ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คน 2 บุคลิก
“ เอ่อ...ผมขออยู่ด้วยคนได้ไหมครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบาที่ด้านหลังของไคท์ พวกของไคท์หันไปมองและพบกับหนุ่มผมสีน้ำตาลแดง นัยน์ตาสีม่วงเข้มกำลังมองพวกเขาอยู่ ขณะที่พวกเขากำลังปรึกษากันเรื่อง พรรณไม้รักษาพิษในวิชาพฤกษาศาสตร์
“ ทำไมล่ะ” ลีพูดกลับแบบห้วน ๆ เขาตัวสั่นเล็กน้อย
“ ก็อาจารย์เชบอกว่าให้จับกลุ่ม 4 คน แต่ไม่มีใครอยู่กับผมเลย เพราะงั้น...” เขาพูดตะกุกตะกัก ราเดนมองด้วยสายตาเฉยชา
“ ก็อยู่ไปสิ ไม่ได้ว่าอะไรนี่” ไคท์พูดขึ้น
“ อ๊ะ...ขอบคุณครับ” เขาโค้งคำนับ 90 องศา แล้วนั่งลงข้างไคท์
“ ไคท์ ทำไมนายถึงเอาหมอนี่เข้ากลุ่มน่ะ” ลีพูดขึ้นมาดื้อ ๆ แล้วปรายตามองชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่ชอบใจ
“ เหอะน่า กลุ่มเราก็ขาดอยู่คนนึงพอดี เพราะงั้นก็รับเข้ามาเลยสิ”
“ นายชื่ออะไร” ราเดนถามด้วยน้ำเสียงปกติ แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วมันเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเยือกเย็นพิกล
“ ผมยีนส์ อาร์โคเวอดอร์ คนที่ชนคุณเมื่อวันนั้นไงครับ” ยีนส์หันไปทางไคท์
“ อ้อ นายนี่เอง” ไคท์ตอบ ยีนส์ยิ้มด้วยความดีใจ
“ แล้วนายว่า...” ลีหันไปพูดกับไคท์ “ เจ้าต้นดอกแดงใบน้ำตาลนี่แก้พิษได้มั้ย”
“ นั่นมันยาพิษขนานเอกเลยนะครับ เพียงแค่เศษเสี้ยวเท่านั้นก็ถึงตายเลย” ยีนส์พูดตัดหน้าไคท์ไป เขาหันไปมองอย่างอึ้ง ๆ ทำให้ลีดูไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก
“ ฉันไม่ได้ถามนาย” ยีนส์หน้าถอดสี
“ ไม่เอาน่ะลี ว่าแต่นายเนี่ยก็เก่งนะ” ไคท์หันไปปรามลีก่อนที่จะชมยีนส์
“ แหะ แหะ ขอบคุณครับ”
“ ว่าแต่ครบรึยัง” ราเดนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ อืม...ขาดอีก 3 ชนิด” ไคท์ตอบแล้วทำหน้าครุ่นคิด “ ไม่ใช่วิชาถนัดของฉันซะด้วย”
“ เอ๋ 3 ชนิดเหรอครับ ลองดูของผมไหม เผื่อว่าจะมีไม่ซ้ำกันบ้าง” ยีนส์ยื่นสมุดโน๊ตให้ไคท์ ลีชักจะรำคาญกับคำพูดที่เสนอตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ราเดนมองเขาอย่างสนใจ
“ ขอบใจ...” ไคท์ค่อย ๆ สำรวจดูทีละหน้าแล้วจดลงไปด้วย ไม่นานนักเขาก็คืนสมุดให้
“ ครบไหมครับ” ยีนส์ถามขึ้นแผ่วเบา
“ อืม ครบถ้วนสมบูรณ์ คงส่งได้แล้วล่ะ ขอบใจนะ” ยีนส์ยิ้มหน้าบาน
“ ด้วยความยินดีครับ” ไคท์เดินไปส่งงานที่อาจารย์มีล ทิ้งให้ยีนส์อยู่กับลีตามลำพัง
“ นี่นาย” ลีพูดห้วน ๆ กับยีนส์ เขาหันมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ คะ...ครับ มีอะไรครับ”
“ นึกไงมาอยู่กลุ่มนี้ มีจุดประสงค์อะไรรึเปล่า” ลีตัดสินใจถามขึ้น ราเดนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่จึงเงยหน้าขึ้นมามอง
“ ปะ...เปล่าครับ ผมแค่ไม่มีกลุ่มอยู่ก็เลย...” เขาสั่นเล็กน้อย ลีจ้องเขาตาไม่กระพริบ
“ งั้นแล้วไป ถ้านายมีจุดประสงค์อย่างอื่นล่ะก้อ...” ลีขู่ ส่วนยีนส์หลับตาปี๋
“ นายทำอะไรอยู่น่ะ ลี” ไคท์ที่กลับมาแล้วถามขึ้น
“ เปล่า แค่กระชับสัมพันธไมตรีกันก็แค่นั้น ใช่มั้ย ยีนส์” ลีหันไปแยกเขี้ยวใส่ยีนส์
“ ครับ มะ...ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับ” ยีนส์พยักหน้าหงึกหงัก
“ อืม นี่งานเสร็จแล้ว กลับปราการกันเถอะ” ไคท์ชวน
“ หือ กลับได้เลยเรอะ” ลีทำตาลุกวาว
“ อือ ไปกันรึยัง” ไคท์ถามอีกครั้ง ลีกระโดดผลุงแล้วหยิบกระเป๋า ราเดนลุกขึ้นยืนแต่ตายังดูหนังสืออยู่ เมื่อพวกเขาเดินออกไปแล้ว ยีนส์ก็ค่อย ๆ เดินตามมา
“ ตามมาทำไม” ลีหันไปแหวใส่ ยีนส์หยุดชะงักก้มหน้าต่ำ
“ เฮ้ อย่าเกเรสิลี” ไคท์ดุลี เขาจึงหันหน้ากลับ
“ อย่า...อย่าไปว่าเขาเลยครับ งั้น...งั้นผมไปนะครับ” ยีนส์จัดแจงหันหลังเตรียมออกวิ่ง แต่ไคท์คว้าคอเสื้อเขาไว้ได้ทัน
“ ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไปด้วยกันก็ได้ ไปกันแค่ 3 คน เหงาแย่” ไคท์พูดยิ้ม ๆ ยีนส์หันมายิ้มตอบ ในขณะที่ลีเริ่มไม่ชอบยีนส์มากขึ้นทุกขณะ แต่ราเดนก็ยังไม่สนใจ ได้แต่อ่านหนังสือของเขาต่อ แต่สายตาของเขาก็เหลือบมามองอยู่บ้างเป็นระยะ
“ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” ไคท์กอดคอยีนส์ไปด้วย เขายิ้มแหย ๆ เพราะสายตาอาฆาตของลีที่สาดส่องมาจนน่าขนลุก
“ อะ...คะ...ครับ” เขาเดินไปกับไคท์ เมื่อลับสายตาของลีแล้ว ราเดนเริ่มมองเขาเขม็ง
“ นี่ ๆ สะกดอารมณ์ซักนิดนะ” ว่าแล้วเขาก็เดินไป แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็...
ตึง !!! โครม !!!
