คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #57 : My Vempire 57
ฮันกยองหยุดเล่นเกมมือถือแล้วเงยหน้าขึ้นมา เมื่อสังเกตเห็นขายาวเรียวสวยมาหยุดอยู่ตรงหน้า เขามองดูใบหน้าหวานของหญิงสาวในชุดเสื้อฮูตสีดำคลุมทับชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำ และบูทยาวถึงเขาที่ทำให้เธอดูดีขึ้นมาอีกหลายเท่า เธอยิ้มให้เขาทำให้ร่างสูงรีบลุกขึ้นทันที นั่นทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วมองดูน้องชายของเธอที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าธรรมดา เหมือนกับจะไปเรียนมากกว่า
“พี่รู้ว่านายต้องมา”หญิงสาวยิ้มพลางเหล่ตามองชายหนุ่มที่สองสามคนที่มองขาเธออย่างชื่นชม
“ครับ..พี่ตรงเวลาแปะ”ฮันกยองมองดูเวลา ก่อนจะหันมาหาพี่สาวคนสวย ที่แต่งตัวแบบว่าน่าจะมีเดทหรือไม่ก็ไปเที่ยวผับต่อซะมากกว่า
“ไปกันเถอะที่รัก...เราต้องไปต่อกันอีกไกล”เธอบอกสียงอ่อนพลางเอื่อมมือออกมาควงแขนฮันกยอง พลางซบหน้าลงที่ไหล่กว้าง
“พี่รู้สึกโชคดีจังเลยที่ได้เดินควงหนุ่มหล่อแบบนาย ดูสาวตาสาวๆพวกนั่นสิ”ปากบางยิ้มออกมา ทำให้ชายหนุ่มเพียงแต่ขำแห้งๆ
“พี่ครับ จริงจังหน่อยสิ..เราไม่ได้มาเที่ยวนะ”
“ตามมาที่รถพี่เดี่ยวก็รู้เองและ ทำตัวสบายๆ”
...................................................................................................................................................
ซองมินมองดูแผ่นหลังกว้างที่ตอนนี้เรียกได้ว่าเดินอยู่ห่างมากจนเรียกว่า ไม่น่าจะมีใครรู้ว่ามาด้วยกันแน่นอน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั่น เขาก็ยินดีที่จะเดินอยู่ห่างๆ ทำไมนะหรือ? ก็คยูอุสาพามาที่สวนสนุกใกล้ๆแล้วแบบนี้จะให้เขาขัดร่างสูงให้อารมณ์เสีย เตะเขาออกจากที่นี้ได้ยังไง อย่างน้อยๆขอได้ดูบรรยากาศหน่อยก็ดี
ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองดูชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ พลางยิ้มออกมาอย่างอดดีใจไม่ได้ จะเป็นไปได้ไหมหน่อที่จะขอคยูไปขึ้นชิงช้าสวรรค์ ยังไงให้คนตัวสูงรออยู่ข้างล่างอาจจะเป็นไปได้ก็ได้ หรือบางทีอาจจะลองหาอะไรมาเซ่นพี่แก อาจจะพอไหว
ขายาวหยุดเดินเมื่อรู้สึกว่าคนที่ควรจะเดินตามอยู่ข้างหลัง กลับหยุดฝีเท้าลง เขาหันหลังมามองก่อนจะพบกับซองมินที่ยืนมองดูชิงช้าสวรรค์ที่ห่างไปไม่ไกลนัก ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ซักอย่าง ทำให้เขาตัดสินใจเดินกลับมาก่อนจะหยุดอยู่ข้างๆซองมิน
“มีอะไร?”คยูถามออกไปเสียงแข็งทำให้ซองมินหันมามองอย่างตื่นๆ
“อยากเล่นหรือไง..”เขาถามอีกแล้วก็ได้รับสายตาแวววับกลับมาเป็นคำตอบ นั่นทำให้ร่างสูงถอนหายใจยาวออกมา ก่อนที่จะรั้งแขนเรียวให้เข้ามาใกล้ แล้วหันร่างเล็กให้ไปมองดูยังทางขึ้นของชิงช้าสวรรค์
