คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #86 : My Vampire 86
“ห๊า??? อีกทีสิคิบอม”ดงเฮเอื่อมมือขึ้นมาบีบขมับของตัวเองขณะพยายามประมวลเรื่องราวที่คาดว่าน่าจะเกิดขึ้นจากปากของชายหนุ่มที่เขาอุสาดีใจแทบตายที่อีกคนโทรมา นี้เขาพึ่งจะออกมาปฏิบัติภารกิจอันจำเป็นได้แค่2วันเองน่ะ แล้วทำไมที่บ้านตอนนี้ถึงกลายเป็นว่ามีเรื่องยุ่งยากซะได้ละเนีย แถมยังเป็นเรื่องของแวร์วูฟ ที่ทำเอาเขางงเป็นไก่ตาแตก ก็มันไม่มีแวร์วูฟที่ไหนมันจะกล้าก้าวล้ำเส้นของอนาเขตชาวบ้านนิหนา ทำไมถึงมีเหตุการณ์โจมตีแบบนี้ได้เล่า
-อย่างที่เล่าไปนั่นและดงเฮ-เขาได้ยินเสียงคิบอมตอบกลับมา
“นายกำลังบอกว่า...มีแวร์วูฟบ้าเลือดที่ไหนก็ไม่รู้มาบุกรุกเขตแดนของบ้านฉันกับคยู แถมยังสามารถต่อสู้กับคังอินและฮันกยองพร้อมกันได้อย่างสูสี แถมยังทำให้สองคนนั่นบาดเจ็บซะด้วย?? ฉันก็ไม่ได้ว่าไม่เชื่อนะคิบอม แต่ฉันค่อนข้างจะอยู่ใกล้ชิดกับตระกูลผู้นำกลายๆ ไม่มีใครหน้าไหนเข้าใกล้เขตของพวกฉันแน่นอนล้านเปอร์เซน ยกเว้นเป็นพวกระดับพี่บิ๊กหรือไม่ก็เป็นญาติๆฉัน”ดงเฮบอกพยายามลดเสียงลง ทั้งยังเริ่มเดินหนีเมื่อเห็นว่าคนเริ่มมากขึ้น โดยที่มีคยูคอยพยายามกันคนออกไปให้อยู่ไกลๆ
-ใช่ฉันว่าญาตินายนั่นและ ช่วยบอกวิธีที่จะ...ขัง? ไม่สิ ควบคุมไม่ให้แวร์วูฟอาลวาดได้ไหม-เขาแทบจะหลุดขำออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของคิบอม
“นี่นายกำลังถามฉันว่าจำขังคนที่น่าจะเป็น”ญาติ”ฉันยังไงน่ะคิบอม แล้วฉันจะตอบว่ายังไงดีละ มันค่อนข้างเป็นเรื่องครอบครัวที่พูดยากและอึดอัดนิดๆ บอกมาได้ไหมว่าใคร ระบุรูปร่างหน้าตาก็ได้”เขาพูดอีก ทำให้เขาได้ยินเสียงพูดคุยจากฝั่งนั่น ก่อนคิบอมจะหันมาตอบเขา
-พี่แดเนียล ลูกพี่ลูกน้องนายคนนั่น-ดงเฮอ้าปากค้างไปแปปหนึ่งกับคำตอบที่ทำเขาพูดไม่ออก แดเนียล? ไปทำบ้าอะไรที่บ้านเขากันละนั่น ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะขอร้องให้ปปล่อยไป แต่ถ้าเป็นรายนั่นละก็ มีหวังคิบอมได้ตายก่อนที่เขาจะกลับไปแน่ๆ
“แดเนียล...งั่น นายทำยังไงก็ได้ให้เจ้านั่นไม่หลุดออกมาเอาโซ่เงินล่ามเอาไว้ เอาแบบติดกับผิวโดยตรงเลยก็ดี แล้วก็ถ้าจะให้หนีไม่ได้แน่ๆ เอามีดเงินเล่มเล็กๆซักเล่มปักไว้ที่ท้อง แขน หรือขาอะไรก็ได้ ให้มีเงินอยู่ในตัว จะทำให้แกอ่อนแอแล้วก็ฝืนสภาพไม่ได้ดีนัก อย่างพี่แดเนียล แค่นี้ไม่ตายแน่นอนล้านเปอร์เซน”เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งหันไปพูดอะไรซักอย่างก่อนจะหันมาคุยกับเขา
-ฉันรักนายนะดงเฮ แต่ตอนนี้คงต้องว่างก่อนต้องไปช่วยฮันกยอง-
“ฉันก็รักนายคิบอม ระวังตัวน่ะ ฉันสัญญาจะรีบกลับไป”เขาพูด ก่อนที่อีกฝั่งหนึ่งจะวางสายไป ทำให้คยูรีบเดินเข้ามาทันที
“เกิดอะไรขึ้น”
“พี่แดเนียลไปที่บ้าน...แต่ทุกอย่างโอเคแล้ว ซองมินกับคนอื่นๆปลอดภัย”ดงเฮบอก ทำให้คยูหน้าซีดลงไปอย่างเป็นห่วง
“พวกนั่นได้ฆ่าพี่แดเนียลหรือเปล่า ถ้าแบบนั่นสมาพันธ์ไม่ปล่อยเอาไว้แน่”คยูบอก
“ตอนนี้รู้แค่ว่าขังเอาไว้เฉยๆ ฉันจะเล่าให้ฟังที่หลัง”ดงเฮถอนหายใจเล็กๆ ทำให้คยูพยักหน้าเข้าใจ แบบนี้ขอให้อย่าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีเลย
..................................................
