คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : My Vampire 37 *Lucas*
“นี้มันไกลเกินไปหรือเปล่า ลูคัส ข้าว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่เราบุกเข้ามาในที่ดินของชนชั้นสุงน่ะ ข้าไม่อยากถูกแขวนคอ”เบ็นบอก แต่เพื่อนของเขาก็ยังคงไม่สนใจ แต่ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ทำให้พวกเขาต้องเดินตามมาอย่างช่วยไม่ได้ ร่างเล็กมองลำทานสายเล็กที่ไกลผ่านแนวป่า ตอนนี้พวกเขาหลุดออกมาจากป่าหลังหมู่บ้านแล้ว ถ้าข้ามลำทานนี้ไปคงจะเป็นที่ดินของท่านขุนนาง ลูคัสมองดูเงาพระจันทร์ที่ส่องอยู่บนทานน้ำ
“พระจันทร์ลอยสูงขนาดนี้แล้ว สงสัยคืนนี้ค้างในป่าแน่ๆ”โจบ่นออกมาเซงๆ
“พวกเจ้าเลิกบ่นเถอะ ขืนเสียงดังจะเป็นเรื่องน่ะ”ชายหนุ่มบอก พลางสำรวจมองดูทางที่มืดสนิดตรงหน้า
“ทางนี้ลูคัส โจ ข้าเจอทางของรถม้า”เบ็นกวักมือเรียก ทำให้ทั้งสองคนรีบเดินมาทันที
“ถ้าตรงไปทางนี้น่าจะเจอปราสาท เดินตามไปเรื่อยๆ ข้าว่าไม่นานก็คงถึง”เบ็นพูดอีก
“เอาจริงหรือลูคัส มันอันตรายมากเลยน่ะที่จะไปปราสาทของท่านดยุกค์ มีหวังแบบนี้ถูกแขวนคอจริงๆแน่”โจบอกเสียงเครียด นั่นทำให้เบ็นพยักหน้า
“ข้าว่ามันก็อันตรายนะลูคัส นี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย ถ้าหากคนฝั่งท่านดยุกค์คิดว่าเรามาปล้นหรือลักลอบฆ่าสัตว์ในป่าของท่านละก็ โทษหนักน่ะ”เบ็นบอก
“ข้าแค่จะไปดู ไม่มีใครทำอะไรหรอก พวกเจ้าอย่าขี้คลาดแบบนี้สิ ถ้าพวกเจ้ากลัวนักละก็ กลับไปก่อนเลยก็ได้ ข้าจะไปดูของข้าคนเดียว”ลูคัสบอก เมื่อนึกถึงดวงตาสีแดงสดที่ชวนน่าขนลุกนั่น
“มาด้วยกันก็ต้องกลับไปด้วยกันสิ มาเถอะโจ...ข้าอยู่ด้วยทั้งคนเจ้าจะกลัวอะไร”เบ็นยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นมือไปดึงเพื่อนของเขา นั่นทำให้โจยอมเดินตามทั้ง2คนมา
*
*
*
“ไอ้ป่านี้ทำไมยิ่งมืดยิ่งน่ากลัว ยังกับจะมีปีศาจออกมา”เบ็นบ่นออกมานิดๆ เมื่อยิ่งเดินเข้าไปลึกในป่า ความรู้สึกเย็นวาบก็ยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆ
“นั่นไง...”โจร้องขึ้นมาแล้วชี้ไปยังเนินเขาเบื่องหน้า ทำให้ทั้ง3หนุ่มรีบมาหลบยังแนวไม้ขนาดใหญ่ พลางมองตรงไปยังตัวปราสาทขนาดใหญ่ตรงเนินเขา ดูก็รู้ว่าเจ้าของปราสาทจะต้องรวยอย่างมหาศาลเลย ร่างเล็กหรี่ตามองดูยังยอดปราสาทที่เหมือนกับจะมีแสงเทียนวาบขึ้นมา แต่ก็ดับไปแล้ว
“เอาไงต่อละ ลูคัส”เบ็นพูด พลางเสยผมสีทองของตัวเองไปข้างหลัง
“ปราสาทเหมือนไม่มีคนอยู่เลย ข้าว่าเรากลับเถอะ..”โจหันมาบอกเสียงสั่น
“เจ้ากลับไปก่อนก็ได้ ถ้าเจากลัวขนาดนั่น”ร่างเล็กหันมาบอก
“ข้ายอมรับก็ได้ว่าข้ากลัวการถูกแขวนคอลูคัส! หรือเจ้าไม่กลัวกัน ข้าเป็นแค่ลูกชายร้านตีเหล็กน่ะ ข้าไม่ชินกับการที่ต้องมาหาเรื่องกับขุนนางที่มีปราสาทใหญ่ขนาดนี้”โจร้องบอกเคืองๆ
