เรื่องของต้นเหมย ` ✿ (end. สนพ.sensebook)

ลำดับตอนที่ #14 : 13 ✿ ไม่เป็นไร

13

ไม่เป็นไร , ต้นเหมย

                “ขอบคุณครับ” เหมยยกมือขึ้นไหว้คนอายุมากกว่าซึ่งยืนกอดอกทำหน้าคิดวิตกอยู่ตรงหน้า “ผมอาจจะรบกวนสักสองสามวัน...”

“สองสามวันอะไร อยู่นี่ไปก่อนได้เลย จะได้ไม่ต้องไปลำบากหาที่อยู่ ออกมากันแต่ตัวไม่ใช่หรือไง” ครามถามเสียงต่ำก่อนหันไปมองฝาแฝดอีกหนึ่งคนซึ่งนั่งจมปุ๊กอยู่ตรงโซฟาข้างพู่กัน “พู่บอกกูแล้ว ไม่ต้องคิดว่าจะมารบกวนหรอก เดี๋ยวนี้กูไม่ค่อยได้อยู่บ้าน น้ำก็ไปนอนบ้านไอ้ศา”

“ผมเกรงใจครับ” หลังออกมาจากบ้านตอนแรกเขาตั้งใจจะไปเปิดห้องนอนสักคืนแล้วค่อยคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาอย่างไรต่อ ทว่าพู่กันกลับโทรเข้ามาหาหมิงเสียก่อน พอได้ยินเสียงน้องชายเขาร้องไห้เท่านั้นเลยสั่งให้ขับรถมาหาที่บ้านของพี่คราม

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า มึงมีเงินติดตัวมากันคนละกี่บาท ถ้าไปเช่าห้องอยู่จะได้สักกี่วัน ไหนต้องกินแต่ละมื้ออีก” พู่กันว่าพลางมองหน้าหมิงกับเหมยสลับกัน ก่อนเบนสายตาไปหาแฟนรุ่นพี่เชิงขออนุญาตอีกครั้ง คราแรกเขาตั้งใจให้สองแฝดไปอยู่บ้านตัวเอง แต่ครามกลับบอกให้มาที่นี่แทน “อย่างที่พี่ครามบอกแหละ ช่วงนี้ไม่มีใครได้กลับบ้าน พี่ครามมันติดนอนบ้านกู ส่วนไอ้เงินก็ติดพี่ศา”

“แต่ว่ามัน...” หมิงแทรกขึ้นมาแต่กลับต้องเงียบลงเมื่อได้ยินเสียงออดดัง “เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ”

“เดี๋ยวกูไปดูให้ น่าจะไอ้ศา” ครามอดสงสารแฝดไม่ได้หลังจากฟังพู่กันเล่า อาจเพราะพ่อกับแม่เขาไม่ได้มีปัญหาเรื่องการคบผู้หญิงหรือชาย พอเห็นน้องมันมีปัญหาก็อยากจะช่วยแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร อย่างน้อยอยากให้มันอุ่นใจว่ายังมีพวกเขาอยู่

“แล้วนี่ม้าโทรหาพวกมึงบ้างยัง” พู่กันถามต่อเมื่อครามเดินพ้นไปจากตรงนี้แล้ว ทว่าสองแฝดกลับส่ายหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ “...อ่า กูไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่แบบเขาคงโกรธพวกมึงได้ไม่นานหรอก”

“ถ้าเป็นเรื่องอื่นคงพอไหวว่ะ แต่เรื่องนี้กูยังไม่เห็นทางเลย จริงๆ” หมิงพูดเสียงเหนื่อยอ่อน กว่าจะมาถึงบ้านพี่ครามได้ก็นั่งร้องไห้มาบนรถตลอดทาง “เป็นเกย์มันผิดอะไรนักหนาวะ เขาบอกพวกกูทำให้เขาผิดหวัง”

