ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ฉันคือ...อลิซ

    ลำดับตอนที่ #13 : EP : 13 ร้ายกาจ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.85K
      490
      11 ส.ค. 63






    EP : 13 ร้ายกาจ

     




    “เอาล่ะๆ วันนี้เปิดเรียนวันแรกก็เสียเหงื่อเลย เพราะงั้นวันนี้เราจะเรียนกันเลยเราจะแบ่งทีมกันนะ อืมใช่ วันนี้จะมีรายการมาถ่ายเราตอนแข่งวอลเลย์บอลกันด้วยเพราะอย่างนั้นตั้งใจเล่นล่ะทุกคน” อาจารย์พละเอ่ยบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มก่อนจะมาหยุดที่อลิซแล้วยิ้มให้


    ก่อนหน้านี้เขารู้มาแล้วว่ามีเด็กสาวผมแดงที่ชื่ออลิซที่เปลี่ยนจนจำแทบไม่ได้ ซึ่งพอมาได้เห็นจริงๆ ก็ตามที่อาจารย์มาเรียบอกมา มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ จำแทบไม่ได้ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน


    “เอาล่ะ อาจารย์แบ่งกลุ่มในแล้ว มาดูสิ” คินสันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอากระดาษให้กับนักเรียนดู


    อลิซรอให้คนอื่นดูเสร็จจากนั้นค่อยเดินไปดูที่หลัง เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่กลุ่มที่เท่าไรก็เดินออกมาทันทีก่อนจะพูดขึ้น


    “ใครอยู่กลุ่มสี่”


    “เอ่อ พวกเราเอง” อลิซเดินเข้าไปหาทันทีห้าคนนี้ทำท่ากล้ากลัวๆ ที่จะมองหน้าเธอ แต่เธอไม่สนใจหรอกเพราะยังไงก็แข่งสามสนามเพื่อความรวดเร็วอยู่แล้ว


    “พวกเธอเล่นกันเป็นใช่มั้ย” อลิซถามเมื่อเห็นสีหน้าแล้วทีมเธอไม่น่าจะรอด


    “ก็พอได้นะ” เด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ


    “อืม แค่รับแล้วส่งมาให้ฉันก็พอ” อลิซบอกก่อนจะพากันลงสนามโดยที่เธอให้ริซหรือก็คือเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนไปเป็นหัวหน้าทีม


    “เริ่มได้”


    ทันทีที่กรรมการที่เป็นเพื่อนผู้ชายบอกเกมก็เริ่มทันที ฝั่งเธอได้เป็นฝ่ายรับ อลิซมองลูกบอลที่ไม่ได้มาหาเธอ ก่อนจะมองไปที่เด็กสาวคนข้างหน้าที่กำลังเป็นคนรับลูก


    ปัง!


    เสียงตีลูกที่ออกไปข้างสนามแทนที่จะส่งมาให้เธอ ทำให้อลิซต้องวิ่งไปตามลูกก่อนจะใช้แขนตีลูกบอลให้ข้ามไปอีกฝั่งพร้อมกับรีบวิ่งเข้าสนามอีกครั้งด้วยความรวดเร็วจนสนามที่เล่นอยู่ข้างๆ กันยังหันมามองด้วยความตกใจ


    การแข่งขันวอลเลย์บอลใช้เวลานานกว่าปกติเพราะกลุ่มของเธอเล่นไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร แต่ก็ยังดีที่เป็นฝ่ายนำคะแนนของอีกทีมอยู่ และนี่จะเป็นลูกตัดสินแล้ว อลิซก็กระโดดขึ้นสูงเมื่อริซส่งลูกมาให้เธออย่างสวยงาม


    ปัง!


    ตุ้บ!


    แปะๆๆ


    “ว้าว ลูกตบเมื่อกี้นี่สวยงามถึงจะมองตามแทบไม่ทันทีก็เถอะ” เสียงของคินสันตบมือพร้อมกับเอ่ยชมอลิซไปด้วย


    “ขอบคุณค่ะ เป็นเพราะริซส่งมาให้ดีต่างหาก” อลิซตอบก่อนจะบิดตัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งข้างสนามต่อ เห็นมีคนเดินมาดูด้วย ซึ่งหนึ่งในนั้นยังมีกลุ่มโซSHBด้วย นึกว่าเรียนอยู่ซะอีก


     “เหนื่อยมั้ย” อลิซมองขวดน้ำที่ถูกยื่นมาพร้อมกับมองหน้าของคาโลไปด้วย หมอนี่ไม่สนใจคนรอบข้างเลยจริงๆ


    “โดดเรียนหรือไง” อลิซรับน้ำมาก่อนจะถามอีกฝ่ายไปด้วย ก่อนจะมองเห็นว่ากลุ่มของหมอนี่เดินตรงมาที่เธอ


    “อืม” คาโลตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งมันไม่เข้ากับหน้าตาของหมอนี่เลยจริงๆ


    “ระวัง!!” เสียงตะโกนของใครสักคน ก่อนที่จะมีลูกบอลลอยมาที่พวกเธอ อลิซมองลูกบอลนิ่งๆ โดยไม่คิดจะขยับตัวหลบ


    พรึบ!