“ให้ฉันเดานะ ตอนนี้พวกนายเปลี่ยนจากฮันเตอร์บ้ากามกับแวมไพร์บ้าเลือดไปเป็นพวกผู้ร้ายลักพาตัวแล้วใช่ไหม ทำไมถึงได้หิ้วปีกผู้ชายต่างชาติน่าสงสารเข้ามาล่ามโซ่แทนที่จะพาไปโรงพยาบาลกันละ!”ชายหนุ่มพยายามพูดในขณะพยายามกว่าเท่าตัวในการแทรกตัวเข้าไปขวางทาง1ฮันเตอร์ 1แวมไพร์ และ1มนุษย์ที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว และใช่...ตอนนี้เขากำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะปกป้องชายชาวต่างชาติซึ่งเขาเชื่อว่าอยู่ในชะตากรรมเดียวกับเขา นั่นคือ...การถูกลักพาตัวมาเรียกค่าไถ่หรืออะไรก็ตามที่ใกล้เคียงกว่านี้ ซึ่งนั่นทำให้เขาถูกชายหนุ่มมนุษย์กึ่งลากกึ่งดึงให้ออกมาจากเหล่าคนตัวสูง
“พวกนายหัดมีมนุษย์ธรรมกันหน่อยได้ไหม เราเป็นเพื่อนมนุษย์กันน่ะ ควรจะรักกันไว้หน่อยจริงไหม อย่าทำอะไรเขาเลยแค่นี้เขาก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ฉันบอกว่าไม่ไง!! อย่าๆๆ”เขาพยายามร้องห้ามเมื่อหลังจากที่ชายหนุ่มที่น่าสงสารถูกถอดชุดคลุมราคาแพงสีเข้มออก ซึ่งเขามั่นใจว่าเป็นเสื้อสั่งตัดอย่างดีแน่ๆ แต่เขาดันนึกยี่ห้อไม่ออก จนกระทั้งเหลือแต่เสื้อเชิตตัวบางๆแต่น่าจะแพงมากแน่ๆ ชายหนุ่มตรงหน้าเขาดูดีมากอย่างถึงที่สุด ถ้าไม่นับโซ่เงินที่พันรอบข้อมือแข็งแรงขึงไว้กับกำแพงห้อง กับโซ่อีกสองเส้นอย่างน้อยที่พันช่วงตัวเอาไว้ให้ติดกับกำแพง โดยที่ตอนนี้เขาแทบจะร้องออกมายิ่งกว่าดูหนังสยองขวัญเมื่อเห็นมีดเงินวาววับปักลงไปบนท่อนขาของชายหนุ่มจนเขาเผลอร้องออกมาเบาๆ
“พวกนายมันเป็นบ้าซาดิสกันไปหมดเลยหรือไง พวกไร้คุณธรรม คอยดูนะ ถ้าฉันหลุดออกไปได้ ฉันจะไปฟ้องUNเรื่องที่ว่าพวกนายจับพลเมืองชาวฝรั่งเศสมาขังแล้วก้พลเมืองประเทศอะไรซักอย่าง ที่ฉันสาบานว่าจะถามเขาแน่ๆถ้าเขายังพอจะสามารถฝื้นขึ้นมาได้!!”นาธานพยายามพูดขู่ออกไป ขณะพยายามขัดขืนไอ้มนุษย์ท่าทางซื่อๆที่จับเขาเอาไว้อยู่
“นาธาน นายใจเย็นหน่อยได้ไหม ฉันกำลังช่วยชีวิตนายน่ะ”เขาตวัดสายตาไปมองฮันเตอร์หนุ่มที่ตอนนี้กำลังเช็คผลงานการล่ามมนุษย์ไว้เป้นรอบสุดท้าย ทำให้เขาเชิดหน้าขึ้นนิดๆ
“ปกป้องอะไรไม่ทราบ!! นายดูจะแคร์ฉันมากเกินไปมั่งถ้าล่ามชายหนุ่มบริสุทธิ์น่าสงสารไว้ขนาดนั่น”
“ให้ฉันช่วยทำให้ปากเล็กๆของนายไม่ว่างดีไหม”คังอินขู่ออกมาอย่างเหลืออดเล็กๆ ทำให้เขาก้าวถอยหลังไปหลบหลังมนุษย์ตัวโตข้างๆไม่ได้ แต่ก็ยังพยายามสร้างภาพว่าไม่กลัวต่อไป
“นิดๆหน่อยๆก็ใช่กำลัง เป้นพวกคนป่าหรือไงถึงเจรจาไม่เป็น”แล้วเขาก็ต้องก้าวถอยไปอีกเมื่อคังอินตั้งท่าจะมาคย่ำคอเขา แต่ฮันเตอร์หนุ่มก็ก้าวเข้ามาขวางเอาไว้
