ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ปลดผนึกโดยบังเอิญ
“ อีกแล้วเรอะ !!!” ไคท์ตะโกนออกมากลางโต๊ะอาหาร
“ อืม นายน่าจะไปตรวจร่างกายซักหน่อยนะ” ลีออกความเห็น
“ ฉันก็ว่างั้น แล้วยีนส์เป็นไงบ้าง” ไคท์ถามลีเพราะเมื่อวานนี้เขาสลบไปเสียก่อนที่จะจัดการกับบุคคลชุดดำเสร็จ
“ สบายดี...อ้อ...มานั่นแล้วไง” ลีชี้ไปที่ยีนส์ที่เดินมาทางไคท์แล้วนั่งลงข้างเขา
“ เมื่อวาน...ไม่เป็นไรนะ” ไคท์ถามยีนส์ เขาจึงมองกลับมาด้วยสายตาเย็น ๆ
“ ครับ...ไม่เป็นไร” ไคท์ขมวดคิ้ว
“ วันนี้ นายแปลก ๆ ไปนะ”
“ เหรอครับ” ยีนส์มองไปทางลีและราเดนที่กำลังส่งสายตาอย่างมีความหมายมาให้
“ ไคท์ ช่วยเอาหูมานี่หน่อยครับ” ไคท์จึงเงี่ยหูไปทางเขา ยีนส์ซุบซิบข้างหูของเขาไม่นาน ไคท์ก็ต้องร้องลั่นห้อง
“ หา !!!!” ไคท์ลุกขึ้นยืน ยีนส์จึงรีบล๊อคคอของไคท์ให้ลงมานั่งตามเดิม
“ เป็นความจริงครับ” เขาพูดกับไคท์เบา ๆ
“ งั้น...นายก็คือ มาร์ติน อีกคนหนึ่งของยีนส์น่ะสิ” เขาพยักหน้ากลับ
“ ช่วยเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะครับ ผมจะกลับร่างเดิมแล้ว”
“ เดี๋ยวก่อน” ไคท์รั้งไว้ มาร์ตินจึงกลับมานั่งลงตามเดิม
“ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ว่านายคือยีนส์ หรือมาร์ติน” มาร์ตินจ้องหน้าของไคท์ซักพัก
“ คุณเห็นตาของผมมั้ยครับ มันเป็นสีอะไร”
“ สีดำ”
“ ถ้าตาผมเป็นสีดำ นั่นแหละครับ มาร์ติน” ไคท์พยักหน้ารับรู้ แล้วมาร์ตินก็เดินจากไป
“ ว่าไงเพื่อน มีเรื่องเหลือเชื่อเยอะมั้ย” ลีถามไคท์ที่กำลังนั่งเหม่อลอย
“ อือ เยอะจนฉันสับสนแล้วล่ะ” ไคท์ทำหน้าเหวอ ราเดนกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น แต่ลีนั่งหน้าเครียดกับปฏิกิริยาของไคท์แทนที่จะตลก
“ แล้วจะทำไงดีเนี่ย” ลีส่ายหัวช้า ๆ แล้วมองหน้าไคท์อีกหน
แต่ดูเหมือนว่าไม่นานไคท์จะทำใจได้แล้ว เขาเริ่มปรับตัวเข้ากับยีนส์ได้เป็นอย่างดี แต่พฤติกรรมนี้ทำให้ลีเริ่มจะไม่ชอบยีนส์มากขึ้นทุกขณะ
วิชาประวัติศาสตร์...
“ คุณไคท์ครับ ตรงนี้คืออะไรเหรอครับ” ยีนส์ยื่นสัญลักษณ์บางอย่างให้ไคท์ดู
“ อ๋อ อักขระเวทย์มนต์โบราณ ต้นกำเนิดอักษรรูนน่ะ”
วิชาเวทย์มนต์...