“นายอยากไปเล่นก็ได้ แต่นายเห็นแถวตรงนั่นไหม? ชิงช้าสวรรค์ของทีนี้สูงมากจนเห็นไปถึงสะพานด้านนู้น แล้วช่วงนี้มีงานเทศการ คนจึงเยอะผิดปกติ ยิ่งเวลานี้อีก กว่านายจะได้ขึ้นสวนก็คงปิดแล้ว”คยูบอกเสียงหนายๆในขณะที่ซองมินมองตามแถวที่ยาวเหยียดไปจนเกือบถึงแถวของรถไฟเหาะ นั่นทำให้ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
“ตัดใจๆ”มือหนาตบลงไปเบาๆบนไหล่กว้าง ก่อนจะเดินออกไปเพื่อตรงไปยังร้านขายน้ำที่อยู่ไม่ห่างมากนัก ทำให้ซองมินเดินคอตกตามมาอย่างว่าง่าย
ดวงตากลมมองดูชิงช้าสวรรค์ด้านบน แล้วรีบหันไปมองทางอื่นเพราะต้องการตัดใจ ทำให้สายตาเหลือบไปเห็นป้ายโฆษณาเล็กๆของร้านยิงปืน ก่อนจะเข้าไปอ่านใกล้ๆ
“สนใจไหมพ่อหนุ่ม”คนขายรีบเดินมาหาเขาทันที ทำให้ซองมินเงยหน้ามองดูชายวัยกลางคนในชุดคาวบอยยิ้มมาให้
“ถ้ายิงโดนกระป๋องทั้ง6ใบ นายจะเลือกตุกตาตัวใหญ่ข้างบนนั่นได้หนึ่งตัว หรือจะเลือกตั๋วพิเศษสองใบขึ้นชิงช้าสวรรค์โดยไม่ต้องรอคิว สนใจไหม? รับลองสาวๆปลื้มแน่ เพราะช่วงนี้แถวยาวเหลือเกิน”เขาบอกทำให้ซองมินตาวาวขึ้นมา นี่สินะหนทางได้ขึ้นชิงช้าสวรรค์แถมได้ขึ้นฟรีอีก
“ทำอะไรของนาย ซองมิน”คยูที่เดินเข้ามาพอดีพร้อมกับน้ำอัดลมในมือ มองดูคนขายที่ยิ้มมาให้กับซองมินที่ยืนจ้องเป้งไปที่ป้ายโฆษณา นั่นทำให้ชายหนุ่มเข้าใจทันทีที่ได้อ่าน พลางคิดว่าซองมินจะทำได้หรือ? ยิงปืนเชียวน่ะ
“ฉันเล่นได้ไหม?”ซองมินหันมาถามเสียงหวาน ทำให้คยูเบ้ปาก
“ก็เอาดิ อยากลองก็เอา ไงๆก็ไม่ได้อยู่แล้ว”คยูบอกพลางควักเงินออกมาจากกระเป๋า ทำให้คนขายรีบเดินไปหยิบปืนพร้อมลูกมาให้
“มีทั้งหมด8ลูกนะครับ เอาลูกใส่ตรงนี้ ปิดฝา เล่งแล้วยิ่ง”เขาบอกพร้อมสอนวิธีคร่าวๆให้ซองมิน ซึ่งร่างเล็กก็พยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะกุมปืนยาวไว้ในมืออย่างมุ่งมั่น ดวงตากลมโตจ้องไปที่กระป๋องสีแดงที่ตั้งอยู่ห่างไปมาก พลางคิดอย่างกลัวๆว่าไม่ได้แหง่ๆ ก่อนที่เขาจะยกปืนขึ้นเล่งไปที่กระป๋องสีแดงแล้วยิง
“อุ้ว...ห่างไปหน่อยนะ”เสียงเยาะเย้ยของคยูดังขึ้นมา ทำให้ร่างเล็กหน้าแดงด้วยความอายเพราะพลาดไปเยอะมาก ก่อนที่เขาจะหายใจเข้าลึกๆแล้วเริ่มเล่งอีกครั้ง ต้องทำให้ได้
“นายมองไม่เห็นหรือไงว่ากระป๋องมันอยู่ทางซ้าย ไม่ใช่ขวา”คยูขำออกมาเมื่อเห็นว่าลูกกระสุนลอยไปห่างจากตัวกระป๋อง กับอีแค่เรื่องง่ายๆแค่นี้ก็ทำไม่ได้
“พลาดไม่ได้แล้วน่ะ”เขาพูดไปอีกเพื่อกดดันคนตัวเล็ก ทำให้ซองมินสั่นออกมานิดๆ เพราะเหลือกระสุนอีก6ลูกเท่านั่น แต่ก่อนที่จะยิงออกไป ซองมินก็ลดปืนลง
“ฉันทำไม่ได้..”ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ ทำให้เขายืนเท้าเอวขึ้นมา
“กระป๋องอันขนาดนั่นแต่ไม่มีปัญญายิงเนี่ยน่ะ?”
“มันยากนิ นายไม่รู้หรอกว่ามันยากแค่ไหน”ซองมินเบ้ปาก ทำให้คยูขำออกมา
“ยากหรือ? อะไรที่ยาก? ใส่ลูกกระสุนยางลงปืนไงยาก ถ้าเป็นฉันน่ะแค่นี้กระจอก..”ร่างสูงบอกอย่างภูมิใจ แต่ซองมินกลับหันหน้าหนีพลางถอนหายใจอย่างไม่สนใจ ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด
“อะไร?”
