ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : \' แค่น้อยใจ \'
.
การสอบปากคำเริ่มขึ้นในที่สุด
\" ฉันชื่อสุภาณี อินทรสิทธิ์ อยู่ม.5 / 7 แล้วฉันเป็นผู้ต้องสงสัยได้ยังไง ตำรวจสมัยนี้เป็นยังไงกันเนี่ย \" สุภาณีพูด เธอเป็นหนึ่งในเจ้าแม่ของชมรมการแสดงที่พวกรุ่นน้องเรียกกันว่า \' นีนี่ เจ้าแม่จอมบงการ \' เป็นคนอารมณ์ร้อนเหมือนกับเบนซ์เพื่อนของเธอที่เคยเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีงูดิน และไม่ค่อยจะชอบหน้าพวกชมรมหนังสือพิมพ์เหมือนกันอีกทั้งสองจึงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
\" เธออยู่ชมรมเดียวกับผู้ตายสินะ ได้ยินว่าเป็นรองประธานชมรมด้วยนี่ แล้วรู้จักกันบ้างไหม \" หมวดณรงค์พูดต่อ มัยนั่งฟังอยู่ใกล้ๆอย่างแสนจะเบื่อ \' ทำไมน้า พวกตำรวจถึงชอบถามคำถามซ้ำซากกันอยู่ได้ทุกครั้งเลย \' ถ้าเป็นเธอจะถามตรงๆไปเลย แต่ยังไงก็ตามเรื่องพวกนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับคดีบ้างก็ได้เธอจึงจำต้องฟังต่อไป
\" ก็..ไม่ค่อยจะรู้จักอะไรกันเท่าไหร่หรอก เป็นรุ่นน้องที่ตั้งใจดีเหมือนกัน และก็ใช้งานง่ายดี \" เธอว่า \" แล้วฉันก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขาด้วยไม่ต้องถามให้เสียเวลาหรอก \" เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ดูจากท่าทางแสดงว่าเธอคงจะเบื่อเต็มที
\" เราต้องสอบถามตามธรรมเนียมน่ะ แล้วเธอพอจะรู้ไหมว่าผู้ตายมีคนที่ไม่ชอบหรือไม่ถูกกันบ้างรึเปล่า \" ผู้หมวดว่า นีนี่ทำท่าครุ่นคิด
\" ก็..จากที่ดูๆก็พอจะมีนะ เพราะการที่เด็กคนนั้นเป็นคนตั้งใจดีก็เลยเป็นคนโปรดของยัยเบนซ์ คนอื่นๆก็เลยหมั่นไส้เข้าบ้างแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะกลัวยัยเบนซ์อีกนั่นแหละ อืม..คนที่แสดงออกโจ่งแจ้งหน่อยก็มียัยนั่นแหละ \" เธอบุ้ยใบ้ไปทางผู้ต้องสงสัยหญิงอีกคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ เธอเอาแต่ผูกเชื่อกรองเท้ามาครู่หนึ่งแล้ว
\" เข้าใจล่ะ เป็นอันว่าเธอไม่มีความแค้นอะไรกับผู้ตายสินะ แต่ขอถามอีกหน่อยนะ ตอนเกิดเหตุทำไมเธอถึงไปอยู่แถวๆนั้นได้ล่ะ แล้วทำไมต้องใส่ชุดแบบนี้ในวันอย่างนี้ด้วยล่ะ \" เขาถามอย่างเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย แต่นีนี่ก็ไม่ได้มีท่าทีร้อนรนอะไร
\" ก็..ตอนนั้นตั้งใจจะไปว่ายน้ำหน่อยน่ะแต่จะให้ใส่ชุดว่ายน้ำเดินทั่วโรงเรียนใครๆคงหาว่าบ้าพอดีก็เลยสวมชุดวอร์มทับเพราะง่ายดี พอดีละครเรื่องหน้าของชมรมเราเป็นเรื่องที่ต้องผจญภัยโลดโผนหน่อยก็เลยอยากจะรักษาเชฟให้ปราดเปรียวคล่องตัวหน่อย ผิดด้วยงั้นเหรอ หมดคำถามแล้วใช่ไหม \" เธอว่าฉุนๆ แล้วลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินหนีไป ผู้หมวดพูดตามหลังว่าให้รออยู่ก่อนอย่าพึ่งไปไหน เพราะต้องให้เจ้าหน้าที่ค้นตัวก่อน
\" เฮ่อ..เด็กสมัยนี้เป็นอย่างไปเสียหมดละมั้ง \" เขาพึมพัม แล้วหันไปเห็นมัยที่ไปช่วยเจ้าหน้าที่ในการค้นตัวด้วยพอดี \" อ้อ ยกเว้นไว้อย่างน้อยคนนึงล่ะ \"
\" เอ่อ..ลืมถามไปเลย ตฤณมัย เธอรู้ไหมว่าคนชื่อเบนซ์ที่เขาพูดถึงเป็นใคร แล้วก็เป็นคนยังไงกัน \" หมวดณรงค์หันมาถามมัย
\" เป็นประธานชมรมการแสดงน่ะค่ะ ส่วนนิสัยก็เหมือนเพื่อนเธอนั่นแหละค่ะ \" มัยว่า ผู้หมวดพยักหน้าอย่างขรึมๆ
\" พอจะนึกออกว่าเป็นคนยังไง ประธานกับรองประธานชมรม..เข้ากันได้ดีเหลือเกิน.. \" เขาว่าแล้วเรียกคนต่อไปมาสอบปากคำ
พวกเมเองก็ต้องถูกสอบไปด้วยเพราะเป็นคนกลุ่มแรกที่พบศพ ทั้งสามคงนั่งจับเจ่ากันอย่างคนที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ส่วนโฮปก็เอาแต่ชะเง้อไปทางห้องที่มีการสอบปากคำกันอยู่
\" แปลกจังเลยเนาะ ที่เรียกไปถามทีละคนแบบนี้น่ะ \" เมว่าหลังจากเงียบมานาน เธอหันไปดูรุ่นพี่อีกสองคนที่นั่งอยู่อีกฟากอย่างหวาดๆ
\" แปลกตรงไหนกันล่ะ \" ก้อยว่า เธอเองดูจะเบื่อเต็มทีที่ต้องมานั่งแบบนี้
