เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #44 : ปั่น 1 : ช่วงกลาง

ไม่หรอกอดีตอัยการวรวุฒิไม่มีทางจะรู้เรื่องรู้ราวด้วยแน่  ว่าแต่เซ็กซ์ของเขามัน​ห่วยจริงหรือ​  แล้วเสียงครางแทบจะตลอดเวลาที่เมคเลิฟกันนั่นหมายความว่าอย่างไร​ 

การแสดง? 

สมจริงขนาดนั้นเชียว? 

หรือควรจะจัดหนักจัดเต็มจนป่องอีกรอบ คำปรามาสจะได้สลายหายเป็นฝุ่น​ลอยไปตามลม แต่จะดำเนินแผนอย่างไรดี​ อยู่บ้านเขาปล้ำลูกสาวเขา​ ต่อให้เจ้าบ้านเต็มใจรับเป็นลูกเขยก็ไม่มีอะไรการันตีว่าหัวจะไม่แบะ​ 

พาหลงป่า​ สร้างสถานการณ์ดีไหม​

ไม่ดีหรอก​ บุปผชาติผู้แสนจะบอบบางน่าทะนุถนอมเหมือนได้ตายจากชีวิตเข​าไปแล้ว

ละลายสิ​ แบบเมื่อเช้าก็ได้​ จูบ​ 

จูบงั้นหรือ​ เป็นไปได้ อยากจะจูบทั้งวันทั้งคืนเลย​ รสจูบของบุปผชาติในวันนี้หอมหวานกว่ารสจูบของบุปผชาติในวันโน้นเป็นร้อยเท่า​ แต่ท่าจะยากแล้วมั้ง

นั่นสิ​ คงระวังตัวแจแน่​ ไอ้ที่ได้มาน่ะ​ ก็เพราะหล่อนประมาทหรอก

ใช่​ แต่มันต้องมีทางสิ​ จะไม่มีได้ไง​ เล่ห์กลมายาเยอะแยะ​ ขึ้นอยู่กับว่ากลยุทธ์ไหนจะได้ผล

แต่วิธีไหนล่ะ​ เอาแบบได้กับได้​ไม่เสียสักกะผีกริ้น​​ ทำยังไงดีนะ​ หรือจะลองแบบ....

เอ่อ​ ออกจะแปลกประหลาดเกินไปแล้ว​ แทนที่จะขึงเครียดตลอดช่วงเวลาเขม็งตามองบุรุษตรงหน้า ดันครึกครื้นรื่นรมย์ คิดแต่จะหาหนทางจับแม่ของลูกมาเป็นเมียให้มันรู้ดำรู้แดง​ ก็นั่นมันวัตถุประสงค์อันดับสอง ที่เขาตัดสินใจดร็อป​ทุกอย่างมาที่นี่ไม่ใช่หรือ​

อันดับแรกหรืออันดับสอง

ค่าเฉลี่ยเท่ากัน​ แพ็กคู่​อย่างไรเสียย่อมดีกว่าเป็นไหน​ ๆ​ 

นั่นสิหม่อมราชวงศ์​ปาริวรรต​ รวิพร ใช่คนมักน้อยเสียเมื่อไหร่​ ยัง​ไง​ ๆ​ ก็ต้อง... อุยยยย! 

จากกำลังเพลิน​ ๆ​ ราวผีเสื้อเพิ่งลอกคราบดักแด้​ ชายหนุ่มสะดุ้ง​ แค่นั้นไม่พอ​ยังผงะ​ ขาก้าวถอยหลัง

"หน้าผมมี มีอะไรติดอยู่หรือครับ​ อัยการวรวุฒิ" 

"ไม่มีอะไรติดอยู่หรอกครับ​" พูดพลางตาของอีกฝ่ายยังเสมอต้นเสมอปลายหรี่เล็กลงไม่ต่างอะไรกับสระอิ​ ส่วนตัวก็ขยับเคลื่อนใกล้เนิบ​นาบ

"แล้วทำไมต้องจ้องผมขนาดนี้"

"ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ​ เห็นส่วนประกอบบนหน้าของคุณชายกระตุกยึกยัก​ เหมือนโดนความคิดชักใยมาสักระยะหนึ่งแล้ว​ ผมเลยมีความอยากรู้ว่าคุณชายกำลังคิดอะไรอยู่" 

"เอ่อ... "

"คิดจะทำอะไรพิเรนท​ร์​ ๆ​ กับคุณดอกไม้ใช่ไหมครับ​ ก็ดีนะครับ​ กับรายนั้นน่ะ​ สุภาพ​ เป็นเรื่องเป็นราวตามแบบแผนมากไม่ได้หรอกครับ" 

