เรื่องของต้นเหมย ` ✿ (end. สนพ.sensebook)

ลำดับตอนที่ #15 : 14 ✿ ขอร้อง

14

ขอร้อง , ต้นเหมย

“นั่งก่อนๆ” เสียงคุ้นเอ่ยพลางผายมือไปยังโซฟาข้างกัน แขกผู้มาเยือนพยักหน้าลงครั้งหนึ่งแล้วทิ้งตัวลงนั่งด้วยความอ่อนล้า หย่งถอนหายใจแผ่วปรายตามองคนฝั่งตรงข้าม ความรู้สึกผิดก่อตัวซ้ำซากมาหลายอาทิตย์ตั้งแต่มีเรื่องกับไอ้ลูกชายตัวดีไป กระทั่งคิดว่าไม่สามารถเก็บเอาไว้และไม่มีทางออกใดนอกจากพูดความจริงจึงได้พาตัวเองมาเหยียบบ้านตระกูลเจี๋ยตั้งแต่หัววัน “หายดีแล้วหรือพี่หย่ง ฉันคิดจะไปเยี่ยมอยู่เชียวแต่ยังหาเวลาไม่ได้เลย”

“ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ” หย่งกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ กระอักกระอ่วนอย่างไรไม่รู้ “วันนี้ที่ฉันมา ฉันมีเรื่อง... เรื่องสำคัญ”

“เรื่องเครียดหรือ ดูสีหน้าพี่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกมาได้เลยนา”

“เรื่องงานแต่งของหนูเพ่ยกับเจ้าเหมย” เขาพูดโดยสบตากับผู้เป็นบิดาของว่าที่ลูกสะใภ้ของตน ฝ่ายนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่กลับไม่พูดอะไร เป็นอันรู้กันว่าคงจะให้เขาพูดต่อจนจบ “เมื่อวันที่ฉันผิดนัดเรื่องพาหนูเพ่ยไปเลือกแหวน ความจริงแล้วฉันรอคุยกับเจ้าเหมยมันก่อน ฉันขอโทษที่เงียบอยู่นาน แต่ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร”

“พี่หย่งมีอะไรพูดมาเลย ดีกว่าอ้อมค้อมกันอยู่อย่างนี้” เหว่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยทว่าไม่ได้หงุดหงิดแต่อย่างใด “ฉันบอกแล้วว่ามีอะไรเราคุยกันได้ทุกเรื่อง”

“ฉันขอโทษที่ไม่สามารถทำให้เจ้าเหมยแต่งงานกับหนูเพ่ยได้” หัวใจของหย่งบีบคั้นเพราะเขาเอ็นดูเพ่ยเพ่ยเสียเหมือนลูกสาวอีกคน คาดหวังว่าเธอจะเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวตั้งแต่ไหนแต่ไร “เหมยมันไม่ยอม ฉันพูดอย่างไรมันก็ไม่ยอมท่าเดียว แถมยังบอกฉันอีกว่ามีแฟนแล้ว ฉันขอโทษจริงๆ”

หย่งยกมือขึ้นไหว้ด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ เวลาเนิ่นนานมาพอสมควร หลายอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ไหนจะการบอกกล่าวปากต่อปากว่าจะมีงานแต่งเกิดขึ้นแต่เมื่อใกล้ถึงเวลากลับถูกยกเลิกอย่างตั้งใจ

“ไม่ต้องไหว้ฉันหรอก” เหว่ยยกมือขึ้นปราม เขาเองรู้จักครอบครัวของพี่หย่งมานานหลายปี ยินดีจะได้ปรองเป็นครอบครัวเดียวกัน “แบบนี้ก็แปลว่าพี่หย่งทะเลาะกับเจ้าเหมยหรือ”

“อืม ฉันน่ะโกรธมันเอาเสียมากๆ”

“มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้วใช่ไหม” หย่งพยักหน้าเมื่อสิ้นสุดเสียง ก่อนเหว่ยจะถอนหายใจออกมา “ฉันน่ะ พอจะรู้อยู่หรอกว่าเจ้าเหมยไม่ได้อยากจะแต่งงาน”

“ฉันขอโทษแทนด้วยนะ มันคงเป็นความผิดของฉันที่บังคับมันไม่ได้”

