ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ปัญหาของนักสืบ
.
มัยเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว เธอหันมายิ้มหวานให้กับผู้หมวดณรงค์
\" เรื่องก็มีแค่นี้แหละค่ะ ผู้หมวด สงสัยอะไรมั้ยคะ \" มัยพูดด้วยน้ำเสียงต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ หมวดณรงค์พลอยเออออไปด้วย
\" เออๆ ไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้งนะ...อ๊ะ ลืมไปต้องโทรรายงานสารวัตร \" ว่าแล้วเขาก็ล้วงเอาโทรศัพท์คู่ชีพออกมา ระหว่างรอให้อีกฝ่ายรับสายเขาก็สั่งให้จ่า ( คนเดิมอีกแล้ว ) จัดการเรื่องเขียนรายงานและการสอบปากคำที่เหลือให้เรียบร้อย อดีตผู้ต้องสงสัยทั้งสามรวมทั้งพวกเมถูกปล่อยเป็นอิสระด้วย สามสาวและหนึ่งหนุ่มพากันพูดคุยเรื่องคดีที่ผ่านมาสดๆร้อนๆ
\" เฮ้อ...น่าเบื่อจังเลยเนาะ คดีฆาตกรรมเวลาที่มีตำรวจมาเกี่ยวด้วยน่ะ เอาแต่ \' ปฏิบัติตามธรรมเนียมครับ \' อยู่นั่นแหละ \" ประโยคหลังก้อยพูดเลียนแบบผู้หมวดณรงค์ เธอทำน้ำเสียงได้ใกล้เคียงมาก เล่นเอาคนอื่นๆหัวเราะตามไปด้วย
\" จะว่าไปพี่ธัญหายไปไหนนะ \" เมหันไปมองรอบๆอย่างแปลกใจ
\" จะว่าไปเราทิ้งให้นากับพิมไปกินข้าวกันสองคนไม่ใช่เหรอ พี่ธัญอาจจะจับสองคนนั่นเป็นตัวประกันให้พวกเรายอมเล่าเรื่องให้ฟังก็ได้ \" มัยพูดทีเล่นทีจริง
\" ฉันว่ามันก็อาจมีส่วนนะ เห็นทุกทีพี่ธัญจะไม่ยอมไปจนกว่าจะได้ข่าวนี่นา \" เมคิดๆไปแล้วก็เห็นด้วย
\" นี่ๆ พวกเธอสองคนอย่าคิดอะไรบ้าๆนะ \" ก้อยชักนึกสยองขึ้นมา
\" งั้นเพื่อความกระจ่างเราก็ไปโรงอาหารกัน \" เมว่าแล้วก็ออกเดินนำหน้าไป คนอื่นๆเดินตาม
\" คดีครั้งนี้ไม่ค่อยตื่นเต้นเลยเนาะ จืดชืดยังไงก็ไม่รู้ \" ก้อยว่า โฮปยิ้มอย่างมีเลศนัย
\" เพราะว่ามันไม่ใช่คดีฆาตกรรมน่ะสิ \" เขาว่า แต่ก้อยไม่ทันได้ฟัง เธอเดินลงบันไดไปกับเมซะก่อน มัยรั้งท้ายเพราะเอาแต่คิดอะไรบางอย่าง ส่วนโฮปก็คอยดูมัยที่เดินกะเผลกอยู่
\" มัย.......!...หนูมัยยย.......!! \" เสียงใครสักคนตะโกนเรียกมัยจากทางด้านหลัง มัยหันไปมอง
\" รอ...ด้วย...มัย... \" หมวดณรงค์วิ่งหอบตามมา
\" เรียกมัยเฉยๆห้ามเติมคำว่าหนู ! \" มัยพูดด้วยเสียงหนักแน่นเมื่อผู้หมวดจอมเก๊กมาถึง เขาหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
\" ขอโทษครับคุณผู้หญิง \" เขาว่า มัยอ้าปากจะเถียง \" สารวัตรโทรมาบอกว่าเดี๋ยวให้คุณผู้หญิงไปพบที่สน.ด้วยครับ \" ผู้หมวดทำทีพูดประชด มัยฉุนกึกแต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้เขาก็ชิงพูดสอดขึ้นมาก่อน \" ถ้าไม่รังเกียจคุณผู้หญิงเชิญไปกับผมก็ได้นะครับ \"
\" ถ้าสารวัตรท่านว่างก็ไปตอนนี้เลยก็ได้ แล้วผู้หมวดว่างไปส่งรึเปล่าล่ะคะกลัวจะเสียเวลาผู้หมวดน่ะค่ะ \" มัยทำใจเย็นเอาไว้ เธอยิ้มหวานแฝงแววอำมหิตไปให้
\" ครับคุณลุงท่านก็บอกว่าให้มาเดี๋ยวนี้เลย แล้วผมก็ต้องกลับไปเขียนรายงานอยู่ดีไม่เสียเวลาหรอก \" ผู้หมวดกลับมาพูดแบบคนปกติอีกครั้ง มัยแอบถอนหายใจ ขณะที่เมและก้อยหัวเราะคิกคัก
\" อ้าว...แล้วมัยไม่ทานข้าวกลางวันเหรอ \" โฮปแทรกขึ้นมา เขาเดินมาแทรกตรงกลาง \" ไปทานข้าวก่อนแล้วค่อยไปก็ได้ เดี๋ยวฉันไปส่ง..นะ \"
\" เจ้าหนู ขอบอกว่าที่โรงพักของพวกเราน่ะไม่ยากจนถึงขนาดเลี้ยงข้าวเด็กผู้หญิงสักคนไม่ได้หรอก...นะ \" ผู้หมวดตอบแล้วหันมายิ้ม ทำเอาโฮปขนลุกเกรียว
\" เธอว่าบรรยากาศมันแปลกๆมั้ย เม \" ก้อยกับเมที่ยืนอยู่ที่ชานบันไดซุบซิบกันอยู่
\" นั่นดิ มันเหมือนคนจะแย่งแฟนกันยังไงก็ไม่รู้ \" เมว่า
\" เฮ้ย...สองคนนั่นไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย เธอว่ามัยเคยบอกไม่ใช่เหรอ \" ก้อยเถียง
\" อาจจะมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนก็ได้ ฉันว่า... \" เมซุบซิบ
ลงท้ายมัยก็ไปกับหมวดณรงค์จอมตื้อจนได้ ส่วนโฮปที่พ่ายแพ้กลับมาก็หันมาชวน...
