MR.JK901 [KOOKMIN FT. JINV] #หุ่นยนต์จองกุก

ตอนที่ 5 : V

B
E
R
L
I
N
?

V

ร่างกายประดับด้วยกล้ามเนื้อจาง ๆ อย่างคนสุขภาพดียืนใต้สายน้ำที่ไหลลงตัวจากฝักบัว

ปาร์คจีมินมองหยดน้ำที่เกาะตามกล้ามเนื้อหน้าท้องและหลับตาลงพร้อมกับสูดหายใจ

ปั่ก!

ปั่ก

ปั่ก

“แม่งเอ๊ย!!”

ชายหนุ่มรัวหมัดเข้าผนังห้องน้ำด้วยความแรงจนมือที่แผลยังไม่หายกลับมาแตกอีกครั้ง กำแพงที่ถูกทุบระบายอารมณ์มีเพียงเลือดของเขาเปื้อนประปราย

     เขากำลังตกอยู่ในภาวะรับตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่เกิดเรื่องจีมินใช้เวลาหมกตัวอยู่ในห้อง เดินเข้ามาอาบน้ำซ้ำ ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

เขารังเกียจ ขยะแขยง และคิดว่าร่างกายของตัวเองมันสกปรก

ปาร์คจีมินต้องการล้างความสกปรกน่าขยะแขยงพวกนั้นออกไป เขาแทบคลั่งราวคนเสียสติเมื่อเห็นรอยช้ำห้อเลือดตามตัว

     ยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าเขากลัวคนรู้เรื่องนี้ เขาอับอาย มันอาจจะไม่ทำให้เขารู้สึกรังเกียจขนาดนี้หากเขาเป็นฝ่ายกระทำ

แต่ไม่ใช่

ปาร์คจีมินเป็นฝ่ายถูกกระทำ เขาเป็นผู้ชายที่ถูกผู้ชายด้วยกันกระทำ

ความจริงที่ทำลายศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายมันทำให้เขาระหวาดระแวงกับสายตาคนรอบข้างเวลามองมา

เขาอยากจะลืมมัน

03.10 PM

“คุณจีมินคะ เห็นพ่อหนุ่มบ้างหรือเปล่า ป้าจะวานให้เป็นแรงช่วยเปลี่ยนกระถางต้นไม้หน่อย เห็นแกชอบทำสวน”

“เขาไม่อยู่หรอกครับ”

“อ้าว ส่งซ่อมเหรอคะ มิน่าล่ะป้าไม่เห็นหน้าเห็นตาหลายวัน”

“เปล่าครับ”

เขาเลี่ยงพูดถึงเรื่องหุ่นนั่นตั้งแต่ทำลายไป แต่ดูเหมือนเจ้าเจเคช่างผูกมิตรเพราะแม้แต่แม่บ้านของเขายังถามหามัน

และนั่นมันทำให้ปาร์คจีมินหงุดหงิด

     ยอมรับอย่างเห็นแก่ตัวว่าเขาคิดว่าการทำลายJK901จะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น หากทำลายไปแล้วเขาจะทำเหมือนเรื่องนั้นไม่เคยเกิดขึ้น

ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ จะไม่มีใครรู้เรื่องราวน่าอาย และปาร์คจีมินจะทิ้งเรื่องนั้นไว้ข้างหลัง เขาจะทำลายมันพร้อมกับเจ้าหุ่นนั่น

แต่เขาคิดผิด

การสูญสลายจากโลกนี้ไปของJK901ไม่ได้ทำให้จีมินรู้สึกดีขึ้น แต่กลับย้ำให้เขารู้ว่าตัวเองเป็นเพียงไอ้ขี้แพ้ที่เห็นแก่ตัว

สายตานั้น สายตาที่นิ่งเฉยไม่แสดงความเสียใจหรือหวาดกลัวแม้ว่าตัวเองจะถูกทำลาย สายตาของมันที่มองยังเขาวันนั้นยังคงตามหลอกหลอนจีมิน

ใบหน้าไร้พิษภัยที่ช้ำจากการถูกเขาชกนั่นยังชัดเจนในความทรงจำ มันน่าแปลกที่เขาไม่ให้มันเก็บความทรงจำไว้

แต่เขากลับเป็นฝ่ายที่ลืมไม่ได้เสียเอง

ตอนที่เลิกกับมินะเขาสามารถทำให้ตัวเองหยุดคิดได้เพียงแค่ออกไปดื่มให้เมา และหาหญิงสาวที่ถูกใจสักคน

แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะออกไปไหนด้วยซ้ำ จีมินกลัว ชายหนุ่มกลัวว่าเขาจะทำแบบเดิมไม่ได้

เขากลัวเขาจะมองผู้หญิงที่เป็นของสวยงามสำหรับเขาแบบเดิมไม่ได้ เขากลัวตัวเองไม่มีอารมณ์ร่วมหากพาพวกเธอขึ้นเตียง

“ช่วงนี้คุณจีมินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ป้าไม่ค่อยเห็นออกมาจากห้องเลย”

“ไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมฝากปิดบ้านหน่อยนะป้า ผมจะไปออกกำลังกาย”

“ค่ะ”

     ช่วงบ่ายแก่ ปาร์คจีมินพาตัวเองมาออกกำลังกายที่สวนสาธารณะเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เขาเทความตั้งใจไปให้การผ่อนลมหายใจและการวิ่งของตัวเอง

ชายหนุ่มทำมันมาได้จนเกือบถึงครึ่งทาง หากสายตาของเขาไม่เหลือบไปเห็นพุ่มไม้พุ่มหนึ่ง

พุ่มไม้ที่เขาถูกพวกโจรวิ่งราวรุมยำ

และเจ้าเจเคนั่นก็มาช่วยเขาไว้ไม่ให้โดนฝ่าเท้าไปมากกว่านั้น

“เฮ้อ”

เสียงถอนหายใจดังออกมา ไม่ใช่เพราะว่าเขาเหนื่อยจากการวิ่ง แต่เป็นเพราะความขุ่นมัวที่อยู่ในใจ

     จีมินรู้สึกผิดที่ตัวเองทำร้ายคนคนนึงที่ไม่มีทางสู้ ไม่สิ เจ้านั่นจะสู้เขาก็ได้ แต่มันเลือกไม่สู้ต่างหาก

เขารู้สึกว่าตัวเองทำเกินไป แต่อีกใจนึงมันก็ค้านว่าหากเขายังต้องเจอหน้าเจเคทุกวันมันเป็นเหมือนตราบาปที่ย้ำเตือนในเรื่องที่เขารับไม่ได้

ชายหนุ่มเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้ตัวยาวข้างทางหลังจากอารมณ์อยากออกกำลังกายเหือดหายไป จีมินนั่งมองผู้คนมากมายและปล่อยให้ความคิดเขาไหลไปตามคนในที่แห่งนี้

เขามองคนที่มาออกกำลังกายเป็นครอบครัว

หรือแม้แต่คู่รักไปจนถึงคนสูงอายุ

และสิ่งนึงที่เขาสังเกตคือคู่รักที่เดินผ่านไปมาไม่ได้มีแค่ชายหญิง

ในสวนสาธารณะแห่งนี้มีคนทุกเพศรวมไปถึงคู่รักเพศเดียวกัน

มันน่าแปลกที่คู่รักเหล่านั้นไม่ได้จ้องมองใคร แต่กลับเป็นคนนอกอย่างเขาเองที่จ้องมองคู่รักเหล่านั้น

แล้วแบบนี้ใครกันที่แปลก...ระหว่างคนสองคนที่ทำทุกอย่างทั่วไปเหมือนคนปกติ กับเขาที่คิดว่าตัวเองเป็นคนปกติที่เอาแต่จ้องมองคนอื่น ?

ชายหนุ่มสางเส้นผมตัวเองอย่างคิดไม่ตก ใบหน้าดูดีแม้ชุ่มเหงื่อแหงนมองฟ้าพร้อมกับสูดหายใจก่อนเขาจะลุกขึ้นและหันหลังกลับบ้าน

     จีมินจัดการอาบน้ำชำระเหงื่อตามร่างกายพร้อมกับความคิดมากมายที่ว่าเขาควรทำอะไรให้ตัวเองเลิกจิตตกแบบนี้

หลังจากแม่บ้านกลับไปบ้านของเขาจะตกอยู่ในความเงียบ และความเงียบนั้นมันทำให้เขาคิด คิดว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง สิ่งที่เขาทำมันเรียกว่าการแก้ปัญหาจริง ๆ อย่างงั้นหรือเปล่า

เขาเคยชอบการอยู่คนเดียว จนกระทั่งวันที่การอยู่คนเดียวมันทำให้เขามองไปรอบห้อง เพื่อสังเกตว่าห้องของเขามันมีสิ่งของของคนอีกคน

