คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : My Vampire 58
“อยู่ที่นี้เป็นยังไงบ้าง เขากับคนอื่นๆได้ไหม?”เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มตัวสูงใหญ่พูดขึ้นมา ในขณะที่เขานอนมองเพนานสีขาวด้านบน ส่วนดงเฮก็ทำเพียงเงยหน้ามองพี่ชายตัวโต ก่อนจะก้มลงสระผมสีเข้มต่อ
“ดีครับ คนที่นี้เป็นมิตรมาก”ร่างเล็กว่า นั่นทำให้ดวงตาสีเขียวปิดลงข้าๆ
“เจอแวมไพร์หรือยัง..”เสียงทุ้มว่าอีก ทำให้ดงเฮพยักหน้านิดๆ
“ครับเจอแล้ว”ร่างเล็กตอบเบาๆ พลางใช้น้ำล้างฟองของยาสระผมออกจากผมสีน้ำตาลอย่างแผ่วเบา
“ผลเป็นยังไง”เดเนียลถามออกมาอีก ทำให้ดงเฮกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“เราถูกลอบโจมตีครับ...คยูบาดเจ็บหนัก ผมก็เจ็บเราเลย..หลบมาฝื้นตัว”เสียงหวานเอ่ยหวาดๆ ก่อนจะสะดุ้งขึ้นมาเมื่อคนตัวใหญ่ลุกพรวดขึ้นมานั่ง ทำให้น้ำกระฉอกออกจากอ่างจนทำให้เห็นไปจนถึงหน้าท้องแข็งแรงที่มีกล้ามเป็นมัด ท่อนแขนแข็งแรงเอื่อมขึ้นมาก่อนจะค่อยๆดึงดงเฮเข้าไปใกล้ ทั้งยังคงสบตากลมโตที่สั่นนิดๆ
“หนีหรือ?...”คนตัวใหญ่ถามเน้นคำช้าๆ ทำให้ดงเฮอ้าปากออกมาพยายามพูด
“มันโผล่มาทำร้ายเราครับ..หลังจากนั่นมันก็รีบหนีไป ผมคิดจะตาม แต่คยูเจ็บหนักมาก ผมเลยพาเขากลับมาทีนี้เพื่อรักษาเบื่องต้น ถ้าเพียงแต่มันไม่หนีไป ผมก็จะฆ่ามันครับ”ดงเฮบอกเสียงอ่อน ทั้งยังสบตาคมสีเขียวที่มองมานิ่ง นั่นทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนเล็ก
“ตัดสินใจถูกแล้วที่พาคนเจ็บกลับมาก่อน ถ้าศัตรูหนีไปแล้ว...ถ้ามันไม่หนี เราก็หนีไม่ได้...เข้าใจใช่ไหมดงเฮ”เสียงทุ้มว่าอีกก่อนจะถอนหายใจยาวออกมา ดงเฮมองคนตรงหน้าด้วยความกลัวนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบมีดโกนหนวดของคนตัวสูงแล้วเดินกลับมายังคนที่นั่งหลับตาอยู่
“ท่านปู่เป็นห่วงพวกนายมาก...คยูยังเด็ก ส่วนนายก็อ่อนโยนราวกับสตรี ขนาดเหล่าหมาป่าสาวยังดูดิบกว่านายเลย แต่ทุกอย่างมันทดแทนได้เพราะนายว่องไวและรวดเร็ว ติดต่อกลับไปที่โรมาเนียบ้าง เพราะพวกนายหายเงียบไปท่านปู่เลยโทรหาพี่”ชายหนุ่มบอกพลางมองดูใบหน้าหวานที่อยู่ห่างไปไม่มาก นั่นทำให้ดงเฮสบตาคมแต่ก็ยังคงบรรจงโกนเคราเล็กของคนตัวสูงออก
“ผมจะติดต่อไปครับ...ว่าแต่พี่จะอยู่นานแค่ไหนครับ ผมไม่ได้เตรียมห้องอะไรไว้เลย”
“อาจจะซักสามสี่วัน พี่ยังไม่เจอคยู แล้วก็อยากรู้ด้วยว่าพวกนายแข็งแกร่งมากขึ้นแค่ไหน...พี่จะออกล่าแวมไพร์ซักหน่อย"ดงเฮระงับอาการประสาทเสียอย่างเต็มที เมื่อได้ยินคำพูดของคนตัวสูงว่าอยู่อยู่ถึงสามสี่วัน แบบนี้ตายแน่ๆ
“ครับ..คยูต้องดีใจแน่ๆ”เขาบอกขณะที่เช็ดคลีมโกนหนวดออกไปจนหมด มือใหญ่เอื่อมขึ้นมาลูบที่คางของตัวเองเบาๆพลางชื่นชมกับผลงานของลูกพี่ลูกน้องของตน
“นายก็อาบน้ำซ่ะ ตัวเปียกไปหมดแล้ว พี่จะลงไปดูทีวีข้างล่าง..”ชายหนุ่มว่ายิ้มๆ พลางเสยผมเปียกๆของตัวเองขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดชัวที่อยู่ห่างไปไม่มากนัก
…......................................................................................