"หรือครับ" 

"ครับ​ คุณชายรู้ไหมครับว่าทำไม​ หนูฟ้ากับเจ้าลมถึงได้มีโอกาสจุติมาเกิด" 

"ยังไงครับ" 

"ก็แค่เพราะคุณดอกไม้ขี้เกียจฟังคำบ่นนายแม่กลองแค่นั้นเอง"

"แค่นั้นเองหรือครับ"

" ครับ​ แค่นั้นเองครับ​"

"ไม่ใช่เพราะว่าบุปผชาติ... "

"ยังไงครับ​ อ๋ออออ..." ลากเสียงยาว​ ยกมือปิดหน้า​ ครู่หนึ่งคู่สนทนาก็ลดมือลงแกว่งไกว​ หันไปมองเด็กแฝดชายหญิง​ 

ตอนนี้ฑิฆัมพร​กับขยลดูเหมือนพลังในตัวจะหย่อนกำลังไปโข ต่างฝ่ายฝ่ายพากันทิ้งตัวแหมะ​ ​จิ้มนิ้วไปบนแสงเงินยวงระยิบระยับเหนือผิวน้ำ​ ราวกับจะตั้งใจพักยกวิ่งเล่น​ ด้วยการนั่งแข่งกันนับจำนวน​อะไรที่ได้สมมุติ​ขึ้นมาสักอย่าง​ อาจจะเป็นดวงดาว​ หรือ​เกล็ดแก้ว แต่ถึงทีท่าจะอ่อนแรงลง​ ทว่าทั้งพวกเขาทั้งทองกวาว ที่นอนหมอบอยู่ก็ดูจะไม่เอื้ออาทรต่อรัศมีเริงแรงของดวงตะวันเฉิดฉายอาบไล้ที่มากขึ้น​ มากขึ้นทุกชั่วขณะ​แม้แต่น้อย 

ยิ้มอ่อน​ ๆ​ ค่อย​ ๆ​ ขยายกว้าง​ หากอึดใจเดียวถัดจากนั้นเลือนหาย​ เสียงคิก​ ๆ​ แหบ​ ๆ​ ของอดีตอัยการวรวุฒิไม่น่าฟังเลย​ ทว่าถ้อยประโยคของเขา... 

​ "คุณชายอยากรู้ไหมครับว่าทำไมต้องเป็นหนูฟ้ากับเจ้าลม"

"ครับ" งง​ ๆ​ ตามไม่ทันเขาแสดงชัดทั้งสีหน้าและแววตา​ ถ้อยประโยคก็ด้วย​ "ผมคิดว่าผมไม่เข้าใจคำพูดของอัยการวรวุฒิ"

"นั่นสิครับ" พเยิดหน้า​ ผุดยิ้มตรงมุมปาก​ ย้อนกลับไปมองลูกน้อยของเขาอีกรอบ​ วกกลับอีกฝ่ายขยับริมฝีปากหยาบย่นขึ้นลงต่อ​ "คุณดอกไม้ว่า​ หนูฟ้ากับเจ้าลม​ เกิดขึ้นมาจากฟ้าลม​ประทาน เพราะงั้นลูกก็ต้องชื่อฟ้ากับลม​ ไม่ต้องคิดตั้งชื่อไปทางอื่นให้วุ่นวาย เรื่องนี้ผมกับนายแม่กลองนั่งมองตากันปริบ​ ๆ​ อยู่พักหนึ่งเลยนะครับ​ แต่อย่างว่าแหละ​ก็ไอ้หนุ่มเซ็กซ์​ห่วยคนนั้น​ คุณดอกไม้ไปตกได้เอาในผับ​ คุณดอกไม้จะเบี่ยงเบน​ ว่าการปฏิสนธิที่เกิดขึ้น​ไม่ได้เกิดเพราะผู้ชายกับผู้หญิงทำรักกันก็ไม่แปลก​ ก็นั่นมันคุณดอกไม้นี่ครับ"

"แสดงว่าอัยการวรวุฒิกับคุณน้ากรองผกาเชื่อว่าพ่อของฑิฆัมพร​กับขยลเป็นผู้ชายที่บุปผชาติไปเจอในผับ​แล้ววันไนท์แสตนด์จริง​ ๆ"

"ก็อย่างนั้นน่ะสิครับ​ ถึงคุณดอกไม้จะมีคนที่อยากรักแต่เลือกจะไม่รัก​ แต่คุณดอกไม้ก็ไม่ฉลาดน้อยพอที่จะเอาตัวไปเอี่ยวกับคน ๆ​ นั้นจนติดลูกมา​หรอกครับ"