\" ก้อย เราไปทานข้าวกันเถอะนะ \" เขาว่าแล้วก็ควงแขนก้อยเดินลงบันไดไป เมที่ยังงงๆอยู่ก็ตามไปอย่างเสียมิได้
\" คอยดูเถอะมัย วันหลังจะเอาคืน \" โฮปบ่นไปด้วยเดินไปด้วย มีเมและก้อยมองดูอย่างสงสัยยิ่ง
...................................................................................................
\" งั้นเราก็ไปกันเถอะค่ะ ผู้หมวด ไม่งั้นสารวัตรจะรอนาน \" มัยว่าแล้วเป็นคนเดินนำลงบันไดไปเช่นกัน ผู้หมวดเห็นเธอเดินกะเผลกอย่างนั้นก็สงสัยว่าไปทำอะไรมา
\" ตอนไปเข้าค่ายอาทิตย์ที่แล้วน่ะค่ะ ซุ่มซ่ามตกบ่อน้ำสูงซัก 7 เมตรได้มั้งคะ คุณหมอว่ากระดูกข้อเท้าแตก จนถึงตอนนี้ยังไม่หายสักที \" มัยอธิบายให้ผู้หมวดที่สงสัยเหลือเกินฟัง
\" เป็นงั้นเอง..ท่าทางเดินลำบากออก ตึกของโรงเรียนนี้ก็ทำไมมันกว้างจริงน้า \" ว่าแล้วผู้หมวดหนุ่มก็ก้มตัวลงอุ้มมัยขึ้นมาอย่างง่ายดาย ถ้ามีใครมองมาตอนนี้คงจะคิดว่าเหมือน \' เจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง \' แน่ๆ มัยรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว ก็ใครจะไปคิดว่าจะโดนผู้ชายที่อายุเท่านี้จู่โจม
\" อยู่เฉยๆน่า...เจ้าหญิง เดี๋ยวผมจะอุ้มไปอย่างนุ่มนวลที่สุดเลยรับรองว่าปลอดภัย \"
\" ปล่อยหนูลงเถอะค่ะ อายเขาถ้ามีใครมาเห็นเข้า... \" มัยดิ้นรน
\" ใครจะไปกล้าว่าอะไรตำรวจล่ะ จริงนะ ผมน่ะหลงรักเธออย่างจังตั้งแต่แรกเห็นเลยล่ะ ถึงจะอายุห่างกัน 6-7 ปีก็ไม่เห็นเป็นไร \" เขาว่าหน้าตาเฉย
\" รู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดอะไร ผู้หมวด \" มัยพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่รู้ทำไมเธอจึงนึกถึงโฮปขึ้นมา
ผลสุดท้ายมัยก็ต้องยอมให้ผู้หมวดอุ้มลงจากตึกชมรม โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวันคนจึงไปอยู่ที่โรงอาหารกันหมด มัยภาวนาขออย่าให้คนรู้จักหรือใครมาเห็นเข้าไม่งั้นคงโดนล้อไม่หยุดหย่อนแน่ แต่โชคชะตาเข้าข้าง เธอไปถึงรถของผู้หมวดอย่างปลอดภัย เขาวางเธอไว้ตรงที่นั่งข้างคนขับ สั่งงานตำรวจที่อยู่แถวนั้นก่อนที่จะออกรถไปยังสถานีตำรวจประจำธาราประสิทธิ์ซึ่งมัยเคยผ่านตอนย้ายมาที่นี่ใหม่ๆ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสารวัตรพิเชฐย้ายมาประจำที่นี่ อันที่จริงเรื่องเกี่ยวกับธาราประสิทธิ์นี่เธอก็ไม่ได้รู้
มากนัก ไม่รู้ทำไมทางโรงเรียนปิดข่าวได้ดีมาก เพราะฉะนั้นเวลาอยากรู้อะไรจึงจำเป็นต้องเข้ามาสืบเองเหมือนที่เธออยากรู้เรื่องพี่สาวนั่นแหละ
เมื่อมาถึงที่หมายคราวนี้มัยรีบเดินอย่างระวังตัวเพื่อไม่ให้ถูกอุ้มอีก การถูกคนอื่นมาถูกเนื้อต้องตัวถึงขนาดมาอุ้มกันนี่มัยไม่ค่อยชอบนัก โดยเฉพาะถ้าอีกฝ่ายเป็นตำรวจยิ่งรู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก เธอถอนหายใจแล้วก็เดินเข้าไปในโรงพัก รู้สึกว่าที่ธาราประสิทธิ์นี่อะไรก็ดูหรูไปหมด ขนาดสถานีตำรวจก็ยังทันสมัยกว่าบางจังหวัดเสียอีก ถ้าเกิดคนไม่รู้คงจะนึกว่าตัวเองยืนอยู่หน้าลอบบี้โรงแรมมากกว่าอยู่ต่อหน้าร้อยเวร พื้นก็ปูกระเบื้องที่ถูกขัดจนมันวับ ตัวอาคารก็สะอาดเอี่ยมอ่อง ภายในติดแอร์เย็นฉ่ำตั้งแต่เดินเข้ามาเลยทีเดียว มัยยืนงงอยู่สักครู่ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งวางบนไหล่ของเธอ มัยหันไปมอง ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มมาให้
