ลำดับตอนที่ #31
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Last Words
"ยินดีต้อนรับจ้า ทุกคน!" Ryōki พูด
"ว้าว ข้าวปั้นนี่ท่าทางจะอร่อยน่าดูเลยนะเนี่ย!" Miyabi พูด
"อย่างนั้นหรือ?! ก็ฉันเป็นคนทำเองกับมือเลยนี่นา!" Ryōna พูด
"อย่ามาตอแหลเลยน่า! เธอแอบกินสินะ" Ryōbi พูดด้วยความหงุดหงิด
"ฮิๆ โดนจับได้ซะแล้วสิ!" Ryōna พูด
"รู้ว่าน้องสาวฉันเริ่มทำอะไรที่ยากขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว ฉันว่าน่าจะชวนทุกคนมาปิกนิกด้วยกันเลยดีกว่า" Ryōki พูด
"ปิกนิกเหรอ..." Imu พูด
แต่ดูเหมือนว่า Murasaki จะรู้สึกระแวง Ryōki เป็นอย่างมาก
"...ขอบคุณ...สำหรับข้าวปั้นนะ..." Murasaki พูด
"มีอะไรหรือ? ท่าทางจะระแวงน่าดูเลยนะ" Ryōki ถาม
"...ฉันกลัว...คนที่ฉันไม่รู้จักนะ..."
"อ๊ะ จริงหรือเนี่ย? แต่เธอไม่ต้องระแวงให้มากนักหรอก ฉันไม่น่ากลัวเท่าไรหรอกนะ"
"...จริงหรือ?"
"จริงสิ"
"แน่นะ?"
"ก็แน่สิ"
"...จริงนะๆๆๆๆ?"
"ก็จริงสิๆๆๆๆ"
"...จริงนะๆ..."
"Murasaki! เงียบเดี๋ยวนี้! จะมาสงสัยในรายละเอียดเล็กๆทำไมกัน?" Imu พูด
"แต่ฉันได้กลิ่นความน่ากลัวจากตัวเธอนะ..." Murasaki พูด
"งั้นฉันขอตัวไปล่ะ พวกเธอก็สนุกกันเอาเองก็ละกัน" Ryōbi พูด
"จะไปไหนหรือ Ryōbi?" Ryōki ถาม
"...ก็ไม่มีอะไรนักหรอก ฉันไม่หิวนะ"
"Ryōbi ไม่ได้นะ เรามาที่นี่แล้ว! เราก็มากินด้วยกันเถอะนะ!" Ryōna พูด
"หุบปากน่า! เก็บคำพูดเน่าๆไปไว้ในข้าวปั้นแล้วก็ยัดใส่ใน @#$%!@ ของเธอซะ" Ryōbi ถึงกับหงุดหงิดจนหลุดพูดคำหยาบออกมา
"เธอพูดคำว่า @#$%!@ ดังกว่าฉันอีกนะ Ryōbi..." Ryōna ถึงกับซีดจ๋อยไปเลย
"...ฮึ ไปล่ะ"
Ryōna ไม่ค่อยพอใจนักที่ Ryōbi จะขอแยกตัวออกจากกลุ่ม เธอจึงได้ทำแบนี้
"ก็ได้ ถ้าจะเอาอย่างนั้นนะ...
Ryōki ช่วยหยุด Ryōbi ที! ย้าก ขอจับห่วงหน่อยเถอะ!"
ทันทีที่ Ryōna จับห่วงของ Ryōki แค่นั้นเอง
"เฮ้ย! Ryōbi ยัยน้องเวรตระไรนี่! แกคิดว่าจะไปไหนกันหา?!
ยัยบ้านี่!! เราอุตส่าห์ทำข้าวปั้นดีๆมาให้ แต่แกกลับเดินหนีออกไปได้ยังไงฮึ?!"
คราวนี้ Ryōki เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงหยาบกร้านอย่างดุร้ายราวกับเป็นคนละคน
"...ฮึกกก!!" Murasaki ถึงกับตกใจสะดุ้งอย่างหวาดกลัวสุดขีด
"แกอยากจะให้ฉันถลกไอ้ #@@#%@ แล้วฝังไว้ใน $@&#@ ด้วยใช่มั้ย?! แกอยากได้อย่างนั้นสินะ?!"