“ คุณราเดนครับ ผมเสกน้ำแข็งไม่ได้” ยีนส์หันไปหาราเดนที่ยืนอยู่ข้างเขา
“ นายท่องมนต์ว่าไง...” ราเดนถามกลับเสียงเย็น
“ ก็ฟังนะครับ มากา...โซที” อีกครั้งที่เขาเสกก้อนหินออกมา น้ำตาของยีนส์เริ่มไหล
“ นายท่องมนต์ผิดนะ ต้องเป็น มากา...เซที เอ้า พูดใหม่สิ” ยีนส์พยักหน้า
“ มากา...เซที” น้ำแข็งก้อนหนึ่งหล่นตุ้บลงมาที่เท้าของเขา
“ ว้าว ทำได้แล้ว ขอบคุณครับ คุณราเดน”
“ ไม่เป็นไร...”
วิชากับดัก…
“ รอด้วยสิครับ คุณลี ผมติดกับดักอีกแล้ว” ยีนส์ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ลีหันกลับมาอย่างเหลืออด
“ แก้เองเซ่ !!!” ตะคอกไม่พอ แล้วยังเดินห่างออกไปอีก
“ แง้ !!! ช่วยด้วยสิครับ” เขาร้องอีก แต่ลีไม่สนและออกจากห้องคนเดียว ตามมาด้วยยีนส์ที่เนื้อตัวมอมแมมทำให้พวกเขาถูกหักคะแนน
“ ชิ !!!” ลีอุทานอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปเรียนวิชาต่อไป ในขณะที่ยีนส์วิ่งกระหืดกระหอบตามมา
“ อย่าเพิ่งไปครับ รอก่อน !!!!”
ห้องพิเศษก่อนเข้านอน...
ปึ้ง !!! เสียงเตะประตูอย่างแรง มันกระเด้งออกไปชนกับผนัง ไคท์ ลี และราเดนต่างก็มองไปที่ประตู และพบยีนส์ยืนอยู่แล้วเดินเข้ามาทางลีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ วันนี้นายแกล้งยีนส์อีกแล้วใช่มั้ย” มาร์ตินในร่างยีนส์พูดขึ้นเยียบเย็น
“ ทำไมถึงซวยแบบนี้วะ” ลีตะโกนออกมา ราเดนเดินไปปิดประตู ไคท์นั่งมองเหตุการณ์อย่างสนใจ
“ ใช่มั้ย ฉันถามดี ๆ นะ ลี เคลน๊อต”
“ เออ แล้วไง”
พลั่ก !!! ลีหน้าหงายไปตามแรงที่ถูกหมัดกระแทกมา ไคท์นั่งอ้าปากค้าง ราเดนยิ้มสะใจ มาร์ตินที่ดูจะพอใจแล้วกำลังจะเปิดประตู
ผัวะ !!! ลีไม่ยอมแพ้ เขาได้ปาหนังสือเล่มโตออกไปโดนหัวมาร์ตินเข้าอย่างจัง เขาค่อย ๆ หันหน้ามาช้า ๆ ในขณะที่ราเดนทำหน้าหงุดหงิด
“ เฮ้ ! นั่นมันหนังสือของฉันนะ” ราเดนว้ากออกมา
“ ช่างมันเหอะน่ะ” ลีโต้กลับ ไคท์ตาเป็นประกายเพราะจะได้เห็นคนอื่นตีกัน
“ มันจะมากไปแล้วนะ ลี เคลน๊อต” มาร์ตินพูดขึ้นเสียงเย็นจนกำแพงกลายเป็นน้ำแข็ง
“ เออ แน่จริงก็เข้ามาสิฟะ” ลีไม่ยอมแพ้ แม้แต่ราเดนเองก็เริ่มสร้างน้ำแข็งขึ้นมาเหมือนกัน ไคท์ผิวปากเบา ๆ
“ ว้าว สงครามสร้างน้ำแข็ง จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อนักฆ่าต้องเจอกับสองมนุษย์น้ำแข็งเคลื่อนที่ คนนึงร่ายเวทย์ได้ อีกคนฟันดาบได้ โอ้ว ช่างน่าชมเสียจริง” ตอนนี้เป้าสายตาของทุกคนมาหยุดที่ไคท์