“จะพูดอย่างนั้นคงจะไม่ถูกเสียทีเดียว ฉันเองพอมาคิดๆ ดูแล้วตอนฉันแต่งงานพ่อแม่ก็ไม่ได้บังคับ ...แต่ฉันเห็นว่าเหมยรู้จักกับอาเพ่ยมาตั้งแต่เด็ก คิดว่าเด็กๆ คงรักกัน แต่พอมาถึงวันนี้รู้แล้วว่าที่ผ่านมาคนเป็นพ่ออย่างฉันน่ะคิดไปเอง ความจริงฉันไม่เคยถามไถ่อาเพ่ยเลยว่ารู้สึกอย่างไร”

“…”

“มัวแต่คิดว่าได้คู่กับเจ้าเหมยคงจะดีและดูแลอาเพ่ยได้ แต่ถ้าเหมยไม่ได้รักลูกสาวฉัน บังคับให้แต่งกันทั้งที่ไม่ได้รัก อืม... ฉันเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะหาความสุขจากตรงไหนให้ลูก ดีไม่ดีอาจจะเป็นฉันที่สร้างความทุกข์ให้แทน”

“ฉันขอโทษจริงๆ เรื่องที่ได้บอกคนอื่นไปแล้ว บอกได้เลยนะว่าความผิดมาจากฝั่งฉัน” เมื่อได้ฟังสิ่งที่อาเหว่ยพูด เขาเริ่มจะคิดได้บ้างว่าเราต่างอยากให้ลูกมีความสุขแต่ไม่ทันได้คิดว่าสิ่งที่เราเรียกว่าเป็นความสุขนั้นอาจจะกำลังกลายเป็นความทุกข์ของลูก “ฉันไม่อยากบังคับมันอีก”

“ถ้าเจ้าเหมยมันมีแฟนก็ให้ได้รักกับแฟนไปเถอะพี่หย่ง อย่าไปแยกเขาเลย”

“ฮึ ฉันน่ะ... แค่ไม่บังคับเรื่องแต่งงาน แต่ถ้าให้ยอมรับเรื่องแฟนมัน ฉันทำไม่ได้หรอก”

“ทำไมหรือ” เหว่ยเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“พูดถึงเรื่องนี้แล้วฉันหนักใจ ไม่รู้ว่าเลี้ยงมาผิดวิธีตรงไหน ...มันไม่ชอบหนูเพ่ยเพราะมาสารภาพกับฉันว่าชอบผู้ชายด้วยกัน ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” พูดจบก็ยกมือขึ้นลูบหน้า คราแรกจะไม่พูดให้ฟังหรอกแต่ไหนๆ ได้คุยแล้ว เขาอาจจะได้ที่ปรึกษาเพิ่มอีกสักคน

“พี่หย่งหมายถึงเจ้าเหมยน่ะหรือชอบผู้ชาย” เหว่ยถามเสียงเรียบเฉยทว่าภายในอกกลับรู้สึกตกใจอยู่บ้าง

“ใช่ มันชอบผู้ชาย ฉันถึงได้ปวดประสาทอยู่แบบนี้ ตอนแรกบอกมีแฟนฉันยังคิดแล้วคิดอีกว่ามีอะไรดีถึงได้จับอยู่หมัด ที่ไหนได้... เหอะ ฉันรับไม่ได้”

“ยังดีนะที่เจ้าเหมยยอมมาสารภาพ ไม่อย่างนั้นเราทั้งคู่จะกลายเป็นคนสร้างความทุกข์ให้เด็กๆ เขานะพี่หย่ง”

“อืม ฉันสงสารหนูเพ่ย”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องอาเพ่ยหรอก ฉันห่วงเจ้าเหมยน่ะสิ พี่หย่งไม่ยอมรับออกหน้าออกตาอย่างนี้ ไม่สงสารเจ้าเหมยมันหรือ ...อย่าหาว่าฉันวุ่นวายกับครอบครัวพี่เลยนา แต่ตั้งแต่ที่ฉันได้รู้จักมา จะมีสักกี่หนเชียวที่เหมยมันขัดใจพี่น่ะ”

“…” เรื่องนี้เขารู้ดีกว่าใคร วันนั้นก็โดนไอ้ลูกชายตัวดีพูดตอกหน้ามา แต่คนมันโมโหจะให้ทำอย่างไร อีกอย่างเขาคาดหวังครอบครัวอันสมบูรณ์ไว้แต่ถ้ามันคบผู้ชายจะเอาอะไรมามีหลานสืบตระกูลให้ล่ะ “ฉันรู้ แต่ทำใจไม่ได้จริงๆ”