\" คือยังงี้ ในนิยายสืบสวนส่วนใหญ่นะ ฉันเห็นพวกตำรวจชอบเอาผู้ต้องสงสัยมารวมกันแล้วก็เรียงหน้ากันถามเลยน่ะก็เลยคิดวานี่มันแปลกๆ \" เมว่า
\" นั่นน่ะสิ ฉันเองก็ลืมคิดไป แล้วนายว่าไงล่ะ \" ก้อยหันไปถามโฮป
\" ฉันคิดว่าที่ตำรวจเขาทำแบบนี้คงเป็นเพราะถ้าเอาผู้ต้องสงสัยมารวมๆกันเข้าแล้วคนที่ถูกถามทีหลังก็หาข้อแก้ตัวได้จากคำแก้ตัวของคนก่อนหน้าล่ะมั้ง \" เขาว่า \" ก็เลยเล่นแบบถามทีละคนแล้วก็เอามาเทียบดูว่าตรงกันรึเปล่า..อะไรประมาณนี้ล่ะมั้ง \" เด็กหนุ่มพูด เขายังคงไม่ถอนสายตาจากห้องๆนั้น
\" มัยก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างเนาะ แล้วพวกเราต้องรออีกนานเท่าไหร่เนี่ย \" เมพูดพร้อมถอนหายใจ
ในห้องสืบสวนบรรยากาศก็ชวนให้ง่วงนอนเช่นเดิม แต่มัยก็ทนฟังอย่างตั้งใจ หมวดณรงค์ก็ยังคงถามคำถามซ้ำๆซากๆกับผู้ต้องสงสัยคนต่อไป คราวนี้เป็นสมาชิกชมรมการแสดงเช่นกันชื่อศิริโสภา ( ที่มัยคิดว่า\'เวอร์มาก ) อยู่ชั้นม.5 เธอเป็นผู้หญิงอีกคนที่ลักษณะตรงตามที่มัยว่า เท่าที่ฟังเธอเป็นคนที่สนิทกับ เจน ผู้ตายพอสมควร แต่ดูท่าความสัมพันธ์จะกระเดียดไปทางร้ายมากกว่า เธอว่า \" เพราะฉันไม่ชอบหน้ามันน่ะสิ เฮอะทำเป็นเด็กดีเลียประธานชมรมอยู่นั่นแหละ คงหวังจะได้เป็นนางเอกมั้ง \" ทว่าจากการสอบถามไปก็ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้จงเกลียดจงชังถึงขนาดจะไปฆ่าใครได้ แล้วต่อไปก็เป็นคำถามสุดท้าย
\" แล้วทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้ไปอยู่ในที่แบบนั้นด้วยล่ะ สวมชุดวอร์มซะขนาดนั้น อากาศก็ไม่ได้หนาวซะหน่อย \" หมวดณรงค์พูดหลังจากที่หูชาไปหมดเพราะเสียงของเธอ
\" ก็ไม่มีอะไรนี่แค่อยากจะไปตีแบดหน่อยน่ะไปกับ...อ้าวแล้วทำไมฉันต้องบอกคุณตำรวจด้วยล่ะว่าไปกับใครน่ะ \" เธอว่าอย่างไม่พอใจ
\" ผมถามเฉยๆว่าใส่ทำไม ไม่ได้ถามว่าไปทำอะไรกับใครนี่นา เอ๊ะ...เธอนี่ทำเป็นกินปูนร้อนท้องไปได้ \" เขาว่าก่อนจะบอกให้เธอออกไปพร้อมกับเรียกคนสุดท้ายเข้ามาคราวนี้เป็นรุ่นพี่ม.6 พระเอกตลอดกาลของชมรมการแสดงเจ้าของฉายาเจ้าชายหัวงู ชื่อกิตตินัทแต่ชอบให้ใครๆเรียกชื่อเล่นว่าพี่นัท
\" ว่าไงล่ะ เธอ.. \" หมวดณรงค์ค้นหาชื่อที่จดเอาไว้ในสมุด
\" พี่นัทสนิทกับเจนมากไหมคะ มีอะไรเกี่ยวข้องกันเป็นพิเศษรึเปล่า \" มัยชิงถามเสียก่อน ผู้หมวดหนุ่มปิดสมุดดังฉับ
\" นั่นมันหน้าที่ของผมนะ..อย่าชิงตัดหน้ากันสิผมเสียหน้าหมด \" เขาพูดเบาๆกับมัยแต่ก็ดังพอให้นัทได้ยิน
\" ช่างเถอะครับ ยังไงๆผมก็อยากจะตอบคำถามของสาวน้อยน่ารักมากกว่าผู้หมวดที่จำไม่ได้แม้แต่ชื่อของผู้ต้องหา...\" นัทพูดด้วยเสียงยานคางที่พยายามเก๊กให้หล่อแล้วหันมาโปรยยิ้มให้มัย
\" งั้นก็ตามสบายเถอะ !! \" ผู้หมวดนั่งนิ่งดูเหตุการณ์ต่อไป
\" น้องไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเด็กที่ชื่อเจนอะไรนั่นมากนักหรอก ก็แค่ได้เล่นละครด้วยกัน 3 ครั้งเท่านั้นแหละ ถึงภาพที่ออกมามันจะชวนคิดแต่พี่ก็ไม่ได้คิดกับเขามากกว่าเพื่อนร่วมงานนะจ๊ะ...\" นัทพูด มัยเอือมระอาเต็มทีแต่ก็ทำนิ่งไว้
\" แล้ววันนี้พี่ใส่ชุดวอร์มทำไมคะ แถมยังใส่รองเท้าผ้าใบอีกครบชุดเลย \" มัยพูดต่อโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด
\" ก็แค่..อยากจะรักษาผิวน่ะ..คือว่าพี่ถูกอาจารย์รัตนาทำโทษให้วิ่งรอบสนามฟุตบอลน่ะก็เลย...แต่ว่าแค่นี้เป็นเหตุผลที่ทำให้น้องไปเดทกับพี่ไม่ได้งั้นเหรอ.. \" เขาพูดแล้วก็ฉวยเอามือขวาของมัยมาจุมพิตอย่างแผ่วเบาก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว ทันใดนั้นก็มีเสียงประตูเปิดออกดังโครมใหญ่
\" เอามือของนายออกไปจากมือของมัยนะ !! \" โฮปยืนจังก้าอยู่ที่ประตูท่าทางจะยัวะเต็มทีแล้ว แล้วเดินกระแทกปังๆเข้ามานั่งแทรกตรงกลางระหว่างทั้งสองคนแล้วปัดมือของนัทออก หมวดณรงค์ที่ไม่ชอบหน้าเจ้าชายหัวงูอยู่แล้วก็ทำไม่รู้เรื่องนั่งดูต่อไป
\" มัย พอเถอะ เรื่องสอบปากคำน่ะให้ผมหรือผู้หมวดทำก็ได้นี่อย่ามายุ่งกับหมอนี่เลย..เสียเวลาเสียตัวเองเปล่าๆน่า... \" โฮปว่า มัยเผลอยิ้มออกมา