“ เห็นเงียบ ๆ นึกว่าจะไม่กวนซะอีก ที่ไหนได้...” ลีเริ่มคนแรก
“ คุณไคท์ครับ ตอนแรกผมว่าจะไม่ทำอะไรคุณแล้วนะครับ” มาร์ตินพูดต่อ
“ นายโดนคนแรกแน่” เมื่อราเดนพูดจบ ทุกคนก็เข้าตะลุมบอลไคท์ทันที แต่คนอย่างไคท์มีหรือจะตกเป็นเป้านิ่ง เขารีบวิ่งไปทั่วห้อง หลบมีดของลีก็แล้ว แม้แต่คมดาบของมาร์ตินก็แล้ว ไหนจะมีดน้ำแข็งของราเดนอีก แต่เขายังหัวเราะสนุกสนาน
“ ไปฝึกใหม่เหอะไป” เขาเยาะเย้ย แต่พูดไม่ทันขาดคำ มีดนับสิบพุ่งเข้าใส่ทันที
“ เงียบไปเหอะ ถ้าเงียบไม่ได้เอามีดฉันไปคาบซะ”
“ ห่วยแตก” ไคท์หันไปแลบลิ้นใส่ลี เขาเดือดสุด ๆ ในขณะที่มาร์ตินและราเดนเลิกไล่ตาม แต่พากันนั่งดูสองคนนี้วิ่งไล่กันแทน
“ ฉันกลับก่อนนะ” มาร์ตินลาราเดนแล้วออกจากห้องไป
“ อ้าว งั้นฉันก็นั่งดูไอ้พวกนี้ตีกันคนเดียวน่ะสิ” ราเดนบ่น แต่เมื่อดูสถานการณ์แล้ว เขาจึงเดินไปเก็บหนังสือที่ลีขว้างออกไปเมื่อกี้นี้มานั่งอ่านที่โต๊ะ และปล่อยให้ลีวิ่งไล่ไคท์ต่อไป...
“ หยุดเดี๋ยวนี้” ลีตะโกน
“ เรื่องอะไรล่ะ” ไคท์สวนกลับ
“ ไม่หยุดใช่มั้ย ได้...” ลีพึมพัมกับแหวนก่อนที่จะเคลื่อนไหวตัวเองด้วยความเร็วสูง ไคท์ยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะจับเส้นทางที่ลีวิ่งไม่ได้ เพียงแค่สิบวินาทีเท่านั้น ลีก็ยิ้มหน้าบานอยู่ที่ระเบียง
“ ยิ้มอะไรของนาย” ไคท์ถามคิ้วชนกัน
“ นี่ อะไรเอ่ย ?” ลีทำเสียงทะเล้นก่อนที่จะชูลัคกี้ ไอเทมของไคท์ขึ้นมา
“ เฮ้ย ! เอาไปได้ยังไง” ไคท์มองตัวเองก่อนที่จะว้ากใส่ลี
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แน่จริงก็มาเอาคืนเด้”
“ หน๊อย อย่าหนีนะ” ไคท์พยายามคว้าลัคกี้ ไอเทมของเขาคืนมา เพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายของทั้งคู่ ทำให้อุณหภูมิในร่างกายของราเดนเริ่มสูงขึ้น
“ เอาคืนมานะ” ไคท์คว้าตรงนู้น จับตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้ซักที ส่วนลีเริ่มวิ่งไปเรื่อย ๆ และเป็นเพราะไคท์หน้ามืดเองหรือลีแกล้งลากผ้าห่มขวางไคท์กันแน่ ทำให้เขาเสียหลัก
“ ลี เอาคืนมา...อุ๊บ...” ไคท์เหยียบผ้าห่มที่ลงมากองกับพื้น ลีหยุดดูในขณะที่ราเดนตัดสินใจหันมาว้ากใส่ และประจวบเหมาะกับที่ไคท์ล้มลงมาพอดี
จุ๊บ !!!
