงแต่ถ้าคืนโทรศัพท์ให้เธอตายแน่ๆ เลยยึดมาก่อนตอนนี้ก็รีบมาส่งมาวินและมีนาเข้าเรียนเพราะการที่น้ำทิพย์เป็นคนสม่ำเสมอบรรดาคุณครูน้อยใหญ่ได้แต่เลี้ยวหลังมองตามถึงอายุตอนนี้จะสี่สิบแล้วก็ตามแต่น้ำทิพย์ก็ยังดูเด็กอยู่เลย ถือว่าเป็นขวัญใจของคุณครูไปแล้วไม่ว่าจะที่โรงเรียนของมาวินหรือมีนา

มาถึงบริษัทน้ำทิพย์ก็เอาแต่จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของลูกสาวที่ดูจากเคสแล้วแบ๊วซะจนมันดูไม่เข้ากับเธอไปเลยพยายามลองใส่รหัสไปต่างๆนานาก็ไม่สำเร็จ แต่ก็ไม่กล้ามั่วเยอะกลัวโทรศัพท์จะล็อคไปอัตโนมัติ

"ไงท่านประธาาน ทำไมทำหน้าเครียดขนาดนั้นวะ"

"รหัสพาดเวิร์ดไง"

"แล้วนี่โทรศัพท์ใครว่ะ แบ๊วเชียว..หรือว่าของเด็กแก ไอ้บีลูกสองแล้วนะเว้ย" เฌอมาลย์ถึงกับถามอย่างตกใจ

"เห้ยๆ ของลูกสาว หาเรื่องให้บ้านกูร้าวฉานอีกล่ะ"

"เอ้า ก็ใครจะไปรู้ว่ะ"

"ช่วยหน่อยดิ"

"แกก็เอาให้ร้านเข้าปลดล็อคให้ดิ เรื่องแค่นี้ดันโง่จัง..เป็นประธานได้ไงว่ะ" เฌอมาลย์ส่ายหน้าน้อยๆ

"เอ้าหลอกด่านี่หว่า..พูดงี้มาเป็นประธานแทนป่ะล่ะ"

"นั้นพรุ่งนี้ก็ช่วยเซ็นยกตำแหน่งให้ด้วยล่ะกัน"

ว่าจบเฌอมาลย์ก็เดินออกไปเป็นแบบนี้ประจำเดินมาต่อปากต่อคำแก้เหงาเท่านั้น น้ำทิพย์โทรหาช่างมาปลดล็อคโทรศัพท์ลูกสาวเพียงไม่นานช่างก็มาหาถึงที่และแค่แป็บเดียวก็ปลดล็อคได้

"เสร็จป๊าไอ้แสบ"

น้ำทิพย์ค้นหารูปทันทีรูปเป็นพันๆเธอเลื่อนจนตาลายน้ำทิพย์เลยค่อยๆเลื่อนที่ละรูปแต่ดูไปก็ยิ้มไปเพราะมีรูปฮาๆของลูกกับเพื่อนเต็มไปหมดก่อนจะมาเจอรูปที่ต้องการ ชัดซะยิ่งกว่าเอชดีน้ำทิพย์รีบกดลบทันทีแต่ยังไม่ทันจะออกก็ไลน์เข้าน้ำทิพย์ก็กดเข้าไปดูโชคดีที่ไม่ได้ตั้งพาดเวิร์ด ปกติคนตั้งรหัสหน้าจอก็มักจะไม่ใส่รหัสไลน์

Anna : ทำไมวันนี้เกลไม่มาเรียนว่ะ

Preem'B : เห็นบอกไม่สบายหนิ ไปถามพวกห้องสองมาล่ะ

Gail : นินทาเพื่อนหรอ? ชะนีทั้งหลาย

Anna : ปากดีแบบนี้ป่วยการเมืองแน่นอน

Preem'B : ไม่ดีเลยนะเกล

Gail : จ้า แม่เด็กเรียนแล้วนี่มีนาไปไหน ไม่เห็นมาเม้าเลยหรือว่าโดดเรียนคาบฟิสิกส์อีกแล้วว่ะ

Anna : ถามยัยพรีมนู้นอยู่ห้องหนึ่งเหมือนเด็กห้องสามอย่างฉันขอบายล่ะ ครูเข้าห้องล่ะ

ไลน์กลุ่มของลูกสาวทำให้น้ำทิพย์รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นต่อคราวนี้และตัวแสบได้เสร็จเธอเป็นแน่เพราะถ้าศิรินรู้ว่ามีนาโดดเรียนถึงมันจะเป็นเรื่องปกติก็เถอะแต่ศิรินไม่ค่อยจะชอบ มีหวังได้โดนอบรมกันยาวๆเป็นชั่วโมงแน่ๆ

เอาแล้วตัวแสบของเรา

งานนี้ไม่รอดแน่จะโดนป๊าบีเอาคืนแล้วสิ 

สองพ่อลูกนี่เขาแสบพอๆกันเลยเนาะ สงสัยเลือดป๊ามันแรง ไรท์ล่ะปวดหัวแทนมี๊คริสจัง // กุม -*-