คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : My Vampire 59
ปากบางหายใจออกมายาวเหยียด ทำให้เกิดควันสีขาวเป็นไอออกมาตาม พลางสายตาหวานเงยขึ้นไปมองดูพระจันทร์ที่ลอยสูงขึ้นไปเหนือหัว ตามจริงแล้วเขาก็นึกกลัวๆอยู่เหมือนกันที่หนีคยูออกมาแบบนี้ แต่จะทำไงได้ล่ะ ปานนี้คนๆนั่นจะรู้หรือยังเถอะว่าเขาไม่อยู่ตรงนั่นแล้ว ร่างเล็กยู้ปากออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไปจนกระทั้งถึงซอยที่เป็นที่อยู่ของเขา
เขาค่อยๆเดินตรงไปเรื่อยๆในเส้นทางเดิม แต่บรรยากาศกลับน่ากลัวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงสิ่งที่ดงเฮพูดกับเขา จะว่าไปแวร์วูฟญาติของดงเฮจะกลับไปหรือยังน่ะ? เขาเองก็อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง แต่ว่าถ้าเขาเจอเข้าต้องตายแน่ๆ ยิ่งคิดซองมินก็ยิ่งถอนหายใจออกมายาวขึ้น การเป็นแฟร์รี่นี้ก็ลำบากจริงๆละน่ะ
เขาเงยหน้าขึ้น ทำให้เห็นว่ามีคนยืนอยู่ที่หน้าบ้านของเขา แค่ยืนอยู่ตรงนั่นไม่ขยับไปไหน จนซองมินนึกกลัวขึ้นมาว่าเป็นผีหรือเปล่า แต่ใบหน้าหวานจนแทบจะเหมือนในหนังสือ ทำให้เขาอดใจเต้นไม่ได้ ซองมินค่อยๆเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวคนนั่นจนทำให้เธอหันมามอง
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”ซองมินเอ่ยออกไป พลางสำรวจดูสาวสวยที่ตอนนี้มวยผมสีเงินขึ้นไป กับชุดสีขาวสวยที่เน้นเนินอกของเธอจนซองมินต้องละสายตาเมื่อรู้ว่าตัวเองเสียมารยาทไป
“ช่างมีน้ำใจ..”เสียงหวานกระซิบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหันมามองสายตาสีนิลใกล้ๆ นั่นทำให้ซองมินสังเกตเห็นดวงตาหวานสีแดงสดจนเกือบจะเรืองแสงในความมืด เขาจึงเผลอก้าวข้าถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว
“ข้ามาหาเจ้าของบ้านหลังนี้...แต่ช่างน่าเสียดายที่ไม่มีใครอยู่เลย”หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางยิ้มให้ซองมิน
“เอ่อ...ครับ”ซองมินว่าเสียงเครียด
“เจ้าอยู่ที่นี้หรือ? บ้านหลังไหนละที่เจ้าอยู่”หญิงสาวบอกเสียงหวาน พลางยกมือขึ้นแตะเบาๆไปที่ใบหน้าหวาน ทำเอาเหงือเม็ดโตผลุดออกมาจากหน้าผากของซองมิน เห็นอยู่ชัดๆว่าคนตรงหน้าเป็นแวมไพร์ที่กลิ่นอันตรายมากซะด้วย
“ผม...ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้มาก ผมขอตัวก่อนนะครับ”ร่างเล็กพยายามว่า นั่นทำให้หญิงสาวแสร้งทำหน้าเศร้า
“อยู่เป็นเพื่อนข้าซักประเดียวสิ”เธอบอกเสียงหวาน ก่อนจะหันกลับไปมองยังบ้านหลังตรงหน้า
“เจ้ารู้ไหม ว่าข้าใช้เวลาแต่งตัวถึงวันเต็มเพื่อมาพบหน้าลูกชายสุดน่ารัก แต่ทั้งบ้านกลับเงียบสงบ ราวกับไม่มีคนอยู่ที่นี้ ข้ารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เจ้ารู้ไหม..”หญิงสาวบอก ก่อนจะหันมาหาซองมินอีกครั้งแล้วพูดต่อ
