คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : My Vampire 85
เช้าที่อากาศสุดแสนสดใสในสายตาของซองมิน เขาจึงตัดสินใจจะใช่เวลาช่วงเช้าในการทำความสะอาดบ้านและเอาผ้าออกมาตาก โดยอาศัยความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆของคิบอม ตอนนี้ดงเฮและคยูไม่อยู่ คาดว่าจะกลับในอีกประมาน2หรือสามวัน แม้เขาจะเบื่อๆนิดหน่อย แต่ก็ยังดีที่คิบอมมาอยู่เป้นเพื่อนเขาในตอนกลางวันกับคังอิน ดูเหมือนว่าช่วงนี้ฝั่งฮันเตอร์และแวมไพร์จะเริ่มต่อสู้กันหนักขึ้น แต่กลับไม่เจออริสซ่าเลย ยังกับเจ้าหล่อนจงใจหายตัวไปซะอย่างนั่น ทำให้ทั้งฮันกยองและคังอินดูจะเครียดไม่น้อย ที่หาตัวยัยบ้านั่นไม่เจอ
“เอานี่ไว้ไหนดีซองมิน”เขาหันมาเมื่อได้ยินเสียงคิบอม พร้อมกับตระกร้าผ้าในมือ ทำให้เขาชี้ไปที่ราวตากผ้า ตอนนี้พวกเขายืนอยู่หน้าบ้าน โดยที่ได้ยินเสียงคังอินทะเลาะกับนักโทษที่ชื่อนาธาน ดังมาแววๆจากห้องของเขา ส่วนฮันกยองคาดว่าจะยังอาบน้ำอยู่
“ขานายไม่เป็นไรแล้วแน่น่ะ นายไปนั่งก้ดี ฉันตากให้เอง”คิบอมบอก แต่เขากลับยิ้มให้นิดๆ
“มันโอเคฮ่ะ ผมเดินได้โดยไม่ต้องใช่ไม้คำแล้ว เห็นไหม”ซอองมินบอก ขณะช่วยคิบอมเอาผ้าปุที่นอนขึ้นมาตากกับราวไม้
“ไม่รู้ว่าดงเฮกับคยูเป็นยังไงบ้าง”คิบอมพูดขึ้นมาทำให้เขาหันไปมอง
“คุณเป็นห่วงมากเกินไปแล้วครับ คยูบอกว่าแค่ไปฟังอบรมเล็กๆ”ซองมินบอก ทำให้คิบอมพยักหน้าเอ่อออตามไปอย่างไม่ค่อยคิดอะไร
นี่และน่า บางอย่างทำให้เขาคิดว่าเขาช่างโชคดีที่เกิดเป็นมนุษย์ธรรมดาสามัน ไม่มีเรื่องมีราวอะไรกับใคร นี้ถ้าเขาไม่ได้รู้จักกับดงเฮ คงจะกลายเป็นแค่มนุษย์บ้านๆเดินงงๆ ไม่รู้เรื่องอะไรต่อไปละมั้ง แม้ว่าตอนนี้หนทางข้างหน้าระหว่างเขากับดงเฮจะค่อนข้างมืดมนนิดหน่อย ในด้านครอบครัวของร่างเล็ก ที่เขาคาดว่าเขาน่าจะโดนฆ่าตายแน่นอน ถ้าเทียบปฏิกิริยาของคยูเป็นพื้นฐานละก็น่ะ
คิบอมถอนหายใจเล็กๆ ขณะพยายามดึงผ้าที่ตากไว้อย่างดีบนไม้ให้ตึง ทำให้สายตาเขามองเลยไปจนกระทั้งเห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่ไกลๆ ทำให้เขาเพ่งสายตามองอย่างพินิจ จนทำให้รู้ว่าบุคคลนั่นเป็นคุณพี่ตัวโตที่เคยทำให้เขากับดงเฮทะเลาะกันใหญ่โต ตายละ..ตอนนี้ดงเฮไม่อยู่ด้วย แกมาทำไมละเนี่ย
“ซองมิน..”เขาหันไปเรียกคนข้างๆทำให้ซองมินเงยหน้าขึ้นมองเขา
“พี่ชายดงเฮเดินมานุ่นแล้ว เราจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากเจอเขาเลย”ชายหนุ่มบอกหน่ายๆต่างกับซองมินที่ตาโตขึ้นมา ก่อนจะมองไปทางเดียวกับที่เขาละสายตามาในท่าทีระวังตัวสุดๆ