\" สวัสดีค่ะ ลุงเชฐ \" มัยตอบพร้อมรอยยิ้ม
\" สวัสดี หนูมัย แหม...ไม่ได้เจอกันซะนานเป็นสาวสวยขึ้นเยอะเลยนี่ \"
\" ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ คุณลุงสิคะเจอกันกี่ครั้งก็ยังหนุ่มแน่นเหมือนเดิม \"
\" อย่ามายอกันให้ดีใจเลยน่า ลุงน่ะแก่แล้ว เฮ้อ..พวกเราก็เอาแต่ชมกันเองอยู่นั่นแหละ มาคุยกันในห้องรับแขกนี่ดีกว่า \" พิเชฐว่าแล้วก็พามัยไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง ที่หน้าห้องมีป้ายติดว่า \' สารวัตรใหญ่ประจำสถานีตำรวจภูธรธาราประสิทธิ์ \' ห้องนี้คงจะเป็นห้องทำงานของสารวัตรพิเชฐแน่ๆ แต่ห้องนี้ก็มีประตูเชื่อมไปยังห้องอีกห้องซึ่งก็เป็นห้องรับแขกที่สารวัตรพูดถึงนั่นเอง เขาทำท่าเชิญให้มัยนั่งเมื่อมาถึงที่ห้องแล้ว
\" คุณลุงมีธุระสำคัญอะไรรึเปล่าคะ ถึงเรียกหนูมาพบเป็นการส่วนตัวแบบนี้ \" มัยถาม เธอพยายามสังเกตสีหน้าท่าทางของฝ่ายตรงข้ามเพื่อที่จะคาดการณ์ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
\" เอาน่า...อย่าทำหน้าหวาดระแวงอย่างนั้นสิ ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากเจอลูกสาวอีกคนที่ไม่ได้เจอมานานเฉยๆ...\" เขาหยุดแล้วมองหน้ามัยอย่างพินิจพิเคราะห์อย่างจริงจัง \" หนูน่ะดูเข้มแข็งขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากเลยนะ ถ้าพ่อกับแม่หนูที่อยู่บนสวรรค์ได้รับรู้ พวกเขาคงจะดีใจมาก \"
\" หนูไม่ได้เข้มแข็งอะไรสักหน่อย แล้วก็...คุณลุงอย่าพูดถึงเรื่องตอนนั้นอีกเลยได้ไหมคะ \" มัยว่า
\" ไม่ดีเหรอ เพราะเรื่องนั้นทำให้พวกเราได้รู้จักกันนะ \" เขานิ่งไปอีกครั้ง \" เมื่อครู่นี้เจ้ากรโทรมาหาลุง \" พิเชฐดพูดเรียบๆแต่ก็มีผลต่อผู้ฟังตามที่คาดไว้
\" อะไรนะคะ... \" มัยผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ \" กร..กรเขาติดต่อมาเหรอคะ แล้วเขาอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างคะ เขาหายไปไหนมาคะ แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ \" มัยยิงคำถามเป็นชุด
\" เจ้าลูกบ้าแค่บอกว่า \' ผมกรนะครับ ฝากบอกมัยด้วยว่าผมสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง ผมคอยปกป้องมัยอยู่ข้างๆเสมอ ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือผมจะปรากฏตัวออกมาช่วยทันที แล้วก็ให้เธอดูแลตัวเองด้วยอย่าหักโหมเกินไป คุณพ่อเองก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ... \' แค่นี้แหละแล้วมันก็วางสายไปเลย ให้ตายสิ \"
\" อย่างงั้นเหรอคะ... \" มัยทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม แสงแห่งความหวังสักครู่มอดดับไปเสียแล้ว
\" แต่ลุงสงสัยคำพูดของหมอนั่นมากกว่า ที่ว่ามันคอยปกป้องหนูมัยอยู่ข้างๆเสมอน่ะ \"
\" คุณลุงคิดว่าเขาอาจจะแอบอยู่ใกล้ๆโดยที่เราไม่รู้ตัวงั้นเหรอคะ จะว่าไปแล้ว... \" มัยครุ่นคิด คนที่น่าจะเป็นไปได้มันก็มีอยู่ แต่มันก็...
