ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ประดาบ ประชันเวทย์ เล่ห์กล
“ เรื่องมันก็เป็นเช่นนี้” ลีสรุปเรื่องลง ส่วนไคท์ก็กำลังอ้าปากค้าง กระพริบตาปริบ ๆ
“ หมายความว่าฉันหลับตั้งแต่เมื่อสายของเมื่อวานแล้วมาตื่นเอาเช้าวันรุ่งขึ้นเนี่ยนะ” ไคท์พูดอย่างอึ้ง ๆ ที่ตัวเองสามารถนอนหลับได้นานขนาดนั้น ลีถอนหายใจ ส่วนราเดนก็กำลังจัดการกับอาหารเช้าของตัวเองโดยที่ไม่สนใจเพื่อนของเขาเลย
“ มันออกจะเหลือเชื่อไปหน่อยไหม ก็มัน...” ไคท์กำลังจะพูดต่อแต่ลีเอาขนมปังยัดเข้าปากเขา
“ ช่างมันเถอะ คิดไปแล้วได้อะไรขึ้นมา ฉันว่าวันนี้เรามาคุยกันเรื่องเรียนดีกว่า เห็นวันนี้พวกปี 1 อย่างเรา ต้องเจอกับ 3 ปราการที่เหลือนี่ หมายความว่าไง” ลีพูดอย่างไม่สนใจไคท์ที่กำลังมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
“ ได้ ๆ” เขาพูดฉุน ๆ “ เช้าเจอวิชามนตราคีตะ แน่นอนว่าต้องเจอกับปราการคีตะ ต่อมาก็เจอวิชารูนโบราณปราการปราชญ์ แล้วก็พัก ต่อไปก็เจอกับวิชาการรบ ใช่เลย ซวยก่อนกินข้าวเย็น ปราการกษัตริย์” ไคท์พูดยาวยืด เมื่อลีที่ได้ยินคำว่า กษัตริย์เท่านั้นก็ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที
“ จะไปไหนน่ะ” ไคท์ถามขึ้น ราเดนส่งสายมามองเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นตาม
“ ไปเรียน” ลีพูดห้วน ๆ ก่อนที่จะเดินไป ทิ้งให้ไคท์หันไปมองหน้าของราเดนแทน
“ เพิ่งเคยเห็นลีเค้าไปเรียนเองเนี่ย มีอะไรกันรึเปล่าน่ะ”
“ ไม่รู้สิ ว่าแต่นายเสร็จรึยัง” ราเดนตอบแล้วถามไคท์ต่อ เมื่อจัดการกับอาหารเช้าของตัวเองเสร็จแล้ว พวกเขาก็รีบตามไปสมทบกับลี ไคท์พยายามสังเกตลีที่ไม่ยอบปริปากพูดกับเขาเลย จนกระทั่งไปถึงห้องของวิชาแรก มนตราคีตะ
“ มากันแล้วเหรอ” เสียงของหญิงสาวดังขึ้น ไคท์จึงหันไปมอง และได้พบกับเอรีนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับแม็ค และแคโรว์รีน
“ อื้อ เพิ่งมาน่ะ” ไคท์ตอบกลับไป เอรีนสังเกตเห็นว่าลีเงียบไปจึงทักขึ้น
“ คุณเป็นอะไรรึเปล่า ไม่พอใจที่ฉันมาเหรอ” ลีหันมามองด้วยสายตาว่างเปล่าก่อน แล้วไปนั่งข้างราเดนที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ
“ ให้ตายเหอะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย” ไคท์บ่นงึมงัม
“ อ่า ไคท์รีบนั่งที่เถอะ อาจารย์คินเรมาแล้วล่ะ” เอรีนรีบไปนั่งกับแม็คและแคโรว์รีน ส่วนไคท์เองก็ไปนั่งข้างลีที่กำลังหน้ามุ่ย
“ ลี นายยิ้มหน่อยสิ อย่าหน้าบึ้งได้มั้ย” ไคท์พูดกับลีเบา ๆ เขาจึงหันมามอง
“ ทำไมต้องเจอกับหมอนั่นด้วย” ลีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะทุบโต๊ะเสียงดัง จนทุกคนที่อยู่ในห้องหันมามอง ตอนนี้อาจารย์คินเรกำลังมองด้วยสายตาเฉยชา
“ ถ้าเธอไม่อยากตกวิชานี้ก็กรุณาอย่าส่งเสียงดัง”
“ ไม่คิดจะผ่านอยู่แล้วนี่” ลีพูดแล้วลงไปฟุบหน้ากับโต๊ะแทน ในขณะที่ราเดนกำลังงัวเงียขึ้นมาแล้วควานหาอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋า
“ เฮ้อ นายเนี่ยน้า ราเดนนายหาอะไรอยู่น่ะ” ไคท์หันไปถามราเดน
“ ของ...” เขาพูดส่วนมือกำลังล้วงเข้าไปในกระเป๋าอยู่
“ พวกนายเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย หา !” ไคท์ตะโกนเสียงดัง คราวนี้อาจารย์หันมาพูดเสียงเด็ดขาดกับไคท์
“ ออกไปจากห้อง ไม่ต้องเข้ามาจนหมดชั่วโมงนี้” เขาออกคำสั่ง ไคท์ลุกขึ้นแล้วมองหน้าอาจารย์เดี๋ยวหนึ่งและพูดขึ้น
“ พวกเราจะรับผิดชอบร่วมกันครับ” ไม่พูดเปล่า ไคท์กระชากคอเสื้อของทั้งคู่ออกมานอกห้อง ลีสะดุ้งตื่นทันใดและกำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนราเดนกำลังคว้ากระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะถูกไคท์ลากเขาออกไปนอกห้อง เมื่อออกมาแล้วไคท์หันหน้ามาพูดกับลีทันที
“ เอาล่ะ ฉันจะพยายามใจเย็นนะ นายมีอะไรว่ามา” ลีกำลังจัดคอเสื้อให้เข้าที่แล้วตอบขึ้นลอย ๆ ราเดนเองก็กำลังจัดของในกระเป๋าให้ดีแล้วหันมามองเหตุการณ์ด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง
“ ไม่นี่ นายอย่าบ้าจะดีกว่า” ลีตอบกลับมา คราวนี้ไคท์เดือดกว่าทุกครั้ง เขาตะโกนเสียงดังมากกว่าทุกครั้ง และกำลังพูดในสิ่งที่เขาอยากพูดมานาน
“ ฉันไม่เข้าใจหรอกนะว่านายมีอะไรในใจบ้างถ้านายไม่พูดออกมา แล้วเก็บมานั่งเครียดคนเดียวนี่มันหมายความว่าไง อาจจะใช่ที่ฉันไม่ใช่พ่อแม่หรือญาติฝ่ายไหนของนายทั้งสิ้น แต่การที่นายเอาแต่พูดแบบนี้เท่ากับว่านายกำลังหนีกับสิ่งที่เผชิญอยู่ ไอ้การทำแบบนี้มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ หัดคิดซะบ้างเซ่ ! ว่าฉันเป็นอะไรกับนาย แค่คนที่อยู่ด้วย คนที่ไม่น่าไว้วางใจ คนที่บังเอิญเจอกันก่อนสอบเข้าเรียน หรือว่าฉันคิดไปเองว่านายเป็นเพื่อนของฉันน่ะหา !!” เขาหยุดตะโกน ดูเหมือนว่าราเดนจะเข้าใจสถานการณ์ก่อนที่ไคท์จะระเบิดอารมณ์ออกมาเขาได้สร้างอาณาเขตของเสียง คือไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป ไม่งั้นพวกเขาคงโดนทำโทษมากกว่าเก่าเป็นแน่ ลีมองไคท์ที่กำลังหอบหายใจอยู่ด้วยสายตาที่งงงัน เพราะเขาไม่เคยคิดเลยว่า การที่เขาเงียบแบบนี้จะทำให้ไคท์คิดมาก ไคท์หันหลังให้ลีแล้วค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ
“ ฉัน...หวังว่า...คำตอบมันคงจะไม่ปฏิเสธที่ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายหรอกนะ”
“ ไม่หรอก...” ลีตัดสินใจพูดขึ้น ไคท์หันมามอง ราเดนยิ้มน้อย ๆ เขาจึงพูดต่อ
“ นาย...เป็นอะไรที่ล้ำค่ามากกว่าคำว่า “เพื่อน” เสียอีก” ลียิ้มอีกครั้ง ไคท์จึงยิ้มตอบ