“ม...ไม่จริง..”ซองมินบอกเสียงสั่นนิดๆ ก่อนจะหันมาพยายามลากคิบอมให้เข้าไปในบ้านไว้ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ร้อนถึงเขาต้องรีบตามมาแต่โดยเร็ว ทั้งยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่ดูจากท่าทีรีบร้อนของซองมินแล้วน่าจะเรื่องใหญ่พอควร
ทันทีที่ปิดประตูบ้าน ซองมินก็รีบล็อกกลอนอย่างรวดเร็วเป็นเวลาเดียวกับที่คังอินเดินสบทบ่นนาธานมาตลอดทาง จนกระทั้งมาเจอพวกเขาทั้งสอง
“คุณคังอินครับ..”ซองมินพยายามพูด ทำให้คังอินหันมามอง
“เกิดอะไรขึ้นหรือ”เขาพยายามถามออกไป และเหมือนคังอินจะคิดเหมือนกันด้วยการกำลังจะอ้าปากถาม แต่ก็เปลี่ยนเป็นแยกเขี้ยวอย่างน่ากลัวกับดวงตาสีแดงสดที่แทบจะเป็นครั้งแรกที่เขาเจออะไรแบบนี้ ไม่คิดว่าแวมไพร์ของจริงจะค่อนข้าง น่าเกรงขามขนาดนี้ คิบอมคิดขำๆ แต่มันไม่ใช่เวลาเมื่อสิ่งที่คังอินกำลังขู่อย่างน่ากลัวไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นหน้าต่างบานโตที่ห่างออกไปต่างหาก
“พาซองมินไป!!!!!!!!!”เขาได้ยินเสียงคังอินคำรามดังลั่น ทำให้เขาเอื่อมมือออกไปคว้าตัวซองมินที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วหลบมาอีกฝั่งหนึ่งให้ไกลจากหน้าต่างที่สุด
เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทั้งคู่แทบจะล้มลงไปทันทีจากแรงกระแทกจนหน้าต่างแตกกระจาย ไม่แน่ใจว่าจากการที่คังอินกระโจนออกไปหรือเพราะบางอย่างที่กระโจนเข้ามาแต่ถูกคังอินกระแทกให้ออกไปพอดีกันแน่ คิบอมครางออกมาเล็กๆกับเศษกระจกที่ปลิวมา ก่อนจะก้มลงสำรวจซองมินที่อยู่ในอ้อมกอดเขา ซึ่งเขาใช่ตัวบังเอาไว้
“ไปซองมิน!!ไป!!”เขาส่งเสียงเรียกสติของคนตัวเล็กก่อนจะรีบดึงแขนเรียวให้ตามมาเพื่อไปหลบเหตุการณ์น่ากลัวต่างๆหลังเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ขณะที่คว้าเอาแจกันที่ตั้งอยู่ใกล้ๆมาถือเพื่อเป็นอาวุธ
“อยู่นี่ อย่าไปไหน”เขาบอกคนข้างๆเมื่อเสียงโครมคราม และเสียงคำรามเริ่มจะดังขึ้นเรื่อยๆ เขาต้องออกไปดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
................................................
คังอินคำรามลั่นในขณะพยายามขืนแรงสู้หมาปาตัวโตสีดำ และตัวใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นพวกแวร์วูฟ และพลังเยอะจนทำให้เขาเสียหลักโดนกัดไปสองครั้ง ชายหนุ่มกัดฟันแน่นในขณะพยายามง้างปากที่เต็มไปด้วยเขียวแหลมและดวงตาที่ไม่ปกปิดแววอาฆาตเลยแม้แต่น้อย
โครม!!!!!!!!!!!!!!