เสื้อผ้าของผู้ชายที่อยู่อีกฝั่งของตู้ หรือแม้แต่ฟูกนอนที่มันเคยถูกJK901ปูนอนข้าง ๆ เตียงเขามาตลอด7เดือน

คำสบถดังออกมาสองสามคำก่อนที่ปาร์คจีมินจะเร่งชำระความสกปรกและแต่งตัวพาตัวเองออกจากบ้าน เขายังไม่มีที่ที่อยากไป แต่ขอเพียงแค่ไม่จมอยู่กับสภาพแวดล้อมแบบนี้ก็พอแล้ว

06.05 PM

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

    ไม่รู้เพราะอะไรที่พาปาร์คจีมินมายังที่แห่งนี้ มันคือคาเฟ่ที่เขาพาคนรักเก่ามาครั้งสุดท้ายก่อนจะโดนเธอบอกเลิก

“รับอะไรดีคะ”

“อเมริกาโน่”

ครั้งล่าสุดที่เขามาเหยียบที่นี่มันคือ7เดือนก่อน และเขาไม่คิดจะกลับมาอีกจนกระทั่งวันนี้

ทุกอย่างในร้านยังคงเป็นเหมือนเดิม มุมประจำมุมเดิม เมนูประจำเมนูเดิมของเขา มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย

     ปาร์คจีมินนั่งมองเครื่องดื่มตรงหน้า และใช้เวลาทบททวนตัวเอง เขาใช้เวลาทำให้ตัวเองดีขึ้นจากการถูกคนรักที่คบกันมาได้7ปีภายในระยะเวลา7เดือน

โดยช่วงเวลา7เดือนนั้นมันมีหุ่นยนต์หน้าตาซื่อ ๆ ตัวนึงอยู่เป็นเพื่อนเขา

ชายหนุ่มพึ่งรู้วันนี้ว่าJK901มีสิ่งนึงที่เขาไม่ทันสังเกต

มันไม่เคยตั้งคำถามและร้องขออะไรจากเขา

แม้แต่วันที่เขาเลือกทำลายมันทิ้งมันยังไม่ถามถึงเหตุผลของเขาสักคำ

แต่สิ่งเดียวที่มันตอบเขาคือคำว่า ‘ครับ’ คำเดียวเพียงเท่านั้น

ทำไมการจากไปของJK901มันล้างความรู้สึกและสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาไม่ได้ล่ะ ?

10.19 PM

ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงเป็นเขา ปาร์คจีมินใช้เวลาในร้านคาเฟ่ทบทวนตัวเองไปหลายชั่วโมง ก่อนที่เขาจะขับรถวนไปมา

และมาโผล่ที่คลับคลับนึง

เสียงดนตรี แสงไฟ และผู้คนมากมาย สิ่งวุ่นวายเหล่านี้กลับทำให้จิตใจของเขาสงบ เครื่องดื่มแก้วที่เขาไม่ได้นับพร่องลงไปมากกว่าครึ่ง

ชายหนุ่มเตรียมชงมันอีกครั้งแต่เขาก็ต้องชะงักไปเมื่อมีใครบางคนเดินมายังโต๊ะที่เขานั่งอยู่

“เห็นนั่งคนเดียวนานแล้ว ขอชนแก้วหน่อยได้มั้ยคะ”

หญิงสาวหน้าตาสะสวยในชุดเดรสรัดรูปเดินเข้ามาหาคนที่เธอกับกลุ่มเพื่อนมองอยู่นาน และดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะมาคนเดียว

“แล้วคุณมาคนเดียวเหรอครับ”

“มากับเพื่อนค่ะ แต่พอดีมองเห็นคุณนั่งอยู่คนเดียว”

     จีมินไม่เก่งเรื่องปฏิเสธ โดยเฉพาะกับผู้หญิงหน้าตาสวย ๆ และหุ่น ดี ๆ แบบนี้ เขาอาสาเลี้ยงเครื่องดื่มเธอตามมารยาทที่ทำบ่อย ๆ

ทั้งคู่คุยกันได้ราวชั่วโมง ก่อนเขาจะทราบว่าเธอและกลุ่มเพื่อนมองตัวเองอยู่นานแล้ว พวกเธอคงท้าพนันอะไรสักอย่างกัน ถึงเป็นเหตุให้หญิงสาวต้องมาขอชนแก้วกับเขา

     ปาร์คจีมินยังคงเป็นปาร์คจีมิน เขามักหนีปัญหามากกว่าเผชิญกับมัน เขาจะวิ่งหนีปัญหาของตัวเองไปเรื่อย ๆ จนกว่าตัวเขาจะเหนื่อย

เช่นกันกับตอนนี้

ปัง !