เดเนียลมองดูบานประตูที่ปิดลงไปเมื่อน้องชายของเขาเข้าไปอาบน้ำ ก่อนที่ชายหนุ่มจะใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมสั้นของตัวเองอย่างไม่ค่อยใส่ใจ พลางมองสำรวจโดยรอบห้องนอนของดงเฮ ห้องนี้ไม่มีอะไรน่าสงสัย ส่วนห้องของคยูก็ด้วย แต่กลับมีบางทีที่ได้กลิ่นแปลกๆคลายๆกับกลิ่นของแฟร์รี่ แต่เขาก็ปัดความคิดนั่นไปเมื่อไม่มีทางเป้นไปได้ที่จะมีอะไรแบบนั่นอยู่ที่บ้านของแวร์วูฟ
เขาเอื่อมมือออกไปหยิบกางเกงยีนต์สีดำออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะใส่อย่างลวกๆแล้วเดินลงมาเพื่อสำรวจบ้านอย่างที่อยากทำ แต่ต้องอาศั้ยช่วงที่ดงเฮไม่อยู่ เขาเดินตรงไปที่ห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นออก สำรวจภายในที่มีพาสต้าแช่เย็นไว้ กับ...ซุปอะไรซักอย่าง แดเนียลปิดตู้เย็นแล้วตรงไปยังโต๊ะกินข้าว ก่อนจะก้มลงมานิดๆเมื่อได้กลิ่นของแฟร์ลี่จางๆ ทำไมเขาถึงได้กลิ่นอะไรแบบนี้?
ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไร บางทีอาจจะคิดไปเอง หรือไม่ก็เป็นกลิ่นที่ติดมาอยู่ก่อนแล้ว ขายาวเดินออกมาจากห้องครัวเพื่อตรงไปยังหน้าต่าง มองออกไปยังบ้านหลังใกล้ๆที่ตอนนี้ปิดไฟเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาคงต้องไปสำรวจบ้านหลังนั่นซักหน่อยแล้ว
ในเวลาเดียวกัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทำให้ดวงตาคมรีบหันไปมองทันที ก่อนที่เขาจะเดินตรงไปยังประตูบานเล็กแล้วเปิดมันออก เขามองดูผู้มาใหม่อย่างสำรวจ เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา...ผมดำ ตาสีดำ กำลังมองมาที่เขาด้วยความไม่แน่ใจ นั่นทำให้เขายกมืออออออขึ้นเท้าประตู
“ดงเฮอยู่ไหมครับ?”เขาเหลือบมองดูของในมือคนตรงหน้า ก่อนจะมองใบหน้าของอีกคน
“อาบน้ำอยู่”
คิบอมมองสำรวจชายชาวต่างชาติที่เรียกได้ว่าหน้าตาดีและหุ่นดีอย่างถึงที่สุด ทำให้เขานึกถึงนิตยาสารต่างประเทศก็ไม่ปาน แต่ที่สำคัญคือทำไมคนตรงหน้าถึงได้ใส่แค่กางเกงยีนต์ตัวเดียว โชว์แผงอกกับขนหน้าอกที่ลามลงมาถึงท้อง แถมยังสายตาที่มองมาอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรอีก
“เพื่อนดงเฮหรือ?”เสียงทุ้มถามออกมาอีก ทำให้คิบอมพยักหน้านิดๆ ไอ้บ้านี้ใครว่ะ?