เขาหันหลังกลับไป ลีก็เดินออกมาด้วยหน้าตาเรียบเฉยและมองราเดนด้วยสายตาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วเดินจากไป ราเดนตัดสินใจไปดูที่ ๆ ลีออกมาก็ต้องกุมขมับ เพราะเขาเล่นชกต้นไม้โค่นไปหนึ่งต้น
“ ให้ตายสิ อุตสาห์บอกให้ใจเย็น ๆ แล้วนะ”
ที่ห้องอาหารของปราการนักรบมีเพียงพวกเขา 4 คนเท่านั้นที่อยู่ในห้อง เนื่องจากยังไม่มีใครเรียนเสร็จ ไคท์นั่งกินอาหารไปด้วยคุยกับยีนส์ไปด้วยทิ้งให้ลีนั่งเงียบแข่งกับราเดนที่ไม่พูดไม่จาซักคำ
“ พูดถึงว่านายก็เรียนเก่งนี่นา ทำไมไม่มีใครเอานายเข้ากลุ่มล่ะ” ไคท์ถามยีนส์ที่กำลังนั่งกินอาหารของเขาอย่างมีมารยาท
“ คือ...เขาว่าผมเป็นส่วนเกินของปราการเพราะไม่เอาไหนด้านการรบน่ะครับ” ยีนส์หน้าจ๋อยไป แต่ไคท์ตบหลังยีนส์เบา ๆ ในเชิงปลอบใจ ตอนนี้ช้อมส้อมในมือของลีกำลังสั่นด้วยความโกรธ ราเดนเริ่มมองลีด้วยสายตาหวาด ๆ
“ แล้วจะเอายังไงต่อ ไม่ต้องเรียนตั้ง 2 วิชา” ราเดนเอ่ยขึ้นเพื่อไม่ให้ไคท์และยีนส์คุยกันมากไปกว่านี้
“ ไปห้องสมุดมั้ย ฉันกะจะไปหาอะไรอ่านเล่น” ไคท์เสนอ
“ ผมไปด้วยได้มั้ย...ครับ” ยีนส์ค่อย ๆ พูดแล้วเหลือบมองลีที่ส่งสายตาหงุดหงิดมาให้
“ ก็ไปด้วยกันสิ” ไคท์ยิ้มนิด ๆ
ปึ้ง !!!! ลีทุบโต๊ะก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องอาหาร ไคท์จึงรีบถามขึ้น
“ เฮ้ ! ลีไปไหนน่ะ ไม่ไปห้องสมุดด้วยกันรึ”
“ ไม่เอา ฉันจะไปเดินเล่นข้างนอก ราเดนนายไปกับฉันหน่อยสิ” ลีหันไปชวนราเดน
“ ...ก็ได้” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นและเดินตามลีออกไปข้างนอก
“ อะไรของเขานะ เอ้า ! ยีนส์จะไปด้วยกันรึยัง”
“ อ้ะ ครับ” ว่าแล้วเขาก็รีบลุกพรวดตามไคท์ไปยังห้องสมุด
ที่ห้องสมุดมีนักเรียนของแต่ละปราการบางส่วนกำลังนั่งอ่านหนังสือด้วยความเงียบ เมื่อพวกเขาเข้าไปกลับเป็นเป้าสายตาของทุกคนในห้อง พร้อมกับเสียงซุบซิบที่เกิดขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ เฮ้ งวดนี้เพื่อนเขาหายไปไหนกันหมดน่ะ”
“ ไม่รู้สิ แต่หมอนั่นคือไอ้อ่อนประจำปราการนักรบนี่หว่า”
“ เออใช่ ทำไมมันถึงมาอยู่กับไคท์ได้วะ” ไคท์เริ่มมองไปทั่วห้องสมุดแล้วก็ไม่เห็นอาจารย์บรรณารักษ์ซักทีเลยตะคอกออกไปเพื่อให้ได้ยินกันทุกคน
“ ห้องสมุดมีไว้อ่านหนังสือ ไม่ใช่มานั่งจับผิดชาวบ้านที่เข้ามากัน ใครที่มีหนังสืออยู่อ่านไปเลยนะ ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมาถ้ายังอ่านไม่จบ ส่วนพวกที่กำลังหาหนังสือก็รีบ ๆ หาซะ แล้วไปอ่าน” เมื่อสิ้นคำสั่งทุกคนก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือของตนเองไป บางคนเหงื่อแตกพลั่ก ๆ ส่วนยีนส์กำลังมองไคท์อย่างทึ่ง ๆ ก่อนที่จะเดินตามเขาไป
“ นายหาอะไรอ่านน่ะ” ไคท์ถามยีนส์ที่กำลังเลือกหนังสืออย่างหนักใจ
“ ผมหาหนังสือเกี่ยวกับการสงครามไม่เจอเลยครับ” ยีนส์ถอนหายใจ
“ เหรอ อ๊ะ นี่ไง” ไคท์เอื้อมมือออกไปหยิบหนังสือวิชาสงครามล้างอาณาจักร แต่ทันทีที่เขาจับหนังสือกลับรู้สึกปวดหัว เขาเอามือกุมหน้าผาก
“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ยีนส์หน้าซีด เมื่อรู้สึกค่อยยังชั่วแล้วเขาจึงตอบยีนส์
“ อืม แค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“ ไปห้องพยาบาลไหมครับ” ยีนส์ถามด้วยสายตาที่ราวกับว่าจะร้องไห้ออกมา
“ ไม่ต้องหรอก หายแล้วล่ะ ไปนั่งตรงนั้นกันนะ” ไคท์เดินนำยีนส์ออกไปนั่งที่ม้านั่งด้านหลังสุดซึ่งไม่มีคนนั่งอยู่เลย
“ อ้าว ไคท์มาอยู่นี่เอง” ไคท์หันขวับ
“ เอรีน ไงเลิกเรียนแล้วเหรอ” ยีนส์มองหน้าของทั้ง 2 คน สลับกันไปมา
“ เอ่อ...สวัสดีครับ” เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ เอรีนหันมายิ้มละไม
“ อืม สวัสดีจ้ะ ไคท์เพื่อนใหม่เหรอ”
“ ใช่ เขาชื่อว่ายีนส์ อาร์โคเวอดอร์” ไคท์แนะนำยีนส์ให้เอรีนรับรู้ เธอจึงพยักหน้ารับ
“ อ่านหนังสืออะไรกันอยู่น่ะ”
“ อ๋อ รูนน่ะ” ไคท์ตอบ
“ แล้วของเธอล่ะจ้ะ” เอรีนหันไปถามยีนส์
“ เอ่อ...เรื่องสงครามล้างอาณาจักรน่ะครับ” เขาตอบตะกุกตะกัก
“ เธอชอบเหรอ” เอรีนนั่งลงข้างไคท์แล้วถามยีนส์ต่อ
“ อ่า...ครับ” ยีนส์ตอบด้วยความเก้อเขิน
“ แล้วเธออ่านหนังสืออะไรน่ะ” ไคท์ถามเอรีน
“ อ๋อ ฉันมาจัดหนังสือน่ะ วันนี้เป็นเวรพอดี” เธอยิ้มและคุยกับไคท์อย่างสนุกสนาน ยีนส์มองดูพวกเขาทั้งคู่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
“ อ้าว จะกลับแล้วเหรอ” ไคท์ทักยีนส์ที่กำลังลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ
“ ครับ ผมมีธุระต่อน่ะครับ” ยีนส์ตอบเบาๆ แต่ความจริงแล้วเขาไม่อยากเป็นก้างขวางคอของไคท์และเอรีน
“ จะให้ไปส่งไหม” ไคท์ถามขึ้นอีก ยีนส์ส่ายหน้า
“ ไม่ต้องหรอกครับ ไปก่อนนะครับ” ว่าแล้วเขาก็รีบเดินออกจากห้องสมุดไป
“ นี่ ๆ ดูไปแล้วยีนส์นี่น่าจะขี้อายนะ” เอรีนออกความเห็น
“ อืม รู้สึกว่าจะนั่งนานแล้วสิ กลับกันรึยัง”
“ ไปสิ” เอรีนลุกขึ้นมาแล้วเดินตามไคท์ไป