“แล้วข้าก็เป็นบุตรชายของร้านขายเนื้อ ข้าก็ไม่ชินเหมือนกันและ”ลูคัสว่า
“ถ้าเจ้ากลัวนักเกาะหลังข้าไว้ก็ได้”เบ็นหันมาบอกขำๆ ทำให้โจต่อยเข้าที่ท่อนแขนแกร่งแรงๆ
“ข้าเบื่อความบ้าบิ่นของพวกเจ้าจริงๆ”
“มาเถอะ ข้าอยากสำรวจปราสาท”ร่างเล็กทำเป็นไม่สนใจเสียงบ่นของโจ ก่อนจะเดินนำไปยังตัวปราสาทที่ตั้งตระหง่าอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์
ชายหนุ่มเงี่ยหูผ่านประตูไม้ขนาดใหญ่ เพื่อฟังเสียงภายในปราสาท แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเลย นั่นทำให้เขาออกแรงดันให้ประตูไม้เปิดออก ข้างในปราสาททำด้วยหินอ่อนตกแต่งอย่างหรูหราตามแบบฉบับพวกผู้ดีที่ได้รับอธิพลมาจากเกาะอังกฤษ ชายหนุ่มชูคบไม้เพื่อจะส่องดูรอบๆ แต่มันก้ทำให้เขาไม่ค่อยเห็นอะไรมากนัก
“อับขนาดนี้ ร้างแล้วละมั้ง”โจบ่นออกมา พลางเตะเศษผ้าจากผ้าม่านออกไปให้พ้นตัว แม้จะตกแต่งด้วยสิ่งของหรูหรา แต่ก็ล้วนเก่าและผุพังไปมากแล้ว จนเรียกได้ว่าร้างจริงๆนั่นและ ร่างเล็กจึงตัดสินใจเอาคบไม้ไปจุดไฟจากตะเกียงตามผนังห้อง ซึ่งยังดีที่ตะเกียงยังใช้ได้อยู่
“คงไม่มีใครอยู่จริงๆนั่นและ”เบ็นบอก ก่อนจะหยิบแก้วไวน์ที่ล้มกลิ่งอยู่บนพื้นขึ้นมาดู“ท่าจะรวยมากด้วย ข้าว่าน่ะ”
“พอใจแล้วใช่ไหมลูคัส เรากลับกันได้แล้ว ข้าคิดถึงเตียงนุ่มๆกับน้ำอุ่นๆที่จะเอาไว้อาบ ดูรองเท้าบูทข้าสิ มันแทบจะพังอยู่แล้ว”โจบอก
“เจ้าห่วงรองเท้า หรือห่วงชีวิตตัวเองกันแน่โจ”เบ็นบอก
“ทั้งสองอย่างนั่นและ ข้าไม่ได้ไม่กลัวตายแบบพวกเจ้าน่ะ”โจว่า
“เราเกิดเป็นบุรุษ ความตายถือว่าเรื่องเล็ก”เบ็นบอกขำๆเมื่อเห็นสายหน้าโจ
“ข้าเกิดเป็นบุรุษชาวบ้าน เพราะฉะนั่น ความตายเรื่องใหญ่”
“กลับกันก็ได้”ร่างเล็กถอนหายใจกับเพื่อนของตัวเองนิดๆ ก่อนจะหันหลังตรงไปยังประตู แต่ก็พบว่าประตูไม้บานโตที่เปิดไว้ตอนนี้กลับถูกปิดลง โดยที่เบื่องหน้ามีหญิงสาวร่างเล็กผมสีเงินราวกับแสงจันทร์ ดวงตากลมโตคู่นั่น ลูคัสจำได้แม่นว่าเห็นอยู่ในป่าก่อนหน้านี้
ดวงตากลมโตสีแดงสด ที่ยิ่งมองยิ่งขนลูกคู่นั่นจ้องมายังพวกเขาราวกับจะบอกอะไรบางอย่าง นั่นทำให้ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินไปขวางหน้าเพื่อนทั้ง2คน นั่นทำให้หญิงสาวหันมามองเขาด้วยสายตาบางอย่าง ก่อนที่เธอจะหลบตาอย่างเสแสร้ง
“เหตุใดสุภาพบุรุษทั้ง3ถึงเข้ามาอยู่ในบ้านของข้าได้”เสียงหวานเอ่ยออกมาพลางกอดอก ทำให้ฮยอกแจสังเกตุเห็นชุดยาวสีขาวแบบนี้คนชั้นสูงชอบใส่
“พวกข้าไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไรที่จะหมิ่นเกียรติท่าน นายหญิง พวกข้าเป็นแค่ลูกชาวนาที่หลงทาง”ชายหนุ่มว่า นั่นทำให้หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น
