คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : My Vampire 11
“นายทำอะไรน่ะฮยอกแจ!!”ร่างสูงโวยวายขึ้นมาเมื่อฮยอกแจหยุดที่สวนที่หางจากที่ๆพวกเขาไปอยู่มาก แต่จริงๆแล้วเรื่องที่เขาหมายถึงคือเรื่องที่ว่าฮยอกแจเดินจ่ำอ่าวไปให้ไอ้ผู้ชายพวกนั่นล่วนลามต่างหาก แม้ว่าเขาจะซัดมันจนหมอบไปแล้ว แต่นั่นก็ยังไม่ได้ทำให้เขาพอใจขึ้นมาเลย
“ก็เพราะนายและเจ้าบ้า! ดันไปอัดมนุษย์พวกนั่นซ่ะปางตายเดียวก็เป็นเรื่องหรอก”ร่างเล็กขู่ฟ้อ
“ก็มันลวนลามนาย!! จะให้ฉันอยู่เฉยหรือไงล่ะ”ฮันกยองบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“...” ร่างเล็กมองสบตาคมที่บ่งบอกชัดเจนว่าแม้จะเกิดเหตุการณ์แบบนั่นอีก ร่างสูงก็คงจะทำแบบเดียวกัน และเพราะความคิดนั่นเอง มันทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เจ้ามนุษย์งี่เง่า
“ฉันดูแลตัวเองได้”ร่างเล็กหันหน้าหนีนั่นทำให้ฮันกยองออกจะไม่พอใจอยู่นิดๆ
“ฉันไม่ต้องพึ่งพามนุษย์ตัวเล็กอย่างนายหรอก”
“อ่อ?แล้วใครกันที่ฉันเห็นสลบอยู่ข้างทางเหมือนมนุษย์ตัวเล็กๆน่ะ??”
“นี่นาย!!! เรื่องนั่นกำลังเรื่องนี่มันคนละเรื่องกันเว้ย”ฮยอกแจแยกเขี้ยวใส่ร่างสูง
“มันต่างกันตรงไหน”
“ก็บอกว่าดูแลตัวเองได้ไง เจ้าซื่อบื่อ!!”
“ฉันสาบานได้ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั่นอีก ยังไงฉันก็ยังคงเข้าไปช่วยนายอยู่ดี”ฮันกยองพูด
“อย่ามาพูดจาอวดดีหน่อยเลย ฉันนะแก่คราวทวดของทวดนายเลยรู้ไหม”ฮยอกแจบอก ทำให้ฮันกยองถอนหายใจยาว แม้คนตรงหน้าจะบอกว่าแก่ขนาดไหน แต่ดูแล้วก็นิสัยเด็กเอาแต่ใจนั่นและ
“ตกลงจะให้ฉันช่วยหาที่อยู่ให้อยู่ไหม?”ร่างเล็กพูดขึ้นมาอีก
“ก็ได้”
“พูดขอร้องครับสิ!”ฮยอกแจมองร่างสูงตาเขียว นั่นทำให้ฮันกยองอดยิ้มออกมาไม่ได้ ร่างสูงมองสบตากลมโตน่าหลงไหลก่อนจะก้มหัวนิดๆ
“จะให้เกียรติผู้น้อยอย่างผมได้ไหมครับ”ร่างสูงบอกนั่นทำให้ฮยอกแจหน้าแดงขึ้นมาทันที คนตัวเล็กกระแอมไอก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง
“ตามมา”ฮยอกแจบอก
.
.
.
.