เมื่อเดินกันไปเรื่อย ๆ ตามปราการกลาง ไคท์ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาเบาๆ เขาจึงหยุดเดินแล้วตั้งใจฟัง
“ มีอะไรเหรอ” เอรีนถามขึ้น แต่ไคท์เอานิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงให้เงียบ
“ เธอกลับปราการไปก่อนนะ” ว่าแล้วเขาก็ฝากหนังสือให้เอรีนแล้วเดินตามเสียงไป เอรีนรู้สึกว่าท่าไม่ดีเธอเลยไปหาพวกของลีแทน ทางด้านไคท์ที่กำลังเดินไปตามเสียงก็ได้มาพบกับต้นตอของเสียง และพบกับยีนส์ที่อยู่ในวงล้อมของคนในชุดดำที่มีกันอยู่ราว ๆ 5-6 คน
“ เฮ้ย นับวันมันชักจะทำตัวน่ารำคาญขึ้นทุกวันแล้วนะนาย” หนึ่งในนั้นพูดขึ้น
“ ผม...ไปทำอะไรให้พวกขึ้นเหรอครับ” ยีนส์ค่อย ๆ ถามขึ้น
“ เหอะ ตลกว่ะ อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง นายเป็นคนแพร่งพรายข่าวเรื่องที่เราจะลอบทำร้ายลี เคลน๊อตใช่มั้ยล่ะ”
“ ผมไม่รู้อะไรเลยนะครับ” ยีนส์เริ่มโต้ขึ้น แต่เขากลับคิดผิดเพราะเขากลับได้รับหมัดกลับมาแทนคำพูด
“ เงียบไปเหอะ อย่าปากดีให้มันมากนัก” คนที่ชกเขาพูดขึ้น
“ ก็ผมไม่รู้จริง ๆ นี่ครับ” ยีนส์พูดขึ้นอีกครั้ง แต่เสียงดังกว่าเดิม
“ ไอ้หมอนี่มันน่านัก เฮ้ย พวกเราจัดการ” ว่าแล้วคนชุดดำทุกคนก็เริ่มรุมยีนส์ ไคท์ที่เห็นดังนั้นก็ออกมาจากที่ซ่อนแล้วเข้าไปกระชากคนชุดดำออกมาคนนึง
“ อย่าทำแบบนี้นะ” ไคท์ห้าม แต่พวกนั้นกลับไม่ฟังและเถียงกลับมา
“ ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย” ว่าแล้วก็หันไปรุมต่อ ไคท์จึงชกหน้าคนพูดไปหนึ่งหมัด ทำเอาหมอนั่นถึงกับสลบในหมัดเดียว
“ มันจะมากไปหน่อยนะ” ยีนส์มองไคท์ด้วยสายตาเป็นกังวลที่สุด
“ คุณไคท์ครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ กรุณาไปเถอะครับ” แต่ไคท์ไม่ขยับไปไหน
“ เฮ้ย ! ไอ้พวกชอบใช้กฎหมู่ถ้าคิดว่าแน่จริงกันนักล่ะก็ ดาหน้ากันเข้ามาเลย” ไคท์ท้า เขายืนกันยีนส์ไว้ข้างหน้าแล้วสู้กับบุคคลชุดดำเหล่านั้นแทน
ทางด้านลีที่กำลังระบายอารมณ์กับน้ำแข็งของราเดนอย่างหนักและบ้าคลั่ง ก็ต้องชะงักกับเสียงเรียกของเอรีนเข้า
“ เอ่อ...คุณลี คุณราเดนคะ คือว่า...” ลีหันหน้ามาช้าๆ พร้อมกับราเดนที่ยืนขึ้นมา
“ มีอะไรเหรอ” ราเดนถามเบา ๆ
“ เอ่อ...คุณไคท์เขาไปไหนของเขาก็ไม่รู้น่ะค่ะ” เอรีนพูดอย่างระมัดระวัง แต่ลีหัวเราะ
“ ช่างมันเหอะ พวกมันคงไปไหนต่อไหนด้วยกัน 2 คน ล่ะมั้ง”
“ ลี...” ราเดนปราม
“ เอ่อ...แต่ฉันว่าคงไม่ใช่ เพราะว่ายีนส์เขาได้กลับไปก่อนที่คุณไคท์จะกลับน่ะค่ะ แล้ว...” เธออ้ำอึ้ง ลีจึงหันหน้ามาทางเอรีน
“ อะไร...เกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่นรึ” ตอนนี้ราเดนเตรียมไม้เท้าของเขาไว้แล้ว
“ รู้สึกว่า...จะมีเรื่องกันน่ะค่ะ แล้วคุณไคท์ก็เข้าไปจัดการคนเดียว” เอรีนพูดจบ ลีจึงสบถขึ้นมา
“ บ้าเอ๊ย ! ราเดน ไปกันเหอะ”
“ หมอนั่นอยู่ทางทิศไหน” ราเดนถามเอรีน
“ เอ่อ...เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่ทราบเพราะอยู่ ๆ คุณไคท์ก็วิ่งออกไปเลย”
“ นายใช้วาร์ปไม่ได้รึไง”
“ ต้องรู้ทิศ...” ราเดนตอบเสียงเย็น
“ ให้ตายสิ หมอนั่นวิ่งไปทางไหนของห้องสมุด” ลีถามเอรีนเสียงเครียด
“ น่าจะเป็นทางทิศใต้ค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วลีและราเดนก็รีบวิ่งเข้าไปในปราการกลางทันที ลีวิ่งด้วยความเร็วสูงปานพายุ ในขณะที่ราเดนก็กำลังตามมาติด ๆ
“ คุณไคท์ !! ไม่เป็นไรนะ” ยีนส์ตะโกนเมื่อไคท์พลาดท่าถูกซัดเข้าไปหนึ่งหมัด
“ ไม่เป็นไร นายล่ะ” ไคท์หันไปถามยีนส์
“ ผมไม่เป็นไร คุณไคท์ ข้างหน้า !!!” ไคท์รีบหันไปตั้งการ์ดทันที แต่เขากลับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้หนักกว่าเดิมมาก
“ บ้าชิบ มาปวดอะไรตอนนี้เนี่ย” เขาพึมพัมขึ้นมา
“ คุณไคท์ พอเถอะครับ ผมโดนเอง” ยีนส์เตรียมที่จะลุกขึ้นมาลากไคท์ออกมา
“ ไม่ต้อง นายอยู่นั่นแหละ” ไคท์หันไปตอบกลับ เขาพยายามจะสู้ต่อ แต่ก็ต้องลงไปทรุดนั่งอีกครั้ง
แปล๊บ ! แปล๊บ !
“ บ้าเอ๊ย มันหนักขึ้นเรื่อย ๆ นี่มันอะไรน่ะ” เขาพึมพัมขึ้นมาเพราะตอนนี้ในหัวเขามีภาพต่าง ๆ วิ่งเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ยิ่งนานเท่าไรก็ยิ่งปวดมากขึ้น เขาพยายามฝืนแต่สติของเขามันเริ่มเรือนรางเสียแล้ว
“ คุณไคท์ ระวัง !!!” ยีนส์ตะโกนก้องเมื่อหนึ่งในบุคคลชุดดำใช้ท่อนไม้ท่อนหนึ่งฟาดเข้ามาที่ท้ายทอยของเขา ไคท์กำลังจะตั้งการ์ด แต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาโดนเข้าไปเต็ม ๆ
“ หนี...ไป...ซะ...” เมื่อสิ้นสุดคำพูดไคท์ก็ล้มลงไป พวกคนชุดดำพากันหัวเราะ
“ เฮ้ย ไม่เท่าไหร่นี่หว่า กระจอกกว่าที่คิดไว้นี่”
“ อย่า...ดูถูกเขานะ” ยีนส์พูดพลางก้มหน้า
“ อ้อ ไม่ได้เรื่องด้วย ไม่รู้ว่าได้รับตำแหน่งได้ยังไง” อีกคนหนึ่งพูดขึ้นเพื่อยั่วโทสะ
“ ฉัน...บอกว่า...อย่า...ไง”
“ เหอะ งี่เง่า” หนึ่งในนั้นพูดแล้วเอาเท้าข้างหนึ่งวางไว้บนตัวของไคท์
“ มันจะมากเกินไปแล้วนะ !!!”
