คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : My Vampire 38 *Lucas*
ร่างเล็กหอบหายใจนิดๆพลางมองดูเบ็นที่ตอนนี้กำลังพยายามปกป้องพวกเขาอยู่ แล้วหญิงสาวตรงหน้า ถึงแม้จะมีปืนที่ใช้ในการล่าสัตว์จ่ออยู่ หล่อนก็ยังยิ้มอยู่ได้ ทั้งยังไม่มีแววหวาดกลัวเลยด้วยซ้ำ แต่กลับกลายเป็นพวกเขาเสียเองมากกว่าที่นึกกลัวอยู่ในใจ สังเกตได้ชัดเจนเลยจากมือของชายหนุ่มที่ปกติจะเป็นคนยิงปื่นแม่นมาก แต่ครั้งนี้กลับมือสั่นอย่างเห็นได้ชัดเจน
ร่างบอบบางของอริสซ่าค่อยๆเคลื่อนตัวมาใกล้ๆกลุ่มชายหนุ่มด้วยทางทีเยื่องย่างราวกับนางเสือสาวที่มองดูท่าทีของกระต่ายป่า ดวงตาคมสีแดงนั่นจ้องลึกมายังพวกเขา ก่อนที่หล่อนจะหยุดมองดูกระบอกปืนที่สั่นน้อยๆของเบ็น ลูคัสหอบหายใจนิดๆ ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงไปหมดจนแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ก่อนที่เขาจะเอื่อมมือออกไปดันตัวโจนาทานไปข้างหลังเขาให้มากกว่าเดิม ยังไงซะ เขาก็จะให้เพื่อนๆต้องตกอยู่ในอันตรายไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นความผิดของเขาเองทั้งหมด
“ข้าขอพูดอีกครั้ง นายหญิง...กรุณาถ่อยออกไป”เบเนดิกบอกเสียงสั่น พลางขยับปืนอีกครั้ง
“กล้าสั่งข้าเชียวหรือ? รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร...แล้วพวกเจ้ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ใด”
“โปรดเถิดนายหญิง ข้าขอสาบานต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า พวกข้าจะไม่มีวันแพลงพลายเรื่องใดๆที่เห็นให้ใครรู้เด็ดขาด และพวกข้าจะไม่มีวันบุกรุกที่ดินของท่านอีกเป็นครั้งที่สอง”โจนาทานร้องบอก นั่นทำให้หญิงสาวละสายตาจากกระบอกปืนมามองยังชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะระบายยิ้มออกมาบนใบหน้า ร่างเล็กๆในชุดนอนลูกไม้สีขาวที่ทำออกมาอย่างประนีตค่อยๆเยื่องกายไปรอบๆแต่ก็ใกล้ขึ้นมา
“เจ้าชายน่ารักหนุ่มน้อย...คำพูดของเจ้าช่างอ่อนน้อม ดูปากของเจ้าสิ...มันช่างดูชุ่มฉ่ำเหมือนลูกพีชสุข กล้ามเนื้อของเจ้าใต้เสื้อผ้าฝ้ายนั่นก็น่าหลงใหลยิงนัก...ข้าอยากจะเลี้ยงดูเจ้า อยากจะให้เจ้าทำเพียงนอนทอดกายอยู่บนเตียงของข้า ใช้ริมฝีปากนั่นร้องเรียกชื่อข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า...”หญิงสาวบอกทั้งที่ดวงตาสีแดงนั่นเหมือนจะวาวโลดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
“อย่ายุ่งกับเขา!!ถ่อยออกไปเดียวนี้ ข้าขอสั่ง!!”เบเนดิกร้องออกมาด้วยความเดือดดาน ทำให้หญิงสาวหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นเฉียบ
“ถ้าข้าไม่ถอยล่ะ พวกเจ้าจะทำเช่นไรลูกชายนาทั้งหลาย ดูพวกเจ้าในตอนนี้สิ...หนึ่งหนุ่มที่มีดวงตาแข็งกร้าวปากกล้าและอวดดี..”หญิงสาวชี้มายังลูคัสที่นั่งอยู่
“...อีกหนุ่มที่อ่อนโยนช่างปกป้องเป็นสุภาพบุรุษ...และอีกหนึ่งหนุ่มที่กล้าหาญยอมยกปืนใส่หญิงสาวเพื่อช่วยพวกพ้อง ข้าถูกใจพวกเจ้าจริงๆ ที่อุสาพยายามดิ้นรนราวกับหนูตัวเล็กๆ แม้จะไม่มีทางรอดก็ตามที”หญิงสาวบอกหลังจากนิ้วเรียวยาวชี้ไปยังโจนาทานและเบเนดิก
“ข้ามิได้ต้องการจะทำร้ายท่าน”เบ็นบอก “ขอเพียงแต่ท่านยอมปล่อยเราไป..”