“ไม่ผิดหรอกครับ” หนนี้เป็นองศาผู้ซึ่งมาใหม่พร้อมกับเจ้าของบ้านอีกคนอย่างน้ำเงิน “เขาผิดหวังเพราะเขาเป็นคนตั้งความหวัง แต่ไม่ใช่เพราะว่าเราเป็นคนผิด”

“สวัสดีครับ” หมิงยกมือขึ้นไหว้องศาตามด้วยเหมย

“ครับ” องศาพยักหน้าให้แล้วยิ้มจางๆ

“ตกลงว่าอยู่บ้านเรานะ” น้ำเงินพูดขึ้นแกมบังคับ “อยู่ที่นี่ก่อนได้ จริงๆ นะ เฮียไม่ว่าหรอก”

“แต่กูกับเหมยเกรงใจอะดิ” แฝดน้องสวนขึ้นมา มั่นใจว่าเหมยเองต้องพูดแบบนี้เช่นกัน “แค่คืนนี้ก็รบกวนมากพอแล้ว ...มากันหมดเลย”

ครามกับองศาหลุดขำให้กับน้ำเสียงคล้ายจะร้องไห้ของหมิง ยิ่งเห็นว่าเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ แล้วยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่

“กูพูดจริงๆ เลยแฝด อยู่นี่แหละ ถือว่าดูบ้านให้กูด้วยไง” เจ้าของบ้านย้ำเพราะอยากให้ทั้งสองคนวางใจ

“ขอบคุณอีกครั้งครับ” เหมยเอ่ยปากก่อนยกมือไหว้รุ่นพี่อีกหน “ผมกับหมิงอาจจะรบกวนสักพัก”

“เออ แล้วคิดกันยังว่าจะทำยังไงต่อ” ครามถาม

“ยังเลยพี่ ไม่รู้ว่าจะกลับเข้าบ้านได้ตอนไหน ป๊าโกรธพวกผมมาก ถ้าฆ่าให้ตายได้คงทำไปแล้ว” หมิงว่าด้วยน้ำเสียงตัดพ้อยามนึกไปถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อน

“มึงก็พูดเข้า ไม่ขนาดนั้นหรอก” พู่กันผ่อนลมหายใจเล็กน้อย พวกเขาเคยไปนอนบ้านแฝดอยู่ไม่กี่ครั้งเนื่องจากเกรงใจป๊ากับม้า แต่เวลาไปก็ได้การต้อนรับอย่างดี แถมยังมองออกด้วยว่าป๊ารักสองแฝดมากทว่าไม่ใช่พวกชอบพูด เรียกง่ายๆ ว่าปากไม่ตรงกับใจ “เขาแค่อาจจะตั้งรับไม่ทันไงมึง ...แบบเขาวางมาว่าจะให้พวกมึงแต่งงานแล้วมีหลานให้เขางี้”

“กูรู้นะว่ามันยอมรับลำบากเพราะป๊ากูหัวโบราณ แต่จะให้กูทำไงก็กูชอบผู้ชายอะ”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แม้ความสัมพันธ์ระหว่างเพลิงและหมิงจะไม่มีใครถามถึงมานานแล้ว แต่รู้กันดีว่าสองคนรักกันแบบไหน ...ทว่าวันนี้ที่แปลกไปเพราะแฝดน้องพูดออกมาเต็มปากเต็มคำว่ารัก

“อาจจะต้องใช้เวลาแล้วกลับไปคุยอีกสักรอบ” น้ำเงินได้ยินมาบ้างแล้วว่าสองแฝดโดนอะไรมาจากพู่กัน “อย่างน้อยเราคิดว่าม้าเข้าใจนะ ถ้าได้พูดให้ฟัง”

“กูขอให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน”

