คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : EP : 13 ร้ายกาจ
EP
: 13 ร้ายกาจ
“เอาล่ะๆ
วันนี้เปิดเรียนวันแรกก็เสียเหงื่อเลย เพราะงั้นวันนี้เราจะเรียนกันเลยเราจะแบ่งทีมกันนะ
อืมใช่ วันนี้จะมีรายการมาถ่ายเราตอนแข่งวอลเลย์บอลกันด้วยเพราะอย่างนั้นตั้งใจเล่นล่ะทุกคน”
อาจารย์พละเอ่ยบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะมาหยุดที่อลิซแล้วยิ้มให้
ก่อนหน้านี้เขารู้มาแล้วว่ามีเด็กสาวผมแดงที่ชื่ออลิซที่เปลี่ยนจนจำแทบไม่ได้
ซึ่งพอมาได้เห็นจริงๆ ก็ตามที่อาจารย์มาเรียบอกมา มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ จำแทบไม่ได้ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“เอาล่ะ อาจารย์แบ่งกลุ่มในแล้ว มาดูสิ”
คินสันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอากระดาษให้กับนักเรียนดู
อลิซรอให้คนอื่นดูเสร็จจากนั้นค่อยเดินไปดูที่หลัง
เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่กลุ่มที่เท่าไรก็เดินออกมาทันทีก่อนจะพูดขึ้น
“ใครอยู่กลุ่มสี่”
“เอ่อ พวกเราเอง” อลิซเดินเข้าไปหาทันทีห้าคนนี้ทำท่ากล้ากลัวๆ
ที่จะมองหน้าเธอ แต่เธอไม่สนใจหรอกเพราะยังไงก็แข่งสามสนามเพื่อความรวดเร็วอยู่แล้ว
“พวกเธอเล่นกันเป็นใช่มั้ย” อลิซถามเมื่อเห็นสีหน้าแล้วทีมเธอไม่น่าจะรอด
“ก็พอได้นะ” เด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“อืม แค่รับแล้วส่งมาให้ฉันก็พอ”
อลิซบอกก่อนจะพากันลงสนามโดยที่เธอให้ริซหรือก็คือเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนไปเป็นหัวหน้าทีม
“เริ่มได้”
ทันทีที่กรรมการที่เป็นเพื่อนผู้ชายบอกเกมก็เริ่มทันที
ฝั่งเธอได้เป็นฝ่ายรับ อลิซมองลูกบอลที่ไม่ได้มาหาเธอ
ก่อนจะมองไปที่เด็กสาวคนข้างหน้าที่กำลังเป็นคนรับลูก
ปัง!
เสียงตีลูกที่ออกไปข้างสนามแทนที่จะส่งมาให้เธอ ทำให้อลิซต้องวิ่งไปตามลูกก่อนจะใช้แขนตีลูกบอลให้ข้ามไปอีกฝั่งพร้อมกับรีบวิ่งเข้าสนามอีกครั้งด้วยความรวดเร็วจนสนามที่เล่นอยู่ข้างๆ กันยังหันมามองด้วยความตกใจ
การแข่งขันวอลเลย์บอลใช้เวลานานกว่าปกติเพราะกลุ่มของเธอเล่นไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร
แต่ก็ยังดีที่เป็นฝ่ายนำคะแนนของอีกทีมอยู่ และนี่จะเป็นลูกตัดสินแล้ว
อลิซก็กระโดดขึ้นสูงเมื่อริซส่งลูกมาให้เธออย่างสวยงาม
ปัง!
ตุ้บ!
แปะๆๆ
“ว้าว ลูกตบเมื่อกี้นี่สวยงามถึงจะมองตามแทบไม่ทันทีก็เถอะ”
เสียงของคินสันตบมือพร้อมกับเอ่ยชมอลิซไปด้วย
“ขอบคุณค่ะ
เป็นเพราะริซส่งมาให้ดีต่างหาก”
อลิซตอบก่อนจะบิดตัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งข้างสนามต่อ เห็นมีคนเดินมาดูด้วย
ซึ่งหนึ่งในนั้นยังมีกลุ่มโซSHBด้วย นึกว่าเรียนอยู่ซะอีก
“เหนื่อยมั้ย”
อลิซมองขวดน้ำที่ถูกยื่นมาพร้อมกับมองหน้าของคาโลไปด้วย
หมอนี่ไม่สนใจคนรอบข้างเลยจริงๆ
“โดดเรียนหรือไง” อลิซรับน้ำมาก่อนจะถามอีกฝ่ายไปด้วย
ก่อนจะมองเห็นว่ากลุ่มของหมอนี่เดินตรงมาที่เธอ
“อืม” คาโลตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ซึ่งมันไม่เข้ากับหน้าตาของหมอนี่เลยจริงๆ
“ระวัง!!”