“รักกันมันไม่ใช่เรื่องผิด เชื่อฉันสิ คิดเสียว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกชายพี่อีกสักคน”

“มันผิดเพศกันอย่างนั้นน่ะหรือจะให้ฉันยอมรับ” คนถูกถามกลับแสดงสีหน้าหนักใจ “มันเป็นคนเดียวยังไม่เท่าไหร่ ยังมาพาลให้เจ้าหมิงเป็นไปอีกคนนี่น่ะสิ ชีวิตฉันไม่คิดว่าจะต้องมาเจอแบบนี้ ความหวังที่ฉันตั้งไว้มันพังหมดเลย”

“อาจจะพูดง่ายเกินไปหน่อย ฉันไม่ได้อยู่ในจุดเดียวกับพี่หย่ง แต่ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้วนา คนรักกันถ้าพี่ห้ามจะใจร้ายไปไหม อีกอย่างเจ้าแฝดมันก็ลูก แฟนเจ้าเหมยก็เด็กผู้ชายคนหนึ่งเป็นคนเหมือนกันนะ ฉันว่าพี่เปิดใจดูหน่อยเถอะ ...ฉันเคยอ่านสัมภาษณ์อะไรสักอย่าง เขาบอกว่าความจริงเราน่ะรักลูกตั้งแต่เกิดมาโดยที่ยังไม่รู้เพศเลยด้วยซ้ำแล้วทำไมการที่ลูกเป็นเกย์ถึงจะรับไม่ได้ล่ะ”

“…”

“ความรักสมัยนี้ มันไม่เกี่ยวกับเพศนะพี่หย่ง”

“…”

“มันทำเพื่อพี่มาหลายอย่างแล้ว ฉันว่าพี่ลองเปิดใจให้เด็กมันหน่อย อย่างน้อยๆ ก็เห็นแก่ความรักของมันเถอะ”

 ✿

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่สอดอยู่ใต้หมอนปลุกคนในภวังค์ความฝันให้ตื่น เจ้าของร่างสูงผ่อนลมหายใจคล้ายหงุดหงิดก่อนหยิบมันขึ้นมากดรับสายโดยไม่มองว่าใครเป็นผู้โทรเข้า แต่เพียงได้ยินเสียงกลับรู้ได้ทันที

(พี่เหมยคะ) เจ้าของชื่อได้สติ ลืมตาตื่นทันที เขายกโทรศัพท์ออกจากใบหูเพื่ออ่านให้แน่ชัดว่าไม่ได้คิดไปเอง ตั้งแต่มีเรื่องทะเลาะกับป๊า แม้เพ่ยเพ่ยพยายามจะโทรหาแต่เขาปฏิเสธเสียทุกครั้ง จะว่าเขาใจร้ายมันคงเป็นแบบนั้น ทว่าเขาไม่รู้ว่าป๊าบอกเรื่องเขายกเลิกงานแต่งกับทางตระกูลเจี๋ยไปหรือยังอีกฝ่ายถึงได้โทรมาอีก

“ครับ”

(...พี่เหมย)

“เพ่ยมีอะไรครับ” เหมยรู้ตัวว่าเขาทำนิสัยไม่ดีเท่าไหร่นัก ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเขายังมองเธอเป็นแค่น้องสาว แม้จะไม่พอใจเวลาโดนบังคับให้ไปรับส่งหรือใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แต่หากไม่มีเรื่องงานแต่งงานเข้ามาเกี่ยว เขาคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นพี่ชายที่ดี ดูแลเธอเหมือนเวลาดูแลหมิงได้ เขาเป็นเพียงคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง เลือกทำให้เธอเจ็บช้ำมาตลอดหมายจะยกเลิกงานแต่ง แต่ไม่ว่าจะแสดงออกเท่าไหร่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม

(หนู...) เธอขานตอบเสียงเบาและเหมยพยายามจะทำตนให้นิ่งไม่ใจร้อน (หนูรู้เรื่องที่พี่จะยกเลิกงานแต่งแล้วนะคะ)

“ครับ”

(ป๊ากับคุณอาเพิ่งคุยกันเมื่อคืน)

“…”

(หนูโทรมาหา หนูแค่อยากจะถามว่าวันนี้พี่เหมยว่างไหม ...ถ้าเกิดว่าพี่ไม่ว่าอะไร หนูขอคุยกับพี่หน่อยได้ไหมคะ) สิ้นสุดเสียงเหมยใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ที่ผ่านมาเขาไม่อยากไปเจอนั่นคือความจริง ไม่อยากสานบทสนทนาหรือทำสิ่งใดให้เพ่ยเพ่ยคิดว่าเขามีใจเพราะมันไม่เป็นอย่างนั้น (เพราะหนูไม่น่ารักหรือเปล่า พี่ก็เลย...)