“ ว่าแต่ทำไมเวลาพูดถึงปราการกษัตริย์นายถึงต้องหน้าบึ้งด้วยล่ะ” เมื่อพูดจบ ลีหน้าบึ้งอีกครั้ง แล้วเดินหนีไป เขามุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนวิชารูนโบราณ ไคท์จึงรีบเดินตามไป ส่วนราเดนกำลังตามพวกเขามาแต่มือของเขายังควานหาอะไรอยู่ในกระเป๋าอีกแล้ว
“ เฮ้ ทำไมไม่ตอบล่ะ” ไคท์หยุดเดินตาม ลีก็หยุดเดินเช่นกัน แล้วพูดขึ้น
“ ฉันเกลียดหมอนั่น”
“ หมอนั่น...เนลเยอร์น่ะเหรอ”
“ เออ นั่นแหละ” ไคท์ทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม
“ ทำไมล่ะ หรือว่านายเกลียดที่หมอนั่นมาหาเรื่องฉัน”
“ ทำไมนายมันเป็นพวกเจ้าปัญหาอย่างนี้นะ !!” ลีว้ากแล้วหันมามองหน้าไคท์ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ราเดนหยุดควานหาของในกระเป๋าแล้วดูเหตุการณ์ตรงหน้าแทน
“ เออสิ ! ฉันโมโหที่มันทำกับเพื่อนฉันแบบนี้ !!” ไคท์อึ้งไปสักพักแล้วค่อย ๆ หัวเราะออกมา แม้แต่ราเดนเองก็ยังหัวเราะตามไปด้วย
“ หัวเราะอะไรกันหา !!” ลีหันหน้ากลับ ไคท์เริ่มควบคุมตัวเองอยู่แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองลี
“ อืม ที่แท้นายก็ห่วงฉันนี่เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า วางใจได้” ว่าแล้วเขาก็เดินไปกอดคอลีจากข้างหลัง แต่อยู่ ๆ ลีกลับปัดแขนของไคท์อย่างรวดเร็ว งานนี้ไคท์งงกับการกระทำของเขา ลีเมื่อรู้สึกตัวแล้วก็พูดขึ้น
“ ฉันว่า...นายอย่าทำแบบนี้จะดีกว่านะ” ลีหัวเราะแห้ง ๆ
“ ทำไมล่ะ” ไคท์เริ่มงงอีกครั้ง ลีรีบก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของเขาอีกครั้ง
“ มัน...เอ่อ...มันไม่ดีก็แล้วกันนะ เวลาฉันถูกกอดคอจากข้างหลังฉันจะรู้สึกแปลก ๆ น่ะ”
“ อ้าว งั้นก็ได้ ฉันจะไม่ทำอีกก็ได้” ไคท์ยิ้มให้ลีอีกครั้ง ราเดนจึงพูดขึ้นมา
“ เมื่อไหร่จะเข้าเรียน” ไคท์กับลีมองหน้ากันทันที
“ จริงด้วย ! ทำไงดี ทันไหมเนี่ย” ลีเริ่มลุกลี้ลุกลน ราเดนถอนหายใจแล้วค่อย ๆ เดินมาทางพวกเขา พลางเรียกไม้เท้าของเขาออกมาด้วย
“ วาร์ป ทู เซาท์” ไม่นานพวกเขาก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องเรียนวิชารูนโบราณแล้ว
“ ไม่ต้องให้บอก แหม สมกับเป็นเพื่อนกันจริง ๆ” ลีตบไหล่ราเดนเบา ๆ แต่ราเดนตบหัวลีทันที
“ อะไรวะเนี่ย” ลีเริ่มมีน้ำโหอีกครั้ง ราเดนมองเขาอย่างเย็นชา
“ อย่าเล่นแบบนี้กับฉัน เดี๋ยวเตี้ยลง” ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าห้องไป ลีค่อย ๆ เก็บอารมณ์ของตัวเองทีละน้อย ๆ แล้วเดินตามไคท์ที่เข้าห้องไปแล้ว แน่นอนพวกเขาได้นั่งที่ด้านหลังสุดอีกแล้ว อาจารย์แก่ ๆ คนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือเล่มโต
“ คงมากันครบแล้วสินะ เมื่อกี้มีคนใช้วาร์ปมาใช่ไหม” ราเดนยกมือขึ้น
“ ผมใช้เองครับ” อาจารย์พยักหน้าน้อย ๆ แบบรับรู้
“ ฉันให้เธอ 50 คะแนน ต่อไปเธอต้องทำคะแนนต่อเองนะ แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าทำไมฉันให้คะแนนเธอแค่ครึ่งเดียว” ราเดนส่ายหน้า อาจารย์จึงพูดต่อไป
“ เพราะว่าเวทย์มนต์นี้เป็นอักษรรูนโบราณชนิดหนึ่ง เพียงแต่อยู่ในขั้นกลางของเวทย์มนต์รูน ถ้าจะให้ดี ก็ต้องเทเลพอร์ต ซึ่งมันจัดอยู่ในเวทย์ชั้นสูง เข้าใจนะ” ราเดนพยักหน้า การพยักหน้าของเขานั้นทำให้นักเรียนในปราการปราชญ์เริ่มซุบซิบกัน
“ อะไรกันน่ะ หมอนั่นอยู่ปราการนักรบไม่ใช่เหรอ”
“ ใช่น่ะสิ มันจะรู้ดีเกินไปหน่อยแล้วมั้ง ขนาดพวกเรายังทำกันไม่ได้เลย”
“ อย่าพูดดังไป เดี๋ยวพวกมันก็รู้หรอกว่าพวกเราน่ะเทียบมันไม่ติด”
“ ว่าแต่ไอ้คนที่นอนอยู่กับโต๊ะนั่นเก่งนักรึไง” หนึ่งในปราการปราชญ์ชี้นิ้วมาที่ลีที่กำลังนอนอยู่กับโต๊ะ
“ หาเรื่องใส่ตัวแล้วมั้ยล่ะ” ไคท์คิดพลางส่ายหัว แล้วนั่งเท้าคางด้วยความเบื่อหน่าย แน่นอนว่าสิ่งที่อาจารย์จดอยู่บนกระดานนั้นเขารู้หมดแล้ว ทำไงได้ หนังสือรูนเล่มนั้นในร้านของเขามีตั้งไม่รู้กี่เล่ม
“ ราเดน นายอย่าจดเลยจะดีกว่า” ไคท์พูดแต่เขาหันหน้าไปทางกระดาน
“ ใครว่าฉันจดล่ะ” ไคท์ตาโตก่อนที่จะหันไปดูที่โต๊ะของราเดนทันที ไม่มีแม้แต่อุปกรณ์การเรียนแต่อย่างใด
“ เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อนายจดทุกชั่วโมง” ไคท์มองหน้าราเดน เขาส่งสายตาเย็นชามาอีกแล้ว ก่อนที่จะเปิดปากตอบคำถามเขา
“ ไม่มีให้จด” ลีลืมตาขึ้นทันทีกับคำพูดของราเดนแล้วหันหน้ามาทางราเดน
“ หมายความว่าไง ไม่มีให้จด” ลีเริ่มมีสีหน้าเย็นชาขึ้น แม้แต่ไคท์เองยังเริ่มเดือด
“ โดนจิ๊กไป ตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนวิชาแรก” ราเดนตอบเอื่อย ๆ แล้วเท้าคางกับโต๊ะบ้าง
“ ปราการกษัตริย์แน่ ๆ” ลีพูดแล้วกัดฟันกรอด ไคท์เบิกตากว้าง
“ นายรู้ได้ไง”
“ เซนส์น่ะสิ” ลีตอบแล้วยืดตัวตรงพลางส่งสายตานักฆ่าไปทางพวกที่นินทาเขาอยู่เมื่อครู่ แล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า
“ อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่ได้ยิน” ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอ่านภาษาปากออก เลยรีบหันไปจดสมุดของพวกเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ แล้วจะเอายังไง” ไคท์ถามความเห็น ราเดนเหล่มองเขาแล้วค่อย ๆ พูดขึ้น
“ ไม่ต้องห่วง พอช่วงบ่าย เดี๋ยวพวกนั้นก็คืนเองแหละ”
“ รอน่ะสิ” ราเดนพยักหน้าน้อย ๆ แล้วมองไปทางกระดานอีกครั้ง ที่บัดนี้เต็มไปด้วยอักษรรูนทั้งกระดาน
“ คิดว่าพวกฉันเป็นเด็กรึไงเนี่ย อักษรเด็ก ๆ แบบนั้นพวกเราท่องได้กันหมดแล้ว” ทั้ง 3 คนพูดพร้อมกัน แล้วหันมาสบตากันเล็กน้อย ก่อนที่จะหัวเราะกันคิกคัก
ในห้องโถงของปราการนักรบ ลีกำลังกินอาหารของตัวเองอย่างรวดเร็วราวกับจะไปรบกับใครที่ไหน แน่ล่ะว่าต้องพวกปราการกษัตริย์ ราเดนค่อย ๆ กินอาหารของตัวเองแล้วมองลีเป็นระยะ ๆ ส่วนไคท์ก็กำลังกินอาหารของเขาพลางอ่านหนังสือไปด้วย แต่...
เปรี้ยง !!!