"น-นึกแล้วเชียว... นี่มันอะไรกันเนี่ย...?" Murasaki พูดด้วยความสงสัยและหวาดผวา
"...เฮ้อ นี่เธอจับห่วงของ Ryōki อีกแล้วหรือเนี่ย" Ryōbi ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญ
"ถ้าแกพูดบ้าๆแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันจะใช้กำลังกับแกเอง!"
ท่าทาง Ryōki คงจะไม่ยอมท่าเดียวแน่ๆ
"...เฮ้อออ..."
Ryōbi คงจะไม่มีทางเลือกสินะ ยังไงก็ต้องสู้กันสักตั้งแล้วล่ะ...
....................................
หลังจากที่ Ryōbi สงบสติ Ryōki ได้แล้ว
"ใจเย็นๆน่า พี่ เอาล่ะขอจับห่วงล่ะกัน..."
แล้ว Ryōbi ก็จับห่วงของ Ryōki ทันที
"!
ฮิๆ กลับเป็นอย่างเดิมแล้ว
เอาล่ะ ฉันน่าจะพูดว่ามากินข้าวปั้นกันเถอะ" Ryōki พูด
"...ก็ได้ๆ เธออยากจะให้ฉันนั่งกินตรงนี้สินะ?" Ryōbi พูดด้วยความอึดอัดใจ
"อะไร...กันเนี่ย? ฉันรู้สึกว่า...มันน่ากลัว... ฉันขอผ่านล่ะกัน" Murasaki ยังคงรู้สึกหวาดระแวงอยู่
"เธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนถ้าจับห่วงที่อยู่บนหัวนะ" Ryōna อธิบาย
"ไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย! งั้นฉันจะยึดเอาข้าวปั้นของเธอนั่นแหละ!" Ryōbi รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก
"ฟุดฟิด งั้นช่วยป้อนข้าวปั้นให้ฉันทีสิ โฮ่งๆ" Ryōna ทำท่าเหมือนหมาที่อยากจะให้คนมาห้อนเลย
"เอาล่ะทุกคน มานั่งจับกลุ่มด้วยกันเถอะ" Ryōki พูด
แต่ดูเหมือนว่าจะยังมีปัญหาอยู่บ้างเล็กน้อย
"Ryōbi ทำไมถึงไปนั่งอยู่ตรงนั้นล่ะ? ไม่อยากจะนั่งใกล้ Ryōki หรือ?" Miyabi ถาม
"ใช่แล้วไม่ใช่หรือ? มานี่สิ" Ryōki เรียก
"...ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ เราไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันสักหน่อย เรานะจริงจังกว่านี้มากเลยนะ
...หมายถึงจริงจังนะ ไม่ใช่จังๆนะ" Ryōbi รีบพูดจนลิ้นพันกัน
"Ryōbi ถ้าอยากจะพูดตลกล่ะก็ ไม่ควรทำสีหน้าแบบนั้นนะ" Ryōna พูด
"เอาล่ะ งั้นฉันจะนั่งข้าง Ryōki เองล่ะกัน" Miyabi พูด
"งั้นผมจะนั่งข้าง Miyabi ล่ะกัน" Imu พูดด้วยความตื่นเต้น
"งั้นฉันก็ขอนั่งกับ Ryōki อีกด้านล่ะกันนะ!" Ryōna พูด
"...งั้นฉันก็ขอนั่งหลัง Ryōki ล่ะกัน... จะได้หนีได้เร็วขึ้นหน่อย" Murasaki จะระแวงไปถึงไหน
"เอาล่ะ ทุกคนก็นั่งประจำที่กันแล้ว มากินกันเลย" Ryōki พูด
ทานแล้วนะคะ!
.....................................