เสียงปิดประตูห้องในโรงแรมกลางตัวเมืองแห่งหนึ่งดังขึ้น ร่างของชายหญิงสองคนนัวเนียกันทั้ง ๆ ที่ขาของทั้งสองยังคงก้าวเดินไปยังส่วนของห้องนอน

ตุ๊บ !

ปาร์คจีมินผลักเธอลงไปบนเตียงก่อนตัวเขาจะตามขึ้นไปคร่อมหญิงสาวด้วยความรวดเร็ว ชุดเดรสแสนสวยบนตัวหล่อนถูกชายหนุ่มกระชากออก

     เขาหอบหายใจท่ามกลางความกังวลที่เก็บเอาไว้ในอก ปาร์คจีมินซุกหน้าลงดมกลิ่นน้ำหอมที่ติดอยู่ผิวกายหญิงสาว

ฝ่ามือชายหนุ่มคลำลูบสะเปะสะปะทั่วตัวของเธอ จีมินกำลังอยากพิสูจน์บางอย่าง บางอย่างที่มันจะบอกได้ว่าเขาไม่ใช่เกย์

ตั้งแต่พบกับผู้หญิงบนเตียงคนนี้

สิ่งแรกที่เขารับรู้คือความสวยของเธอ

เธอมีใบหน้าที่สวยจนผู้ชายอย่างเขาต้องมองตาม

มีหุ่นที่ดูดีจนเขาอดจินตการไม่ได้ว่าใต้เดรสตัวสั้นนั้นเธอจะซ่อนอะไรเอาไว้

เรือนร่าง

เสียง

สัมผัส

ทุกอย่างที่เขากำลังทำอยู่มันตอกย้ำให้เขารู้ว่าเขายังมองผู้หญิงได้แบบเดิม เขายังมีความชอบในเพศตรงข้าม

และเขายังมีอารมณ์ร่วมเมื่อเห็นเรือนร่างสวยงามของสตรี

     JK901พูดถูก เขายังเป็นผู้ชาย จีมินยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม แม้แต่ความรู้สึกของเขายามอยู่บนเตียงกับผู้หญิงก็ไม่ได้เปลี่ยนไป

“ทะเลาะกันมาเหรอคะ”

“ครับ ?”

“คุณกับแฟนน่ะค่ะ ฉันเห็นรอยบนตัวคุณนะคะ”

เจ้าของเรือนร่างอรชรช้อนตามองชายหนุ่มที่กำลังติดกระดุมกางเกงตัวเองพร้อมกับคลี่ยิ้ม

“...ผม”

“ไมต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันไม่ฟ้องแฟนคุณหรอก...ว่าแต่ว่าออกมาเที่ยวประชดแฟนเหรอคะ ?”

“เปล่า”

“คุณรู้ใช่มั้ยคะระหว่างเซ็กส์กับความรักมันต่างกัน”

“รู้”

“ถ้าฉันเป็นคุณฉันจะรีบกลับไปง้อเขานะคะ...ก็ถ้า เราแคร์ใครสักคนเราคงไม่รู้สึกดีเท่าไหร่หรอกมั้งคะถ้าเราทำแบบนี้บ่อย ๆ ถ้าเป็นฉัน ฉันคงรู้สึกผิดกับแฟนตัวเอง”

เสื้อยืดสีพื้นถูกสวมลงร่างกายท่อนบนของปาร์คจีมิน ชายหนุ่มวางเงินค่าห้องให้เธอก่อนจะพาตัวเองออกไปห้องด้วยความรวดเร็วเมื่อเขาได้คำตอบกับสิ่งที่ต้องการแล้ว

01.11 PM

“ฮัลโหล ออกมาเปิดประตูให้กูหน่อย กูอยู่หน้าบ้านมึงตอนนี้”

“มึงเป็นอะไรของมึงอีกวะ”

     ใบหน้าไม่สบอารมณ์มองเพื่อนสนิทที่โทรมาปลุกให้เขาเปิดประตูบ้านให้มันตอนตี1 ซอกจินถอนหายใจก่อนจะหลับตาเอนหลังลงโซฟาด้วยความง่วง