\" แต่แหม ขอบใจมากนะหนูมัยที่ช่วยเจ้ารงค์หลานไม่เอาถ่านของลุงไขคดีน่ะ ไม่งั้นลุงคงต้องปวดหัวกับมันอีกแน่ \" พิเชฐเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างรวดเร็ว มัยอึ้งๆ
\" ไม่เป็นไรค่ะ ถือเป็นการศึกษาดูงานไปในตัว \" มัยพูดเสียงเรียบ พิเชฐยิ้ม
\" งั้นเรอะ ดีๆ ดูจากท่าทางนี้คงจะไปกันได้ล่ะสินะ ลุงก็ว่าลุงเลือกคนไม่ผิดนะ \" เขาถาม มัยยิ้มฝืดๆ ถ้าพิเชฐรู้เรื่องเมื่อครู่ล่ะก็เธอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
\" อ๊ะๆ ป่านนี้แล้วรึเนี่ย พึ่งได้คุยกันแป๊บเดียวเอง \" สารวัตรหนุ่มเหลือน้อยเอ่ยขึ้นหลังจาก้มลงดูนาฬิกา มัยเหลือบไปเห็นนาฬิกาข้างผนังบอกเวลาบ่ายสามโมง
\' จริงด้วย เวลาผ่านไปเร็วจัง \' เธอคิดในใจ
\" วันหลังเราค่อยมาคุยกันใหม่นะ ตอนนี้ลุงมีงานด่วนน่ะต้องรีบไป รออยู่นี่แป๊บเดี๋ยวลุงให้เจ้ารงค์มันไปส่งนะ ดูแลตัวเองให้ดีล่ะหนูมัย \"
\" คุณลุงก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ สวัสดีค่ะ... \" มัยไหว้อย่างสวยงามพร้อมรอยยิ้ม แต่หลังจากที่พิเชฐออกจากห้องไปมัยก็หน้าสลดขึ้นมาทันที
\" เธออยู่ที่ไหนกันแน่นะกร...\" มัยรำพึงกับตัวเอง \"...ทำไมถึงไม่กลับมาล่ะ ทั้งๆที่ฉันอยากพบเธอถึงขนาดนี้... \" แล้วเธอก็ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาซึ่งอ่อนยวบลงไปราวกับใจของเธอที่กำลังห่อเหี่ยวอยู่ตอนนี้
\" หนูมัย...ไปทานมื้อกลางวันกันเถอะ ผู้หมวดหนุ่มสุดหล่อจะเลี้ยงหนูมัยเอง \" เสียงหมวดณรงค์ดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง มัยเงยหน้าขึ้นดูอย่างลอยๆ ผู้หมวดเพิ่งจะเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้ม
\" บอกแล้วไงคะว่าอย่าเรียกหนูมัย...\" มัยพูดอย่างไร้อารมณ์ ผู้หมวดแปลกใจ
\" โกรธอะไรอีกละ \" เขาพึมพัมคนเดียว มัยที่ใจลอยอยู่ก็ไม่ได้ยิน
\" ผู้หมวดนี่แปลกจังเลยนะคะ ตอนที่ไปที่เกิดเหตุทำเป็นวางมาดขรึม ทีตอนนี้ทำมาเป็นทะเล้น \" มัยพูด ผู้หมวดยิ้มทะเล้น
\" คนมันก็ต้องรักษาภาพพจน์กันบ้างล่ะครับ...ว่าแต่หนู...\" เขาสะดุดเมื่อเห็นมัยค้อนขวับเข้าให้ \" อ๊ะ..เอ่อ..ว่าแต่มัยจะทานอะไรล่ะ หิวจะแย่ตั้งบ่ายสามแล้ว \" หมวดณรงค์ชี้ชวนไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ มัยเห็นว่าเป็นคนละคันกับเมื่อครู่
\" เมื่อกี้รถของทางราชการน่ะ ส่วนนี่รถของผมจริงแท้แน่นอน \" เขาย้ำเมื่อเห็นมัยทำหน้าไม่เชื่อ
\" หนูทานอะไรก็ได้ ว่าแต่ผู้หมวดจะพาไปไหนคะ \" มัยถาม เธอสำรวจดูรถเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีพิรุธ
\" อากาศร้อนๆตอนบ่ายไปกินแอร์ในห้างดีกว่านะ \" เขาพูดหน้าตาเฉย มัยเลิกคิ้ว
\" ตอนนี้ยังไม่เลิกงานไม่ใช่เหรอคะ รึว่าหลานสารวัตรได้สิทธิพิเศษ \" เธอว่าอย่างสงสัย
\" ไม่เป็นไร ที่ธาราประสิทธิ์นี่ไม่ขึ้นตรงกับทางรัฐบาลหรอก ใครเคลียร์งานเสร็จก่อนก็ปิ๊กบ้าน ฮ่าๆๆ \" หมวดณรงค์พูดอย่างอารมณ์ดี
\" งั้นก็แล้วแต่หมวดเถอะค่ะ \" มัยว่าเซ็งๆอย่างจำยอม แต่ดูเหมือนผู้หมวดจะไม่สังเกตเห็น ถ้าจะพูดถึงปัญหาที่ยิ่งใหญ่และซับซ้อนที่สุดของนักสืบก็คงจะหนีไม่พ้นปัญหาของตัวเองนั่นแหละ
มัยเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว เธอหันมายิ้มหวานให้กับผู้หมวดณรงค์
\" เรื่องก็มีแค่นี้แหละค่ะ ผู้หมวด สงสัยอะไรมั้ยคะ \" มัยพูดด้วยน้ำเสียงต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ หมวดณรงค์พลอยเออออไปด้วย
