คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : My Vampire 8
“ฉันมีน้ำผลไม้กับเบียร์”ร่างสูงบอก พลางเปิดตู้เย็น นั่นทำให้ฮยอกแจกลอกตาอย่างลำคาณใจ
“ฉันไม่กิน..”ฮยอกแจบอก
“อ่อ...ลืมไป”ฮันกยองลุกขึ้นแล้วยิ้มอย่างเขินๆให้กับคนที่ยืนอยู่หลังประตูห้อง
“นายไปนั่งบนเตียงก็ได้ มันจะสบายกว่ายืน..ตรงนี้น่ะ”ฮันกยองมองคนตัวเล็กที่ยืนถลึงตาใส่เขา
“ถ้านายจะสั่งเกตุนิดหนึ่งน่ะเจ้างี่เง่า แดดมันส่องตรงมาที่เตียงนาย น่านั่งสุดๆเลยล่ะ!!”ร่างเล็กขู่ฟ้อ ทำให้ร่างสูงยิ้มเจื่อนๆแล้วรีบเดินไปปิดม่านพลางอุดรูต่างๆเพื่อให้แดดเข้ามาน้อยที่สุดจนตอนนี้กลายเป็นห้องมืด นั่นทำให้อยอกแจเดินออกมาจากหลืบประตู ตรงมายังเตียงนอนนุ่มๆของร่างสูง
“นายทำแบบนั่นได้ยังไงน่ะ ตานายมัน..”ร่างสูงถามอย่างสนอกสนใจเมื่อเขาเห็นดวงตากลมโตสีแดงเข้มชัดเจนในความมืด เหมือนกับมองดูดวงตาของแมวยังไงอย่างงั้น
“ก็แค่เหนื่อยจนอยากจะออมพลังงานไว้ เลยไม่พลางสีตานะสิ”ฮยอกแจบอก
"พลางสีตาหรือ? "
"ปกติตาฉันเป็นสีแดงเข้ม เคยเห็นแล้วนิ "ฮยอกแจบอก
“นายเป็นแวมไพร์จริงๆหรือเนี่ย”ฮันกยองบอกด้วยน้ำเสียงชื่นชม จนร่างเล็กอดจะหน้าแดงไม่ได้
“ถามจริงๆเถอะ นายไม่คิดจะกลัวฉันบ้างหรือไง”ฮยอกแจถาม เมื่อคนตัวสูงเดินมานั่งข้างๆเขา ตาคมมองมาที่เขาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนเป็นเขาเองที่ต้องหลบตา
“ฉันว่านายน่ารักมากกว่าน่ากลัวน่ะ”ฮันกยองบอกอย่างจริงใจ ทำให้ร่างเล็กถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขาเลยตัดสินใจแยกเขี้ยวขู่ร่างสูงกลบเกลื่อนความอาย
"อย่าใช้คำว่าน่ารัก เจ้าบ้า "ร่างเล็กบอก
“ครั้งแรกที่เจอนายที่สวน นายเป็นอะไรหรือ”
“อะไรที่ว่าเป็นอะไร?”
“ก็ที่นายสลบ...แขนมีรอยแผล แล้วก็...”
“ฉันไม่อยากเล่าให้นายฟัง ไอ้งี่เง่า!”ฮยอกแจบอก
“แต่ฉันช่วยชีวิตนายน่ะ”ร่างสูงบอก แม้ว่าเขาจะไม่คิดว่ามันจะทำให้อยอกแจพูดได้ แต่หน้าแปลกที่เขาเห็นใบหน้าหวานหลับตาลงอย่างระงับอารมณ์ก่อนจะเริ่มพูด
“...ฉันยืนหาเหยืออยู่แถวนั่น แล้วมันก็มีเจ้าพวกบ้าที่ไหนไม่รู้อาศัยตอนฉันเผลอ เอาโซ่เงินมามัดฉันเอาไว้ ก่อนมันจะสูบเอาเลือดฉันจน...หนีไม่ได้ แล้วก็เอาไปมัดไว้กับต้นไม่ เพื่อตอนเช้าฉันจะได้โดนแดดตาย”
“ไหนบอกว่าโดนแดดแล้วไม่เป็นไร”ร่างสูงถามอย่างเป็นห่วง
“ก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ตายนิ ถ้าฉันลองนอนอาบแดดนานๆก็ไม่เหลือเหมือนกัน”
“งั้นก็ถือว่าฉันช่วยนายไว้ทัน”ฮันกยองบอกยิ้มๆ ทำให้ฮยอกแจถลึงตาใส่อย่างโกรธๆ
“ก็นายมันโง่นะสิ มีใครมันจะกล้าพาคนแปลกหน้าเข้าบ้าน”ร่างเล็กขู่ฟ้อ
“งั้นขอถามอะไรอีกอย่าง”ฮันกยองว่า
“ถ้ามันไม่ไร้สาระมากก็ได้”ร่างเล็กบอก
“เอ่อ...เมื่อเช้าฉันดูข่าวน่ะ มีคนตาย ถูกดูดเลือดไปจนหมด ฉันเลย..”
