คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : My Vempire 60
อริสซ่ามองอย่างชื่นชมไปยังชายตัวเล็กที่ตอนนี้แววตาฉายความหวาดกลัวออกมาเต็มที แต่ร่างกายกลับขยับไปตามที่เธอต้องการเท่านั่น เธอชอบชายหนุ่มน่ารัก ชายหนุ่มตัวเล็กๆ น่ากอดและน่าฆ่าให้ตาย... มือเรียวยกขึ้นไล่เบาๆไปยังลำคอขาวนุ่มมือ ก่อนจะไล่ขึ้นมายังแก้มเนี่ยนนุ่มของคนตรงหน้า
“ทำไมเจ้าถึงน่ากินขนาดนี้...อย่ากลัวข้านักสิ”บอกบอกเสียงเบาๆ ก่อนตัดสินใจคลายสะกดจิตร่างเล็กเมื่อเห็นว่าให้ยืนนิ่งๆเหมือนหุ่น ดูจะไม่น่าสนใจเท่าทีควร
ซองมินหอบหายใจถี่เมื่อจู่ๆก็เริ่มขยับร่างกายได้ ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งออกไปจากสาวตรงหน้าทันที นั่นทำให้ปากบางยกยิ้มขึ้นมาก่อนที่เธอจะคว้าแขนของซองมินเอาไว้แล้วเหวี่ยงจนกระทั้งกระแทกกำแพงบ้านของฮันกยอง แต่กว่าที่ซองมินจะได้หนีทัน เขาก็พบว่าเล็บคมกริบของหญิงสาวมาจ่ออยู่ที่คอของเขา
“เจ้าทำให้ข้าเลือดร้อน แต่ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า ไม่ฆ่าตอนนี้...อดใจรอไว้ก่อน”เธอบอกเสียงแหบพร่า ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของซองมิน เธอตั้งใจจะฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ รอจนกว่าลูกชายของเธอจะกลับมา ถ้าหากเขาไม่มาเธอก็จะฆ่าคนตรงหน้าซะ แต่ถ้ามา...ก็ฆ่าอยู่ดี
“บอกข้าสิว่าเจ้ารู้จักชายหนุ่มน่าตาน่ารัก ตัวสูงพอประมาน ผมสีแดง เป็นแวมไพร์ชั้นสูง หยิ่งในศักษิ์ศรี เจ้ารู้จักเข้าไหมหนุ่มน้อย”เธอพูดพลางก้มลงไปกัดเบาๆที่ลำคอนุ่ม ทำให้ซองมินอดร้องออกมาเบาๆเพราะความเจ็บไม่ได้
“ตอบข้าสิ”
“ไม่ครับ..”ร่างเล็กบอกเสียงสั่น แต่นั่นกลับทำให้เธอยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“โกหกข้า..”เธอบอกพลางขำในลำคออย่างขนลุก มือเรียวค่อยๆเลื่อนขึ้นไปจนกระทั้งถึงข้อมือเล็ก ก่อนที่เธอจะกำรอบมันตรึงไว้เหนือหัวของซองมิน
“ตอบข้าใหม่..เจ้ารู้จักหรือไม่ เด็กน้อย”เธอกัดลงไปเบาๆบนริมฝีปากนุ่ม นั่นทำให้ซองมินกลืนน้ำลายเฮือก
“ไม่..ครับ”ร่างเล็กว่าอีก ทำให้หญิงสาวถอนหายใจออกมา
“ตอบผิดอีกแล้ว...”
กึก..
“อ๊ากกกกกกก”ร้างเล็กร้องออกอมาดังลั่นเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบมหาศารจนเมามั่นใจว่าแขนเขาหักแน่ๆ ปากบางอ้าค้างในขณะที่รู้สึกว่าตัวเองลงไปกองที่พื้น ในขณะที่มือหนึ่งก็เอื่อมออกไปกุมแขนตัวเองดวยความเจ็บปวด ต่างกับหญิงสาวที่แลบลิ้นเลียริมฝีปากในขณะที่ปลายตามองร่างเล็กบนพื้น
“เสียงเจ้าช่างหวานได้ใจข้าเหลือเกิน”เธอบอกด้วยแววชื่นชม ก่อนจะค่อยๆก้มลงหาใบหน้าหวาน ลูบไล้เบาๆด้วยสองมือเรียวของหล่อน
“ชูว์..ไม่ต้องกลัวไป ข้าเล่นแรงไปหน่อย ข้าขอโทษ..”เธอบอกเสียงเบา ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆลงบนหน้าผากมน
“ข้าจะขอเปลี่ยนคำถามแล้วกันน่ะ...เอ่ม...ข้าจะหาลูคัสเจอได้ที่ไหน”เธอบอกยิ้มๆ พลางก้มลงจูบลำคอนุ่มของซองมิน ที่ตอนนี้นอนหอบน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด
“ผม..ไม่รู้...”เขาบอกอีก ทำให้หญิงสาวเริ่มเปลื่ยนสีหน้า
“ที่รัก...ตอบข้ามาในสิ่งที่เจ้ารู้ ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า”
“ผมไม่รู้อะไรเลย..”