\" เออๆ ไม่มีอะไรแล้วล่ะมั้งนะ...อ๊ะ ลืมไปต้องโทรรายงานสารวัตร \" ว่าแล้วเขาก็ล้วงเอาโทรศัพท์คู่ชีพออกมา ระหว่างรอให้อีกฝ่ายรับสายเขาก็สั่งให้จ่า ( คนเดิมอีกแล้ว ) จัดการเรื่องเขียนรายงานและการสอบปากคำที่เหลือให้เรียบร้อย อดีตผู้ต้องสงสัยทั้งสามรวมทั้งพวกเมถูกปล่อยเป็นอิสระด้วย สามสาวและหนึ่งหนุ่มพากันพูดคุยเรื่องคดีที่ผ่านมาสดๆร้อนๆ
\" เฮ้อ...น่าเบื่อจังเลยเนาะ คดีฆาตกรรมเวลาที่มีตำรวจมาเกี่ยวด้วยน่ะ เอาแต่ \' ปฏิบัติตามธรรมเนียมครับ \' อยู่นั่นแหละ \" ประโยคหลังก้อยพูดเลียนแบบผู้หมวดณรงค์ เธอทำน้ำเสียงได้ใกล้เคียงมาก เล่นเอาคนอื่นๆหัวเราะตามไปด้วย
\" จะว่าไปพี่ธัญหายไปไหนนะ \" เมหันไปมองรอบๆอย่างแปลกใจ
\" จะว่าไปเราทิ้งให้นากับพิมไปกินข้าวกันสองคนไม่ใช่เหรอ พี่ธัญอาจจะจับสองคนนั่นเป็นตัวประกันให้พวกเรายอมเล่าเรื่องให้ฟังก็ได้ \" มัยพูดทีเล่นทีจริง
\" ฉันว่ามันก็อาจมีส่วนนะ เห็นทุกทีพี่ธัญจะไม่ยอมไปจนกว่าจะได้ข่าวนี่นา \" เมคิดๆไปแล้วก็เห็นด้วย
\" นี่ๆ พวกเธอสองคนอย่าคิดอะไรบ้าๆนะ \" ก้อยชักนึกสยองขึ้นมา
\" งั้นเพื่อความกระจ่างเราก็ไปโรงอาหารกัน \" เมว่าแล้วก็ออกเดินนำหน้าไป คนอื่นๆเดินตาม
\" คดีครั้งนี้ไม่ค่อยตื่นเต้นเลยเนาะ จืดชืดยังไงก็ไม่รู้ \" ก้อยว่า โฮปยิ้มอย่างมีเลศนัย
\" เพราะว่ามันไม่ใช่คดีฆาตกรรมน่ะสิ \" เขาว่า แต่ก้อยไม่ทันได้ฟัง เธอเดินลงบันไดไปกับเมซะก่อน มัยรั้งท้ายเพราะเอาแต่คิดอะไรบางอย่าง ส่วนโฮปก็คอยดูมัยที่เดินกะเผลกอยู่
\" มัย.......!...หนูมัยยย.......!! \" เสียงใครสักคนตะโกนเรียกมัยจากทางด้านหลัง มัยหันไปมอง
\" รอ...ด้วย...มัย... \" หมวดณรงค์วิ่งหอบตามมา
\" เรียกมัยเฉยๆห้ามเติมคำว่าหนู ! \" มัยพูดด้วยเสียงหนักแน่นเมื่อผู้หมวดจอมเก๊กมาถึง เขาหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
\" ขอโทษครับคุณผู้หญิง \" เขาว่า มัยอ้าปากจะเถียง \" สารวัตรโทรมาบอกว่าเดี๋ยวให้คุณผู้หญิงไปพบที่สน.ด้วยครับ \" ผู้หมวดทำทีพูดประชด มัยฉุนกึกแต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้เขาก็ชิงพูดสอดขึ้นมาก่อน \" ถ้าไม่รังเกียจคุณผู้หญิงเชิญไปกับผมก็ได้นะครับ \"
\" ถ้าสารวัตรท่านว่างก็ไปตอนนี้เลยก็ได้ แล้วผู้หมวดว่างไปส่งรึเปล่าล่ะคะกลัวจะเสียเวลาผู้หมวดน่ะค่ะ \" มัยทำใจเย็นเอาไว้ เธอยิ้มหวานแฝงแววอำมหิตไปให้
\" ครับคุณลุงท่านก็บอกว่าให้มาเดี๋ยวนี้เลย แล้วผมก็ต้องกลับไปเขียนรายงานอยู่ดีไม่เสียเวลาหรอก \" ผู้หมวดกลับมาพูดแบบคนปกติอีกครั้ง มัยแอบถอนหายใจ ขณะที่เมและก้อยหัวเราะคิกคัก
\" อ้าว...แล้วมัยไม่ทานข้าวกลางวันเหรอ \" โฮปแทรกขึ้นมา เขาเดินมาแทรกตรงกลาง \" ไปทานข้าวก่อนแล้วค่อยไปก็ได้ เดี๋ยวฉันไปส่ง..นะ \"
\" เจ้าหนู ขอบอกว่าที่โรงพักของพวกเราน่ะไม่ยากจนถึงขนาดเลี้ยงข้าวเด็กผู้หญิงสักคนไม่ได้หรอก...นะ \" ผู้หมวดตอบแล้วหันมายิ้ม ทำเอาโฮปขนลุกเกรียว
\" เธอว่าบรรยากาศมันแปลกๆมั้ย เม \" ก้อยกับเมที่ยืนอยู่ที่ชานบันไดซุบซิบกันอยู่
\" นั่นดิ มันเหมือนคนจะแย่งแฟนกันยังไงก็ไม่รู้ \" เมว่า
\" เฮ้ย...สองคนนั่นไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย เธอว่ามัยเคยบอกไม่ใช่เหรอ \" ก้อยเถียง
\" อาจจะมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนก็ได้ ฉันว่า... \" เมซุบซิบ
ลงท้ายมัยก็ไปกับหมวดณรงค์จอมตื้อจนได้ ส่วนโฮปที่พ่ายแพ้กลับมาก็หันมาชวน...