วูบ !!! เสียงของลมที่ดูเหมือนจะถูกแทรกด้วยบางสิ่งบางอย่างที่เร็วเหนือลม ลีได้วิ่งตามเสียงของยีนส์ จนมาถึงด้านหลังของปราการและเขาก็ต้องตกตะลึงกับภาพข้างหน้าของเขา ราเดนที่วิ่งตามมาติด ๆ ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนก้มหน้าอยู่กลางวงของเหล่าคนชุดดำที่ลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น บางคนถึงกับสลบไปกับพื้น ชายหนุ่มคนนั้นกำลังค่อย ๆ เอื้อมมือไปพยุงไคท์ให้ลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีดเล่มหนึ่งบินผ่านหน้าของเขาไป
เฟี้ยว !!! ฉึก !!!
“ อย่าขยับจะดีกว่านะ ถอยออกมาเดี๋ยวนี้” ลีกล่าวเตือน ในมือของเขามีมีดสั้นไม่ต่ำกว่า 5 เล่ม ในมือของเขา
“ มาแล้วหรือ” ชายหนุ่มพูดขึ้นแล้วหันหน้ามาช้า ๆ ลีและราเดนก็ต้องอึ้งกันไปอีกครั้ง
“ นาย...” ราเดนพึมพัมขึ้นมา
“ ยีนส์ นายทำอะไรกับเจ้าพวกนั้นน่ะ” ลีตะโกนออกมา ยีนส์กำลังจับแขนของไคท์ข้างหนึ่งเพื่อให้เขาลุกขึ้น เขาหน้าเหมือนยีนส์มาก เพียงแต่มีนัยน์ตาสีดำสนิท
“ ไม่ใช่...” เขาเปิดปากพูดกับลี
“ หมายความว่าไง” ลีถามขึ้นอีก ตอนนี้ชายหนุ่มในร่างยีนส์ได้เอาแขนของไคท์มาพาดไว้บนบ่าเรียบร้อยแล้ว
“ ฉัน...ไม่ใช่ยีนส์...”
“ แล้วนายเป็นใครกันแน่” ราเดนพูดออกมาด้วยสายตาเคร่งเครียด เพราะฟังจากคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาแล้ว มันต่างกันคนละขั้ว
“ ฉันคือ มาร์ติน อาร์โคเวอดอร์ อีกตัวตนหนึ่งของยีนส์ อาร์โคเวอดอร์” ลีถึงกับอ้าปากค้างกับคำตอบของชายที่ชื่อมาร์ติน
“ นาย...เป็นอีกบุคลิกหนึ่งของหมอนี่ยังงั้นรึ” มาร์ตินส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเดินมาทางลีและราเดนอย่างช้า ๆ
“ ไม่เชิง เพราะทั้งฉันและเขาสามารถรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แม้ว่าจะหลับอยู่”
“ จิตสัมพันธ์...” ราเดนเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ ทำนองนั้น นี่ พวกนายช่วยพาเขาไปที่ห้องพักได้มั้ย” มาร์ตินนำร่างของไคท์ส่งให้ลี เขารับอย่างแผ่วเบา
“ จะกลับปราการด้วยกันรึเปล่า” ลีชวนมาร์ตินที่กำลังหันหลังกลับ
“ ถ้าฉันกลับไปในสภาพนี้ ความแตกแน่”
“ ไปกับพวกฉันสิ อีกอย่างฉันมีอะไรหลาย ๆ อย่างจะถามนาย” มาร์ตินหันมามองหน้าลี เป็นเชิงหยั่งใจ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในวงเวทย์มนต์ของราเดน
“ วาร์ป ทู เวท” ราเดนร่ายเวทย์ สักพักพวกเขาก็มาอยู่ที่ปราการนักรบที่ไม่มีใครอยู่ในห้องโถงอีกแล้ว พวกเขาจึงไปที่ห้องแล้วนำร่างของไคท์นอนลงบนเตียง และไปยืนคุยกันที่ระเบียง
“ นี่นายกำลังจะบอกว่า เป็นพวก 2 บุคลิกรึไง” ลีตัดสินใจพูดขึ้นก่อน
“ ก็คงใช่ ฉันไม่มั่นใจนักหรอก” มาร์ตินเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ เป็นมานานเท่าไหร่แล้ว” ราเดนถามขึ้นอีก
“ ประมาณ 10 ขวบ ฉันเริ่มรู้ตัวว่าหลับใหลอยู่ในจิตใจของหมอนี่”
“ แล้วมีใครรู้ความลับนี้นอกจากพวกเราบ้าง”
“ มีแค่ยีนส์คนเดียว”
“ งั้นไคท์ก็ยังไม่รู้น่ะสิ”
“ เขาสลบไปก่อน” ลีถอนหายใจยาว
“ ความลับสุดยอดเลยล่ะมั้งเนี่ย”
“ แน่ล่ะ แล้วคิดจะบอกไคท์รึเปล่า” ราเดนหันไปปรึกษาลี
“ คงต้องบอก แต่ต้องให้หมอนั่นฟื้นก่อน” มาร์ตินมองออกไปข้างนอก แล้วประสานสายตากับเหยี่ยวตัวหนึ่ง
“ นั่น...อันตรายรึเปล่า” เขาชี้ไปทางอีเกิ้ลที่มองอยู่ห่าง ๆ ลีและราเดนจึงหันไปมอง
“ ไม่หรอก นั่นอีเกิ้ล นกของไคท์” ลีอธิบายให้มาร์ตินฟัง เขาพยักหน้าหงึกหงัก
“ แล้วเจ้าพวกนั้นฝีมือนายรึเปล่า” ราเดนหันไปคุยกับมาร์ตินต่อ
“ อืม ใช่ ฉันเปลี่ยนจิตกันตอนที่ไคท์หลับไปแล้ว”
“ งั้นรึ”
“ แสดงว่านายเก่งทางด้านการรบไม่เบาน่ะสิ” ลีเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“ คงงั้น”
“ แล้วทำไมไม่เปลี่ยนร่างกันตอนที่เรียนวิชาการรบ”
“ ยีนส์ไม่อนุญาต” มาร์ตินตอบง่าย ๆ
“ โฮ่ ต้องอนุญาตกันด้วย” ลีเกาหัวแกรก ๆ
“ ฉันว่านายกลับห้องไปก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาบอกไคท์” ราเดนพยักหน้าให้มาร์ตินกลับห้องไปก่อน เขาจึงเดินออกจากห้องไป
“ นายว่าไง” ลีถามความเห็นจากราเดน
“ ไม่มีประสงค์ร้าย อีกอย่างหมอนั่นท่าทางอยากจะปกป้องไคท์ซะด้วย”