ร่างสูงยืนมองผับขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างอึ้งๆ นี่เป็นที่ๆฮยอกแจพาเขามา และนั่นทำให้เขายิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่เมื่อมองไปรอบๆแล้วเขาเห็นแต่อะไรที่ดู...น่ากลัว? ไม่สิ โดยส่วนใหญ่แล้วลักษณะแต่ละคนแถวนี่คล้ายกับฮยอกแจอย่างมาก ทั้งผิวขาวซีด และเล็บยาวแหลมสีดำ หรือดวงตาที่...ต่างกัน
“...อยู่ใกล้ๆฉัน”ฮยอกแจหันมากระซิบข้างหูร่างสูงก่อนจะเดินตรงไปยังคนที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า
“สวัสดีแพนโล..”ฮยอกแจเอ่ยยิ้มๆกับหญิงสาวผมทองตาสีแดงสดที่ยืนอยู่หน้าประตู
“สวัสดี ตอนนี้ฉันเปลี่ยนชื่อแล้วน่ะ แพนโลนั่นมันเมื่อ50ปีที่แล้ว ตอนนี้ฉันชื่อเจนิเฟอร์”เธอบอกยิ้มๆ
“เจนิเฟอร์ เหมาะกับเธอมากเลยน่ะ”ร่างเล็กบอก ทำให้หญิงสาวยิ้มออกมา ก่อนที่สายตาคมจะหันมามองที่ฮันกยองอย่างสำรวจ
“ไม่ยักรู้ว่านายเริ่มหันมาเลี้ยงสัตว์?”
“นิดหน่อย พอดีสลัดไปไม่หลุดก็เลยต้องเลี้ยงไว้”ร่างเล็กพูดพลางอวดเขี้ยวแหลมๆในเชิงขู่
“ขอให้สนุกน่ะ..”เธอเปิดประตูให้พวกเขา นั่นทำให้ฮยอกแจเดินนำเข้าไปตามด้วยฮันกยอง
“มาอยู่กับฉันได้ถ้านายต้องการ...”เสียงกระซิบแผ่วเบาทำเอาฮันกยองขนลุกไปทั้งตัว แม้จะเป็นแวมไพร์เหมือนฮยอกแจแต่ดูแล้วมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ร่างสูงมองสำรวจไปรอบๆที่นี่มีทั้งมนุษย์และแวมไพร์อยู่รวมกัน แต่ไม่ได้รวมกันในสภาพเหมือนกับที่เขาเดินเทิงๆเข้ามากับฮยอกแจหรอก
ร่างสูงมองดูผู้ชายวัยกลางคนที่เหลือเพียงกางเกงชั้นในหนังสีดำ กับปลอกคอหนามอันใหญ่ กำลังนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่แทบพื้น โดยที่อีกด้านหนึ่งของเชือกคือแวมไพร์สาวท่าทางน่ากลัวคนหนึ่ง ร่างสูงกลืนน้ำลากเฮือกใหญ่ แล้วรีบหันมาจากภาพนั่นทันที
ฮยอกแจมองรอบๆอย่างระวังตัวตลอดเวลา เพราะแม้ร่างสูงจะไม่สังเกต แต่สายตาหลายๆคู่ก็มองตรงมาที่เขา ไม่ใช่เขาสิ...ฮันกยองต่างหาก เพราะเขาพามนุษย์เข้ามาในนี่ในแบบที่ไม่มีปลอกคอ ไม่มีล่องลอยทารุณ ที่สำคัญฮันกยองไม่มีร่องลอยของการสะกดจิตเลย นั่นทำให้เป็นจุดสนใจ
“...ก้มลงจูบรองเท้าฉัน”ฮยอกแจหันมาหาคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ก่อนจะพูดออกไปเสียงเบา
“ว่าไงน่ะ..”