“มาหากูดึกขนาดนี้มีอะไร”

“กูไม่ใช่เกย์”

ปาร์คจีมินพูดด้วยน้ำเสียงของคนที่โล่งอก สิ่งที่ทำเขาหงุดหงิดเป็นอาทิตย์เหมือนถูกทำลายไปจนหมดสิ้น

“อืม แล้วมาบอกกูทำไมวะ”

ชายหนุ่มคงจะลืมไปว่าเรื่องระหว่างเขากับJK901ที่เกิดขึ้นไม่มีใครรู้ และซอกจินคงงงกับสิ่งที่เขาพูด

“กูไปนอนกับผู้หญิงมา กูไม่ใช่เกย์ใช่มั้ยวะ กูยังมีอารมณ์กับผู้หญิง”

“ใครใส่อะไรให้มึงกินมั้ย ? มึงพูดจาแปลก ๆ นะ”

“มึงรู้มั้ยทำไมกูถึงบอกให้มึงทำลายJK901”

“กูไม่รู้”

“กูเคยคิดว่าเจเคทำให้กูเป็นเกย์”

“อืม มึงเคยพูด”

“แต่มันไม่ใช่ มึงพูดถูกจิน ไม่มีใครทำให้กูเป็นเกย์ได้แบบที่มึงพูด ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับกู ถ้ากูไม่ใช่มันก็ไม่ใช่”

“มึงปลุกให้กูมานั่งฟังเรื่องนี้ตอนตี1จริง ๆ เหรอ”

“กูอยากได้เจเคกลับมา กูมีเรื่องที่ต้องบอกมัน”

“จีมิน อาทิตย์ก่อนมึงบอกให้กูทำลายมัน ตอนนี้มึงบอกว่ามึงอยากได้หุ่นมึงกลับมา มึงเป็นห่าอะไร”

ซอกจินเริ่มไม่เข้าใจความโลเลของเพื่อน เขาค่อนข้างหงุดหงิดกับคนตรงหน้าที่มองหุ่นที่เขาสร้างเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่าง

“มึงรู้มั้ย เวลาที่กูสร้างหุ่นสักตัวกูแค่อยากให้มันได้มีเจ้าของ เผื่อมึงไม่รู้นะว่าหุ่นกูมีความรู้สึก ถึงมันจะไม่ได้เหมือนคน100%แต่มันมีความรู้สึก”

“...”

“แล้วที่มึงมาบอกให้กูเดี๋ยวทำลายเดี๋ยวสร้างขึ้นมามันทำให้กูรู้ว่ามึงมองหุ่นกูเป็นแค่หุ่นจริง ๆ”

“จิน-”

“มึงมองJK901เป็นแค่หุ่น จะทำลายกี่ทีก็สร้างใหม่ได้ ไม่พอใจมึงก็ระบายอารมณ์กับหุ่นกู มึงทำกับหุ่นกูยิ่งกว่าสัตว์อีกนะ”

“...กู”

“ถ้ามึงจะขอให้กูสร้างJK901ขึ้นมาใหม่ พอวันต่อไปมึงไม่พอใจมันมึงก็มาให้กูทำลายทิ้ง กูขอปฏิเสธ กูช่วยมึงไม่ได้”

“...”

“ตราบใดที่มึงมองไม่เห็นคุณค่าของหุ่นกูก็ไม่อยากจะสร้างให้ มึงเข้าใจกูใช่มั้ย”

“มึงเป็นคนยัดเยียดมันมาให้กูไม่ใช่เหรอวะ”

“ใช่ กูยัดเยียดมัน ให้มันทำให้มึงดีขึ้น ให้มันเป็นเพื่อนมึง เป็นคนรับฟังมึง เป็นคนที่อยู่กับมึงในตอนที่คนอื่นทิ้งมึงไป แต่มึงทำแบบนั้นกับมัน มึงไม่คิดบ้างเหรอวะว่ามึงงี่เง่า”

“มึงอยากได้เท่าไหร่”

ที่ซอกจินพูดมามันถูกทุกอย่าง

     และมันคือเหตุผลที่ทำให้เขามาหามัน เขาไม่ต้องการหนีปัญหา ต้องเขาต้องจัดการกับปัญหา

ต่อให้เขาหนีไปแบบนี้ ถึงแม้จะไม่มีJK901อยู่บนโลกแต่ความจริงมันก็อยู่กับคนที่ไม่ตายแบบเขา