“ อืม งั้นฉันไปเดินเล่นก่อนนะ” ลีเดินออกจากห้องไปอีกคน ราเดนมองไปที่เตียงของไคท์ซักพักก่อนที่จะเดินตามลีออกไป อีเกิ้ลจึงบินเข้ามาในห้องอีกครั้ง มันเกาะอยู่บนหัวเตียงของไคท์แล้วมองนายของมันด้วยนัยน์ตาที่คมกริบ
“ อดทนอีกนิดเดียวนะครับ นายท่าน” และมันก็บินออกไปสู่ท้องนภา
“ ทำไมล่ะ” ลีพูดกลับแบบห้วน ๆ เขาตัวสั่นเล็กน้อย
“ ก็อาจารย์เชบอกว่าให้จับกลุ่ม 4 คน แต่ไม่มีใครอยู่กับผมเลย เพราะงั้น...” เขาพูดตะกุกตะกัก ราเดนมองด้วยสายตาเฉยชา
“ ก็อยู่ไปสิ ไม่ได้ว่าอะไรนี่” ไคท์พูดขึ้น
“ อ๊ะ...ขอบคุณครับ” เขาโค้งคำนับ 90 องศา แล้วนั่งลงข้างไคท์
“ ไคท์ ทำไมนายถึงเอาหมอนี่เข้ากลุ่มน่ะ” ลีพูดขึ้นมาดื้อ ๆ แล้วปรายตามองชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่ชอบใจ
“ เหอะน่า กลุ่มเราก็ขาดอยู่คนนึงพอดี เพราะงั้นก็รับเข้ามาเลยสิ”
“ นายชื่ออะไร” ราเดนถามด้วยน้ำเสียงปกติ แต่สำหรับชายหนุ่มแล้วมันเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเยือกเย็นพิกล
“ ผมยีนส์ อาร์โคเวอดอร์ คนที่ชนคุณเมื่อวันนั้นไงครับ” ยีนส์หันไปทางไคท์
“ อ้อ นายนี่เอง” ไคท์ตอบ ยีนส์ยิ้มด้วยความดีใจ
“ แล้วนายว่า...” ลีหันไปพูดกับไคท์ “ เจ้าต้นดอกแดงใบน้ำตาลนี่แก้พิษได้มั้ย”
“ นั่นมันยาพิษขนานเอกเลยนะครับ เพียงแค่เศษเสี้ยวเท่านั้นก็ถึงตายเลย” ยีนส์พูดตัดหน้าไคท์ไป เขาหันไปมองอย่างอึ้ง ๆ ทำให้ลีดูไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก
“ ฉันไม่ได้ถามนาย” ยีนส์หน้าถอดสี
“ ไม่เอาน่ะลี ว่าแต่นายเนี่ยก็เก่งนะ” ไคท์หันไปปรามลีก่อนที่จะชมยีนส์
“ แหะ แหะ ขอบคุณครับ”
“ ว่าแต่ครบรึยัง” ราเดนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ อืม...ขาดอีก 3 ชนิด” ไคท์ตอบแล้วทำหน้าครุ่นคิด “ ไม่ใช่วิชาถนัดของฉันซะด้วย”
“ เอ๋ 3 ชนิดเหรอครับ ลองดูของผมไหม เผื่อว่าจะมีไม่ซ้ำกันบ้าง” ยีนส์ยื่นสมุดโน๊ตให้ไคท์ ลีชักจะรำคาญกับคำพูดที่เสนอตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ราเดนมองเขาอย่างสนใจ
“ ขอบใจ...” ไคท์ค่อย ๆ สำรวจดูทีละหน้าแล้วจดลงไปด้วย ไม่นานนักเขาก็คืนสมุดให้
“ ครบไหมครับ” ยีนส์ถามขึ้นแผ่วเบา
“ อืม ครบถ้วนสมบูรณ์ คงส่งได้แล้วล่ะ ขอบใจนะ” ยีนส์ยิ้มหน้าบาน
“ ด้วยความยินดีครับ” ไคท์เดินไปส่งงานที่อาจารย์มีล ทิ้งให้ยีนส์อยู่กับลีตามลำพัง
“ นี่นาย” ลีพูดห้วน ๆ กับยีนส์ เขาหันมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“ คะ...ครับ มีอะไรครับ”
“ นึกไงมาอยู่กลุ่มนี้ มีจุดประสงค์อะไรรึเปล่า” ลีตัดสินใจถามขึ้น ราเดนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่จึงเงยหน้าขึ้นมามอง
“ ปะ...เปล่าครับ ผมแค่ไม่มีกลุ่มอยู่ก็เลย...” เขาสั่นเล็กน้อย ลีจ้องเขาตาไม่กระพริบ
“ งั้นแล้วไป ถ้านายมีจุดประสงค์อย่างอื่นล่ะก้อ...” ลีขู่ ส่วนยีนส์หลับตาปี๋
“ นายทำอะไรอยู่น่ะ ลี” ไคท์ที่กลับมาแล้วถามขึ้น
“ เปล่า แค่กระชับสัมพันธไมตรีกันก็แค่นั้น ใช่มั้ย ยีนส์” ลีหันไปแยกเขี้ยวใส่ยีนส์
“ ครับ มะ...ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับ” ยีนส์พยักหน้าหงึกหงัก
“ อืม นี่งานเสร็จแล้ว กลับปราการกันเถอะ” ไคท์ชวน
“ หือ กลับได้เลยเรอะ” ลีทำตาลุกวาว
“ อือ ไปกันรึยัง” ไคท์ถามอีกครั้ง ลีกระโดดผลุงแล้วหยิบกระเป๋า ราเดนลุกขึ้นยืนแต่ตายังดูหนังสืออยู่ เมื่อพวกเขาเดินออกไปแล้ว ยีนส์ก็ค่อย ๆ เดินตามมา
“ ตามมาทำไม” ลีหันไปแหวใส่ ยีนส์หยุดชะงักก้มหน้าต่ำ
“ เฮ้ อย่าเกเรสิลี” ไคท์ดุลี เขาจึงหันหน้ากลับ
“ อย่า...อย่าไปว่าเขาเลยครับ งั้น...งั้นผมไปนะครับ” ยีนส์จัดแจงหันหลังเตรียมออกวิ่ง แต่ไคท์คว้าคอเสื้อเขาไว้ได้ทัน
“ ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไปด้วยกันก็ได้ ไปกันแค่ 3 คน เหงาแย่” ไคท์พูดยิ้ม ๆ ยีนส์หันมายิ้มตอบ ในขณะที่ลีเริ่มไม่ชอบยีนส์มากขึ้นทุกขณะ แต่ราเดนก็ยังไม่สนใจ ได้แต่อ่านหนังสือของเขาต่อ แต่สายตาของเขาก็เหลือบมามองอยู่บ้างเป็นระยะ
“ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” ไคท์กอดคอยีนส์ไปด้วย เขายิ้มแหย ๆ เพราะสายตาอาฆาตของลีที่สาดส่องมาจนน่าขนลุก
“ อะ...คะ...ครับ” เขาเดินไปกับไคท์ เมื่อลับสายตาของลีแล้ว ราเดนเริ่มมองเขาเขม็ง
“ นี่ ๆ สะกดอารมณ์ซักนิดนะ” ว่าแล้วเขาก็เดินไป แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็...
ตึง !!! โครม !!!