“เดียวนี่”ร่างเล็กแยกเขี้ยวออกมาอย่างน่ากลัว นั่นทำให้ร่างสูงเลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำ เขามองดวงตากลมโตที่กลายเป็นสีแดงเข้มกับเขี้ยวยาวเรียวของฮยอกแจ แน่นอนว่าตอนนี้เห็นได้ชัดว่าการทำตามแวมไพร์ตัวเล็กตรงหน้าดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่ายที่สุด เพราะไอ้บรรยากาศหนักๆรอบตัวนี่สิ
ร่างสูงสบตากลมโตที่ตอนนี้มันเหมือนกับพยายามบอกอะไรเขาบางอย่าง และเขาพึ่งรู้ตัวว่าสายตารอบๆตัวกำลังจ้องมองมาที่เขา ฮันกยองหันไปดูรอบๆนั่นทำให้เขาเห็นว่าแวมไพร์ตัวอื่นๆกำลังมองมาทีเขา
“..” เขาเห็นร่างเล็กอ้าปากพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบไป นั่นทำให้เขารู้ว่าคนตรงหน้าคงไม่มีทางเลือกเหมือนกัน จริงๆแล้วเขาไม่รังเกียจอะไรคนตรงหน้าหรอก แต่เขารู้สึกว่ามันดูซาดิสไปไหม เขาไม่คอ่ยมีรสนิยมSMซะด้วยสิ
ร่างสูงทรุดตัวคุกเขาลงช้าๆ ก่อนจะก้มลงไปยังร้องเท้าหนังของร่างเล็ก ทันทีที่ริมฝีปากหยักประทับลงไปอย่างแผ่วเบา บรรยากาศที่เหมือนกับจะทับถมตัวเขาก็หายไปในทันที เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“...”ฮยอกแจลอบถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อแวมไพร์ส่วนใหญ่เลิกสนใจในตัวและและร่างสูงแล้ว พวกส่วนใหญ่จะเลือดร้อน และซาดิส ดวงตากลมโตมองดูคนตัวสูงที่ค่อยๆยืนขึ้นในเชิงขอบคุณ นี่ถ้าหากฮันกยองไม่เข้าใจความพยายามของเขาแล้วขัดขืนละก็ แวมไพร์ครึ่งโหลเป็นอย่างต่ำจะต้องรีบมาฉีกร่างกายของร่างสูงเป็นส่วนๆแน่
“สวัสดี ปีเตอร์สัน..”เสียงทักทายชื่อเก่าของเขาดังขึ้น ทำให้ฮยอกแจรีบหันไป นั่นเป็นแวมไพร์หนุ่มผมดำ และดวงตาสีแดงสดจนเหมือนกับจะเรืองแสงได้คู่นั่นกำลังมองเขาอยู่
“สวัสดี เรย์ม่อน..”ฮยอกแจบอก
“เป็นยังไงบ้าง ฉันดีใจจริงๆทีได้เจอกันอีก ครั้งล่าสุดที่เราเจอกันนั่นเมื่อไรน่ะ?”ชายหนุ่มฉีกยิ้มหวานโดยไม่แม้แต่สนใจมนุษย์ตัวโตที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“สงครามโลกครั้งที่2นะ...ตอนนั่นเจอกันที่ญี่ปุ่น”
“อ่อ ใช่แล้ว...ฉันชอบเสียงระเบิดกับซากของพวกสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำพวกนั่น”เรย์ม่อนบอก
“ตายจริง..เลี้ยงสัตว์แล้วหรือ?”ชายหนุ่มเหล่ตามองร่างสูงอย่างเหยียดหยาม “ฉันดีใจด้วยน่ะ ที่ในที่สุดนายก็เรียนรู้ซักทีว่าพวกเรานั่นเป็นสิ่งมีชีวิตสูงส่งความพวกชั้นต่ำที่อ่อนแอและเป็นได้สูงสุดในชีวิตพวกมันคืออาหาร”เรย์ม่อนบอก ฮันกยองมองดูดวงตาสีแดงที่แทบจะไม่ปกปิดความอำมหิตไว้เลย ตาคมเหลือบมองดูหญิงสาวหลายคนที่ถูกคลุมหน้าเอาไว้ และเหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวบนร่างเปลื่อยเปล่า ถูกใส่ปลอกคอสีดำ และไม่ใช่เพียงคนเดียว แต่มีถึง5คน
“ขอบใจ..”