ลีอ้าปากค้างทำลัคกี้ ไอเทมตกลงพื้น ไคท์ใช้มือข้างหนึ่งยันตัวเองเอาไว้แต่ไม่ทัน ราเดนก็อึ้งไปนานเพราะริมฝีปากของเขาได้สัมผัสกับแก้มของไคท์ ไคท์รีบผละตัวเองออกจากราเดนทันที อยู่ ๆ ก็มีแสงสว่างจ้ามาจากไคท์
“ นี่มัน...อะไรน่ะ” ราเดนยกแขนขึ้นบังแสงที่ส่องเข้าตา ลีหลับตาปี๋ เมื่อทั้งคู่รู้สึกว่าแสงสว่างได้ดับลงแล้วพวกเขาจึงลืมตาขึ้น...
“ เฮ้ย ! ไคท์ ทำไมนาย...” ลีชี้นิ้วไปที่ไคท์ที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงแล้วเพิ่งลืมตาขึ้นมา
“ จะไปรู้มั้ยเล่า ! อยู่ ๆ แสงมันก็จ้าขึ้นมา” เขาว้ากกลับ แต่...เอ๊ะ ! ทำไมเสียงเขามันเล็กลงล่ะ ราเดนเบิกตากว้างยิ่งกว่าไข่ห่าน
“ มะ...ไม่ใช่ พวกเราหมายถึง...นาย...” ราเดนพูดติด ๆ ขัด ๆ ไคท์จึงก้มลงมองดูตัวเอง
“ ว้าก !!!” ไคท์ร้องเสียงหลง แต่สำหรับลีและราเดนแล้วมันเหมือนกับเสียงกรี๊ดมากกว่า เพราะที่ที่เพื่อนของเขาลงไปนั่งนั้น ไม่กี่วินาทีก่อนเป็นไคท์ ชายหนุ่มผมดำสนิท แต่ตอนนี้...กลับมีหญิงสาวผมดำยาวลงมาถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีไม้โอ๊กกลมโต ผิวขาวประดุจหิมะ ริมฝีปากออกสีชมพูกำลังนั่งอยู่แทนที่ชายหนุ่ม
“ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไม ฉันถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ” ไคท์ถามเพื่อนทั้งสองของเขาที่กำลังนั่งนิ่ง...อึ้ง...ตะลึง...งึงงัน...กับภาพตรงหน้า
“ ไม่รู้...ฉันจนปัญญาจะตอบนาย” ลีส่ายหน้าแล้วก้มลงเก็บลัคกี้ ไอเทมของไคท์ขึ้นมา
“ ราเดน...นายตอบฉันได้มั้ย” ไคท์หันไปพึ่งราเดนที่กำลังนั่งนิ่ง
“ ฉัน...ไม่รู้” เขารีบหันหน้ากลับ เอามือกุมขมับ ช่วงเวลาแห่งความเงียบนี้เอง ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ ฉันรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ทุกคนรีบหันไปมองหาต้นเสียงทันที ก็พบกับอีเกิ้ล เหยี่ยวของไคท์เกาะอยู่ที่พนักพิงของเก้าอี้ข้างลีที่ยืนอยู่
“ เฮ้ย ! อีเกิ้ลพูดได้” ลีผงะถอยหลัง อีเกิ้ลส่ายหัวอย่างหนักใจ
“ น่าน้อยใจนัก ที่จำกันไม่ได้ เอาเถอะ งั้นฉันก็จะกลับร่างเดิมล่ะนะ”
