ลำดับตอนที่ #52
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : Becoming a Kagura
เธอบอกว่าพรุ่งนี้ตอน 5 ทุ่ม Yōma จะบุกถล่มหมู่บ้าน
เธอบอกว่าให้ทุกคนรีบหนีไป
หรือไม่ก็ต้องตาย
"งั้นเธอก็ต้องหนีด้วยสิ"
เธอขอบคุณเราที่เป็นห่วง
แล้วเธอก็พูดว่าเธอจะอยู่ตรงนี้เพื่อสู้กับ Yōma
มันเป็น "ชะตากรรม" ของเธอ
...เธอคนนั้นเตือนเราไว้แล้ว
...แต่เราก็ยัง...
ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรนั้น ไม่ได้พูดถึงเล่นกับเด็กคนอื่นนะ...มันไม่ใช่ปัญหาเชาวน์ หมู่บ้านเรามีกฎต่อต้านการคุยกับบุคคลภายนอก
ถ้าเราบอกใครเรื่อง Yōma หมู่บ้านอื่นอาจจะล่วงรู้ว่าเราพบมาได้อย่างไร
เรากลัวที่จะถูกลงโทษก็เลยไม่ได้พูดอะไร
เมื่อนึกย้อนกลับไป เราก็แค่ใจเสาะ
และก็ยังขี้ระแวงด้วย ไม่มีใครเลยที่เชื่อเรื่อง Yōma กันสักคน
"โอเคๆ ตรงนั้นไม่มี Yōma อะไรหรอกนะ"
"ช-ใช่ เราน่ะแก่เกินกว่าจะเชื่อเรื่องผีแล้วล่ะ"
เราได้แต่เพียงพวกเขาบอกว่า... "ไม่มี Yōma อะไรนั่นหรอกนะ"
..........................................
หลังจากนั้น ในวันต่อมา...
เสียงนาฬิกาติ๊กตอกรู้สึกดังขึ้นและก็ดังขึ้นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งใกล้จะ 5 ทุ่มแล้ว
ฉันบอกกับตัวเองว่า "ไม่มี Yōma อะไรนั่นหรอกนะ" ฉันเชื่ออย่างนั้นตลอดและก็ทุกเวลาเลย
ฉันปูฟูกกางผืนยาวๆเหมือนอย่างพี่สาว
"นี่ คิดว่าเธอไม่เป็นไรแน่นะ?"
"ฉันนอนไม่หลับเลย รู้สึกเป็นห่วงเธอมาก..."
และพี่สาวก็กระซิบจากข้างหลังออกมา ฉันปล่อยฟูกออกไปทันที
"ตามหาเธอกันเถอะ ไม่มีเวลาแล้วล่ะ"
เนื่องจากพ่อแม่กำลังหลับอยู่ เราแอบออกมาจากบ้านและก็ไปยังภูเขาที่เราเจอเธอเป็นครั้งแรก
เราวิ่งลงไปยังภูเขาที่มืด เราได้ยินเสียงคำรามเหมือนกับเสียงโห่
ไม่ใช่เสียงสัตว์หรือนก
เสียงกรีดร้องนั้น เป็นเสียงที่ทำเอาพวกเราสั่นสะท้านวาบไปทั้งตัว
"เสียงนั่น... หรือว่าจะเป็นของจริงล่ะ?"
เมื่อเราแอบมองจากพุ่มไม้ สิ่งที่เราแทบไม่อยากจะเชื่อก็ปรากฏให้เห็นต่อหน้า
เราเห็นสัตว์ที่น่าสะอิดสะเอียนถูกปักด้วยเข็ม... นั่นจะต้องเป็น Yōma แน่ๆ
และเราก็เห็นเธอคนนั้นกำลังต่อสู้กับมันอยู่
สีหน้าของเธอดูไม่เหมือนคนน่ารักที่เราเคยเล่นกันมาก่อน
สายตาของเธอดูดันและขมขื่นเหมือนกับมีปีศาจในตัว
ที่แทง Yōma นั่นเป็นเข็มเย็บผ้า
เธอหลบหลีกไปมาและซัดกลับด้วยแขนเล็กๆ
หมัดที่เธอปล่อยออกไปเมื่อมาเจอกัน Yōma ถึงกับเจ็บปวดอย่างรุนแรง
"เธอทำอย่างนั้นได้ยังไงกัน?"
