ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #14 : EP : 14 ผมเป็นคนดีนะครับ

EP : 14 ผมเป็นคนดีนะครับ

อลิซไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ต้องช่วยแก้ตัวให้เธอด้วย แต่เธอก็ไม่วางใจคนพวกนี้หรอก ถึงจะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของอีกฝ่ายคืออะไร แต่ก็จะไม่พูดอะไรออกมาในตอนนี้

“ฮ่าๆ นั้นสินะครับ สวยๆ แบบนี้ต้องเป็นนางแบบอยู่แล้ว” ผู้ชายคนนั้นหัวเราะ ก่อนจะพูดขึ้นมาต่อ

“ใช่เธอเป็นนางแบบของบริษัทเอ็นเตอร์เทรนเทลนะครับ”

พอได้ยินแบบนั้นทุกต่างก็พากันมองมาที่อลิซทันทีไม่คิดว่าจะเป็นนางแบบของบริษัทใหญ่ขนาดนั้น

ส่วนอลิซที่พอจะรู้แล้วทำไมอีกฝ่ายจะช่วยเธอ ก็เพราะจะดึงเธอเข้าบริษัทตัวเองผ่านสื่อพวกนี้นี่เอง ถ้าเธอปฏิเสธมันก็ยากสำหรับเธอ

เพราะอาจจะมีเรื่องอื่นๆ ตามมาอีกด้วย นี่ยังไงล่ะที่เธอไม่อยากจะยุ่งกับคนกลุ่มนี้เพราะอิทธิพลของคนพวกนี้ทำได้ทุกอย่าง

“เรื่องจริงเหรอเนี่ย ไม่เคยรู้มาก่อน”

“สวยๆ แบบนี้ก็ต้องเป็นนางแบบอยู่แล้ว”

“เล่นแบบนี้เลยเหรอ” อิลไลพึมพำเมื่อได้ยินโอคอนเนอร์พูดขึ้น คิดจะมัดมือชกอลิซไปทำงานกับบริษัทตัวเองสินะ

“ฉันคงต้องจับหมอนี่ไปถ่วงน้ำสักครั้ง” อลิซพูดเบาๆ  อย่างรู้สึกหงุดหงิด ในหัวคิดถึงวิธีทรมานต่างๆ นาๆ ไม่หยุด หมดกันชีวิตสงบสุขของเธอ

“ถ้าเธอต้องการฉันทำให้ได้นะ” คาโลที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ได้ยินก็กระซิบบอกกันทันที

“ทำเองรู้สึกดีกว่า” อลิซตอบก่อนจะเงยหน้าไปมองโอคอนเนอร์ที่อยู่ด้านข้างของพวกเธอ

“เฮ้ อย่ามองฉันแบบนั้นสิที่รัก” โอคอนเนอร์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของอลิซที่มองมาที่ตัวเองราวกับว่าจะฉีกร่างเขาออกเป็นชิ้นๆ

“อาจารย์พวกผมขอตัวของอลิซไปก่อนนะครับ พอดีเรามีธุระกันนิดหน่อย” บาร์ลอนหันไปบอกอาจารย์ทันทีก่อนจะหันมาสงสายตาให้กับคาโลอย่างรู้กัน

“ไปกันอลิซ” คาโลบอกก่อนจะดึงอลิซให้ลุกขึ้นทันที

“ไปไหน” เมื่อลุกขึ้นตามแรงดึงของคาโล อลิซก็กระซิบถามทันทีเพราะจู่ๆ คนพวกนี้ก็ทำอะไรตามใจตัวเอง

“ไม่รู้ ไปจากที่นี่ก่อน” คาโลก่อนจะรีบก้าวเท้าให้เร็วที่สุด เพื่อเดินให้ห่างจากกลุ่มของเพื่อนตัวเอง

“เฮ้ ปล่อยมือได้แล้ว” อลิซร้องบอกเมื่อคาโลไม่ยอมปล่อยมือของเธอสักทีและเธอมีเรื่องจะคุยกับโอคอนเนอร์ด้วย

“จับนิดจับหน่อยไม่ได้” คาโลพูดก่อนจะยอมปล่อยมือของอลิซอย่างไม่มีทางเลือก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องเกรงอีกฝ่ายด้วย

“ไปคุยกันที่พักดีกว่า” โอคอนเนอร์เมื่อเห็นสายตาของอลิซก็พูดขั้นมาทันที

แล้วทั้งหกคนก็เดินไปยังห้องพักที่ทางโรงเรียนจัดเอาไว้สำหรับห้าคนนี้โดยเฉพาะ เพื่อเอาใจห้าคนนี้เลยต้องทำห้องพักแบบส่วนตัวให้

“เอาล่ะก่อนอื่นผมขออธิบายเรื่องานก่อนนะครับ คือว่า…”

“ฉันไม่ทำ” อลิซตอบโดยไม่ให้โอกาสโอคอนเนอร์อธิบายเกี่ยวกับงาน พร้อมกับนิ่งมองโอคอนเนอร์นิ่งๆ อย่างไม่เกรงกลัวอีกฝ่าย

“ทำไมละครับ มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอเลยนะ”

“แค่ไม่ชอบ ขอชุดนักเรียนด้วย” อลิซตอบกลับก่อนจะมองไปที่คาโลแล้วพูดขึ้น

“อืม” คาโลบอกก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหายไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับชุดนักเรียนของเธอ อลิซยื่นมือไปรับชุดทันที

