ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #26 : EP : 26 ไม่จ่ายเงินนะ

EP : 26 ไม่จ่ายเงินนะ

“เราขึ้นรถไฟไปหาพ่อกันเถอะ” อลิซบอกหลังจากที่เดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียน แถมยังมีพวกหมาป่าห้าตัวตามติดเธอไม่เว้นแม้แต่ตอนเธอกลับบ้าน

“ไปด้วยสิ” คาโลบอก ยังไงวันนี้เขาก็ต้องตามอลิซกลับบ้านให้ได้

“นั้นสิๆ พวกฉันยังไม่เคยขึ้นรถไฟเลยสักครั้ง” โอคอนเนอร์พูดขึ้นอย่างสนใจเพราะเขายังไม่เคยขึ้นรถไฟมาก่อนเลย อยากจะลองสักครั้งแต่ไม่มีโอกาสเลย

“เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” อลิซถามโอคอนเนอร์กลับ

“อย่าใจร้ายนักสิที่รัก”โอคอนเนอร์พูดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น

“อย่าบ่นที่หลังก็แล้วกัน” อลิซพูดขึ้นเพราะพวกนักเรียนเริ่มมองแล้วก็จับกลุ่มคุยกันอีกแล้ว พวกนี้นี่มันไม่มีงานทำนอกจากนินทาคนอื่นแล้วหรือไง

“พี่เราทิ้งพวกนี้เอาไว้ในรถไฟดีมั้ยครับ” อลันกระซิบบอกหลังจากขึ้นรถไฟมาได้แล้ว ขนาดตอนที่มากันสองคนก็เป็นจุดสนใจพออยู่แล้ว แต่นี้มากันเจ็ดคนยิ่งเป็นจุดสนใจมากกว่าเดิมอีก

“ก็ดีนะ” อลิซพูดขึ้นเธอไม่มีทางให้พวกนี้รู้ที่อยู่ร้านดอกไม้ของเธอเด็ดขาด

“คิดจะทิ้งพวกฉันไว้หรือไง” คาโลที่อยู่ด้านข้างเธอก็พูดขึ้นแถมยังอาศัยช่วงที่รถไฟเคลื่อนตัวแอบโอบเอวเธอหมอนี่มันมือไวจริงๆ

“รู้ดี” อลิซพูดขึ้นก่อนจะเตรียมตัวเองเมื่อใกล้ถึงสถานีที่พวกเธอต้องลง ยังไงคงจะสลัดพวกนี้ไม่หลุดแน่ๆ ช่างเถอะ ใช้พวกนี้ทำมาหากินหน่อยก็แล้วกัน

“เธอจะซื้อดอกไม้ให้ฉันเหรอ” บาร์ลอนเอ่ยถามเมื่ออลิซเดินมาหยุดหน้าร้านดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก

“อย่างนายไม่วันได้ดอกไม้จากพี่ฉันหรอก” อลันหันไปบอกบาร์ลอน ก่อนจะดึงอลิซเข้าไปในร้านทันที

“ยินดีต้อน…อ้าว” โคลันเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะร้องขึ้นเมื่อเห็นหน้าลูกของตัวเองเข้าร้านมา

“วันนี้เป็นไงบ้างค่ะ” อลิซเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพบว่าดอกไม้พวกนี้ดูมีชีวิตชีวาแปลกๆ ราวกับว่ามันมีชีวิตอย่างนั่นแหละ

“อืม ลูกค้าเข้ามาไม่เยอะ ก็เลยไม่เหนื่อยมาก” โคลันเอ่ยบอกก่อนจะมองไปยังด้านหลังที่มีพวกหมาป่าตามลูกสาวของเขามายังถึงที่นี่

