Senran Kagura Estival Versus

ลำดับตอนที่ #32 : Mama

"อึก!"

ฉันหนีเข้าไปยังภูเขาให้ลึกกว่านั้นอีก แต่ Yōma ก้อนดำๆที่มีแขนขาที่บิดเบี้ยวนั่นก็ยังคงไล่ตามหลังฉันอยู่

ไม่ว่าจะหนีไปทางไหน มันก็จะตามไป
ไม่ว่าจะวิ่งเร็วแค่ไหน มันก็จะติดปลายเท้า
ฉันได้ยินเสียงคำรามจากด้านหลังฉัน
เมื่อฉันหันหลังไปมอง ก็เห็นมันยกแขนที่น่าเกลียดข้างหนึ่งขึ้นมาแล้ว

ไม่มีทางหนีได้แล้ว
เมื่อเกิดแบบนี้ขึ้น

"Miyabi หนีไป!"

แม่ฉันยืนเอาตัวบัง Yōma

และในเพียงอึดใจต่อมา...
เลือดก็สาดกระจายไปทุกทิศทาง
Yōma นั่นได้จับหัวของแม่แล้วก็บีบเหมือนกับมะเขือเทศ




....................................




"อึก"

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา ก็เห็นท้องฟ้าเต็มไปหมด
Imu และคนอื่นยังคงว่ายน้ำกันอย่างสนุกสนาน

"ฝันไปหรอกหรือ..."

ฉันฝันถึงแม่ตลอดเลย
แม้จะเปลี่ยนรายละเอียดจากฝันสู่ฝัน แต่มันก็จะออกมาเหมือนกันตลอด
Yōma บดขยี้หัวแม่ฉันต่อหน้าต่อตาทุกครั้งและทุกครั้ง

"Miyabi..."
"?!"

ฉันได้ยินเสียงแว่วที่เหมือนกับเสียงของแม่...

"Miyabi..."

นั่นต้องเป็นเสียงของแม่แน่ๆ
ไม่ได้คิดไปเองแน่นอน ฉันได้ยินเธอจากที่ไหนสักแห่งที่อยู่ใกล้ๆนะ
ตรงไหน? เธออยู่ไหน?

"Miyabi..."
"เธออยู่นั่น!"

ฉันเริ่มก้าวเท้าแล้วก็วิ่งออกจากทะเลไปตามเสียง
ฉันออกจากพื้นชายหาดแล้วก็วิ่งเข้าไปยังในป่า

"ทางนี้..."

เสียงเอกโคของเธอดังขึ้นมาอีกครั้ง
ไม่ได้อยู่ในหู แต่อยู่ในใจ
มันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เรามาอยู่ในโลกนี้แล้ว
ฉันรู้สึกถึงตัวตนของเธอได้ยังไง




......................................




ฉันวิ่ง วิ่งและก็วิ่ง
โดดข้ามทั้งก้อนหินและกิ่งไม้ด้วยเท้าเปล่าๆ

"แม่อยู่ไหนกันน่ะ?!"
"...Miyabi... แม่อยู่ทางนี้..."

ลึกเข้าไปในป่า ฉันก็พบแม่ เธอสวมชุดกิโมโนยืนอยู่ข้างน้ำพุด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
ผมเธอที่ยาวดำสลวย ดวงตาที่มีสีน้ำตาลแวววาว...และก็ไม่มีร่องรอยการหยดของเลือดให้เห็นเลย
เธอสวยเหมือนอย่างกับตอนที่ฉันยังเด็ก แค่มองด้วยสายตาก็ทำเอาใจเต้นตึกตักไปหมดแล้ว

"ท่านแม่!"

ฉันกอดแม่ทั้งหัวใจ
ด้วยสัมผัสที่เนียนนุ่ม ทั้งอบอุ่น ทำเอาน้ำตาไหลพราก
หัวฉันโล่งไปหมดเลย
มันเติมเต็มไปด้วยความทรงจำของเธอ

"แม่จ๋า!"

