คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My Vampire 9
ฮันกยองมองเวลาก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปอีก เพราะนี้เขาเองนั่นสายไปเกือบๆจะ20นาทีอยู่แล้ว เพราะเมื่อคืนเขาแทบจะไม่ได้นอนเลยนี่สิ ก็มั่วแต่นึกถึงร่างเล็กที่ตั้งแต่วันนั่นก็ไม่ได้เจอกันเลยมันทำให้เขารู้สึกเป็นห่วง ปนกังวล ปนเศร้าหมอง หรืออะไรก็ตามแต่ที่มันทำให้เขานอนไม่หลับ
ฮันกยองรีบเหวี่ยงตัวเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบ พยายามให้อาจารย์ไม่สังเกตเห็น ก่อนที่เขาจะรีบเดินก้มหน้าก้มตาไปนั่งยังที่นั่งว่างๆแถวนั่น
ปึก
กระดาษก้อนเล็กๆที่ทำเขาต้องหันมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก่อนเขาจะหยิบกระดาษแผ่นนั่นขึ้นมาดู แล้วหันไปตามที่กระดาแผ่นนั่นเขียน ทำให้เขาเจอกับซีวอนที่กวักมือเรียกอยู่ เขาเลยต้องย้ายที่ไปนั่นข้างหลัง ข้างๆเพื่อนสนิทเขา
“ทำไมมาสายว่ะ”ซีวอนถามเบาๆ
“เมื่อคืนนอนดึกน่ะ”ร่างสูงตอบแล้วหยิบหนังสือขึ้นมา
“อ่านหนังสือจนลืมเวลาอีกแล้วสิ”ซีวอนว่าขำๆ “พี่ยุนโฮบอกว่าวันนี้ให้รีบไปซ้อม”ชายหนุ่มบอกอีก ทำให้ฮันกยองพยักหน้าเชิงเข้าใจ
“ดีมากฮันกยอง!!!! ส่งลูกๆ!!”เสียงลีทึกดังขึ้นบอกรุ่นน้องที่วิ่งอยู่ในสนามซึ่งร่างสูงเองก็ทำตามด้วยการส่งลูกให้กับคนอื่นในทีม ซึ่งตอนนี้เขากำลังแข่งกันอย่างเอาเป็นเอาตายกับรุ่นพี่ปี4ที่ลีทึกจัดตารางแข่งมาให้
“วิ่งไปทางซ้าย!!! ยุนโฮมีสมาธิหน่อยสิ!!!”ผู้จัดการทีมคนสวยตะโกนสั่งคนในสนามเสียงดัง ตาคมมองดูลูกบาสในมือของซีวอน ก่อนจะวิ่งไปอีกฝั่งหนึ่งเพื่อรับลูกที่ซีวอนกำลังจะส่งมา
“ปีกซ้ายมีช่วงโหวแล้ว!!” เสียงลีทึกยังคงดังต่อไปเรื่อยๆเป็นเวลาเดียวกับที่ฮันกยองได้ลูกบาสจากเพื่อนตัวโต ก่อนที่ขายาวจะกระโดดขึ้นแล้วยัดลูกสีส้มลงห่วงได้สำเร็จ
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังลั่นจากลีทึกทำให้ชายหนุ่มทั้งสนามหยุดการแข่งแล้วเดินกลับมายังที่นั่งพักข้างสนาม ร่างสูงหอบหายใจนิดๆแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ยาว พลางหยิบน้ำขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ เป็นเวลาเดียวกับที่ซีวอนเดินมานั่งข้างๆด้วย
“วันนี้เล่นดีนิหว่า”ซีวอนเอ่ยพลางพลักไหลหนาไปอีกทาง
“คิบอมอ่ะ”ร่างสูงถาม
“มาไม่ได้ ติดเรียน”ชายหนุ่มว่าแล้วดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ ฮันกยองมองดูผู้จัดการทีมที่กำลังยืนด่ารุ่นพี่ที่วันนี้เล่นไม่เต็มที่ ก่อนที่ร่างสูงจะยิ้มออกมานิดๆ
“ซ้อมเสร็จแล้วกลับเลยหรือเปล่า...”ร่างสูงหันไปถามเพื่อนข้างๆอีกที
“คงกลับเลยนั่นและ พรุ่งนี่ฉันมีสอบชีวะ ว่าจะอ่านหนังสือ”ซีวอนบอก
“โอเค..”
.
.
.