“สงสัยว่าเป็นฉันหรือเปล่า?”ฮยอกแจบอก พลางลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าของร่างสูงแล้วค้นดูของข้างใน
"ไม่ใช่.."
"ยอมรับมาเถอะ มนุษย์ก็แบบนี้ ขี้กลัว ขี้สงสัย "
“ฉันไม่ได้สงสัยนาย แค่ว่า...”ฮันกยองบอกพลางมองเงาดำๆที่เริ่มรื้อเสื้อผ้าเขาออกมา
“ฉันก็อยากจะบอกนายเหมือนกันว่าใช่ แต่น่าเศร้าที่ว่านั่นไม่ใช่ฝีมือฉัน”ร่างเล็กบอก “บางที่อาจจะเป็นตัวอื่นก็ได้...นายไม่มีหนังสือโป๊บางหรือไง?”ร่างเล็กหันมาถามฮันกยองอย่างเคืองๆ
“หนังสือโป๊? ไม่มีหรอก ฉันไม่ได้....”ร่างสูงบอก ทำให้ฮยอกแจกลอกตาอย่างลำคาณแล้วเดินไปหยิบหนังสือเรียนของร่างสูงมา
"จะเอาหนังสือโป๊ไปทำอะไร "
"หาอะไรน่าสนใจๆค่าเวลาไง "
“หมายความว่าไงที่ว่า ตัวอื่น?”ฮันกยองถาม
“เจ้าบื่อ นายคิดว่าฉันเป็นแวมไพร์ตัวเดียวในโลกนี้หรือไง เมื่อคืนฉันไปหาเหยื่อจริงๆแต่ไม่ทำถึงตายหรอก ฉันเคยเป็นมนุษย์มาก่อนน่ะ”ฮยอกแจบอก นั่นทำให้ร่างสูงอดสงสัยไม่ได้ว่าคนตัวเล็กแบบนี้จะไล่ดูดเลือดคนอื่นได้ยังไง
“นายทำยังไงหรือ?”ฮันกยองถามเสียงเบา ทำให้ฮยอกแจหันมามองยิ้มๆ
“นายไม่ได้อยากรู้หรอก”กลีบปากบางยิ้มออกมาแล้วก้มอ่านหนังสือต่อ
“อยากสิ”ฮันกยองบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง นั่นทำให้ร่างเล็กหันมาหาเขาแล้วมองเขาด้วยสายตาราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว แต่ตาคมคู่นั่นก็ยังคงมองเขาอย่างจริงจัง จนร่างเล็กต้องถอนหายใจออกมานิดๆ
ฮยอกแจมองสบตาคมนิ่งเป็นเวลานานจนร่างสูงต้องกลืนน้ำลายเฮือก ก่อนที่คนตัวเล็กจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงมายังตัวเขาที่นั่งอยู่บนเตียง ตาคมจ้องลึกไปยังดวงตาสีแดงเข้มอย่างน่าหลงใหลคู่นั่น เหมือนกับตัวเองต้องมนต์สะกด คนตัวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ช่างหลงใหลเหลือเกิน
“มองตาฉันไว้แบบนั่นและ....หนุ่มน้อย”เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างยั่วยวน ก่อนที่ขาเรียวพาตัวเองขึ้นมาบนตักของเขา ทั้งที่ดวงตาของทั้งคู่ก็ยังสบกันโดยไม่มีใครละสายตา
มือเรียวนุ่มเอื่อมขึ้นมาลูกใบหน้าคมของร่างสูงอย่างแผ่วเบา เป็นเวลาเดียวกับที่มือหนาเอื่อมขึ้นมาวางไว้บนเอวเล็กพอดีมือของฮยอกแจ มันให้ความรู้สึกดีจนเขาอธิบายออกมาไม่ได้
“มองตาฉัน...”ร่างเล็กพูดขึ้นมาอีก ทั้งยังคงจ้องมองตาคมสีดำสนิทของคนข้างใต้เขา มือเรียวลูบไปยังกรามแข็งแรงของฮันกยองอย่างหลงไหล ก่อนจะไล่ต่ำลงมายังไหลลาดกว้างแข็งแรง
“...”ร่างสูงอดใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับคนตรงหน้าไม่ได้ ความรู้สึกที่ได้กอดคนตรงหน้ามันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน ทั้งเอวบาง ทั้งมือนุ่ม ทั้งสายตาเยายวนที่เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้
“เด็กดี...”ฮยอกแจบอกเสียงเบาข้างๆใบหูของร่างสูง ทั้งยังก้มลงมาเรื่อยๆจนถึงลำคอหนา ร่างเล็กจงใจเป่าลมอุ่นๆ ทำให้ร่างสูงครางต่ำในลำคออย่างพอใจ