“เข้ามาสิ จะขึ้นไปตามดงเฮให้”เขาบอกอีก ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน นี้อย่าบอกนะว่าคนนี้เป้นแฟนดงเฮตัวจริง หลังจากที่เขาแทบสติแตกกับคยู ตอนนี้คู่แข็งเขาต้องบอกว่า คยูดีกว่ามาก...ทำไมคนตรงหน้าถึงได้ดูดีจนเขาแทบจะกลายเป็นเด็กนักเรียนธรรมดา แบบนี้จะเอาอะไรไปสู้ว่ะ แค่กล้ามแขนก็แน่นกว่าเขาไม่รู้กี่เท่า
“ตอนเปิดประตูไปดูดงเฮกำลังสระผมอยู่ เลยยังไม่ได้บอก รอก่อนแล้วกัน”เสียงทุ้มว่า ทำให้คิบอมแทบตาเหลือกกับคำตอบที่เหมือนจะแสนธรรมดา นี้ถึงขนาดเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปดูได้ด้วยหรือ?? คิบอมพยักหน้ารับนิดๆ กับคนที่ตอนนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแต่ก็ยังคงไม่ติดกระดุมเสื้อ เขาเดินไปรินน้ำก่อนจะเดินมาให้เขาแล้วนั่งลงตรงฝั่งตรงข้าม
“นายเป็นใคร?”จู่ๆเสียงทุ้มก็ถามขึ้นมา ทำให้เขาอ้าปากค้างนิดๆ
“ฉันชื่อคิบอม เพื่อนกับดงเฮ”เขาว่า
“ดงเฮไม่ได้บอกว่านายจะมา”แดเนียลถามอีก
“จริงๆแล้วก็ไม่ได้นัดไว้ แค่มาหา...”คิบอมว่าอีก นั่นทำให้ชายหนุ่มมองเขาอย่างไม่ค่อยเป้นมิตรนัก
“ฉันพอดูออกว่านายกำลังคิดจะจีบดงเฮ...งั้นนายคงยังไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร”ชายหนุ่มว่า พลางมองสบตาคมนิ่ง ทำให้คิบอมก้มหน้าลงไป ชัดมาก....ชัดกว่าที่คยูแกล้งทำกับดงเฮซะอีก
“ฉันบินมาจากต่างประเทศเพื่อมาหาเขา เรารักกันและฉันคิดถึงเขามาก...นายคงเห็นแล้วว่าน้องชายเขา คยู ไม่อยู่บ้าน...เพื่อให้เราอยู่กันสองต่อสอง”เขาพูดต่ออีก ทำให้ร่างสูงนิ่งเมื่อคิดถึงเรื่องที่คนตรงหน้าพูด ก็จริงอย่างที่เขาว่า ปกติคยูดูเป็นพวกขวางโลกจะตาย แต่ครั้งนี้กลับไม่อยู่เฝ้าดงเฮ เห็นชัดๆว่าเรื่องจริงแน่ๆ
“ถ้าเป็นปกติ ฉันจะต่อยนายให้ปากแตกไปแล้ว...แต่ถือว่าฉันปิดเองที่ไม่ค่อยได้มาหาเขา ฉันจะบอกนายดีๆ...อย่ามายุ่งกับคนรักของฉัน”แดเนียลบอกอีก เป็นเวลาเดียวกับที่ดงเฮเดินลงมาจากชั้นสอง เขาจึงได้สบดวงตากลมโตที่มองมาทางเขาอย่างตื่นๆสลับกับแดเนียลที่ทำเพียงนั่งนิ่งๆ โดยไม่หันไปมองด้วยซำว่าดงเฮลงมา
“ไงคิบอม...ไม่รู้ว่านายจะมา”เสียงหวานทักออกไป ก่อนจะเดินเข้าไปหาคิบอมที่ลุกขึ้น ซึ่งคิบอมก็ยิ้มตอบไปแห้งๆ