\" ไม่เป็นไรหรอกเสร็จแล้วล่ะ...หมวดณรงค์คะเดี๋ยวขอหนูกับเขาเดินดูที่เกิดเหตุอีกสักครั้งนะคะ หมวดบอกให้พวกผู้ต้องสงสัยกับพยานเขานั่งรอเงียบๆอยู่ในห้องนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวหนูมา \" มัยลุกขึ้นเดินไปห้องที่เกิดเหตุโดยมีโฮปตามมาติดๆ ผู้หมวดสั่งให้คนอื่นๆนั่งรอในห้องแล้วให้จ่าคนเดิมเฝ้าไว้ส่วนตัวเขาเดินตามเด็กทั้งสองมา
\" โฮป นายคิดว่าเป็นยังไงล่ะ คดีนี้น่ะ อย่าบอกนะว่าไม่รู้ ฉันรู้นะว่านายแอบติดเครื่องดักฟังไว้ที่.. \" มัยพูดหลังจากมาถึงห้องชมรมการแสดงแล้ว
\" เฮ้อ..ฉันนี่หลอกเธอไม่ได้สักทีนะ...ต้องมีเรื่องชิงรักหักสวาทมาเกี่ยวแน่ จากที่ฟังนะ แล้วคนที่เกี่ยวด้วยก็ต้องเป็นอีตาเจ้าชายหัวงูนั่นกับเจนแล้วก็คนๆนั้น \" เขาว่า หมวดณรงค์แอบมาฟังทั้งสองคนจากข้างหลังเงียบๆ
\" แต่ที่น่าข้องใจมีที่หนึ่งตั้งแต่แรกเลยล่ะ ทำไมฆาตกรต้องจัดสภาพที่เกิดเหตุให้เป็นอย่างนั้นด้วย แค่หนีไปตามทริกที่ว่าก็พอแล้วนี่นา ทำไมต้องมาเสียเวลาทำทรายอะไรนั่นให้เหลือหลักฐานมาหาตัวเองด้วยล่ะ \" มัยครุ่นคิด โฮปเห็นเธอเครียดๆก็ออกความเห็นบ้าง
\" ฉันว่าที่ทำแบบนั้นเป็นการสร้างภาพมากกว่าว่าคนร้ายหนีไปโดยบังเอิญทิ้งร่องรอยเอาไว้ \" เขาว่า มัยสะกิดใจขึ้นมาได้
\" จริงด้วย โฮป ! รอยเลือดนั่นไง ! ผู้หมวดคะขอหนูดูศพอีกครั้งได้ไหมคะ \"
ออดหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้นในที่สุด พร้อมๆกับสัญญาณการสิ้นสุดของคดีดังขึ้นในหัวของมัยเช่นกัน หลังจากบอกแผนการให้ผู้หมวดหนุ่มและโฮปแล้วทั้งสามก็กลับไปยังห้องที่ทุกคนอยู่อีกครั้ง
\" แผนนั่นน่ะ จะใช้ได้ผลจริงๆเหรอ หนูมัย..คงไม่ทำให้พวกตำรวจอย่างฉันขายหน้าหรอกนะ ที่สำคัญฉันจะไปรายงานกับสารวัตรยังไงล่ะ \" หมวดณรงค์ถามเป็นครั้งที่ 5ได้
\" แน่สิคะ นี่จะเป็นวิธีที่ทำให้คนร้ายที่แท้จริงรู้สึกตัวและก็ช่วยให้จุดประสงค์ของฆาตกรที่แท้จริงบรรลุผลด้วย \" เธอพูดเรียบๆ ขณะที่ผู้หมวดกระวนกระวาย
\" โธ่เอ๊ย ! หมวดครับ ถ้ามัยเขาไม่แน่จริงสารวัตรคงไม่ฝากฝังให้ช่วยหมวดหรอกน่า ! \" โฮปว่าหน้าตาเฉย ผู้หมวดหนุ่มทำหน้าปั้นยากก่อนจะกลับไปทำท่าผู้หมวดมาดขรึมเช่นเดิมได้ เขารอให้มัยถามอะไรบางอย่างกับเมแล้วจึงค่อยเริ่มพูด
\" อะแฮ่ม...ทุกๆท่าน เรื่องครั้งนี้ได้ข้อสรุปแล้วล่ะ คดีนี้เป็นคดีฆาตกรรมแน่นอนแล้วคนร้ายก็อยู่ในพวกเธอนี่แหละ \" ผู้หมวดณรงค์พูดอย่างเป็นการเป็นงาน เมื่อเห็นทุกๆคนเงียบฟังแล้วเขาก็พยักหน้าให้มัย
\" เพื่อความเข้าใจฉันจะเป็นคนอธิบายเองจากหลักฐานที่พบมาสันนิษฐานได้ว่า... \" มัยหยุดและมองผู้ต้องสงสัยทั้งสามด้วยสายตาคมกริบ \" พวกพี่สามคนสมรู้ร่วมคิดกันฆ่าเจน \" เธอพูดเสียงเฉียบขาด ทั้งสามทำหน้าปั้นยากสักครู่ก่อนจะเริ่มโวยวาย
\" อะไรกัน \"
\" โธ่น้อง..พระเอกอย่างพี่จะไปฆ่าใครเขาได้ล่ะ \"
\" พูดพล่อยๆแบบนี้ได้ยังไงเดี๋ยวเถอะ !......... \"
เจ้าแม่จอมบงการเริ่มบ่นว่าตำรวจและชมรมหนังสือพิมพ์ แต่มัยไม่ฟังเสียง
\" เรื่องมีอยู่ว่าความจริงพี่นัทกับพี่โสกิ๊กกันอยู่ใช่ไหมล่ะ \" มัยว่าเมื่อเห็นทั้งสองตาโตก็พูดต่อ \" แล้วเรื่องนี้ก็มีผลต่อฐานะนักแสดงของพี่เพราะพี่นีนี่เขาก็แอบชอบพี่นัทก็เลยไม่ชอบหน้าพี่โสแล้วก็เลยพลอยโกรธพี่นัทไปด้วย เรื่องก็ยุ่งตรงที่เธอเป็นรองประธานชมรมแถมยังสนิทกับประธานก็เลยมีอำนาจเปลี่ยนนักแสดงได้ตามใจชอบพวกพี่สองคนที่เคยเป็นตัวยืนมาตลอดก็ถูกแกล้งให้ไปรับบทแปลกๆบ้างใช่ไหมล่ะ..พี่โสในบทต้นไม้ก็ดูดีนะ \" มัยพูดยิ้มๆ
\" เธอก็แต่งเรื่องเก่งเหมือนกันนี่ พูดได้เป็นตุเป็นตะแบบนี้ \" นีนี่พูดเหยียดๆ มัยยิ้มอย่างมีเลศนัย
\" อ้าวๆ อย่าลืมสิว่าฉันอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์..ไม่มีอะไรที่ชมรมเราไม่รู้ \" มัยหลิ่วตาให้เมที่กลั้นหัวเราะอยู่ \" แล้วแค่ข่าวคาวความรักของใครน่ะมีรึที่จะไม่รู้ แต่ว่าความสัมพันธ์ของพี่ทั้งสามน่ะยังมีคนๆหนึ่งเฝ้าดูตลอด ใช่แล้ว...เจนไงล่ะ \"