“น่าจะเอาโซ่ออกให้รู้แล้วรู้รอดนะ อยากจะรู้จริงๆว่าเจ้าแวมไพร์ปากเก่งตัวเล็กนี้มันจะยังคิดว่า”แวร์วูฟ”น่าสงสารอยู่ไหม”คังอินแยกเขี้ยวออกมา ก่อนจะรีบออกไปจากห้องอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก
“ฉันจะออกไปดูรอบๆซักหน่อย คิบอมนายช่วยเฝ้านาธานหน่อยได้ไหม คังอินคงจะไม่ไปไหนไกล”ฮันกยองแสร้งทำเป็นเมินเขา ซึ่งก็ดี นั่นทำให้เขารีบถลาเข้าไปใกล้ชายหนุ่มบนพื้นอย่างว่องไว
“เฮ้! นาธาน อย่าเอาโซออกน่ะ..ผู้ชายคนนั่นอันตรายมาก โดยเฉพาะกับนาย ที่ต้องขังไว้ที่เดียวกันเพราะจะได้ไม่เป้นปัญหาอะไรมากนัก แค่อย่าเอาโซหรือมีดออก โอเคไหม”เขาตวัดสายตาไปมองคนที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“ฉันเอามันออกไม่ได้อยู่แล้วล่ะ ถ้าจะสังเกตนิดนึงว่าฉันเป็นแวมไพร์ที่บังเอิญแตะต้อง”เงิน”ไม่ค่อยได้เท่าไร”เขาพูดออกไปเสียงแข็ง ทำให้ได้รับแค่เพียงเสียงถอนหายใจหน่ายๆจากฮันกยอง
“ฉันจะค่อยดูนายไว้ ห้ามเอาโซ่ออก เคไหม”
เขาไม่สนใจแม้กระทั้งประตูปิดลงไปแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจอย่างเดียวคือ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนตรงหน้ากับใบหน้าคมที่เรียกได้ว่าหล่อเอามากๆ แต่ตอนนี้กลับมีแผลอยู่บนใบหน้านั่นแทน ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นไปหาผ้าซักผืนมาเทน้ำใส่ ซึ่งก็เป็นแค่ขวดน้ำธรรมดาที่บังเอิญมีคนตั้งเอาไว้เผื่อเขาหิวน้ำ ซึ่งเขากีรู้สึกขอบใจแค่ว่าเขากินไม่ได้แค่นั่นเอง เขาจัดการสะบัดผ้าเล็กๆ ขณะเอามันค่อยๆเช็ดลงบนใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเศษดิน แผล เลือด หรืออะไรแบบนั่น หวังว่าจะพอช่วยได้พลางนึกบ่นเจ้าพวกคนเอเชียตัวโตข้างนอกนั่นที่ไม่ยอมทิ้งกล่องพยาบาลไว้บ้าง
เขาได้ยินมาว่าแวร์วูฟเป็นพวกที่คล้ายๆกับคนปกติที่สุด แค่แปลงร้างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ๆได้ และแรงเยอะเอามากๆ เขาไม่เคยเจอแวร์วูฟตัวเป็นๆในระยะที่สำผัสได้ขนาดนี้ คนที่ดูสุภาพและดูดีขนาดนี้เนี่ยนะจะอันตรายได้ยังไง เจ้าพวกนั่นก็พูดจาเวอร์มากไป แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะได้ยินเสียงดังโครมครามมาจากข้างบน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ใครจะไปนึกละว่าเจ้าพวกนั่นกำลังอัดชายหนุ่มผู้หน้าสงสารคนนี้อยู่
..............................................................................................