\" ก้อย เราไปทานข้าวกันเถอะนะ \" เขาว่าแล้วก็ควงแขนก้อยเดินลงบันไดไป เมที่ยังงงๆอยู่ก็ตามไปอย่างเสียมิได้
\" คอยดูเถอะมัย วันหลังจะเอาคืน \" โฮปบ่นไปด้วยเดินไปด้วย มีเมและก้อยมองดูอย่างสงสัยยิ่ง
...................................................................................................
\" งั้นเราก็ไปกันเถอะค่ะ ผู้หมวด ไม่งั้นสารวัตรจะรอนาน \" มัยว่าแล้วเป็นคนเดินนำลงบันไดไปเช่นกัน ผู้หมวดเห็นเธอเดินกะเผลกอย่างนั้นก็สงสัยว่าไปทำอะไรมา
\" ตอนไปเข้าค่ายอาทิตย์ที่แล้วน่ะค่ะ ซุ่มซ่ามตกบ่อน้ำสูงซัก 7 เมตรได้มั้งคะ คุณหมอว่ากระดูกข้อเท้าแตก จนถึงตอนนี้ยังไม่หายสักที \" มัยอธิบายให้ผู้หมวดที่สงสัยเหลือเกินฟัง
\" เป็นงั้นเอง..ท่าทางเดินลำบากออก ตึกของโรงเรียนนี้ก็ทำไมมันกว้างจริงน้า \" ว่าแล้วผู้หมวดหนุ่มก็ก้มตัวลงอุ้มมัยขึ้นมาอย่างง่ายดาย ถ้ามีใครมองมาตอนนี้คงจะคิดว่าเหมือน \' เจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง \' แน่ๆ มัยรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว ก็ใครจะไปคิดว่าจะโดนผู้ชายที่อายุเท่านี้จู่โจม
\" อยู่เฉยๆน่า...เจ้าหญิง เดี๋ยวผมจะอุ้มไปอย่างนุ่มนวลที่สุดเลยรับรองว่าปลอดภัย \"
\" ปล่อยหนูลงเถอะค่ะ อายเขาถ้ามีใครมาเห็นเข้า... \" มัยดิ้นรน
\" ใครจะไปกล้าว่าอะไรตำรวจล่ะ จริงนะ ผมน่ะหลงรักเธออย่างจังตั้งแต่แรกเห็นเลยล่ะ ถึงจะอายุห่างกัน 6-7 ปีก็ไม่เห็นเป็นไร \" เขาว่าหน้าตาเฉย
\" รู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังพูดอะไร ผู้หมวด \" มัยพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่รู้ทำไมเธอจึงนึกถึงโฮปขึ้นมา
ผลสุดท้ายมัยก็ต้องยอมให้ผู้หมวดอุ้มลงจากตึกชมรม โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวันคนจึงไปอยู่ที่โรงอาหารกันหมด มัยภาวนาขออย่าให้คนรู้จักหรือใครมาเห็นเข้าไม่งั้นคงโดนล้อไม่หยุดหย่อนแน่ แต่โชคชะตาเข้าข้าง เธอไปถึงรถของผู้หมวดอย่างปลอดภัย เขาวางเธอไว้ตรงที่นั่งข้างคนขับ สั่งงานตำรวจที่อยู่แถวนั้นก่อนที่จะออกรถไปยังสถานีตำรวจประจำธาราประสิทธิ์ซึ่งมัยเคยผ่านตอนย้ายมาที่นี่ใหม่ๆ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสารวัตรพิเชฐย้ายมาประจำที่นี่ อันที่จริงเรื่องเกี่ยวกับธาราประสิทธิ์นี่เธอก็ไม่ได้รู้
มากนัก ไม่รู้ทำไมทางโรงเรียนปิดข่าวได้ดีมาก เพราะฉะนั้นเวลาอยากรู้อะไรจึงจำเป็นต้องเข้ามาสืบเองเหมือนที่เธออยากรู้เรื่องพี่สาวนั่นแหละ
เมื่อมาถึงที่หมายคราวนี้มัยรีบเดินอย่างระวังตัวเพื่อไม่ให้ถูกอุ้มอีก การถูกคนอื่นมาถูกเนื้อต้องตัวถึงขนาดมาอุ้มกันนี่มัยไม่ค่อยชอบนัก โดยเฉพาะถ้าอีกฝ่ายเป็นตำรวจยิ่งรู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก เธอถอนหายใจแล้วก็เดินเข้าไปในโรงพัก รู้สึกว่าที่ธาราประสิทธิ์นี่อะไรก็ดูหรูไปหมด ขนาดสถานีตำรวจก็ยังทันสมัยกว่าบางจังหวัดเสียอีก ถ้าเกิดคนไม่รู้คงจะนึกว่าตัวเองยืนอยู่หน้าลอบบี้โรงแรมมากกว่าอยู่ต่อหน้าร้อยเวร พื้นก็ปูกระเบื้องที่ถูกขัดจนมันวับ ตัวอาคารก็สะอาดเอี่ยมอ่อง ภายในติดแอร์เย็นฉ่ำตั้งแต่เดินเข้ามาเลยทีเดียว มัยยืนงงอยู่สักครู่ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งวางบนไหล่ของเธอ มัยหันไปมอง ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มมาให้