\" เอ๊าะ ฉันเดาว่าเธอคงหาว่ายัยนั่นมาเกาะแกนัทก็เลยโดนพวกเรากำจัดรึไง พูดเป็นเล่นไปได้ \" ศิริโสภาพูด ผู้หมวดณรงค์ชักสั่นคลอน
\" นั่นสิทำไมเธอถึงได้สรุปเรื่องอะไรง่ายๆแบบนั้นล่ะ \" ผู้หมวดถาม
\" อ๊ะลืมบอกไปค่ะผู้หมวด ตอนไปดูศพครั้งแรกหนูเจอเศษอะไรบางอย่างในมือของศพค่ะ เป็นชิ้นส่วนมาจากชุดพละแน่ๆ \" มัยพูดเสียงเย็น ทั้งสามคนหายใจกระตุก พากันก้มดูชุดตัวเองโดยอัตโนมัติ
\" แล้วจากที่ดูๆมาแล้ว...พี่นัท กระดุมคอเสื้อพี่หายไปไหนล่ะ ! พี่โสเชือกผูกรองเท้าทำไมถึงมีลายจุดสีแดงล่ะ ! แล้วก็พี่นีนี่เสื้อวอร์มพี่คงจะเก่ามากสินะคะซิปมันถึงได้หักยับเยินอย่างนั้น ! \" มัยว่าเธอแบของที่อยู่ในมือของเธอให้ดู เป็นกระดุมและหัวซิปเปื้อนเลือด ทั้งสามคนตีสีหน้าไม่ถูกพลางก้มลงดูเครื่องแต่งตัวของตนเอง มัยหันไปยิ้มให้โฮปที่ฉีกยิ้มตอบมา
\" ฉันขอถามนะอีกครั้งนะคะพี่ๆ \" มัยพูดเสียงเย็น
\" ฉะ..ฉันไม่รู้เรื่องนะ ไม่รู้เรื่องจริงๆว่าทำไมเชือกผู้กรองเท้าของฉันถึงมี...เลือดติดมาน่ะ...ถึงฉันจะเคยคิดว่าอยากจะฆ่ายัยเด็กนั่นแต่ก็ไม่ได้ทำจริงๆซะหน่อย \" โสพูดตะกุกตะกัก ดูจะเสียความมั่นใจไปเล็กน้อย
\" ใช่ๆ ฉันไม่ได้เกี่ยวหรอกนะ แล้วซิปที่มันหลุดเพราะฉันเอาไปเกี่ยวกับเหล็กต่างหากล่ะ \"
\" อ้าว...โกหกไม่ดีนะครับยังมีรอยอะไรแดงๆที่ฟันซิปด้วยนี่ เอ๊ะ ดูเหมือนอะไรน่ะ \" โฮปพูดลอยๆ เขาเข้าไปสำรวจดูเสื้อของเธออย่างใกล้ชิดทีเดียว
\" กรี๊ด !! ไม่ใช่นะ ยัยนั่นแค่เรียกให้ฉันมารอที่ตรงนั้นแล้วฉันก็มารอแค่นั้นฉันไม่ทำอะไรนะ ไม่ได้ทำจริงๆนะ เชื่อฉันนะคะคุณตำรวจ \" นีนี่เริ่มร้องโวยวายจริงๆจังๆแล้ว เธอเข้าไปหาคนนั้นคนนี้เพื่อให้คนอื่นเชื่อ
\" แล้วพี่จะเงียบไปอีกแค่ไหนคะ..พี่นัท ไม่เห็นพี่พูดเลยนี่นา ไหนว่าอยากตอบคำถามของฉันนักไม่ใช่เหรอ \"
\" ฉันเปล่า...ฉันเปล่านะ...ฉันไม่รู้เรื่อง... \" เขาดูจะกระวนกระวายประสาทเสียไปซะแล้ว มาดเจ้าชายหัวงูดูจะกลายเป็นเจ้าชายขี้ตื่นไป มัยยิ้มเยือกเย็น
\" อ้าวๆแล้วทุกคนมั่นใจเหรอที่ว่าไม่รู้เรื่องน่ะ แต่ละคนก็อยากจะฆ่าทั้งนั้นนี่นา อาจจะเกิดวิกลจริตอะไรไปฆ่าเธอเข้าก็ได้ \" โฮปพูดลอยๆ ทั้งสามเงียบ ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง
\" เอาล่ะพอแค่นี้แหละ \" มัยพูด โฮปปรบมือดังเพียะ ทั้งสามคนดูเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมา ผู้หมวดงงสุดๆ
\" คราวนี้พวกพี่คงรู้แล้วสิว่าตัวเองน่ะมีความคิดอกุศลแค่ไหน คราวนี้ฉันจะบอกให้ทั้งสามคนไม่มีใครละเมอมาฆ่าเจนทั้งนั้นแหละ \" มัยพูดยิ้มๆ
\" อ้าว...แล้วคนร้ายเป็นใครเสียล่ะ หนูมัย \" ผู้หมวดหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเปิ่นขึ้นทุกที
\" คนร้ายตัวจริงก็คือเธอเองนั่นแหละ เจนเขาฆ่าตัวตายต่างหากล่ะคะ แต่ว่าจัดฉากให้เป็นฆาตกรรมเพราะอยากให้สามคนนี้เดือดร้อน \" มัยพูดยิ้มๆ แล้วเธอก็หันไปหานัทด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป
\" พี่น่าจะสำนึกนะคะที่เป็นหนึ่งในต้นเหตุทำให้น้องสาวตัวเองฆ่าตัวตายน่ะ \" มัยพูดเสียงเย็นชา นัทเงยหน้าขึ้น เขามีสีหน้าประหลาดใจและตกใจระคนกัน
\" ธะ...เธอรู้ได้ยังไงน่ะ... \"
\" ง่ายๆ อย่าดูถูกชมรมหนังสือพิมพ์นะ แล้วที่สำคัญ..อย่าดูถูกนักสืบ \" มัยว่า เมแทบจะละลายเพราะปลื้มในสีหน้าท่าทางจริงจังของมัย
\" เจนน่ะเป็นน้องสาวคนละแม่กับพี่ใช่ไหมล่ะ ฉันเคยเช็คนามสกุลเดิมของพี่น่ะ เขาย้ายมาที่นี่เพราะพี่เรียนที่นี่ เขามาเข้าชมรมนี้ก็เพราะพี่อีก แต่ว่าพี่ก็ไปหลงระเริงกับตำแหน่งดาวเด่นของชมรมการแสดง เอาแต่ประจบรองประธานชมรม มีหนำซ้ำยังไปคบกับผู้หญิงอื่นอีก ทำให้เธอนึกน้อยใจว่าทั้งๆเธออยู่ข้างๆแต่พี่ก็มองไม่เห็นเธอ ไม่มีใครมองเห็นเธอเลย... \" มัยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง นัทนึกย้อนไปในวันหนึ่ง...เขาเห็นเจนนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องชมรม เธอกอดเสื้อของเขาเอาไว้...