แว่บ !!! แสงสว่างจ้าปะทะกับสายตาทุกคู่ที่อยู่ในห้อง เมื่อแสงดับแล้วทุกคนจึงลืมตาขึ้นมาก็พบกับชายหนุ่มผิวขาวเนียน ผมสีม่วงอ่อนจนเกือบเป็นสีขาวยาวลงมาถึงเอว นัยน์ตาสีครามที่ดูอ่อนโยน อยู่ในชุดสีขาว ผ้าบางทับกันหลาย ๆ ชั้น เสื้อคลุมสีขาวยาวถึงพื้น ในมือขวาของเขากำไม้เท้ายาวสีขาวบริสุทธิ์ บนหัวไม้เท้ามีลูกไฟสีฟ้าลอยอ้อยอิ่งอยู่ เขายิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะค่อย ๆ เดินมายังไคท์ที่นั่งอยู่บนเตียง แล้วคุกเข่าลงหนึ่งข้างพร้อมกับพูดขึ้น
“ ยินดีต้อนรับกลับมาครับ เจ้าหญิงแคธี”
“ อืม นายน่าจะไปตรวจร่างกายซักหน่อยนะ” ลีออกความเห็น
“ ฉันก็ว่างั้น แล้วยีนส์เป็นไงบ้าง” ไคท์ถามลีเพราะเมื่อวานนี้เขาสลบไปเสียก่อนที่จะจัดการกับบุคคลชุดดำเสร็จ
“ สบายดี...อ้อ...มานั่นแล้วไง” ลีชี้ไปที่ยีนส์ที่เดินมาทางไคท์แล้วนั่งลงข้างเขา
“ เมื่อวาน...ไม่เป็นไรนะ” ไคท์ถามยีนส์ เขาจึงมองกลับมาด้วยสายตาเย็น ๆ
“ ครับ...ไม่เป็นไร” ไคท์ขมวดคิ้ว
“ วันนี้ นายแปลก ๆ ไปนะ”
“ เหรอครับ” ยีนส์มองไปทางลีและราเดนที่กำลังส่งสายตาอย่างมีความหมายมาให้
“ ไคท์ ช่วยเอาหูมานี่หน่อยครับ” ไคท์จึงเงี่ยหูไปทางเขา ยีนส์ซุบซิบข้างหูของเขาไม่นาน ไคท์ก็ต้องร้องลั่นห้อง
“ หา !!!!” ไคท์ลุกขึ้นยืน ยีนส์จึงรีบล๊อคคอของไคท์ให้ลงมานั่งตามเดิม
“ เป็นความจริงครับ” เขาพูดกับไคท์เบา ๆ
“ งั้น...นายก็คือ มาร์ติน อีกคนหนึ่งของยีนส์น่ะสิ” เขาพยักหน้ากลับ
“ ช่วยเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะครับ ผมจะกลับร่างเดิมแล้ว”
“ เดี๋ยวก่อน” ไคท์รั้งไว้ มาร์ตินจึงกลับมานั่งลงตามเดิม
“ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ว่านายคือยีนส์ หรือมาร์ติน” มาร์ตินจ้องหน้าของไคท์ซักพัก
“ คุณเห็นตาของผมมั้ยครับ มันเป็นสีอะไร”
“ สีดำ”
“ ถ้าตาผมเป็นสีดำ นั่นแหละครับ มาร์ติน” ไคท์พยักหน้ารับรู้ แล้วมาร์ตินก็เดินจากไป
“ ว่าไงเพื่อน มีเรื่องเหลือเชื่อเยอะมั้ย” ลีถามไคท์ที่กำลังนั่งเหม่อลอย
“ อือ เยอะจนฉันสับสนแล้วล่ะ” ไคท์ทำหน้าเหวอ ราเดนกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น แต่ลีนั่งหน้าเครียดกับปฏิกิริยาของไคท์แทนที่จะตลก
“ แล้วจะทำไงดีเนี่ย” ลีส่ายหัวช้า ๆ แล้วมองหน้าไคท์อีกหน
แต่ดูเหมือนว่าไม่นานไคท์จะทำใจได้แล้ว เขาเริ่มปรับตัวเข้ากับยีนส์ได้เป็นอย่างดี แต่พฤติกรรมนี้ทำให้ลีเริ่มจะไม่ชอบยีนส์มากขึ้นทุกขณะ
วิชาประวัติศาสตร์...
“ คุณไคท์ครับ ตรงนี้คืออะไรเหรอครับ” ยีนส์ยื่นสัญลักษณ์บางอย่างให้ไคท์ดู
“ อ๋อ อักขระเวทย์มนต์โบราณ ต้นกำเนิดอักษรรูนน่ะ”
วิชาเวทย์มนต์...