เขาหันหลังกลับไป ลีก็เดินออกมาด้วยหน้าตาเรียบเฉยและมองราเดนด้วยสายตาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้วเดินจากไป ราเดนตัดสินใจไปดูที่ ๆ ลีออกมาก็ต้องกุมขมับ เพราะเขาเล่นชกต้นไม้โค่นไปหนึ่งต้น
“ ให้ตายสิ อุตสาห์บอกให้ใจเย็น ๆ แล้วนะ”
ที่ห้องอาหารของปราการนักรบมีเพียงพวกเขา 4 คนเท่านั้นที่อยู่ในห้อง เนื่องจากยังไม่มีใครเรียนเสร็จ ไคท์นั่งกินอาหารไปด้วยคุยกับยีนส์ไปด้วยทิ้งให้ลีนั่งเงียบแข่งกับราเดนที่ไม่พูดไม่จาซักคำ
“ พูดถึงว่านายก็เรียนเก่งนี่นา ทำไมไม่มีใครเอานายเข้ากลุ่มล่ะ” ไคท์ถามยีนส์ที่กำลังนั่งกินอาหารของเขาอย่างมีมารยาท
“ คือ...เขาว่าผมเป็นส่วนเกินของปราการเพราะไม่เอาไหนด้านการรบน่ะครับ” ยีนส์หน้าจ๋อยไป แต่ไคท์ตบหลังยีนส์เบา ๆ ในเชิงปลอบใจ ตอนนี้ช้อมส้อมในมือของลีกำลังสั่นด้วยความโกรธ ราเดนเริ่มมองลีด้วยสายตาหวาด ๆ
“ แล้วจะเอายังไงต่อ ไม่ต้องเรียนตั้ง 2 วิชา” ราเดนเอ่ยขึ้นเพื่อไม่ให้ไคท์และยีนส์คุยกันมากไปกว่านี้
“ ไปห้องสมุดมั้ย ฉันกะจะไปหาอะไรอ่านเล่น” ไคท์เสนอ
“ ผมไปด้วยได้มั้ย...ครับ” ยีนส์ค่อย ๆ พูดแล้วเหลือบมองลีที่ส่งสายตาหงุดหงิดมาให้
“ ก็ไปด้วยกันสิ” ไคท์ยิ้มนิด ๆ
ปึ้ง !!!! ลีทุบโต๊ะก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องอาหาร ไคท์จึงรีบถามขึ้น
“ เฮ้ ! ลีไปไหนน่ะ ไม่ไปห้องสมุดด้วยกันรึ”
“ ไม่เอา ฉันจะไปเดินเล่นข้างนอก ราเดนนายไปกับฉันหน่อยสิ” ลีหันไปชวนราเดน
“ ...ก็ได้” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นและเดินตามลีออกไปข้างนอก
“ อะไรของเขานะ เอ้า ! ยีนส์จะไปด้วยกันรึยัง”
“ อ้ะ ครับ” ว่าแล้วเขาก็รีบลุกพรวดตามไคท์ไปยังห้องสมุด
ที่ห้องสมุดมีนักเรียนของแต่ละปราการบางส่วนกำลังนั่งอ่านหนังสือด้วยความเงียบ เมื่อพวกเขาเข้าไปกลับเป็นเป้าสายตาของทุกคนในห้อง พร้อมกับเสียงซุบซิบที่เกิดขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ เฮ้ งวดนี้เพื่อนเขาหายไปไหนกันหมดน่ะ”
“ ไม่รู้สิ แต่หมอนั่นคือไอ้อ่อนประจำปราการนักรบนี่หว่า”
“ เออใช่ ทำไมมันถึงมาอยู่กับไคท์ได้วะ” ไคท์เริ่มมองไปทั่วห้องสมุดแล้วก็ไม่เห็นอาจารย์บรรณารักษ์ซักทีเลยตะคอกออกไปเพื่อให้ได้ยินกันทุกคน
“ ห้องสมุดมีไว้อ่านหนังสือ ไม่ใช่มานั่งจับผิดชาวบ้านที่เข้ามากัน ใครที่มีหนังสืออยู่อ่านไปเลยนะ ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมาถ้ายังอ่านไม่จบ ส่วนพวกที่กำลังหาหนังสือก็รีบ ๆ หาซะ แล้วไปอ่าน” เมื่อสิ้นคำสั่งทุกคนก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือของตนเองไป บางคนเหงื่อแตกพลั่ก ๆ ส่วนยีนส์กำลังมองไคท์อย่างทึ่ง ๆ ก่อนที่จะเดินตามเขาไป
“ นายหาอะไรอ่านน่ะ” ไคท์ถามยีนส์ที่กำลังเลือกหนังสืออย่างหนักใจ
“ ผมหาหนังสือเกี่ยวกับการสงครามไม่เจอเลยครับ” ยีนส์ถอนหายใจ
“ เหรอ อ๊ะ นี่ไง” ไคท์เอื้อมมือออกไปหยิบหนังสือวิชาสงครามล้างอาณาจักร แต่ทันทีที่เขาจับหนังสือกลับรู้สึกปวดหัว เขาเอามือกุมหน้าผาก
“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ยีนส์หน้าซีด เมื่อรู้สึกค่อยยังชั่วแล้วเขาจึงตอบยีนส์
“ อืม แค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“ ไปห้องพยาบาลไหมครับ” ยีนส์ถามด้วยสายตาที่ราวกับว่าจะร้องไห้ออกมา
“ ไม่ต้องหรอก หายแล้วล่ะ ไปนั่งตรงนั้นกันนะ” ไคท์เดินนำยีนส์ออกไปนั่งที่ม้านั่งด้านหลังสุดซึ่งไม่มีคนนั่งอยู่เลย
“ อ้าว ไคท์มาอยู่นี่เอง” ไคท์หันขวับ
“ เอรีน ไงเลิกเรียนแล้วเหรอ” ยีนส์มองหน้าของทั้ง 2 คน สลับกันไปมา
“ เอ่อ...สวัสดีครับ” เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆ เอรีนหันมายิ้มละไม
“ อืม สวัสดีจ้ะ ไคท์เพื่อนใหม่เหรอ”
“ ใช่ เขาชื่อว่ายีนส์ อาร์โคเวอดอร์” ไคท์แนะนำยีนส์ให้เอรีนรับรู้ เธอจึงพยักหน้ารับ
“ อ่านหนังสืออะไรกันอยู่น่ะ”
“ อ๋อ รูนน่ะ” ไคท์ตอบ
“ แล้วของเธอล่ะจ้ะ” เอรีนหันไปถามยีนส์
“ เอ่อ...เรื่องสงครามล้างอาณาจักรน่ะครับ” เขาตอบตะกุกตะกัก
“ เธอชอบเหรอ” เอรีนนั่งลงข้างไคท์แล้วถามยีนส์ต่อ
“ อ่า...ครับ” ยีนส์ตอบด้วยความเก้อเขิน
“ แล้วเธออ่านหนังสืออะไรน่ะ” ไคท์ถามเอรีน
“ อ๋อ ฉันมาจัดหนังสือน่ะ วันนี้เป็นเวรพอดี” เธอยิ้มและคุยกับไคท์อย่างสนุกสนาน ยีนส์มองดูพวกเขาทั้งคู่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
“ อ้าว จะกลับแล้วเหรอ” ไคท์ทักยีนส์ที่กำลังลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ
“ ครับ ผมมีธุระต่อน่ะครับ” ยีนส์ตอบเบาๆ แต่ความจริงแล้วเขาไม่อยากเป็นก้างขวางคอของไคท์และเอรีน
“ จะให้ไปส่งไหม” ไคท์ถามขึ้นอีก ยีนส์ส่ายหน้า
“ ไม่ต้องหรอกครับ ไปก่อนนะครับ” ว่าแล้วเขาก็รีบเดินออกจากห้องสมุดไป
“ นี่ ๆ ดูไปแล้วยีนส์นี่น่าจะขี้อายนะ” เอรีนออกความเห็น
“ อืม รู้สึกว่าจะนั่งนานแล้วสิ กลับกันรึยัง”
“ ไปสิ” เอรีนลุกขึ้นมาแล้วเดินตามไคท์ไป