เหมยหันมองแฝดน้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากแต่ภายในสมองกลับคิดนั่นนี่หลายตลบเพียงแค่ไม่ได้แสดงออกให้หมิงต้องเครียด\มากกว่าเดิม เขาปล่อยให้อีกฝ่ายคุยอยู่กับเพื่อนแล้วตัวเองขอออกมารับลมข้างนอก อ้างว่าจะมาโทรศัพท์หาญี่ปุ่น

แต่ความเป็นจริงนั้นไม่ใช่ เขาคิดว่าเจ้าตัวยุ่งอาจจะหลับไปแล้วเพราะไม่ได้ตอบข้อความกลับเช่นนั้นจึงไม่โทรหา อีกอย่างตอนนี้ไม่รู้ว่าหากโทรไปแล้วจะพูดว่าอะไรถ้าญี่ปุ่นถามถึงผลลัพธ์ เขาไม่อยากโกหกแต่ก็ไม่อยากให้รู้ว่าทางบ้านเขาไม่ยอมรับ

...มันดูยากไปหมด

เขายืนถอนหายใจอยู่พักหนึ่ง กระทั่งมีใครบางคนในบ้านเดินออกมา ดวงตาช้อนมองก่อนพบว่าเป็นองศา บุคคลผู้เคยคิดว่าจะเป็นคู่แข่งกับเขาตอนชอบน้ำเงิน แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับกลายเป็นรุ่นพี่ที่คอยให้คำปรึกษาเสมอ

“ไหวไหม” องศาไม่ได้รู้ดีแต่คิดว่ารุ่นน้องต้องแบกไว้หลายอย่างจึงออกมาดูอาการสักหน่อย

“ไม่ครับ” เหมยตอบตามความจริง พูดได้แค่กับองศาเท่านั้นล่ะ ขืนไปพูดให้หมิงได้ยินมีหวังร้องไห้เป็นเขื่อนแตกอีก “ผมยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อ”

“ญี่ปุ่นล่ะ” องศาถามไถ่ถึงเด็กผู้ชายคนนั้น เขาเคยเจออยู่หลายครั้งเพราะเวลากลับมาไทยแล้วยิ้มชอบพามาเดินตลาด “บอกหรือยัง”

“ยังครับ ผมลังเล ไม่รู้ว่าควรจะบอกดีไหม ไม่อยากให้เขารู้ว่าทางบ้านผมไม่ยอมรับ แต่ไม่อยากโกหก” เขาเป็นห่วงความรู้สึกของญี่ปุ่นมาก มีหรือว่าถ้าบอกไปแล้วจะไม่คิดอะไร ใครจะไม่คิดหนักใจหากทางบ้านแฟนไม่ยอมรับในตัว อีกทั้งยังทะเลาะกันบ้านแตกขนาดนี้ “ผมกลัวญี่ปุ่นจะคิดว่าเป็นเพราะตัวเอง ...ถ้าเป็นพี่ พี่จะบอกไหม”

“พี่ไม่รู้ว่านิสัยของญี่ปุ่นเป็นยังไง แต่ถ้าเป็นพี่ก็จะบอกครับ” คนอายุมากกว่าตอบเสียงชัดเจน

“มันจะไม่เป็นการเอาปัญหาของผมไปให้เขาเหรอ”

“ไม่สิ เรื่องแบบนี้พี่คิดว่าเหมยไม่จำเป็นต้องเก็บเอาไว้คนเดียว ญี่ปุ่นเองควรได้รู้ว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นบ้าง มันไม่ใช่การผลักปัญหา ถ้าญี่ปุ่นยืนยันจะอยู่กับเหมยจะกลายเป็นที่ปรึกษาร่วมกัน”

“...”

“ในเมื่อจะคบกันระยะยาวแล้ว ต่อให้ปิดบังแต่ยังไงเขาก็ต้องรู้ สู้บอกตอนนี้ไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ”

“ผม...” เหมยสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะเริ่มคิดอะไรจากตรงไหน “ผมไม่รู้จะทำยังไงให้ป๊ายอมรับ รู้สึกผิดที่ทำให้ป๊าผิดหวัง แต่ผมทำไม่ได้ถ้าจะต้องเลือกทำตามใจป๊าแล้วผมต้องเสียใจไปตลอด”

“...”

