คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : My Vampire 10
ตอนนี้ทั้งฮันกยองและฮยอกแจยืนอยู่ในซอยที่มีแต่แสงสีเสียง โดยตามคำบอกของเจ้าของร้านสะดวกซื้อที่ผ่านมา เขาบอกว่าแถวนี้น่าจะมีซอยเล็กๆที่ข้างในเป็นที่พักอาศัย บางทีอาจจะมีหอพักเล็กๆให้เขาเช่า ทั้งคู่เลยเดินมาทางนี้ ซึ่งฮันกยองไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนี้เท่าไร
เพราะสายตาของพวกนักเทียวกลางคืนพวกนั่นนะสิ ที่สายตาของมันที่มองมายังร่างเล็กที่เดินดูนู่นนี้อยากไม่ค่อยใส่ใจอะไรรอบข้างเท่าไร มันทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดเข้าไปทุกที แต่ก็ทำได้เพียงพยายามเดินใกล้ๆฮยอกแจก็เท่านั่น
“ซอยนี้หรือเปล่า?”ร่างเล็กหันมาถามอย่างไม่ค่อยใส่ใจ
“นายเดินใกล้ฉันกว่านี้ได้ไหม”ร่างสูงว่า ทำให้คนตรงหน้าขมวดคิ้วนิดๆ
“ทำไมละ”
“เถอะน่า”ฮันกยองบอก ก่อนจะเอื่อมมือออกไปคว้ามือเรียวมากุมไว้หลวมๆ แม้ว่าฮยอกแจจะขัดขืนแต่ก็ยอมทำตามเมื่อเห็นสายตาเอาจริงของคนตรงหน้า
เขาก้มลงมองดูมือของตัวเองที่ตอนนี้ถูกมืออุ่นๆของฮันกยองกุมไว้ มันช่างให้ความรู้สึก...อบอุ่น แบบที่เขาไม่ได้รู้สึกมานานมากแล้ว แต่เขาก็เพียงแต่บอกตัวเองว่าเป็นเพราะมนุษย์นั่นตัวอุ่นอยู่แล้วนะสิ ก็แค่นั่นไม่มีอะไร
“ลองถามดูไหม”ร่างเล็กหันมาแสดงความคิดเห็น
“แต่ว่า..”
“ไม่ถามก็ไม่รู้นะสิ”ฮยอกแจบอกก่อนจะลากคนตัวสูงมายังซอยเล็กๆ ตาคมมองรอบตัวอย่างระแวง เพราะว่าซอยนี้ต้องบอกว่า มีแต่พวอกอะไรๆแบบนั่นทั้งนั่นเลย เพราะเป็นซอยที่ไม่เล็กมากและไม่ใหญ่มาก ที่ทั้งหญิงขายบริการ เลิฟโฮเทล และพวกขี้เหล้าขี้ยาอยู่เต็มไปหมด
เขาเอแงก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าร่างเล็กคิดว่าตัวเองเป็นแวมไพร์แล้วสามารถเอาตัวรอดได้ หรือไม่คิดจะสนใจเลยกันแน่ มันทำให้เขาเป็นห่วงร่างเล็กจริงๆ ว่าถ้าหากคืนอื่นๆฮยอกแจมาเที่ยวที่แบบนี้ เขาจะทำยังไง
“รออยู่นี่น่ะ”ร่างเล็กหันมาบอกเขา แต่ก่อนที่ร่างสูงจะตอบอะไร ฮยอกแจก็เดินจ่ำเอาๆไปหากลุ่มชายหนุ่มที่นั่งดื่มเบียร์กันอยู่ริมถนนซะแล้ว
.
.
.