\" ที่แท้เธอก็คิดแบบนี้นี่เอง...ฉันนี่มันเป็นพี่ที่แสนจะงี่เง่าเสียจริง ไม่เคยสังเกตเลยว่าน้องสาวตัวเองต้องการอะไร ไม่เคยรู้เลยว่าเธอเหงาแค่ไหน \" นัทนึกขึ้นมาได้
\" พวกพี่สองคนก็เหมือนกัน \" มัยหันไปมองนีนี่กับโส ทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก
\" ถึงครั้งนี้จะไม่ใช่คนฆ่าเองแต่ก็เหมือนเป็นฆาตกรนั่นแหละ พวกที่หยิ่งทะนง เห็นแก่ตัว ไม่มองคนรอบข้าง เท่าที่ฉันเคยเจอก็มีแต่ทำให้คนอื่นเจ็บปวดไปหลายต่อหลายคนแล้ว... \" มัยหยุดแล้วก้มลงกระซิบกับทั้งสองคนระยะประชิด
\" เพราะงั้นอย่าลืมความรู้สึกที่ถูกป้ายสีเมื่อครู่ล่ะ...พี่ๆ \" เธอเอ่ยเบาๆ น้ำเสียงบวกกับสายตาเย็นชาของมัยทำให้ทั้งสองคนพูดไม่ออก
การสอบปากคำเริ่มขึ้นในที่สุด
\" ฉันชื่อสุภาณี อินทรสิทธิ์ อยู่ม.5 / 7 แล้วฉันเป็นผู้ต้องสงสัยได้ยังไง ตำรวจสมัยนี้เป็นยังไงกันเนี่ย \" สุภาณีพูด เธอเป็นหนึ่งในเจ้าแม่ของชมรมการแสดงที่พวกรุ่นน้องเรียกกันว่า \' นีนี่ เจ้าแม่จอมบงการ \' เป็นคนอารมณ์ร้อนเหมือนกับเบนซ์เพื่อนของเธอที่เคยเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีงูดิน และไม่ค่อยจะชอบหน้าพวกชมรมหนังสือพิมพ์เหมือนกันอีกทั้งสองจึงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
\" เธออยู่ชมรมเดียวกับผู้ตายสินะ ได้ยินว่าเป็นรองประธานชมรมด้วยนี่ แล้วรู้จักกันบ้างไหม \" หมวดณรงค์พูดต่อ มัยนั่งฟังอยู่ใกล้ๆอย่างแสนจะเบื่อ \' ทำไมน้า พวกตำรวจถึงชอบถามคำถามซ้ำซากกันอยู่ได้ทุกครั้งเลย \' ถ้าเป็นเธอจะถามตรงๆไปเลย แต่ยังไงก็ตามเรื่องพวกนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับคดีบ้างก็ได้เธอจึงจำต้องฟังต่อไป
\" ก็..ไม่ค่อยจะรู้จักอะไรกันเท่าไหร่หรอก เป็นรุ่นน้องที่ตั้งใจดีเหมือนกัน และก็ใช้งานง่ายดี \" เธอว่า \" แล้วฉันก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขาด้วยไม่ต้องถามให้เสียเวลาหรอก \" เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ดูจากท่าทางแสดงว่าเธอคงจะเบื่อเต็มที
\" เราต้องสอบถามตามธรรมเนียมน่ะ แล้วเธอพอจะรู้ไหมว่าผู้ตายมีคนที่ไม่ชอบหรือไม่ถูกกันบ้างรึเปล่า \" ผู้หมวดว่า นีนี่ทำท่าครุ่นคิด
\" ก็..จากที่ดูๆก็พอจะมีนะ เพราะการที่เด็กคนนั้นเป็นคนตั้งใจดีก็เลยเป็นคนโปรดของยัยเบนซ์ คนอื่นๆก็เลยหมั่นไส้เข้าบ้างแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะกลัวยัยเบนซ์อีกนั่นแหละ อืม..คนที่แสดงออกโจ่งแจ้งหน่อยก็มียัยนั่นแหละ \" เธอบุ้ยใบ้ไปทางผู้ต้องสงสัยหญิงอีกคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ เธอเอาแต่ผูกเชื่อกรองเท้ามาครู่หนึ่งแล้ว
\" เข้าใจล่ะ เป็นอันว่าเธอไม่มีความแค้นอะไรกับผู้ตายสินะ แต่ขอถามอีกหน่อยนะ ตอนเกิดเหตุทำไมเธอถึงไปอยู่แถวๆนั้นได้ล่ะ แล้วทำไมต้องใส่ชุดแบบนี้ในวันอย่างนี้ด้วยล่ะ \" เขาถามอย่างเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย แต่นีนี่ก็ไม่ได้มีท่าทีร้อนรนอะไร
\" ก็..ตอนนั้นตั้งใจจะไปว่ายน้ำหน่อยน่ะแต่จะให้ใส่ชุดว่ายน้ำเดินทั่วโรงเรียนใครๆคงหาว่าบ้าพอดีก็เลยสวมชุดวอร์มทับเพราะง่ายดี พอดีละครเรื่องหน้าของชมรมเราเป็นเรื่องที่ต้องผจญภัยโลดโผนหน่อยก็เลยอยากจะรักษาเชฟให้ปราดเปรียวคล่องตัวหน่อย ผิดด้วยงั้นเหรอ หมดคำถามแล้วใช่ไหม \" เธอว่าฉุนๆ แล้วลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินหนีไป ผู้หมวดพูดตามหลังว่าให้รออยู่ก่อนอย่าพึ่งไปไหน เพราะต้องให้เจ้าหน้าที่ค้นตัวก่อน
\" เฮ่อ..เด็กสมัยนี้เป็นอย่างไปเสียหมดละมั้ง \" เขาพึมพัม แล้วหันไปเห็นมัยที่ไปช่วยเจ้าหน้าที่ในการค้นตัวด้วยพอดี \" อ้อ ยกเว้นไว้อย่างน้อยคนนึงล่ะ \"
\" เอ่อ..ลืมถามไปเลย ตฤณมัย เธอรู้ไหมว่าคนชื่อเบนซ์ที่เขาพูดถึงเป็นใคร แล้วก็เป็นคนยังไงกัน \" หมวดณรงค์หันมาถามมัย
\" เป็นประธานชมรมการแสดงน่ะค่ะ ส่วนนิสัยก็เหมือนเพื่อนเธอนั่นแหละค่ะ \" มัยว่า ผู้หมวดพยักหน้าอย่างขรึมๆ
\" พอจะนึกออกว่าเป็นคนยังไง ประธานกับรองประธานชมรม..เข้ากันได้ดีเหลือเกิน.. \" เขาว่าแล้วเรียกคนต่อไปมาสอบปากคำ
พวกเมเองก็ต้องถูกสอบไปด้วยเพราะเป็นคนกลุ่มแรกที่พบศพ ทั้งสามคงนั่งจับเจ่ากันอย่างคนที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ส่วนโฮปก็เอาแต่ชะเง้อไปทางห้องที่มีการสอบปากคำกันอยู่