Yōma ที่ดูอุ้ยอ้าย แต่เธอก็โจมตีจนฉีกกระจุย
ร่างกายที่วาร์ปไปนั่นดูเหมือนจะหายข้ามมิติไป
"สุดยอดเลย! เธอทำอย่างนี้ได้ด้วย!"
Hanabi ชูกำปั้นด้วยความตื่นเต้น
"...ไม่หรอก เธอกำลังจะหมดแรงแล้วนะ"
Renka พูดถูก
เธออาจจะเป็นผู้หญิงที่แข็งแรง แต่ก็ยังคงเป็นผู้หญิงวันยังค่ำ ด้วยปอดที่เล็กและไม่ได้มีความอึดมากนาก
ฉันเริ่มเห็นเธอหายใจแรงขึ้น
Yōma พุ่งเข้ามาโจมตีฉีกชุดของเธอเป็นรอยยาว
เลือดพุ่งกระจายออกมาจากก้นและต้นขา
แต่เธอก็ยังคงสู้ต่อไปด้วยทุกอย่างที่มี
เธอไม่ยอมแพ้ ฉันเห็นมันในดวงตา
แม้แต่ตอนที่เราซ่อนตัวอยู่ ฉันก็ยังรู้สึกถึงความเชื่อใจ
"...เธอคนนั้น... ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย...?"
เป็นเพราะชะตากรรมของเธอเหรอ?
ไม่สิ ต้องไม่ใช่แน่
ฉันมัวแต่ตระหนักว่าเธออาจถูกเจอ ด้วยหลังเธอที่ชี้ไปยังที่หมู่บ้าน
"...ทำไมเธอถึงต้องพยายามปกป้องพวกเราด้วย?"
มองดูเหนือบ่าไปยังหมู่บ้าน ฉันเห็นแสงสว่างเล็กๆจากความมืด
ถ้าเราส่งคำแจ้งของเธอไป ถ้าพวกเค้าอพยพออกไป เธอก็คงจะไม่ต้องมาเป็นห่วงเรา เธอจะได้ตั้งใจต่อสู้ให้มากขึ้น
"เราต้องไปช่วยเธอ!"
ก่อนที่ฉันจะพูดจบ พี่ก็โดดข้ามไม้พุ่มไปเลย
ฉันจึงได้ตามพวกพี่ไป
ฉันไม่รู้ว่าเราจะจัดการกับ Yōma ยังไง
แต่ฉันรู้ว่าเราไม่ควรที่จะทิ้งเธอไว้...
"ถ้าเราปล่อยให้เกิดขึ้นแบบนี้ ฉันก็ล้าหลังสิ!"
เมื่อเราทั้งสามเตรียมที่จะพุ่งเข้าไปแทง Yōma สิ่งนี้ก็เกิดขึ้น
Yōma งาบตัวเธอและก็กลืนเธอลงไปเหมือนกับนกที่กลืนปลา
มันเกิดขึ้นเร็วมากจนพวกเราชะงัก
"ไอ้สัตว์ประหลาดบ้า!"
Hanabi เลือดขึ้นหน้า
ฉันว่าเธอพร้อมที่จะเขวี้ยงใส่ Yōma แน่
"ยัยบ้า! ใจเย็นก่อน!"
Renka ห้าม Hanabi ด้วยมือทั้งสองข้าง
ถ้าเธอตายตอนที่กำลังสู้ แล้วเราจะมีโอกาสมั้ย?
"อย่าห้ามฉันเลยน่า!!"