เขาจึงถือโอกาสเอื่อมมือนุ่มขึ้นมานัดใบหน้าคมให้เงยหน้ามาขึ้น ดวงตาลมโตวาววับกับกลิ่นเลือดหอมๆใต้ผิวหนัง กับเสียงสูบฉีดเลือดของคนข้างใต้
“ขอได้ไหม...”ร่างเล็กถามเสียงกระเซ้า นั่นยิ่งทำให้ร่างสูงแทบคลั่งกับเสียงเล็กๆหวานหู
“ได้...”เขาถอนหายใจออกมาแผ่วเบา จริงๆแล้วตอนนี้เขายอมแลกทุกอย่าง ขอเพียงคนตรงหน้าเขายอมนั่งอยู่บนตักเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ลิ้นเล็กเลียเบาๆไปที่ลำคอของร่างสูง ก่อนจะค่อยๆฝังเขี้ยวเรียวเล็กของตัวเองลงไป แล้วดูดเลือดอุ่นๆของร่างสูงอย่างกระหาย
“นายทำแบบนี้กับทุกคนจริงๆนะหรือ”ฮันกยองถามด้วยท่าทีที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน จนฮยอกแจต้องขำออกมาอย่างเสแสร้ง หลังจากที่เขาดูดเลือดร่างสูงจนอิ่มแล้ว ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าคนตรงหน้าจะแทบไม่มีอาการอะไรเลย แม้ว่าจะเสียงเลือดให้เขาขนาดนี้ก็ตาม
“นายคงไม่ได้หมายความว่าทุกคนที่ฉันพบให้ไหม?”ฮยอกแจบอกแล้วอ่านหนังสือต่ออย่างไม่ค่อยใส่ใจ ผิดกับร่างสูงที่ดูจะไม่สบอารมณ์เอามากๆ เพราะร่างสูงเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่พอใจเอามากๆ เมื่อนึกภาพร่างเล็กกำลังนั่งอยู่บนตักของใครหน้าไหนก็ไม่รู้
“ตอบฉันมาสิ ฮยอกแจ”ร่างสูงถามเครียดๆ
“ใช่!!!”ร่างเล็กตอบออกไปอย่างลำคาญ แม้จริงๆแล้วเขาไม่ได้ทำแบบนี้จริงๆหรอก เขาเพียงแค่จ้องตามนุษย์คนนั่น สะกดจิต แล้วก็ดูดเลือดไม่ให้หมดตัว แล้วก็ให้เหยือของเขาเดินไปหน้าคลินิก ก่อนจะคลายสะกดจิตก็แค่นั่น ทำไมต้องไปหน้าคลินิก? ก็เพราะว่ามนุษย์ส่วนใหญ่จะหมดแรง เพราะเลือดไม่พอ ไม่เหมือนเจ้าตัวใหญ่ซื่อบื่อที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาหรอก
“ฉันไม่ชอบที่นายทำแบบนั่นเลย”ฮันกยองบอกเคลียดๆ
“ก็เพื่อความอยู่รอดไง”ฮยอกแจยักไหลอย่างไม่ค่อยสนใจ
“งั้นถ้านายต้องการเลือด...นายมาหาฉันก็ได้”ฮันกยองบอก ทำให้ร่างเล็กหันมาสบตาคมอีกครั้ง
“เพ้อเจ้อ..”
“ฉันพูดจริงๆนะ ไม่ดีหรือไง นายจะได้ไม่ต้องเสียเวลา”ร่างสูงพยายามพูด ทำให้ร่างเล็กนิ่งคิดซึ่งก็จริงอย่างที่ร่างสูงว่า มีแวมไพร์บางส่วนเหมือนกันที่เลี้ยงมนุษย์ไว้เป็นสัตว์เลี้ยง แต่เขาไม่เคยคิดจะเลี้ยงมนุษย์นี้สิ เขาไม่อยากมีภาระ อีกอย่างมันค่อนข้างจะผิดศิลธรรมอยู่บ้าง
“ฉันไม่อยากมีภาระ”ร่างเล็กบอก
“ฉันไม่เป็นภาระให้นายหรอก ก็แค่มาถ้านายหิว”ฮันกยองบอก
“นายรู้ตัวหรือเปล่า ว่าฉันอันตรายแค่ไหน อยากตายหรือไง?”ร่างเล็กพูด
“...”ร่างสูงทำหน้าผิดหวังออกมาอย่างชัดเจนจนเขาอดนึกถึงอดีตตอนที่เขายังเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้ เขาก็เคยมีเพื่อนที่พูดกับเขาแบบนี้เหมือนกัน ว่าสิ่งรอบตัวมันอันตรายแค่ไหน
“ไว้ฉันจะคิดดูแล้วกัน...”
*********************************************************************************
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ความคิดเห็น