คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : My Vampire 12
“อ๊วกกกกกกกกกก....” ร่างเล็กหันไปมองดูคนข้างๆแล้วถอนหายใจออกมายาวเหยียด พลางเอื่อมมือไปลูบแผ่นหลังกว้างอย่างเก้ๆกังๆ หลังจากเขาพาร่างสูงออกมาไกลจากที่ๆมนุษย์ส่วนใหญ่เรียกว่าผับของพวกแวมไพร์ จริงๆแล้วไม่มีมนุษย์คนไหนกล้าเข้าไปหรอก มันตั้งอยู่ไกลจากที่ๆคนพลุกพลานและที่สำคัญคือมันเป็นผับของ เรย์ม่อน ซึ่งเป็นชายที่มีบทบาทสำคัญคนหนึ่งในตลาดมืดของพวกมนุษย์ เพราะงั้นแม้แต่ตำรวจระดับสูงยังไม่กล้าเลย
“พระเจ้า....ไม่อยากจะเชื่อเลย นายเห็นนั่นไหม ฉันมันใจล้านเปอร์เซนว่านั่นมัน แขน...”ร่างสูงพยายามพูดอย่างไม่ได้ศัพท์เมื่อนึกถึงสภาพรอบๆร้านที่พอสังเกตดีๆแล้ว มันแทบจะเป็นชิ้นส่วนของมนุษย์อยู่ทุกที
“ใจเย็นๆ...เจ้าไก่อ่อนเอ่ย”ฮยอกแจพูดเซงๆเมื่อฮันกยองหันไปอ้วกอีกรอบ
“ไม่อยากเชื่อ...ไม่อยากเชื่อๆๆๆ ทำไมเจ้าพวกนั่นถึงได้อยู่กับ..” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาพูดแล้วก็ต้องเอามือปิดปากตัวเองไว้อีกรอบ
“เห้อ...มนุษย์”ฮยอกแจบอกอย่างเซงๆ
“เห้อ มนุษย์?????? มนุษย์งั้นหรือ?????? นายไม่ใช่หรือไง”ร่างสูงร้องเสียงหลง
“ก็ฉันไม่ใช่นิหว่า!!! รีบๆทำธุระให้เสร็จซักทีเถอะ จะได้ไปดูบ้าน”
“นายอย่าพูดเหมือนมันไม่เกี่ยวสิ นายไม่เห็นไอ้ถังใบใหญ่ที่ใส่เลือด...”ฮันกยองพูดได้แค่นั่นก่อนจะก้มลงไปเหมือนเดิม
“แล้วยังมีกรงนั่น...”
“นายช่วยเลิกคิดถึงมันได้ไหม!!!! เลิกพูด เลิกคิด !!!! อวกออกไปอย่างเดียว!!!”
เวลาผ่านไปพักหนึ่ง ร่างสูงก็มานั่งอย่างหมดสภาพอยู่ตรงม้านั่งเดียวกับฮยอกแจ โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรเลย ฮันกยองเองก็ยังอดอึ้งกับสภาพที่เห็นไม่ได้ และเขาไม่อยากเชื่อจริงๆว่าคนตัวเล็กๆข้างๆจะอาศัยอยู่ในโลกแบบนั่น
“ฉันขอถามเรื่องที่ค้างคาใจได้ไหม..”
“ถ้ารับไหวก็เอา...ถามมา”
“เรย์ม่อนนั่นใคร นายดูจะเกรงใจเจ้านั่นมากเลย แถมมันยังเรียกนายว่า ปีเตอร์สัน?” ร่างเล็กหันไปหาคนข้างๆอย่างเบื่อๆแล้วหันกลับมา
“เรย์ม่อน เป็นเจ้าของผับ แก่กว่าฉันประมาน2เท่า ก็เป็นคนใหญ่คนโตที่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็อย่ามีเรื่องจะดีกว่า ส่วนชื่อปีเตอร์สันนั่นเป็นชื่อที่ฉันใช้ช่วงประมาน60ปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ฉันใช้ชื่อว่า ลี ฮยอกแจเพราะย้ายมาอยู่เกาหลี”
“นายอายุเท่าไรกันแน่????” ร่างสูงจ้องใบหน้าหวานอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตา
“ปีนี้ก็213ไม่ใช่สิ 214ประมานเนี่ย จำไม่ค่อยได้”ฮยอกแจถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะหันมามองร่างสูงเมื่อพบว่ากำลังโดนจ้อง
“อะไร??”
“200????? นาย...นาย...”
