ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #25 : EP : 25 อลันโมโห

EP : 25 อลันโมโห

“รสชาติไม่ได้เรื่อง” แอนนาพูดขึ้นหลังจากที่กินไปแล้วนิดหน่อย

“ไม่มีใครบอกให้สั่งนี่” อลิซพูดขึ้นพร้อมกับกัดเบอร์เกอร์หมูกินราวกับว่าอร่อยนักหนาจนทำให้แอนนาทนไม่ไหวก็เลยพูดขึ้น

“หึ เธอคงจะชินนะสิ ก็แน่ละเธอมันจนนี่น่า ก็เลยกินของพวกนี้ได้ อาหารแย่ๆ ราคาถูกๆ พวกนี้ได้นะ”

เพล้ง!

เสียงแก้วแตกทำทุกคนหันไปมองทันที อลิซที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็เงียบโดยไม่พูดอะไร

“ไม่กินก็ออกไป”

“ว่าไงนะ! นี่กล้าไล่ฉันงั้นเหรอ” แอนนาร้องขึ้นอย่างตกใจก่อนจะถามอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง

“นี่มันร้านของฉัน ทำไมจะไล่ไม่ได้ ไม่พอใจก็ออกไปสิ ฉันไม่ได้บังคับให้เธอซื้อเบอร์เกอร์ของฉันสักหน่อย” เจ้าของร้านเบอร์เกอร์พูดขึ้นอย่างโมโห ที่จริงเขาไม่ได้อยากจะขายให้พวกคุณหนูพวกนี้หรอกนะ

“เอ่อ พวกเราต้องขอ…” จีน่ายังพูดไม่ทันจบเจ้าของร้านเบอร์เกอร์ก็ตะโกนไล่ออกจากร้านทันที

“ออกไปซะ!”

“ยังโหดเหมือนเดิมเลยนะโรบิล” อลิซเอ่ยแซวพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ทำเอาโรบิลมองแล้วขมวดคิ้วทันที เพราะรอยยิ้มแบบนี้หาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

“อลิซ” โรบิลพูดออกมาเบาๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อว่านี้จะเป็นอลิซเด็กสาวร่างอ้วนคนนั้น

“โอ๊ะ! จำฉันได้แล้วเหรอ” อลิซอุทานก่อนจะพูดขึ้น

“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” โรบิลพูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อเพราะเมื่อสองสามเดือนก่อนอลิซยังตัวเท่าเขาอยู่เลย

“ฮ่าๆ ว่าแต่ฉันนึกว่าจะจับผู้หญิงพวกนี้โยนออกไปจากร้านเหมือนลูกค้าตอนนั้นซะอีกนะเนี่ย เสียดายจังแหะที่ไม่ได้เห็น” อลิซพูดขึ้นเพราะเธอตั้งใจว่าจะให้เป็นแบบนั้นจริงๆ

“นี่สินะพวกชั้นต่ำ มิน่าถึงคบกันได้” แอนนาที่ยังไม่ไปก็พูดขึ้นอย่างโมโห เพราะเธอทนไม่ไหวแล้วเมื่อได้ฟังคำพูดแบบนั้นของอลิซ

“เธอก็เคยให้ฉันกินเศษอาหารต่อจากเธอนี่แอนนา” อลิซพูดขึ้น จากนั้นก็หันไปมองอลันที่อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นพร้อมกับถือเบอร์เกอร์ที่ตัวเองกำลังกินอยู่ติดมือไปด้วย

“เธอเคยทำแบบนั้นสินะ” อลันถามแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบ มือข้างที่ว่างอยู่คว้าสันกรามของแอนนาแล้วบีบแน่น ก่อนจะบังคับให้อีกฝ่ายอ้าปากออก จากนั้นก็ยัดเบอร์เกอร์ที่ตัวเองกินเหลือเข้าไปแล้วถามเสียงเรียบ

“อร่อยสินะ ของเหลือน่ะ”

“นี่ปล่อยเธอนะ” จีน่าบอกก่อนจะพยายามดึงมือของอลันออกจากแอนนาที่ตอนน้ำตานองหน้าไปแล้วด้วยความกลัวและขยะแขยง

“อยากกินด้วยเหรอได้สิ” อลันผลักแอนนาให้ล้มลงกับพื้น ก่อนจะคว้าสันกรามของจีน่าแล้วยัดเบอร์เกอร์ที่เหลือีกนิดให้จีน่ากิน

“อร่อยสินะ ถึงได้แย่งกันกินใหญ่เลย เสียดายที่หมดแล้ว คงไม่มีถึงเธอหรอก” อลันพูดกับจีน่าก่อนจะหันไปมองโซมีที่ยืนตาค้างอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะถูกทำอะไรแบบนี้ เพราะเธอคิดว่ามากับอิลไลอลิซคงไม่กล้าทำอะไรเธออย่างแน่นอน

“ฉันจะให้พ่อของฉันไล่พวกแกออก” โซมีพูดขึ้นมาทันทีเมื่อตอนนี้เธอรู้สึกกลัวมาก ถ้าเธอพูดแบบนี้คงไม่มีใครกล้าทำอะไรเธออย่างแน่นอน

“ข้อหาอะไรล่ะ โรบิลขออีกสองนะ” อลิซถามขึ้นก่อนจะหันไปสั่งโรบิลที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

“ก็ใช้ความรุนแรงยังไงล่ะ” โซมีพูดขึ้นอย่างเหนือกว่าเมื่อได้ยินอลิซถามตัวเองแบบนั้น

“งั้นเหรอ งั้นฉันก็ฟ้องทางโรงเรียนได้เหมือนกันสินะเนี่ย” อลิซพยักหน้าพร้อมกับพึมพำไปด้วยก่อนจะพูดขึ้นโดยมองหน้าของโซมีอย่างเหนือกว่า