หลังจากที่ทุกคนทานข้าวปั้นกันอย่างเอร็ดอร่อยกันแล้ว
"...อืมม อร่อยดีนี่!" Miyabi พูด
"จริงด้วย!" Imu พูด
"ฮิๆ ดีใจจัง" Ryōki พูด
แต่ดูเหมือนว่า Ryōbi จะไม่อยากจะร่วมวงด้วยสักเท่าไร เธอพยายามที่จะลุกออกจากเสื่อไปได้ทุกเมื่อ ทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวปั้นอยู่เต็มปาก
ส่วน Ryōna ก็เกาะติด Ryōki กันแจเลยจนแทบจะไม่ยอมปล่อยแขนออกไปไหน
"...ออบอุนอ๋ำอับอาอ๋านอ๊ะ" Ryōbi พูด
"...หืม? อะไรหรือ Ryōbi?" Imu ถาม
"เธอบอกว่า 'ขอบคุณสำหรับอาหารนะ'" Ryōki ช่วยอธิบายที่ Ryōbi พูด
"...อิ่แอ้ว อะไอแอ้วอะ"
"เธอบอกว่า 'อิ่มแล้ว จะไปแล้วล่ะ...'"
"...นี่เธอเข้าใจที่น้องสาวเธอพูดด้วยหรือเนี่ย" Miyabi เองก็ยังทึ่งเลย
"Ryōbi...นี่เธอ...จะหลบฉันหรือ?" Ryōki ถาม
"...อั๋นไอ้อ้ายอิดอะอำ แอ่อะอ๋ออบเออเอย" Ryōbi ตอบทั้งๆที่ยังมีข้าวปั้นอยู่ในปากอยู่
"!" Ryōki ถึงกับอึ้งไป
"แล้วเธอพูดอะไรล่ะ?" Miyabi ถาม
"เธอบอกว่า... 'ฉันไม่ได้ิคิดจะทำ แต่จะขอหลบเธอเลย...'" Ryōki รู้สึกเสียใจจนทำสีหน้าซึม "Ryōbi!"
"พี่..." Ryōbi ขาน
"ทำไมเธอถึงต้องหลบฉันด้วยล่ะ?"
"...พี่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่ว่าทำไม"
"ก็เพราะไม่รู้นี่แหละถึงได้ถามไง"
"...พี่จำคำพูดสุดท้ายที่ฉันพูดกับพี่ได้มั้ย? มันโหดร้ายนะ..."
"โหดร้ายเหรอ? มันอะไรล่ะ? ฉันไม่เห็นจะจำได้เลย"
"โกหก! อย่ามาเล่นอะไรโง่ๆนะ!"
Ryōbi ถึงกับขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ไม่นิ ก็ฉันจำไม่ได้จริงๆนะ Ryōbi"
"'หวังว่าพี่จะตายไปซะ...' นั่นคือคำที่ฉันพูดไว้นะ..."
"อา รู้สึกเหมือนกับว่าเธอจะพูดอย่างนั้นที่มันคล้ายๆกันเลยนะ..."
Ryōki พิจารณาถึงคำพูดที่ Ryōbi เคยแช่งไว้ตอนก่อนหน้านั้น
"พี่ 'รู้สึก' ด้วยหรือ..."
"แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรนี่ มันก็ไม่ได้ทำให้รำคาญสักหน่อย เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องหลบฉันก็ได้นะ"
"...และนั่นแหละที่ฉันเกลียดพี่ตรงนี้
ฉันบอกพี่ให้ไปตาย แต่กลับได้แค่ 'ไม่ได้ทำให้รำคาญ' เองหรือ? จิตใจของเธอมันทำด้วยเหล็กหรือว่าอะไรกัน?
หัวใจพี่เหมือนกับถูกปิดกั้นหรือไง?"
Ryōbi ถึงกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่เธอเคยพูดไม่ดีกับ Ryōki เอาไว้ แต่ผลลัพธ์มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้เลย
"ก็บางที...ฉันเองก็ไม่ได้คิดถึงตรงจุดนั้นหรอกนะ" Ryōki พูด
"เออ งั้นก็ดี!"
แล้ว Ryōbi ก็หนีไปเลย
"ด-เดี๋ยวก่อน Ryōbi!"
จนป่านนี้ Ryōki ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด Ryōbi ถึงได้หนีไป เธอได้แต่ซึมอย่างหงอยๆ
หรือเป็นเพราะใจดีเกินไป ไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดหรือ?