\" แปลกจังเลยเนาะ ที่เรียกไปถามทีละคนแบบนี้น่ะ \" เมว่าหลังจากเงียบมานาน เธอหันไปดูรุ่นพี่อีกสองคนที่นั่งอยู่อีกฟากอย่างหวาดๆ
\" แปลกตรงไหนกันล่ะ \" ก้อยว่า เธอเองดูจะเบื่อเต็มทีที่ต้องมานั่งแบบนี้
\" คือยังงี้ ในนิยายสืบสวนส่วนใหญ่นะ ฉันเห็นพวกตำรวจชอบเอาผู้ต้องสงสัยมารวมกันแล้วก็เรียงหน้ากันถามเลยน่ะก็เลยคิดวานี่มันแปลกๆ \" เมว่า
\" นั่นน่ะสิ ฉันเองก็ลืมคิดไป แล้วนายว่าไงล่ะ \" ก้อยหันไปถามโฮป
\" ฉันคิดว่าที่ตำรวจเขาทำแบบนี้คงเป็นเพราะถ้าเอาผู้ต้องสงสัยมารวมๆกันเข้าแล้วคนที่ถูกถามทีหลังก็หาข้อแก้ตัวได้จากคำแก้ตัวของคนก่อนหน้าล่ะมั้ง \" เขาว่า \" ก็เลยเล่นแบบถามทีละคนแล้วก็เอามาเทียบดูว่าตรงกันรึเปล่า..อะไรประมาณนี้ล่ะมั้ง \" เด็กหนุ่มพูด เขายังคงไม่ถอนสายตาจากห้องๆนั้น
\" มัยก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างเนาะ แล้วพวกเราต้องรออีกนานเท่าไหร่เนี่ย \" เมพูดพร้อมถอนหายใจ
ในห้องสืบสวนบรรยากาศก็ชวนให้ง่วงนอนเช่นเดิม แต่มัยก็ทนฟังอย่างตั้งใจ หมวดณรงค์ก็ยังคงถามคำถามซ้ำๆซากๆกับผู้ต้องสงสัยคนต่อไป คราวนี้เป็นสมาชิกชมรมการแสดงเช่นกันชื่อศิริโสภา ( ที่มัยคิดว่า\'เวอร์มาก ) อยู่ชั้นม.5 เธอเป็นผู้หญิงอีกคนที่ลักษณะตรงตามที่มัยว่า เท่าที่ฟังเธอเป็นคนที่สนิทกับ เจน ผู้ตายพอสมควร แต่ดูท่าความสัมพันธ์จะกระเดียดไปทางร้ายมากกว่า เธอว่า \" เพราะฉันไม่ชอบหน้ามันน่ะสิ เฮอะทำเป็นเด็กดีเลียประธานชมรมอยู่นั่นแหละ คงหวังจะได้เป็นนางเอกมั้ง \" ทว่าจากการสอบถามไปก็ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้จงเกลียดจงชังถึงขนาดจะไปฆ่าใครได้ แล้วต่อไปก็เป็นคำถามสุดท้าย
\" แล้วทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้ไปอยู่ในที่แบบนั้นด้วยล่ะ สวมชุดวอร์มซะขนาดนั้น อากาศก็ไม่ได้หนาวซะหน่อย \" หมวดณรงค์พูดหลังจากที่หูชาไปหมดเพราะเสียงของเธอ
\" ก็ไม่มีอะไรนี่แค่อยากจะไปตีแบดหน่อยน่ะไปกับ...อ้าวแล้วทำไมฉันต้องบอกคุณตำรวจด้วยล่ะว่าไปกับใครน่ะ \" เธอว่าอย่างไม่พอใจ
\" ผมถามเฉยๆว่าใส่ทำไม ไม่ได้ถามว่าไปทำอะไรกับใครนี่นา เอ๊ะ...เธอนี่ทำเป็นกินปูนร้อนท้องไปได้ \" เขาว่าก่อนจะบอกให้เธอออกไปพร้อมกับเรียกคนสุดท้ายเข้ามาคราวนี้เป็นรุ่นพี่ม.6 พระเอกตลอดกาลของชมรมการแสดงเจ้าของฉายาเจ้าชายหัวงู ชื่อกิตตินัทแต่ชอบให้ใครๆเรียกชื่อเล่นว่าพี่นัท
\" ว่าไงล่ะ เธอ.. \" หมวดณรงค์ค้นหาชื่อที่จดเอาไว้ในสมุด
\" พี่นัทสนิทกับเจนมากไหมคะ มีอะไรเกี่ยวข้องกันเป็นพิเศษรึเปล่า \" มัยชิงถามเสียก่อน ผู้หมวดหนุ่มปิดสมุดดังฉับ
\" นั่นมันหน้าที่ของผมนะ..อย่าชิงตัดหน้ากันสิผมเสียหน้าหมด \" เขาพูดเบาๆกับมัยแต่ก็ดังพอให้นัทได้ยิน
\" ช่างเถอะครับ ยังไงๆผมก็อยากจะตอบคำถามของสาวน้อยน่ารักมากกว่าผู้หมวดที่จำไม่ได้แม้แต่ชื่อของผู้ต้องหา...\" นัทพูดด้วยเสียงยานคางที่พยายามเก๊กให้หล่อแล้วหันมาโปรยยิ้มให้มัย
\" งั้นก็ตามสบายเถอะ !! \" ผู้หมวดนั่งนิ่งดูเหตุการณ์ต่อไป
\" น้องไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเด็กที่ชื่อเจนอะไรนั่นมากนักหรอก ก็แค่ได้เล่นละครด้วยกัน 3 ครั้งเท่านั้นแหละ ถึงภาพที่ออกมามันจะชวนคิดแต่พี่ก็ไม่ได้คิดกับเขามากกว่าเพื่อนร่วมงานนะจ๊ะ...\" นัทพูด มัยเอือมระอาเต็มทีแต่ก็ทำนิ่งไว้
\" แล้ววันนี้พี่ใส่ชุดวอร์มทำไมคะ แถมยังใส่รองเท้าผ้าใบอีกครบชุดเลย \" มัยพูดต่อโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด
\" ก็แค่..อยากจะรักษาผิวน่ะ..คือว่าพี่ถูกอาจารย์รัตนาทำโทษให้วิ่งรอบสนามฟุตบอลน่ะก็เลย...แต่ว่าแค่นี้เป็นเหตุผลที่ทำให้น้องไปเดทกับพี่ไม่ได้งั้นเหรอ.. \" เขาพูดแล้วก็ฉวยเอามือขวาของมัยมาจุมพิตอย่างแผ่วเบาก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว ทันใดนั้นก็มีเสียงประตูเปิดออกดังโครมใหญ่
\" เอามือของนายออกไปจากมือของมัยนะ !! \" โฮปยืนจังก้าอยู่ที่ประตูท่าทางจะยัวะเต็มทีแล้ว แล้วเดินกระแทกปังๆเข้ามานั่งแทรกตรงกลางระหว่างทั้งสองคนแล้วปัดมือของนัทออก หมวดณรงค์ที่ไม่ชอบหน้าเจ้าชายหัวงูอยู่แล้วก็ทำไม่รู้เรื่องนั่งดูต่อไป
\" มัย พอเถอะ เรื่องสอบปากคำน่ะให้ผมหรือผู้หมวดทำก็ได้นี่อย่ามายุ่งกับหมอนี่เลย..เสียเวลาเสียตัวเองเปล่าๆน่า... \" โฮปว่า มัยเผลอยิ้มออกมา