คังอินออกแรงดังเจ้าสุนัขป่าตัวโตออกไปไกลหลายเมตร ก่อนจะใช้โอกาสนั่นหยิบมีดเงินขึ้นมาและเข้าตั้งรับอีกครั้งเมื่อเขาไม่ทันได้จับมีดดีหมาป่าตัวสีดำน่าหลัวก็ฟุ้งเข้าหาเขาอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เหมือนเขาจะพอสู้ไหวบ้างเมื่อคมเขี้ยวก้ลงมาบนไหลของเขา แต่มันกลับไม่ลึกจนเป็นอันตราย เพราะมีเงินในมือเขาที่ตอนนี้ปักลงไปบนเนื้อของสุนัขป่า และเขามันใจว่าเจ้าหมาตัวโตตรงหน้าก็รู้เหมือนกันจึงจงใจหลบเลยทำให้แรงกัดน้อยลงไป ถ้าเป็นแบบนี้มีหลังเขาเสียเปรียบแน่ คงได้โดนกระชากออกเป็นชิ้นๆในไม่ช้า
“โถ่เว้ย..”เขาคำรามเสียงต่ำ ขณะที่พยายามสู้กลับไปด้วยการกัดเข้าอย่างจังบนขาหน้าของสุนัขป่า แต่กลับทำได้เพียงแค่ให้มันขู่ออกมาอย่างโกรธจัด ก่อนจะตบเข้าให้จนเขากระเดนออกไปไกล ตามด้วยเจ้าตัวที่พุ่งมาหาด้วยความเร็วสูง
โครม!!!!!!
ชายหนุ่มรีบยืนขึ้นทันทีเมื่อหมาป่าตัวโตที่อีกไม่กี่วิคงจะกำลังงับคอเขาอยู่ แต่ตอนนี้ถูกเรียกได้ว่า”ถีบ”อย่างจังจนกระเดนออกไป ตามมาด้วยชายร่างสูงในชุดสีดำ พร้อมด้วยโซ่เงินและมีดเงิน
“บอกได้ไหมว่านั่นใคร”ฮันกยองถามออกมา ขณะตั้งท่ามองตรงไปยังหมาป่าตัวโตสีดำที่สะบัดขนอย่างโกรธจัดพร้อมดวงตาสีเหลืองทองที่มองมายังพวกเขา
“ไม่รู้ แต่ทำให้เจ้านั่นกลับเป็นคนก่อน แวร์วูฟจะอ่อนแอลงในร่างมนุษย์”คังอินถุยเลือดออกจากปาก ในขณะรีบวิ่งไปอัดกับเจ้าตัวโตที่วิ่งมาทางพวกเขา จนทำให้ทั้งสองคนกลิ้งหลุนๆไปตามพื้น ซึ่งฮันกยองก็รีบตามไปช่วยคังอินทันที แม้จะกลายเป็นว่าเจ้าสุนัขตัวโตหันมาเล่นงานเขาโดยที่ใบหน้าเขาแทบจะโดนงาบเข้าไปอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่าคังอินคว้าโซ่เงินที่เขาส่งไปให้ทัน จนทำให้หมาป่างับลงมาติดกับโซ่เส้นใหญ่พอดี
“แกเสร็จแน่”คังอินแยกเขี้ยวออกมาเมื่อตอนนี้เขาขึ้นไปอยู่บนตัวของหมาป่าตัวใหญ่ได้สำเร็จ โดยที่ในมือก็ถือโซ่เงินไว้ทั้งสองข้าง ทำให้มันดิ้นอย่างโมโห ฮันกยองจึงรีบหลบออกมาจากข้างใต้สุนัขป่า โดยไม่ลืมกระแทกเข่าเข้าไปสุดแรงเกิดตรงช่วงท้องของมัน
“คังอิน!!”ฮันกยองร้องออกมาเมื่อเสียท่าถูกเตะด้วยขาหลังจนเขาล้มไปไกล ทำให้คังอินเสี่ยงที่จะถูกสะบัดตกลงมาและโดนเคี้ยวเล่น ชายหนุ่มจึงทุ่มแรงทั้งหมดกระแทกลงไปยังท้ายทอยของสัตว์ตัวโต
“กรรรรรร!!!!!” แรงสะบัดที่มากกว่าเดิมทำให้คังอินแทบเสียหลัก เพราะเขามันใจว่าไอ้ที่เขาใช่แรงไปเนี่ยจนถึงขั้นเจ็บ ถึงเป็นฮันเตอร์ระดับสูงหรือแวร์วูฟก็คงคอหักตายไปแล้ว เขาจึงพยายามเพิ่มแรงในช่วงวินาทีสุดท้ายฟาดลงไปยังท้ายทอยของหมาป่าตัวโตอีกครั้ง และดูเหมือนมันจะได้ผลเมื่อมันเริ่มโงนเงนและแม้จะขืนตัวไว้แต่ก้ล้มลงไปกองกับพื้น โดยที่มีคังอินและฮันกยองนอนกึ่งหอบหมดสภาพอยู่ใกล้ๆ