“ผมขอป๊าแค่เรื่องนี้ แต่ป๊าไม่เห็นด้วย เขายอมรับไม่ได้”

“การที่เหมยชอบผู้ชายมันไม่ได้เป็นเรื่องผิดจนรับไม่ได้ แต่อย่างที่น้ำเงินบอกต้องให้เวลา ตอนนี้เขาอาจจะคิดเหมือนกันว่าจะทำแบบไหน ทั้งเรื่องที่รับปากกับฝ่ายนั้นไปแล้วและต้องคิดปฏิเสธ มันคงยากทั้งเหมยและเขา”

“ครับ”

“เขาคงไม่ได้คิดว่าจะพลิกขนาดนี้เลยตั้งตัวไม่ถูก บวกกับที่คาดหวังเอาไว้ว่าอนาคตลูกต้องเป็นไปตามแผน แต่พอไม่เป็นไปตามนั้นเขาเลยโกรธ คำพูดอาจจะทำร้ายแฝดไปบ้าง แต่พี่อยากให้รู้ไว้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเรา” น้ำเสียงทุ้มต่ำพูดในประโยคยาวเหยียด “รักคนที่ตัวเองอยากรักต่อไปเถอะครับ ไม่ได้บอกว่าไม่ให้สนใจความรู้สึกครอบครัวนะ แต่เราเลือกเป็นตัวเองดีที่สุดแล้ว”

“ขอบคุณครับพี่ศา”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เท่าที่พี่ฟังจากน้ำเงินมา ป๊ากับม้าเขารักแฝด” เหมยนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่ปฏิเสธหรอกว่าป๊าม้ารักพวกเขาสองคนมากแค่ไหน แต่สิ่งที่พวกเขาเป็นกำลังทำให้ท่านตีตราไปว่าเป็นความผิดหวัง “ให้เวลาเขาหน่อยนะ”

“ถ้าสุดท้ายให้เวลาแล้วแต่เขายังยอมรับไม่ได้ล่ะครับ ผมควรจะทำยังไง”

“อ่า มันก็ตอบยากเหมือนกัน” องศาไม่อยากโกหกในสิ่งที่ตัวเองคิด “แต่พี่ว่ามันต้องมีสักวิธี”

“...”

“ที่จะรักคนในครอบครัวกับคนที่ตัวเองรักไปพร้อมกัน”

 ✿

ผ่านมาเกือบอาทิตย์หลังจากทะเลาะกับป๊าในวันนั้น เหมยและหมิงยังไม่ได้กลับเข้าบ้านแต่ได้มีการพูดคุยกับม้าบ้างแล้ว คราแรกคิดว่าจะโดนม้าดุเหมือนกันเรื่องความรัก ทว่ากลับไม่เป็นไปตามนั้นเพราะม้าเป็นคนเดียวที่พยายามจะเข้าใจ ไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวแถมยังโอนเงินมาให้ใช้ส่วนหนึ่ง

แม้จะอยากกลับไปคุยกับป๊าอีกครั้ง แต่ม้าบอกว่ารอให้ผ่านไปอีกสักระยะจะดีกว่าเพราะตอนนี้ป๊ายังโกรธหนักอยู่ หากเข้าไปตอนนี้มีแต่จะทำให้มันแย่ไปกว่าเดิม

“ตะเกียบไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อน้องชายเดินมานั่งลงตรงหน้าพร้อมกับบะหมี่สองถ้วยและไม่มีตะเกียบสักคู่

