คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #83 : My Vampire 83
ย้อนกลับไปนิดหนึ่ง
คิบอมถอนหายใจออกมาอีกครั้งในขณะคอยจ้องโทรศัพท์มือถือ หลังจากที่ก่อนหน้านี้เขาโทรหาฮันกยองเกือบๆสิบสายแต่เพื่อนตัวดีก็ไม่ตอบกลับมา ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่โทรกลับ ตอนนี้เขาเองก็ร้อนใจแทบบ้าเมื่อคยูวิ่งมาบอกเขาว่าฮยอกแจหายไป แบบนี้จะไปทำอะไรได้ละว่ะ ฮันกยองบอกให้เฝ้าไว้ดีๆแล้วดันมาหายไปแบบนี้ มีหวังเกิดเรื่องแน่ๆ แล้วดูท่าคงจะเกิดเรื่องจริงๆนั่นและ ขอให้ปลอดภัยที่เถอะ
ชายหนุ่มกำที่อยู่ที่ฮันกยองจดไว้ให้พร้อมเบอร์โทรของพี่สาวของเจ้านั่น ที่กำชับเอาไว้ว่าถ้าหากเช้าแล้วไม่ติดต่อมาให้โทรหาคนๆนี้ ซึ่งเขาไม่มีทางรอแน่ๆ ถ้าหาก6โมงเช้าเมื่อไรฮันกยองยังไม่โทรมา เขาจะไปตามหาด้วยตัวเองนี้และ ไปดูให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วค่อยโทรหาคุณพี่สาวก็ยังทัน ถ้าจะให้รอคุณพี่มาอาจจะเกิดเรื่องไปก่อนก็ได้
ชายหนุ่มกดโทรออกไปอีกรอบในขณะเหลือบมองนาฬิกาบนผนังที่บอกว่าตอนนี้ตี3กว่าๆแล้ว และผลก็เป็นอย่างก่อนหน้านี้ ไม่มีคนรับสายอีกเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ามัวทำบ้าอะไรอยู่กันแน่ นึกแล้วเชียวว่าเขาไม่ควรจะปล่อยให้เจ้าบ้านั่นไปทำเรื่องอันตรายแบบนั่นเลย ควรจะขวางเอาไว้แท้ๆ
เขาโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างหัวเสียเล็กๆก่อนจะทิ้งตัวลงไปพิงกับโซฟาตัวยาว มองเหม่อไปยังเพดานด้านบน ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านของดงเฮ เพราะคยูอยู่เป็นเพื่อนซองมินที่บ้านข้างๆ เขาจึงมาอยู่เป็นเพื่อนดงเฮ ซึ่งเจ้าตัวคงจะหลับไปแล้ว ต่างกับเขาที่นั่งอยู่ทั้งที่ปิดไฟมืด เปิดทีวีเอาไว้แม้จะเป็นช่องหนังแต่ก็ไม่สนใจจะดูมันเลยซักนิด เพราะมัวแต่เครียดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพื่อนเขาจะตายหรือเปล่า
“นอนไม่หลับหรือคิบอม..”เขารีบเด้งตัวขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยของดงเฮ แล้วก็พบกับคนตัวเล็กที่กำลังเดินลงบันไดลงมาหาเขา ซึ่งเขาก็ทำเพียงแค่ยิ้มไปให้
“ทำไมนายยังไม่นอนอีก ข้างล่างเสียงดังหรือเปล่า”เขาถามออกไปขณะที่เอื่อมมือไปหยิบรีโมดทีวีเพื่อกดปิดไปซะ ทำให้ดงเฮเดินมานั่งข้างๆคิบอมโดยอาศัยแสงจากตรงบันได
“นายดูเคลียดเกินไปแล้ว มีเรื่องอะไรหรือ”ดงเฮถามเสียงเบา ทำให้เขาหันมามองเสี้ยวหน้าหวาน