“เอ่อ ไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำที่นี่ก็ได้นะ” บาร์ลอนบอกเมื่อเห็นว่าอลิซกำลังจะออกจากห้องไป แปลกคนจริงๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงอยากอยู่ต่อในห้องนี้กับพวกเขานานๆ แน่ๆ

“ไม่ล่ะ” อลิซบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“เด็ดขาด” โลแวนผมสีเทาพูดขึ้นหลังจากที่อลิซเดินออกจากห้องไป เขาสังเกตอลิซตั้งนานแล้วเธอไม่มีท่าทีจะสนใจพวกเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ เลย แถมยังอยากจะตีตัวออกห่างจากพวกเขาอีกด้วย

“งานนี้ไม่จบง่ายๆ แน่” อลิซพึมพำในตอนนี้ที่กำลังเปลี่ยนชุด ก่อนจะนึกว่าวันนี้เธอมีแค่เรื่องที่ต้องใกล้ชิดกับคนกลุ่มนั้นมากกว่าปกติ นี่ขนาดแค่เปิดเรียนวันแรกยังเป็นขนาดนี้ แล้วถ้าวันต่อๆ ไปละ จะเป็นยังไง

“นี่ๆ พวกเธอคิดมั้ยว่าเราอาจจะถูกอลิซแกล้งพวกเรากลับคืน”

“ไม่รู้สิ”

อลิซที่อยู่ในห้องน้ำก็ยืนนิ่งเพื่อฟังบทสนทนาของคนที่อยู่ด้านนอกว่าจะพูดอะไรเกี่ยวเธอ

“ฉันกลัวชะมัด ยิ่งอลิซอยู่ใกล้กับกลุ่มSHBด้วย พวกเราอาจจะโดนเอาคืนเหมือนอย่างที่เซริควันนี้ก็ได้”

“แต่ว่ามีคุณโซมีอยู่ด้วย อลิซคงไม่กล้าทำอะไรมากหรอก”

“จริงด้วยฉันลืมไปเลย”

อลิซที่ยืนฟังก็ได้แต่ยิ้มเย็นขึ้นมาทันที แค่มีโซมีงั้นเหรอ หึ คิดว่าเธอกลัวหรือไง ที่เธอทำวันนี้ก็แค่เตือนอีกฝ่ายทางอ้อมต่างหากล่ะ

“เรารีบไปกันเถอะ”

หลังจากสองคนนั้นออกไปจากห้อง อลิซก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา ก่อนจะหาที่นั่งเงียบๆ เพื่อไม่ให้ใครมารบกวนตัวเอง

“จะถือชุดพวกนี้ทั้งอย่างนี้ก็ไม่ได้” อลิซพูดขึ้นพร้อมกับมองชุดพละในมือของตัวเองไปด้วย จากนั้นก็นั่งวาดรูปเล่นไปเรื่อยเพื่อฆ่าเวลาให้อลันเลิกเรียน

ฟิ้ว!

จู่ๆ ลมก็พัดขึ้นมาทำให้กระดาษที่อลิซวาดรูปเสร็จแล้วปลิวไปตามลมอย่างช่วยไม่ได้ อลิซหรอกตาไปมาก่อนจะลุกขึ้นตามเก็บภาพวาด

“นี่ภาพวาดของเธอหรือเปล่า” อลิซมองคนที่ยื่นกระดาษวาดรูปของเธอมาให้ ก่อนจะพบว่าเป็นชายหนุ่มในวัยทำงานเพราะดูจากการแต่งกายของเขาที่ใส่ชุดสูทแล้ว น่าจะเป็นพวกนักธุรกิจ

“ค่ะ” อลิซตอบก่อนจะยื่นมือไปรับกระดาษวาดรูปของตัวเองจากเขาทันที ถึงผู้ชายคนนี้จะหล่อแค่ไหนเธอก็ไม่สนหรอกนะ

“ภาพของเธอมีความหมายซ่อนอยู่ในนั้นสินะครับ” ผู้ชายคนนั้นเอ่ยถามเธอขึ้นมา

“ค่ะ” อลิซตอบกลับไปก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ทันที เพราะไม่อยากจะคุยกับอีกฝ่ายมากนัก

“คุณเป็นคนพูดน้อยเหรอครับ” อลิซกรอกตาไปมาอย่างรำคาญเมื่ออีกฝ่ายยังคงตามเธอมานั่งที่เก้าอี้ แถมยังชวนเธอคุยอย่างไม่รู้สึกรู้สาอีก

“โอ้ ภาพวาดพวกนี้สวยจังเลยนะครับ แต่ว่าลายเส้นพวกนี้ดูคุ้นมากจริงๆคุณเคยวาดรูปให้ใครหรือเปล่าครับ”

ผู้ชายคนนั้นมองภาพวาดของอลิซก่อนจะอุทานออกมา แล้วก็เอ่ยถามอลิซเมื่อเห็นลายเส้นที่เมื่อกับของหลานสาวของเขาที่เก็บเอาไว้ใส่กรอบรูปอย่างดี

“ไม่ค่ะ” อลิซตอบเพราะคิดว่าผู้ชายคนนี้มีท่าทางไม่น่าไว้ใจ เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยวาดภาพให้เด็กสาวคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เข้ามาหาเธอด้วยเจตนาดีหรือร้าย

“ผมเป็นคนดีนะครับ”

ไม่มีคนเลวที่ไหนบอกว่าตัวเองเป็นคนเลวหรอก

มาแล้วๆ ทำเป็นเนียนนะคาโล