“พี่ขอเวลาหนึ่งชั่วโมง เดี๋ยวโทรไปถามว่าจะเจอกันที่ไหน”

(พี่เหมยไม่ลำบากใช่ไหมคะ)

“ไม่ครับ เดี๋ยวเจอกัน”

เขากดตัดสายทันทีที่พูดจบ ไม่อาจปล่อยให้เพ่ยเพ่ยคิดว่าที่เรื่องราวเป็นแบบนี้เพราะเธอเป็นคนผิด แต่หากจะถามหาคนผิดจริงๆ ก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะโทษใคร ถ้าจะโทษทางครอบครัวของเรามันก็... อ่า พูดยาก เพราะรู้ว่าอยากเลือกคนที่ควรเป็นคู่ครองให้ลูก ตามความคิดป๊าคงมองมาแล้วว่าถ้าอยู่ด้วยกันมันต้องดี

แต่เหมยเลือกแล้วว่าอยากรักใคร ตอนนี้เวลานี้มันดีมาก เขามีความสุขกับทุกอย่าง มีความสุขแล้วกับคนที่ตัวเองเลือก ต่อให้สุดท้ายเขาต้องเจ็บก็จะไม่เสียใจมากเกินไปและจะไม่โทษใคร

เพราะเขาเป็นคนเลือกเอง

 ✿

“ปุ่นไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ” หมิงเอ่ยพลางชะโงกหน้ามาหา

“ไม่ไปดีกว่า เราคนนอกอะ เดี๋ยวรออยู่แถวๆ นี้” ญี่ปุ่นยิ้มรับก่อนหันมาปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก วันนี้พวกเขานัดกันออกมาหาอะไรกินในช่วงบ่ายแต่ต้นเหมยบอกว่ามีธุระต้องมาคุยกับเพ่ยเพ่ยซึ่งเคยเป็นว่าที่เจ้าสาวจึงขออนุญาตแวะมาหาก่อน “ถ้าเกิดว่าเสร็จแล้วไม่เจอเราโทรมาก็ได้นะ”

“ไปนั่งข้างในสิ” เหมยท้วง เขาไม่อยากทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอก เอาเข้าจริงคืออยากให้รู้ความเป็นไปเกี่ยวกับเขาทั้งหมด “ไม่เป็นไรหรอก”

“ไม่เอา ต้นเหมยก็เข้าไปกับหมิง เรารอข้างนอกได้ น้องเขาอาจจะอยากคุยเรื่องส่วนตัว” เขาไม่ได้ทำน้ำเสียงไม่ดีหรือประชดประชัน “เรารู้ว่าต้นเหมยห่วงความรู้สึกเรา แต่ว่า...เรื่องนี้เราเข้าใจจริงๆ นะ อีกอย่างน้องเขามากับคุณแม่ จะให้เราเข้าไปนั่งอยู่ด้วยมันก็จะแปลกๆ”

“โอเคครับ ถ้างั้นเดี๋ยวเหมยรีบคุย”

“ไม่ต้อง...”

“เหมยจะรีบคุยครับ” ญี่ปุ่นย่นจมูกเพราะโดนขัดออกมาอีกครั้งทั้งที่ยังพูดไม่จบ “อย่าไปไหนไกลนะ”

“อื้ม รู้แล้ว”

ชายหนุ่มพยักหน้าหนหนึ่งก่อนลงมาจากรถด้วยกันทั้งสามคน แฟนตัวเล็กขอไปเดินเล่นเพราะแถวนี้มีร้านอาหารและคาเฟ่เยอะพอสมควร แม้ว่าร้านที่เพ่ยเพ่ยนัดมาเจอจะสามารถเข้าไปนั่งดื่มได้ แต่ญี่ปุ่นกังวลเรื่องความเป็นส่วนตัวผลเลยเป็นแบบนี้

“มึงคุยกับเขาดีๆ นะ” หมิงพูดเสียงเบาหลังจากเดินเข้ามาในร้าน เพียงแค่กวาดสายตาก็รู้ได้ทันทีว่าสองแม่ลูกนั่งอยู่มุมใด สองแฝดเดินตรงเข้าไปหาก่อนเหมยจะเป็นคนเอ่ยปากทักทาย