“เจ้าเริ่มทำให้ข้า..หมดความสนุกแล้วน่ะ”เธอบอก ก่อนจะเอื่อมมือลงไปที่ข้อเท้าเรียวของซองมิน ที่ตอนนี้พยายามขัดขืนเธออยู่
“ข้าจะหา ลูกชายข้า ได้ที่ไหน...”เธอบอกเสียงเรียบอย่างหงุดหงิด พลางสบตากลมของซองมินด้วยคราบน้ำตา
“ผม..ไม่..รู้” หญิงสาวขบกรามแน่นอย่างเหลืออด แม้แต่อาจจิตใจของคนตรงหน้า ก็ยังเต็มตัวคำว่าผมไม่รู้ จนเธอเริ่มเหลืออด
“ข้า...ไม่พอใจเจ้าแล้ว หนุ่มน้อย”เธอบอกด้วยเสียงแข็งกระด้าง ก่อนจะออกแรงบีบขาของซองมินจนได้ยินเสียงกระดูกหักอย่างชัดเจน ตามด้วยเสียงร้องของซองมินที่ดังขึ้นแต่ก็ต้องเงียบลงเพราะมือเรียวที่เอื่อมมาปิดปาก
“อีกเพียงครั้งเดียว...ลูคัส-อยู่-ไหน!!!”เธอคำรามดังลั่นจนซองมินน้ำตาคลอ แต่เขาก็ไม่ยอมปริปากแม้จะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังตามหาฮยอกแจก็ตามที
“ผม-ไม่-รู้”ซองมินเอ่ยออกไป ทำให้เธอแยกเขี้ยวใส่เขาอย่างน่ากลัว ในขณะที่ดวงตากลมสีแดงก็วาวโรดขึ้นมาด้วยโทษะ
“แกโกหก!! เสียงในหัวบอกว่าแกโกหกข้า!! เจ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!!”เธอคำรามเสียงแข็งก่อนจะออกแรงคว้าคอของซองมินขึ้นมา ชูร่างเล็กขึ้นสูง จนเขาต้องพยายามดิ้นเพราะเริ่มหายใจไม่ออก หญิงสาวมองสบตากลมโตของร่างเล็กก่อนที่เธอจะพยายามอ่านจิตใจของเขาอีกครั้ง...
“ฉันจะไม่บอกอะไรแกทั้งนั่น ยัยผู้หญิงโรคจิต..”
พลัก!!!!
หญิงสาวคำรามอย่างเดือดดานหลังจากที่เหวี่ยงร่างเล็กจนติดกำแพง ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะค่อยๆร่วมลงมา ซองมินไอ้ออกมาเมื่อเขารู้สึกเจ็บจนร้าวไปหมดทั้งตัว แต่ก็ต้องเจ็บมากไปอีกเมื่อมือเรียวของหญิงสาวตามากระชากคอของเขาแล้วกระแทกจนติดกับกำแพงอีกครั้ง จนเขารู้สึกได้ถึงเล็บแหล่มที่ทำให้คอเขาเป็นรอยยาวจากหยดเลือด
“เจ้าคิดจะแข็งข้อกับข้าไปถึงเมื่อไร! เจ้าสัตว์ชั้นต่ำ เพียงแค่บี้ด้วยปลายนิ้วก็ตายไม่ต่างกับเศษแมลง แต่เจ้าก็ยังข้าลองดีกับข้า!! เจ้ารู้ไหมว่าข้ามาที่นี้เพื่อมาเจอลูกชายข้า ลูก-ของ-ข้า!!! ข้าไม่ได้มาเพื่อฟังสัตว์ชั้นต่ำเช่นเจ้ากล้าพูดอวดดีถึงเพียงนี้”เธอกัดฟันกรอด ทั้งยังเพิ่มแรงบีบที่มือจนทำให้ใบหน้าหวานซีดลงเพราะขาดอากาศ
ตูม!!!!!!
หญิงสาวตาโตขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกกระแทกตัวจนกระทั้งกระเดนออกไปไกลจากซองมิน ก่อนที่เธอจะพบกับหมาป่าตัวขนาดมหึมาอยู่บนร่างกายเธอ กรงเล็บของมันจิกลงมาบนแขนของเธอทั้งสองข้างในขณะที่เสียงขู่อย่างน่ากลัวดังอยู่ห่างจากใบหน้าเธอไปไม่กี่เซน
“เจ้าทำชุดข้าเปื่อน”
เธอบอกก่อนจะออกแรงถีบออกไป จนกระทั้งหมาป่าตัวโตขนสีเปลือกไม้กระเดนออกไป แต่มันก็ตั้งหลักและวิ่งเข้าหาเธออีกครั้งพร้อมกับอ้าปากขึ้นเพื่องับลงไปบนไหล่บาง ทำให้เลือดสีแดงสดไหลลงมาบนชุดขาวของเธอ ตามด้วยเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดจากหญิงสาว
“พวกต่ำช้า!!!!!”เธอกรีดร้องออกมาก่อนจะเอื่อมมืออกไปจับทีขาหน้าของหมาตัวใหญ่ ออกแรงบีบจนได้ยินเสียงร้องปนเสียงคำรามมาจากสัตว์ตัวโต แล้วออกแรงเหวี่ยงจนกระทั้งหมาป่าตัวใหญ่ลอยไปติดกำแพง
“พวก-เจ้า-มัน-น่า-ฆ่า-ให้ตาย!!!”เธอร้องออกมาเมื่อเอื่อมมือไปจับที่แผลขนาดใหญ่ที่ไหล่ตัวเอง ก่อนที่สายตาคมจะแดงก่ำอย่างเดือดดาล มองดูชายหนุ่มสองคนที่นอนหมอบอยู่ที่พื้น ก่อนจะย่างตัวเข้าไปใกล้ชายทั้งสอง โดยที่เป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มผมดำที่แปลงกลับมาจากหมาป่าตัวโตจะค่อยๆลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเธอ
Rrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrr
เธอคำรามออกมาอย่างโมโหเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเองดังขึ้น ขัดกับอารมณืตอนนี้อย่างเป็นที่สุด ดวงตากลมโตมองดูคนที่ยืนแทบจะไหมไหวตรงหน้าก่อนที่จะชั่งใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับอย่างหัวเสีย
“ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายคามือของข้า เรย์ม่อน”หญิงสาวเค้นเสียงอย่างหัวเสียลงไปยังโทรศัพท์
-ผู้ใหญ่มีบรรชาลงมาถึงเธอ ให้เธอตรงไปที่โกดังที่ใช้เก็บสิ้นค้าของเรา...ฮันเตอร์จำนวนหนึ่งไปบุกที่นั่น-
“ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่!! ทำไมไม่ย้ายก้นของนายไปจัดการไม่ทราบ!!”เธอตะคอกเสียงดัง ทำให้เสียงอีกฝั่งเงียบลงไป ก่อนจะมีเสียงจากอีกคนหนึ่งดังขึ้น ที่ไม่ใช่เสียงของเรย์ม่อน
-อริสซ่า ไปทำงานตามทีบอก-เสียงทุ้มน่าเกรงขามดังขึ้น ทำให้หญิงสาวนิ่ง
“แต่ท่านค่ะ...ตอนนี้ข้า..”
-มีปัญหากับทางผู้ใหญ่หรืออริสซ่า?-เสียงนั่นพูดอีกทำให้หญิงสาวกัดปากอย่างแค้นใจจนเลือดไหล
“...ตามแต่บัญชาค่ะ”เธอว่าเสียงเรียบอย่างขัดใจ พลางมองดูคนสองคนตรงหน้า
“อะไรกัน จะรีบหนีหางชี้แล้วหรือไง..”คยูพูดขึ้นมา ทำให้เธอเงยหน้ามองหน้าเขา
“ไม่สำนึกเลยหรือไง เจ้าลูกหมา”
“จะเข้ามาก็เอา คราวนี้ไหลแกหลุดแน่”
“นับว่าพวกเจ้าโชคดี...ข้าต้องไปทำงาน ถ้าพวกเจ้าเจอลูคัสอีกบอกเขาว่า...ข้าคิดถึงเขาใจจะขาดอยู่แล้ว”
เธอบอกเสียงเรียบ ก่อนที่จะกระโจนกลับไปยังทางที่เธอมา ต้องรีบไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย ทำไมวันนี้เจอแต่เรื่องไม่สบอารมณ์ก็ไม่รู้ ไว้คราวหน้าเธอจะส่งดอกไม้มาเพื่อนัดให้หนุ่มน้อยผมแดงออกไปเจอเธอก็แล้วกัน
คยูหอบหายใจถี่อย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะยกมือหนึ่งขึ้นปาดเลือดที่ไหลลงมาจนเกือบถึงตาของตัวเอง ในที่สุดยัยแวมไพร์บ้านั่น เขาจำได้แม่นว่าเป็นตัวเดียวกับที่มาทำร้ายเขาเมื่อคราวที่แล้ว ร่างสูงหันมามองดูคนที่สลบไปบนพื้นก่อนจะทรุดตัวลงไปทันที เขาค่อยๆคลานไปหาร่างบนพื้นพลางค่อยๆเรียกซองมินเพื่อให้คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมา
“ซองมิน...ซองมิน..”