นักเรียนของปราการนักรบต่างก็ลุกฮือออกจากโต๊ะอาหาร เพราะสายฟ้าลูกหนึ่งได้ผ่ากลางหนังสือของไคท์ที่กำลังอ่านอยู่ แต่เขากลับไม่ขยับตัวซักนิด ราเดนมองหนังสือที่กลายเป็นเถ้าถ่านด้วยสายตาเย็นชา และอีกครั้งของเวทย์ใหม่ ลีขยับตัวอย่างรวดเร็วอีกครั้ง สิ่งที่ไคท์เห็นเป็นเพียงแสงสีขาวเรียวเล็กผ่านหน้าของเขาไป ส้อมที่ลีได้ปาออกไปนั้นมันปักอยู่ที่บานประตูที่ก่อนหน้านี้มีคนยืนอยู่ และกำลังร่ายเวทย์มาที่พวกเขา แต่ราเดนเองก็ไม่อยู่เป็นเป้านิ่งเพราะเขาได้สร้างไอเย็นรอบตัวของเขา
“ ชิ หนีไปจนได้ มันคงเป็นพวกเล่นเวทย์แน่ ๆ” ลีพูดอย่างแค้นเคือง
“ เป็นอะไรรึเปล่า” ราเดนหันมาถามไคท์ที่กำลังกินอาหารของตัวเองโดยไม่สนใจหนังสือของเขาเลย
“ ไม่ แค่เกือบ” ไคท์ตอบแล้วกินผักชิ้นสุดท้ายเข้าไปแล้วลุกขึ้น
“ ไปเถอะ” ลีพูดขึ้น ตอนนี้ตาของเขาไม่ใช่สีเขียวเข้มอีกแล้ว แต่กลายเป็นสีฟ้าสว่าง
“ ไม่เอาน่ะ” ไคท์ตบบ่าลีเบา ๆ เขาหันมามองไคท์ก่อนเดี๋ยวหนึ่งแล้วตาของเขาก็กลับเป็นสีเขียวเข้มดั่งเดิม
“ จะไปกันได้รึยัง” ราเดนเอ่ยขึ้น ไม่รอให้พูดซ้ำสองทั้งลีและไคท์ไปยืนข้างราเดน ตอนนี้เขาได้วาร์ปไปที่จุดนัดพบของการเรียนวิชาการรบแล้ว
“ มากันได้เจ๋งนี่” เนลเยอร์ปรบมือให้พวกเขา แล้วเดินเข้ามาหา ลีเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ทของเขา แต่เนลเยอร์ยกมือห้ามไว้
“ ไม่ ๆ คราวนี้ไม่ใช่ฉันที่จะมาสู้กับนาย อย่าลืมสินายอยู่ตำแหน่งไหน คนที่ฉันจะสู้ด้วยคือไคท์ เมสไซอาร์ส” เขาชี้นิ้วไปที่ไคท์ แต่ลีกลับพูดขึ้น
“ ไม่กล้ารึไง” เนลเยอร์หันขวับมาทันที แต่เขากลับหัวเราะออกมา
“ หึ หึ ไม่กล้ารึ น่าขำ ตอนนี้คู่ต่อสู้ของนายอยู่ข้างหลังต่างหาก” ลีรีบหันไปปามีดทันที
เคร้ง !!!
เสียงดาบและมีดที่กระทบพร้อมกัน บัดนี้ทั้งไคท์และลีได้เริ่มสู้กับคู่ของตัวเองแล้ว เนลเยอร์ตวัดดาบนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไคท์ก็กันได้เสมอ ทางด้านของลีก็กำลังดูคู่ต่อสู้ของตนเองที่กำลังหัวเราะอย่างหยุดไม่ได้ จนผมสีครามของเขาตกลงมาที่ใบหน้าเล็กน้อย เขาเสยผมขึ้นแล้วพูด
“ มันต้องแบบนี้สิ พี่ชาย ฝีมือเจ๋งนะ” เขามองลีด้วยนัยน์ตาสีแดงสด ลีขมวดคิ้วน้อย ๆ
“ ตั้งแต่ที่จำความได้ ไม่เห็นจะรู้เลยว่าฉันมีน้องชายด้วย” เขาหัวเราะอีกครั้ง
“ นั่นสินะ งั้นเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า”
“ ฉันไม่ว่างจะเล่นกับนาย”
“ งั้นเหรอ แต่ผมว่าคุณต้องเล่นนะ ในเมื่อมันเกี่ยวกับเจ้าชายแห่งเมืองน้ำแข็งด้วยนี่” คำพูดนี้ทำให้ไคท์และลีหยุดการต่อสู้ลงทันใด เมื่อพวกเขาสังเกตดูก็เห็นว่าราเดนไม่อยู่เสียแล้ว
“ นายเอาราเดนไปไว้ที่ไหน” ลีพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ จำเป็นด้วยเหรอที่จะต้องบอก ถ้าบอกแล้วก็ไม่ใช่เกมส์น่ะสิ”
“ นายเป็นใครกันแน่” ไคท์ตัดสินใจถามชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้าของลี เขาหันมามองไคท์เล็กน้อย แล้วยิ้มอย่างยินดี
“ ผมฮีสเซล อันเมสเดล หัวหน้าหน่วยวางแผนและลอบสังหาร” เขาตอบแล้วโค้งคำนับ
“ ฮีสเซล ไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีชีวิตอยู่นี่” ลียิ้มเยาะ แต่ฮีสเซลกลับส่งยิ้มเย็น ๆ มา
“ เอาล่ะครับ ตอนนี้จะตอบกันได้รึยังว่าจะเล่นหรือไม่เล่น”
“ ก็ได้ ฉันเล่น” ลีพูดขึ้น ไคท์ทำตาโตทันที
“ ไม่ ฉันก็...” ไคท์กำลังจะพูดต่อ แต่ลีขัดขึ้น
“ นายสู้กับหมอนั่นไป ทางนี้ฉันจัดการเอง” ฮีสเซลหัวเราะอีกครั้ง
“ งั้นเริ่มละนะครับ” เมื่อพูดจบเนลเยอร์ได้ลงดาบกับไคท์อีกเป็นครั้งที่ 2 งานนี้ไคท์ไม่ยั้งฝีมือ เขาโต้กลับทุกจังหวะถ้าเป็นไปได้ ส่วนลีนั้นกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“ จะเล่นกันยังไง” ลีถามขึ้นในขณะที่ฮีสเซลกำลังเล่นกับมีดอยู่
“ อืม...ทายกันว่าเขาจะอยู่ทางทิศไหนของป่านี้” เขาเสนอขึ้น ลียิ้มอย่างนึกสนุก
“ เอาสิ แล้วถ้าใครทายผิดล่ะ” ฮีสเซลส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทันที
“ ก็...” เขาปามีดตัดเส้นผมของลีไป 2-3 เส้น “ ให้คนที่ทายถูกปามีดไปยังฝ่ายตรงข้าม โดยที่ห้ามหลบดีมั้ยครับ แต่อย่าให้ตายล่ะ อย่างน้อยเอาแค่สาหัสพอ”
“ ได้ ฉันรับคำท้า ว่าแต่จะรู้ได้ไงว่าใครทายถูก” ลีถามขึ้นอีกครั้ง
“ ในป่านี้จะมีพวกของเราคนหนึ่งที่คุมตัวของราเดนอยู่ ถ้าทายได้ใกล้เคียงก็จะมีลูกไฟลอยขึ้น สีน้ำเงินของผมละกัน ส่วนสีแดงเป็นของพี่ชายนะ” ฮีสเซลหัวเราะ ลีหน้ามุ่ย
“ อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ชายนะ”
“ งั้นขอโทษด้วยครับ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า เขาอยู่ทางทิศเหนือหรือทิศใต้ของปราการกษัตริย์” เขายิ้ม ลีหลับตาครุ่นคิด
“ ทางเหนือ”
“ งั้นผมก็ทางใต้” เมื่อสิ้นสุดคำพูดของทั้ง 2 ฝ่ายก็มีลูกไฟลอยขึ้นฟ้า และมันก็เป็นสี...
