สลับตัวละครเพื่อครองโลก-Switch characters to control the world

ตอนที่ 108 : ภาค 2-บท 8 สุรจักร

ในขณะที่ผมกำลังคิดไปถึงต้นตอของปัญหาเสียงจากระบบก็แจ้งเตือนเข้ามา

[ยินดีด้วยผู้เล่นทำภารกิจบังคับเสร็จสิ้นแล้ว ได้รับเงินรางวัลจำนวน900 ทอง]

[จำนวนเงินรางวัลทั้งหมดของผู้เล่นคือ1,500 ทอง]

ในตอนนี้เล็กก็ปลอดภัยแล้ว ก็เหลือแค่เก็บเกี่ยวผลลัพธ์จากการต่อสู้

จากเท่าที่ผมรู้มาคนในโลกนี้ยังไม่รู้ว่าแก่นมานาเมื่อกินเข้าไปแล้วจะเพิ่มเลเวลได้ ดังนั้นรีบเก็บก่อนจะดีที่สุด

ว่าแล้วผมก็ไปนั่งไล่เก็บแก่นมานาระดับสูงจากศพของตะขาบทรพิษทั้ง10 ตัวทันที

[ผู้เล่นมีแก่นมานาระดับสูงทั้งหมดในคลัง10 ชิ้น]

ผมยังมีคำถามอีกมากมายที่ยังไม่ได้รับคำตอบ หวังว่าเล็กจะช่วยแก้ปริศนาให้ผมได้ แต่ก่อนหน้านั้นต้องเล่นละครก่อน

พวกเขาลืมใครบางคนไป นั่นก็คือกันต์นั่นเอง พวกเขาอาจจะลืมไปว่าผมเองไปแล้ว หรือไม่ก็คิดว่าผมคงโดนตะขาบฆ่า

ขนาดพวกเขาเองยังเอาตัวแทบไม่รอด จะนับประสาอะไรกับนักเรียนปี1 ที่มีเลเวลแค่20

[แจ้งเตือน---แจ้งเตือน]

[ระบบจะเริ่มปิดปรับปรุงและเปลี่ยนรุ่นชั่วคราว]

[ในระหว่างปิดปรับปรุงผู้เล่นจะไม่ได้รับความช่วยเหลือใด ๆ จากระบบทั้งสิ้น]

[แต่ผู้เล่นยังสามารถใช้ทักษะของตัวละครที่เลือกไว้ได้ตามปกติรวมถึงการดึงไอเทมออกมาจากคลัง]

[นั่นหมายความว่าผู้เล่นยังคงสามารถเรียกไอเทมหรือเก็บไอเทมสู่คลังได้ตามปกติ]

[ส่วนระบบนอกเหนือจากนั้นจะถูกปิดใช้งาน]

[เมื่อระบบปรับปรุงเสร็จสิ้นระบบจะทำการแจ้งเตือนเองโดยอัตโนมัติ]

ทันใดนั้นเองเสียงจากระบบก็เงียบหายไปตามที่เคยบอกไว้ข้างต้น

เดสเพียร์คว้าคมดาบตะวันที่แทงลงพื้นดินขึ้นมาเพื่อทดสอบระบบ

[ผู้เล่นต้องการเปิดใช้งานช่องเก็บของอัตโนมัติหรือไม่] เสียงของระบบดังเข้ามาในหัวของเดสเพียร์

“เปิดใช้งานเลย”

ทันใดนั้นคมดาบตะวันก็หายไปจากมือของเดสเพียร์ เสมือนกับที่มันเคยเป็นมาตลอด

ในขณะเดียวกันนั่นเองทักษะสัมผัสเวทของเรล์มก็แจ้งเตือนถึงบางสิ่งที่กำลังเข้ามา

“แล้วยังต้องการอะไรกันอีก?” กันต์ในคราบของเดสเพียร์เอ่ยถาม

ในขณะเดียวกันนั่นเองกองทหารในชุดหน่วยรบพิเศษนับสิบนายก็เข้ามาจากทางด้านหลังของเดสเพียร์

พวกเขามีลักษณะการเดินที่เงียบเชียบและว่องไว ถ้าไม่มีทักษะสัมผัสเวท กว่าเดสเพียร์จะรู้ตัวปลายกระบอกปืนก็คงจ่อเข้าที่หลังหัวของเขาแล้ว

ทหารพวกนี้ไม่ใช่ทหารธรรมดาแน่นอน พวกเขาไม่ใช่หน่วยรบพิเศษธรรมดาด้วย

จากสัญลักษณ์รูปเกาะสีแดงที่ติดอยู่บนไหล่ขวาของพวกเขา มันแสดงให้เห็นแล้วว่าพวกเขาเป็นทหารที่ได้รับการฝึกฝนที่เกาะแห่งนี้