“ติดต่อเจ้าฮันกยองไม่ได้ แถมฮยอกแจก็หายไปแล้ว..”เขาพูดเสียงเบาในขณะมองเหม่อออกไปผ่านความมืด
ดงเฮมองคนตัวสูงในเสื้อคอกลมสีเทาธรรมดาๆ ที่ตอนนี้ฉายแววกังวลออกมาอย่างชัดเจน ใช่ว่าเขาจะไม่กังวล แต่เห็นคิบอมเป็นแบบนี้แล้วมันไม่สบายใจมากกว่า ที่เขาลงมาเพราะเสียงทีวีที่ดังอยู่ตลอดมันทำให้เขารู้ว่าคิบอมยังไม่นอนจนทำให้เขาพลอยหลับไม่ลงไปด้วยนะสิ
เขาเอนตัวไปพิงไหล่ของคิบอมเล็กๆทำให้คิบอมหันมามอง ซึ่งร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรกับหัวทุยๆที่วางอยู่บนไหล่ของเขา คิบอมเองก็พอจะรู้ตัวอยู่บ้างว่าอาจจะทำให้ดงเฮเป็นกังวลไปด้วย ทางทีดีในเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ ก็คงต้องคอยดูแลคนฝั่งนี้ในระหว่างที่เจ้าฮันกยองไม่อยู่
“ทุกอย่างจะโอเค...”เขายิ้มออกมากับเสียงเล็กๆข้างๆ ก่อนที่คนตัวสูงจะก้มลงไปจูบเบาๆลงบนกลุ่มผมนุ่ม ก่อนจะใช้หัวเอนไปพิงกับดงเฮ
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”เขาบอกเสียงเบาในขณะมองเหม่อออกไป ทั้งคู่ยังคงอยู่แบบนั่นไปเรื่อยๆ ไม่มีใครขยับไปไหน แต่นั่นดูจะมีความสุขมากพอแล้วสำหรับดงเฮ
“ฉันไม่อยากให้นายกังวลมากจนเกินไป ถึงแม้ฉันจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่ก็อยากจะคอยอยู่เป็นเพื่อนนาย”ดงเฮบอกในขณะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อเอาคางเกยไหลคิบอม ซึ่งร่างสูงเองก็ได้แต่ขำออกมานิดๆกับปฏิกิริยาอ้อดอ้อนของอีกฝ่าย
“จริงๆแล้วนายช่วยได้...”ชายหนุ่มเหมือนกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอเมื่อหันมาพบกับดวงตากลมโตที่กำลังมองเขาอยู่ แม้จะเป็นในความมืดแต่ก็ดูชัดมากเกินไปสำหรับเขา สายตาคมเหลือบมองต่ำลงไปยังริมฝีปากสีชมพูที่เผยออกเล็กๆ ก่อนที่เขาจะก้มลงไปยังกลีบปากนุ่มนั่น
ดงเฮครางเบาๆเมื่อสำผัสถึงมือของคิบอมที่เอื่อมออกมาประคองใบหน้าเขาเอาไว้ ในขณะที่มอบจูบรสหวานให้เขาอย่างนุ่มนวล ซึ่งเขาก็ยอมรับแต่โดยดีกับลิ้นร้อนชื้นที่ไล่ต้อนเขาจนแทบจะหายใจไม่ทัน ชายหนุ่มยังคงขยับเข้าใกล้ร่างกายสูงใหญ่ของอีกฝ่ายราวกับหาที่ยึดเหนี่ยวซึ่งคิบอมดูจะพอใจไม่น้อยกับเสียงครางต่ำของคนตรงหน้า
ปากหยักอ้าออกเล็กน้อยเพื่อให้คนข้างๆได้ตั้งหลัก ก่อนจะกดจูบลงมาอีกรอบราวกับกลืนกินเท่าไหรก็ไม่พอ ราวกับต้องการคนตรงหน้าจนแทบจะทนไม่ไหว รวมทั้งมือเรียวที่ตอนนี้กำคอเสื้อเขาเอาไว้แน่น ช่างให้ความรู้สึกที่ดีจนเขาลืมไปเกือบทุกสิ่งทุกอย่าง ว่าก่อนหน้านี้เขากำลังเครียดเรื่องอะไร