สายตาคมค่อยๆปรับแสงในขณะที่เขาพยายามลืมตาขึ้นมา แล้วก็ต้องร้องออกมาเล็กๆเมื่อรู้สึกปวดเล็กๆที่ลำคอ กับความเจ็บแปรบขึ้นมาจากต้นขาของเขา ทำให้เขารู้ทันทีว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น ใช่ เขาสู้กับแวมไพร์อยู่...แล้วก็มีฮันเตอร์เข้ามาช่วย เดี่ยว? ฮันเตอร์มาช่วยแวมไพร์หรือ??? ทำไมละ...ชายหนุ่มครางออกมาเล็กๆเมื่อรู้สึกปวดจี๊ดที่หัว เขาจึงตัดสินใจเลิกคิดชั่วขณะ แล้วเขาก็แยกเขี้ยวขู่ออกมาโดยอัตโนมัตเมื่อได้กลิ่นแวมไพร์อยู่ใกล้ๆในระยะที่ว่าปลายจมูกเลย กับสัมผัสเย็นๆที่เกิดขึ้นแถวๆช่วงกรามของเขาทำให้สายตาคมตวัดไปมองอย่างเอาเรื่อง
“อ..โอ้...Hi...”แต่สิ่งที่เขาพบค่อนข้างจะทำให้เขาปวดหัวขึ้นมาอีก เพราะไอ้ที่อยู่ข้างเขาในระยะที่ว่าตะปบได้เนี่ยมันคือแวมไพร์ชัดๆ
เคร้ง!!!!!!
ชายหนุ่มคำรามอย่างขัดใจขณะเงยหน้ามองมือทั้งสองข้างของตัวเองที่ถูกล่ามเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถกางกรงเล็บออกมาขย่ำคนตรงหน้าได้ และดูเหมือนการขยับตัวคล้ายกับจะจู่โจมของเขาจะทำให้แวมไพร์หนุ่มผมทองสะดุ้งขึ้นมาอย่างตกใจ แต่ก็พยายามยิ้มให้เขาอยู่ นั่นทำให้เขา...สับสน ตอนนี้แวมไพร์กำลังยิ้มให้เขาอย่าง...เป็นมิตร???
“ปล่อยฉัน...”เขาเค้นเสียงแทบจะกลายเป็นขู่คำรามใส่อีกฝ่าย แต่เขากลับได้รับแค่สายตาลำบากใจกลับมา
“ฉันเอ่อ...ทำไม่ได้...คือ...มันเป็นโซ่เงินและฉัน... เอ่อ...จับไม่ได้เท่าไร..”เขามองดวงตากลมสีแดงเข้มจนเกือบดำผลุบลงต่ำ ในขณะที่พิจรณาคนตรงหน้าไปด้วย แวมไพร์ที่พลางสีตาได้หรือ? ทำไมถึงสีเข้มจนเกือบดำขนาดนี้ เขาไล่สายตาลงมาจากไหลที่ลู่ลงนิดๆอย่างไม่ค่อยมันใจ กับแขนเรียวขาวที่ถูกกุญแจมือล็อกเอาไว้ ตามด้วยผ้าผืนเล็กที่มีรอยเปื้อนนิดๆ
“นายโดนจับมาเมื่อประมาน20นาทีที่แล้ว ไม่ต้องห่วงฉันไม่ใช่ศัตรูกับนาย ฉันก็โดนขังเหมือนกัน”เขาหันหน้าหนีคนที่พยายามพูดแก้ตัว ขณะสำรวจรอบๆอย่างระแวง นี้ห้องขังหรือ? ดูยังไงก็แค่ห้องนอนชัดๆ แล้วมันจะดูถูกเขามากเกินไปหรือเปล่าในการที่ขังเขาไว้กับแวมไพร์ท่าทางต่อสู้ไม่เป็นแบบนี้ คิดจริงๆใช่ไหมว่าเขาไม่มีปัญญาหลุดออกไปจากไอ้โซ่เงินปัญญาอ่อนนี้เพื่อจะขย้ำคนข้างๆ
เคร้ง!!!!!!!!
