เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #45 : ปั่น 1 : ช่วงจบ

ชะงักเท้า เหมือนจะนึกได้ว่าลืม ๆ อะไร​ไป เอี้ยวตัวกลับมาหาเขาอีก​ "เรื่องหลายเรื่อง​ ถ้าทำให้มันง่าย​ มันก็ง่าย​ ยิ่งจะซ่อมแซมส่วนสึกหรอ​ อะไหล่ไหนไร้ประโยชน์ สนิมเกาะ ทิ้ง​ ๆ​ ไปผมว่ามันจะเวิร์กกว่านะครับ"

เวิร์กกว่าอยู่แล้วละ​ หากปรารถนาแรงกล้าของบุปผชาติจะไม่เยอะจนล้น​ คนอะไรตั้งมั่นตั้งท่าจะผลักไสท่าเดียว​ นับจากมาคราวก่อนจนถึงตอนนี้​กี่ครั้งกี่หนเข้าไปแล้ว เขาเองเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดา​ ใช่หุ่นปั้นอิฐหินดินปูนเสียเมื่อไหร่​ ยิ่งซอกลึกมีสิ่งตงิดสะกิดใจ​ เรื่องแกว่งไกววอกแวกแทบเสียศูนย์​เลยเกิดขึ้นง่าย​ ๆ​ เหมือนไฟมีเชื้ออยู่ก่อนโดนแรงลมโหมเสียงปะทุ​เปรี๊ยะปร๊ะก็ดังขึ้น 

ประหนึ่งจะเข้าใจทะลุปรุโปร่ง หลังจากรอคอยถ้อยสนทนาตอบกลับทว่าไม่มี​ อีกฝ่ายจึงส่ายหน้าเบา​ ๆ​ ก่อนจะผละห่าง นับจากนั้นเขา​ หม่อมราชวงศ์ปาริวรรต​ รวิพร​ ก็กลายสภาพมาเป็นคนล้างตัวเด็กขั้นทดลองงานแบบปราศจากพี่เลี้ยง อยู่ตรงซุ้มหินแกรนิตรูปทรงพระจันทร์เสี้ยวที่มีต้นเค​รือออนแนบซบข้างหลังบ้าน

"ตรงนี้ค่ะ​ ตรงนี้ค่ะ" เจื้อยแจ้วเด็กหญิงเอียงตัว​ ตะแคงศีรษะให้เขาได้ใช้ขันตักน้ำในโอ่งราดตัวได้สะดวก 

"ฮิฮิ​ เย็นจัง​ ปรืด​ดดดดด ปรื้ด​ ๆ​ ปรื้ด​ ​ๆ​ ปรืด​ ๆ" เสียงน้ำตูม​ ๆ​ ผสานเสียงหัวเราะร่า​ เคล้าเสียงพ่นปาก​ปล่อยละอองฝอยเย้าอากาศระอุผ่าวเป็นบางจังหวะ​ ฑิฆัมพร​ไม่หวงแหนความชอบใจ​ หันไปกวักมือน้อง​ที่กำลังยืนนิ่ง​ ​ๆ​ ปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวติดผนังรินรดชำระล้าง​ "​ลมมานี่มา​ น้ำนี่เย็นกว่า​ ฮิฮิ" 

แม้ขยลจะมีพัฒนาการที่ดีขึ้นในการปฏิสัมพันธ์​ ทว่าเด็กชายยังคงรักษาระยะห่าง​ ตอนเดินด้วยกัน​ก็มุ่งมั่นให้มีฑิฆัมพร​คั่นกลาง​ ทว่ากระนั้นดวงตาไร้เดียงสากลับคอยแอบเหลือบมองเขาเป็นช่วง​ ๆ​ 

มาถึงนี่​ วิ่งปรู๊ดไปยืนอยู่ใต้ฝักบัวสายฝน​ ราวกับจะเข้าใจว่านั่นเป็นเกราะชั้นดี​ ซึ่งแนวโน้มก็ตามนั้น หลังจากหมุนบิดก๊อกแล้ว​ ชายหนุ่มเลือกจะยืนห่าง​ ๆ​ ปล่อยให้เด็กทั้งคู่จัดการกันเอง​ ทว่าไม่นานนักเขาเปียก​ เปียกเหมือนคนกระโดดพุ่งหลาวลงน้ำทีเดียว​ จะฝีมือใคร​ถ้าไม่ใช่

ฑิฆัมพร​ล้างเนื้อล้างตัวตามประสาอยู่พักหนึ่ง​ หยุดยืน​ ใช้สายตามีเสน่ห์​ พลางยกมือขึ้นกระดิกนิ้วเรียกเหมือนเรียกสุนัข​ 

ก็สุนัข​น่ะนะ

'สุนัขจิ้งจอก​ขาช่วยหนูหน่อย'​ 

​ 'ช่วยอะไรคะหนูฟ้า' ว่ามาอย่างนั้นคนเป็นพ่อเช่นเขามีหรือจะดูดาย​

'ตักน้ำค่ะ​ ตักน้ำในโอ่งนี่'​ วางมาดลูกคุณหนูเอาแต่ใจ​ ชี้นิ้วยังโอ่งดินเผาขนาดย่อม​ ความสูงประมาณช่วงเอวของเด็กหญิง ในความคิดของเขามันน่าจะถูกจัดวางไว้รองรับน้ำสำหรับใช้ล้างเท้า​ หากไม่คิดขัด​ ปฏิบัติตามคำนั้น​ ครั้นแล้วเมื่อได้น้ำเต็มขัน​ อีกฝ่ายก็แผลงฤทธิ์

แต่แค่ผลักขัน​จนคว่ำจะไปพออะไร ฑิฆัมพร​แกล้ง​ต่อ​ ทั้งวักน้ำในโอ่ง​ ทั้งออกแรงตบสายน้ำจากฝักบัว​ เขามีฮึ่ม​ ๆ​ แต่ไม่เป็นไปอย่างจริงจัง​ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม​ทุกห้วงจังหวะ​ ขณะเล่นกัน​ขยลขยับตัวหลีกทางตลอด​ ทว่าถึงแม้จะไม่ร่วมด้วยแต่เสียงหัวเราะของเด็กชายก็เป็นเหมือนเสียงกระดิ่ง​ไพเราะอยู่ในหัวใจของเขา...