Hanabi สะบัดหลุดออกจากแขนของพี่
เธอพูดถูก
ผู้หญิงคนนั้นถูกกินเพราะเรา
เราไม่ควรที่จะหนีไป
แม้แต่จะต้องจ่ายด้วยทุกอย่างก็ตาม
ฉันตาม Hanabi ไปยัง Yōma
"เดี๋ยวก่อน มีอะไรบางอย่าง!"
เสียง Renka หยุดฉันไปชั่วครู่
ทันใดนั้น ร่างกายของ Yōma ก็กลายเป็นสีแดงอ่อน...
แล้วก็สว่างจ้าออกมา Yōma ตัวนั้นระเบิดกลายเป็นชิ้นๆ
สิ่งที่หลงเหลือทิ้งเอาไว้ก็คือเศษเนื้อ Yōma...และก็ริบบิ้นสีแดงของเธอคนนั้น
ฉันเข้าใจมันดีที่สุด...
เธอคนนั้นใช้พลังของเธอที่เหลืออยู่ทำลาย Yōma จากด้านใน
เมื่อฉันคิดได้ ฉันก็เริ่มร้องไห้ออกมา
ฉันเก็บริบบิ้นแดงที่ขาดลุ่ยและก็ขอโทษในใจครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉันขอโทษที่ไม่มีความกล้าหาญพอ
ฉันขอโทษที่ไม่เชื่อใจเธอ
ฉันขอโทษที่เราช่วยเธอไว้ไม่ได้
ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษ
แต่ไม่ว่าฉันจะขอโทษสักกี่ครั้ง สิ่งเดียวที่ฉันคิดไว้ในหัวก็คือ "หล่อนไม่ได้ยินเธอหรอก..."
............................................
เวลาผ่านไป...
เรายอมถอนตัวและก็ไม่ได้ไปขอโทษอีกเลย แต่วันหนึ่งก็เปลี่ยนไป
ก่อนที่เทศกาลสหัสวรรษ Kagura จะเริ่มต้นขึ้น ท่าน Sayuri ก็เข้ามายังหมู่บ้านเรา
"ข้าขอยืมมิโกะทั้งสามคนหน่อยได้มั้ย?"
เพื่อที่จะทำการอัญเชิญวิญญาณชิโนบิที่ตาย เธอต้องการมิโกะสามคนที่มีพลังอัญเชิญที่แกร่งกล้า
มันเป็นภารกิจที่เรารอมาโดยตลอด และเราทั้งสามคนก็ถูกเลือกเอาไว้
ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอเป็นชิโนบิ
และเราก็รู้ว่าเธอจะต้องอยู่ที่เทศกาลสหัสวรรษ Kagura แน่นอน
เราสามพี่น้องต่างก็รอจนกระทั่งถึงวันนั้น
แต่ทว่า...
"เธอไม่อยู่นี่"
"ที่อื่นก็ไม่อยู่"
"ไม่ว่าเราจะมองหาที่ไหน เธอก็ไม่อยู่เลย"
เราได้หยุดพักบนเชิงเขา มองหาทุกที่
ด้วยความพยายามของเรา การค้นหานั้นไร้ประโยชน์
"...งั้นก็หมายความว่า"
"...อือ"
"ใช่ ก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ"
ฉันไม่อยากจะคิดถึงมันเลย แต่...
เราหาตัวเธอไม่เจอ
"ฮิๆ"
"เหะๆๆ"
"ฮะๆๆๆๆๆๆ"
พวกเราต่างก็หัวเราะออกมาซึ่งกันและกัน
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
ถ้าเธอไม่กลับมายังเทศกาลสหัสวรรษ Kagura แล้ว นั่นหมายความว่าเธอนั้นยังมีชีวิตอยู่
นั่นคือสิ่งที่พวกเราคิดได้แล้วล่ะ
ขณะเราหัวเราะเสียง ก็มีเสียงเอคโคดังแว่วจากที่ไหนสักแหน่ง...
