เล่ห์รักบุหงารำไป

ตอนที่ 2 : บทที่ 1 - 1

“โทรหาบุหงาไม่ติดเลยเหรอลำดวน” หญิงวัยห้าสิบกว่ามีเค้าโครงหน้าคล้ายบุหงากำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟาทำจากหวายกลางบ้าน

“ไม่ติดเลยค่ะคุณผู้หญิง” ลำดวนแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของบ้านมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก จากการพยายามโทรหาคุณหนูของบ้านมาตลอด หลังนายเชิดโทรมาบอก

“บางทีคุณหนูอาจไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนก็ได้นะคะคุณผู้หญิง” เธอพยายามมองโลกในแง่ดี แม้จะเพิ่งไปสำรวจเสื้อผ้าในตู้บุหงา เสื้อผ้าบางส่วนหายไป ถึงว่าช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาบุหงาไม่ให้เธอเตรียมเสื้อผ้าให้ดั่งปกติ

“โทรหาน้ำฝนกับแป้งได้ความว่ายังไงลำดวน” บัว คุณผู้หญิงของบ้านในวัยห้าสิบปลายๆ ไม่ได้ไปในทางที่ดีขนาดนั้น บุหงาไม่มีทางไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนด้วยการวิ่งหนีเชิดอย่างนั้นแน่

“ทั้งสองคนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ” ลำดวนพูดอย่างอับจนหนทาง เธอยังถูกเพื่อนสนิทของคุณหนูซักไซ้ใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ลำดวนนั้นเป็นแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของบ้าน การรักษาความลับเจ้านายนั้นเป็นเรื่องสำคัญยิ่งชีพ จึงตัดบทและวางสายเสีย

“อย่างนั้นเหรอ” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน นึกสงสัย ลูกสาวที่แสนเรียบร้อยของเธอ ทำไมอยู่ๆ ถึงพยศขึ้นมาได้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“แล้วนายเชิดล่ะ”

“สักครู่ค่ะ คุณผู้หญิง”

บัวคิดไม่ตก ระหว่างที่ลำดวนกำลังต่อสายหานายเชิด เธอใช้เวลานี้คิดทบทวนกับเอง จะจัดการนัดเย็นนี้อย่างดี ทั้งที่การนัดเจอกันระหว่างสองครอบครัวเป็นไปด้วยดีมาตลอด แล้วถ้าบุหงากลับมา บัวจะลงโทษลูกสาวคนเดียวของเธออย่างไร กับการไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ หนีขึ้นรถไปกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้

ผู้ชาย!

ใบหน้าแข็งค้าง เมื่อนึกได้ว่าลูกสาวคนเดียวของตนหนีขึ้นรถไปกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ บัวตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นี่มันผิดเพี้ยนไปจากการกระทำที่สมกับเป็นกุลสตรี นี่ไม่อาจยอมรับได้กับการกระทำอย่างนี้ เธอต้องเตรียมการลงโทษอย่างหนัก หากสามีเธอรู้เข้าจะทำอย่างไร จะเสื่อมเสียเกียรติขนาดไหน กับตระกูลที่สืบทอดกันมาเป็นร้อยๆ ปี

“ลำดวน!” เธอร้องเรียกชื่อแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของบ้าน

“ค่ะ ค่ะ” ลำดวนรีบขานรับ ใบหน้าซีดเผือด มือยังถือโทรศัพท์แนบหูเอาไว้

“อะไร เกิดอะไรขึ้น” ภาพที่แวบขึ้นมาในหัวเธอคือบุหงาเข้าโรงแรมกับผู้ชายคนนั้น หรือกระทั่งอยู่ในสถานที่โสมมอย่างโรงแรมม่านรูด มันทำให้เธออยากจะอาเจียนออกมา

“เชิด เชิดตามไปถึงสนามบินค่ะ”

“สนามบิน!” เสียงที่หลุดริมฝีปากออกมาแทบจะเป็นเสียงกรีดร้อง ทุกอย่างดูกลับตาลปัดไปหมด

สนามบินงั้นเหรอ

“เชิดตามไปทันเห็นรถเข้าไปในสนามบินค่ะ แต่รถเยอะกับทางที่วกวนทำให้คลาดกันค่ะ” ลำดวนทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้