“ลืมหยิบอะดิ แป๊บ” พูดเพียงเท่านั้นก็ลุกขึ้นไปในครัวอีกครั้ง พวกเขาอยู่บ้านพี่ครามเหมือนเป็นบ้านของตัวเองเพราะเจ้าบ้านไม่แม้แต่จะโผล่หน้ามาให้เห็น เรียกได้ว่าทั้งอาทิตย์นี้เจอพี่ครามได้ที่มหา’ลัยตอนไปรับพู่กัน ส่วนน้ำเงินน่ะ...เลิกเรียนก็ไปอยู่ร้านเสื้อกับพี่องศาแล้ว “อะ กูไม่เอานะ”

“แล้วจะใช้อะไร”

“ช้อนส้อมไง” หมิงย่นจมูกพลางชูขึ้นมาให้ดู เขาไม่ถนัดใช้ตะเกียบคีบอาหารไม่ว่าจะเป็นเมนูไหน แม้จะโดนสอนหลายครั้งแล้วก็ตาม “เออ เดี๋ยววันนี้พวกพี่ครามจะมานั่งกินเหล้าที่นี่กันมั้ง”

“อือ”

“ไปซื้อของกันไหม เอามาติดไว้เผื่อพวกพี่มันจะทำอะไรกินกัน”

“ได้ งั้นรีบกินเข้า”

“มากันหมดเลยนะ” เหมยขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อน้องชายทวนซ้ำ “แบบกลุ่มเรากับกลุ่มพี่ศา”

“เก้าคน” แฝดน้องพยักหน้าหงกๆ ก่อนจะม้วนเส้นบะหมี่ด้วยส้อมแล้วตักเข้าปาก “อยากกินอะไรหรือเปล่า”

“อยากกินเบียร์”

“กินอยู่ทุกวัน” หมิงชะงักตอนเขาส่งเสียงตอบ แม้จะไม่ได้ไปดื่มตามร้านเหล้าอย่างที่ควรจะเป็น แต่หมิงน่ะซื้อกลับบ้านมาวันละขวดสองขวดตลอด “พักบ้างเถอะ”

“กูเครียดนี่หว่า” แม้จะพยายามพูดติดหัวเราะแต่พวกเขารู้กันว่ามันอึดอัดแค่ไหน “กูอิ่มอะ เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อตัวหนึ่ง มึงกินไปก่อนละกัน”

เหมยพยักหน้าให้แทนคำตอบ มองตามหลังน้องก่อนอีกฝ่ายจะหายขึ้นไปชั้นบน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนกดเข้าแอปแชต มองดูข้อความที่ยังไม่ได้รับการตอบกลับตั้งแต่เมื่อคืน ญี่ปุ่นทิ้งเอาไว้ว่าจะอ่านหนังสือเตรียมสอบอะไรสักอย่างวันนี้ก็หายไปทั้งวัน

เขากดพิมพ์ข้อความบอกคิดถึง ไม่ได้ถามซ้ำว่าหายไปไหนเพราะไม่อยากจุกจิกมากเกินไปนัก แถมเรื่องที่ทะเลาะกับป๊าก็ยังไม่ได้เล่าให้ฟัง เพียงแค่บอกว่ายังเคลียร์ไม่รู้เรื่องเอาไว้พร้อมแล้วจะเล่าเท่านั้น แน่นอนว่าญี่ปุ่นบอกเพียงแค่เป็นกำลังใจให้

เจ้าของร่างสูงกินบะหมี่ไปแค่ไม่กี่คำแล้วจำต้องเอาชามทั้งสองไปล้างทั้งที่ยังเหลืออยู่โดยไม่เสียดาย ไม่ใช่ว่าอิ่มแต่มันเป็นความรู้สึกไม่อยากกิน เมื่อหมิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วพวกเขาเลยพากันขับรถออกมาร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ

หยิบเบียร์ไปสามสี่ขวด ขนมอีกเล็กน้อยเพราะคิดว่าหากพวกรุ่นพี่มาคงมีติดไม้ติดมือกันมาเยอะ เดี๋ยวจะเหลือทิ้งเสียดายเปล่า เหมยแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ใช้เวลาออกไปข้างนอกนานนักแต่พอกลับมาถึงกลับเห็นรถของพวกรุ่นพี่จอดเทียบอยู่หน้าบ้านแล้ว

“พี่เข็มมาด้วยเหรอวะ” หมิงหันมาท้วงด้วยน้ำเสียงสงสัย

“ทำไม”

“ตัดมึงกับกู จากเก้าต้องเหลือเจ็ดดิ แต่นี่รองเท้ามีแปด ฉิบหายแล้วไม่ได้ซื้ออะไรมาเผื่อเขาเลย” แฝดน้องลุกลนจนเขาหลุดหัวเราะ “ขำไรวะ กูจริงจังนะเว้ย ...พี่เข็มโคตรนิ่ง ดูดุกว่าพี่องศาตั้งเยอะ”

“รู้จักเขาจริงๆ แล้วหรือไงถึงได้ไปตัดสินแบบนั้น เขาอาจจะใจดีก็ได้” เหมยว่าก่อนหยิบถุงมาถือเอาไว้แล้วเดินเข้ามาในบ้านตามด้วยหมิงที่ยังไม่หายแคลงใจ เสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องนั่งเล่นเขาจึงเดินเข้าไปเพื่อเตรียมทักทาย แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรแฝดน้องก็ถามขึ้นมาก่อน

“มากันแค่นี้เหรอครับ?” สิ้นสุดเสียงหมิง เพื่อนสนิทที่รู้ใจอย่างเพลิงถึงกับทำหน้าฉงน ในห้องนั่งเล่นตอนนี้มีเพียงพี่นับเงินกับเพลิงสองคน ส่วนคนที่เหลือไปไหนไม่รู้

“ปกติก็มีกันแค่นี้ปะวะ... หรือมึงเห็นผี”

“ผีเหี้ยอะไรล่ะ กูแค่เห็นรองเท้ามีแปดคู่ ก็นึกว่าพี่นับพาพี่เข็มมาด้วย” เขาว่าก่อนหันหน้าไปทางนับเงินที่นั่งอยู่บนพนักพิงโซฟา ที่ประจำเลยแหละเบาะนั่งดีๆ มีให้นั่งดันไม่ชอบนั่ง

“จะเจอพี่เข็มได้ก็แค่ห้องทำงานเท่านั้นแหละครับ” นับเงินหัวเราะแล้วยกมือโบกปัด “พี่ไม่ได้พามา รองเท้าไอ้ครามมันเอามาเก็บ”

“โธ่ ผมก็ตกใจ” หมิงหัวเราะก่อนหันไปมองหน้าพี่ชาย “เดี๋ยวกูเอาเบียร์ไปแช่ให้ มึงไปนั่งเหอะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแช่เอง พี่จะเอาหรือยังครับ” เขาคว้าถุงจากร้านสะดวกซื้อมาจากมือแฝด โดยไม่ลืมหันไปถามรุ่นพี่ด้วยว่าสนใจจะดื่มเลยไหมทว่านับเงินกลับส่ายหน้า

“ยังๆ ไว้ก่อน ไปแช่รวมไว้กับของพวกพี่เลย” เขาเดินมาเก็บของในครัว เปิดตู้เย็นหยิบเอาขวดเบียร์วางเรียงกันไว้ เป็นไปตามที่คิดเลยคือรุ่นพี่ซื้อมาไว้อีกรวมกับของเขาแล้วน่าจะประมาณสิบขวดได้

ในจังหวะที่กำลังจะหมุนตัวกลับ เขาดันถลาไปข้างหน้าจนเกือบติดตู้เย็นเพราะมีใครบางคนกระโดดเกาะหัวไหล่โดยไม่ทันตั้งตัว มีอยู่ไม่กี่คนที่เคยกระทำอย่างนี้ หัวใจของเขาสั่นไหวรุนแรง ก่อนจับข้อมือนั้นแล้วยกขึ้นมาพรมจูบหลังฝ่ามือแบบไม่ต้องหันไปมอง

