สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 109 : ภาค 2-บท 9 เป็นวันที่อร่อย

“สิ่งนี้จะช่วยให้คุณผ่านเข้าออกประตูมิติใด ๆ ก็ได้ในเขตของโรงเรียนเรา และสามารถเข้าออกโรงเรียนเราเมื่อไหร่ก็ได้”

เดสเพียร์ตัดสินใจถือบัตรทองไว้ในมือซ้ายก่อนแล้วค่อยเก็บเข้าคลังทีหลัง

เขาไม่กลัวอยู่แล้วว่ามันจะมีอุปกรณ์สำหรับติดตามหรือดักฟังอะไร เพราะเขาจะเก็บมันไว้ในคลังและไม่เอาออกมาอีกเลย

ถ้าทำอย่างนั้นเครื่องติดตามหรือดักฟังก็จะไร้ประโยชน์เพราะเจ้าบัตรนี้จะถูกส่งไปอีกมิติหนึ่ง ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันจะไปเก็บอยู่ที่มิติไหน

แต่จะยังไงก็ตามเก็บไว้ก่อนจะดีกว่าเผื่อมีโอกาสจะได้ใช้ในอนาคต

“ก่อนที่เราจะเจอกันอีกครั้ง อยากจะให้คุณลองกลับไปทบทวนข้อเสนอในวันนี้ดู ลาก่อนคุณเดสเพียร์”

สุรจักรจัดชุดสูทของเขาให้เข้าที่อีกครั้งและหันหลังเดินจากไปพร้อมกับเหล่าทหารหน่วยรบพิเศษ

เดสเพียร์ถอนหายใจออกมาเบา ๆ และเดินจากไปในทางตรงข้ามกับสุรจักร

ที่มิติแห่งหนึ่ง

โซ่สีขาวบริสุทธิ์นับหลายร้อยเส้นกำลังรัดร่างของจอมมารเวลโดรไว้

โซ่ทั้งหมดเคลื่อนไหวไปมาราวกับอสรพิษสีขาวนับร้อย

ด้วยจำนวนโซ่ที่มากมายมหาศาลจึงทำให้ร่างของจอมมารเวลโดรคล้ายกับกำลังถูกคลื่นอสรพิษสีขาวเข้าถาโถมจู่โจมจนเหลือให้เห็นแค่ส่วนหัวที่ยังไม่ถูกรัด

นักเวทสาวนามว่าเวรัคเพ่งมองไปยังร่างของจอมมารเวลโดรด้วยความประหลาดใจ

หลังจากที่สู้กันมาอย่างเนิ่นนานอยู่ ๆ จอมมารเวลโดรก็แน่นิ่งและเงียบไป ราวกับพยายามแกล้งตายยังไงอย่างงั้น

เวรัครู้อยู่แก่ใจว่าเวลโดรยังไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่ แต่แผนของมันคืออะไรกันล่ะมันกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

จอมมารที่เคยนำทัพปีศาจยึดไปได้ครึ่งโลกจะยอมทิ้งทิฐิตัวเองแล้วยอมแพ้กับเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้

ในขณะเดียวกันนั่นเองร่างของจอมมารเวลโดรก็ค่อย ๆ ถูกกลืนหายไปในกองโซ่สีขาวบริสุทธิ์

"ขอให้ฉันคิดผิดเถอะ กันต์" เวรัคเอ่ยสั้น ๆ และเคาะคทาของเธอลงกับพื้น

วงเวทสีขาวบริสุทธิ์ขนาดใหญ่ปรากฏที่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

กลับไปที่เดสเพียร์ (กันต์)

ผมรู้สึกมาตั้งนานแล้ว ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีคนกำลังแอบตามมา

แต่ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายพยายามจะตามแบบไม่ให้รู้ตัว แต่เหมือนตั้งใจจะทำให้ผมรู้ว่ากำลังแอบตาม

ผมตัดสินใจที่จะหยุดวิ่งและหันหลังกลับไปมองผู้ที่ตามมา

“เธอยังมีปัญหาอะไรอีก” ผมถามออกไปในขณะที่ภาพตรงหน้ายังเป็นป่าและไม่มีวี่แววของใครสักคน

“ไม่มีปัญหาอะไร แค่ได้รับคำสั่งมาเท่านั้น” เสียงของริสาดังขึ้นพร้อมกับเดินออกมาจากหลังต้นไม้