“ ผมชนะ !!” ฮีสเซลร้องด้วยความยินดี ไคท์รีบหันมามองลีทันที
“ ลี !!!” ไม่ทันขาดคำ เนลเยอร์ก็ตวัดดาบมาที่เขาอีกแล้ว
“ แพ้ก็ต้องทำโทษ” ฮีสเซลปามีดออกไป มันเฉี่ยวไปโดนแก้มของลี เลือดสีแดงสดกำลังไหลลงมาบนแก้มของเขาทีละน้อย
“ ต่อไป” ลีพูดขึ้นต่อ งานนี้ฮีสเซลยิ้มอย่างนึกสนุกมากยิ่งขึ้น
“ งั้นเอาเป็น ทางทิศตะวันออกหรือทางทิศตะวันตกของปราการคีตะ”
“ ทิศตะวันตก” ลีพูดขึ้นอีกครั้งพลางปาดเลือดที่ไหลลงมา
“ งั้นก็ตะวันออก ประกาศผลได้” และอีกครั้ง ลูกไฟสีน้ำเงินพุ่งขึ้นสู่น่านฟ้า ไคท์เริ่มกระสับกระส่าย การกันดาบของเขาเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ ในขณะที่เนลเยอร์ก็ยังลงดาบหนักไม่ยั้งมือ
“ ผมชนะ” ฮีสเซลยิ้มอย่างยินดีและปามีดออกไป ปลายแหลมของมีดได้เฉี่ยวฝั่งตรงข้ามกัน แก้มทั้ง 2 ข้างของลีกำลังเต็มไปด้วยเลือดสีแดง แต่...เขากลับยิ้มออกมา
“ คุณยิ้มทำไมน่ะ” ฮีสเซลขมวดคิ้ว
“ ฉัน...ตลกตัวเองที่โง่อยู่ตั้งนาน” ลีพูดพลางยิ้มเยาะ
“ หมายความว่าไงครับ”
“ ความจริงฉันทายถูกทั้ง 2 ครั้ง แต่นายกลับชนะ บอกมาเถอะว่าฉันชนะทั้ง 2 ครั้ง” ลีพูดอย่างสบาย ๆ ฮีสเซลก็กำลังยิ้มอย่างพอใจ
“ สมแล้วที่เป็นคุณ ทำไมถึงรู้ล่ะ”
“ เพราะว่าราเดนห้ามไว้ยังไงล่ะ ทำไมรู้มั้ย” ฮีสเซลส่ายหน้าเบา ๆ
“ นั่นก็เพราะว่า...ราเดน เอาเลย !!!” ลีตะโกนก้อง
“ ไฟร์ วิง” น้ำเสียงเย็น ๆ ดังขึ้นมาจากทางป่า ลูกไฟสีแดงลอยอยู่บนฟ้าสักพัก อยู่ ๆ ก็เกิดร่างสีขาวมหึมาท่ามกลางท้องฟ้า ลียิ้มอย่างพอใจ ไคท์เริ่มมีแรงหึกเหิมอีกครั้ง สตรีมบินฝ่าเข้าไปในป่าและกลับขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง มันบินกลับเข้าป่าไป ลีหันไปทางฮีสเซลที่กำลังอึ้งอยู่กับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้
“ ไง ตกใจล่ะสิ นี่แหละเป็นเหตุผลว่าทำไมราเดนถึงไม่ให้ใช้ลูกไฟสีแดง”
“ ใครบอก หมอนั่นมันรู้ต่างหาก” ราเดนพูดขึ้นข้างหูของลี เขากระโดดโหยง
“ อย่าเอาของเย็น ๆ มาใกล้ ๆ หูของฉันได้มั้ยเนี่ย” ลีโวยวาย
“ ฉันกลัวนายไม่ได้ยิน” ราเดนกล่าว แต่ลีเริ่มสงสัยกับคำพูดของราเดนเมื่อครู่
“ เดี๋ยวนะ หมอนั่นที่ว่านี่...” ลียังถามไม่จบ แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ หัวหน้าหน่วยเวทย์มนต์ เอิร์น เทลีบอร์...” ลีหันขวับไปมองก็พบกับชายในชุดคลุมสีขาว ผมสีดำยาวถึงกลางหลัง แต่สิ่งที่ไม่เหมือนคนทั่ว ๆ ไปคือ เขามีนัยน์ตาสีเหลืองอำพัน แต่ตาดำของเขากลับแค่เสี้ยวเล็ก ๆ
“ นั่นมัน...ตามังกร งั้นนายก็เป็นชนเผ่าคนครึ่งมังกรน่ะสิ” ลีพูดขึ้น
“ เอิร์น เมื่อกี้ไม่เป็นไรนะ” ฮีสเซลตะโกนถาม
“ อือ แล้ว...เนลเยอร์เมื่อไหร่จะเลิกสู้ล่ะ” เอิร์นชี้นิ้วไปทางเนลเยอร์และไคท์ที่บัดนี้ ไคท์ดูจะเริ่มเสียเปรียบเพราะเขาออกแรงในตอนแรกมากไป ลีที่เห็นดังนั้นก็จะวิ่งเข้ามาหา แต่ไคท์ตะโกนห้าม
“ อย่าเข้ามาลี ฉันจัดการได้”
“ แต่นายท่าทางไม่ไหวแล้วนะ” ลีเริ่มกระสับกระส่าย
“ ไม่เป็นไร...ฉัน...ฉันไหว” ไคท์เริ่มพูดไม่ไหว แต่เนลเยอร์ยิ้มเยาะ
“ อะไรกันเล่า มาได้แค่นี้เองเรอะ”
“ เนลเยอร์ ฉันขอถามอะไรซักอย่างสิ”
“ ได้เลย เพราะนี่อาจจะเป็นคำถามสุดท้ายที่นายอาจจะได้ถามฉัน”
“ ทำไม...นายถึงได้สู้กับฉัน” ลีชะงักกับคำถามที่ไคท์ถามเนลเยอร์ออกไป เนลเยอร์ยิ้มเย็น
“ ข้อแรก นายเด่นเกินไป ข้อสอง นายเก่งเกินไป และสุดท้าย...”
เคร้ง !!!
เนลเยอร์ตวัดดาบอย่างแรง ดาบของไคท์กระเด็นออกห่างจากเขาไป 10 เมตร ตอนนี้เขาไม่เหลืออาวุธแล้ว เนลเยอร์ยิ้มก่อนที่จะตอบอีกครั้ง
“ ฉันเกลียดนาย” ปลายดาบแหลมพุ่งเข้ามาหมายจะแทงไหล่ขวาของเขา ไคท์หลับตาแน่น เนลเยอร์ยิ้มอย่างคนมีชัยชนะ แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ฟึ่บ !!
ไคท์รู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆ ที่ไหลลงมาที่เขา มันคงเป็นเลือด เขาคิด แต่ว่าทำไมเขาไม่เจ็บเลยล่ะ ไคท์ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เลือดสีแดงสดไหลลงมาบนตัวเขา มือข้างหนึ่งจับดาบเอาไว้ก่อนที่จะถึงตัวเขา มือนั้นกำดาบแน่น...
“ ลี !!!” เนลเยอร์มีสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มเปิดปากถาม
“ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้”
“ นาย...อยากให้ฉันเกลียดไปมากกว่านี้รึไง” ลีส่งสายตาเย็นชาอีกครั้ง แต่มือของเขายังไม่ปล่อยดาบนั้นเลย ในขณะที่เลือดก็ค่อย ๆ ไหลมากขึ้น
“ ชิ !!” เนลเยอร์เก็บดาบพร้อม ๆ กับที่ลีเอามือออก ไคท์มองลีที่หันหลังให้เขา ราเดนค่อย ๆ เดินเข้ามาหาลี
“ กลับเหอะ” เอิร์นเรียกเนลเยอร์ เขาเดินไปทางเอิร์นก่อนแล้วส่งสายตาอาฆาตมาให้ ฮีสเซลกำลังมองลีอย่างทึ่ง ๆ ก่อนที่จะหันหลังตามเอิร์นไป
“ ทำไมต้องมาขวางด้วย” ไคท์ถามขึ้นเมื่อตั้งสติได้ ลีหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดเลือดที่กำลังไหลอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ
“ ไม่มีอะไร ก็บอกแล้วไงล่ะว่า ไม่อยากให้ใครแกล้งนาย”
“ อย่าทำแบบนี้สิ มา ฉันรักษาให้” ไคท์ดุลีแล้วเอื้อมมือไปจับมือของลีที่บาดเจ็บอยู่ เขาท่องเวทย์เบา ๆ
“ เคอร่า” บาดแผลของลีค่อย ๆ สมานตัวกันและปิดสนิทเป็นอย่างเดิม
“ ทีหลังอย่าทำอะไรแบบนี้รู้ไหม ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ในอันตรายก็เหอะ” ไคท์บอกกับลี
“ แต่ถ้านายกำลังจะตายล่ะ” ลีถามกลับ
“ ไม่เป็นไรหรอก เพราะว่า...” ไคท์หันหลังให้ลีและราเดน
“ ฉันจะตายก็ต่อเมื่อฉันได้ปกป้องพวกนาย” ว่าแล้วเขาก็เดินกลับไปที่ปราการนักรบ ราเดนลุกขึ้นหมายที่จะกลับปราการเหมือนกัน แต่ลีกลับหัวเราะขึ้นมา
“ นายหัวเราะทำไม”
“ ฉันขำหมอนั่นเป็นบ้า พูดอะไรออกมาน่าจะรู้ตัวนะ ในเมื่อตัวเองไม่สามารถปกป้องใครได้ แต่กลับพูดแบบนั้นมันฝืนชะตากรรมนี่นา” ลีพูดแล้วก้มหน้าลง ราเดนมองดูอยู่สักพัก