“ฉัน เอ่อ...ฉันซื้อของมาฝากนาย เห็นว่าช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกัน กลัวว่านายจะไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่า”คิบอมบอกพลางยื้นถุงขนมให้ดงเฮ ซึ่งร่างเล็กแทบจะกระโดดกอดคอคิบอมอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่าพี่ชายเขานั่งอยู่ใกล้ๆ
“ขอบใจมาก คิบอม..”ร่างเล็กว่ายิ้มๆ พลางคิดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในขณะที่เขาอาบน้ำอยู่
“งั้น...ฉันกลับดีกว่า”คิบอมบอกขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าไม่สบายใจของดงเฮ พลางขยับออกไปเพื่อตรงไปที่ประตู
“ด...เดี่ยวสิ...”เสียงหวานพยายามห้าม แต่ก็ต้องหยุดลงทันทีเมื่อแดเนียลลุกขึ้นยืน ก่อนจะเข้ามากอดเข้าไว้จากด้านหลัง ใบหน้าคมกับจมูกโด่งค่อยๆก้มลงเคลียแก้มนิ่มอย่างออดอ้อน ทำให้ดงเฮหันไปมอง
“ขึ้นไปต่อในส่วนที่ค้างไว้ได้ไหม..”แดเนียลกระซิบเสียงแผ่วเบา ก่อนที่มือหยาบจะหายเข้าไปใต้กางเกงนอนตัวยาวของดงเฮ ซึ่งทำให้คิบอมที่ยืนมองดูภาพนั่นหันหน้าหนีทันที กับหลักฐานที่คนตัวสูงแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของ ถ้าไม่ใช่แฟนจริงๆไม่มีใครยอมขนาดนี้แน่ ยิ่งใบหน้าหวานที่ขึ้นสียิ่งแล้วใหญ่
ดงเฮกลืนน้ำลายเฮือกเมื่อเห็นคิบอมปิดประตูบ้าน จากไปโดยที่เขาไม่อาจทำอะไรได้ เป็นเวลาเดียวกับที่มือสากของชายตัวสูงค่อยๆพลักออกมาจากสะโพกของเขา แต่ยังคงกอดเขาไว้แน่น
“ฟังพี่ให้ดี ดงเฮ...เราไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์โดยไม่จำเป็น ตอนนี้นายอยู่ในการฝึกจากท่านปู่ สิ่งที่นายต้องสนใจคือวิธีล่าแวมไพร์และสอนคยูให้เป็นนักล่า กันคนนอกออกไปให้หมด...พี่ได้ยินเสียงหัวใจนายเต้นแรงดงเฮ ฟังพี่...ตัดสิ่งที่ไม่เกี่ยวออกไปให้หมด”แดเนียลกระซิบเสียงเบาใกล้ๆใบหูนิ่ม
“เอาล่ะ เห็นอยู่ชัดๆว่าพี่หมดธุระทีนี้แล้ว...พี่จะไปจากทีนี้คืนนี้ ให้นายใช้เวลาทบทวนเรื่องต่างๆ ถ้าหากชายหนุ่มคนนั้นทำให้นายกลายเป็นเยี่ยงมนุษย์อ่อนแอละก็ พี่จะฆ่ามันซะ..”เสียงทุ้มเอ่ยอีกก่อนจะจูบเบาๆลงที่ขมับของร่างเล็ก ทำให้ดงเฮเชิดหน้าขึ้นสูงเพื่อกลั้นน้ำตา ถ้าเขาร้องไห้ออกมาตอนนี้ พี่ชายเขาต้องออกไปฆ่าคิบอมเดี่ยวนั่นแน่
"......"