“คนไม่ได้ยิง พูดอะไรก็ได้และ...”ซองมินว่า ทำให้คยูเดินเขาใกล้คนตัวเล็กอีก นั่นทำให้ซองมินเงยหน้ามองสายตาคมทีจ้องมา
“เลือกไว้เลยว่าจะนั่งชิงช้าสวรรค์ตู้ไหน...”เสียงทุ้มบอกออกมา ก่อนจะเอื่อมมือไปคว้าปืนมาจากข้อมือเล็กแล้วเริ่มเลงไปยังกระป๋องสีแดงที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ
เขามองดูคนตัวสูงที่ยิ่งปืนอย่างจริงจังและชำนานจนเขาอดหน้าแดงเพราะความเทห์ของคนตรงหน้าไม่ได้ พร้อมกับกระป๋องใบเล็กที่ล่วงลงไปบนพื้นทุกครั้งคยูยิ่งปืนออกไป จนกระทั้งกระป๋องใบสุดท้ายร่วงลงพื้น ชายหนุ่มจึงหันมายักคิ้วให้คนที่ตัวเล็กที่มองเขาอย่างอึ้งๆ
“กระจอก..”คยูบอกอย่างค่อนข้างภูมิใจ แล้วหันไปหยิบตั๋วขึ้นชิงช้าสวรรค์สองใบมาจากคนขาย
ทั้งคุ่เดินตรงไปยังชิงช้าสวรรค์ที่อยู่ใกล้ๆ โดยที่ตลอดทางร่างเล็กต้องฟังที่คยูพล่ำพูดถึงเรื่องที่ว่าเขาเป็นคนที่ยิงปืนแม่นมาก ร่วมถึงธนูและหน้าไม้ด้วยซึ่งซองมินก็ยอมฟังแต่โดยดี แต่ใจใจกลับอดชื่นชมคนข้างๆไม่ได้ แถมยังดีใจขึ้นมาอีกที่คยูอุสาทำให้เขาขนาดนี้
“Hey..”เสียงเรียกหวานๆของสาวคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้คยูและซองมินหันไปมอง ก่อนจะพบกับหญิงสาวหน้าตาดียิ้มมาให้เขาทั้งสองคน
“ไง..”คยูทักออกไปพลางยิ้มให้สาวตรงหน้า นั่นทำให้เธอมองดูพวกเขาก่อนจะเริ่มพูด
“ฉันขอบอกก่อนว่าฉันมองดูพวกนายตั้งแต่ตอนยิ่งแล้ว นายเท่ห์และเก่งมาก”เธอบอกพลางยิ้มให้คยู นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมา
“แน่นอน”
“เอ่อ...พวกคุณเป็นแฟนกันหรือเปล่าค่ะ?”เธอถาม นั่นทำให้คยูหันมามองคนข้างๆ
“ไม่ เป็นเพื่อนน่ะ.”เสียงทุ้มว่าออกไป ทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาอีก
“ฉันว่าอาจจะไม่ค่อยสนุกหากว่าคุณขึ้นชิงช้าสวรรค์กันไปสองคน มีแต่หนุ่มๆ...บางทีคุณอาจจะอยากมีเพื่อนสาวนั่งด้วย”เธอบอกนั่นทำให้คยูพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เห็นได้ชัดว่าเธอพูดถูกดีทีเดียว สนใจจะขึ้นไปบนนั่นกับฉันไหม?”คยูถามออกมา ทำให้หญิงสาวยิ้มจนแก้มแทบปริ ต่างกับซองมินที่อ้าปากค้างอย่างไม่ค่อยพอใจ
“เดี่ยวน่ะ...เรามีตั๋วสองใบใช่ไหมคยู”เสียงหวานถามออกไปเคืองๆ ทำให้คยูหันมายักไหลให้เขา
“ใช่ 2...แต่เอิ่ม...จ่ายค่าเล่นเกมก็เงินฉัน คนยิงก็ฉัน...บางทีนายอาจจะอยากนั่งพักซัก..15นาทีตรงม้านั่ง”ร่างสูงว่า นั่นทำให้ซองมินขำออกมาอย่างไม่พอใจมากๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าสาวสวยที่มองดูเหตุการณ์ด้วยความไม่ค่อยสบายใจเท่าไร
“แน่นอน! ขอให้สนุกน่ะ”ร่างเล็กบอกอย่างไม่พอใจเลย ก่อนที่เขาจะเดินกระทืบเท้าออกไปจากตรงนั่น เพื่อจะตรงออกไปจากสวนสนุกและกลับบ้าน เพราะเขาทนไม่ไหวแล้วกับคนเอาแต่ใจเห็นแก่ตัว ถึงกลับไปแล้วถูกแวร์วูฟฆ่าก็ช่าง จะได้ตายๆไปให้มันจบๆ
“เอ่อ...ฉันทำให้เพื่อนคุณโกรธใช่ไหม?”สาวสวยถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ แต่คยูก็ทำเพียงยักไหล
“ไปกันเถอะ เขาเดินไปซื้ออะไรกิน เดี่ยวก็เดินกลับมา”ชายหนุ่มว่า แม้จะรู้สึกไม่มีเลยที่เห็นแผ่นหลังบางเดินกระทืบเท้าห่างไปไกลมากทุกทีๆ แต่เขาก็เลือกปฏิเสธตัวเองแล้วพาสาวสวยข้างๆตรงไปที่ชิงช้าสวรรค์เครื่องโต พลางคิดว่าซองมินยังไงๆก็ไม่กล้าไปไหนคนเดียวอยู่แล้ว ไงก็ต้องกลับมาหาเขาอยู่ดี
*******************************************************************
OvO รักคนอ่านทุกๆคน ขอบคุณมากมายค่ะ
ความคิดเห็น