เสียงตะโกนของใครสักคน ก่อนที่จะมีลูกบอลลอยมาที่พวกเธอ อลิซมองลูกบอลนิ่งๆ โดยไม่คิดจะขยับตัวหลบ
พรึบ!
ในตอนนั้นคาโลที่อยู่ใกล้กับเธอก็ยื่นมือออกไปรับลูกบอลเอาไว้ได้พอดี
ราวกับว่าถูกจับวางเอาไว้ในมือของเขาเอง
“เป็นอะไรมั้ย ฉันขอโทษนะ”
ทันทีที่ได้ยินเสียงอลิซก็กระตุกยิ้มทันที
เธอตั้งใจสินะโซมี
“เป็นอะไรมั้ย” คาโลหันไปถามอลิซที่ยืนนิ่งไปเลย
หรือว่าเธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“ขอลูกบอล”
อลิซพูดขึ้นด้วยท่าทีเรียบนิ่งไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้ได้เห็นเลยสักว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่
“เอ่อ อื้อ” คาโลไม่เข้าใจว่าอลิซขอไปทำไมก็เลยส่งลูกบอลที่อยู่ในมือให้กับอลิซ
ปัง!
อลิซเมื่อได้รับลูกบอลก็โยนลูกบอลก่อนเหวี่ยงมือไปตบลูกบอลกลางอากาศ เป้าหมายของเธอไม่ใช่โซมีหรอก แต่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ โซมีต่างหาก หึ นี่มันก็แค่การเตือนเท่านั้น
“กรี้ด”
“ร้ายกาจ”
คาโลที่รู้ว่าอลิซคิดจะทำอะไรก็พูดขึ้น
ยิ่งเห็นอลิซไหวไหล่อย่างไม่สนใจก็ยิ่งคิดว่าช่างเป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ
“ขอโทษ”
อลิซเอ่ยบอกผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้กำลังใช้มือกุมจมูกของตัวเองเอาไว้ เพราะจำได้ว่าเด็กสาวคนนี้คือหนึ่งในคนที่รุ่มแกล้งอลิซจนตายวันนั้น
“ทำไมอลิซทำแบบนั้นละ”
แอนนาโพล่งขึ้นมาทันที เธอไม่ได้ทำเพราะเห็นใจเพื่อนร่วมห้อง
แต่แค่อยากจะให้อลิซขายหน้าเท่านั้นเอง
“ฉันทำอะไร”
อลิซถามแอนนาด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกอะไรออกมา
“ก็ตั้งใจแกล้งเซริคไง”
แอนนาพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ามีคนเริ่มสนใจ และมีกล้องหันมาทางพวกเธอแล้ว
“ทำไมฉันจะต้องแกล้งเซริคด้วยล่ะ ยัยนั้นเคยทำอะไรเอาไว้กับฉันหรือไง” อลิซถามกลับนั้นทำให้ทุกคนเงียบเพราะรู้ตัวดีว่าก่อนหน้านี้ทำอะไรกับอลิซเอาไว้บ้าง
“ก็แค่ส่งลูกบอลไปให้จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไมกัน
ไม่เล่นต่อหรือไง” โอคอนเนอร์ช่วยพูดขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะกลับไปเล่นเหมือนเดิม
โดยที่ให้เซริคเปลี่ยนตัวกับคนอื่น
“ขอโทษนะครับ
คุณสนจะไปเล่นกีฬาทีมชาติกับเรามั้ยครับ”
อลิซหันไปมองผู้ชายตรงหน้าที่ถามเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมกับยื่นนามบัตรมาให้กับเธอ
“ไม่สนใจค่ะ”
อลิซตอบปฏิเสธทันทีโดยไม่เสียเวลาคิดเพราะยังอยากจะเรียนตามคำพูดที่ให้เอาไว้กับพ่อของเธอ
“เอ่อ” ผู้ชายคนนั้นพูดไม่ออกไปเลยทันที
เมื่ออลิซปฏิเสธแบบไม่เสียเวลาคิด
“พอดีเพื่อนของผมมีงานต้องทำอยู่แล้วนะครับ”
โอคอนเนอร์พูดขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจ
งานอะไรน่ะ น่าสงสัยๆ
ความคิดเห็น