ยอกแสยงใจแปล๊บ​ปัจจุบันทันด่วนเลยทีเดียว​ หากสงวนท่าที​เอาไว้ "ก็คงจะอย่างที่อัยการวรวุฒิว่า​"

"ครับ​ แต่คุณชายตามน้ำง่าย​ ๆ​ ด่วนจี๋อย่างนี้เลยหรือครับ​ ว่าไอ้หนุ่มเซ็กซ์​ห่วยคนนั้นเป็นผู้ชายที่คุณดอกไม้ไปตกได้เอาในผับ​ ไม่อิ๊อ๊ะสักนิด​ ว่าอาจจะเป็นใครที่วนเวียน​ เดินไป​เดินมาอยู่ในชีวิตของคุณดอกไม้เลย​ อย่างนั้นหรือครับ" สิ้นคำอีกฝ่ายหรี่ตาเล็กลง​ ประหนึ่งจะถามย้ำขอคำตอบจริงแท้ในก้นบึ้งในหัวใจของเขา

แน่ละเขาไม่ได้เชื่อ​ แต่ที่ไม่เชื่อเพราะรู้ลึกรู้ในกว่าคนตรงหน้าต่างหาก

มั่นใจ? 

สะดุดกึกความคิด ห้วงจังหวะเดียวกันดวงตาหรี่แคบลงอัตโนมัติ ขณะฟากฝ่ายตรงข้ามเผยยิ้มเล็กน้อย แล้วก็พลิกตัวก้าวเท้า ราวกับว่าที่โยงใยมาทั้งหมดบัดนี้บรรลุวัตถุประสงค์เรียบร้อยแล้ว แต่สำหรับเขามันยังไม่จบน่ะสิ

"อัยการวรวุฒิครับ" 

ชะงักก้าว เสียงสวบสาบเงียบหาย​ วกหันกลับบุรุษสูงวัยกว่าเลิกคิ้วขึ้น ​"ครับ"

"จริง ๆ แล้ว อัยการวรวุฒิไม่ได้เชื่อว่าบุปผชาติไปวันไนท์แสตนด์กับใครก็ไม่รู้มาใช่ไหมครับ คุณน้ากรองผกาก็ด้วย"

"หือ" เลิกคิ้วสูงกว่าเดิม ตามองบน​ ซี้ดปาก​ ครั้นกลับมาประสานตาด้วยอดีตอัยการวรวุฒิพูดกลั้วหัวเราะ​ "เชื่อสิครับ ผมกับนายแม่กลองเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ ก็มันเป็นคำบอกเล่าของคุณดอกไม้ที่ผมกับนายแม่กลองถือหางอยู่นี่ครับ ว่ามาอย่างไรก็ว่ากันตามนั้นแหละครับ ถึงแม้ในความเป็นจริงจะหน้ามือหลังมือก็ต้องเชื่อ ที่ผมถามครู่ก่อนน่ะ ผมถามคุณชายนะครับไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรือนายแม่กลอง งง งงหรือครับ" 

โคลงศีรษะ ดวงตากลมลึกระยับพรายเหมือนดวงตาของเด็กทารกคราสบายตัวไม่รู้สึกเปียกชื้นเหนียวเหนอะหนะ​ "จริง ๆ ผมว่าคุณชายไม่งงนะ แต่แกล้งไปงั้น เอาเถอะ ผมว่านี่มันสายเกินไปแล้ว มันเมื่อมแน่ทั้งหนูฟ้าทั้งเจ้าลม เดี๋ยวคุณชายพาหนูฟ้ากับเจ้าลมไปล้างตัวตรงหลังบ้านเลยนะครับ ส่วนผมจะพานังทองกวาวไปเข้าคอก" 

ว่าแล้วก็พลิกตัว เดินไปเปล่งกังวานเสียงแหบแห้งเรียกลูกน้อยของเขาไป "ขึ้น ๆ หนูฟ้า เจ้าลม ขึ้นกันมาได้แล้ว เดี๋ยวไข้แดดจะจับ แหม่ ไม่สะกิดไม่อิ่มกันเลยนะ อ่อ" 

เช่นเคย ตามความสามารถของฉัตรวารินเท่าที่จะทำได้ มาสั้น ๆ พร้อมส่งคำอวยพรถึงนักอ่านที่ยังคงอดทนสร้างแรงกำลังใจให้ฉัตรวารินพยายามไปต่อ​ Merry​Christmas and Happy New Year นะคะ❤️❤️❤️❤️❤️❄️❄️❄️