"พี่เคยสงสัยอยู่สองสามเรื่อง แต่พี่ว่ามันคงเป็นเพราะพี่คิดไปเอง หรือไม่ก็เพราะเด็กคนนั่น" แดเนียลถอนใจพลางมองใบหน้าหวานที่ซีดลงไปกว่าตอนแรกมาก
“พี่จะบินกลับไปโรมาเนีย บอกท่านปู่ว่าทุกอย่างโอเค...มีแค่ปัญหาเล็กของวัยรุ่น ฝากความคิดถึงถึงคยูด้วย”ชายหนุ่มว่าพลางแต่งตัวแล้วเดินไปยังเสื้อโค๊ตของตัวเองจัดการข้าวของก่อนจะหันมายิ้มให้ชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย
“ฝากความคิดถึงถึงคุณปู่ด้วยครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด เพื่อเผ่านักสู้ของเรา”ดงเฮบอก นั่นทำให้แดเนียลพยักหน้า ตอนนี้เขาต้องตั้งสติเข้าไว้ จนกว่าจะแน่ใจว่าแดเนียลไปพ้นแล้ว เขาถึงจะทำอะไรได้ ก่อนอื่นเข้าจะต้องโทรหาคยูก่อน
..........................................................................................................................................
คยูก้มลงมองโทรศัพท์เครื่องสวยของตัวเองที่ดังขึ้นมา หลังจากที่เขาบอกล่าสาวสวยสุดฮ๊อตแล้ว ตอนนี้เขากำลังมองหาร่างเล็กของซองมิน ที่ควรจะรออยู่ข้างล่าง ตรงม้านั่ง แต่กลับไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียวที่อยู่ตรงนั่น แถมนี้ก็ผ่านมานานแล้วด้วยที่เขามองหาคนตัวเล็ก
“ไง...”
-คยู พี่เขากลับไปแล้ว เห็นว่าจะบินกลับไปโรมาเนีย อีกซํกครึ่งชั่วโมงนายกลับมาได้เลย-เสียงหวานๆของดงเฮดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มอ้าปากค้างนิดๆ
“ได้...ฉันจะไปเดียวนี้”
-ซองมินเป็นยังไงบ้าง นายไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหม?พี่ขอคุยกับซองมินหน่อย”
“นั่นและปัญหา...ฉันหาซองมินไม่เจอ”คยูถอนหายใจยาวออกมา
-ห๊า?????? หมายความว่ายังไง??-
“ตามที่พูดและ พี่รออยู่ที่บ้านน่ะ เพือซองมินกลับไป”
ดงเฮฟังเสียงหนายๆของน้องชายตัวเอง พลางเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง จะให้ทำยังไงได้ละ ก็ตอนนี้เขาออกมาข้างนอกแล้ว ตั้งใจจะไปหาคิบอม เคลียกันให้รู้เรื่องในเรื่องของแดเนียล เขาทนไม่ได้ที่เห็นคิบอมเสียใจเพราะเขาแบบนี้ แล้วยังซองมินหายไปอีกงั้นหรือ
“ฉันอยู่ข้างนอกคยู...หาซองมินให้เจอ เข้าใจไหม?”เสียงหวานบอกออกไป ก่อนจะบอกให้แท็กซี่จอดรถเมื่อพบกับแผ่นหลังของคิบอมที่เดินเหม่ออยู่ตรงทางเดิน เขาวางสายทันทีเมื่อรถจอดสนิท เรื่องอะไรจะไปเชื่อคำขู่บ้าๆของลูกพี่ลูกน้องกัน ในเมื่อชีวิตเขามีความสุขขนาดนี้ ไหนๆแกก็บินกลับโรมาเนียไปแล้ว ใครจะมาขวางทางรักของลีดงเฮคนนี้ไม่ได้ >_<!
******************************************************************************************
ช่วงนี้อากาศค่อนข้างอันตราย ระวังเป็นหวัดกันนะค่ะทุกๆคน
ป.ล. ชอบ shot fiction กันไหมอ่ะค่ะ *v* เราก็กลัวว่าจะไม่เร้าใจทุกๆคนหรือเปล่า ดูSoft จนตัวเองยังตกใจ (อิฉันแต่งแบบนี้ได้ด้วย ??)
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ อิอิ
ความคิดเห็น