“...”เขาถอนจูบออกมาในที่สุด ขณะมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด มันยิ่งทำให้หัวใจเขาเต้นจนในหัวมันตื้อไปหมด กับความคิดชั่วร้ายที่เริ่มแว๊บเข้ามาในหัว ทำให้เขาหันหน้าหนีภาพตรงหน้าไปอีกทาง
“นาย...ขึ้นไปนอนต่อเถอะ...”คิบอมบอกขณะพยายามจะลุกขึ้น เพื่อไปสงบสติอารมณ์ อาจจะเริ่มจากการเดินเล่นรอบบ้านหรืออะไรทำนองนั่น แต่เขาก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงเบาๆจากดงเฮ นั่นทำให้เขาลงมานั่งเหมือนเดิม ทำให้คนตัวเล็กกอดแขนเขาเอาไวขณะที่ซ้อนใบหน้าเอาไว้กับท่อนแขนแข็งแรงของเขาเอง
“...”คิบอมอ้าปากพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดลงไปเมื่อเห็นมือที่สั่นนิดๆของดงเอ บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าคนข้างๆใช่ความกล้าขนาดไหนในการรั้งเขาเอาไว้ แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าดงเอชัดเจนนักแต่ก้พอจะรู้ว่าคนตัวเล็กหน้าแดงขนาดไหน
“ดงเฮ...”เขาเรียกเสียงเบา แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป
“ม...ม...ไม่ได้หรือ”เขาได้ยินเสียงหวานพูดออกมาเสียงเบาทำให้เขาแทบจะเสียการควบคุมไปเลย คิบอมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ก่อนจะดันให้ไหลบางลงไปบนโซฟา ตามด้วยตัวเขาเองที่ตอนนี้อยู่ด้านบน สายตาคมมองใบหน้าหวานที่ยังคงพยายามหลบตาเขาอยู่ ทั้งใบหน้าที่แดงกำและดวงตากลมที่คลอไปด้วยน้ำตา มันยิ่งทำให้เขาแทบจะเสียสติ
“ฉันดูรีบร้อนหรือดงเฮ...”เขาถามออกไปเสียงเบา ทำให้ร่างเล็กหันมามองสบตาเขา
“ถึงยังไงฉันก็อยากดูแลนายให้มากกว่านี้ ไม่อยากเอาเปรียบนายทั้งที่เราพึ่งจะได้คบกันแบบจริงจัง”เขาพูดต่อ ในขณะพยายามมองไปทางอื่นเพื่อลดอาการใจเต้นแปลกๆที่ดูจะมากขึ้นทุกครั้งที่สบตากลมโต
“...”ดงเฮไม่ตอบแต่ยังคงจ้องใบหน้าหล่อๆของคิบอม สับสนใจตัวเองกับสิ่งที่เขาคิดว่ารับรู้ เขาคิดว่าคิบอมต้องการเขาซะอีก คิดว่าสายตาที่มองมามันบอกตรงข้ามกับสิ่งที่คิบอมพูด หรือเขาจะคิดไปเองกันแน่ ถ้าหากว่าคิบอมอยากกอดเขาละก็ ยังไงเขาก็ไม่ขัดอยู่แล้ว แต่ทั้งที่กอนหน้านี้ทำเหมือนกับว่าทรมานที่ต้องอดกลั่นแล้วทำไมตอนนี้ถึงบอกเขาว่าไม่เป็นไร เห็นได้ชัดว่าเขาคงจะคิดไปเอง...