ปลายกระบอกปืนทั้งหมดเล็งตรงไปที่เดสเพียร์

“ใจเย็น ๆ ก่อน ชายคนนี้คือพวกของเรา เขาไม่ใช่ศัตรู”

ชายในชุดสูทกดปืนทหารคนหนึ่งลงและเดินเข้าไปหาเดสเพียร์

เหล่าทหารคนอื่นที่เห็นดังนั้นก็เก็บปืนและกระจายกำลังสำรวจบริเวณโดยรอบเพื่อความปลอดภัย

“ฉันคือรองผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้มีชื่อว่าสุรจักร ยินดีที่ได้พบ” ชายวัยกลางคนพูดด้วยภาษาแลงเกล

ชายวัยกลางคนเดินเข้าหาเดสเพียร์ที่กำลังหันหลังและยื่นมือพร้อมทักทาย

เดสเพียร์หันหลังกลับและกวาดสายตามองเหล่าหน่วยรบพิเศษ

ใบหน้าภายใต้ชุดคลุมของเดสเพียร์นั้นแทบจะไม่มีใครมองเห็นเลยเพราะเงามันบังไปเสียเกือบหมด

“ฉันคือเดสเพียร์เป็นคนของโลกนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้ภาษาแลงเกล”

เดสเพียร์เลือกที่จะไม่จับมือทักทายกับรองผู้อำนวยการสุรจักรและบอกความจริงไป

จากการกระทำเช่นนี้ของเดสเพียร์นั่นจึงทำให้สุรจักรคิดว่า เดสเพียร์คงเป็นคนที่รักศักดิ์ศรีและหยิ่งอยู่พอสมควร

“งั้นทางเราก็ขอพูดตรง ๆ ทางโรงเรียนอยากเชิญให้คุณเข้ามาเป็นอาจารย์ของโรงเรียนแห่งนี้”

“ขอปฏิเสธ ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น แล้วมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม?”

“ไม่หรอก เรายังมีเรื่องอื่นอีก…”

ก่อนที่สุรจักรจะพูดจบนั่นเอง ทหารนายหนึ่งก็เข้ามาหาและหยิบวิทยุสื่อสารให้กับสุรจักร

ในตอนนี้เครือข่ายทุกอย่างกลับมาใช้ได้ตามปกติแล้ว เพราะแก่นมานาของสัตว์อสูรได้ถูกเก็บไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย

นั่นจึงทำให้ไม่มีมานาเข้ามาระบกวนคลื่นสัญญาณ โดยมานาที่จะรบกวนคลื่นสัญญาณได้ก็มีเพียงแค่ของปีศาจหรือไม่ก็สัตว์กลายพันธ์ุเท่านั้น

เพราะพวกมันไม่ชอบที่จะกักเก็บออร่าและปลดปล่อยความแข็งแกร่งทั้งหมดของตัวเองออกมาตามสัญชาตญาณ

นั่นจึงทำให้มานาที่อยู่ในร่างของมันเอ่อล้นออกมาและเข้าไปรบกวนคลื่นสัญญาณ

“ขอเวลาสักครู่นะครับ”

เมื่อขอเวลาแล้ว หลังจากนั้นสุรจักรก็เริ่มพูดโต้ตอบกลับคนจากปลายสายด้วยความสุภาพ ก่อนที่จะยื่นวิทยุสื่อสารคืน

“พอดีว่าต้องไปเตรียมการเรื่องนโยบายใหม่นะครับ ทางโรงเรียนอยากจะตรวจเลือดของทุกคนเพื่อตรวจสอบว่ามีพวกปีศาจแฝงตัวมาเหมือนเหตุการณ์ครั้งที่แล้วหรือไม่”

เดสเพียร์ที่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที

ถ้าทำแบบนั้นจริงตามที่สุรจักรว่ากันต์อาจจะถูกจับได้ว่ามีเลือดที่ผิดปกติ และเลวร้ายที่สุดคือถูกคิดว่าเป็นปีศาจโบราณที่แฝงตัวอยู่ในคราบมนุษย์

“อีกเรื่องคืออยากจะมอบสิ่งนี้ให้กับคุณเพื่อตอบแทนความช่วยเหลือที่ช่วยโรงเรียนเรามาหลายครั้งหลายครา”

สุรจักรกวักมือเรียกทหารคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ ตัว

ทหารในชุดหน่วยรบพิเศษที่ได้รับสัญญาณก็รีบเดินเข้ามาหาเดสเพียร์และยื่นบัตรสีทองให้กับเขา

มันเป็นบัตรที่หนักพอสมควรราวกับทำมาจากทองคำแท้ ด้านหน้าไม่ได้มีอักษรอะไรมีเพียงโค้ดบางอย่างเท่านั้น