“แต่...ไม่สะกดจิตหน่อยหรือ?”เรม่อนถาม
“เออ...จริงๆแล้วไม่จำเป็น เพราะ...”ฮยอกแจพยายามพูด
“Awww เซ็กซ์กับมนุษย์หรือ?? น่าขยะแขยง”เรม่อนพูด
“ไม่ใช่เซ็กซ์ แต่เป็นเงิน...”ฮยอกแจพูด
“อืม...เงิน? มิน่าละ ถึงไม่มีกลิ่นนายติดตัวเจ้านี่เท่าไร พวกขายเลือดเดียวนี้ก็มีเยอะ พอๆกับพวกชั้นต่ำที่ชอบลักลอบเอาเลือดเราไปขาย”
“เลือดอันสูงส่งของเรา”ฮยอกแจบอก
“เห็นได้ชัดว่านายคงจะล้มเลิกแผนการอันโง่เขล่าที่จะกลับเป็นมนุษย์แล้วสิ แบบนี้ยัยนั่นคงพอใจน่าดูที่ในที่สุดลูกชายก็เลิกมีความคิดแบบพวกชั้นต่ำซักที”
“ฮยอกแจไม่ได้โง่ซักหน่อย”ร่างสูงบอกอย่างเคื่องๆนั่นทำให้ฮยอกแจหันมาแยกเขี้ยวใส่
“หุบปาก เจ้าเศษสวะ..”เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างน่ากลัวจนเขาเองก็อดเงียบไม่ได้
“ดูเหมือนจะฝึกมาไม่เพียงพอ ว่าเวลาที่เจ้านายคุยกันพวกสัตว์ก็ไม่ควรจะสอด”
“ขอโทษแทนสัตว์เลี้ยงผู้โง่เขลาด้วย เรย์ม่อน”ร่างเล็กพูดพลางก้มหัวให้นิดๆ ถ้าหากเขาทำอะไรคนตรงหน้าไม่พอใจละก็ มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะต้องรับมือกับแวมไพร์ส่วนใหญ่ที่นี่
“มิได้...ในเมื่อนายพึ่งเป็นเจ้านาย ของแบบนี้ต้องฝึกฝนไป แต่ไม่ยากนักหรอก เชิญตามสบายน่ะ พอดีว่าฉันต้องเอาสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ๆเข้ากรงก่อน น่าเสียดายจริงที่วันนี้อยู่ต้อนรับไม่ได้”เรย์ม่อนบอกแล้วชี้ไปข้างหลัง ที่มีหญิงสาว4-5คนยืนอยู่
“ทนอีกนิด..”ร่างเล็กทำปากพงาบๆบอกคนที่เดินอยู่ข้างหลัง ตอนนี้ขอบอกว่าร่างสูงหน้าซีดจนเหมือนกับเป็นแวมไพร์คนหนึ่งเลยทีเดียว
หลังจากสถานการณ์แย่ๆผ่านพ้นไปแล้ว ร่างเล็กเองก็พอจะดูออกว่าฮันกยองพะอืดพะอมยังไงบ้าง ก็แน่ละ มนุษย์ที่ไหนจะมาชินชากับภาพเลวร้ายลอบๆตัวได้ เช่นพวกการเอามนุษย์ไว้ในกรงแล้วเอาแซ่ฟาดจนเลือดไหล เขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเผ่าพันธุ์ของเขาเป็นพวก ชอบเห็นความทรมาน
“ที่นี้มัน....”
“อย่าบ่นเด็ดขาดเจ้าสวะ”ร่างเล็กแสร้งพูดเมื่อแวมไพร์สองตัวเดินผ่านไป
“ห๊า??”