“เธอคงไม่อยากให้โรงเรียนของพ่อเธอเป็นข่าวเสียหายสินะ” อลิซพูดขึ้นอย่างรู้ทันที

“เธอไม่กล้าทำหรอก” โซมีพูดขึ้น

“แล้วใครบอกว่าฉันจะทำ” อลิซยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยทำให้โซมีสงสัยว่าใครจะเป็นคนลงมือ

“ถ้าทำแบบนั้นครอบครัวของเธอจะต้องลำบากแน่” โซมีพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างข่มขู่ เพราะครอบครัวของเธอก็มีคนรู้จักพวกมีอิทธิพลเหมือนกัน

“น่ากลัวนะเนี่ย อลันปล่อยพวกนั้นไปเดี๋ยวพวกเราจะเดือดร้อน” อลิซทำตาโตก่อนจะพูดขึ้นแล้วหันไปบอกอลันที่ยังไม่ยอมปล่อยจีน่า

“อ๋อ จริงสิแอนนา เรื่องที่เธอพูดว่าโซมีเข้าโรงแรมกับผู้ชายนะเรื่องจริงหรือเปล่า” อลิซที่กำลังเห็นทั้งสามกำลังจะออกจากร้านไปก็พูดขึ้นมาทันที

“ฉะ ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นนะ” แอนนาพูดขึ้นอย่างโมโหเมื่อถูกอลิซใส่ร้ายตัวเองซึ่งๆ หน้า

“งั้นก็ถูกซ่าซาหลอกสินะ” อลิซพูดขึ้น ซ่าวาคือเด็กผู้หญิงที่หาว่าเธอเป็นมือที่สามที่ทำให้โซมีกับอิลไลเลิกกันนั้นแหละ

“เธอเจอดีแน่ซ่าซา!” แอนนาพูดขึ้นอย่างโมโห ก่อนจะรีบเดินออกจากร้านไปทันทีโดยมีเพื่อนของตัวเองเดินตามออกไปด้วย

“เธอนี่ร้ายจริงๆ ต้อนพวกนั้นซะจนมุมเลย” บาร์ลอนพูดขึ้นหลังที่นั่งมองดูเหตุการณ์เงียบๆ เรื่องของพวกผู้หญิงเขาจะไม่ยุ่งเด็ดขาด

“ฉันสามารถต้อนนายได้เหมือนกันนะ” อลิซบอก ก่อนจะคว้าเอาเค้กของคาโลมากินต่อ

“ต้อนฉันลงบนเตียงสินะ” บาร์ลอนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะยิ้มไม่ออกเมื่อเจอกับคำตอบของอลิซ

“ต้อนลงโลงฉันถนัดสุดแล้ว”

“ฮ่าๆ แบบนี้พวกฉันก็แย่นะสิ” โอคอนเนอร์หัวเราะขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอลิซพูดแบบนั้นก่อนจะพูดขึ้นมาต่อ

“ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ อลันมากินต่อสิ” อลิซยักไหล่พร้อมกับเอ่ยตอบแล้วก็หันไปเรียกอลันที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

อลิซคิดว่าพวกนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนักหนรก แต่นี่มันอาจจะไม่ใช่นิสัยของพวกนี้จริงๆ ก็ได้ นั่นเพราะว่าเธอยังไม่รู้จักพวกนี้ดีพอก็เท่านั้นเอง

“โรงเรียนผู้ดีอะไรกัน โกหกชัดๆ คิดว่ารวยมากสินะ ” อลันเดินมานั่งที่ของตัวเองก่อนจะบ่นอย่าง ไม่ชอบใจ

มาแล้วจร้า

ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่าที่แรกกะว่าจะอัพจนจบภาคหนึ่งแล้วจะลงขายกับเว็บ แต่พอเห็นว่าคนไม่ใครอ่าน เราก็เลยคิดว่าคงจะไม่ขายแล้ว

แต่ก็จะอัพให้จบแค่ภาคหนึ่งเท่านั้นอันที่เริ่มเขียนภาคสองได้นิดเดียวแต่ไม่ได้เขียนแล้ว เพราะหมดกำลังใจ อีกอย่างไม่ค่อยมีคนอ่านเท่าไรด้วย เราก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องอัพต่อหรือเปล่า

เพราะเรารู้ว่านิยายเรื่องนี้ของเราก็ไม่ได้ดีเท่าไร ที่ตอนแรกเราบอกว่าจะเอาไว้ลงปีหน้าเพราะกลัวว่าจะไม่มีคนอ่าน ก็เลยไม่กล้าลงสักที พอลงจริงๆ แล้วมันก็ใช่ด้วย พอแล้วลงก็ไม่ค่อยมีคนอ่าน

เราก็เลยคิดว่าหรือเราจะลงให้จบแค่ภาคหนึ่งดีกว่า เพราะก็ไม่ค่อยมีคนอ่านอยู่แล้ว แต่ที่ลงให้จนจบภาคหนึ่งก็คือกลัวแบบคนที่ตามอ่านมาตั้งแต่แรกจะเสียความรู้สึกที่อุตส่าห์ตามอ่านนะ ที่เราไม่ขายก็เพราะว่าเราเขียนไม่จบ ถึงจะเขียนจบแค่ภาคหนึ่งก็เถอะ แต่มันก็ไม่จบอยู่ดี

ต้องขอโทษทุกคนด้วย แต่มันก็ไม่แน่นอนหรอก หากวันนั้นเราแต่งจบภาคหนึ่งแล้วมีคนอ่านเยอะขึ้นเราอาจจะแต่งต่อก็ได้ ขอบคุณที่อานจนจบนะคะ