คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ผู้ชายปากร้ายที่ตบปากด้วยปาก 120%
จีมินรู้สึกตัวเมื่อถูกแสงแดดจากทางหน้าต่างแยงตา มือบางจึงขยี้ตาเบาๆก่อนจะค่อยๆลืมตา ปรับแสงให้เข้าที่
"มานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
เมื่อคืนจำได้ว่ายังนอนที่โซฟาอยู่เลย"
เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆพลันมองซ้ายมองขวา แต่กลับเจอแต่ความว่างเปล่า
ไร้ร่างสูงของชายหนุ่ม
"จำไม่ได้รึไง"
"โอ๊ะ! ตกใจหมด"
หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็ปรากฎตัวอยู่ข้างเตียงประมาณ70เมตร ในมือถือแก้วน้ำในขณะที่สายตายังจับจ้องมาที่เธอ
"ขวัญอ่อนจริงนะ"
"ก็คุณมาไม่ให้สุ้มให้เสียงนี่คะ เป็นใครๆก็ตกใจ"
"พูดมากอย่างนี้ หายป่วยแล้วสินะ"
"ป่วย? ฉันเหรอคะ?" ยุนกิพยักหน้าตอบ เธอจึงยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากของตัวเองซึ่งยังอุ่นๆอยู่
แถมตอนตื่นนอนก็มีอาการปวดหัวอยู่นิดหน่อย
"แล้วฉันมานอนที่เตียงได้ยังไงคะ"
"เธอละเมอเดินมานอนเอง แถมยังจะจับฉันปล้ำด้วย!
รู้มั้ยฉันเกือบเสียตัวให้เธอแล้ว" ชายหนุ่มโกหกคำโตออกไปอย่างไม่มีพิรุธ
ไม่ว่าจะสีหน้าท่าทาง รับรองว่าเธอจับผิดเขาไม่ได้อยู่แล้ว
"บ้าน่า! ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกค่ะ"
"รู้ได้ยังไง!? เธอจำได้เหรอ?"
"ไม่ได้ค่ะ" ตอบก่อนจะก้มหน้า
"........"
"แล้วถ้าฉันนอนที่เตียงคุณนอนที่ไหนล่ะคะ"
เขาอ้ำอึ้งนิดหน่อยเมื่อเธอถามขึ้นมากะทันหันก่อนจะตอบกลับเสียงดัง
"โซฟา! ฉันนอนที่โซฟา!
เมื่อคืนเธอไข้ขึ้นมากฉันก็เลยเสียสละที่นอนของตัวเองให้ผู้ป่วยใกล้ตายอย่างเธอไป"
ที่เขาตอบไม่เป็นความจริงเลยสักอย่าง
สิ่งที่เขาพูดกับความเป็นจริงสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง ก่อนร่างสูงจะเดินไปยังหน้ากระจกเพื่อจัดการผมเพ้าของตัวเองหลังจากอาบน้ำเสร็จ
"ขอบคุณนะคะ:)" กล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
แค่มองแว็บเดียวก็รู้ได้ทันทีว่ารอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความจริงใจและไม่เสแสร้ง
"อืมๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวตกเครื่อง" จีมินพยักหน้าก่อนจะลุกออกจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำซึ่งมีสายตาของชายหนุ่มมองตามไปผ่านกระจก....
สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลี เวลา 13.30น.