\" สวัสดีค่ะ ลุงเชฐ \" มัยตอบพร้อมรอยยิ้ม
\" สวัสดี หนูมัย แหม...ไม่ได้เจอกันซะนานเป็นสาวสวยขึ้นเยอะเลยนี่ \"
\" ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ คุณลุงสิคะเจอกันกี่ครั้งก็ยังหนุ่มแน่นเหมือนเดิม \"
\" อย่ามายอกันให้ดีใจเลยน่า ลุงน่ะแก่แล้ว เฮ้อ..พวกเราก็เอาแต่ชมกันเองอยู่นั่นแหละ มาคุยกันในห้องรับแขกนี่ดีกว่า \" พิเชฐว่าแล้วก็พามัยไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง ที่หน้าห้องมีป้ายติดว่า \' สารวัตรใหญ่ประจำสถานีตำรวจภูธรธาราประสิทธิ์ \' ห้องนี้คงจะเป็นห้องทำงานของสารวัตรพิเชฐแน่ๆ แต่ห้องนี้ก็มีประตูเชื่อมไปยังห้องอีกห้องซึ่งก็เป็นห้องรับแขกที่สารวัตรพูดถึงนั่นเอง เขาทำท่าเชิญให้มัยนั่งเมื่อมาถึงที่ห้องแล้ว
\" คุณลุงมีธุระสำคัญอะไรรึเปล่าคะ ถึงเรียกหนูมาพบเป็นการส่วนตัวแบบนี้ \" มัยถาม เธอพยายามสังเกตสีหน้าท่าทางของฝ่ายตรงข้ามเพื่อที่จะคาดการณ์ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่
\" เอาน่า...อย่าทำหน้าหวาดระแวงอย่างนั้นสิ ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากเจอลูกสาวอีกคนที่ไม่ได้เจอมานานเฉยๆ...\" เขาหยุดแล้วมองหน้ามัยอย่างพินิจพิเคราะห์อย่างจริงจัง \" หนูน่ะดูเข้มแข็งขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากเลยนะ ถ้าพ่อกับแม่หนูที่อยู่บนสวรรค์ได้รับรู้ พวกเขาคงจะดีใจมาก \"
\" หนูไม่ได้เข้มแข็งอะไรสักหน่อย แล้วก็...คุณลุงอย่าพูดถึงเรื่องตอนนั้นอีกเลยได้ไหมคะ \" มัยว่า
\" ไม่ดีเหรอ เพราะเรื่องนั้นทำให้พวกเราได้รู้จักกันนะ \" เขานิ่งไปอีกครั้ง \" เมื่อครู่นี้เจ้ากรโทรมาหาลุง \" พิเชฐดพูดเรียบๆแต่ก็มีผลต่อผู้ฟังตามที่คาดไว้
\" อะไรนะคะ... \" มัยผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ \" กร..กรเขาติดต่อมาเหรอคะ แล้วเขาอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างคะ เขาหายไปไหนมาคะ แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ \" มัยยิงคำถามเป็นชุด
\" เจ้าลูกบ้าแค่บอกว่า \' ผมกรนะครับ ฝากบอกมัยด้วยว่าผมสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง ผมคอยปกป้องมัยอยู่ข้างๆเสมอ ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือผมจะปรากฏตัวออกมาช่วยทันที แล้วก็ให้เธอดูแลตัวเองด้วยอย่าหักโหมเกินไป คุณพ่อเองก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ... \' แค่นี้แหละแล้วมันก็วางสายไปเลย ให้ตายสิ \"
\" อย่างงั้นเหรอคะ... \" มัยทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม แสงแห่งความหวังสักครู่มอดดับไปเสียแล้ว
\" แต่ลุงสงสัยคำพูดของหมอนั่นมากกว่า ที่ว่ามันคอยปกป้องหนูมัยอยู่ข้างๆเสมอน่ะ \"
\" คุณลุงคิดว่าเขาอาจจะแอบอยู่ใกล้ๆโดยที่เราไม่รู้ตัวงั้นเหรอคะ จะว่าไปแล้ว... \" มัยครุ่นคิด คนที่น่าจะเป็นไปได้มันก็มีอยู่ แต่มันก็...