“ คุณราเดนครับ ผมเสกน้ำแข็งไม่ได้” ยีนส์หันไปหาราเดนที่ยืนอยู่ข้างเขา
“ นายท่องมนต์ว่าไง...” ราเดนถามกลับเสียงเย็น
“ ก็ฟังนะครับ มากา...โซที” อีกครั้งที่เขาเสกก้อนหินออกมา น้ำตาของยีนส์เริ่มไหล
“ นายท่องมนต์ผิดนะ ต้องเป็น มากา...เซที เอ้า พูดใหม่สิ” ยีนส์พยักหน้า
“ มากา...เซที” น้ำแข็งก้อนหนึ่งหล่นตุ้บลงมาที่เท้าของเขา
“ ว้าว ทำได้แล้ว ขอบคุณครับ คุณราเดน”
“ ไม่เป็นไร...”
วิชากับดัก…
“ รอด้วยสิครับ คุณลี ผมติดกับดักอีกแล้ว” ยีนส์ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ลีหันกลับมาอย่างเหลืออด
“ แก้เองเซ่ !!!” ตะคอกไม่พอ แล้วยังเดินห่างออกไปอีก
“ แง้ !!! ช่วยด้วยสิครับ” เขาร้องอีก แต่ลีไม่สนและออกจากห้องคนเดียว ตามมาด้วยยีนส์ที่เนื้อตัวมอมแมมทำให้พวกเขาถูกหักคะแนน
“ ชิ !!!” ลีอุทานอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปเรียนวิชาต่อไป ในขณะที่ยีนส์วิ่งกระหืดกระหอบตามมา
“ อย่าเพิ่งไปครับ รอก่อน !!!!”
ห้องพิเศษก่อนเข้านอน...
ปึ้ง !!! เสียงเตะประตูอย่างแรง มันกระเด้งออกไปชนกับผนัง ไคท์ ลี และราเดนต่างก็มองไปที่ประตู และพบยีนส์ยืนอยู่แล้วเดินเข้ามาทางลีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“ วันนี้นายแกล้งยีนส์อีกแล้วใช่มั้ย” มาร์ตินในร่างยีนส์พูดขึ้นเยียบเย็น
“ ทำไมถึงซวยแบบนี้วะ” ลีตะโกนออกมา ราเดนเดินไปปิดประตู ไคท์นั่งมองเหตุการณ์อย่างสนใจ
“ ใช่มั้ย ฉันถามดี ๆ นะ ลี เคลน๊อต”
“ เออ แล้วไง”
พลั่ก !!! ลีหน้าหงายไปตามแรงที่ถูกหมัดกระแทกมา ไคท์นั่งอ้าปากค้าง ราเดนยิ้มสะใจ มาร์ตินที่ดูจะพอใจแล้วกำลังจะเปิดประตู
ผัวะ !!! ลีไม่ยอมแพ้ เขาได้ปาหนังสือเล่มโตออกไปโดนหัวมาร์ตินเข้าอย่างจัง เขาค่อย ๆ หันหน้ามาช้า ๆ ในขณะที่ราเดนทำหน้าหงุดหงิด
“ เฮ้ ! นั่นมันหนังสือของฉันนะ” ราเดนว้ากออกมา
“ ช่างมันเหอะน่ะ” ลีโต้กลับ ไคท์ตาเป็นประกายเพราะจะได้เห็นคนอื่นตีกัน
“ มันจะมากไปแล้วนะ ลี เคลน๊อต” มาร์ตินพูดขึ้นเสียงเย็นจนกำแพงกลายเป็นน้ำแข็ง
“ เออ แน่จริงก็เข้ามาสิฟะ” ลีไม่ยอมแพ้ แม้แต่ราเดนเองก็เริ่มสร้างน้ำแข็งขึ้นมาเหมือนกัน ไคท์ผิวปากเบา ๆ
“ ว้าว สงครามสร้างน้ำแข็ง จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อนักฆ่าต้องเจอกับสองมนุษย์น้ำแข็งเคลื่อนที่ คนนึงร่ายเวทย์ได้ อีกคนฟันดาบได้ โอ้ว ช่างน่าชมเสียจริง” ตอนนี้เป้าสายตาของทุกคนมาหยุดที่ไคท์
“ เห็นเงียบ ๆ นึกว่าจะไม่กวนซะอีก ที่ไหนได้...” ลีเริ่มคนแรก