เขาคำรามออกมาอย่างขัดใจเมื่อไอ้โซ่บ้านี้มันไม่หลุดออกไป ทำให้เขาก้มลงมามองมีดเงินที่มันปักคาอยู่บนขาเขา ทำให้เขาฝื้นตัวไม่ได้ แล้วยังเรียวแรงก็หายไปอีกด้วย หน่อย...เจ้าพวกนั่นมันรู้ได้ยังไง ถึงวิธีขังแวร์วูฟ ชายหนุ่มคิดอย่างโกรธจัด ในขณะพยายามประมวลผลไปด้วย
“ใจเย็นสิ ทำแบบนี้นายจะยิ่งเจ็บน่ะ”เขาหันมามองตามเสียงหวานๆที่พูดออกมา ก่อนจะแยกเขี้ยวขู่อีกฝ่าย
“ไปให้พ้น เจ้าตัวดูดเลือด”เขากัดฟันแน่น ทำให้อีกฝ่ายอ้าปากค้างนิดๆ
“ขอโทษน่ะ มันจะดูไม่สุภาพเกินไปหน่อยไหมที่คนที่ยังไม่เคยรู้จักชื่อกันเลยจะมาพูดจาแบบนี้”
“ไปให้พ้น”เขาพูดอีกอย่างไม่แครื ทำให้เจ้าตัวพ้นลมออกมาอย่างไม่พอใจ
“นายรู้ไหมว่าฉันพยายามช่วยนายออกมาจากการโดนเจ้าคนพวกนั่นรุมกระทืบ แถมยังมานั่งเช็ดตัวให้นาย พยายามทำความสะอาดแผล แทนที่จะขอบคุณกันซักนิดนายกลับมาเรียกฉันว่าตัวดูดเลือดและยังกล้าไล่ฉันอีกหรือ นายถูกสอนมาแบบไหนกันถึงได้ไร้มารยาทขนาดนี้!”เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้ขณะมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่แดงขึ้นนิดๆเพราะความโกรธ เดียวสิ...นี่ใช่ปฏิกิริยาปกติของแวมไพร์หรือ เจ้าพวกนั่นต้องแยกเขี้ยวแล้วรุมกระชากเขาแล้วหากเจอแวร์วูฟในสภาพอย่างเช่นเขาตอนนี้
“ฉันเป็นแวร์วูฟน่ะ..”เขาพูดย่ำออกไป เหมือนบอกตัวเองมากกว่า นั่นทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองเขาเหมือนเขาพูดอะไรแปลกๆออกไป
“แล้วไง เป็นแวร์วูฟแล้วจะพูดจาแบบนี้กับใครก็ได้งั้นหรือ มีมารยาทกับฉันหน่อยสิ ฉันเป็นนายแบบดังเชียวน่ะ บอกไว้ก่อน”เขายังคงมองใบหน้าหวานกับจมูกที่เชิดขึ้นอย่างดื่อรั้นด้วยอาการที่กำลังวิเคราะห์คนตรงหน้า เจ้านี่จะมาไม้ไหน อุบายหรือเปล่า ทำไมถึงซ่อนจิตสังหารไว้ได้แนบเนียนขนาดนี้
“รู้ไหมว่าฉันสามารถทำอะไรได้บ้างถ้าไม่ติดว่าโดนไอ้โซ่บ้านี้มัดไว้อยู่ บอกมาว่าแกมีแผนอะไรกันแน่ ถ้าเป็นไอ้การสะกดจิตงี่เง่านั่น ฉัน....”