    ในตอนนั้นคาโลที่อยู่ใกล้กับเธอก็ยื่นมือออกไปรับลูกบอลเอาไว้ได้พอดี ราวกับว่าถูกจับวางเอาไว้ในมือของเขาเอง


    “เป็นอะไรมั้ย ฉันขอโทษนะ”


    ทันทีที่ได้ยินเสียงอลิซก็กระตุกยิ้มทันที เธอตั้งใจสินะโซมี


    “เป็นอะไรมั้ย” คาโลหันไปถามอลิซที่ยืนนิ่งไปเลย หรือว่าเธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก


    “ขอลูกบอล” อลิซพูดขึ้นด้วยท่าทีเรียบนิ่งไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้ได้เห็นเลยสักว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่


    “เอ่อ อื้อ” คาโลไม่เข้าใจว่าอลิซขอไปทำไมก็เลยส่งลูกบอลที่อยู่ในมือให้กับอลิซ


    ปัง!


    อลิซเมื่อได้รับลูกบอลก็โยนลูกบอลก่อนเหวี่ยงมือไปตบลูกบอลกลางอากาศ เป้าหมายของเธอไม่ใช่โซมีหรอก แต่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ โซมีต่างหาก หึ นี่มันก็แค่การเตือนเท่านั้น


    “กรี้ด”


    “ร้ายกาจ” คาโลที่รู้ว่าอลิซคิดจะทำอะไรก็พูดขึ้น ยิ่งเห็นอลิซไหวไหล่อย่างไม่สนใจก็ยิ่งคิดว่าช่างเป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ


    “ขอโทษ” อลิซเอ่ยบอกผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้กำลังใช้มือกุมจมูกของตัวเองเอาไว้ เพราะจำได้ว่าเด็กสาวคนนี้คือหนึ่งในคนที่รุ่มแกล้งอลิซจนตายวันนั้น


    “ทำไมอลิซทำแบบนั้นละ” แอนนาโพล่งขึ้นมาทันที เธอไม่ได้ทำเพราะเห็นใจเพื่อนร่วมห้อง แต่แค่อยากจะให้อลิซขายหน้าเท่านั้นเอง


    “ฉันทำอะไร” อลิซถามแอนนาด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกอะไรออกมา


    “ก็ตั้งใจแกล้งเซริคไง” แอนนาพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ามีคนเริ่มสนใจ และมีกล้องหันมาทางพวกเธอแล้ว


    “ทำไมฉันจะต้องแกล้งเซริคด้วยล่ะ ยัยนั้นเคยทำอะไรเอาไว้กับฉันหรือไง” อลิซถามกลับนั้นทำให้ทุกคนเงียบเพราะรู้ตัวดีว่าก่อนหน้านี้ทำอะไรกับอลิซเอาไว้บ้าง


    “ก็แค่ส่งลูกบอลไปให้จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไมกัน ไม่เล่นต่อหรือไง” โอคอนเนอร์ช่วยพูดขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะกลับไปเล่นเหมือนเดิม โดยที่ให้เซริคเปลี่ยนตัวกับคนอื่น


    “ขอโทษนะครับ คุณสนจะไปเล่นกีฬาทีมชาติกับเรามั้ยครับ” อลิซหันไปมองผู้ชายตรงหน้าที่ถามเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมกับยื่นนามบัตรมาให้กับเธอ


    “ไม่สนใจค่ะ” อลิซตอบปฏิเสธทันทีโดยไม่เสียเวลาคิดเพราะยังอยากจะเรียนตามคำพูดที่ให้เอาไว้กับพ่อของเธอ


    “เอ่อ” ผู้ชายคนนั้นพูดไม่ออกไปเลยทันที เมื่ออลิซปฏิเสธแบบไม่เสียเวลาคิด


    “พอดีเพื่อนของผมมีงานต้องทำอยู่แล้วนะครับ” โอคอนเนอร์พูดขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจ




    งานอะไรน่ะ น่าสงสัยๆ






    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×