“ก็เคยบอกไปแล้วไงว่าฉันแก่กว่านาย”
“ใช่เคยบอก แต่ไม่คิดว่าจะแก่กว่าเยอะขนาดนี้...”ฮันกยองบอกอึ่งๆก่อนจะหันกลับมานั่งมองถนนตามเดิม
“คิดว่าแก่กว่ากี่ปีล่ะ”
“จริงๆแล้วฉันไม่รังเกียจคนที่แก่กว่าน่ะ..”ร่างสูงบอก
“หมายถึงอะไรที่ว่า ไม่รังเกียจคนที่แก่กว่า ห๊ะ?”ฮยอกแจหันมามองใบหน้าคม
“ก็เออ....ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั่น”ฮันกยองบอก ก่อนจะกระแอมไออย่างอายๆ
“นายดูต่างจากพวกนั่นมาก นายดู...ไม่เหมือน”ร่างสูงเปลื่ยนเรื่อง
“แน่นอน วิธีสังเกตง่ายๆ คือสีตาของพวกเรา...” ร่างเล็กบอก แล้วจับใบหน้าคมให้หันมามอง
“ใช่...ฉันว่าตานายดู น่าหลงใหล น่ามองมากกว่า”
“ขอบใจฉัน...นายกำลังพยายามจะพูดประชดหรืออะไร?”ร่างเล็กมองคนตรงหน้าอย่างจับผิด
“แค่บอกเฉยๆ...”ฮันกยองว่า “แค่นั่นจริงๆ ..พูดต่อสิ”
“...แวมไพร์ทุกคน จะมีสีตาพื้นฐานคือสีแดง...อยู่ที่ว่าจะแดงมากแดงน้อย ยิ่งสีเข้มจนใกล้จะเป็นสีดำมากเท่าไรก็คือพวกที่...ไม่ค่อยได้ฆ่าใคร การดูดเลือดของแวมไพร์มันจะเป็นอะไรที่อันตรายต่อพวกมนุษย์น่ะ และแวมไพร์บางส่วน จะไม่ค่อยสนใจในเรื่องนี้ เช่นเรย์ม่อน เจ้านั่นจะชอบดูดเลือดมนุษย์จนตาย ทำให้พลังในการพลางสีตาลดลง ฉันเดาว่าเจ้านั่นคงไม่รู้จักวิธีพลางสีตาแล้วล่ะ..”ฮยอกแจบอก ทำให้ฮันกยองนึกถึงดวงตาสีแดงสดที่แทบจะเรืองแสงในความมืดของเรย์ม่อน
“ไอ้คำว่าไม่ค่อยได้ฆ่าใครนี่รวมถึง..”ร่างสูงจ้องคนตรงหน้าอย่างตื่นๆ
“2คน..”
“!!!!”
“อย่าทำหน้าแบบนั่นได้ไหม เรื่องมันเกิดมานานแล้ว ตอนเป็นแวมไพร์แรกๆฉันยังควบคุมพลังไม่ได้..”
“แล้ว...จริงหรือเปล่าที่เรื่องที่เรย์ม่อนบอกว่า นายคิดจะกลับเป็นมนุษย์..”
“....”
“ฮยอกแจ..”
“...นี่มันเกือบจะตี2แล้ว นายควรจะกลับไปนอนพัก ส่วนฉันก็จะกลับบ้าน”ฮยอกแจบอกแล้วลุกขึ้น ก่อนจะเดินกลับไปอีกทาง
“เดียวสิฉันยัง..”ฮันกยองพยายามลุกตามไป แต่เขาก็ต้องหยุดกึกเมื่อร่างเล็กที่เหมือนกับจะโพลมาอย่างปฏิหารกำลังใช้มือเล็กๆกำรอบคอเขาอยู่
ปึก!!!