“นี่ พวกนายมานี่หน่อยสิ” อลิซเรียกพวกห้าหนุ่มที่พากันมองดอกไม้อย่างสนใจ

“มีอะไรเหรอ” อิลไลเอ่ยถามทันทีเมื่อเดินมาถึง

“ภาพรูปโปสเตอร์” อลิซบอกก่อนจะหยิบมือถือมาพร้อมจะถ่ายรูป

“มีอะไรมาแลกล่ะที่รัก” โอคอนเนอร์ถามเมื่อเห็นว่าอลิซจะเอารูปเขาไปโปรโมตร้านตัวเอง เพราะขนาดอลิซยังไม่ยอมไปเป็นนางแบบให้กับบริษัทของเขาเลย

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เอารูปนายก็ได้ แค่อิลไลกับคาโลร้านของฉันก็น่าจะขายดีแล้ว” อลิซยักไหล่พร้อมกับพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่เอารูปฉันสองคนด้วยเหรอ” โลแวนถามพร้อมกับชี้นิ้วหาตัวเองกับบาร์ลอน

“ไม่จ่ายเงินนะ” อลิซบอกก่อนจะเดินไปไปเลือกดอกไม้ให้เข้ากับทั้งสี่โดยไม่ได้สนใจโอคอนเนอร์ที่ทำอะไรไม่ถูก

“เอาละขอรูปเดี่ยวกับรูปรวมนะ” อลิซยื่นดอกไม้ให้กับโลแวนเป็นคนสุดท้ายก็พูดขึ้น ในตอนนั้นโอคอนเนอร์ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้

“ก็ได้ๆ ฉันยอมให้ถ่ายรูปก็ได้”

“ไม่อยากได้แล้ว” อลิซบอกทำท่าไม่สนใจโอคอนเนอร์ที่ทำหน้าเหวอเมื่อถูกเธอพูดแบบนั้น

“ฉันคิดเงินนะ” โอคอนเนอร์พูดขึ้น นั่นทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองคิดผิดแล้วเมื่อพูดออกไปแบบนั้นหลังจากที่ได้เห็นรอยยิ้มของอลิซที่เหมือนว่าเธอวางแผนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

“เสร็จแล้ว ขอบใจมาก พ่อกลับบ้านกันเถอะ ว่าแต่พวกนายรู้จักร้านที่ทำโปสเตอร์หรือเปล่า” อลิซพูดขึ้นหลังจากถ่ายรูปเสร็จแล้ว ก่อนจะหันไปบอกพ่อของตัวเอง แล้วก็หันไปมองห้าหนุ่มแล้วถามขึ้น

“ที่จริงเธอฝากฉันทำก็ได้นะ พอดีที่บ้านฉันทำเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้น่ะ” โลแวนบอกเพราะบ้านของเขาทำเกี่ยวกับพวกนี้จริงๆ

“งั้นเหรอ งั้นเอามือถือนายมาสิ” อลิซพึมพำก่อนจะพูดขึ้น

“เดี๋ยวสิๆ ทำไมมีแต่โลแวนที่ได้เบอร์ของเธอละอลิซ” บาร์ลอนรีบทักท้วงทันทีเมื่อเห็นว่าอลิซให้เบอร์กับโลแวนอย่างง่ายดายโดยที่ไม่ต้องขอ

“ฉันหล่อไง” โลแวนบอกก่อนจะยักคิ้วให้เพื่อนตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้า แต่ก็ต้องหุบลงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของอลิซ

“ก็หมอนี่มีประโยชน์”

“นี่เบอร์ฉัน เรามีเรื่องต้องคุยกันอยู่” คาโลบอกก่อนจะหยิบมือถือของอลิซโทรเข้าเครื่องตัวเองทันที ก่อนจะคืนอลิซอย่างรวดเร็ว

“สิบล้านค่าเบอร์ฉันโอนมาให้ด้วย”  อลิซบอกก่อนจะเดินหนีทันที

“พ่อจอดรถเอาไว้ที่ห้างนะ เราเดินไปที่นั่นกัน” โคลันเอ่ยบอก เพราะที่ร้านไม่มีที่จอดรถ เขาเลยต้องอาศัยที่จอดรถของห้างแทน

“ค่ะ นี่พวกนายไปห้างกับฉันมั้ย” อลิซตอบโคลันก่อนจะหันไปชวนห้าหนุ่มที่ยังเดินมองดอกไม้ในร้านของเธออย่างสนใจ

“ไป!”