“แล้วลูกชาวนามาทำอะไรในที่ดินของข้ากัน ถ้าจะบอกว่าหลงทางข้าก็เกรงว่าจะต้องถามพวกท่านก่อนว่าพวกท่านใช่หรือไม่ที่ตามข้ามาจากชายป่าทางใต้”หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมา
“กรุณาด้วยเถิดนายหญิง พวกข้าไร้ปัญญาจึงมิอาจแยกแผ่นดินของท่านกับชายป่าที่หมู่บ้านได้ พวกข้าจะไม่รบกวนน้ำใจท่านมากไปกว่านี้”โจรีบพูดขึ้นมา
“ถ้าเป็นเช่นนั่น ทำไมพวกเจ้าไม่พักที่นี้ไปก่อนล่ะ คืนนี้ช่างดูอันตราย อยู่ในปราสาทข้าพวกเจ้าจะปลอดภัยน่ะ ว่ายังไงล่ะ ลูกชาวนา”
“เอ่อ...”โจกำลังจะพูดตอบ แต่ร่างเล็กก็ขัดขึ้นมาแทน
“พวกข้าขอขอบคุณในน้ำใจของท่าน นายหญิง แต่ข้าเกรงว่ามันจะไม่เหมาะสมที่พวกข้าจะอาศัยอยู่ในปราสาทท่าน ในเมื่อท่านอยู่ที่นี้คนเดียว พวกข้าจะขอกลับดีกว่า หรืออย่างน้อยพวกข้าก็ยินดีนอนค้างในป่า”ลูคัสพูด
“พวกเจ้าอย่าเรื่องมากนักสิ ข้าขอสั่ง...มาหาข้าสิ”ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นมา ก่อนที่ดวงตาสีแดงสดนั่นจะวาวขึ้นมา ราวกับว่ามันทำลังขยับได้อย่างน่าอัศจรรย์
“...”ไม่นานหลังจากนั่น โจที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็ค่อยๆก้าวเดินไปยังหญิงสาวที่อ้าแขนไว้ นั่นทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเพื่อนของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย
“โจ!!! กลับมา”ร่างเล็กร้องออกไป ก่อนจะรีบวิ่งไปคว้าเพื่อนเขาไว้จนทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้น โดยที่มีเบ็นค่อยช่วยให้ทั้ง2คนลุกขึ้น
“พวกเจ้ากล้าแสดงกริยาหยาบคายใส่ข้าเชียวหรือ”หญิงสาวแกล้งทำสีหน้าตกใจ พลางมองดูชายหนุ่มทั้ง2คนที่พยายามเรียกเพื่อนของเขาอยู่
“โจ...โจ...เจ้าเป็นอะไร ได้ยินข้าไหม..โจ”เบ็นตบแก้มเพื่อนของเขาเบาๆ พลางเรียกอย่างร้อนใจ เมื่อเพื่อนของนอนนิ่งมองเหม่อออกไป
“ท่านทำอะไรเพื่อนของข้า!!”ร่างเล็กลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับหญิงสาว
“ข้ามีนามว่า อริสซ่า...ยินดีที่ได้รู้จัก”หญิงสาวเลี่ยงตอบคำถามของร่างเล็ก
“ลูคัส พาโจไปจากที่นี้เถอะ ข้าเป็นห่วงโจ”เบ็นพูดขึ้นมาอย่างร้อนรน
“ไม่ว่าท่านจะทำอะไร แต่ได้โปรดหยุด ไม่งั้นข้าจะใช้กำลังกับท่าน”ลูคัสว่า ทำให้หญิงสาวขำออกมา
“ลูกชาวนา ข้าถูกใจเจ้าเหลือเกิน...ความเก่งกล้าราวกับราชสีห์ รักพวกพ่องยิ่งกว่าอะไร ข้าถูกใจเจ้าเหลือเกิน”
“โจ...มองข้าสิ มองข้า โจ...ข้าเบ็นไง เบเนดิกที่ชอบกวนประสาทเจ้า...โจ”เบ็นยังคงพยายามเรียกสติเพื่อนของตัวเองอยู่ แต่นั่นไม่ได้ทำให้มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด
“มาหาข้า...เด็กดี”หญิงสาวพูดขึ้นมา นั่นทำให้โจลุกขึ้นทันที ก่อนที่ขาจะก้าวเข้าไปใกล้หญิงสาว
“พวกเจ้า...ข้าจะเลี้ยงพวกเจ้าไว้ ข้าถูกใจพวกเจ้า”หญิงสาวบอกอย่างอารมณ์ดี
ปัก!!!!
