เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #46 : ปั่น 2 : ช่วงแรก

"น้าเหว่ยคิดอย่างนั้นจริง​ ๆ​ หรือ" 

ยิ่งกว่าตึงเปรี๊ยะเ​ส้นเลือดในสมอง​ ขณะเอียงตัววาดแขน​ หากเมื่ออัดความฉุนแรงของมวนยาสูบที่ยึดมาจากอีกฝ่ายได้อย่างง่าย ๆ​ เข้าปอด หล่อนก็ไอแค่ก​ ๆ​ ตัวกระเพื่อม อีกทั้งหน้าเขียวหน้าแดง​ มึน​ ๆ​ อยากจะอ้วก​ 

โถ ก็บุปผชาติคนนี้เป็นเสียที่ไหนเล่า​เรื่องสูบเรื่องเสพ​ เจ๋งพอตัวคือดื่ม​ ระดับดีเสียด้วยเรียกว่าคอทองแดงทีเดียว​ แล้วอะไร​ อะไรทำให้ลืมตัว​ ​

ปรายตาไปทางคนนั่งยอง​ ๆ​ แขนพาดเข่าครึกครื้นหัวเราะสมน้ำหน้าคิกคักตัวสั่น​ ยิ่งพานจะโมโห​ มวนยาสูบ​สองนิ้วของหล่อนยังจีบจับอยู่​จิ้มแปะบนเนื้อหนังน้อย​ ๆ​ มือข้างขวาของอีกฝ่าย​ แล้วมันก็แสดงผลลัพธ์​งดงามทีเดียว​ 

"โอย ไหม้นะครับคุณดอกไม้​ เล่นอะไรแผลง​ ๆ"  

"ก็หนูกะให้ไหม้​" 

หันไปแสยะยิ้มใส่คนสะบัดมือเร่า​ ๆ สลับยกขึ้นเป่ามนตร์ฟู่​ ๆ​ ยิ่งหมั่นไส้ตั้งท่าจะเล่นงานซ้ำ​ ทว่าอีกฝ่ายไหวตัวทัน ขยับห่าง​ย้องแย๊ง ถึงกระนั้นยังไม่วายกวนประสาท​ กังวานเสียงคุกคิกคุกคิกดังไม่หยุด​ ไม่พอยังสานต่อคำพูดก่อนนั้นด้วย

"แค่พูดว่าหนูฟ้าดู​ ๆ​ ไปละม้ายคล้ายเหมือนคุณชายปาริวรรตอยู่​ คุณดอกไม้ต้องเดือดเนื้อร้อนตัว​ระบายความหงุดหงิดใส่ผมขนาดนี้เลยหรือครับ​ ใช่ว่าไอ้หนุ่มที่คุณดอกไม้​หลอกซั่มรีดน้ำเชื้อจะเป็นคุณชายปาริวรรตจริง​ ๆ​ เสียเมื่อไหร่​ เขี้ยวคม​ ๆ​ แหลม​ ๆ​ น่ะเก็บไว้ไม่ต้องแยกผมว่าจะดีกว่านะครับ​ เอ๊ะ! หรือว่าใช่​ เฮ้ย! ..." 

สะดุ้งโหยง​ ก่อนจะเบิ่งตากว้างลุกพรวด​ หันมองหล่อน​ สลับมองคนกำลังสะบัดปลายพู่กันเลอะสีบนผืนผ้าใบ​ตรงชานระเบียงหน้าบ้าน​ร่วมจอยกับคู่แฝดชายหญิง​ 

กิริยานั้น​ สนิทสนมชิดเชื้อกันขนาดนี้ดูไม่ออกว่าแอคติ้งก็โง่แล้ว​ แต่แม้จะส่ายหน้า​ละสายตามาจ้องอากาศแทน หากเล็ง​ ๆ​ เห็น​ ชักไม่ได้การ​ อย่ากระนั้นเลย​ หญิงสาวลุกเร็วก้าวเดิน​ฉับ​ ๆ​ แพลบเดียว​ หนึ่งผู้ใหญ่​ สองเด็ก​ชะงักมือชะงักตัว​ พร้อมใจชะโงกหน้ามองหล่อน​ด้วยสายตาชนิดเดียวกัน​ 

"ขออนุญาต​นะคะคุณชาย" แม้จะเปล่งกังวานเสียงเรื่อยเฉื่อย​ หากก็อดย้อนคิด​ เช่นคิดมาหลายตลบพันทบไม่ได้​ ว่าทำไมนะ​ ทำไม​ หม่อมราชวงศ์ปาริวรรต​ รวิพร​ ถึงไม่เล่นบทปลอมตัว​ บอกว่าจะอยู่ที่นี่ในฐานะคนขับรถ​ไม่ใช่คู่หมาย​ แต่เขาก็ยังเป็นเขา​ มันสนุกตรงไหน​ "ดิฉันมีธุระกับลูก... ลูกสาว" 

"หือ" เลิกคิ้ว​ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางเด็กหญิง​ที่กำลังยิ้มแหย​ ประหนึ่งว่าได้ทำอะไรผิดไว้แล้วแม่เพิ่งจับได้​ ครู่หนึ่งวกกลับพลอยนิลเจียรนัยวาบวาวฉายชัด "เธอจะ..." 