\" แต่แหม ขอบใจมากนะหนูมัยที่ช่วยเจ้ารงค์หลานไม่เอาถ่านของลุงไขคดีน่ะ ไม่งั้นลุงคงต้องปวดหัวกับมันอีกแน่ \" พิเชฐเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างรวดเร็ว มัยอึ้งๆ
\" ไม่เป็นไรค่ะ ถือเป็นการศึกษาดูงานไปในตัว \" มัยพูดเสียงเรียบ พิเชฐยิ้ม
\" งั้นเรอะ ดีๆ ดูจากท่าทางนี้คงจะไปกันได้ล่ะสินะ ลุงก็ว่าลุงเลือกคนไม่ผิดนะ \" เขาถาม มัยยิ้มฝืดๆ ถ้าพิเชฐรู้เรื่องเมื่อครู่ล่ะก็เธอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
\" อ๊ะๆ ป่านนี้แล้วรึเนี่ย พึ่งได้คุยกันแป๊บเดียวเอง \" สารวัตรหนุ่มเหลือน้อยเอ่ยขึ้นหลังจาก้มลงดูนาฬิกา มัยเหลือบไปเห็นนาฬิกาข้างผนังบอกเวลาบ่ายสามโมง
\' จริงด้วย เวลาผ่านไปเร็วจัง \' เธอคิดในใจ
\" วันหลังเราค่อยมาคุยกันใหม่นะ ตอนนี้ลุงมีงานด่วนน่ะต้องรีบไป รออยู่นี่แป๊บเดี๋ยวลุงให้เจ้ารงค์มันไปส่งนะ ดูแลตัวเองให้ดีล่ะหนูมัย \"
\" คุณลุงก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ สวัสดีค่ะ... \" มัยไหว้อย่างสวยงามพร้อมรอยยิ้ม แต่หลังจากที่พิเชฐออกจากห้องไปมัยก็หน้าสลดขึ้นมาทันที
\" เธออยู่ที่ไหนกันแน่นะกร...\" มัยรำพึงกับตัวเอง \"...ทำไมถึงไม่กลับมาล่ะ ทั้งๆที่ฉันอยากพบเธอถึงขนาดนี้... \" แล้วเธอก็ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาซึ่งอ่อนยวบลงไปราวกับใจของเธอที่กำลังห่อเหี่ยวอยู่ตอนนี้
\" หนูมัย...ไปทานมื้อกลางวันกันเถอะ ผู้หมวดหนุ่มสุดหล่อจะเลี้ยงหนูมัยเอง \" เสียงหมวดณรงค์ดังแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง มัยเงยหน้าขึ้นดูอย่างลอยๆ ผู้หมวดเพิ่งจะเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้ม
\" บอกแล้วไงคะว่าอย่าเรียกหนูมัย...\" มัยพูดอย่างไร้อารมณ์ ผู้หมวดแปลกใจ
\" โกรธอะไรอีกละ \" เขาพึมพัมคนเดียว มัยที่ใจลอยอยู่ก็ไม่ได้ยิน
\" ผู้หมวดนี่แปลกจังเลยนะคะ ตอนที่ไปที่เกิดเหตุทำเป็นวางมาดขรึม ทีตอนนี้ทำมาเป็นทะเล้น \" มัยพูด ผู้หมวดยิ้มทะเล้น
\" คนมันก็ต้องรักษาภาพพจน์กันบ้างล่ะครับ...ว่าแต่หนู...\" เขาสะดุดเมื่อเห็นมัยค้อนขวับเข้าให้ \" อ๊ะ..เอ่อ..ว่าแต่มัยจะทานอะไรล่ะ หิวจะแย่ตั้งบ่ายสามแล้ว \" หมวดณรงค์ชี้ชวนไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ มัยเห็นว่าเป็นคนละคันกับเมื่อครู่
\" เมื่อกี้รถของทางราชการน่ะ ส่วนนี่รถของผมจริงแท้แน่นอน \" เขาย้ำเมื่อเห็นมัยทำหน้าไม่เชื่อ
\" หนูทานอะไรก็ได้ ว่าแต่ผู้หมวดจะพาไปไหนคะ \" มัยถาม เธอสำรวจดูรถเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีพิรุธ
\" อากาศร้อนๆตอนบ่ายไปกินแอร์ในห้างดีกว่านะ \" เขาพูดหน้าตาเฉย มัยเลิกคิ้ว
\" ตอนนี้ยังไม่เลิกงานไม่ใช่เหรอคะ รึว่าหลานสารวัตรได้สิทธิพิเศษ \" เธอว่าอย่างสงสัย
\" ไม่เป็นไร ที่ธาราประสิทธิ์นี่ไม่ขึ้นตรงกับทางรัฐบาลหรอก ใครเคลียร์งานเสร็จก่อนก็ปิ๊กบ้าน ฮ่าๆๆ \" หมวดณรงค์พูดอย่างอารมณ์ดี
\" งั้นก็แล้วแต่หมวดเถอะค่ะ \" มัยว่าเซ็งๆอย่างจำยอม แต่ดูเหมือนผู้หมวดจะไม่สังเกตเห็น ถ้าจะพูดถึงปัญหาที่ยิ่งใหญ่และซับซ้อนที่สุดของนักสืบก็คงจะหนีไม่พ้นปัญหาของตัวเองนั่นแหละ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น