จริงๆแล้วเขาก็เดินเอื่อยๆกลับมาที่บ้าน ไม่ได้คิดเลยซักนิดว่าซองมินจะกลับมา แต่ภาพที่เขาเห็นคือผู้หญิงคนนั่นกำลังบีบคอร่างเล็กอยู่ แล้วหลังจากนั่นเขาก็รู้เพียงว่าตัวเองกระโจนใสยัยนั่นซะแล้ว ถ้าเขาไม่ทำแบบนั่นซองมินอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ทำให้ความรู้สึกผิดบวกกับความรู้สึกทรมานจะเป็นจะตายราวกับถูกบีบหัวใจ เมื่อเขาเห็นสภาพรวยรินใครจะตายของซองมิน แม้ว่าเขาจะเจ็บมากก็ตามแต่ไม่อาจเทียบได้เลยกับตอนนี้ เขาต้องพาซองมินไปโรงพยาบาล
“ซองมิน แข็งใจไว้น่ะ..”คยูบอกเสียงสั่น ก่อนจะค่อยๆอุ้มคนที่สลบไปแล้วขึ้นมา แม้ว่าจะบอกได้ว่าแขนซ้ายเขาหักไปแล้ว แต่ว่ามันจะดีขึ้นเรื่อย และน่าจะหายดีในไม่ช้า แม้ว่าการจะฝืนตัวเองแบบนี้ทำให้เขาเจ็บจนแทบร้องออกมาก็ตาม แต่ก็ต้องพาซองมินออกไปจากที่นี้ก่อน รักษาชีวิตของคนตัวเล็กไว้ให้ได้
“คยู!!!! ซองมิน!!! ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ”ใบหน้าคมเงยมองพี่ชายของเขาที่รีบวิ่งมาพร้อมกับร้องอย่างตกใจ ดงเฮอ้าปากค้างพลางมองดูทั้งสองคนที่เลือดโชกโดยที่ซองมินดูเหมือนจะหนักที่สุด
“เกิดอะไรขึ้น!? “ร่างเล็กร้องเสียงหลงพลางพยายามพยุงคยูขึ้นมายืนดีๆ
“พาซองมินไปโรงพยาบาล...เขากำลังจะตาย”คยูบอกเสียงสั่นเครือทำให้ดงเฮเริ่มน้ำตาคลอ
“พี่จะพาไปเอง จับซองมินไว้แน่นๆ”ดงเฮบอกเสียงเครียดก่อนที่เขาจะกลายร่างเป็นหมาป่าตัวสีเทาขนาดใหญ่ คยูมองดูพี่ชายของตัวเองก่อนจะส่งซองมินขึ้นไปแล้วตัวเองก็ขึ้นมาด้วย
“ระวังคนด้วย เลาะไปตามสวนแล้วเรียกแท็กซี่ต่อ..”คยูบอกทำให้ได้ยินเสียงคำรามเล็กๆดังออกมา ก่อนที่หมาป่าตัวใหญ่จะเริ่มวิ่งอย่างเงียบเชียบเพื่อนตรงออกไปยังถนนใหญ่ เขาว่องไวอยู่แล้วคงไม่มีใครสังเกตด้วยซ้ำ หรือถ้าเห็นก็คงเป็นเพียงชั่วกระพิบตา ไม่มีใครเชื่อสายตาตัวเองแน่ถ้าเห็นหมาป่าตัวโตอยู่ตรงทางเดิน
*************************************************************************************************************************
อุ้ย ยินดีตอนรับคนที่เข้ามาอ่านใหม่ๆนะค่ะ รู้สึกดีใจยังไงบอกไม่ถูก *บิดไปบิดมา*
หวังว่าจะยังติดตามกันต่อไปนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ !!!!!!
ป.ล. เม้นย้อนหลังกันก็ได้นะค่ะ เค้าไม่ว่าหรอก หุหุหุหุหุ >///////<
ความคิดเห็น