“พวกเราเป็นสัตว์ชั้นสูง ที่หูดีมาก ถึงแกจะพยายามนินทาฉันเบาๆฉันก็จะได้ยิน เจ้าคนไร้ค่า”ฮยอกแจพยายามบอกเป็นนัยๆ นั่นทำให้ฮันกยองพอจะเข้าใจขึ้นมา
“ข้าช่างเป็นสัตว์ที่โง่เขล่าของท่าน”ร่างสูงพูด แล้วพยายามหันหน้าหนี เมื่อเขาเห็นถังใส่เลือดขนาดใหญ่ที่วางอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะเครื่องดื่ม
ฮยอกแจถอนหายใจนิดๆ เพราะอย่างน้อยๆฮันกยองก็พอจะเข้าใจบ้างว่าพวกเขาอยู่ในที่อันตรายยังไง ร่างสูงเลยเลือกที่จะเดินก้มหน้าก้มตาไม่มอง ไม่ฟัง ไม่พูดอะไรเลย นั่นทำให้เขาใจชื่นขึ้นมาบ้าง เพราะร่างสูงทำเหมือนถูกเขาสะกดจิต ซึ่งนั่นก็ดี
ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่บาร์เครื่องดื่มขนาดใหญ่ ซึ่งมีแวมไพร์เป็นบาร์เทนเดอร์อยู่2-3คน ฮยอกแจมองดูรอบๆที่เขาไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว ร่างเล็กเหลือบมองแวมไพร์สาวที่ตอนนี้เธอกำลังยืนมองร่างสูงอย่างกระหายอยู่ ซึ่งร่างเล็กก็จัดการด้วยการส่งเสียงขู่ออกไปดังๆ ทำให้เจ้าหล่อนต้องเดินออกไปจากตรงนั่น
“ไง..จะรับอะไรดี”บาร์เทนเดอร์ถามขึ้น
“ขอมาตินนีแห้ง..”ร่างเล็กบอก พลางมองดูรอบ หลังจากนั่นไม่นานบาร์เทนเดอร์ก็เอาของที่เขาสั่งมาให้
“นานแล้วที่ไม่เจอนายน่ะ”บาร์เทนเดอร์บอก
“ฉันจำได้ว่านายอยู่ที่สเปนนิ ใช่ไหม?”
“นั่นเมื่อ40ปีกว่าๆแล้ว ฉันย้ายมาเกาหลีเมื่อ10ปีก่อน”เขาบอก “สัตว์เลี้ยงนายกลิ่นแปลกๆน่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก”ฮยอกแจบอก แต่บาร์เทนเดอร์ผมดำก็ยังคงจ้องฮันกยองอยู่อย่างสงสัย
“นายเคยได้ยินพวกแวมไพร์ฮันเตอร์ไหม ได้ยินว่าเราถูกฆ่าไป4คนแล้ว”บาร์เทนเดอร์พูดต่อ “เรย์ม่อนกำชับให้ฉันกระจายข่าวเรื่องนี่ เพราะไอ้เจ้าพวกงี่เง่าบ้านั่นแท้ๆ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพวกมันจะต้องมีภูมิต้านทาน”
“งั้นหรือ...”
“แต่ถ้าเป็นแวมไพร์ชั้นสูงก็พอจะสู้ได้บ้างและ พักนี้เรย์ม่อนก็ออกล่าเจ้าพวกนั่นอยู่”
“ฉันจะระวังตัว ขอบใจ...ขอข้อมูลที่พักหน่อยสิ..”ร่างเล็กว่า
“ย้ายที่อยู่หรือ?”
“ก็ไม่เชิง เบื่อที่เก่า” ร่างเล็กว่า “ขอแถวๆมหาลัยXXน่ะ” ร่างเล็กว่า
“ช่วงนี้มีคนย้ายทีบ่อยน่ะ แต่ส่วนใหญ่จะย้ายออกไปจากเกาหลี เพราะพวกฮันเตอร์บ้านั่นและ”บาร์เทนเดอร์บอกพลางเขียนที่อยู่ใส่โน้ตให้เขา
“ไปลองดูว่าชอบหรือเปล่า...คนเก่ามันพึ่งย้ายออก รู้สึกเหมือนจะย้ายไปรัสเซีย”บาร์เทนเดอร์ยื่นที่อยู่ให้เขา ร่างเล็กรับมันมาดูก่อนที่จะเอ่ยขอบคุณนิดๆ
*****************************************************
อร๊ายยยยยย
ความคิดเห็น