กลิ่นน้ำหอมคุ้นชิน… และเพียงแค่สัมผัส

“กลับมาทำไมไม่บอก”

“…”

“จะได้ไปรับ”

“ถ้าเราบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์ซี่! …ต้นเหมยรู้ได้ไงว่าเป็นเราอะ เนี่ย เที่ยวจูบมือใครมั่วเลยเหรอ ไม่น่ารักเลย” น้ำเสียงของคนขี้หึงบ่นอุบอิบอยู่ข้างหลัง คงจะเป็นเพียงไม่กี่คนที่ทำให้เขามีรอยยิ้มได้ คนตัวสูงหมุนตัวกลับมาก่อนกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเจ้าตัวยุ่งทำหน้างอ

“จำกลิ่นน้ำหอมได้ครับ”

“จริงอะ”

“ครับ เหมยไม่จูบใครมั่วหรอก”

“อื้ม” พอโดนจ้องตาเข้าหน่อยกลายเป็นเขานี่แหละที่ทำตัวไม่ถูก ญี่ปุ่นเม้มปากแล้วเบนสายตาไปทางอื่น “แล้ว...”

“คิดถึง”

“เหมือน… อื้อ” ตอบยังไม่ทันสุดเสียงกลับโดนช่วงชิงริมฝีปาก ไม่ได้เกรงว่าใครจะเข้ามาเห็นเลยสักนิด แขนแกร่งโอบรอบเอวคอดแล้วดึงเข้ามาประชิดตัว ลมหายใจผ่อนผสานกันเชื่องช้า ปลายลิ้นเกี่ยวเย้าตรึงทุกสัมผัส ตอกย้ำว่าความคิดถึงนั้นมีมากเกินกว่าจะพูดเพียงอย่างเดียว …กระทั่งเหมยเป็นฝ่ายถอนริมฝีปาก

“คิดถึงครับ”

“คิดถึงเหมือน... ด...เดี๋ยวต้นเหมย!” เจ้าตัวยุ่งเบิกตาโพลงพลางยกสองแขนขึ้นดันอกเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายทำทีจะโน้มมาประทับอีกครั้ง “พอก่อน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าหรอกน่า”

“เห็นก็เห็นสิ”

“ต้นเหมย!” คนถูกเรียกชื่อเสียงเขียวหลุดยิ้ม ก่อนยกมือขึ้นบีบจมูกแฟนตัวเองเบาๆ “ฮื่อ ไม่ต้องมาบีบเลย”

“อย่าเสียงดัง”

“ก็...”

“ก็อะไร”

“เปล่า... เราไปหาพี่ยิ้มดีกว่า” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่มีหรือที่จะหลุดออกจากอ้อมแขนแกร่งได้ “ปล่อยเราเดี๋ยวนี้เลย”

“ไม่ปล่อย”

“ต้นเหมย”

“ขอกอดห้านาที” เหมยพูดเชิงออดอ้อน แต่ญี่ปุ่นกลับทำทีเหมือนไม่ได้ยิน “นะครับ”

“…”

“ไอจัง”

“ฮึ่ย เรารู้แล้ว” ญี่ปุ่นเม้มปากกลั้นรอยยิ้ม สำหรับคนอื่นมันคงไม่นานเท่าไหร่... แต่สำหรับญี่ปุ่นยอมรับเลยว่าเพียงแค่วันเดียวก็รู้สึกว่ามันนานเอาเสียมากๆ แล้ว กว่าจะเคลียร์งานมาได้จนหมดเล่นเอาเหนื่อยไปหลายวัน

“อยู่นานแค่ไหน”

“พรุ่งนี้เราก็กลับแล้ว”