“ทำร้ายข้าสิ ข้าชอบยิ่งนัก ข้าชอบเหลือเกินกับความเจ็บปวด...ข้าชอบเห็นเลือดสดๆ ข้าชอบเห็นน้ำตา ข้าชอบเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ข้าชอบมือที่พยายามคว้าอะไรก็ได้เพื่อยื้อชีวิต...”หญิงสาวยังคงเดินเข้ามาใกล้ นั่นยิ่งทำให้เบเนดิกมือสั่นยิ่งขึ้น แต่นั่นก็ไม่ทำให้หญิงสาวสนใจได้เลย
“ถอยไป!!!!”
“...ข้าชอบแววตาที่แสนเศร้าหมองที่มองมายังข้า ข้าชอบใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เสียงคำรามและเสียงร้อง ข้าชอบคำพูดสาปแช่งต่างๆนาๆของคนพวกนั่น ข้าชอบเสียงคร่ำควรเอ่ยพระนามของพระเจ้าให้ช่วยชีวิต...”เธอยกยิ้มออกมากว้างขึ้นทั้งยังคงพูดออกไปเรื่อยๆ และแต่ระก้าวก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ข้าขอสั่งให้ท่านถ่อยไป!!!”เบเนดิกพูดอีก ก่อนที่จะหรี่ตาข้างหนึ่งเพื่อเลงเป้า
“...แล้วข้าก็อยากจะเห็นสาวตาเว้าวอนของพวกเจ้าเวลาที่...”
ปั้ง!!!!!!!!!!
“...”หญิงสาวหยุดพูดทันที เมื่อเสียงปืนสิ้นสุดลง เบเนดิกลดปืนลงพลางหอบหายใจถี่ เมื่อหญิงสาวตรงหน้าก้มลงมองดูที่ท้องของตัวเอง ชุดสีขาวราคาแพงบัดนี้กลับถูกย้อมไปด้วยสีแดงอย่างรวดเร็ว ท้องเล็กๆของเธอบีบรัดเข้าหากันเพราะความเจ็บของกระสุนลูกเล็กทำให้เธอตกใจ ดวงตาสีแดงชวนขนลุกโตขึ้นมานิดๆ ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมามองดูชายหนุ่มทั้ง3
“เจ้ายิ่งข้า?”หญิงสาวร้องออกมาเสียงแห้ง ก่อนที่จะเอื่อมมืออันสั่นเทาไปยังหน้าท้องแบนราบสัมผัทกับเลือดสีแดงสดที่ยังคงไหลออกมา เธอยกมือที่เปือนไปด้วยเลือดขึ้นมามองดูให้ชัดๆ ก่อนที่สายตาจะแส่มองไปยังคนที่พึ่งยิ่งเธอ
“ข้าเตือนท่านแล้ว”เบเนดิกบอก นั่นทำให้หญิงสาวขำออกมาอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง ผิดกับชายหนุ่มทั้งสามคนที่ดูจะไม่ยินดีกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถูกใจข้ามาก! ถูกใจข้าจริงๆ!! พวกเจ้าบุกมาในปราสาทของข้า ยิงข้า.. เจ้าคิดจะให้ข้าตายเลยสิน่ะ ชายหนุ่มผู้กล้าราวกับมีเลือดนักรบไหลเวียนอยู่ ทั้งสามคนคิดว่าจะฆ่าปีศาจราตรีอันแสนชั่วช้าให้ตายได้ด้วยดินปืนขนาดเล็กกว่าเปลือกหอย ฮ่าๆ ข้าควรจะตายใช่ไหม?...แต่ว่า”หญิงสาวบอก พลางยกยิ้มอวดเขี้ยวสีขาวของตน ก่อนที่เธอจะเอื่อมมือลงไปยังหน้าทองอีกครั้ง นิ้วเรียวเอื่อมลึกเข้าไปในช่องท้องของเธอพลางไล้นิ้ววนหาเหล็กชิ้นเล็กที่น่าจะฝังตัวอยู่ที่ใดที่หนึ่ง