"ไม่ใช่ค่ะ" โอย​ ​นี่เห็นหล่อนเป็นนางยักษาพร้อมขย้ำเขมือบหรือไงนะ​ "แค่ดิฉันมีธุระกับฟ้าซ่าก็แค่นั้น​ ไม่มีเรื่องทำโทษอะไรทั้งนั้น" 

"จริงนะคะมามี๊" เสียงเล็กเสียงน้อยปากจู๋แก้มพอง​ ขณะดวงตากลมเล็กยังมีแววหวาดหวั่นเกรง​ ๆ​ บุปผชาติรีบปรับสีหน้า​ ยอบตัว แปลงร่างกลายเป็นคุณแม่ผู้ใจดีสุด​ ๆ​ 

"จริงสิคะ​ วันนี้มามี๊โบ๋เบ๋โทษให้ทั้งวัน​ แต่ตอนนี้ฟ้าซ่ามากับมามี๊ก่อน​นะคะ" สบตายืนยันมั่นเหมาะแล้วหล่อนก็ช้อนตามองชายหนุ่ม​ ก่อนเลื่อนสายตาไปทางแฝดน้อง​ "ลมอยู่กับคุณลุงนะลูก​ ตาเหว่ยอยู่ทางโน้น​ ไม่ต้องกลัวนะคะ​ ลูกผู้ชายต้องอาจหาญนะคะ" 

"ไปด้วยไม่ได้" 

"ไม่ได้ค่ะ" ส่ายหน้าประกอบคำปฏิเสธ​ เลียนแบบอีกฝ่ายที่ส่ายหน้าประกอบคำถาม

"ทำไม" ซักต่อ​ พลางขมวดคิ้วมุ่น ทำหน้ายุ่งเด็กชายขยล

"ธุระระหว่างลูกผู้หญิงต่อลูกผู้หญิงค่ะ"

"ไม่ใช่ผู้หญิง" ​ ว่าพลางก็ใช้นิ้วชี้ขวาจิ้มพุงตัวเอง

"ทางกายภาพไม่ใช่นะคะ​"

"ต้องอยู่ตรงนี้​ เพราะเป็นผู้ชายเหมือนคุณลุงคนนี้​กับตาเหว่ย​ ไม่ใช่ผู้หญิงเหมือนมามี๊กับฟ้า​ แต่ถ้าไม่อยากเป็นผู้ชาย​ต้องวิ่งไปอยู่กับพี่โปรยปราย​ เข้าใจแล้วครับ​ ตอนนี้ขี้เกียจวิ่ง​ งั้นอยู่ตรงนี้​" 

พลิกตัว ชี้ไปทางโน้นทีทางนี้ที ขณะเปล่งกังวานเสียงเป็นการเป็นงาน ก่อนจะพยักหน้าแข็งขัน​ แล้วเด็กชายก็วกกลับไปสะบัดพู่กันบนผืนผ้าใบของตัวเองต่อ​ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า

"บุปผชาติ... "

"ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ​ มาฟ้า​ซ่า มากับมามี๊" 

ตัดบท​กวักมือ​แล้วก็สับเท้า​ ไม่ช้าไม่นานหล่อนนั่ง​ขัดสมาธิ​​ มือชูรูปสมัยเด็กของตัวเองเทียบข้างดวงหน้าของฑิฆัมพร​ อยู่ภายในห้องนั่งเล่น​ บนตักมีอัลบั้มรูปเก่าแก่กางหรา

"ทำหน้าเฉย​ ๆ​ สิคะ" 

"อย่างนี้ได้ไหมคะ​ มามี๊" แม้จะสงสัยมาก​ขึ้น​มากขึ้นทุกขณะ​ หากเด็กหญิงก็พยายามปรับเปลี่ยน​ แต่ถึงกระนั้น​หมุดปักตอกย้ำกลับจมลึก​ จมลึกกว่าเดิม

ไม่​ บุปผชาติเลื่อนรูปในมือต่ำลง​ "ถอยไปหน่อยสิฟ้าซ่า" 

"แค่นี้พอไหมคะมามี๊" ก้าวไปได้สองก้าวฑิฆัมพร​หยุดตัว​ ขณะหล่อนลองปิดตาข้างเดียว​แล้วก็แทบหลุดถอนหายใจ​ มือข้างที่ว่างรีบยกขึ้นสะบัดถี่

"ถอยไปอีกนิ้ดดดด...นะคะ" 

"ตรงนี้ได้ไหมคะมามี๊" บวกไปอีกสามก้าวเด็กหญิงหยุดถามอีก​ ทั้งสีหน้าแววตา​ 'มามี๊กำลังทำอะไร'​

ส่วนหล่อน...

นี่ไงแม่มันชัด​ ๆ​ ลำคอระหง​ ตัวตรงแน่วดุจไม้บรรทัด​  แขนขา​ ผอมยาวเก้งก้าง​ ดูบอบบางชวนหวั่น​ ๆ​ จะปลิวหายหากต้องลมแรง​

บุปผชาติกำลังกระหยิ่ม​​ หัวใจดีดดิ้นระริกรี้​ แต่แล้วจู่​ ๆ​ ความรื่นรมย์​นั้นสลายคลาย​ ประหนึ่งท้องฟ้าสีครามสดใสอยู่​ ๆ​ ก็แปรเปลี่ยน​กลายเป็นท้องฟ้าสีเทาดำ

ผงะตัวไปข้างหลัง​ชั่วอึดใจ​ ขมวดคิ้วมุ่น​ กระพริบตาปริบประสานสบนัยน์ตากลมใส​ ใกล้เข้ามาอีกจนห่างแค่คืบ พยายามระงับข่ม​ กดเสียงต่ำ

"ฟ้าซ่า ถอยไปยืนที่เดิมลูก..."