“ อย่าลืมสิ...หมอนั่นน่ะคิดจะฝืนชะตากรรมของตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนี่นา” พูดจบเขาก็เดินจากไป ลีที่ก้มหน้าอยู่ได้เงยหน้าขึ้นมา แล้วมองตามหลังราเดนอย่างเศร้า ๆ
“ เจ็บปวดล่ะสิ ที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น”
“ หมายความว่าฉันหลับตั้งแต่เมื่อสายของเมื่อวานแล้วมาตื่นเอาเช้าวันรุ่งขึ้นเนี่ยนะ” ไคท์พูดอย่างอึ้ง ๆ ที่ตัวเองสามารถนอนหลับได้นานขนาดนั้น ลีถอนหายใจ ส่วนราเดนก็กำลังจัดการกับอาหารเช้าของตัวเองโดยที่ไม่สนใจเพื่อนของเขาเลย
“ มันออกจะเหลือเชื่อไปหน่อยไหม ก็มัน...” ไคท์กำลังจะพูดต่อแต่ลีเอาขนมปังยัดเข้าปากเขา
“ ช่างมันเถอะ คิดไปแล้วได้อะไรขึ้นมา ฉันว่าวันนี้เรามาคุยกันเรื่องเรียนดีกว่า เห็นวันนี้พวกปี 1 อย่างเรา ต้องเจอกับ 3 ปราการที่เหลือนี่ หมายความว่าไง” ลีพูดอย่างไม่สนใจไคท์ที่กำลังมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
“ ได้ ๆ” เขาพูดฉุน ๆ “ เช้าเจอวิชามนตราคีตะ แน่นอนว่าต้องเจอกับปราการคีตะ ต่อมาก็เจอวิชารูนโบราณปราการปราชญ์ แล้วก็พัก ต่อไปก็เจอกับวิชาการรบ ใช่เลย ซวยก่อนกินข้าวเย็น ปราการกษัตริย์” ไคท์พูดยาวยืด เมื่อลีที่ได้ยินคำว่า กษัตริย์เท่านั้นก็ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที
“ จะไปไหนน่ะ” ไคท์ถามขึ้น ราเดนส่งสายมามองเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นตาม
“ ไปเรียน” ลีพูดห้วน ๆ ก่อนที่จะเดินไป ทิ้งให้ไคท์หันไปมองหน้าของราเดนแทน
“ เพิ่งเคยเห็นลีเค้าไปเรียนเองเนี่ย มีอะไรกันรึเปล่าน่ะ”
“ ไม่รู้สิ ว่าแต่นายเสร็จรึยัง” ราเดนตอบแล้วถามไคท์ต่อ เมื่อจัดการกับอาหารเช้าของตัวเองเสร็จแล้ว พวกเขาก็รีบตามไปสมทบกับลี ไคท์พยายามสังเกตลีที่ไม่ยอบปริปากพูดกับเขาเลย จนกระทั่งไปถึงห้องของวิชาแรก มนตราคีตะ
“ มากันแล้วเหรอ” เสียงของหญิงสาวดังขึ้น ไคท์จึงหันไปมอง และได้พบกับเอรีนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับแม็ค และแคโรว์รีน
“ อื้อ เพิ่งมาน่ะ” ไคท์ตอบกลับไป เอรีนสังเกตเห็นว่าลีเงียบไปจึงทักขึ้น
“ คุณเป็นอะไรรึเปล่า ไม่พอใจที่ฉันมาเหรอ” ลีหันมามองด้วยสายตาว่างเปล่าก่อน แล้วไปนั่งข้างราเดนที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ
“ ให้ตายเหอะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย” ไคท์บ่นงึมงัม
“ อ่า ไคท์รีบนั่งที่เถอะ อาจารย์คินเรมาแล้วล่ะ” เอรีนรีบไปนั่งกับแม็คและแคโรว์รีน ส่วนไคท์เองก็ไปนั่งข้างลีที่กำลังหน้ามุ่ย
“ ลี นายยิ้มหน่อยสิ อย่าหน้าบึ้งได้มั้ย” ไคท์พูดกับลีเบา ๆ เขาจึงหันมามอง
“ ทำไมต้องเจอกับหมอนั่นด้วย” ลีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะทุบโต๊ะเสียงดัง จนทุกคนที่อยู่ในห้องหันมามอง ตอนนี้อาจารย์คินเรกำลังมองด้วยสายตาเฉยชา
“ ถ้าเธอไม่อยากตกวิชานี้ก็กรุณาอย่าส่งเสียงดัง”
“ ไม่คิดจะผ่านอยู่แล้วนี่” ลีพูดแล้วลงไปฟุบหน้ากับโต๊ะแทน ในขณะที่ราเดนกำลังงัวเงียขึ้นมาแล้วควานหาอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋า
“ เฮ้อ นายเนี่ยน้า ราเดนนายหาอะไรอยู่น่ะ” ไคท์หันไปถามราเดน
“ ของ...” เขาพูดส่วนมือกำลังล้วงเข้าไปในกระเป๋าอยู่
“ พวกนายเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย หา !” ไคท์ตะโกนเสียงดัง คราวนี้อาจารย์หันมาพูดเสียงเด็ดขาดกับไคท์
“ ออกไปจากห้อง ไม่ต้องเข้ามาจนหมดชั่วโมงนี้” เขาออกคำสั่ง ไคท์ลุกขึ้นแล้วมองหน้าอาจารย์เดี๋ยวหนึ่งและพูดขึ้น
“ พวกเราจะรับผิดชอบร่วมกันครับ” ไม่พูดเปล่า ไคท์กระชากคอเสื้อของทั้งคู่ออกมานอกห้อง ลีสะดุ้งตื่นทันใดและกำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนราเดนกำลังคว้ากระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะถูกไคท์ลากเขาออกไปนอกห้อง เมื่อออกมาแล้วไคท์หันหน้ามาพูดกับลีทันที
“ เอาล่ะ ฉันจะพยายามใจเย็นนะ นายมีอะไรว่ามา” ลีกำลังจัดคอเสื้อให้เข้าที่แล้วตอบขึ้นลอย ๆ ราเดนเองก็กำลังจัดของในกระเป๋าให้ดีแล้วหันมามองเหตุการณ์ด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง
“ ไม่นี่ นายอย่าบ้าจะดีกว่า” ลีตอบกลับมา คราวนี้ไคท์เดือดกว่าทุกครั้ง เขาตะโกนเสียงดังมากกว่าทุกครั้ง และกำลังพูดในสิ่งที่เขาอยากพูดมานาน
“ ฉันไม่เข้าใจหรอกนะว่านายมีอะไรในใจบ้างถ้านายไม่พูดออกมา แล้วเก็บมานั่งเครียดคนเดียวนี่มันหมายความว่าไง อาจจะใช่ที่ฉันไม่ใช่พ่อแม่หรือญาติฝ่ายไหนของนายทั้งสิ้น แต่การที่นายเอาแต่พูดแบบนี้เท่ากับว่านายกำลังหนีกับสิ่งที่เผชิญอยู่ ไอ้การทำแบบนี้มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ หัดคิดซะบ้างเซ่ ! ว่าฉันเป็นอะไรกับนาย แค่คนที่อยู่ด้วย คนที่ไม่น่าไว้วางใจ คนที่บังเอิญเจอกันก่อนสอบเข้าเรียน หรือว่าฉันคิดไปเองว่านายเป็นเพื่อนของฉันน่ะหา !!” เขาหยุดตะโกน ดูเหมือนว่าราเดนจะเข้าใจสถานการณ์ก่อนที่ไคท์จะระเบิดอารมณ์ออกมาเขาได้สร้างอาณาเขตของเสียง คือไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป ไม่งั้นพวกเขาคงโดนทำโทษมากกว่าเก่าเป็นแน่ ลีมองไคท์ที่กำลังหอบหายใจอยู่ด้วยสายตาที่งงงัน เพราะเขาไม่เคยคิดเลยว่า การที่เขาเงียบแบบนี้จะทำให้ไคท์คิดมาก ไคท์หันหลังให้ลีแล้วค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ
“ ฉัน...หวังว่า...คำตอบมันคงจะไม่ปฏิเสธที่ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายหรอกนะ”
“ ไม่หรอก...” ลีตัดสินใจพูดขึ้น ไคท์หันมามอง ราเดนยิ้มน้อย ๆ เขาจึงพูดต่อ
“ นาย...เป็นอะไรที่ล้ำค่ามากกว่าคำว่า “เพื่อน” เสียอีก” ลียิ้มอีกครั้ง ไคท์จึงยิ้มตอบ