เมื่อเดินกันไปเรื่อย ๆ ตามปราการกลาง ไคท์ก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาเบาๆ เขาจึงหยุดเดินแล้วตั้งใจฟัง
“ มีอะไรเหรอ” เอรีนถามขึ้น แต่ไคท์เอานิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงให้เงียบ
“ เธอกลับปราการไปก่อนนะ” ว่าแล้วเขาก็ฝากหนังสือให้เอรีนแล้วเดินตามเสียงไป เอรีนรู้สึกว่าท่าไม่ดีเธอเลยไปหาพวกของลีแทน ทางด้านไคท์ที่กำลังเดินไปตามเสียงก็ได้มาพบกับต้นตอของเสียง และพบกับยีนส์ที่อยู่ในวงล้อมของคนในชุดดำที่มีกันอยู่ราว ๆ 5-6 คน
“ เฮ้ย นับวันมันชักจะทำตัวน่ารำคาญขึ้นทุกวันแล้วนะนาย” หนึ่งในนั้นพูดขึ้น
“ ผม...ไปทำอะไรให้พวกขึ้นเหรอครับ” ยีนส์ค่อย ๆ ถามขึ้น
“ เหอะ ตลกว่ะ อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง นายเป็นคนแพร่งพรายข่าวเรื่องที่เราจะลอบทำร้ายลี เคลน๊อตใช่มั้ยล่ะ”
“ ผมไม่รู้อะไรเลยนะครับ” ยีนส์เริ่มโต้ขึ้น แต่เขากลับคิดผิดเพราะเขากลับได้รับหมัดกลับมาแทนคำพูด
“ เงียบไปเหอะ อย่าปากดีให้มันมากนัก” คนที่ชกเขาพูดขึ้น
“ ก็ผมไม่รู้จริง ๆ นี่ครับ” ยีนส์พูดขึ้นอีกครั้ง แต่เสียงดังกว่าเดิม
“ ไอ้หมอนี่มันน่านัก เฮ้ย พวกเราจัดการ” ว่าแล้วคนชุดดำทุกคนก็เริ่มรุมยีนส์ ไคท์ที่เห็นดังนั้นก็ออกมาจากที่ซ่อนแล้วเข้าไปกระชากคนชุดดำออกมาคนนึง
“ อย่าทำแบบนี้นะ” ไคท์ห้าม แต่พวกนั้นกลับไม่ฟังและเถียงกลับมา
“ ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย” ว่าแล้วก็หันไปรุมต่อ ไคท์จึงชกหน้าคนพูดไปหนึ่งหมัด ทำเอาหมอนั่นถึงกับสลบในหมัดเดียว
“ มันจะมากไปหน่อยนะ” ยีนส์มองไคท์ด้วยสายตาเป็นกังวลที่สุด
“ คุณไคท์ครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ กรุณาไปเถอะครับ” แต่ไคท์ไม่ขยับไปไหน
“ เฮ้ย ! ไอ้พวกชอบใช้กฎหมู่ถ้าคิดว่าแน่จริงกันนักล่ะก็ ดาหน้ากันเข้ามาเลย” ไคท์ท้า เขายืนกันยีนส์ไว้ข้างหน้าแล้วสู้กับบุคคลชุดดำเหล่านั้นแทน
ทางด้านลีที่กำลังระบายอารมณ์กับน้ำแข็งของราเดนอย่างหนักและบ้าคลั่ง ก็ต้องชะงักกับเสียงเรียกของเอรีนเข้า
“ เอ่อ...คุณลี คุณราเดนคะ คือว่า...” ลีหันหน้ามาช้าๆ พร้อมกับราเดนที่ยืนขึ้นมา
“ มีอะไรเหรอ” ราเดนถามเบา ๆ
“ เอ่อ...คุณไคท์เขาไปไหนของเขาก็ไม่รู้น่ะค่ะ” เอรีนพูดอย่างระมัดระวัง แต่ลีหัวเราะ
“ ช่างมันเหอะ พวกมันคงไปไหนต่อไหนด้วยกัน 2 คน ล่ะมั้ง”
“ ลี...” ราเดนปราม
“ เอ่อ...แต่ฉันว่าคงไม่ใช่ เพราะว่ายีนส์เขาได้กลับไปก่อนที่คุณไคท์จะกลับน่ะค่ะ แล้ว...” เธออ้ำอึ้ง ลีจึงหันหน้ามาทางเอรีน
“ อะไร...เกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่นรึ” ตอนนี้ราเดนเตรียมไม้เท้าของเขาไว้แล้ว
“ รู้สึกว่า...จะมีเรื่องกันน่ะค่ะ แล้วคุณไคท์ก็เข้าไปจัดการคนเดียว” เอรีนพูดจบ ลีจึงสบถขึ้นมา
“ บ้าเอ๊ย ! ราเดน ไปกันเหอะ”
“ หมอนั่นอยู่ทางทิศไหน” ราเดนถามเอรีน
“ เอ่อ...เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่ทราบเพราะอยู่ ๆ คุณไคท์ก็วิ่งออกไปเลย”
“ นายใช้วาร์ปไม่ได้รึไง”
“ ต้องรู้ทิศ...” ราเดนตอบเสียงเย็น
“ ให้ตายสิ หมอนั่นวิ่งไปทางไหนของห้องสมุด” ลีถามเอรีนเสียงเครียด
“ น่าจะเป็นทางทิศใต้ค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วลีและราเดนก็รีบวิ่งเข้าไปในปราการกลางทันที ลีวิ่งด้วยความเร็วสูงปานพายุ ในขณะที่ราเดนก็กำลังตามมาติด ๆ
“ คุณไคท์ !! ไม่เป็นไรนะ” ยีนส์ตะโกนเมื่อไคท์พลาดท่าถูกซัดเข้าไปหนึ่งหมัด
“ ไม่เป็นไร นายล่ะ” ไคท์หันไปถามยีนส์
“ ผมไม่เป็นไร คุณไคท์ ข้างหน้า !!!” ไคท์รีบหันไปตั้งการ์ดทันที แต่เขากลับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้หนักกว่าเดิมมาก
“ บ้าชิบ มาปวดอะไรตอนนี้เนี่ย” เขาพึมพัมขึ้นมา
“ คุณไคท์ พอเถอะครับ ผมโดนเอง” ยีนส์เตรียมที่จะลุกขึ้นมาลากไคท์ออกมา
“ ไม่ต้อง นายอยู่นั่นแหละ” ไคท์หันไปตอบกลับ เขาพยายามจะสู้ต่อ แต่ก็ต้องลงไปทรุดนั่งอีกครั้ง
แปล๊บ ! แปล๊บ !
“ บ้าเอ๊ย มันหนักขึ้นเรื่อย ๆ นี่มันอะไรน่ะ” เขาพึมพัมขึ้นมาเพราะตอนนี้ในหัวเขามีภาพต่าง ๆ วิ่งเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ยิ่งนานเท่าไรก็ยิ่งปวดมากขึ้น เขาพยายามฝืนแต่สติของเขามันเริ่มเรือนรางเสียแล้ว
“ คุณไคท์ ระวัง !!!” ยีนส์ตะโกนก้องเมื่อหนึ่งในบุคคลชุดดำใช้ท่อนไม้ท่อนหนึ่งฟาดเข้ามาที่ท้ายทอยของเขา ไคท์กำลังจะตั้งการ์ด แต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาโดนเข้าไปเต็ม ๆ
“ หนี...ไป...ซะ...” เมื่อสิ้นสุดคำพูดไคท์ก็ล้มลงไป พวกคนชุดดำพากันหัวเราะ
“ เฮ้ย ไม่เท่าไหร่นี่หว่า กระจอกกว่าที่คิดไว้นี่”
“ อย่า...ดูถูกเขานะ” ยีนส์พูดพลางก้มหน้า
“ อ้อ ไม่ได้เรื่องด้วย ไม่รู้ว่าได้รับตำแหน่งได้ยังไง” อีกคนหนึ่งพูดขึ้นเพื่อยั่วโทสะ
“ ฉัน...บอกว่า...อย่า...ไง”
“ เหอะ งี่เง่า” หนึ่งในนั้นพูดแล้วเอาเท้าข้างหนึ่งวางไว้บนตัวของไคท์
“ มันจะมากเกินไปแล้วนะ !!!”