ทั้งคู่เดินทางมาถึงประเทศเกาหลีในช่วงบ่ายของวัน ตลอดการเดินทาง
ชายหนุ่มเอาแต่คลายกล้ามเนื้อด้วยการยกแขนบ้างหมุนแขนบ้าง คอบ้าง พอเธอถาม
เขาก็บอกว่าเมื่อคืนนอนผิดท่า
ทั้งที่ความเป็นจริงเขาเมื่อยเพราะให้เธอนอนกอดท่าเดียวนั้นทั้งคืนต่างหาก
"คุณดูเหนื่อยมากกว่าทุกวันเลยนะคะ โอเครึเปล่า?" ถามในขณะลากกระเป๋าตามเขาออกมาจากตัวอาคารก่อนจะขึ้นรถ
"ฉันคิดว่าฉันไม่โอเค เอางี้
เธอกลับไปพักผ่อนฉันเองก็จะพักผ่อนเหมือนกัน ช่วงนี้ไม่ต้องรับงานอะไรทั้งนั้นเพราะพวกฉันกำลังเก็บตัวเตรียมตัวคัมแบ็คกันอยู่
แต่ที่ฉันให้เธอไปพักก็คือไปพักจริงๆนะ ไม่ใช่ไปที่อื่น"
ที่เขาพูดต้องการจะสื่อถึงคราวที่แล้วนั่นอีกแน่ๆ
ตอนที่เธอไปหาพ่อแม่ของเขาในวันหยุดพักผ่อนแบบนี้
"ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกค่ะ วันนี้ฉันจะอยู่ที่บ้านจะไม่ออกไปไหนเลย"
"ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดแล้วกัน" แน่นอนอยู่แล้วสิ
อุตส่าห์เขาให้เธอหยุดหนึ่งวันเต็มๆแบบนี้เธอก็ต้องนอนพักผ่อนอยู่บ้านอยู่แล้ว
ไม่ออกไปไหนให้เหนื่อยหรอก อีกอย่างอาการป่วยก็ยังไม่หายสนิทดีด้วย
พอถึงบ้าน ร่างอวบก็รีบตรงดิ่งเข้าห้องนอนทันทีที่ทักทายพ่อแม่เสร็จ
ยังไม่ทันที่จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
หญิงสาวก็เอนกายนอนแผ่หราอยู่บนเตียงด้วยสภาพนั้นเลย
"จีมินอ่า! มีเพื่อนมาหา!" แต่ไม่ทันที่เปลือกตาจะปิด
เสียงของผู้เป็นมารดาก็ดังขึ้นและดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆเมื่อไม่มีเสียงตอบรับกลับ
"จีมินอ่า! แม่บอกว่ามีเพื่อนมาหา ลงไปหาเพื่อนสิ"
"ใครเหรอคะ?" พูดในขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียง
"คิมยูคยอมน่ะ เห็นบ่นว่าไม่เจอจีมินนานแล้ว"
พอได้ยินชื่อว่าเป็นใคร
ร่างอวบก็กระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงนุ่มทันทีก่อนจะเผยรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจ
ตั้งแต่ปิดเทอมมาก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ติดต่อทางโทรศัพท์เธอก็ไม่มีเวลาพอให้เขา
"ยูคยอมอ่า!~ คิดถึ๊งคิดถึง~!"
ทันทีที่เห็นร่างสูงของเพื่อนสนิท เธอก็ถลาเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
ก่อนจะยู่จมูกเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ตอบรับเธอเหมือนอย่างเคย
"ถ้าฉันไม่มาหาเธอถึงที่บ้าน เธอก็คงจะไม่คิดถึงฉันเลยสินะ"
"โธ่...ฉันคิดถึงนายเสมอนะ แค่ยังไม่มีเวลาเท่านั้นเอง"
"แหม หาคิวยากจังเลยนะ
ฉันชวนเธอไปกินไอติมตั้งแต่ชาติที่แล้วแล้ว ป่านนี้เธอยังไม่ตอบตกลงเลย -.-"
จริงด้วย พอเขาพูดถึงเรื่องนี้
เธอก็เพิ่งจะนึกออกว่าเขาชวนกินไอติมตั้งแต่ตอนที่เธออยู่เชจูแต่เพราะตอนนั้นไม่มีเวลา
เธอเลยเป็นฝ่ายจะนัดเขาเองแต่สุดท้ายก็ลืม....
"ฉันขอโทษ พอดีลืมน่ะ แหะ^^" ยิ้มแห้งๆ
"แล้วที่ฉันมาวันนี้เพราะฉันจะชวนเธอไปกินไอติมตามที่นัดไว้ตอนนั้น...อย่าบอกว่าไม่มีเวลา
เพราะไม่เช่นนั้นฉันโกรธจริงๆด้วย!"
"ย่ะ! ไปก็ได้ เดี๋ยวไปหยิบกระเป๋าแป็บนะ"
"เร็วๆเลย" เขารีบปัดมือไล่ให้เธอรีบๆไป
โดยยังมีเขามองตามแผ่นหลังนั้นจนเธอลับสายตา
ก่อนที่รอยยิ้มแสดงความดีใจจะปรากฎขึ้นบนใบหน้าหล่อใส
หวังว่าการตัดสินใจชวนเธอออกไปในครั้งนี้เธอจะประทับใจนะ...
ร้านไอศกรีม....