“สวัสดีครับ” ทั้งเพ่ยเพ่ยและอาทิพย์เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างพร้อมเพรียง ก่อนผู้อาวุโสจะยิ้มรับแล้วผายมือเชิญให้เขากับน้องนั่งลงตรงข้าม

“ทานอะไรกันมาหรือยังคะ”

“ยังครับ พอดีผมมีธุระต่อ” หมิงกระตุกแขนเสื้อแฝดพี่เบาๆ แม้น้ำเสียงจะไม่ได้หงุดหงิดแต่การบอกปัดอย่างนั้นทำให้เขารู้สึกเกรงใจคุณอาทิพย์อยู่ไม่น้อย “ต้องขอโทษด้วยครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างนั้นเข้าเรื่องเลยดีกว่านะคะ” เหมยพยักหน้ารับรู้ “อากับน้องเพ่ยรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว จริงๆ อาไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ แต่อาเพียงแค่อยากจะรู้เหตุผลว่าทำไมเหมยถึงไม่อยากแต่งงานกับน้อง เพราะว่าน้องไม่น่ารักหรือว่าจุกจิกเหมยมากเกินไปหรือเปล่าคะ”

“ไม่ใช่หรอกครับ เพ่ยไม่ได้ผิดอะไร แต่ผมไม่สามารถรักเพ่ยแบบคนรักได้จริงๆ ครับ” เขาว่าพลางสบตากับเด็กสาวตรงหน้า เธอนั่งนิ่งเฉยไม่แสดงสีหน้าใดจนเขาไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ “แล้วป๊าผมบอกกับทางบ้านคุณอาว่าอะไร ขอโทษที่ต้องถามนะครับ พอดีผมยังไม่ได้ติดต่อกับป๊าม้า”

“คุณหย่งบอกว่าเหมยมีแฟนแล้วค่ะ”

“ครับ” เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ มองหน้าอาทิพย์เหมือนต้องการฟังว่ามีอะไรนอกเหนือจากนี้อีกหรือไม่

“เห็นว่าเพิ่งคบกันมาไม่นานใช่ไหมคะ” เหมยพยักหน้าลงอีกครั้ง “อากับพี่เหว่ยไม่อยากบังคับใจใคร วันที่คุณหย่งบอกเรื่องยกเลิกงานแต่งดูเป็นกังวลมาก แต่อาเข้าใจค่ะ”

“ขอบคุณครับที่เข้าใจ ขอโทษด้วยที่ผมทำให้ต้องเสียเวลา” เขายกมือขึ้นไหว้แทนคำขอโทษ ไม่ได้เพียงแค่พูดออกไปให้เรื่องจบ แต่ส่วนลึกคือเขารู้สึกผิดจริงๆ “ขอโทษที่ทำให้น้องผิดหวังด้วยครับ”

“หนู... ไม่เป็นไรค่ะ หนูแค่อยากรู้ว่าหนูไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า” เธอตอบเสียงแผ่วก่อนเหมยจะส่ายหน้าอีกครั้ง แม้จะตอบไปแล้วว่าไม่ใช่แต่เข้าใจหากว่าจะคิดอย่างนั้น

“ไม่ใช่ความผิดของเพ่ยจริงๆ ครับ” เขาย้ำอีกครั้ง กำลังลังเลใจว่าควรจะบอกถึงสาเหตุดีไหม สุดท้ายเขาเลือกทำตามใจตัวเองและเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด “พี่ชอบผู้ชายครับ อ่า แฟนพี่เป็นผู้ชาย”

บรรยากาศบนโต๊ะเงียบทันใด หมิงเบิกตาโพลงพลางหันไปมองหน้าแฝดพี่อย่างตระหนก ใครจะคิดว่าอยู่ดีๆ เหมยจะพูดแบบนี้ออกมา ดูท่าแล้วสองแม่ลูกเองก็อึ้งไม่ต่างกัน รู้ได้แน่ชัดว่าป๊าเขาไม่ได้พูดเรื่องนี้ แต่เอาเถอะไม่บอกตอนนี้สักวันต้องรู้อยู่ดีเพราะพวกเขาไม่มีทางเปลี่ยนตัวเอง