“มัดไว้”ฮันกยองรีบลุกขึ้นมาทันทีแทบจะไม่ต้องรอให้คังอินพูดออกมา
ดีนะที่เขายังไม่ออกจากบ้าน พอได้ยินเสียงกระจกแตกเขาก็รีบคว้าอาวุธเท่าที่จะหยิบได้แล้วโดดออกมาจากหน้าต่างเลย ถ้าสู้กันตัวต่อตัวเขาสู้ไม่ได้แน่ๆกับแวร์วูฟตัวใหญ่ขนาดนี้ นี้เขาว่าคยูตัวใหญ่แล้วน่ะ นี้ใหญ่กว่าคยู่เกือบ2เท่า ร่างสูงพยายามคิดว่ามีแวร์วูฟมาที่นี้ได้ยังไง ในขณะที่เริ่มมัดหมาป่าตัวโต ที่เรียกว่าตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีผมสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบจะกลายเป็นสีบลอน์ท เขามั่นใจด้วยเหตุผลบางอย่างว่าไม่นานนักคนตรงหน้าต้องฝื้นขึ้นมาแน่ๆ และเขาจะต้องพยายามในการมัดคนตรงหน้าให้แน่นที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
“จะเอาไงต่อไป”เขาหันไปถามคังอินที่ตอนนี้ลุกขึ้นมาแล้ว และกำลังเดินตรงมายังเขา
“ฆ่าไม่ได้...แวร์วูฟอยู่กันเป็นฝูง อาจจะมีอีกหลายตัวข้างนอกนั่น ถ้าตัวหนึ่งตายเจ้าพวกนั่นแห่มาที่นี้แน่”คังอินบอกเสียงเครียด ทำให้ฮันกยองพยักหน้าเข้าใจ
“แต่ปล่อยไว้ตรงนี้ไม่ได้เหมือนกัน”ฮันกยองบอก
“เฮ้! พวกนาย โอเคน่ะ!!”ทั้งเขาและคังอินหันไปมองผู้มาใหม่ ทำให้เห็นว่าคิบอมกำลังวิ่งมาทางพวกเขาอย่างตื่นๆ ซึ่งทำให้ฮันกยองยืนขึ้น
“แวร์วูฟ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”เขาพยายามยิ้มออกมาเพื่อสร้างความมั่นใจ แต่คิบอมกลับตาโตขึ้นมาเมื่อเห็นชายบนพื้น
“พวกนายฆ่าเขาหรือ!! นั่นพี่ชายดงเฮน่ะ”ชายหนุ่มรีบถลาไปหาคนบนพื้นทันที ทำให้ คังอินและฮันกยองมองหน้ากัน
“อะไรน่ะ?”คังอินถามซ้ำ
“พี่ชายดงเฮ เขาชื่อแดเนียล”คิบอมบอกขณะพยายามตรวจดูว่าแดเนียลยังหายใจอยู่ไหม ซึ่งฮันกยองก็พยายามคิดตามคำพูดนั่นแต่ก้ยังเรียบเรียงอะไรไม่ถูกนัก
“โอเค...พาเขาไปไว้ในบ้านก่อน ฉันจะมัดอีกซักสองชั้น ส่วนนายโทรหาดงเฮทีได้ไหม บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น และควรจะทำยังไงให้แวร์วูฟอ่อนแอที่สุด”ร่างสูงบอกขณะพยายามพยุงคนที่หมดสติลงไปแล้วกับคังอินและคิบอมเพื่อเข้าไปยังบ้านของเขา ที่ตอนนี้เองที่เขานึกขอบคุณฮยอกแจที่หาบ้านหลังนี้มาให้ เพราะมันดูจะมีที่พอสำหรับกักขังนักโทษสองคนที่ไม่รู้เขาควรจะพาไปทางไหนดี
*********************************************
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจค่ะ
จุ๊บๆๆๆๆ
ความคิดเห็น