“ ว่าแต่ทำไมเวลาพูดถึงปราการกษัตริย์นายถึงต้องหน้าบึ้งด้วยล่ะ” เมื่อพูดจบ ลีหน้าบึ้งอีกครั้ง แล้วเดินหนีไป เขามุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนวิชารูนโบราณ ไคท์จึงรีบเดินตามไป ส่วนราเดนกำลังตามพวกเขามาแต่มือของเขายังควานหาอะไรอยู่ในกระเป๋าอีกแล้ว
“ เฮ้ ทำไมไม่ตอบล่ะ” ไคท์หยุดเดินตาม ลีก็หยุดเดินเช่นกัน แล้วพูดขึ้น
“ ฉันเกลียดหมอนั่น”
“ หมอนั่น...เนลเยอร์น่ะเหรอ”
“ เออ นั่นแหละ” ไคท์ทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม
“ ทำไมล่ะ หรือว่านายเกลียดที่หมอนั่นมาหาเรื่องฉัน”
“ ทำไมนายมันเป็นพวกเจ้าปัญหาอย่างนี้นะ !!” ลีว้ากแล้วหันมามองหน้าไคท์ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ราเดนหยุดควานหาของในกระเป๋าแล้วดูเหตุการณ์ตรงหน้าแทน
“ เออสิ ! ฉันโมโหที่มันทำกับเพื่อนฉันแบบนี้ !!” ไคท์อึ้งไปสักพักแล้วค่อย ๆ หัวเราะออกมา แม้แต่ราเดนเองก็ยังหัวเราะตามไปด้วย
“ หัวเราะอะไรกันหา !!” ลีหันหน้ากลับ ไคท์เริ่มควบคุมตัวเองอยู่แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองลี
“ อืม ที่แท้นายก็ห่วงฉันนี่เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า วางใจได้” ว่าแล้วเขาก็เดินไปกอดคอลีจากข้างหลัง แต่อยู่ ๆ ลีกลับปัดแขนของไคท์อย่างรวดเร็ว งานนี้ไคท์งงกับการกระทำของเขา ลีเมื่อรู้สึกตัวแล้วก็พูดขึ้น
“ ฉันว่า...นายอย่าทำแบบนี้จะดีกว่านะ” ลีหัวเราะแห้ง ๆ
“ ทำไมล่ะ” ไคท์เริ่มงงอีกครั้ง ลีรีบก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของเขาอีกครั้ง
“ มัน...เอ่อ...มันไม่ดีก็แล้วกันนะ เวลาฉันถูกกอดคอจากข้างหลังฉันจะรู้สึกแปลก ๆ น่ะ”
“ อ้าว งั้นก็ได้ ฉันจะไม่ทำอีกก็ได้” ไคท์ยิ้มให้ลีอีกครั้ง ราเดนจึงพูดขึ้นมา
“ เมื่อไหร่จะเข้าเรียน” ไคท์กับลีมองหน้ากันทันที
“ จริงด้วย ! ทำไงดี ทันไหมเนี่ย” ลีเริ่มลุกลี้ลุกลน ราเดนถอนหายใจแล้วค่อย ๆ เดินมาทางพวกเขา พลางเรียกไม้เท้าของเขาออกมาด้วย
“ วาร์ป ทู เซาท์” ไม่นานพวกเขาก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องเรียนวิชารูนโบราณแล้ว
“ ไม่ต้องให้บอก แหม สมกับเป็นเพื่อนกันจริง ๆ” ลีตบไหล่ราเดนเบา ๆ แต่ราเดนตบหัวลีทันที
“ อะไรวะเนี่ย” ลีเริ่มมีน้ำโหอีกครั้ง ราเดนมองเขาอย่างเย็นชา
“ อย่าเล่นแบบนี้กับฉัน เดี๋ยวเตี้ยลง” ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าห้องไป ลีค่อย ๆ เก็บอารมณ์ของตัวเองทีละน้อย ๆ แล้วเดินตามไคท์ที่เข้าห้องไปแล้ว แน่นอนพวกเขาได้นั่งที่ด้านหลังสุดอีกแล้ว อาจารย์แก่ ๆ คนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือเล่มโต
“ คงมากันครบแล้วสินะ เมื่อกี้มีคนใช้วาร์ปมาใช่ไหม” ราเดนยกมือขึ้น
“ ผมใช้เองครับ” อาจารย์พยักหน้าน้อย ๆ แบบรับรู้
“ ฉันให้เธอ 50 คะแนน ต่อไปเธอต้องทำคะแนนต่อเองนะ แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าทำไมฉันให้คะแนนเธอแค่ครึ่งเดียว” ราเดนส่ายหน้า อาจารย์จึงพูดต่อไป
“ เพราะว่าเวทย์มนต์นี้เป็นอักษรรูนโบราณชนิดหนึ่ง เพียงแต่อยู่ในขั้นกลางของเวทย์มนต์รูน ถ้าจะให้ดี ก็ต้องเทเลพอร์ต ซึ่งมันจัดอยู่ในเวทย์ชั้นสูง เข้าใจนะ” ราเดนพยักหน้า การพยักหน้าของเขานั้นทำให้นักเรียนในปราการปราชญ์เริ่มซุบซิบกัน
“ อะไรกันน่ะ หมอนั่นอยู่ปราการนักรบไม่ใช่เหรอ”
“ ใช่น่ะสิ มันจะรู้ดีเกินไปหน่อยแล้วมั้ง ขนาดพวกเรายังทำกันไม่ได้เลย”
“ อย่าพูดดังไป เดี๋ยวพวกมันก็รู้หรอกว่าพวกเราน่ะเทียบมันไม่ติด”
“ ว่าแต่ไอ้คนที่นอนอยู่กับโต๊ะนั่นเก่งนักรึไง” หนึ่งในปราการปราชญ์ชี้นิ้วมาที่ลีที่กำลังนอนอยู่กับโต๊ะ
“ หาเรื่องใส่ตัวแล้วมั้ยล่ะ” ไคท์คิดพลางส่ายหัว แล้วนั่งเท้าคางด้วยความเบื่อหน่าย แน่นอนว่าสิ่งที่อาจารย์จดอยู่บนกระดานนั้นเขารู้หมดแล้ว ทำไงได้ หนังสือรูนเล่มนั้นในร้านของเขามีตั้งไม่รู้กี่เล่ม
“ ราเดน นายอย่าจดเลยจะดีกว่า” ไคท์พูดแต่เขาหันหน้าไปทางกระดาน
“ ใครว่าฉันจดล่ะ” ไคท์ตาโตก่อนที่จะหันไปดูที่โต๊ะของราเดนทันที ไม่มีแม้แต่อุปกรณ์การเรียนแต่อย่างใด
“ เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อนายจดทุกชั่วโมง” ไคท์มองหน้าราเดน เขาส่งสายตาเย็นชามาอีกแล้ว ก่อนที่จะเปิดปากตอบคำถามเขา
“ ไม่มีให้จด” ลีลืมตาขึ้นทันทีกับคำพูดของราเดนแล้วหันหน้ามาทางราเดน
“ หมายความว่าไง ไม่มีให้จด” ลีเริ่มมีสีหน้าเย็นชาขึ้น แม้แต่ไคท์เองยังเริ่มเดือด
“ โดนจิ๊กไป ตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนวิชาแรก” ราเดนตอบเอื่อย ๆ แล้วเท้าคางกับโต๊ะบ้าง
“ ปราการกษัตริย์แน่ ๆ” ลีพูดแล้วกัดฟันกรอด ไคท์เบิกตากว้าง
“ นายรู้ได้ไง”
“ เซนส์น่ะสิ” ลีตอบแล้วยืดตัวตรงพลางส่งสายตานักฆ่าไปทางพวกที่นินทาเขาอยู่เมื่อครู่ แล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า
“ อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่ได้ยิน” ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอ่านภาษาปากออก เลยรีบหันไปจดสมุดของพวกเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ แล้วจะเอายังไง” ไคท์ถามความเห็น ราเดนเหล่มองเขาแล้วค่อย ๆ พูดขึ้น
“ ไม่ต้องห่วง พอช่วงบ่าย เดี๋ยวพวกนั้นก็คืนเองแหละ”
“ รอน่ะสิ” ราเดนพยักหน้าน้อย ๆ แล้วมองไปทางกระดานอีกครั้ง ที่บัดนี้เต็มไปด้วยอักษรรูนทั้งกระดาน
“ คิดว่าพวกฉันเป็นเด็กรึไงเนี่ย อักษรเด็ก ๆ แบบนั้นพวกเราท่องได้กันหมดแล้ว” ทั้ง 3 คนพูดพร้อมกัน แล้วหันมาสบตากันเล็กน้อย ก่อนที่จะหัวเราะกันคิกคัก
ในห้องโถงของปราการนักรบ ลีกำลังกินอาหารของตัวเองอย่างรวดเร็วราวกับจะไปรบกับใครที่ไหน แน่ล่ะว่าต้องพวกปราการกษัตริย์ ราเดนค่อย ๆ กินอาหารของตัวเองแล้วมองลีเป็นระยะ ๆ ส่วนไคท์ก็กำลังกินอาหารของเขาพลางอ่านหนังสือไปด้วย แต่...
เปรี้ยง !!!