ฉันร้องหาเธอเหมือนเสียงร้องของทารก
ฉันไม่ได้บอก Imu ไว้ แต่แม่ก็ยังคงรักและห่วงใยฉันอยู่
เมื่อเราสองคนอยู่ที่บ้านตามลำพัง สิ่งที่ฉันอยากจะพูดเอาไว้มีอย่างหนึ่ง

"หนูอยากเจอแม่อีกครั้งมาก แม่จ๋า..."
"เหมือนกันเลย ดูตัวลูกสิ โตขึ้นมาเยอะเลยนะ..."
"แม่จ๋า แม่จ๋าาา!"
"เจ้าหญิงน้อยสุดที่รักของแม่..."

ฉันอยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป
ฉันกอดเธอให้แน่นกว่านี้อีก

"อ๊ะ หยุดก่อน เดี๋ยวไข่นี่จะแตกเอานะ"

"แตกหรือ?"
คำพูดนั้นทำเอาหัวใจหล่นวูบไป
นอกจากความหลังที่เธอตายจะฟาดฉันเหมือนกับค้อนยักษ์ทุบแล้ว
ฉันถึงกับยืนแข็งทื่อหลังจากที่แม่ได้ยิ้มและก็เอาไข่สองใบออกมาจากร่องอกในกิโมโน

"ข-ไข่หรือ?"

และอย่างนั้นแหละ ความทรงจำที่เลือนหายก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

"สงสัยจังว่าถ้ามีที่ไหนที่ขายโชยุกับน้ำตาลบ้างน้า"

ตอนที่เธอพูดอย่างนั้น มันก็เข้ามาหาฉัน:
เธออยากจะทำอาหารที่ฉันชอบ ก็คือข้าวหน้าไข่

"นี่เป็นข้าวหน้าไข่ถ้วยสุดท้ายอาจจะเย็นไปหน่อยนะ"

ใช่แล้ว
จำได้แล้วล่ะ
แม่มาหาฉันและบอกให้ฉันรู้ว่าอาหารเย็นเสร็จแล้ว ตอนที่แม่พบว่าฉันกำลังถูก Yōma เล่นงาน
หลังจากที่เรากลับมายังที่บ้านพร้อมกับร่างของแม่ ฉันก็เห็นข้าวหน้าไข่ที่วางอยู่ในห้องครัว และน้ำตาฉันก็ไหลออกมา

"อือๆ ฉันอยากจะกินข้าวหน้าไข่นั่น!"

ฉันอยากจะกินอาหารที่แม่ทำอีกครั้ง
แม้ว่ามันจะร้อนไปหน่อยก็ตาม

"โอเค เดี๋ยวฉันจะออกไปตามหาโชยุกับน้ำตาลมาเดี๋ยวนี้ล่ะ!"

Imu, Murasaki, Ryōbi, Ryōna... ขอโทษนะ ทุกคน
ตั้งแต่นี้ไปฉันอยากจะลืมการเป็นหัวหน้าของ Hebijo แล้วล่ะ
ตอนนี้ฉันอยากจะดูแลแม่ของฉันนะ
ฉันได้รับการดูแลมามากแล้ว ฉันอยากจะเติมเต็มความหลังบ้าง
ตั้งแต่นี้ไป ช่วยยกโทษความเห็นแก่ตัวของฉันด้วย

"เอาล่ะ ท่านแม่จะได้ดูแลฉันอีกครั้ง!"




........................................




"กลับมาแล้ว!" Miyabi พูด

"อะไรหรือ? Miyabi?" Murasaki ถึงกับงงจนทำตัวแทบไม่ถูก

"ได้เวลาตามหาน้ำตาลกับซอสถั่วเหลืองกันแล้ว!"

ดูเหมือนว่า Miyabi จะทำสีหน้ามีความสุขผิดปกติซะจนคนอื่นถึงกับแปลกใจ ไม่เคยเห็น Miyabi ทำสีหน้าแบบนี้มาก่อนเลย

"น-นี่มันอะไรกันเนี่ย?" Ryōbi พูด

"น่าสนุกดีนี่ Miyabi! ขอทำด้วยคนสิ!" Ryōna พูด

"...เฮือก
พ-พวกเธอมาทำอะไรที่นี่กัน?"