“เจ้าอยู่ที่นี้? ข้าได้ยินความคิดของเจ้า...ช่างน่าตกใจที่เห็น สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆอยู่ที่เดียวกับเหล่าชนชั้นสูง”เธอบอก ทำให้ซองมินถอยหลังมากกว่าเดิม แต่หญิงสาวก็ก้าวตามมา
“ได้โปรด...”ซองมินร้องออกมาเสียงสั่น เมื่อรู้สึกถึงนิ้วเรียวที่ลากผ่านลำคอของเขา
“ทำไมเจ้าถึงสั่นขนาดนี้? ข้าไม่มีอะไรน่ากลัว เป็นเพียงแต่หญิงสาวตัวเล็กๆที่รู้สึกอ้างว้าง ข้าแค่ต้องการเพื่อน สหายข้า...ข้าไม่เคยเจอพวกแบบเจ้ามานานหลายสิบปีแล้ว เจ้าช่างดูงดงามและน่ารักเหลือเกิน”หญิงสาวแยกเขี้ยวขาวออกมา ก่อนที่จะมองสบตากลมโตสีดำนิ่ง ซองมินกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่มองดูดวงตากลมสีแดงค่อยๆเคลื่อนไหว จนกระทั้งเขารู้สึกชาไปหมดทั้งร่าง แล้วยังเคลื่อนไหวไม่ได้
“เจ้าจะทำให้ข้าอารมณ์ดีได้ หนุ่มน้อย...”สาวสวยกระซิบแผวเบาใกล้กับริมฝีปากนุ่มสีชมพู ในขณะที่ชายหนุ่มค่อยๆยกแขนขึ้นโอบรอบเอวของเธอ
......................................................................................................................................................................................................
ขายาวของดงเฮรีบวิ่งตามคนตัวสูงให้ทัน พลางส่งเสียงเรียกไปด้วย แต่คิบอมก็ไม่มีทีท่าว่าจะหันมาเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้เขารีบเร่งฝีเท้าตามเข้าไปใหญ่ จนกระทั้งถึงคนตัวสูงแขนเรียวจึงออกแรงดึงท่อนแขนแข็งแรงของคิบอมให้หันมาเจอกับตัวเอง ดวงตากลมมองสบตาของคิบอมที่บ่งบอกออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจเขาเป็นอย่างมาก นั่นทำให้เขาหยุดและปล่อยแขนคนตรงหน้า
“มีอะไร”เสียงทุ้มพูดออกมา ทำให้ดงเฮขมวดคิ้ว
“ฉันมีเรื่องต้องพูดกับนาย”ดงเฮว่า แต่คิบอมกลับหันหน้าหนี
“แฟนนายจะว่ายังไงถ้าเห็นนายตามฉันออกมาไกลขนาดนี้”เสียงทุ้มพูดอีก ทำให้ดงเฮอ้าปากค้าง ก่อนจะเริ่มพูดอีกอย่างจริงจัง
“ฟังน่ะ...ฉันกับแดเนียลเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาแค่บินมาหาฉันที่นี้ก็แค่นั่น เชื่อฉันสิคิบอม เขาเป็นญาติฉันน่ะ...เป็นลูกพี่ลูกน้อง”ร่างเล็กบอกเสียงอ่อน ทั้งยังจ้องดวงตาสีเข้มของคิบอม ซึ่งตอนนี้บ่งบอกว่าอารมณืเสียอย่างเห็นได้ชัด
“ได้! ลูกพี่ลูกน้องต่างชาติหน้าตาดี ที่บินมาหานายที่นี้เพราะความเป็นห่วงเป็นใย”ร่างสูงว่า ก่อนจะหันหลังเพื่อเดินต่อ แต่ดงเฮก็อ้อมไปขวางทาง
“เชื่อฉันสิคิบอม ได้โปรดเถอะ...เขาแกล้งพูดแบบนั่นเพื่อกันนายออกไป เราไม่ได้...”