อลิซพยักหน้ารับที่อย่างนี่ละสามัคคีกันดีนักขนาดตอบยังตอบพร้อมกันเลย เธอกับอลันช่วยพ่อปิดร้านก่อนจะเดินไปยังห้างที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

“เอ่อ นี่อลิซ ช่วยฉันเลือกของให้น้องหน่อยได้มั้ย” บาร์ลอนพูดขึ้นเพราะน้องสาวของเขาเพิ่งส่งข้อความมาบอกให้ซื้อของใช้ให้

“ของใช้ผู้หญิง” อลิซหันไปถามทันที เพราะถ้าเป็นของผู้ชายบาร์ลอนไม่ขอให้เธอช่วยหรอก

“ใช่ เอ่อ ฉันไม่รู้ว่าต้องซื้อของแบบนี้ยังไง” บาร์ลอนบอกก่อนส่งมือถือให้อลิซดูข้อความที่น้องสาวของมาให้อย่างไม่เขาใจ

“อืม งั้นไปซื้อของให้น้องนายก่อนแล้วกัน” อลิซบอกทันทีเมื่อเห็นข้อความ ดีเหมือนกันเธอจะได้ซื้อของเธอไปด้วย

“พี่ซื้ออะไรเหรอครับ” อลันถามอย่างสงสัยเพราะไม่รู้ว่าบาร์ลอนหาข้ออ้างถ่วงเวลาอยู่กับพี่สาวของตัวเองหรือเปล่า

“ผ้าอนามัย” อลิซตอบเพราะว่าเธอก็เคยไปซื้อกับอลันมาเหมือนกัน

“ของง่ายๆ แบบนี้ก็ทำไม่ได้” อลันพูดขึ้นพร้อมกับบาร์ลอนอย่างดูถูก

“นายซื้อเป็นหรือไง” บาร์ลอนถามกลับทันทีเมื่อเห็นท่าทางของอลันที่มองมาที่เขาอย่างดูถูก

“ซื้อเป็นสิ ฉันซื้อให้พี่บ่อย” อลันบอกบาร์ลอนด้วยท่าทางอย่างเหนือกว่า

“หยุดเถียงกันแล้วมาเข็นรถ” อลิซบอกเมื่อทั้งสองคนยังเถียงกันไม่หยุด โดยเดินนำไปยังโซนที่ตัวเองต้องการพร้อมกับหยิบของที่ตัวเองต้องการใส่รถเข็นที่อลันเป็นคนเข็นมา

มาแล้วววววว ที่จริงเราเป็นพวกไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนะ เวลาอัพนิยายแนวใหม่ๆ เท่าไรเพราะเรายังมีแผนว่าจะเขียนแนวซอมบี้อยู่เลย แต่ยังหาจังหวะไม่ได้ แล้วก็กลัวคนไม่อ่านด้วยแหละ

ที่จริงแล้วนิยายเรื่องนี้เราวางเอาไว้ว่าจะเขียนเป็นนิยายยาวๆ แต่ด้วยความกลัวว่าอัพไปแล้วจะไม่มีคนอ่านก็เลยลังเลว่าจะอัพดีหรือเปล่า เท่านั้นเอง เพราะเวลาไม่มีคนเราก็เริ่มคิดแล้วล่ะว่านิยายของเราไม่สนุกหรือเปล่า คนเลยไม่อ่านอะไรแบบนี้แหละ เป็นคนคิดมากด้วยแหละอันนี้ยอมรับเลย

ที่เราเขียนบอกเมื่อวานก็เพราะว่ากลัวไม่มีคนอ่านเฉยๆ เราขอขอบคุณทุกคอมเม้นที่บอกว่าทำให้เราคิดได้ ขอบคุณจริงๆ นะคะ

คุณพ่อเราจะมาสายนุ่มนิ่มนะคร้าาา