“นายรู้อะไรไหม”ชายหนุ่มตรงหน้าพูดแทรกขึ้นมา “ฉัน...เป็นนักโทษเหมือนกับนาย โอเค๊? และฉันมีตาและสามารถสังเกตเองได้ว่านายท่าทางเก่งกาจและน่ากลัวขนาดไหน ดูจำนวนโซ่ที่ใช่มันนายกับที่ใช่มัดฉันสิ โซ่เงินเส้นแป๊งโหลนึงกับกุญแจมือเหล็ก นายคิดว่าฉันจะดูไม่รู้เลยหรือว่านายอันตรายต่อตัวฉันไหม? แค่ขานายข้างเดียวก็เกือบจะใหญ่พอๆกับตัวฉันแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าจะขู่ให้กลัว ขอบใจ...ฉันรู้และกลัวแล้ว ทีนี้...ฉันจะบอกอีกว่า ฉันไม่มีแผลนที่จะทำอะไรเลย ไม่คิดหนีด้วยเพราะรู้ว่ามันไม่สำเร็จ และถ้าเผื่อนายจะยังสนใจนะ พ่อราชสีห์ผู้องค์อาจ ฉันชื่อนาธาน..”ชายหนุ่มผมทองพูดขณะยิ้มให้เขา ซึ่งเขาคิดว่าไอ้ประโยคที่เขาได้ยินไม่มีคำไหนเลยซักนิดที่ประกาศการต่อสู้กับเขา ยอมแพ้หรือ? เดียวๆๆ ยอมแพ้ทั้งที่ยังไม่สู้เนี่ยน่ะ???? แถมยังแนะนำตัวเสียดิบดีแล้วยังบอกว่ากลัวเขาและสู้ไม่ได้อยู่แล้ว???? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
“ฉัน...ถ้านายทำอะไรไม่น่าไว้ใจกับฉันแม้แต่นิดเดียวละก็ ฉันสาบานว่าจะค่อยๆฆ่านายให้ทรมานช้าๆแล้ว กินนายเข้าไปทั้งตัวด้วยคำเดียวเนี่ยและ”เขาขู่ออกไปเสียงแข็ง แต่อีกฝ่ายกลับขำออกมาเบาๆราวกลับเรื่องตลกจนเขารู้สึกว่าตัวเองต้องพูดบางอย่างผิดไปแน่ๆ
“พอรู้จักชื่อก็จีบกันเลยหรือ แต่ขอบอกว่าแม้ฉันจะชอบมุขดิบเถื่อนของนายแบบนี้ มันดูแมนๆ ดิบๆ เหมากับลุกค์ของนายดี แต่รอเรารู้จักกันมากกว่านี้ค่อยเล่นมุขใต้เข็มขัดไม่ได้หรือ แต่ยังไงก็เถอะ...ถือว่ามุขนายใช่ได้”เขามองใบหน้าหวานที่ยิ้มให้เขาอย่างอารมณ์ดีด้วยความรู้สึกกึ่งสับสนนิดๆว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะเริ่มเข้าใจความหมายที่คนตัวเล็กบอกเขา
“ฉันไม่ได้กำลังจีบนาย แต่ฉันขู่จะ-ฆ่า-นาย ต่างหาก!!!”เขาแทบจะแยกเขี้ยวออกมาเมื่อรู้สึกร้อนเล็กๆที่แก้มของตัวเองกับสายตาของอีกฝ่ายที่บอกมากลายๆว่า ‘โอเค..เชื่อก็ได้ เลิกพยายามปฏิเสธเถอะ’ และเขาไม่หมายความคำว่า “ค่อยๆฆ่า”และคำว่า “กินเข้าไปทั้งตัว” ในความหมายเดียวกับที่เจ้าแวมไพร์พูดมากตรงหน้าคิดแน่ๆ
“อย่างน้อยก็อย่าปฏิเสธเรื่องที่บอกว่าจะฆ่าฉันว่าไม่ใช่มุขไม่ได้หรอ”เขาแยกเขี้ยวขู่เจ้าคนตัวเล็กในชุดรัดทุกสัดส่วนกำลังเดินกลับไปหยิบหนังสือบนเตียง และแน่นอนว่าถ้าเพียงแต่เขาหลุดออกไปได้ เขาจะขย่ำเจ้าแวมไพร์กวนโอ้ยนี้ก่อนเลยอันดับแรก
***************************************************************************************
จุ๊บๅ
เม้นให้เค้ามั่งน๊าา
ความคิดเห็น