\" ไม่เป็นไรหรอกเสร็จแล้วล่ะ...หมวดณรงค์คะเดี๋ยวขอหนูกับเขาเดินดูที่เกิดเหตุอีกสักครั้งนะคะ หมวดบอกให้พวกผู้ต้องสงสัยกับพยานเขานั่งรอเงียบๆอยู่ในห้องนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวหนูมา \" มัยลุกขึ้นเดินไปห้องที่เกิดเหตุโดยมีโฮปตามมาติดๆ ผู้หมวดสั่งให้คนอื่นๆนั่งรอในห้องแล้วให้จ่าคนเดิมเฝ้าไว้ส่วนตัวเขาเดินตามเด็กทั้งสองมา
\" โฮป นายคิดว่าเป็นยังไงล่ะ คดีนี้น่ะ อย่าบอกนะว่าไม่รู้ ฉันรู้นะว่านายแอบติดเครื่องดักฟังไว้ที่.. \" มัยพูดหลังจากมาถึงห้องชมรมการแสดงแล้ว
\" เฮ้อ..ฉันนี่หลอกเธอไม่ได้สักทีนะ...ต้องมีเรื่องชิงรักหักสวาทมาเกี่ยวแน่ จากที่ฟังนะ แล้วคนที่เกี่ยวด้วยก็ต้องเป็นอีตาเจ้าชายหัวงูนั่นกับเจนแล้วก็คนๆนั้น \" เขาว่า หมวดณรงค์แอบมาฟังทั้งสองคนจากข้างหลังเงียบๆ
\" แต่ที่น่าข้องใจมีที่หนึ่งตั้งแต่แรกเลยล่ะ ทำไมฆาตกรต้องจัดสภาพที่เกิดเหตุให้เป็นอย่างนั้นด้วย แค่หนีไปตามทริกที่ว่าก็พอแล้วนี่นา ทำไมต้องมาเสียเวลาทำทรายอะไรนั่นให้เหลือหลักฐานมาหาตัวเองด้วยล่ะ \" มัยครุ่นคิด โฮปเห็นเธอเครียดๆก็ออกความเห็นบ้าง
\" ฉันว่าที่ทำแบบนั้นเป็นการสร้างภาพมากกว่าว่าคนร้ายหนีไปโดยบังเอิญทิ้งร่องรอยเอาไว้ \" เขาว่า มัยสะกิดใจขึ้นมาได้
\" จริงด้วย โฮป ! รอยเลือดนั่นไง ! ผู้หมวดคะขอหนูดูศพอีกครั้งได้ไหมคะ \"
ออดหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้นในที่สุด พร้อมๆกับสัญญาณการสิ้นสุดของคดีดังขึ้นในหัวของมัยเช่นกัน หลังจากบอกแผนการให้ผู้หมวดหนุ่มและโฮปแล้วทั้งสามก็กลับไปยังห้องที่ทุกคนอยู่อีกครั้ง
\" แผนนั่นน่ะ จะใช้ได้ผลจริงๆเหรอ หนูมัย..คงไม่ทำให้พวกตำรวจอย่างฉันขายหน้าหรอกนะ ที่สำคัญฉันจะไปรายงานกับสารวัตรยังไงล่ะ \" หมวดณรงค์ถามเป็นครั้งที่ 5ได้
\" แน่สิคะ นี่จะเป็นวิธีที่ทำให้คนร้ายที่แท้จริงรู้สึกตัวและก็ช่วยให้จุดประสงค์ของฆาตกรที่แท้จริงบรรลุผลด้วย \" เธอพูดเรียบๆ ขณะที่ผู้หมวดกระวนกระวาย
\" โธ่เอ๊ย ! หมวดครับ ถ้ามัยเขาไม่แน่จริงสารวัตรคงไม่ฝากฝังให้ช่วยหมวดหรอกน่า ! \" โฮปว่าหน้าตาเฉย ผู้หมวดหนุ่มทำหน้าปั้นยากก่อนจะกลับไปทำท่าผู้หมวดมาดขรึมเช่นเดิมได้ เขารอให้มัยถามอะไรบางอย่างกับเมแล้วจึงค่อยเริ่มพูด
\" อะแฮ่ม...ทุกๆท่าน เรื่องครั้งนี้ได้ข้อสรุปแล้วล่ะ คดีนี้เป็นคดีฆาตกรรมแน่นอนแล้วคนร้ายก็อยู่ในพวกเธอนี่แหละ \" ผู้หมวดณรงค์พูดอย่างเป็นการเป็นงาน เมื่อเห็นทุกๆคนเงียบฟังแล้วเขาก็พยักหน้าให้มัย
\" เพื่อความเข้าใจฉันจะเป็นคนอธิบายเองจากหลักฐานที่พบมาสันนิษฐานได้ว่า... \" มัยหยุดและมองผู้ต้องสงสัยทั้งสามด้วยสายตาคมกริบ \" พวกพี่สามคนสมรู้ร่วมคิดกันฆ่าเจน \" เธอพูดเสียงเฉียบขาด ทั้งสามทำหน้าปั้นยากสักครู่ก่อนจะเริ่มโวยวาย
\" อะไรกัน \"
\" โธ่น้อง..พระเอกอย่างพี่จะไปฆ่าใครเขาได้ล่ะ \"
\" พูดพล่อยๆแบบนี้ได้ยังไงเดี๋ยวเถอะ !......... \"
เจ้าแม่จอมบงการเริ่มบ่นว่าตำรวจและชมรมหนังสือพิมพ์ แต่มัยไม่ฟังเสียง
\" เรื่องมีอยู่ว่าความจริงพี่นัทกับพี่โสกิ๊กกันอยู่ใช่ไหมล่ะ \" มัยว่าเมื่อเห็นทั้งสองตาโตก็พูดต่อ \" แล้วเรื่องนี้ก็มีผลต่อฐานะนักแสดงของพี่เพราะพี่นีนี่เขาก็แอบชอบพี่นัทก็เลยไม่ชอบหน้าพี่โสแล้วก็เลยพลอยโกรธพี่นัทไปด้วย เรื่องก็ยุ่งตรงที่เธอเป็นรองประธานชมรมแถมยังสนิทกับประธานก็เลยมีอำนาจเปลี่ยนนักแสดงได้ตามใจชอบพวกพี่สองคนที่เคยเป็นตัวยืนมาตลอดก็ถูกแกล้งให้ไปรับบทแปลกๆบ้างใช่ไหมล่ะ..พี่โสในบทต้นไม้ก็ดูดีนะ \" มัยพูดยิ้มๆ
\" เธอก็แต่งเรื่องเก่งเหมือนกันนี่ พูดได้เป็นตุเป็นตะแบบนี้ \" นีนี่พูดเหยียดๆ มัยยิ้มอย่างมีเลศนัย
\" อ้าวๆ อย่าลืมสิว่าฉันอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์..ไม่มีอะไรที่ชมรมเราไม่รู้ \" มัยหลิ่วตาให้เมที่กลั้นหัวเราะอยู่ \" แล้วแค่ข่าวคาวความรักของใครน่ะมีรึที่จะไม่รู้ แต่ว่าความสัมพันธ์ของพี่ทั้งสามน่ะยังมีคนๆหนึ่งเฝ้าดูตลอด ใช่แล้ว...เจนไงล่ะ \"
\" เอ๊าะ ฉันเดาว่าเธอคงหาว่ายัยนั่นมาเกาะแกนัทก็เลยโดนพวกเรากำจัดรึไง พูดเป็นเล่นไปได้ \" ศิริโสภาพูด ผู้หมวดณรงค์ชักสั่นคลอน
\" นั่นสิทำไมเธอถึงได้สรุปเรื่องอะไรง่ายๆแบบนั้นล่ะ \" ผู้หมวดถาม
\" อ๊ะลืมบอกไปค่ะผู้หมวด ตอนไปดูศพครั้งแรกหนูเจอเศษอะไรบางอย่างในมือของศพค่ะ เป็นชิ้นส่วนมาจากชุดพละแน่ๆ \" มัยพูดเสียงเย็น ทั้งสามคนหายใจกระตุก พากันก้มดูชุดตัวเองโดยอัตโนมัติ