และปาร์คจีมินต้องการแก้ไขมัน

“มันไม่ได้เกี่ยวกับเงิน”

“กูขอร้อง”

“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ ? มึงตอบกูได้มั้ย ถ้าตอบได้แล้วมีเหตุผลพอกูจะช่วย”

“กูมีเรื่องจะพูดกับมัน”

“มึงโคตรขี้ขลาดเลยว่ะ กูไม่ได้อยากฟังข้ออ้าง กูอยากรู้ว่ามึงต้องการอะไร ถ้าแค่คำตอบกับความรู้สึกลึก ๆ ที่มึงแม่งรู้แก่ใจมึงยังไม่กล้าตอบมึงก็กลับไปเถอะ”

“มึง-”

“มึงมาขอให้กูช่วย คำตอบของกูคือไม่”

“ทำไมวะ”

“ต่อให้กูช่วยมึง มึงได้หุ่นกลับคืนมา แต่มันก็จำอะไรเกี่ยวกับมึงไม่ได้ มึงจะเอาแบบนั้นมั้ย มันไม่เหลือความทรงจำอะไรเกี่ยวกับมึงแล้ว”

ปาร์คจีมินมองหน้าเพื่อน

มันจะมีความหมายอะไรถ้าJK901ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขา

เขาไม่ได้ต้องการเริ่มต้นใหม่ แต่เขาต้องการแก้ไขสิ่งที่ทำไป

เขาไม่ได้ต้องการแบบนี้

“กลับไปเถอะ กูช่วยมึงไม่ได้”

“กูอยากให้มันกลับมาหากู กู...มันจะเป็นหุ่น เป็นเพื่อน เป็นคนรับฟัง เป็นอะไรก็ได้แต่ขอให้มันกลับมาได้มั้ย กู-”

“จีมิน ฟังกูนะ”

ฝ่ามือใหญ่บีบลงไหล่เพื่อนสนิทเพื่อให้ชายหนุ่มใจเย็น

“กูอยากให้มึงกลับบ้านไปคิดทบทวนทำความเข้าใจกับตัวเอง กูไม่สนว่ามึงเป็นอะไร แต่ถ้ามึงได้คำตอบ แล้วมึงมั่นใจว่ามึงอยากได้หุ่นกลับคืนมาจริง ๆ กูจะคิดดูใหม่”

ซอกจินต้องการให้เพื่อนจมอยู่กับผลการกระทำไม่คิดของตัวมันให้มากกว่านี้

แค่เพราะJK901เป็นหุ่นนั่นไม่ได้แปลว่ามันจะโดนทำอะไรก็ได้

ในความเป็นจริงคนที่รักเมื่อจากไปแล้วไม่เคยกลับมา จีมินมันรู้ข้อนี้ดี

และถ้ามันยังคิดง่าย ๆ แบบนี้มันแสดงให้เห็นว่าเพื่อนเขายังมองJK901เป็นแค่หุ่น

“กลับไปจมอยู่กับสิ่งที่มึงทำไว้ มองความไม่มีเหตุผลของตัวเอง มองจนมึงรู้ว่าถ้าJK901เป็นคน มันไม่มีวันกลับมาหามึง ต่อให้มึงร้องสั่งมันขนาดไหน”

“กูแค่อยากจะแก้ไข มึงต้องช่วยกูสิ”

“กูจะช่วยถ้ามึงกลับไปคิดตามที่กูบอก แต่มึงจำไว้นะ ต่อให้กูช่วยมึงได้ กูสร้างมันขึ้นมาใหม่ เจเคมันก็จะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมึงเหลืออยู่แล้ว”

_____

TALK TALK

อยากให้ทุกคนลองมองมุมของจีมินค่ะ ด้วยความที่เขาเป็นผู้ชาย ก่อนหน้านี้เขาก็คบและนอนกับผู้หญิง คงจะเป็นเรื่องยากถ้าเกิดวันนึงต้องยอมรับว่าตัวเองนอนกับผู้ชาย แล้วพี่เขาไม่ใช่คนกระทำ แต่เป็นคนกระทำ

อย่างที่คุณจินบอกนะคะ จีมินต้องการเวลา ตอนนี้จะเห็นได้ว่าจีมินยังมีความกลัวและสับสน เอาใจช่วยจีมินกันด้วยนะคะ

TAG #หุ่นยนต์จองกุก