“ขอโทษที่ไม่ทันคิด...ฉัน...ไปนอนดีกว่า”เขาลอบถอนหายใจเบาๆในขณะหันหน้าหนี อายก็อายแถมยังถูกปฏิเสธอีก ดูท่าว่าตัวเองคงจะไม่ได้มีสเนห์ถึงขนาดจะให้คิบอมมาสนใจได้ละมั้ง
“ดงเฮ...”ชายหนุ่มยันตัวขึ้นมาในขณะมองคนข้างใต้ จู่ๆดงเอก็เปลี่ยนไป ดูออกไปทางหงอยนิดๆ นี้เขาทำอะไรผิดไปใช่ไหม หรือดงเออยากจะให้เขากอดจริงๆแต่เขาดันซื่อบื่อปฏิเสธไปซะงั้น ยิ่งคิดเขาก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็ต้องตื่นจากพวังเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กพยายามจะลุกออกไป ทำให้เขารั้งให้คนตรงหน้าลงมานอนเหมือนเดิม
“เราต้องคุยกันก่อน”เขาบอกในขณะจ้องใบหน้าของดงเฮ
“ฉันเข้าใจแล้ว นายอยากจะนอน ฉันอยากจะนอน เพราะงั้นฉันก็จะไปนอนไง..”ดงเฮบอก ทำให้เขาสายหัว
“ฉันรู้ว่านายเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด”คิบอมว่า ทำให้ดงเฮหยุด
“ฉันรู้ว่าตัวเองมันไม่ได้น่ารักหรือนุ่มนิ่มน่ากอดแบบหุ่นสาวๆ แต่อย่างน้อยนายก็ไม่เห็นจะต้องบังคับให้ฉันพูดออกมาเลยนิ ฉันเข้าใจแล้ว พอใจหรือยัง ทีนี้ฉันจะเฉดหัวตัวเองขึ้นไปนอนเงียบๆไม่มีปากมีเสียง เพราะงั้นก็ถอยออกไปหน่อย”คิบอมมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้เป็นอันว่าเขาคิดถูกที่ดงเฮงอนเขาแน่ๆ แถมยังคิดไปคนละทางกับที่เขาอยากจะบอกซะอีก
“ใครว่านายไม่น่ากอด”เขาถามออกไปขณะกอดคนข้างใต้แน่นขึ้นทำให้มือบางต้องเอื่อมขึ้นมาดันเขาออกไป
“ปล่อย!”เขาได้ยินดงเฮขู่ฟ้อเล็กๆขณะหันหน้าหนี ทำให้เขาก้มลงไปกดจูบลงบนแก้มนิ่มเล็กๆ
“ฉันไม่ได้หมายความว่านายไม่น่ารักหรืออะไร ฉันแค่คิดว่าไม่อยากทำให้นายไม่สบายใจก็เท่านั่น ดงเฮ...หันมาหน่อยสิครับ”เขาบอก แต่คนตัวเล็กก็ยังคงหันหน้าหนีเขาไม่ยอมสบตาเหมือนเดิม นั่นทำให้คิบอมคิดอย่างชั่งใจ
“ดงเฮ หากโกรธน่ะ ฉันขอโทษ”คิบอมพูดอีก แต่ร่างเล็กก็ไม่ยอมหันมามองสบตาเขา
“ดงเฮครับ...ดงเฮ...ถ้าไม่หันมาคุยกันดีๆฉันปล้ำน่ะ”ร่างสูงบอกยิ้มๆ ทำให้ดงเฮตาโตเล็กๆแต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินเขาอยู่เหมือนเดิม
“ปล่อยได้แล้ว เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้”ดงเฮบ่นอุบเมื่อรู้สึกว่าคิบอมยังคงจ้องมาไม่วางตา ทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก
“...หรืออยากจะให้ฉันกินจริงๆก็ช่วยไม่ได้”ร่างสูงแกล้งพูดเสียงหื่น ขณะก้มลงไปจูบเบาๆลงบนลำคอขาวและไล่ต่ำลงมาจนทำให้ดงเฮตาโตขึ้นมา
“นี่ก็หวาน....ตรงนี้ก็หวาน..”คิบอมบอกในขณะลากลิ้นชื้นผ่านลำคอขาวลงมายังไหปลาร้า ทำให้ดงเฮพยายามขยับตัวหนี แต่คิบอมก็รวบข้อมือเล็กไว้ด้วยกัน ขณะที่อีกมือหนึ่งก็เอื่อมเข้าไปใต้เสื้อตัวบางของอีกคน ลูบเบาๆไปบนผิวเนื้อเนียนข้างใต้
“ต้องนี้ก็นุ่มน่ากัด..”คิบอมจูบลงไปเบาๆตรงจุดชีพจรของดงเฮทำให้ร่างเล็กเผลออุทานออกมาเบาๆ
“เดี่ยวสิ..”