“สวัสดีครับ”ร่างเล็กทักเสียงหวาน ทำให้คนพวกนั่นเงยหน้าขึ้นมาอย่างหาเรื่อง แต่สายตาก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นใบหน้าหวานยิ้มแป๊นในพวกเขาอยู่ ชายคนหนึ่งมองร่างเล็กอย่างสำรวจแล้วดูดบุหรี่จนหมดก่อนจะปาลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ
“ไง..”เขาทักขึ้นยิ้มๆแล้วเดินเขามาใกล้ร่างเล็กอย่างถือดี ตามด้วยเพื่อนอีก2คนที่ลุกตามมา
“คือผมมีเรื่องจะถามหน่อยนะครับ”
“โอ้ ถามหรือ...ว่ามาสิ”ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะตะปบเข้าที่ก้นของฮยอกแจเต็มมือจนร่างเล็กเองก็อดตกใจไม่ได้
“อุ้ย โทษที่ มือมันลั่น”ชายหนุ่มว่าแล้วหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ ดวงตากลมมองทั้ง3อย่างเคืองๆนิดๆ สุภาพด้วยไม่ได้งั้นก็ช่างหัวมันแล้วกัน ฮยอกแจเกร่งมือนิดหน่อยก่อนที่เล็กยาวแหลมสีดำจะงอกออกมา ดวงตากลมโตจ้องหน้าชายคนนั้นก่อนจะยกมือขึ้น
พลัก!!!!!!!!!
O____O ??
ฮยอกแจสะดุ่งมองชายที่เขากำลังจะเค้นคอ ลำลังลอยไปราวกับภาพสโลโมชั่น นี่เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ หรือเป็นพลังจิต?เดียวสิ อย่างเดียวที่เขาทำเป็นคือสะกดจิตน่ะ ร่างเล็กมองชายหนุมที่ล้มลงไปแล้วไม่กระดิกอีกเลยอย่างงงๆ แล้วเขาก็พบกันร่างสูงที่ก้าวออกมาอยู่ข้างหน้าเขา
“โทษที่ว่ะ มือลั่นเหมือนกัน..”ฮันกยองบอกด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ มองคนที่นอนนิ่งอยู่ทีพื้น แล้วหันมามองอีก2คนที่เหลือ
“ทำเชี่ยไรว่ะ เก่งนักหรือมึง!!”อีกคนหนึ่งตะโกนอย่างโกรธๆก่อนจะควักมีดออกมาแล้วพุ้งตรงมายังร่างสูง แต่ฮันกยองไวกว่า เขาก้มตัวลงจับข้อมือของเจ้านันแล้วหัก ซึงฮยอกแจได้ยินเสียงกระดูกหักชัดเจนเลยทีเดียว
“เอ่อ..”ร่างเล็กพยายามพูดบางอย่าง
“เหว่ออออออออออ”
ตุบ!!!!!
เสียงเนื้อกระทบกับพนัง ทำให้ร่างเล็กถอนหายใจออกมานิดๆ นี่คนตัวสูงไปกินรังแตนมาจากไหนเนี่ย แต่ก็น่าชื่นชมอยู่น่ะ ที่ว่าสามารถสู้ได้ถึงขนาดนี้ไม่ยักรู้ว่าไอ้พวกหน้าตาซื่อๆจะเก่งขนาดนี้ ไปฝึกมาจากไหนหน่อ แต่ร่างเล็กเองก็อดคิดไม่ได้ว่าบางที่ฮันกยองอาจจะทำไปเพราะปกป้องตัวเขาเองก็ได้
ฮยอกแจคว้าข้อมือใหญ่ของฮันกยองไว้ก่อนที่คนตัวสูงจะลงหมัดไปยังใบหน้าผู้ชายอีกคน นั่นทำให้ร่างสูงหันมามอง แล้วปล่อยมืออีกข้างที่ล๊อกคอผู้ชายคนนั่นไว้ทันที
“ที่รัก เรากลับกันเถอะ คนเริ่มเยอะแล้ว”ฮยอกแจบอกเสียงหวานเมื่อเริ่มมีคนมามุงดูพวกเขาเยอะขึ้น และมันจะมากกว่านี้แน่ๆเขาจึงต้องลากคนข้างๆออกมาก่อน ร่างเล็กคว้าตัวคนตัวสูงก่อนจะเริ่มพาออกไปจากตรงนั่นด้วยความเร็วระดับเทพซึ่งเป็นปกติของพวกแวมไพร์ทั่วไป ดูท่าว่าหาข้อมูลแบบมนุษย์ทั่วไปจะไม่ได้ผลซะแล้ว
****************************************
อร๊ายยยย เม้นให้เค้ามั่งน่า ป.ล. เขียนวิจารณ์นิยายให้หน่อยน่ะ พรีสสสสสสสสสส
มันดูโล่งๆอ่ะ อยากเห็น งิงิ
ความคิดเห็น