“....”ลูคัสมองดูภาพนั่นอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ขนาดเสือตัวโตๆโดนยิงเข้าไปแม้จะไม่ใช่จุดตาย แต่ก็ทำให้เจ็บอยู่มาก แต่ดูคนตรงหน้าสิ กลับไม่มีวีแววของความเจ็บปวดเลย ทั้งยังดูพอใจมากซะด้วย ร่างเล็กกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้าวออกมาข้างเบเนดิกที่ยืนอึ่งไม่ต่างกับเขา
“...ถ้าไม่ใช่กระสุนเงิน ข้าก็ไม่เป็นอะไรหรอก”หญิงสาวบอกแล้วเขวี่ยงกระสุนทิ้งไปอีกทางหนึ่ง
“ทีนี้ ตาข้าฆ่าพวกเจ้าบ้าง”ดวงตาสีแดงก่ำวาวโรดขึ้นมา ก่อนที่กงเล็บสีดำจะกางออกแล้วเริ่มพุ่งตรงมายังพวกเขา ทำให้ลูคัสตรงไปยังเธอเพื่อขวางทาง
พลัก!!
“ถ่อยไปเจ้าคนชั้นต่ำ...”หญิงสาวยิ้มออกมาพลางมองดูร่างเล็กที่พยายามลุกขึ้นจากพื้น เมื่อเธอตบเข้าที่ใบหน้าลูคัสอย่างแรง
“ลูคัส....”โจร้องออกมาอย่างเป็นห่วงเมื่อเพื่อนของตัวเองกำลังไอเอาเลือดจำนวนหนึ่งออกมา
“ข้าชอบเจ้ายิ่งนัก...ไปอยู่กับข้าเถอะ”หญิงสาวมองมาที่โจนาทานด้วยสายตาชื่นชม ซึ่งนั่นก็ทำให้เบเนดิกรีบดันเพื่อนของตัวเองไปอยู่ข้างหลังทันที
“เจ้าทำอะไรนะเบ็น...”โจนาทานร้องขึ้นมาเมื่อตอนนี้มือข้างหนึ่งของเพื่อนของเขาเอื่อมมาจับข้อมือเขาไว้
“อย่าห่างจากข้า ข้าจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ข้าสัญญา...”เบเนดิกพูดขึ้นมากับคนที่อยู่ข้างหลัง ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญหน้ากับหญิงสาวอีกครั้ง
“ข้าเป็นคนจิตใจดี ลูกชาวนา...ข้าจะไม่ถือสาที่เจ้ายิงข้าเมื่อกี่ ส่งเพื่อนของเจ้ามาให้ข้า แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้าและเด็กอวดดีนั่น”มือเรียวเอื่อมออกมาตรงหน้าของเบเนดิก นั่นทำให้เขาหันไปมองดูลูคัสที่พยายามทรงตัวขึ้นมา ก่อนจะหันมามองใบหน้างดงามของหญิงสาวตรงหน้า
“ข้าจะไม่มีวันมอบโจนาทานให้ท่านอย่างเด็ดขาด เขาเป็นสหายข้า ข้ายินดีตายถ้าหากปกป้องเขาได้”เบเนดิกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ นั่นทำให้ใบหน้าหวานหุบยิ้มลงทันที
“ก็ได้...ตามแต่เจ้าต้องการลูกชาวนา ข้าจะฆ่าเจ้ากับเด็กหนุ่มนั่นให้ตาย แล้วพาสหายของเจ้าไปกับข้า”หญิงสาวบอกแล้วง้างมือขึ้นมา เป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มหันไปใช้ตัวเองบังโจนาทานเอาไว้
ปัก !!!!