วูบ !!! เสียงของลมที่ดูเหมือนจะถูกแทรกด้วยบางสิ่งบางอย่างที่เร็วเหนือลม ลีได้วิ่งตามเสียงของยีนส์ จนมาถึงด้านหลังของปราการและเขาก็ต้องตกตะลึงกับภาพข้างหน้าของเขา ราเดนที่วิ่งตามมาติด ๆ ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนก้มหน้าอยู่กลางวงของเหล่าคนชุดดำที่ลงไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น บางคนถึงกับสลบไปกับพื้น ชายหนุ่มคนนั้นกำลังค่อย ๆ เอื้อมมือไปพยุงไคท์ให้ลุกขึ้นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีดเล่มหนึ่งบินผ่านหน้าของเขาไป
เฟี้ยว !!! ฉึก !!!
“ อย่าขยับจะดีกว่านะ ถอยออกมาเดี๋ยวนี้” ลีกล่าวเตือน ในมือของเขามีมีดสั้นไม่ต่ำกว่า 5 เล่ม ในมือของเขา
“ มาแล้วหรือ” ชายหนุ่มพูดขึ้นแล้วหันหน้ามาช้า ๆ ลีและราเดนก็ต้องอึ้งกันไปอีกครั้ง
“ นาย...” ราเดนพึมพัมขึ้นมา
“ ยีนส์ นายทำอะไรกับเจ้าพวกนั้นน่ะ” ลีตะโกนออกมา ยีนส์กำลังจับแขนของไคท์ข้างหนึ่งเพื่อให้เขาลุกขึ้น เขาหน้าเหมือนยีนส์มาก เพียงแต่มีนัยน์ตาสีดำสนิท
“ ไม่ใช่...” เขาเปิดปากพูดกับลี
“ หมายความว่าไง” ลีถามขึ้นอีก ตอนนี้ชายหนุ่มในร่างยีนส์ได้เอาแขนของไคท์มาพาดไว้บนบ่าเรียบร้อยแล้ว
“ ฉัน...ไม่ใช่ยีนส์...”
“ แล้วนายเป็นใครกันแน่” ราเดนพูดออกมาด้วยสายตาเคร่งเครียด เพราะฟังจากคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาแล้ว มันต่างกันคนละขั้ว
“ ฉันคือ มาร์ติน อาร์โคเวอดอร์ อีกตัวตนหนึ่งของยีนส์ อาร์โคเวอดอร์” ลีถึงกับอ้าปากค้างกับคำตอบของชายที่ชื่อมาร์ติน
“ นาย...เป็นอีกบุคลิกหนึ่งของหมอนี่ยังงั้นรึ” มาร์ตินส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเดินมาทางลีและราเดนอย่างช้า ๆ
“ ไม่เชิง เพราะทั้งฉันและเขาสามารถรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แม้ว่าจะหลับอยู่”
“ จิตสัมพันธ์...” ราเดนเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ ทำนองนั้น นี่ พวกนายช่วยพาเขาไปที่ห้องพักได้มั้ย” มาร์ตินนำร่างของไคท์ส่งให้ลี เขารับอย่างแผ่วเบา
“ จะกลับปราการด้วยกันรึเปล่า” ลีชวนมาร์ตินที่กำลังหันหลังกลับ
“ ถ้าฉันกลับไปในสภาพนี้ ความแตกแน่”
“ ไปกับพวกฉันสิ อีกอย่างฉันมีอะไรหลาย ๆ อย่างจะถามนาย” มาร์ตินหันมามองหน้าลี เป็นเชิงหยั่งใจ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในวงเวทย์มนต์ของราเดน
“ วาร์ป ทู เวท” ราเดนร่ายเวทย์ สักพักพวกเขาก็มาอยู่ที่ปราการนักรบที่ไม่มีใครอยู่ในห้องโถงอีกแล้ว พวกเขาจึงไปที่ห้องแล้วนำร่างของไคท์นอนลงบนเตียง และไปยืนคุยกันที่ระเบียง
“ นี่นายกำลังจะบอกว่า เป็นพวก 2 บุคลิกรึไง” ลีตัดสินใจพูดขึ้นก่อน
“ ก็คงใช่ ฉันไม่มั่นใจนักหรอก” มาร์ตินเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ เป็นมานานเท่าไหร่แล้ว” ราเดนถามขึ้นอีก
“ ประมาณ 10 ขวบ ฉันเริ่มรู้ตัวว่าหลับใหลอยู่ในจิตใจของหมอนี่”
“ แล้วมีใครรู้ความลับนี้นอกจากพวกเราบ้าง”
“ มีแค่ยีนส์คนเดียว”
“ งั้นไคท์ก็ยังไม่รู้น่ะสิ”
“ เขาสลบไปก่อน” ลีถอนหายใจยาว
“ ความลับสุดยอดเลยล่ะมั้งเนี่ย”
“ แน่ล่ะ แล้วคิดจะบอกไคท์รึเปล่า” ราเดนหันไปปรึกษาลี
“ คงต้องบอก แต่ต้องให้หมอนั่นฟื้นก่อน” มาร์ตินมองออกไปข้างนอก แล้วประสานสายตากับเหยี่ยวตัวหนึ่ง
“ นั่น...อันตรายรึเปล่า” เขาชี้ไปทางอีเกิ้ลที่มองอยู่ห่าง ๆ ลีและราเดนจึงหันไปมอง
“ ไม่หรอก นั่นอีเกิ้ล นกของไคท์” ลีอธิบายให้มาร์ตินฟัง เขาพยักหน้าหงึกหงัก
“ แล้วเจ้าพวกนั้นฝีมือนายรึเปล่า” ราเดนหันไปคุยกับมาร์ตินต่อ
“ อืม ใช่ ฉันเปลี่ยนจิตกันตอนที่ไคท์หลับไปแล้ว”
“ งั้นรึ”
“ แสดงว่านายเก่งทางด้านการรบไม่เบาน่ะสิ” ลีเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“ คงงั้น”
“ แล้วทำไมไม่เปลี่ยนร่างกันตอนที่เรียนวิชาการรบ”
“ ยีนส์ไม่อนุญาต” มาร์ตินตอบง่าย ๆ
“ โฮ่ ต้องอนุญาตกันด้วย” ลีเกาหัวแกรก ๆ
“ ฉันว่านายกลับห้องไปก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาบอกไคท์” ราเดนพยักหน้าให้มาร์ตินกลับห้องไปก่อน เขาจึงเดินออกจากห้องไป
“ นายว่าไง” ลีถามความเห็นจากราเดน
“ ไม่มีประสงค์ร้าย อีกอย่างหมอนั่นท่าทางอยากจะปกป้องไคท์ซะด้วย”
“ อืม งั้นฉันไปเดินเล่นก่อนนะ” ลีเดินออกจากห้องไปอีกคน ราเดนมองไปที่เตียงของไคท์ซักพักก่อนที่จะเดินตามลีออกไป อีเกิ้ลจึงบินเข้ามาในห้องอีกครั้ง มันเกาะอยู่บนหัวเตียงของไคท์แล้วมองนายของมันด้วยนัยน์ตาที่คมกริบ
“ อดทนอีกนิดเดียวนะครับ นายท่าน” และมันก็บินออกไปสู่ท้องนภา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น