“ คุณไคท์ครับ ตอนแรกผมว่าจะไม่ทำอะไรคุณแล้วนะครับ” มาร์ตินพูดต่อ
“ นายโดนคนแรกแน่” เมื่อราเดนพูดจบ ทุกคนก็เข้าตะลุมบอลไคท์ทันที แต่คนอย่างไคท์มีหรือจะตกเป็นเป้านิ่ง เขารีบวิ่งไปทั่วห้อง หลบมีดของลีก็แล้ว แม้แต่คมดาบของมาร์ตินก็แล้ว ไหนจะมีดน้ำแข็งของราเดนอีก แต่เขายังหัวเราะสนุกสนาน
“ ไปฝึกใหม่เหอะไป” เขาเยาะเย้ย แต่พูดไม่ทันขาดคำ มีดนับสิบพุ่งเข้าใส่ทันที
“ เงียบไปเหอะ ถ้าเงียบไม่ได้เอามีดฉันไปคาบซะ”
“ ห่วยแตก” ไคท์หันไปแลบลิ้นใส่ลี เขาเดือดสุด ๆ ในขณะที่มาร์ตินและราเดนเลิกไล่ตาม แต่พากันนั่งดูสองคนนี้วิ่งไล่กันแทน
“ ฉันกลับก่อนนะ” มาร์ตินลาราเดนแล้วออกจากห้องไป
“ อ้าว งั้นฉันก็นั่งดูไอ้พวกนี้ตีกันคนเดียวน่ะสิ” ราเดนบ่น แต่เมื่อดูสถานการณ์แล้ว เขาจึงเดินไปเก็บหนังสือที่ลีขว้างออกไปเมื่อกี้นี้มานั่งอ่านที่โต๊ะ และปล่อยให้ลีวิ่งไล่ไคท์ต่อไป...
“ หยุดเดี๋ยวนี้” ลีตะโกน
“ เรื่องอะไรล่ะ” ไคท์สวนกลับ
“ ไม่หยุดใช่มั้ย ได้...” ลีพึมพัมกับแหวนก่อนที่จะเคลื่อนไหวตัวเองด้วยความเร็วสูง ไคท์ยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะจับเส้นทางที่ลีวิ่งไม่ได้ เพียงแค่สิบวินาทีเท่านั้น ลีก็ยิ้มหน้าบานอยู่ที่ระเบียง
“ ยิ้มอะไรของนาย” ไคท์ถามคิ้วชนกัน
“ นี่ อะไรเอ่ย ?” ลีทำเสียงทะเล้นก่อนที่จะชูลัคกี้ ไอเทมของไคท์ขึ้นมา
“ เฮ้ย ! เอาไปได้ยังไง” ไคท์มองตัวเองก่อนที่จะว้ากใส่ลี
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แน่จริงก็มาเอาคืนเด้”
“ หน๊อย อย่าหนีนะ” ไคท์พยายามคว้าลัคกี้ ไอเทมของเขาคืนมา เพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายของทั้งคู่ ทำให้อุณหภูมิในร่างกายของราเดนเริ่มสูงขึ้น
“ เอาคืนมานะ” ไคท์คว้าตรงนู้น จับตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้ซักที ส่วนลีเริ่มวิ่งไปเรื่อย ๆ และเป็นเพราะไคท์หน้ามืดเองหรือลีแกล้งลากผ้าห่มขวางไคท์กันแน่ ทำให้เขาเสียหลัก
“ ลี เอาคืนมา...อุ๊บ...” ไคท์เหยียบผ้าห่มที่ลงมากองกับพื้น ลีหยุดดูในขณะที่ราเดนตัดสินใจหันมาว้ากใส่ และประจวบเหมาะกับที่ไคท์ล้มลงมาพอดี
จุ๊บ !!!
ลีอ้าปากค้างทำลัคกี้ ไอเทมตกลงพื้น ไคท์ใช้มือข้างหนึ่งยันตัวเองเอาไว้แต่ไม่ทัน ราเดนก็อึ้งไปนานเพราะริมฝีปากของเขาได้สัมผัสกับแก้มของไคท์ ไคท์รีบผละตัวเองออกจากราเดนทันที อยู่ ๆ ก็มีแสงสว่างจ้ามาจากไคท์
“ นี่มัน...อะไรน่ะ” ราเดนยกแขนขึ้นบังแสงที่ส่องเข้าตา ลีหลับตาปี๋ เมื่อทั้งคู่รู้สึกว่าแสงสว่างได้ดับลงแล้วพวกเขาจึงลืมตาขึ้น...