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด”หญิงสาวร้องออกมาเสียงหลง ก่อนจะชักมือตัวเองกลับมากุมเอาไว้ กลิ่นไหม้เล็กๆทำให้เบเนดิกและโจนาทานลืมตาขึ้นมอง ดวงตากลมโตสีแดงสดวาววาบขึ้นด้วยความโกรธ ก่อนจะหันไปยังต้นเหตุที่เขวี่ยงนาฬิกาพกอันเล็กมาที่เธอ
“เจ้า-กล้า-ทำร้าย-ข้า”หญิงสาวกัดฟันแน่น ก่อนจะรุดไปตรงหน้าชายหนุ่ม
“เจ้าชื่อว่าลูคัสสิน่ะ ข้าขอยื่นข้อเสนอกับเจ้าหน่อยเป็นยังไง...ชีวิตเจ้าต่อ1ชีวิต ข้าจะยอมปล่อยเพื่อนเจ้าคนหนึ่ง แลกกับการที่เจ้าต้องตายแทน”หญิงสาวว่า
“ข้าจะไม่เล่นเกมกับท่าน ปล่อยพวกเราไปไม่อย่างนั่นท่านก็ฆ่าข้าให้ตาย แต่ปล่อยเพื่อนของข้า”ชายหนุ่มบอกก่อนจะเชิดหน้าขึ้นมา
“ลูคัส..”โจเรียกเสียงเบา
“เจ้าไม่กลัวความตายงั้นหรือ”อริสซ่าเลิกคิ้วขึ้นมา
“มนุษย์ทุกคนเกิดมาก็ย่อมตาย ข้าไม่กลัวความตายหรือแม้กระทั่งตัวท่าน ท่านมันก็แค่ปีศาจชั่วช้า”ร่างเล็กว่า
“ดี!!!!! ในเมื่อเจ้าไม่กลัวความตายงั้นก็ได้ ข้าคือปีศาจชั่วช้างั้นละสิน่ะ ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าเด็กอวดดี”หญิงสาวบอกเสียงแข็ง
“เจ้า ต้องมาเป็นลูกชายข้า แลกกับชีวิตเพื่อนของเจ้าทั้ง2คน”
“ข้าไม่มีวันยอมอยู่กับท่านให้เสียเกียรติ ข้ายอมตาย...”ร่างเล็กเชิดหน้าขึ้นมา นั่นทำให้หญิงสาวตาวาวโลดด้วยความโกรธ
“เจ้าไม่มีวันปฏิเสธข้าได้”อริสซ่าขู่เสียงเย็น ก่อนที่จะได้ทำอะไรหญิงสาวก็มาอยู่ตรงหน้าของร่างเล็กเสียแล้ว ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่กว่าจะรู้ตัวมือเรียวของหญิงสาวก็บีบคอเขาไว้แน่นเสียแล้ว
“ความตายที่เจ้าไม่กลัว งั้นเจ้าก็อย่าได้เจอมันอีกเลยตลอดกาล...ปีศาจที่เจ้าขยะแขย่ง เจ้าก็ควรจะกลายเป็นอย่างเช่นข้า เป็นปีศาจที่เจ้ารังเกียจ ทนแบกรับความเกียจชังในตัวเองไว้ ลูคัส มาเป็นลูกชายของข้า..ชั่วนิรันดร”หญิงสาวแสยะยิ้มออกมา พร้อมกับเขี้ยวยาวแหลมเหมือนกับที่เขาเห็นในห่อผ้าของเบ็น
“พวกเจ้าหนีไปซ่ะ!!!!!!”ร่างเล็กตะโกนออกมา เป็นเวลาเดียวกับที่หญิงสาวฝังเขี้ยวยาวลงมาบนลำคอของลูคัส ทั้งโจและเบ็นต่างหลบหน้าออกจากภาพเหล่านั่น ก่อนที่ทั้ง2คนจะวิ่งออกไปจากปราสาทที่ตั้งตระหง่าอยู่ท้ามกล้าแสงจันทร์ โดยที่ไม่กล้าหันกลับมามองอีกเลย
*********************************************************************************************************************************
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คนอ่านหายไปไหนหมดค่ะเนี่ย ทิ้งเค้ากันหมดเลย จิเป็นลม -*/-
ความคิดเห็น