“..หรือจะกินจากตรงนี้ก่อนดี”คิบอมยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นคนข้างใต้ที่ตอนนี้หน้าแดงไปกว่าเดิมเมื่อเขาลูบขึ้นไปถึงแผ่นอกบาง นั่นทำให้ดงเฮสะดุ้งเล็กๆก่อนจะเงยหน้ามามองเขาอย่างตื่นๆ มันช่างเป็นปฏิกิริยาที่น่ารักจนเขาแทบจะทนไม่ไหว อยากจะกอด อยากจะกลืนกินคนตรงหน้าเข้าไปทั้งตัว อยากจะกินเข้าไปเดียวนี้เลยด้วยซ้ำ
“อ..อย่าพึ่ง..”ดงเฮพยายามร้องห้ามเมื่อเห็นสายตาของคิบอมที่มองมายังตนเอง ขณะที่มือหยาบดูจะซุกซนจนทำให้เขาแทบจะละลายไปตรงนั่น ขณะที่คิบอมแลบเลียริมฝีปากก่อนจะก้มลงมาประกบจูบเขาอีกครั้ง
“หายโกรธหรือยังครับ”ชายหนุ่มถามออกไป
“ไม่ได้โกรธอะไรซักหน่อย ฉันรู้ว่านายทำเพื่อเอาใจฉัน”ดงเฮบอกเสียงอู้อี้
“ยังไม่เชื่ออีกหรือว่าฉันอยากจะกินนายจริงๆ หรืออยากจะให้ทำให้ดูเสียตอนนี้..”คิบอมแส้รงถอนหายใจขณะพยายามถอดเสื้อของดงเอ ทำให้คนตัวเล็กรีบปฏิเสธเป็นการใหญ่
“ฉันหมายถึง! ว่านายทำให้ฉันคิดว่าไม่มีสเนห์พอจะทำให้นายสนใจหรือ...หรือ...”
“รู้ไหมว่าฉันต้องอดทนมากแค่ไหน ฉันไม่อยากให้นายคิดอะไรแปลกๆอย่างว่านายไม่น่ารักพอหรือว่าอะไร ฉันนะยังไงก็เห็นว่านายดูดีเสมอรู้ไหม”คิบอมบอกเสียงเบา ในขณะกอดคนข้างใต้แน่นขึ้น
“ฉันรักนายน่ะ”ดงเฮบอกเสียงเบาในขณะกอดตอบคนข้างบน ที่ตอนนี้แทบจะทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงมาจนเขาเกือบจะหายใจไม่ออก
“ถ้าจบเรื่องทั้งหมดแล้วละก็..”ชายหนุ่มบอกยิ้มๆก่อนจะจูบเบาๆลงบนต้นคอของดงเฮ นั่นทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมานิดๆแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
“ฉันไม่ได้ขอซักหน่อย”ร่างเล็กบอกเสียงเบา
“แต่ฉันเริ่มมีความคิดในทางนั่นซะแล้วสิ ก็นายเล่นยั่วซะขนาดนี้”ชายหนุ่มจูบลงไปเบาๆบนต้นคอของดงเฮอีกรอบทำให้คนตัวเล็กหัวเราะออกมาเพราะความจั๊กจี้
“ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่านายจะหื่นขนาดนี้”ร่างเล็กแกล้งพูด แต่ก็ได้รับเพียงเสียงหัวเราะเบาๆมาจากคิบอม
“เพราะนายนั่นและ ช่างยั่วดีนัก”ชายหนุ่มบอกก่อนจะจูบลงไปบนขมับดงเฮเบาๆ “นายจะขึ้นไปนอนไหม?”
“ได้ แต่นายต้องนอนด้วยน่ะ...พรุ่งนี้เช้าฉันจะลงมาปลุก”ดงเฮพยักหน้านิดๆ นั่นทำให้คิบอมยอมปล่อยคนตัวเล็กไปแต่โดยดี โชคดีที่ดงเฮดูจะไม่สังเหตุว่าตอนนี้เขาค่อนข้างมีปัญหาเล็กๆกับช่วงล่างของตัวเอง ดูท่าว่าคงจะต้องไปเดินสงบสติรอบบ้านจริงๆซะแล้วสิ
****************************************************************************************
ป่วยนิดๆ ค๊อกแค๊กๆ
ความคิดเห็น