"ว้าว ข้าวปั้นนี่ท่าทางจะอร่อยน่าดูเลยนะเนี่ย!" Miyabi พูด
"อย่างนั้นหรือ?! ก็ฉันเป็นคนทำเองกับมือเลยนี่นา!" Ryōna พูด
"อย่ามาตอแหลเลยน่า! เธอแอบกินสินะ" Ryōbi พูดด้วยความหงุดหงิด
"ฮิๆ โดนจับได้ซะแล้วสิ!" Ryōna พูด
"รู้ว่าน้องสาวฉันเริ่มทำอะไรที่ยากขึ้นมาหน่อยนึงแล้ว ฉันว่าน่าจะชวนทุกคนมาปิกนิกด้วยกันเลยดีกว่า" Ryōki พูด
"ปิกนิกเหรอ..." Imu พูด
แต่ดูเหมือนว่า Murasaki จะรู้สึกระแวง Ryōki เป็นอย่างมาก
"...ขอบคุณ...สำหรับข้าวปั้นนะ..." Murasaki พูด
"มีอะไรหรือ? ท่าทางจะระแวงน่าดูเลยนะ" Ryōki ถาม
"...ฉันกลัว...คนที่ฉันไม่รู้จักนะ..."
"อ๊ะ จริงหรือเนี่ย? แต่เธอไม่ต้องระแวงให้มากนักหรอก ฉันไม่น่ากลัวเท่าไรหรอกนะ"
"...จริงหรือ?"
"จริงสิ"
"แน่นะ?"
"ก็แน่สิ"
"...จริงนะๆๆๆๆ?"
"ก็จริงสิๆๆๆๆ"
"...จริงนะๆ..."
"Murasaki! เงียบเดี๋ยวนี้! จะมาสงสัยในรายละเอียดเล็กๆทำไมกัน?" Imu พูด
"แต่ฉันได้กลิ่นความน่ากลัวจากตัวเธอนะ..." Murasaki พูด
"งั้นฉันขอตัวไปล่ะ พวกเธอก็สนุกกันเอาเองก็ละกัน" Ryōbi พูด
"จะไปไหนหรือ Ryōbi?" Ryōki ถาม
"...ก็ไม่มีอะไรนักหรอก ฉันไม่หิวนะ"
"Ryōbi ไม่ได้นะ เรามาที่นี่แล้ว! เราก็มากินด้วยกันเถอะนะ!" Ryōna พูด
"หุบปากน่า! เก็บคำพูดเน่าๆไปไว้ในข้าวปั้นแล้วก็ยัดใส่ใน @#$%!@ ของเธอซะ" Ryōbi ถึงกับหงุดหงิดจนหลุดพูดคำหยาบออกมา
"เธอพูดคำว่า @#$%!@ ดังกว่าฉันอีกนะ Ryōbi..." Ryōna ถึงกับซีดจ๋อยไปเลย
"...ฮึ ไปล่ะ"
Ryōna ไม่ค่อยพอใจนักที่ Ryōbi จะขอแยกตัวออกจากกลุ่ม เธอจึงได้ทำแบนี้
"ก็ได้ ถ้าจะเอาอย่างนั้นนะ...
Ryōki ช่วยหยุด Ryōbi ที! ย้าก ขอจับห่วงหน่อยเถอะ!"
ทันทีที่ Ryōna จับห่วงของ Ryōki แค่นั้นเอง
"เฮ้ย! Ryōbi ยัยน้องเวรตระไรนี่! แกคิดว่าจะไปไหนกันหา?!
ยัยบ้านี่!! เราอุตส่าห์ทำข้าวปั้นดีๆมาให้ แต่แกกลับเดินหนีออกไปได้ยังไงฮึ?!"
คราวนี้ Ryōki เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงหยาบกร้านอย่างดุร้ายราวกับเป็นคนละคน
"...ฮึกกก!!" Murasaki ถึงกับตกใจสะดุ้งอย่างหวาดกลัวสุดขีด
"แกอยากจะให้ฉันถลกไอ้ #@@#%@ แล้วฝังไว้ใน $@&#@ ด้วยใช่มั้ย?! แกอยากได้อย่างนั้นสินะ?!"