"ว่าแต่....ที่เธอไม่ว่าง เธอทำอะไร?" ยูคยอมยิงคำถามแรกที่ตัวเองสงสัยมานาน
และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวอ้ำอึ้งเขาก็ยิ่งอยากรู้
"นายก็รู้ว่าฉันทำงานพาร์ทไทม์อยู่
ช่วงนี้ฉันเก็บเงินไว้เปย์โอปป้าอยู่ไง"
จีมินโกหกออกไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ ถ้าเธอบอกเรื่องเธอเป็นผู้จัดการให้ยุนกิ
ยูคยอมต้องไม่ยอมเป็นแน่
ถึงเขาจะรู้ว่าเพื่อนสาวชอบศิลปินคนนี้มากขนาดไหนแต่ถ้าทุกอย่างมันกลับตาลปัตร
เพื่อนเขาจะแย่ เธอรู้นิสัยเพื่อนชายคนนี้ดียิ่งกว่าใคร
"แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็น่าจะหาเวลาให้ฉันบ้าง
ฉันก็เพื่อนเธอนะ"
"ไม่เอาน่า~ ตอนนี้ฉันก็มีเวลาให้นายแล้วไง
ให้ทั้งวันยังได้เลยนะ"
"พูดแล้วนะเว้ย ห้ามคืนคำ!"
"ย่ะ!" จีมินกระแทกเสียงอย่างประชด
ก่อนจะตักไอศกรีมรสช็อกโกแลตคำโตเข้าปากนั่งเมาท์กับยูคยอมอย่างสนุกปากเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมง
เนื่องด้วยไม่ได้เจอกันนานเลยมีเรื่องให้คุยเยอะแยะตามประสา ส่วนมากเรื่องที่คุยก็เป็นเรื่องโอปป้าและคงหนีไม่พ้นเรื่องหัวใจของยูคยอม
"แล้วเธอยอมรับนายเป็นแฟนยัง"
"ยัง....เธอหยิ่ง โอ๊ย! ตีฉันทำไมเนี่ย!"
"ถ้าเกิดเธอมาได้ยินนายพูดแบบนี้เข้า
เธอคงจะรับนายเป็นแฟนอยู่หรอกนะ ถ้านายชอบเธอจริงนายไม่ควรพูดจาแบบนี้"
"ก็มันจริงนี่...ฉันตามจีบเธอมาจะเป็นปีแล้วนะ
แต่ยังไม่ยอมรับฉันสักที"
"ถ้าผู้หญิงเขาไม่ชอบ
เขาคงไม่ทนให้นายตามตื๊อตามจีบตามไปรับไปส่งตั้งเป็นปีหรอก
ฉันว่าการกระทำของเธอบอกสถานะชัดเจนแล้วนะ"
"แสดงว่าเธอก็ชอบฉันเหมือนกันเหรอ?" จีมินพยักหน้ายืนยันเป็นคำตอบให้เพื่อนชาย
ก่อนรอยยิ้มกว้างจะเฉิดฉายอยู่บนใบหน้าหล่อใสนั้นอีกครั้ง
แต่เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเขาจึงละสายตาจากสิ่งที่ทำอยู่เมื่อครู่ลุกออกไปรับโทรศัพท์....
"ครับฮยอง....อยู่ร้านไอศกรีมครับ
จีมินก็อยู่ที่นี่ด้วย....โอเคครับแล้วเจอกัน" ยูคยอมยิ้มน้อยๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปนั่งคุยกับจีมินตามเดิม
ผ่านไปยี่สิบนาทีก็มีร่างสูงของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย
ดวงตากลมโตนั้นก็เบิกกว้างขึ้นทันทีก่อนจะหันไปถามยูคยอมด้วยสายตาว่าเขามาได้อย่างไร
"สวัสดีจีมินอ่า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
"สวัสดีค่ะพี่จูฮอน" หญิงสาวกล่าวสวัสดีกลับก่อนจะลุกยืนขึ้นเพื่อต้อนรับเขาอย่างมีมารยาท
"สบายดีมั้ยเรา?"
"สบายดีค่ะ แต่ทำงานก็เหนื่อยนิดหน่อย พี่ล่ะคะ?"
"สบายดีครับ:)"
"เอ่อ พี่รอจีมินก่อนนะคะ ขอคุยกับยูคยอมแป็บนึง
เดี๋ยวมาค่ะ"
หญิงสาวบอกกับเขาก่อนจะหันไปบอกเพื่อนตัวดีทางสายตาว่าให้ตามเธอออกไปด้านนอก
"พี่จูฮอนมาได้ยังไง?"
"ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ เขาอาจจะบังเอิญมาเจอเราก็ได้"
"ไม่มีทางอ่ะ โลกไม่ได้กลมขนาดนั้นนะ"
"พรหมลิขิตอาจจะนำพาก็ได้ ไม่เคยเห็นในละครเหรอ
มีเยอะแยะไป"
"ยูคยอมอ่า นายเป็นคนนัดให้พี่เขามาที่นี่ใช่มั้ย?"
"ใช่....ฉันเอง...แต่ที่ฉันทำก็เพราะอยากเห็นเธอสมหวังในความรักนะ"
"นายถามฉันรึยัง?"
"ทำไมล่ะ? เธอเอง
ก็ชอบฮยองเขามาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบเขาแล้ว
ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...."