“หืม” เหมยขมวดคิ้วยุ่ง มองหน้าคนแสบด้วยความสงสัย พอเห็นรอยยิ้มดื้อๆ แล้วนั่นทำให้รู้ว่าตัวเองโดนแกล้งเข้าแล้ว “อยากโดนตีเหรอ”

“ทำไมต้องตีเราด้วยเล่า”

“ปุ่นโกหก”

“แกล้งนิดเดียวเองน่า” เจ้าของเสียงหวานหัวเราะคิกคัก ก่อนจะหลุดพ้นจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย “เราอยู่ประมาณสามอาทิตย์ แต่เดี๋ยวดูอีกที เห็นโต้ซังบอกว่าจะมาหาน้าแก้ว ถ้าเกิดว่ามาเราคงได้อยู่ต่ออีกหลายวันแหละ”

เมื่อพูดถึงคนเป็นพ่อเหมยถึงกับชะงักไปครู่หนึ่งจนญี่ปุ่นเอะใจแต่ไม่ได้พูดอะไร ความเป็นจริงเขากลับมาเมืองไทยเพราะเป็นห่วงต้นเหมยแถมยังเป็นช่วงสิ้นปีแล้วจึงถือโอกาสมาเยี่ยมแม่พี่ยิ้มตามสัญญาด้วยเลย แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ได้พูดอะไรให้ฟังแต่เขารู้ว่ามันต้องไม่ราบรื่น

“ไอจัง”

“หือ”

“เหมย...” เสียงทุ้มขาดห้วงไปเมื่อญี่ปุ่นเอื้อมมือขึ้นมาปิดปาก

“ไม่เป็นไร” คนตัวเล็กกว่าพูดก่อนเผยรอยยิ้มพอให้อุ่นใจ “ยังไม่ต้องพูดอะไรให้เราฟังหรอก”

“…”

“เราไม่ได้จะมาเร่งให้ต้นเหมยเล่าอะไรให้ฟังนะ เราตั้งใจมาไม่บอกเพราะอยากเซอร์ไพรส์ อยากเจอต้นเหมยเฉยๆ”

“...”

“เราแค่...” ญี่ปุ่นสูดลมหายใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าคำที่จะพูดออกไปมันชวนเลี่ยนอยู่ไม่น้อย แต่เขาไม่รู้ว่าถ้าไม่พูดแบบนี้แล้วจะพูดอย่างไรได้อีก “แค่อยากมาอยู่ด้วย”

“…” พอพูดมาถึงตรงนี้คนตัวสูงก็จับมือเขาทันที ทว่าญี่ปุ่นน่ะอยากให้ได้ฟังก่อนว่าเขาคิดอะไรอยู่ สุดท้ายจำต้องพูดในสิ่งที่คิดทบทวนอยู่หลายวันออกไป

“เรารู้ว่าทางบ้านต้นเหมยคงไม่โอเค เพราะถ้าเป็นเรา... ถ้าเกิดทุกอย่างไม่มีปัญหา เราคงจะเล่าให้ต้นเหมยฟังไปแล้วว่าผู้ใหญ่เขาพูดว่าอะไรบ้าง” เหมยลอบกลืนน้ำลายลงคอ ส่วนตัวเขาเองรู้ว่าญี่ปุ่นจะต้องคิดแบบนี้และเขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่ามันเป็นความจริง “แต่เราอยากให้ต้นเหมยรู้นะว่าเราไม่เป็นอะไร เราไม่ได้จะทำตัวไม่สนใจนะ แต่เรา...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

“…”

“เหมยจะทำให้ป๊ายอมรับเรื่องของเราให้ได้ครับ”

 tbc.

มีเด็กแอบมาเซอร์ไพรส์ต้นเหมย แอแง ยัยจี้ปุ่งของหม่าม้า /ลูบหัว

#เรื่องของต้นเหมย

TB