"น-นึกแล้วเชียว... นี่มันอะไรกันเนี่ย...?" Murasaki พูดด้วยความสงสัยและหวาดผวา
"...เฮ้อ นี่เธอจับห่วงของ Ryōki อีกแล้วหรือเนี่ย" Ryōbi ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญ
"ถ้าแกพูดบ้าๆแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันจะใช้กำลังกับแกเอง!"
ท่าทาง Ryōki คงจะไม่ยอมท่าเดียวแน่ๆ
"...เฮ้อออ..."
Ryōbi คงจะไม่มีทางเลือกสินะ ยังไงก็ต้องสู้กันสักตั้งแล้วล่ะ...
....................................
หลังจากที่ Ryōbi สงบสติ Ryōki ได้แล้ว
"ใจเย็นๆน่า พี่ เอาล่ะขอจับห่วงล่ะกัน..."
แล้ว Ryōbi ก็จับห่วงของ Ryōki ทันที
"!
ฮิๆ กลับเป็นอย่างเดิมแล้ว
เอาล่ะ ฉันน่าจะพูดว่ามากินข้าวปั้นกันเถอะ" Ryōki พูด
"...ก็ได้ๆ เธออยากจะให้ฉันนั่งกินตรงนี้สินะ?" Ryōbi พูดด้วยความอึดอัดใจ
"อะไร...กันเนี่ย? ฉันรู้สึกว่า...มันน่ากลัว... ฉันขอผ่านล่ะกัน" Murasaki ยังคงรู้สึกหวาดระแวงอยู่
"เธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนถ้าจับห่วงที่อยู่บนหัวนะ" Ryōna อธิบาย
"ไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย! งั้นฉันจะยึดเอาข้าวปั้นของเธอนั่นแหละ!" Ryōbi รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก
"ฟุดฟิด งั้นช่วยป้อนข้าวปั้นให้ฉันทีสิ โฮ่งๆ" Ryōna ทำท่าเหมือนหมาที่อยากจะให้คนมาห้อนเลย
"เอาล่ะทุกคน มานั่งจับกลุ่มด้วยกันเถอะ" Ryōki พูด
แต่ดูเหมือนว่าจะยังมีปัญหาอยู่บ้างเล็กน้อย
"Ryōbi ทำไมถึงไปนั่งอยู่ตรงนั้นล่ะ? ไม่อยากจะนั่งใกล้ Ryōki หรือ?" Miyabi ถาม
"ใช่แล้วไม่ใช่หรือ? มานี่สิ" Ryōki เรียก
"...ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ เราไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันสักหน่อย เรานะจริงจังกว่านี้มากเลยนะ
...หมายถึงจริงจังนะ ไม่ใช่จังๆนะ" Ryōbi รีบพูดจนลิ้นพันกัน
"Ryōbi ถ้าอยากจะพูดตลกล่ะก็ ไม่ควรทำสีหน้าแบบนั้นนะ" Ryōna พูด
"เอาล่ะ งั้นฉันจะนั่งข้าง Ryōki เองล่ะกัน" Miyabi พูด
"งั้นผมจะนั่งข้าง Miyabi ล่ะกัน" Imu พูดด้วยความตื่นเต้น
"งั้นฉันก็ขอนั่งกับ Ryōki อีกด้านล่ะกันนะ!" Ryōna พูด
"...งั้นฉันก็ขอนั่งหลัง Ryōki ล่ะกัน... จะได้หนีได้เร็วขึ้นหน่อย" Murasaki จะระแวงไปถึงไหน
"เอาล่ะ ทุกคนก็นั่งประจำที่กันแล้ว มากินกันเลย" Ryōki พูด
ทานแล้วนะคะ!
.....................................