“หนูเข้าใจแล้วค่ะ” เพ่ยยิ้ม ตอนแรกรู้เพียงแค่พี่เหมยมีแฟนเธอจึงไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมถึงเป็นเธอไม่ได้ แต่คำตอบนี้เคลียร์ทุกปัญหาภายในหัวใจของเธอ เรื่องความรักมันไม่ใช่ใครก็ได้จริงๆ “หนูขอให้พี่มีความสุขนะคะ”

“ครับ เหมือนกันนะ” เขาตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านี้ “ขอโทษอีกครั้งนะครับ ถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีแฟนผมรออยู่”

“ค่ะ” อาทิพย์ยิ้มให้เขาก่อนพยักหน้าให้โดยไม่ถามอะไรอีก เขาจึงถือวิสาสะลุกขึ้นยืน ยกมือไหว้แล้วขอตัวออกมา

“มึงพูดไปแบบนั้นจะดีเหรอ ถ้าเกิดว่าอาทิพย์เขาไปคุยกับป๊ามึงทำยังไง” หมิงเดินตามมาติดๆ แถมยังกระซิบด้วยน้ำเสียงกังวลจนเหมยต้องหันไปมองแล้วตอบคล้ายไม่ใส่ใจ

“เรื่องมาถึงขนาดนี้ จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ”

“...”

“ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว”

เหมยยิ้มมุมปากก่อนผลักประตูร้านออกมา เขาเดินตรงไปรถแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกเบอร์ของญี่ปุ่นเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวเดินไปถึงไหน เขาใช้เวลาพูดคุยกับคุณอายังไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ

“มึง”

“ว่า” เขาหันไปตอบทั้งที่ยังแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหู “มีอะไรหมิง”

“แฟนมึงเดินมาโน่นแล้ว” หมิงพูดเจือหัวเราะแล้วชี้ไปยังฝั่งตรงข้าม ญี่ปุ่นถือถุงอะไรสักอย่างไว้ในมือกำลังจะเดินข้ามถนนมาฝั่งนี้ เขากดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า “มึงเดี๋ยวแวะไปส่งกูบ้านเพลิงหน่อยนะ”

“ไปทำไม” แม้จะมีญี่ปุ่นอยู่ใกล้ตัวแต่เขาอดทำตัวเป็นพี่ชายหวงไข่ไม่ได้

“คืนนี้จะค้างบ้านมัน พ่อมันไปต่างจังหวัด มึงก็อยู่กับญี่ปุ่นไปดิ” ส่วนหนึ่งเป็นแผนของเขานั่นล่ะ เห็นว่านานแล้วที่เหมยกับญี่ปุ่นไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคนเลยขอเป็นฝ่ายแยกตัวออกมาดีกว่า “เคนะ”

“ถ้ามีอะไรก็โทรมา” ความเป็นห่วงแฝดน้องยังมีอยู่เต็มอก ถึงหมิงจะทำตัวเหมือนไม่ได้คิดอะไรมากแล้วแต่เขามองออกจากสายตานั้นยังคงสะท้อนความกังวลออกมาจนเห็นได้ชัดในทุกวัน เมื่อน้องไม่สดใสเหมือนเคยมีหรือเขาจะไม่รู้

“หมิงเราซื้อมาฝาก”

“อะไรอะ” เจ้าของชื่อหันไปมองพลางทำหน้าฉงน คว้าถุงในมือของญี่ปุ่นมาดู “ให้เหมยได้ไหมอะ คือหมิงไม่ชอบกินกล้วยอะดิ”

“อ้าว งั้นเอาอันนี้ไหม แต่เราลืมว่ามันเรียกว่าอะไร” ญี่ปุ่นหัวเราะแห้งๆ ก่อนส่งขนมอีกถุงหนึ่งให้ดู ทว่าหมิงส่ายหน้าระรัวเพราะมันไม่ใช่ของโปรดเขาเลยสักนิด “อันนี้ก็ไม่ชอบเหรอ”

“เดี๋ยวเหมยกินเอง หมิงกินยาก” แฝดพี่เป็นคนตอบแทนเพื่อไม่ให้บทสนทนายืดเยื้อไปมากกว่านี้ หากเป็นขนมเบื้องใส่ฝอยทองหมิงคงกินอยู่หรอกแต่พอเป็นไส้เค็มน้องชายเขาไม่เคยอยากกิน “ไปกัน”