“ เฮ้ย ! ไคท์ ทำไมนาย...” ลีชี้นิ้วไปที่ไคท์ที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงแล้วเพิ่งลืมตาขึ้นมา
“ จะไปรู้มั้ยเล่า ! อยู่ ๆ แสงมันก็จ้าขึ้นมา” เขาว้ากกลับ แต่...เอ๊ะ ! ทำไมเสียงเขามันเล็กลงล่ะ ราเดนเบิกตากว้างยิ่งกว่าไข่ห่าน
“ มะ...ไม่ใช่ พวกเราหมายถึง...นาย...” ราเดนพูดติด ๆ ขัด ๆ ไคท์จึงก้มลงมองดูตัวเอง
“ ว้าก !!!” ไคท์ร้องเสียงหลง แต่สำหรับลีและราเดนแล้วมันเหมือนกับเสียงกรี๊ดมากกว่า เพราะที่ที่เพื่อนของเขาลงไปนั่งนั้น ไม่กี่วินาทีก่อนเป็นไคท์ ชายหนุ่มผมดำสนิท แต่ตอนนี้...กลับมีหญิงสาวผมดำยาวลงมาถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีไม้โอ๊กกลมโต ผิวขาวประดุจหิมะ ริมฝีปากออกสีชมพูกำลังนั่งอยู่แทนที่ชายหนุ่ม
“ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไม ฉันถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ” ไคท์ถามเพื่อนทั้งสองของเขาที่กำลังนั่งนิ่ง...อึ้ง...ตะลึง...งึงงัน...กับภาพตรงหน้า
“ ไม่รู้...ฉันจนปัญญาจะตอบนาย” ลีส่ายหน้าแล้วก้มลงเก็บลัคกี้ ไอเทมของไคท์ขึ้นมา
“ ราเดน...นายตอบฉันได้มั้ย” ไคท์หันไปพึ่งราเดนที่กำลังนั่งนิ่ง
“ ฉัน...ไม่รู้” เขารีบหันหน้ากลับ เอามือกุมขมับ ช่วงเวลาแห่งความเงียบนี้เอง ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ ฉันรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ทุกคนรีบหันไปมองหาต้นเสียงทันที ก็พบกับอีเกิ้ล เหยี่ยวของไคท์เกาะอยู่ที่พนักพิงของเก้าอี้ข้างลีที่ยืนอยู่
“ เฮ้ย ! อีเกิ้ลพูดได้” ลีผงะถอยหลัง อีเกิ้ลส่ายหัวอย่างหนักใจ
“ น่าน้อยใจนัก ที่จำกันไม่ได้ เอาเถอะ งั้นฉันก็จะกลับร่างเดิมล่ะนะ”
แว่บ !!! แสงสว่างจ้าปะทะกับสายตาทุกคู่ที่อยู่ในห้อง เมื่อแสงดับแล้วทุกคนจึงลืมตาขึ้นมาก็พบกับชายหนุ่มผิวขาวเนียน ผมสีม่วงอ่อนจนเกือบเป็นสีขาวยาวลงมาถึงเอว นัยน์ตาสีครามที่ดูอ่อนโยน อยู่ในชุดสีขาว ผ้าบางทับกันหลาย ๆ ชั้น เสื้อคลุมสีขาวยาวถึงพื้น ในมือขวาของเขากำไม้เท้ายาวสีขาวบริสุทธิ์ บนหัวไม้เท้ามีลูกไฟสีฟ้าลอยอ้อยอิ่งอยู่ เขายิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะค่อย ๆ เดินมายังไคท์ที่นั่งอยู่บนเตียง แล้วคุกเข่าลงหนึ่งข้างพร้อมกับพูดขึ้น
“ ยินดีต้อนรับกลับมาครับ เจ้าหญิงแคธี”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น