หลังจากที่ทุกคนทานข้าวปั้นกันอย่างเอร็ดอร่อยกันแล้ว
"...อืมม อร่อยดีนี่!" Miyabi พูด
"จริงด้วย!" Imu พูด
"ฮิๆ ดีใจจัง" Ryōki พูด
แต่ดูเหมือนว่า Ryōbi จะไม่อยากจะร่วมวงด้วยสักเท่าไร เธอพยายามที่จะลุกออกจากเสื่อไปได้ทุกเมื่อ ทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวปั้นอยู่เต็มปาก
ส่วน Ryōna ก็เกาะติด Ryōki กันแจเลยจนแทบจะไม่ยอมปล่อยแขนออกไปไหน
"...ออบอุนอ๋ำอับอาอ๋านอ๊ะ" Ryōbi พูด
"...หืม? อะไรหรือ Ryōbi?" Imu ถาม
"เธอบอกว่า 'ขอบคุณสำหรับอาหารนะ'" Ryōki ช่วยอธิบายที่ Ryōbi พูด
"...อิ่แอ้ว อะไอแอ้วอะ"
"เธอบอกว่า 'อิ่มแล้ว จะไปแล้วล่ะ...'"
"...นี่เธอเข้าใจที่น้องสาวเธอพูดด้วยหรือเนี่ย" Miyabi เองก็ยังทึ่งเลย
"Ryōbi...นี่เธอ...จะหลบฉันหรือ?" Ryōki ถาม
"...อั๋นไอ้อ้ายอิดอะอำ แอ่อะอ๋ออบเออเอย" Ryōbi ตอบทั้งๆที่ยังมีข้าวปั้นอยู่ในปากอยู่
"!" Ryōki ถึงกับอึ้งไป
"แล้วเธอพูดอะไรล่ะ?" Miyabi ถาม
"เธอบอกว่า... 'ฉันไม่ได้ิคิดจะทำ แต่จะขอหลบเธอเลย...'" Ryōki รู้สึกเสียใจจนทำสีหน้าซึม "Ryōbi!"
"พี่..." Ryōbi ขาน
"ทำไมเธอถึงต้องหลบฉันด้วยล่ะ?"
"...พี่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่ว่าทำไม"
"ก็เพราะไม่รู้นี่แหละถึงได้ถามไง"
"...พี่จำคำพูดสุดท้ายที่ฉันพูดกับพี่ได้มั้ย? มันโหดร้ายนะ..."
"โหดร้ายเหรอ? มันอะไรล่ะ? ฉันไม่เห็นจะจำได้เลย"
"โกหก! อย่ามาเล่นอะไรโง่ๆนะ!"
Ryōbi ถึงกับขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ไม่นิ ก็ฉันจำไม่ได้จริงๆนะ Ryōbi"
"'หวังว่าพี่จะตายไปซะ...' นั่นคือคำที่ฉันพูดไว้นะ..."
"อา รู้สึกเหมือนกับว่าเธอจะพูดอย่างนั้นที่มันคล้ายๆกันเลยนะ..."
Ryōki พิจารณาถึงคำพูดที่ Ryōbi เคยแช่งไว้ตอนก่อนหน้านั้น
"พี่ 'รู้สึก' ด้วยหรือ..."
"แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรนี่ มันก็ไม่ได้ทำให้รำคาญสักหน่อย เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องหลบฉันก็ได้นะ"
"...และนั่นแหละที่ฉันเกลียดพี่ตรงนี้
ฉันบอกพี่ให้ไปตาย แต่กลับได้แค่ 'ไม่ได้ทำให้รำคาญ' เองหรือ? จิตใจของเธอมันทำด้วยเหล็กหรือว่าอะไรกัน?
หัวใจพี่เหมือนกับถูกปิดกั้นหรือไง?"
Ryōbi ถึงกับไม่พอใจเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่เธอเคยพูดไม่ดีกับ Ryōki เอาไว้ แต่ผลลัพธ์มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้เลย
"ก็บางที...ฉันเองก็ไม่ได้คิดถึงตรงจุดนั้นหรอกนะ" Ryōki พูด
"เออ งั้นก็ดี!"
แล้ว Ryōbi ก็หนีไปเลย
"ด-เดี๋ยวก่อน Ryōbi!"
จนป่านนี้ Ryōki ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด Ryōbi ถึงได้หนีไป เธอได้แต่ซึมอย่างหงอยๆ
หรือเป็นเพราะใจดีเกินไป ไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดหรือ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น