แต่ก่อนที่มือเรียวของหญิงสาวจะถูกตัวเพื่อนของเขา ลูคัสตัดสินใจกระโจนใส่ตัวสาวสวยผมสีเงิน จนกระทั้งไปติดผนังหินอ่อนที่อยู่เบื่องหลัง
“ปล่อยข้าเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ!!!!!!! ข้าขอสาบานว่าจะฆ่าพวกเจ้าทุกคน!! ข้าจะดูดเลือดพวกเจ้าไม่ให้เหลือแม้แต่หยดเดียว!!!!”หญิงสาวร้องลั่น ทั้งพยายามดิ้นจากฮยอกแจที่กอดหญิงสาวไว้แน่น
“ไป!!! เบ็น พาโจไป!!!!! เร็วเข้า!! ออกไปจากที่นี้!!”ลูคัสตะโกนเสียงดังลั่น ทำให้เบ็นรีบพยุงโจที่ตอนนี้เหมือนจะเริ่มได้สติแล้ว
“ปล่อยข้า!!!”
“ไปเร็วสิ!!!!”ร่างเล็กตะโกนอีก ทำให้เบ็นและโจที่ได้สติเต็มที่แล้วรีบวิ่งไปที่ประตูทันที
“พอได้แล้ว!!!!!”หญิงสาวหรี้ดออกมาเสียงดังลั่น ก่อนจะพลักร่างเล็กออกจนลูคัสลอยไปอัดกับกำแพง
“มนุษย์...พวกเจ้าไม่มีทางขัดขืนข้าได้ คิดหรือว่าหนีไปแล้วจะพ้นตัวข้าข้าจะฆ่าพวกเจ้า จะรีดเลือดออกมาจนหยดสุดท้าย ข้าจะกรีดเนื้อพวกเจ้าอย่างช้าๆ”
“ลูคัส/ลูคัส”ชายหนุ่มทั้ง2ร้องออกมา ก่อนจะรีบวิ่งมายังร่างเล็กที่นอนกุมท้องอยู่บนพื้น
“นังแม่มด...”ลูคัสร้องออกมาเสียงเบา
“แม่มด!! เจ้าช่างโง่เขลา ข้าเป็นสิ่งที่ชั้นสูงกว่านั่น ข้าเป็นอัมตะ ข้าไม่มีวันแก่ชรา ข้ามีพละกำลังเหนือชายชาติทหาร ข้าคือเผ่าพันธุ์ชั้นสูง เจ้าเด็กอวดดี”หญิงสาวก้าวเข้ามาใกล้ชายหนุ่มทั้ง3คน
แกรก....
“...”
“ถ่อยไป ข้าไม่อาจทำร้ายอิสตรีได้ แต่ข้าจะทำหากท่านคุกคามพวกเราอีก”เบ็นพูดเสียงสั่นนิดๆ พลางจ่อปืนไปยังหญิงสาว ในระหว่างที่โจกำลังช่วยลูคัสให้ลุกขึ้น
“กล้าหาญยิ่งนัก...”หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมา
*********************************************************************************************************************
ขอสารภาพอย่างหนักแน่นว่าแอบจิ้น เบเนดิกและโจนาทานค่ะ 5555+
แต่ก็รู้อะน่ะค่ะว่าทั้ง2คนเป็นเพื่อนรักกัน ไม่เป็นไร... จิ้นได้ในความคิด อิอิ
ป.ล. เห็น "เมะ" กับ "เมะ" แล้วหวั่นไหวยังไงชอบกล แอบเขินให้เขาคู่กัน 55
ความคิดเห็น