มันกระซิบว่า "ถ้าพวกเธออยากจะเจอฉัน..."
"เอ๋?"
เสียงเมื่อกี้นี่... ต้องเป็นเธอแน่
ไม่ต้องสงสัยเลย
เสียงที่เหมือนกับมาจากที่ไหนสักแห่งบนท้องฟ้า
"ถ้าพวกเธออยากจะเจอฉัน จงเป็น Kagura สิ"
"เป็น Kagura ที่สามารถจัดการกับ Yōma ได้"
"ถ้าทำอย่างนั้นได้ เราก็จะได้เจอกันอีกครั้ง..."
"เดี๋ยวก่อน! แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ?"
"เรายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย!"
"ช่วยบอกชื่อให้พวกเราที!"
ทั้งสามคนตะโกนเรียกบนฟ้า
"ฉันพร้อมที่จะบอกชื่อให้พวกเธอแล้วล่ะ"
"เอ๋ หมายความว่ายังไงหรือ?"
"ฉันชื่อ... ..."
หลังจากนั้น เสียงของเธอก็หายไปตามสายลม
แม้ว่าเราจะไม่ได้ยินเสียงเธอจากตรงไหนเลย เราก็ยังมองต่อไป
ราวกับท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง ใจของเราก็เริ่มโล่งมากขึ้น มากขึ้นและก็มากขึ้น
"โอเค ฉันสัญญาว่าเราจะต้องเป็น Kagura ให้ได้"
"ดูเหมือนว่าเรามีแผนที่จะทำอะไรต่อไปแล้วล่ะ"
Hanabi กับฉันพยักหน้าอย่างเคร่งครึมกับคำพูดของ Renka
เพื่อที่จะเป็น Kagura
ด้วยตัวเลือกนี้ ขั้นแรกเราจะต้องเอาชนะเทศกาลชิโนบิบงให้ได้ก่อน
"ถ้าฉันทำไม่ได้ ฉันจะล้าหลัง!"
เราเดินลงจากเขาและก็มุ่งหน้าไปยังป้อมปราการที่เหลืออยู่
...............................................
"ก่อนอื่น เราก็ดูแลชิโนบิที่เหลือก่อน" Renka พูด
"ใช่ เราจัดการมัดและก็ส่งมันไปสุขคติด้วย" Hanabi พูด
"พวกนั้นกำลังรวมตัวกันมาแล้วนะ
เราต้องแสดงให้พวกมันเห็นว่าดีพอที่จะจัดการกับ Yōma ได้ เราไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงในโลกอื่นแล้ว" Kafuru พูด
"เป็นห่วงเหรอ ฉันเองก็อยากจะเห็นเธอเหมือนกัน นั่นก็หมายความว่าเราจะต้องชนะต่อไป" Renka พูด
"แล้วเราจะทำอะไรเมื่อได้เจอเธอล่ะ? เล่นซ่อนหาหรือ?" Hanabi พูด
"หา? นั่นมันเด็กๆแล้ว" Kafuru พูด
"งั้นเธอจะทำอะไรล่ะ?"
"ก็...
ส่งต่อให้ Renka ล่ะกัน"
อ้าว... ตัวเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันนั่นแหละยังจะไปว่าคนอื่นอีกน้า
"เอ๋? ฉันเหรอ?" Renka สะดุ้ง "อืมมมม ฉันเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะเอาอะไรดี... Hanabi เธอล่ะกัน"
อ้าว Renka ก็คิดไม่ออกด้วย ก็เลยส่งต่อไปอีกทอด
"หา? ฉันเหรอ?" Hanabi พูด
เธอครุ่นคิดในใจก่อนที่จะพูดออกมาว่า
"นั่นสินะ... เอ่อ..."
"...Renka ทำไมถึงต้องส่งต่อไปให้ Hanabi ด้วยล่ะ?" Kafuru พูด
"อ๊ะ..." Renka เพิ่งจะรู้ตัว "เดี๋ยวก่อน Hanabi! เธอไม่ต้องก็ได้! อย่าคิดเลย!"