“นายรู้อะไรไหมดงเฮ..”คิบอมพูดเสียงเรียบในขณะที่คว้าแขนเรียวของดงเฮจนร่างเล็กเซเข้ามาใกล้ พร้อมกับเงยหน้ามองใบหน้าคมอย่างตื่นๆ
“ใช่...ฉันยอมรับ ฉันชอบนาย...และใช่ ที่ฉันพยายามจีบนาย ตั้งแต่ครั้งแรกที่คยูแสดงออกนอกหน้านอกตาว่าเป็นแฟนนาย และสุดท้ายนายก็บอกให้ฉันเชื่อนาย บอกว่าพวกนายไม่ได้เป็นอะไรกัน จริงเท็จแค่ไหนก็ไม่รู้แต่ฉันก็เชื่อนาย..แล้วมาครั้งนี้อีก ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงพยายามแกล้งเป็นแฟนนาย!”คิบอมบอกเสียงแข็ง
“ฉันพูดจริงนะคิบอม ไหนนายบอกว่าเราค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์ไง”ร่างเล็กพยายามพูด
“จะพัฒนาอะไรหรือดงเฮ? แฟนนายบอกฉันซะเต็มปากเต็มคำว่าไม่ให้ยุ่งกับนายอีก แล้วไอ้การที่นายบอกว่าลูกพี่ลูกน้องนาย ฉันเห็นนะดงเฮ เต็มสองตาว่าเขาจับก้นนาย! จับ!..เข้าไปในกางเกง...ฉันสาบานว่าไม่มีญาตที่ไหนกล้าทำแบบนั่นกับพี่น้องตัวเองแน่”ร่างสูงบอก ก่อนจะปล่อยแขนดงเฮให้เป็นอิสระ
“เขาแกล้งทำไงละ! เพื่อให้นายเชื่อ ขอเถอะคิบอม ฉันชอบนายจริงๆน่ะ”ดงเฮบอกเสียงอ่อน นั่นทำให้คิบอมยิ้มออกมาก่อนจะถอยหลังจากคนตัวเล็ก
“ถึงฉันจะชอบนาย แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมเป็นคนแก้ขัดของนายหรอกนะดงเฮ มันไม่ถูกที่จะทำแบบนี้กับแฟนนาย ถ้าเขารู้ว่านายนอกใจเขาโดยวิ่งตามกิ๊กออกมาแบบนี้จะทำยังไง”ร่างสูงว่า นั่นทำให้ดงเฮอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“ขอโทษนะคิบอม... นายกำลังบอกว่าฉันนอกใจแฟนโดยที่มีนายเป็นกิ๊กงั้นหรือ!? ฉันไม่มีแฟนน่ะ!”ร่างเล็กว่า
“นายรู้ไหมว่ากำลังทำตัวเหมือนคนที่ถูกจับได้ว่านอกใจเลย คนที่ชื่อแดเนียลนี้ตัวจริงหรือเปล่า...หรืออยู่ในสถานะเดียวกับฉัน”ชายหนุ่มบอก นั่นทำให้ดงเฮหน้าแดงขึ้นมาด้วยความโกรธ
“พูดบ้าอะไรออกมา!? นายมองฉันเป็นคนประเภทนั่นหรือ ฉัน-ไม่-ได้-ทำ-อะ-ไร-ผิด”ดงเฮเน่นทีละคำ แต่คิบอมกลับมองเขาด้วยสายตาที่เชื่อเลยแม้แต่น้อย
“ฉันมองว่านายเป็นน่ารัก แต่ไม่รู้ว่านายจะเป็นพวกเจ้าชู้หน้าซื่อ ทำตาแบ๊วโกหกต่อทั้งที่ถูกจับได้...ถ้านายยอมรับผิดฉันคงจะมองนายดีกว่านี้”ร่างสูงบอกเสียงเรียบ
“ฉันไม่คิดเลยว่านายจะหยาบคายขนาดนี้! จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย พอ-กัน-ที!!”ดงเฮตวาดลั่น ก่อนจะเดินกระแทกไหล่คิบอมย้อนกลับไปทางเดิม ในเมื่อไม่เชื่อก็ช่าง เขาจะไม่ทนอยู่กับไอ้ผู้ชายปากเสียนี้นานกว่านี้แม้เพียงนาทีเดียว!!
..............................................................................................................................................................