เมื่อริสาพูดจบเธอก็โยนขวดแก้ว ขวดหนึ่งมาทางเดสเพียร์

ผมรีบยกมือขึ้นมาคว้าขวดแก้วนั้นกลางอากาศและตรวจสอบดูทันที 

มันเป็นขวดแก้วใสที่ภายในบรรจุของเหลวสีขาวใสเช่นกัน แต่มันเป็นสีขาวที่ข้นกว่า

“นั่นคือเลือดมังกรขาว ถ้าดื่มเข้าไปมันจะทำให้นายได้รับความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้น เหมือนกับฉัน”

ผมรู้สึกทึ่งกับของชิ้นนี้มากจริง ๆ ถ้ามันเป็นอย่างที่ริสาพูดมันก็หมายความว่าไอเทมนี้มันคือของที่มีมูลค่าสูงมาก

ในเกมนั้นมังกรขาวเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใกล้เคียงกับเทพมากที่สุด เป็น1ในสายเลือดที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

แม้แต่ในเกมเองที่เป็นเวลาเมื่อพันปีก่อน เมื่อลองเทียบกับปัจจุบันของชิ้นนี้ก็ยังหาได้ยากยิ่ง

ขนาดพันปีที่แล้วยังหาแทบไม่ได้ แล้วในปัจจุบันล่ะมันจะหายากแค่ไหนกัน

ถึงจะเพิ่มค่าความแข็งแกร่งได้ไม่เท่ากับสายเลือดของเทพแต่ก็ใกล้เคียง พวกมันให้ผลลัพธ์ที่ไม่แตกต่างกันมากเท่าไหร่

“เธอไปเอาของมีค่าขนาดนี้มาจากไหน?”

ผมรีบถามออกไปทันที แต่นั่นก็ไม่ทันแล้วริสาได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

ข้อสงสัยอีกข้อหนึ่งของผมได้ถูกไขแล้วเป็นที่เรียบร้อย เหตุผลที่ริสาสามารถแข็งแกร่งและเพิ่มเลเวลได้เร็วมันก็เป็นเพราะสายเลือดมังกรขาวนี่เอง

“หวังว่ามันจะเป็นของจริง” ผมไม่รอช้าเปิดจุกขวดและกระดกเข้าปากไปในทันที

เลือดสีขาวใสค่อย ๆ ไหลเข้าไปในปากของผมอย่างรวดเร็ว

รสสัมผัสมันออกรสจืดนิดหน่อย ยังอร่อยสู้เลือดของเรย์ไม่ได้ ของเรย์ต้องหวานกว่านี้

ผมรู้สึกได้ทันทีว่าร่างกายของผมมันกำลังร้อนขึ้นเล็กน้อย เพื่อปรับตัวรับเลือดใหม่ที่เข้ามา

ตามปกติแล้วการทำแบบนี้มันจะไม่ได้ทำให้เราได้รับสายเลือดมา เพียงแค่ได้รับความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นเท่านั้น

เพราะระบบมันกำลังปิดปรับปรุงอยู่เลยทำให้ผมไม่รู้เลยว่าได้อะไรเพิ่มขึ้นมาบ้าง แต่ยังไงเดี๋ยวก็คงได้รู้เอง สำหรับตอนนี้ต้องไปเล่นละครก่อน

ผมรีบมุ่งหน้ากลับไปที่บริเวณใกล้ ๆ ทางออกเขตอุทยานและรีบเก็บชุดคลุมรวมถึงขวดแก้วเพื่อกลับไปเป็นกันต์คนเดิมอีกครั้ง

กันต์รีบยกมือขึ้นและสับเข้าแขนซ้ายตัวเองคล้ายกับวิชาต่อสู้ของคาราเต้

ด้วยแรงสับที่เต็มกำลังนั่นจึงทำให้กระดูกแขนของเขาเกิดรอยร้าว

กันต์พยายามกัดฟันอดทนเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องออกมา และสับมือลงไปที่ขาซ้ายของตนเอง

ทันใดนั้นเองกระดูกขาซ้ายของกันต์ก็มีรอยร้าวเช่นเดียวกับแขนซ้าย

หลังจากนั้นกันต์ก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ โพรงไม้ที่มีขนาดไม่กว้างนักและนอนลง

“สมบูรณ์แบบ” กันต์พูดขึ้นและฉีกยิ้มที่มุมปาก

ที่โพรงไม้แห่งนี้มันใหญ่พอที่จะให้คน ๆ หนึ่งซ่อนตัว

กันต์ตั้งใจจะเล่นละครว่าตนโดนลมพายุพัดเข้ามากระแทกต้นไม้นี้จนบาดเจ็บและก็เข้ามาหลบในนี้เพื่อรอความช่วยเหลือ