“หมายความว่ายังไงครับ?”ร่างสูงยืนมองเจ้าของหอพักอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเขากลับมาถึงก็พบกับใบประกาศสีขาวแปะอยู่หน้าห้อง ว่าสิ้นเดือนนี้จะทำการรื้อถอนหอพัก เพราะเจ้าของหอขายที่ไปแล้ว ชายหนุ่มมองใบหน้าของชายวัยกลางคนที่ทำหน้าลำบากใจอย่างต้องการคำตอบ
“ก็ลุงไม่มีทางเลือก...จริงๆแล้วก็มีแค่พ่อหนุ่มกับคนอื่นๆอีก3ห้องเท่านั่นเอง ลุงก็เสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน”ชายคนนั่นบอก
“แล้วแบบนี้ผมจะไปอยู่ที่ไหนละครับ?”ฮันกยองว่าเสียงอ่อย เพราะกว่าเขาจะหาหอพักราคาถูกได้เนี่ย มันช่างยากเย็นแสนเข็นสะเหลือเกิน แล้วจู่เขาต้องย้ายออกเนี่ยน่ะ
“เอาแบบนี้ดีไหม เดียวลุงจะคืนเงินค่าหอเดือนนี้ให้ แล้วพ่อหนู่มเอาเงินไปเช่าหอที่อื่นดู”ฮันกยองมองเจ้าของหอก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นเดือนแล้วเนี่ย เขาจะไปอยู่ไหนละทีนี่
ฮันกยองกระชับเสื้อกันหนาวตัวโตของตัวเอง พลางออกเดินไปบนถนนสายใหญ่ ตาคมมองดูไปเรื่อยๆเพราะตอนนี้เขาออกมาเดินสำรวจโดยรอบเพื่อหาที่อยู่ใหม่ เพราะเขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน ใช่ว่าการหาหอพัก(ถูกๆ)ในโซลจะง่ายซะเมื่อไร เต็มทีเลยที่เขาเห็นๆและลองเขาไปถามคือ ราคา3เท่าของที่เขาอยู่หอพักเก่า
ร่างสูงถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ นี่เขาจะทำยังไงดีเนี่ย ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม หรือเขาควรจะเริ่มหางานพิเศษทำช่วงเปิดเทอมด้วยดี ฮันกยองแวะซท้อกาแฟร้อนๆมาดื่ม เพราะอากาศตอนกลางคืนที่หนาวขึ้นทุกที ก่อนจะมานั่งที่ม้านั่งยาวใกล้ๆกับสวนสาธรณะ
“เครียดอะไรขนาดนั่น...”เสียงเล็กๆที่ดังขึ้นข้างหลังทำเอาฮันกยองสะดุ้งเฮือก แล้วรีบหันมาดูอย่างตกใจว่าเป็นใคร
“นายช่วยเลิกโผ่ลมาแบบนี้ได้ไหม”ร่างสูงว่าอย่างเหนื่อยๆแม้ว่าเขาจะดีใจมากก็ตามที่เจอร่างเล็ก แต่ตอนนี้เขาควรจะคิด
เรื่องตัวเองมากกว่า ฮยอกแจมองใบหน้าคมอย่างสงสัย แล้วเดินมานั่งข้างๆ
“เป็นอะไรละ?”เสียงหวานถาม ทำให้ฮันกยองหันมามองร่างเล็กแล้วหันกลับมาจิบกาแฟต่อ
“ที่หอพัก...เจ้าของหอจะรื้อหอ ฉันก็เลย..”
“ไม่มีที่อยู่ น่าสงสารจัง..”ฮยอกแจเอ่ยอย่างเสแสร้ง ทำให้ร่างสูงถอนหายใจออกมา
“กับอีแค่ที่นอน นอนที่ไหนก็เหมือนกันนั่งและ”ร่างเล็กบอกแล้วลุกขึ้น ร่างสูงมองดูคนตรงหน้าแล้วก้มลงดื่มกาแฟจนหมด
“ฉันไม่ใช่แวมไพร์น่ะ ที่จะนอนที่ไหนก็ได้”ฮันกยองบอกแล้วเอื่อมมือไปทิ้งแก้วกระดาษ ร่างเล็กมองคนตรงหน้าก่อนจะกระชับเสื้อกันหนาวสีดำของตัวเอง(ที่ใส่มาเพื่อให้เหมือนมนุษย์คนอื่น)แล้วเอื่อมมือไปจับมือหนาแล้วออกแรงดึงนิดๆ
“ฉันก็ไม่ได้นอนที่ไหนก็ได้ซักหน่อย ฉันช่วย”ฮยอกแจบอกยิ้มๆ นั่นทำให้ร่างสูงยิ้มออกมา แล้วลุกขึ้นตามแรงดึงของคนตัวเล็ก
“บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ใช่พวกมีจิตเมตตาอะไรนักหรอก แค่ช่วยเพราะนายเคยช่วยฉัน”ฮยอกแจถลึงตามองร่างสูง ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินคู่กันไปตามทางเดิน
******************************************
มีคนอ่านด้วย วั๊ยๆๆๆๆ
ป.ล. เค้าจะเขียนไปเรื่อยๆจนกว่าจะไม่มีคนอ่านและค่ะ 555
แอบเห็นมีคนจากเรื่องที่แล้วตามมาอ่าน เขินอ่ะ >///<
ความคิดเห็น