\" แล้วจากที่ดูๆมาแล้ว...พี่นัท กระดุมคอเสื้อพี่หายไปไหนล่ะ ! พี่โสเชือกผูกรองเท้าทำไมถึงมีลายจุดสีแดงล่ะ ! แล้วก็พี่นีนี่เสื้อวอร์มพี่คงจะเก่ามากสินะคะซิปมันถึงได้หักยับเยินอย่างนั้น ! \" มัยว่าเธอแบของที่อยู่ในมือของเธอให้ดู เป็นกระดุมและหัวซิปเปื้อนเลือด ทั้งสามคนตีสีหน้าไม่ถูกพลางก้มลงดูเครื่องแต่งตัวของตนเอง มัยหันไปยิ้มให้โฮปที่ฉีกยิ้มตอบมา
\" ฉันขอถามนะอีกครั้งนะคะพี่ๆ \" มัยพูดเสียงเย็น
\" ฉะ..ฉันไม่รู้เรื่องนะ ไม่รู้เรื่องจริงๆว่าทำไมเชือกผู้กรองเท้าของฉันถึงมี...เลือดติดมาน่ะ...ถึงฉันจะเคยคิดว่าอยากจะฆ่ายัยเด็กนั่นแต่ก็ไม่ได้ทำจริงๆซะหน่อย \" โสพูดตะกุกตะกัก ดูจะเสียความมั่นใจไปเล็กน้อย
\" ใช่ๆ ฉันไม่ได้เกี่ยวหรอกนะ แล้วซิปที่มันหลุดเพราะฉันเอาไปเกี่ยวกับเหล็กต่างหากล่ะ \"
\" อ้าว...โกหกไม่ดีนะครับยังมีรอยอะไรแดงๆที่ฟันซิปด้วยนี่ เอ๊ะ ดูเหมือนอะไรน่ะ \" โฮปพูดลอยๆ เขาเข้าไปสำรวจดูเสื้อของเธออย่างใกล้ชิดทีเดียว
\" กรี๊ด !! ไม่ใช่นะ ยัยนั่นแค่เรียกให้ฉันมารอที่ตรงนั้นแล้วฉันก็มารอแค่นั้นฉันไม่ทำอะไรนะ ไม่ได้ทำจริงๆนะ เชื่อฉันนะคะคุณตำรวจ \" นีนี่เริ่มร้องโวยวายจริงๆจังๆแล้ว เธอเข้าไปหาคนนั้นคนนี้เพื่อให้คนอื่นเชื่อ
\" แล้วพี่จะเงียบไปอีกแค่ไหนคะ..พี่นัท ไม่เห็นพี่พูดเลยนี่นา ไหนว่าอยากตอบคำถามของฉันนักไม่ใช่เหรอ \"
\" ฉันเปล่า...ฉันเปล่านะ...ฉันไม่รู้เรื่อง... \" เขาดูจะกระวนกระวายประสาทเสียไปซะแล้ว มาดเจ้าชายหัวงูดูจะกลายเป็นเจ้าชายขี้ตื่นไป มัยยิ้มเยือกเย็น
\" อ้าวๆแล้วทุกคนมั่นใจเหรอที่ว่าไม่รู้เรื่องน่ะ แต่ละคนก็อยากจะฆ่าทั้งนั้นนี่นา อาจจะเกิดวิกลจริตอะไรไปฆ่าเธอเข้าก็ได้ \" โฮปพูดลอยๆ ทั้งสามเงียบ ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง
\" เอาล่ะพอแค่นี้แหละ \" มัยพูด โฮปปรบมือดังเพียะ ทั้งสามคนดูเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมา ผู้หมวดงงสุดๆ
\" คราวนี้พวกพี่คงรู้แล้วสิว่าตัวเองน่ะมีความคิดอกุศลแค่ไหน คราวนี้ฉันจะบอกให้ทั้งสามคนไม่มีใครละเมอมาฆ่าเจนทั้งนั้นแหละ \" มัยพูดยิ้มๆ
\" อ้าว...แล้วคนร้ายเป็นใครเสียล่ะ หนูมัย \" ผู้หมวดหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเปิ่นขึ้นทุกที
\" คนร้ายตัวจริงก็คือเธอเองนั่นแหละ เจนเขาฆ่าตัวตายต่างหากล่ะคะ แต่ว่าจัดฉากให้เป็นฆาตกรรมเพราะอยากให้สามคนนี้เดือดร้อน \" มัยพูดยิ้มๆ แล้วเธอก็หันไปหานัทด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป
\" พี่น่าจะสำนึกนะคะที่เป็นหนึ่งในต้นเหตุทำให้น้องสาวตัวเองฆ่าตัวตายน่ะ \" มัยพูดเสียงเย็นชา นัทเงยหน้าขึ้น เขามีสีหน้าประหลาดใจและตกใจระคนกัน
\" ธะ...เธอรู้ได้ยังไงน่ะ... \"
\" ง่ายๆ อย่าดูถูกชมรมหนังสือพิมพ์นะ แล้วที่สำคัญ..อย่าดูถูกนักสืบ \" มัยว่า เมแทบจะละลายเพราะปลื้มในสีหน้าท่าทางจริงจังของมัย
\" เจนน่ะเป็นน้องสาวคนละแม่กับพี่ใช่ไหมล่ะ ฉันเคยเช็คนามสกุลเดิมของพี่น่ะ เขาย้ายมาที่นี่เพราะพี่เรียนที่นี่ เขามาเข้าชมรมนี้ก็เพราะพี่อีก แต่ว่าพี่ก็ไปหลงระเริงกับตำแหน่งดาวเด่นของชมรมการแสดง เอาแต่ประจบรองประธานชมรม มีหนำซ้ำยังไปคบกับผู้หญิงอื่นอีก ทำให้เธอนึกน้อยใจว่าทั้งๆเธออยู่ข้างๆแต่พี่ก็มองไม่เห็นเธอ ไม่มีใครมองเห็นเธอเลย... \" มัยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง นัทนึกย้อนไปในวันหนึ่ง...เขาเห็นเจนนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องชมรม เธอกอดเสื้อของเขาเอาไว้...
\" ที่แท้เธอก็คิดแบบนี้นี่เอง...ฉันนี่มันเป็นพี่ที่แสนจะงี่เง่าเสียจริง ไม่เคยสังเกตเลยว่าน้องสาวตัวเองต้องการอะไร ไม่เคยรู้เลยว่าเธอเหงาแค่ไหน \" นัทนึกขึ้นมาได้
\" พวกพี่สองคนก็เหมือนกัน \" มัยหันไปมองนีนี่กับโส ทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก
\" ถึงครั้งนี้จะไม่ใช่คนฆ่าเองแต่ก็เหมือนเป็นฆาตกรนั่นแหละ พวกที่หยิ่งทะนง เห็นแก่ตัว ไม่มองคนรอบข้าง เท่าที่ฉันเคยเจอก็มีแต่ทำให้คนอื่นเจ็บปวดไปหลายต่อหลายคนแล้ว... \" มัยหยุดแล้วก้มลงกระซิบกับทั้งสองคนระยะประชิด
\" เพราะงั้นอย่าลืมความรู้สึกที่ถูกป้ายสีเมื่อครู่ล่ะ...พี่ๆ \" เธอเอ่ยเบาๆ น้ำเสียงบวกกับสายตาเย็นชาของมัยทำให้ทั้งสองคนพูดไม่ออก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น