Miyabi ถึงกับสะดุ้งตกใจออกมาทันทีหลังจากที่รู้ตัวว่าตัวเองหลุดอะไรออกไป

"เราก็แค่... หลังจากที่เธอตื่นแล้วก็วิ่งออกไป...เราเป็นห่วงก็เลยเริ่มตามหาเธอนะ" Imu บอก

"เห็นล่ะ ก็อย่างที่พวกเธอเห็นนั่นแหละ ยังสบายดีอยู่ ไม่เป็นไรหรอก" Miyabi บอกปัดไปอย่างนั้น

"เธอคงจะตื่นเต้นกับอะไรสักอย่างสินะ ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรอก แต่..." Ryōbi พูด

"เออนี่ ใครมีน้ำตาลหรือไม่ก็โชยุบ้างล่ะ" Miyabi ถาม

"ก็ไม่มีนะสิ เราถูกลากมายังตรงนี้ด้วยแสงน้ำเงินนะ จำได้มั้ย?"

"นั่นสินะ แสดงว่าพวกเธอไม่มี...แต่พวกนั้นน่าจะมีนะ!"

เดี๋ยวนะ Miyabi หรือว่าเธอจะไปขอจากพวกนั้นมาหรือ?

"M-Miyabi! นี่เธอจะไปไหนนะ? รอด้วยสิ!" Imu ตะโกนเรียก "ทุกคนตามเธอไปเลย!"

ต่อมา

"เฮ้ย พวกเธอตรงนั้นนะ!" Miyabi ตะโกนเรียก

"อ๊ะ ถ้าไม่ใช่ Miyabi แล้ว! ให้เดาว่า: เธออยากจะทำลายป้อมของเราใช่มั้ยล่ะ?" Renka พูด

"ฉันอยากได้สองอย่าง: น้ำตาลกับโชยุนะ"

"...หา?"

"จะมา 'หา' อะไรกันเล่า! ก็บอกว่าน้ำตาลกับโชยุไง! พวกเธอมีมั้ยเล่า?"

"ก็มีนะ แต่..."

"งั้นก็ขอหน่อยนะ! ขอร้องล่ะ!"

"เราให้ไม่ได้หรอก เราเพิ่งจะเอาไปทำบาร์บีคิวแล้วล่ะ" Kafuru พูด

"บารบีคิวหรือ? ก็ใช้เกลือก็ได้นี่นา! ก็อย่างเกลือทะเลไง เราอยู่บนริมทะเลนะ! ไม่เห็นจะต้องใช้น้ำตาลหรือโชยุก็ได้เลยนี่!
และขณะเดียวกัน ฉันเองก็กำลังจะทำข้าวหน้าไข่ด้วย! ขอร้องล่ะ!" Miyabi พูด

"...ข้าวหน้าไข่หรือ?" Imu พูดด้วยความสงสัย

"อ้ากกก ไม่มีเวลาแล้วนะโว้ย! งั้นจะใช้กำลังเอามันมาเลยล่ะกัน!" Miyabi พูด

ดูท่าว่ายังไง Miyabi ก็จะเอาน้ำตาลกับโชยุมาให้ได้สินะ ส่วน Kafuru ก็ขี้เหนียวซะเหลือเกิน

กะแค่ข้าวหน้าไข่ยังต้องใช้กำลังกันด้วยหรือไงเนี่ย




.........................................




หลังจากที่ Miyabi เอาชนะพวก Mikagura ไปได้แล้ว

"ทำได้แล้ว! น้ำตาลกับโชยุเป็นของฉันแล้ว! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!" Miyabi หัวเราะออกมา

"...น-นี่เธอเป็นอะไรไปเนี่ย? มันก็แค่เครื่องปรุงเองนะ..."

Kafuru เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเห็นเรื่องเครื่องปรุงเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น

"...อึก!"

Miyabi ถึงกับสะดุ้งออกมาหลังจากที่รู้ตัวว่าทำอะไร

"เปล่าๆๆๆๆ ฉันไม่ได้ปล่อยตัวมากไปสินะ ฉันน่าจะระวังให้มากกว่านี้หน่อย" Miyabi พูด

"...Miyabi นี่เธอเจอแม่ของเธอแล้วไม่ใช่หรือ?" Imu ถาม

"เอ๊ะ?"

"ก็ข้าวห่อไข่นั่นไง เธอเองก็ทำมาให้ผมกินด้วยนะ จำได้มั้ยล่ะ?"