นี่บุหงาคิดจะทำอะไรกัน

บัวยกมือขึ้นมากุมขมับ ลูกสาวที่เธอเฝ้าเลี้ยงอย่างทะนุถนอมมาตลอดกำลังทำอะไร บุหงาไม่เคยไปไหนโดยไม่มีคนติดตาม ยิ่งกับการเดินทางโดยสนามบินด้วยแล้ว

“คุณผู้หญิงครับ!” นายเชิดกลับมาแล้ว คนขับรถอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลำดวน เดินตรงรี่เข้าไปหาคุณผู้หญิงของบ้าน พร้อมจดหมายในมือ

“นั่นอะไร”

“ผมเจอจดหมายนี่เสียบไว้ที่เบาะหลังรถครับ ดูเหมือนว่าคุณหนูจะวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว”

เชิดหลุบสายตาลงต่ำ เขาถือวิสาสะอ่านข้อความในจดหมาย หลังจากหาที่จอดรถในสนามบินและคิดจะลงไปตามคุณหรือ เขาอาจจะต้องแจ้งตำรวจประจำสนามบินหรืออะไรก็ตาม แต่จดหมายนี่ทำให้เขาล้มเลิกความตั้งใจ เลือกที่จะกลับมาหาคุณผู้หญิงมากกว่า บางทีคุณผู้หญิงได้อ่านข้อความของคุณหนูจะเข้าใจอะไรมากขึ้น

บัวคว้าจดหมายในมือนายเชิดมาอ่านอย่างรวดเร็ว เธอปวดหัวตุบๆ ยามความเครียดรุมเร้า กวาดสายตาอ่านเนื้อหาจดหมายอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรน่าร้อนใจมากไปกว่านี้

สวัสดีค่ะคุณแม่ หนูบุหงาเองนะคะ หวังว่าคุณแม่หรือใครสักคนในบ้านจะจำลายมือหนูได้ คุณแม่ ป้าลำดวน ลุงเชิดคงตกใจน่าดูที่หนูหนีหายไปอย่างนี้ ทุกอย่างเป็นแผนของหนูเองค่ะ คุณแม่คงช็อกน่าดูพออ่านมาถึงตรงนี้ ไม่คิดว่าลูกสาวคนเดียวของคุณแม่จะกล้าทำอะไรอย่างนี้ หนูก็ตกใจตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ หนูคงต้องเดินตามทางที่คุณแม่ขีดเอาไว้ตลอดไป หนูยังไม่อยากแต่งงาน หนูอยากหางานทำ ใช้ชีวิตของตัวเอง คุณแม่ว่ามันแปลกไหมคะ เพื่อนรอบตัวหนูต่างทำงานตัวเป็นเกรียวเพื่อสร้างรากฐานครอบครัว แต่ตัวหนูเองกลับวิ่งไปตามโรงแรมต่างๆ เพื่อดูตัว ดูว่าใครเหมาะจะมาเป็นสามี มากกว่าจะหางานทำเพื่อสร้างคุณค่าของตัวเอง คุณแม่คงกำลังคิดว่าใครเอาความคิดอย่างนี้มาใส่สมองหนู หนูคิดได้ด้วยตัวเองค่ะ ลูกคุณแม่มีสมองคิดนะคะ แม้จะช้าไปหน่อยก็เถอะ หลังจากนี้หนูจะขอใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ใช้ชีวิตอย่างอิสระอย่างที่ควรเป็นในวัยยี่สิบแปดปี เมื่อทุกอย่างเข้าที่และหนูพร้อม หนูจะกลับไปกราบขอโทษคุณแม่ด้วยตัวเองค่ะ ขณะที่คุณแม่อ่านจดหมายหนูอยู่นี้ เครื่องบินน่าจะออกจากสนามบินไปแล้ว ได้โปรดรอสักนิด หนูจะส่งข่าวกลับมา และอย่าไปคาดคั้นกับเพื่อนๆ ของหนูเลยนะคะ พวกเธอไม่รู้เรื่องนี้ค่ะ หนูวางแผนทั้งหมดเอง

รักทุกคนค่ะ

“ลำดวน โทรหาคุณผู้ชาย!”

นี่ลูกทำอะไรของลูกน่ะ

บัวทรุดตัวลงนั่งกับโซฟา จดหมายในมือถูกขยำจนยับยู่ยี่

TALK

มาแล้วค่าาาา