นักเรียนของปราการนักรบต่างก็ลุกฮือออกจากโต๊ะอาหาร เพราะสายฟ้าลูกหนึ่งได้ผ่ากลางหนังสือของไคท์ที่กำลังอ่านอยู่ แต่เขากลับไม่ขยับตัวซักนิด ราเดนมองหนังสือที่กลายเป็นเถ้าถ่านด้วยสายตาเย็นชา และอีกครั้งของเวทย์ใหม่ ลีขยับตัวอย่างรวดเร็วอีกครั้ง สิ่งที่ไคท์เห็นเป็นเพียงแสงสีขาวเรียวเล็กผ่านหน้าของเขาไป ส้อมที่ลีได้ปาออกไปนั้นมันปักอยู่ที่บานประตูที่ก่อนหน้านี้มีคนยืนอยู่ และกำลังร่ายเวทย์มาที่พวกเขา แต่ราเดนเองก็ไม่อยู่เป็นเป้านิ่งเพราะเขาได้สร้างไอเย็นรอบตัวของเขา
“ ชิ หนีไปจนได้ มันคงเป็นพวกเล่นเวทย์แน่ ๆ” ลีพูดอย่างแค้นเคือง
“ เป็นอะไรรึเปล่า” ราเดนหันมาถามไคท์ที่กำลังกินอาหารของตัวเองโดยไม่สนใจหนังสือของเขาเลย
“ ไม่ แค่เกือบ” ไคท์ตอบแล้วกินผักชิ้นสุดท้ายเข้าไปแล้วลุกขึ้น
“ ไปเถอะ” ลีพูดขึ้น ตอนนี้ตาของเขาไม่ใช่สีเขียวเข้มอีกแล้ว แต่กลายเป็นสีฟ้าสว่าง
“ ไม่เอาน่ะ” ไคท์ตบบ่าลีเบา ๆ เขาหันมามองไคท์ก่อนเดี๋ยวหนึ่งแล้วตาของเขาก็กลับเป็นสีเขียวเข้มดั่งเดิม
“ จะไปกันได้รึยัง” ราเดนเอ่ยขึ้น ไม่รอให้พูดซ้ำสองทั้งลีและไคท์ไปยืนข้างราเดน ตอนนี้เขาได้วาร์ปไปที่จุดนัดพบของการเรียนวิชาการรบแล้ว
“ มากันได้เจ๋งนี่” เนลเยอร์ปรบมือให้พวกเขา แล้วเดินเข้ามาหา ลีเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ทของเขา แต่เนลเยอร์ยกมือห้ามไว้
“ ไม่ ๆ คราวนี้ไม่ใช่ฉันที่จะมาสู้กับนาย อย่าลืมสินายอยู่ตำแหน่งไหน คนที่ฉันจะสู้ด้วยคือไคท์ เมสไซอาร์ส” เขาชี้นิ้วไปที่ไคท์ แต่ลีกลับพูดขึ้น
“ ไม่กล้ารึไง” เนลเยอร์หันขวับมาทันที แต่เขากลับหัวเราะออกมา
“ หึ หึ ไม่กล้ารึ น่าขำ ตอนนี้คู่ต่อสู้ของนายอยู่ข้างหลังต่างหาก” ลีรีบหันไปปามีดทันที
เคร้ง !!!
เสียงดาบและมีดที่กระทบพร้อมกัน บัดนี้ทั้งไคท์และลีได้เริ่มสู้กับคู่ของตัวเองแล้ว เนลเยอร์ตวัดดาบนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไคท์ก็กันได้เสมอ ทางด้านของลีก็กำลังดูคู่ต่อสู้ของตนเองที่กำลังหัวเราะอย่างหยุดไม่ได้ จนผมสีครามของเขาตกลงมาที่ใบหน้าเล็กน้อย เขาเสยผมขึ้นแล้วพูด
“ มันต้องแบบนี้สิ พี่ชาย ฝีมือเจ๋งนะ” เขามองลีด้วยนัยน์ตาสีแดงสด ลีขมวดคิ้วน้อย ๆ
“ ตั้งแต่ที่จำความได้ ไม่เห็นจะรู้เลยว่าฉันมีน้องชายด้วย” เขาหัวเราะอีกครั้ง
“ นั่นสินะ งั้นเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า”
“ ฉันไม่ว่างจะเล่นกับนาย”
“ งั้นเหรอ แต่ผมว่าคุณต้องเล่นนะ ในเมื่อมันเกี่ยวกับเจ้าชายแห่งเมืองน้ำแข็งด้วยนี่” คำพูดนี้ทำให้ไคท์และลีหยุดการต่อสู้ลงทันใด เมื่อพวกเขาสังเกตดูก็เห็นว่าราเดนไม่อยู่เสียแล้ว
“ นายเอาราเดนไปไว้ที่ไหน” ลีพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ จำเป็นด้วยเหรอที่จะต้องบอก ถ้าบอกแล้วก็ไม่ใช่เกมส์น่ะสิ”
“ นายเป็นใครกันแน่” ไคท์ตัดสินใจถามชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้าของลี เขาหันมามองไคท์เล็กน้อย แล้วยิ้มอย่างยินดี
“ ผมฮีสเซล อันเมสเดล หัวหน้าหน่วยวางแผนและลอบสังหาร” เขาตอบแล้วโค้งคำนับ
“ ฮีสเซล ไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีชีวิตอยู่นี่” ลียิ้มเยาะ แต่ฮีสเซลกลับส่งยิ้มเย็น ๆ มา
“ เอาล่ะครับ ตอนนี้จะตอบกันได้รึยังว่าจะเล่นหรือไม่เล่น”
“ ก็ได้ ฉันเล่น” ลีพูดขึ้น ไคท์ทำตาโตทันที
“ ไม่ ฉันก็...” ไคท์กำลังจะพูดต่อ แต่ลีขัดขึ้น
“ นายสู้กับหมอนั่นไป ทางนี้ฉันจัดการเอง” ฮีสเซลหัวเราะอีกครั้ง
“ งั้นเริ่มละนะครับ” เมื่อพูดจบเนลเยอร์ได้ลงดาบกับไคท์อีกเป็นครั้งที่ 2 งานนี้ไคท์ไม่ยั้งฝีมือ เขาโต้กลับทุกจังหวะถ้าเป็นไปได้ ส่วนลีนั้นกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“ จะเล่นกันยังไง” ลีถามขึ้นในขณะที่ฮีสเซลกำลังเล่นกับมีดอยู่
“ อืม...ทายกันว่าเขาจะอยู่ทางทิศไหนของป่านี้” เขาเสนอขึ้น ลียิ้มอย่างนึกสนุก
“ เอาสิ แล้วถ้าใครทายผิดล่ะ” ฮีสเซลส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทันที
“ ก็...” เขาปามีดตัดเส้นผมของลีไป 2-3 เส้น “ ให้คนที่ทายถูกปามีดไปยังฝ่ายตรงข้าม โดยที่ห้ามหลบดีมั้ยครับ แต่อย่าให้ตายล่ะ อย่างน้อยเอาแค่สาหัสพอ”
“ ได้ ฉันรับคำท้า ว่าแต่จะรู้ได้ไงว่าใครทายถูก” ลีถามขึ้นอีกครั้ง
“ ในป่านี้จะมีพวกของเราคนหนึ่งที่คุมตัวของราเดนอยู่ ถ้าทายได้ใกล้เคียงก็จะมีลูกไฟลอยขึ้น สีน้ำเงินของผมละกัน ส่วนสีแดงเป็นของพี่ชายนะ” ฮีสเซลหัวเราะ ลีหน้ามุ่ย
“ อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ชายนะ”
“ งั้นขอโทษด้วยครับ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า เขาอยู่ทางทิศเหนือหรือทิศใต้ของปราการกษัตริย์” เขายิ้ม ลีหลับตาครุ่นคิด
“ ทางเหนือ”
“ งั้นผมก็ทางใต้” เมื่อสิ้นสุดคำพูดของทั้ง 2 ฝ่ายก็มีลูกไฟลอยขึ้นฟ้า และมันก็เป็นสี...