"อา ก็ใช่อยู่นะ"

"เอ่อ... แล้วเธอทำยังไงถึงเจอแม่เธอได้ล่ะ?" Hanabi ถาม

"เอ๋?" Miyabi งงกับคำถาม

"หมายถึง...ฉันเองก็อยากจะให้เธอช่วยอธิบายหน่อยว่าเธอแม่ของเธอที่ตายไปได้ยังไง ขอร้องล่ะ Miyabi --- รุ่นพี่ Miyabi --- สอนฉันทีสิ!"

ถึงขนาดเติมคำนำหน้าให้กับ Miyabi เลยเหรอเนี่ย

"แล้วทำไมถึงเรียกเธอว่า 'รุ่นพี่' ด้วยล่ะ? เธอไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเราสักหน่อย" Imu พูด

"จะโรงเรียนเดียวกันหรือไม่ เธอก็ยังอยู่ชั้นปีที่สูงกว่าฉันนะ และเธอเองก็น่าจะฉลาดกว่าฉันด้วย เธอก็น่าจะรู้เรื่องนี้นิ ขอนับถือเลย!" Hanabi พูด

"ก็ไม่มีอะไรที่จะสอนได้หรอกนะ ฉันก็แค่ได้ยินเสียงของแม่...ท่านแม่เองนะ
ฉันรู้สึกได้ถึงตัวตนของแม่มาตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ" Miyabi บอก

"...ตัวตนของเธอหรือ?" Kafuru ครุ่นคิด

"ดีใจด้วยนะ Miyabi! จากนี้ไปเธอก็เป็นพวกเราแล้ว!" Ryōna พูด

"ใครคือ 'เรา' หรือ?" Miyabi ถาม

"ก็เธออยากจะใช้เวลามาอยู่กับแม่ใช่มั้ยล่ะ? ตอนนี้เธอก็เป็นสมาชิกของกลุ่มที่ยังไม่อยากกลับบ้านไปแล้วล่ะ" Ryōna พูด

"น่าจะเรียกชื่อให้สั้นกว่านี้หน่อยนะ"

"Miyabi นี่เธอคิดจะอยู่ตรงนี้ตลอดไปจริงๆหรือเนี่ย?!" Imu ถามด้วยท่าทางจริงจัง

"...ฉันไม่ได้คิดเอาไว้หรอกนะ ...มันก็แค่ตัดสินใจยากไปหน่อยเอง
ฉันอยากจะให้แม่มาดูแลฉันอย่างที่เคยทำนะ..." Miyabi พูด

"Miyabi?!"

"ขอโทษนะ Imu ฉันจะกลับไปหาแม่เดี๋ยวนี้แหละ"

แล้ว Miyabi ก็ไปทันที

"...Miyabi... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?"

Imu ยังคงสับสนในตัว Miyabi ที่พักนี้เธอทำตัวไม่เหมือนกับหัวหน้าที่เข้มแข็งและห้าวหาญเลย เธอทำสีหน้ากระวนกระวายไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"พี่คะ...Miyabi นั่นท่าทางจะเปลี่ยนไปจนน่ากลัวแล้วล่ะค่ะ..." Murasaki พูด

"'น่ากลัว' เหรอ? ไม่สิ เธอไม่เข้าใจหรอก Murasaki" Imu พูด

"เอ๋?"

"นี่เธอเห็นเค้าพูดแบบนั้นหรือเปล่า?! น่ารักมากเลย! ผมเองก็อยากจะก้าวข้ามความน่ารักนั่นให้ได้เลย!
อ๊า Miyabi! ถ้าเธออยากได้แบบนั้น ก็อยากจะให้เรียกผมว่า 'ท่านแม่ Imu' จังเลย!"

ปรากฏว่า Imu ออกอาการหนักกว่า Miyabi ซะอีก

"เมื่อไร Murasaki จะเปลี่ยนน้ำเสียงให้เป็นแบบนี้บ้างเนี่ย?" Ryōbi ถึงกับบ่นออกมา

"แบบนั้น...มันไม่ดีหรอกนะ" Murasaki พูด

แล้วเป้าหมายล่ะ?