ไม่ช้าไม่นานหรอก​ มองลูกชายด้วยความรู้สึกอ่อนโยนรักเอ็นดูไม่ต่างอะไรกับสายตาที่ใช้มองลูกสาวพลางหย่อนมือจ้วงขันตักน้ำอีก​ 

นี่ดีนะค่าน้ำไม่ต้องจ่าย​ ถ้าจ่ายก็คงจะผมตั้ง​ กี่ปริมาตรไปแล้วในชั่วระยะไม่เท่าไหร่​ ทั้งสายน้ำจากฝักบัวสายฝนไหลซ่า​ ๆ​ ทั้งสายน้ำจากก๊อกเหนือโอ่งทิ้งตัวตูม​ ๆ​ บริเวณพื้น​ บริเวณทางน้ำชุ่มฉ่ำเกินกว่าจะชุ่มฉ่ำ  หวังว่าจะไม่โดนตำหนิถ้าเกิดใครมาเห็น... 

แต่เอ​ บรรยากาศ​แบบนี้มันสงบเงียบเกินไปไหมนะ​ ต่อให้เจ้าบ้านไม่อยู่​ คนเป็นลูกสาวง่วนอยู่บนห้อง​ คนอาศัยก็มีนี่... 

กำลังจะยกตัวยืดหลัง​ พลันสายตาได้ไล่ตามเด็กชายร่างจ้ำม่ำเพื่อจะพบว่าตรงประตูหลังบ้านมีบุปผชาติยืนถือผ้าขนหนูทำหน้าเรียบเฉยอยู่​ แต่เขาไม่ได้คิดจะสนใจหล่อนในตอนนี้​ ที่นึกถึงคือ... 

"หญิงรัตนาวดีล่ะบุปผชาติ" 

"คุณหญิงรัตนาวดี​เข้าไปในเมือง​ค่ะ​ เธอไม่ได้แจ้งคุณชายไว้หรือคะ​" พูดพลางย่อตัวถอดเสื้อกางเกงเด็กชายออก​ 

เห็นดังนั้นชายหนุ่มรีบขยับก้าวปิดก๊อกทั้งสองจุด​ ฟากฑิฆัมพร​โน่น ไวอย่างกับปรอท วิ่งไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ความอับอายขวยเขินของเด็กหญิงหายหมดกำลังพยายามถอดเสื้อผ้าพัลวันทีเดียว​ ยุ่งอยู่กับเปิดเปลือยผิวเนื้อตัวเองให้มวลอากาศได้โอบรัดร่างยังไม่พอ​ กลีบปากจิ้มลิ้มสีเกือบเขียวซีด​ ๆ​ ยังขยับขึ้นลงสั่น​ ๆ​ 

"คุณยายบอกว่าให้ชวนสุนัขจิ้งจอกจอกเล่น​ แต่ตอนที่เล่นกับทองกวาว​ ทองกวาวไม่ชอบสุนัขจิ้งจอก​ หนูก็เลยชวนสุนัขจิ้งจอกเล่นตรงนี้" 

"เล่นกันนานหรือยังคะ" ถามพลางคลี่ผ้าเช็ดตัวผืนสีฟ้าห่อร่างเด็กชายไว้​ ก่อนจะจัดแจงคลี่ผ้าเช็ดตัวผืนสีชมพูด้วย​ ขณะเดียวกันก็ปรายตามาสบชั่วขณะหนึ่ง​ ตอนนี้เขาเริ่มตระหนักถึงเค้าลางไม่ค่อยดีอะไรบางอย่าง

" แป๊บเดียวค่ะมามี๊ แป๊บเดียวใช่ไหมคะสุนัขจิ้งจอกขา" 

นั่นว่าแล้ว ยิ่งเห็นสายตาบีบบังคับของลูกสาว​ ยิ่งอย่าเลยอย่าตามน้ำเสียทีเดียว​ "ประมาณหนึ่งน่ะบุปผชาติ​ แต่ไม่นานเท่าไหร่หรอก" 

"ไม่นานก็ดีแล้วค่ะ​ ดิฉันเกรงลูกจะเป็นหวัด​เอา คุณชายก็ด้วย​ รอตรงนี้สักครู่นะคะ​​"​

"ครับ" พยักหน้ารับราวกับเด็กว่าง่าย​​ ก็หัวใจมันกำลังอุ่นซ่านยกกำลังสามอย่างปัจจุบันทันด่วนนี่​ ต่อให้อีกฝ่ายลุกยืน​ จูงมือชวนลูก​ ค่อย​ ๆ​ หายลับเข้าไปในบ้านแล้ว​ ทว่าวูบหนึ่ง เพียงวูบเดียวเปล่งประกายฉายแววในอำพันคู่สวยของบุปผชาติยังติดตรึงอยู่ในห้วงความรู้สึกของเขา 

แย่​ แย่ยิ่งกว่าแย่ แย่​ ๆ​ แน่​ ๆ​ เกิดอนาคต... 

ส่งท้ายปีเก่า เจอกันหลังปีใหม่ค่ะ ❤️❤️❤️❤️❤️