“..ฟังให้ดี ถึงฉันจะช่วยนาย คุยเล่นกับนาย แต่มันไม่ได้หมายความว่านายสามารถก้าวกายชีวิตของฉันได้ ฉันอยู่มาก่อนนายหลายร้อยปี ฉันรู้ว่าพวกมนุษย์เป็นยังไง อยากรู้อยากเห็นเรื่องของพวกเรา แล้วสุดท้ายก็ตายไม่รู้ตัวกันทุกคน”ฮยอกแจขู่เสียงแข็ง ร่างสูงกลืนน้ำลายเฮือกพลางมองดวงตาสีแดงเข้มอย่างคิดวิเคราะห์ แล้วรีบพยักหน้าเข้าใจทันที ตาคมมองดวงตากลมโตที่น่าหลงไหลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเกือบดำ
“กลับบ้านไปซ่ะ...”ร่างเล็กพูด แล้วหันหนังเดินจากไป
เช้าวันต่อมา ฮันกยองเองแทบจะไม่ได้นอนเลย เพราะภาพการพจนภัยเมื่อคืนยังตามหลอกหล่อนเขาอยู่จนเขาเองก็นอนไม่หลับ เช้านี่เขาเลยออกอากาศขอบตาดำจนน่ากลัว เป็นเหตุให้เพื่อนรักทั้ง2คนมานั่งสอบสวนเขาแต่เช้าว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือไม่
“..หน้าตาแบบนี้ เกินกว่าอ่านหนังสือหรือเปล่าเนี่ย?”คิบอมถาม พลางมองหน้าเพื่อนรักของตัวเองที่ดู..แย่
“ได้นอนหรือเปล่า..”ซีวอนถามอีก
“ฉันคิดมากเรื่องหอพัก ไม่มีอะไรหรอก”ร่างสูงบอก
“หอทำไม? จะย้ายหรือ?”ซีวอนถามอีก
“มาอยู่กับฉันก็ได้”คิบอมว่า เพราะบ้านของเขาเองก็ใหญ่อยู่เหมือนกัน
“คุณลุงเจ้าของหอจะรื้อหอนะสิ ฉันก็เลยต้องหาที่อยู่ใหม่”ร่างสูงบอก “ตอนนี้ก็ดูๆไว้บ้างแล้ว แต่ยังไม่แน่ใจเลย”
“มีไรให้พวกกูช่วยก็บอกเว้ยย แล้วน้องคนนั่นอ่ะ เพื่อนมึงที่มาจากบ้านนอกอ่ะ ไปไหนแล้ว?”ซีวอนบอก
“หืม..”
“เอ่อ ใช่! ที่ชื่อฮยอกแจอะไรนั่นอ่ะ ทำไมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามึงมีเพื่อนมาอยู่ด้วย”
“เอ่อ...จริงๆแล้ว แค่บังเอิญเจอกัน ไม่ได้สนิทอะไรเป็นพิเศษหรอก”ร่างสูงบอกแล้วดื่มกาแฟร้อน เพื่อหลบใบหน้าจับผิดของเพื่อนๆ
“ไม่ได้เจอกันแล้วสิ”คิบอมบอก
“ก็...”
“นี่พวกนายยยยยย มาอู้งานกันอีกแล้วน่ะ”เสียงวี้ดของลีทึกดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงที่ที่ว่างข้างๆฮันกยอง
“หวัดดีครับ”ซีวอนทักขึ้นยิ้มๆ
“พี่ดูเหนื่อยๆ เป็นไรอ่ะ”คิบอมบอก
“ก็เมื่อคืนฉันนั่งคิดตารางซ้อมทั้งคืนเลยสิ ว่าจะคัดตัวสำรองเป็นตัวจริงด้วย”ลีทึกบอก
“แบบนี้ก็ดีสิพี่ ปี2จะได้มีโอกาส ถ้าได้เป็นตัวจริงน่ะ อย่างเท่ห์อ่ะ”ซีวอนบอก
“แกไม่ได้เป็นหรอก เก่งสู้ฉันยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”คิบอมบอก
“พวกนายน่ะ สู้ฮันกยองไม่ได้ซักคน”ลีทึกบอก
“อะไรอ่ะ...”ซีวอนโวยวายนิดๆทำให้ร่างสูงขำออกมา
“ซักวันพวกนายก็คงจะสู้ฉันได้เองนั่นและ”ฮันกยองบอกพลางยิ้มนิดๆ ทำให้คิบอมและซีวอนค้อนใส่ร่างสูงนิดๆ
ฮันกยองยืนรอรถบัสหลังจากที่เขาซ้อมกีฬาเสร็จแล้ว ร่างสูงมองดูเวลานี่ก็เกือบจะ6โมงแล้ว พระอาทิตย์ก็กำลังจะตกดิน วันนี้ร่างเล็กจะมาหาเขาไหมน่ะ หลังจากเรื่องเมื่อคืนนี้บางทีเขาอาจจะทำให้ฮยอกแจโกรธก็ได้ ร่างสูงนึกโทษตัวเองว่าไม่น่าพูดอะไรไม่เข้าท่าออกไปเลย
แต่มันก็เพราะความอยากรู้เขาจะทำอะไรได้ล่ะ เขาอยากรู้เรื่องของคนๆนั่น อยากรู้จักมากกว่านี้ อยากคุยด้วยมากกว่านี้ ฮยอกแจเองแม้จะแสดงออกมาชัดเจนว่าไม่ต้องการให้เขายุ่งเรื่องส่วนตัว แค่นี้เขาก็คิดว่าตัวเองนะรู้มากเกินไปแล้ว คงเป็นธรรมดาและที่ฮยอกแจจะโกรธ
ความคิดเห็น