“ไปไหนเหรอ” คนเพิ่งมาถึงกะพริบตาปริบๆ เขาคิดว่าจะไปซื้อขนมมานั่งกินระหว่างรอ แต่ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะคุยกับทางบ้านนั้นเร็วขนาดนี้ แถมยังไม่กล้าถามอีกว่าเป็นอย่างไรบ้าง

“วันนี้ปุ่นอยู่ค้างบ้านพี่ครามเป็นเพื่อนไอ้เหมยหน่อยได้เปล่า หมิงจะไปนอนบ้านเพลิงอะ มันชวน” หมิงชิงพูดออกมาก่อนเรียกว่ามัดมือชกก็ย่อมได้และหากว่าพี่ยิ้มมีปัญหาเรื่องญี่ปุ่นมานอนค้างกับเหมย เขานี่แหละจะเป็นคนโทรไปฟ้องพู่กันเพื่อให้พี่ครามไปสั่งพี่ยิ้มอีกที ต้องทำต่อกันเป็นทอดๆ อย่างนี้แหละถึงจะสำเร็จ

“อ...อ๋อ เราไม่มีปัญหาหรอก แต่ต้องถามพี่ยิ้มก่อนนะ” คนตัวขาวยิ้มตอบอย่างน่ารัก หมิงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเหมยถึงได้ชอบนั่งมองหน้าญี่ปุ่น หากเป็นเขาก็จะมองเหมือนกัน คนบ้าอะไรเวลายิ้มแล้วน่ารักไปหมด “ถ้างั้นไปเลยไหมเดี๋ยวจะเสียเวลา”

“ได้ๆ เหมยมึงขับนะ กูจะนอน”

เหมยเพียงพยักหน้าก่อนหันไปช่วยญี่ปุ่นถือถุงขนมแล้วเดินไปเปิดประตูรถ เขาคิดว่าโชคดีแล้วที่มีน้องชายเข้าใจเรื่องความรักแถมยังเข้ากับแฟนเขาได้ด้วย

นับว่าเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งเลยล่ะ

 ✿

เหมยได้โทรขออนุญาตพี่ยิ้มเพื่อให้ญี่ปุ่นมานอนค้างด้วยกันบ้านพี่ครามเรียบร้อยแล้ว วันนี้ไม่มีใครกลับบ้านอีกเช่นเคย เขากับหมิงนอนห้องแขกมาตลอดจนเรียกได้ว่าเกือบจะเป็นบ้านอีกหลังไปเสียแล้ว

“ง่วงแล้วเหรอ”

“อื้อ” คนดื้อหันมาพยักหน้าลงระรัว หลังจากส่งหมิงบ้านเพลิง พวกเขาได้แวะไปห้างซื้อของและกินข้าวมาเรียบร้อยแล้ว พอกลับมาถึงบ้านครามเลยนั่งดูหนังแต่เขาสังเกตได้สักพักแล้วว่าญี่ปุ่นง่วง “แต่เรายังไม่ได้อาบน้ำเลย”

“ลุกสิ”

“หนังยังไม่จบเลยด้วย”

“ค่อยดูใหม่ก็ได้ครับ” ญี่ปุ่นย่นจมูกก่อนหันไปมองหน้าจอโทรทัศน์แล้วสลับมามองหน้าเขา “นอนกับเหมยหรือเปล่า”

“นอนซี่” คนถูกถามขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่นอนกับต้นเหมยจะให้เราไปนอนไหนเล่า”

“นึกว่าจะนอนห้องน้ำเงิน”

“ไม่เอาหรอก เกรงใจแย่เลย เรานอนกับต้นเหมยแหละ”

“งั้นเดี๋ยวไปดูต่อในห้องไหม”

“ได้เหรอ”

“ได้ครับ” ญี่ปุ่นฉีกยิ้มน่ารักก่อนพยักหน้าลงหลายหน เหมยจึงลุกขึ้นก่อนดึงคนบนโซฟาให้ลุกขึ้นตามกัน เขาเดินไปปิดโทรทัศน์แล้วพาอีกฝ่ายเดินเข้าไปในห้องนอนชั่วคราวของตัวเอง “ไปอาบก่อนเลยครับ เดี๋ยวเหมยจะเปิดหนังรอ”

“ต้นเหมย”

“หืม”

“เรื่องวันนี้...” คนตัวเล็กกว่าอ้ำอึ้ง คิดว่าจะไม่เอ่ยปากถามแต่สุดท้ายมันก็ทำไม่ได้ อีกอย่างเขาอยากจะให้อีกฝ่ายได้กลับไปคุยกับทางบ้าน “เป็นยังไงบ้างเหรอ”

“ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก” เหมยยิ้มตอบหวังให้ญี่ปุ่นคลายความกังวล แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น “เหมยบอกกับเขาไปแล้วว่าชอบปุ่น”

“ทำไมพูดไปแบบนั้นเล่า” หากเดาถูกนั่นแปลว่าทางบ้านของเพ่ยเพ่ยต้องรู้แน่แล้วว่าต้นเหมยชอบผู้ชาย “เดี๋ยวก็มีปัญหา”

“ไม่สนแล้ว”

“ต้นเหมย”

“...”

“ถ้าเราอยากจะขอให้กลับไปคุยกับที่บ้านได้ไหม” เหมยหรี่ตาเมื่อประโยคขอร้องนั่นกลายเป็นเรื่องที่ทำให้เขาลำบากใจพอสมควร ไม่รู้ว่าหากกลับไปคุยแล้วจะจบลงทิศทางไหน ดีไม่ดีโดนไล่ตะเพิดออกมาอีกหนึ่งยก “เราไม่อยากให้ต้นเหมยต้องทะเลาะกับที่บ้าน อีกอย่างนี่มันก็พักหนึ่งแล้วเหมือนกันนะ”

“ยังไม่อยากคุย”

“จะปล่อยให้เป็นแบบนี้เหรอ” ญี่ปุ่นกัดริมฝีปากเมื่อคนเป็นแฟนพยักหน้าลงยืนยัน เขารู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก ลึกๆ ยังคิดว่าสาเหตุนั้นมาจากตัวเองเป็นที่ตั้ง

“เหมยเลือกปุ่น”

“ถ้าต้นเหมยเลือกเราก็กลับไปคุยได้ไหม”

“…” เหมยรู้ว่าทำไมญี่ปุ่นถึงเป็นทุกข์ใจ หากเป็นเขาเองคงจะไม่ต่างกัน เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ใช่ว่าไม่อยากจะทำตามคำร้องขอแต่เขาไม่รู้ว่าจะไปเริ่มอย่างไร ให้กลับคุยและทักทายด้วยคำไหนป๊าถึงจะไม่ไล่ออกมา

แม้จะผ่านมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีท่าทีว่าป๊าจะยอมรับเรื่องเขาชอบผู้ชายได้และหากเป็นเช่นนั้นเขาคงเก็บความหงุดหงิดใจเอาไว้ไม่ไหว สุดท้ายต้องได้เถียงกันแล้วออกมาก่อนอยู่ดี

“ต้นเหมย”

“…”

“เราขอร้อง” คนตัวโตลอบถอนหายใจแผ่ว ช้อนสายตามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเห็นแววความไหวสั่นจากดวงตาคู่นั้นราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา

และเขาเป็นผู้พ่ายแพ้

“ได้ครับ” เพียงแค่คำตอบรับสั้นๆ กลับทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าดื้อรั้นหวนกลับคืนแต่คำว่า ‘แต่ไม่รู้จะกลับไปเมื่อไหร่’ ยังคงติดอยู่ที่ปากไม่ได้พูดออกไป

ญี่ปุ่นเดินเข้ามาใกล้ เหมยจึงอ้าแขนทั้งสองออกก่อนคนตัวเล็กจะโผเข้ากอดแล้วซุกหน้าลงกับต้นคอ หลังจากนั้นได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ข้างหู

“กอดนานๆ เลยได้ไหม” เหมยยกยิ้มมุมปากแล้วเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยหลังผละเจ้าตัวยุ่งออกจากอ้อมแขน ช่วงวินาทีเขาจับคนตัวเล็กพลิกให้นอนลงบนเตียง ชายหนุ่มโน้มไปกระซิบข้างหูคล้ายกับที่ญี่ปุ่นทำเมื่อครู่

“เปลี่ยนเป็นจูบนานๆ ได้หรือเปล่า”

tbc.

ทุกคนคับ เรื่องของต้นเหมย หนังสือยังมีให้สั่งซื้ออยู่น้า 

ส่วนแบบฉบับอีบุ๊กมีแต่ช้าค่ะ ซึ่งเราต้องรอทางสนพ.นะคับ ถ้ามีความคืบหน้าจะรีบอัปเดตเลยค่า

#เรื่องของต้นเหมย

TB