ฮันกยองมองหน้าพี่สาวคนสวยของเขา ก่อนจะก้มลงมองดูอาวุทปืนจำนวนหนึ่งกองอยู่กลางรถตู้ โดยที่ล้อมไปด้วยผู้ชายสามคนและผู้หญิงสองคน ส่วนตัวเขานั่นนั่งอยู่ห่างจากวงล้อมนั่นไปนิดหน่อยเพราะนั่งอยู่ข้างที่นั่งคนขับ ทั้งหมดกำลังคุยถึงแผนการกันอย่างเครงเครียดรวมถึงพี่สาวของเขาด้วย ชายหนุ่มมองดูสภาพรวม ก่อนจะหันกลับมานั่งเหมือนเดิม
“...โจอี้กับแม็คก์บุกเข้าไปด้านหลัง ตามแผ่นที่ว่าไว้ ดึงความสนใจจากพวกนั่น...ล่อมันให้ออกมาจากโกดัง ฉัน แอนนี่ กับชอนอุนจะรออยู่ข้างนอก แล้วเราจะเก็บพวกมันทั้งหมด”เสียงหวานๆของพี่เขาว่า นั่นทำให้ร่างสูงมองไปยังโกดังเก่าๆที่ตั้งอยู่ไกลจากทีนี้
“ใครจะดูแลฮันกยอง”เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้เขาหันกลับมามอง พี่สาวของเขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา
“ไม่เอาน่าโจ เขาจะรออยู่ข้างนอกกับฉัน ฉันจะดูแลเขาเอง ไม่ให้กระทบกับงานแน่นอน”เธอบอก ทำให้คนอื่นๆพยักหน้า
“ถ้าภายใน10นาทีพวกเราไม่ออกมา ถือว่าตาย...เข้าใจไหมลี”เสียงแม็คก์บอกอีก ทำให้เธอพยักหน้า
“ใครอย่ากล้ามาตายในขณะที่ฉันอยู่เขียวนะ ระวังตัวด้วย...”สาวสวยบอก ก่อนที่ทั้งหมดจะพยักหน้าแล้วเริ่มรวบรวมอาวุทที่กล้ารถยนต์ ไม่นานนักทั้งหมดก็ลงจากรถและหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่สาวสวยผมดำกับร่างสูงที่มองดูรวมๆอย่างตื่นๆ นี้มันเหมือนกับในหนังไม่ผิดเลย ตัวเขาเองตื่นเต้นจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว
“ฮัน ใช้ปืนเป็นไหม”จู่ๆเธอก็ถามออกมา ทำให้ฮันกยองก้มลงมองดูปืนปกสีดำในมือของร่างสูง
“พี่แค่ถาม นายไม่ต้องใช้หรอก..”
“ไม่เป็นครับ”ชายหนุ่มว่า นั่นทำให้เธอพยักหน้าก่อนจะยืนปืนอีกกระบอกให้ฮันกยอง
“ถ้ามีอะไรเคลื่อนไหว ยิงเลย ยิงเข้าไปจนกว่ากระสุนจะหมด...ถ้าหากคิดว่าสถานการณ์ไม่ดี ให้หนีอย่างเดียว อย่าเข้าไปช่วย ไม่ว่าจะได้ยินเสียงใครร้องให้ช่วย แม้แต่เสียงพี่ก็อย่าเข้าไป หนีแล้วอย่าหันหลังกลับมาอีก”สาวสวยบอกเสียงเคลียด ทำให้ร่างสูงหลบตา แต่มือบางก็เอื่อมขึ้นมาจับใบหน้าคมให้มองตัวเอง
“มองตาพี่...เข้าใจที่พี่พูดไหม”ชายหนุ่มมองสบตาของหญิงสาวที่ไม่มีแววขี้เล่นแม้แต่น้อย ก่อนจะพยักหน้านิดๆ
“ถ้าผมยิงพวกเดียวกันเองละ”ชายหนุ่มถามออกไป ทำให้เธอยิ้มออกมา
“ถ้าหลบไม่ได้แม้แต่กระสุนของมือสมัครเล่น ตายไปก็ดีเหมือนกัน...ตามพี่มาฮัน เราต้องซ้อนตัวรอให้เจ้าพวกนั่นออกมา”เธอบอกก่อนจะดันให้ร่างสูงออกจากรถแล้วตามลงมาด้วยอีกคน
*******************************************************************************************************************
รักรีดเดอร์ทุกคนเลย จุ๊บๆ
ความคิดเห็น