“ ผมชนะ !!” ฮีสเซลร้องด้วยความยินดี ไคท์รีบหันมามองลีทันที
“ ลี !!!” ไม่ทันขาดคำ เนลเยอร์ก็ตวัดดาบมาที่เขาอีกแล้ว
“ แพ้ก็ต้องทำโทษ” ฮีสเซลปามีดออกไป มันเฉี่ยวไปโดนแก้มของลี เลือดสีแดงสดกำลังไหลลงมาบนแก้มของเขาทีละน้อย
“ ต่อไป” ลีพูดขึ้นต่อ งานนี้ฮีสเซลยิ้มอย่างนึกสนุกมากยิ่งขึ้น
“ งั้นเอาเป็น ทางทิศตะวันออกหรือทางทิศตะวันตกของปราการคีตะ”
“ ทิศตะวันตก” ลีพูดขึ้นอีกครั้งพลางปาดเลือดที่ไหลลงมา
“ งั้นก็ตะวันออก ประกาศผลได้” และอีกครั้ง ลูกไฟสีน้ำเงินพุ่งขึ้นสู่น่านฟ้า ไคท์เริ่มกระสับกระส่าย การกันดาบของเขาเริ่มแย่ลงเรื่อย ๆ ในขณะที่เนลเยอร์ก็ยังลงดาบหนักไม่ยั้งมือ
“ ผมชนะ” ฮีสเซลยิ้มอย่างยินดีและปามีดออกไป ปลายแหลมของมีดได้เฉี่ยวฝั่งตรงข้ามกัน แก้มทั้ง 2 ข้างของลีกำลังเต็มไปด้วยเลือดสีแดง แต่...เขากลับยิ้มออกมา
“ คุณยิ้มทำไมน่ะ” ฮีสเซลขมวดคิ้ว
“ ฉัน...ตลกตัวเองที่โง่อยู่ตั้งนาน” ลีพูดพลางยิ้มเยาะ
“ หมายความว่าไงครับ”
“ ความจริงฉันทายถูกทั้ง 2 ครั้ง แต่นายกลับชนะ บอกมาเถอะว่าฉันชนะทั้ง 2 ครั้ง” ลีพูดอย่างสบาย ๆ ฮีสเซลก็กำลังยิ้มอย่างพอใจ
“ สมแล้วที่เป็นคุณ ทำไมถึงรู้ล่ะ”
“ เพราะว่าราเดนห้ามไว้ยังไงล่ะ ทำไมรู้มั้ย” ฮีสเซลส่ายหน้าเบา ๆ
“ นั่นก็เพราะว่า...ราเดน เอาเลย !!!” ลีตะโกนก้อง
“ ไฟร์ วิง” น้ำเสียงเย็น ๆ ดังขึ้นมาจากทางป่า ลูกไฟสีแดงลอยอยู่บนฟ้าสักพัก อยู่ ๆ ก็เกิดร่างสีขาวมหึมาท่ามกลางท้องฟ้า ลียิ้มอย่างพอใจ ไคท์เริ่มมีแรงหึกเหิมอีกครั้ง สตรีมบินฝ่าเข้าไปในป่าและกลับขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง มันบินกลับเข้าป่าไป ลีหันไปทางฮีสเซลที่กำลังอึ้งอยู่กับเหตุการณ์เมื่อกี้นี้
“ ไง ตกใจล่ะสิ นี่แหละเป็นเหตุผลว่าทำไมราเดนถึงไม่ให้ใช้ลูกไฟสีแดง”
“ ใครบอก หมอนั่นมันรู้ต่างหาก” ราเดนพูดขึ้นข้างหูของลี เขากระโดดโหยง
“ อย่าเอาของเย็น ๆ มาใกล้ ๆ หูของฉันได้มั้ยเนี่ย” ลีโวยวาย
“ ฉันกลัวนายไม่ได้ยิน” ราเดนกล่าว แต่ลีเริ่มสงสัยกับคำพูดของราเดนเมื่อครู่
“ เดี๋ยวนะ หมอนั่นที่ว่านี่...” ลียังถามไม่จบ แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ หัวหน้าหน่วยเวทย์มนต์ เอิร์น เทลีบอร์...” ลีหันขวับไปมองก็พบกับชายในชุดคลุมสีขาว ผมสีดำยาวถึงกลางหลัง แต่สิ่งที่ไม่เหมือนคนทั่ว ๆ ไปคือ เขามีนัยน์ตาสีเหลืองอำพัน แต่ตาดำของเขากลับแค่เสี้ยวเล็ก ๆ
“ นั่นมัน...ตามังกร งั้นนายก็เป็นชนเผ่าคนครึ่งมังกรน่ะสิ” ลีพูดขึ้น
“ เอิร์น เมื่อกี้ไม่เป็นไรนะ” ฮีสเซลตะโกนถาม
“ อือ แล้ว...เนลเยอร์เมื่อไหร่จะเลิกสู้ล่ะ” เอิร์นชี้นิ้วไปทางเนลเยอร์และไคท์ที่บัดนี้ ไคท์ดูจะเริ่มเสียเปรียบเพราะเขาออกแรงในตอนแรกมากไป ลีที่เห็นดังนั้นก็จะวิ่งเข้ามาหา แต่ไคท์ตะโกนห้าม
“ อย่าเข้ามาลี ฉันจัดการได้”
“ แต่นายท่าทางไม่ไหวแล้วนะ” ลีเริ่มกระสับกระส่าย
“ ไม่เป็นไร...ฉัน...ฉันไหว” ไคท์เริ่มพูดไม่ไหว แต่เนลเยอร์ยิ้มเยาะ
“ อะไรกันเล่า มาได้แค่นี้เองเรอะ”
“ เนลเยอร์ ฉันขอถามอะไรซักอย่างสิ”
“ ได้เลย เพราะนี่อาจจะเป็นคำถามสุดท้ายที่นายอาจจะได้ถามฉัน”
“ ทำไม...นายถึงได้สู้กับฉัน” ลีชะงักกับคำถามที่ไคท์ถามเนลเยอร์ออกไป เนลเยอร์ยิ้มเย็น
“ ข้อแรก นายเด่นเกินไป ข้อสอง นายเก่งเกินไป และสุดท้าย...”
เคร้ง !!!
เนลเยอร์ตวัดดาบอย่างแรง ดาบของไคท์กระเด็นออกห่างจากเขาไป 10 เมตร ตอนนี้เขาไม่เหลืออาวุธแล้ว เนลเยอร์ยิ้มก่อนที่จะตอบอีกครั้ง
“ ฉันเกลียดนาย” ปลายดาบแหลมพุ่งเข้ามาหมายจะแทงไหล่ขวาของเขา ไคท์หลับตาแน่น เนลเยอร์ยิ้มอย่างคนมีชัยชนะ แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ฟึ่บ !!
ไคท์รู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆ ที่ไหลลงมาที่เขา มันคงเป็นเลือด เขาคิด แต่ว่าทำไมเขาไม่เจ็บเลยล่ะ ไคท์ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เลือดสีแดงสดไหลลงมาบนตัวเขา มือข้างหนึ่งจับดาบเอาไว้ก่อนที่จะถึงตัวเขา มือนั้นกำดาบแน่น...
“ ลี !!!” เนลเยอร์มีสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มเปิดปากถาม
“ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้”
“ นาย...อยากให้ฉันเกลียดไปมากกว่านี้รึไง” ลีส่งสายตาเย็นชาอีกครั้ง แต่มือของเขายังไม่ปล่อยดาบนั้นเลย ในขณะที่เลือดก็ค่อย ๆ ไหลมากขึ้น
“ ชิ !!” เนลเยอร์เก็บดาบพร้อม ๆ กับที่ลีเอามือออก ไคท์มองลีที่หันหลังให้เขา ราเดนค่อย ๆ เดินเข้ามาหาลี
“ กลับเหอะ” เอิร์นเรียกเนลเยอร์ เขาเดินไปทางเอิร์นก่อนแล้วส่งสายตาอาฆาตมาให้ ฮีสเซลกำลังมองลีอย่างทึ่ง ๆ ก่อนที่จะหันหลังตามเอิร์นไป
“ ทำไมต้องมาขวางด้วย” ไคท์ถามขึ้นเมื่อตั้งสติได้ ลีหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดเลือดที่กำลังไหลอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่าย ๆ
“ ไม่มีอะไร ก็บอกแล้วไงล่ะว่า ไม่อยากให้ใครแกล้งนาย”
“ อย่าทำแบบนี้สิ มา ฉันรักษาให้” ไคท์ดุลีแล้วเอื้อมมือไปจับมือของลีที่บาดเจ็บอยู่ เขาท่องเวทย์เบา ๆ
“ เคอร่า” บาดแผลของลีค่อย ๆ สมานตัวกันและปิดสนิทเป็นอย่างเดิม
“ ทีหลังอย่าทำอะไรแบบนี้รู้ไหม ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ในอันตรายก็เหอะ” ไคท์บอกกับลี
“ แต่ถ้านายกำลังจะตายล่ะ” ลีถามกลับ
“ ไม่เป็นไรหรอก เพราะว่า...” ไคท์หันหลังให้ลีและราเดน
“ ฉันจะตายก็ต่อเมื่อฉันได้ปกป้องพวกนาย” ว่าแล้วเขาก็เดินกลับไปที่ปราการนักรบ ราเดนลุกขึ้นหมายที่จะกลับปราการเหมือนกัน แต่ลีกลับหัวเราะขึ้นมา
“ นายหัวเราะทำไม”
“ ฉันขำหมอนั่นเป็นบ้า พูดอะไรออกมาน่าจะรู้ตัวนะ ในเมื่อตัวเองไม่สามารถปกป้องใครได้ แต่กลับพูดแบบนั้นมันฝืนชะตากรรมนี่นา” ลีพูดแล้วก้มหน้าลง ราเดนมองดูอยู่สักพัก
“ อย่าลืมสิ...หมอนั่นน่ะคิดจะฝืนชะตากรรมของตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนี่นา” พูดจบเขาก็เดินจากไป ลีที่ก้มหน้าอยู่ได้เงยหน้าขึ้นมา แล้วมองตามหลังราเดนอย่างเศร้า ๆ
“ เจ็บปวดล่ะสิ ที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น