ก็ลืมไปว่า ถ้า Hanabi คิดมาก เธอจะระเบิดตัวเองออกมานี่นะ
"ไม่ล่ะ! ถ้าพวกเธองุ่มง่ามทั้งคู่อย่างนี้ ก็ต้องเป็นฉันล่ะ! ฉันจะต้องคิดให้ได้! ปล่อยเฉยๆไม่ได้หรอก...!" Hanabi พูด
"อ๊าาา! แย่แล้ว!" Kafuru พูด
"บะ... บะ... บะ..."
"มันมาแล้ว!" Renka บอก
"บูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!"
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!
แล้ว Hanabi ก็ระเบิดตัวเองออกมาจนได้
"อะไรเนี่ย?!" Renka ร้อง
"เร็วเข้า! เราต้องหาทางดับไฟให้ได้!" Kafuru บอก
"ไม่ล่ะ ไม่ต้องเลย! ฉันจะสู้ขณะที่กำลังติดไฟอยู่นี่แหละ!" Hanabi พูด
"เออ งั้นก็ทำตามที่เธออยากเลยล่ะกัน" Kafuru พูด
"หมดเวลาคุยกันแล้วทั้งคู่! ลุยกันเถอะ!" Renka บอก
แล้วพวกมันก็มาถึงจริงๆ ดูสิว่าพวก Mikagura จะจัดการกับมันยังไง
.......................................
"เจ๋ง! ชนะอย่างเบ็ดเสร็จ!
เธอคิดว่าชิโนบิพวกนั้นไปสู่สุขคติหรือยังล่ะ?" Hanabi พูด
Kafuru ครุ่นคิดในใจ
"อะไรหรือ Kafuru?" Renka ถาม
"...พวกนั้นดูท่าจะพอใจแล้วล่ะ..." Kafuru บอก
"อ่า ก็อย่างนั้นแหละ" Renka พูด
"พวกนั้นรู้ว่าเราจะไปล่า Yōma และก็จัดการมันไปด้วย!" Hanabi พูด
"...เธอนี่คิดตื้นจริงๆเลยนะ" Kafuru พูด
"หมายความว่ายังไงหรือ?"
"ทำให้แน่ใจว่าเราอยู่เพื่อความคาดหวังของเธอนะ"
"ใช่ ฉันก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร เราถึงต้องเป็น Kagura ให้ได้ไง"
"เฮ้อ มันไม่ดีที่ต้องมารู้สึกอึดอัดเนี่ย"
"ยังไงก็ตาม ที่นี่เป็นที่ต้องจริงจัง เหลือป้อมปราการอีกไม่มากแล้วนะ และทุกคนต่างก็กำลังจะปิดเกมกันแล้วด้วย
เพื่อที่เราสามพี่น้องมิโกะจะชนะ... เราจะต้องสู้เพื่ออยู่ที่นี่ พวกเธอทั้งสองพร้อมหรือยังล่ะ?" Renka พูด
"แน่นอน ฉันจะจัดการมันด้วยบูมใหญ่ๆเลย!"
แล้ว Hanabi ก็เข้าสู่โหมดคลั่ง
"เมื่อฉันคิดถึงชิโนบิที่เราส่งไป... ฉันจะต้องอยู่เพื่อความคาดหวังของเธอ...หรือไม่ก็ต้องตกยุค!"
แล้ว Kafuru ก็เข้าสู่โหมดคลั่ง
"เอาล่ะ ได้ยินแล้ว ถึงเวลาที่จะยก...ตัวเอง...ขึ้นแล้ว!"
แล้ว Renka ก็เข้าสู่โหมดคลั่ง
"เอาล่ะ ไปกันเลย!" Renka สั่ง
ตอนนี้ก็มาถึงช่วงปลายเกมแล้ว ฝ่ายใดจะอยู่หรือจะไปกันล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น