มือบางรีบปิดปากตัวเองไว้อย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่าตัวเองเกือบเผลอพูดออกไป
และเมื่อนึกถึงเขาคนนั้น พลันใบหน้าก็แดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
"ใคร? เธอชอบใคร?"
"เอ่อ....."
"ว่ายังไง" ยูคยอมเร่ง
"ยุนกิโอปป้า แทฮยองโอปป้า แจ็คสันโอปป้า ชานยอลโอปป้า
บลาๆๆๆ"
"พอ! พอ! ถ้าเกิดให้เธอพูดวันนี้คงพูดไม่หมด
แล้วที่เธอบอกว่าเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้วก็คือโอปป้าพวกนี้เหรอ"
"ก็ใช่ไง
ตั้งแต่นายเป็นเพื่อนฉันมานายเคยเห็นฉันอยากมีแฟนกับเขามั้ยล่ะ"
"ไม่เคย...."
เธอกับยูคยอมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมจนถึงปัจจุบัน
แต่ก็ไม่เคยเห็นเพื่อนบ่นว่าอยากมีแฟนสักทีตั้งแต่ชื่นชอบดารานักร้องพวกนั้น
เธออยู่ได้โดยไม่ต้องโหยหาความรัก เพราะโอปป้าทั้งหลายคือความสุขของเธออยู่แล้ว
ถึงแม้เข้ามหา'ลัยมาจะแอบชอบรุ่นพี่บ้างแต่ก็ใช่ว่าเธออยากได้เขามาเป็นแฟนสักหน่อย
ส่วนจูฮอนก็เป็นรุ่นพี่อีกคนที่เธอแอบปลื้มมานานและมีเพียงคนเดียวที่รู้ก็คือยูคยอม
"ฉันบอกนายเลยนะ ฉันน่ะ...ยังไม่อยากมีแฟน"
"ฉันขอโทษ....ฉันไม่รู้"
"ไม่เป็นไรแต่นายทำยังก็ได้ให้พี่จูฮอนกลับไปกับนาย"
ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจเขานะแต่แค่ตอนนี้ความรู้สึกเธอมันเปลี่ยนไปแล้ว
"ไม่ได้หรอก...." เขาตอบเสียงค่อย
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?"
"อุตส่าห์เขาถ่อมามาหาเธอถึงนี่แล้ว เธอก็รักษาน้ำใจเขาไว้นิดนึงก็ยังดี
หรือไม่ก็นั่งไปสักพักแล้วเธอค่อยขอแยกตัวกลับก็ได้
ยังไงเขาก็เป็นรุ่นพี่เรา"
"ก็ได้ งั้นฉันไปหาเขาก่อนนะ"
จีมินบอกเพื่อนชายก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาร่างสูงของอดีตรุ่นพี่ที่แอบชอบซึ่งนั่งรอเธอมาสักพักแล้ว...
สวนสาธารณะ....
จูฮอนตัดสินใจพาจีมินมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
ตอนแรกเธอก็กะว่าจะขอตัวกลับเพราะมีธุระ
แต่ทว่าชายหนุ่มกลับมัดมือชกให้เธอมาที่นี่กับเขาด้วย
และแน่นอนว่าเธอหมดหนทางที่จะปฏิเสธ
"นานแล้วเนอะที่ไม่ได้มาเดินเล่นด้วยกัน"
เขาพูดขึ้นทำลายความเงียบ พลันนึกย้อนถึงอดีต เมื่อก่อนเธอกับเขาถือว่ามีความสัม
พันธ์ที่ดีในฐานะรุ่นพี่กับรุ่นน้อง
และตอนนี้ก็ยังคงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ดีอยู่เช่นเคย
"ค่ะ นานมากจริงๆ"
"ไว้ถ้าพี่ว่างจะมาชวนเดินเล่นบ่อยๆนะ"
"ค่ะ"
จีมินยิ้มไปตามมารยาทก่อนจะหันหน้าไปชมนกชมไม้และสถานที่รอบๆเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่เริ่มกะอักกะอ่วนขึ้นทุกที
"!" ร่างอวบสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆมือหนาก็เลื่อนมากุมมือเธอไว้หลวมๆ
ก่อนเขาจะกระชับแน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มจะขัดขืน
ก่อนใบหน้าคมใสจะหันมายิ้มให้อย่างจริงใจและมีความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน....
"จีมินว่า..."
"พี่ชอบเธอนะ"
ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ปฏิเสธเขาก็พูดตัดหน้าขึ้นมาเสียก่อน
และประโยคที่เขาพูดมันทำให้เธอแทบช็อค อ้าปากเหวออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"......."
"แล้วเธอล่ะ?รู้สึกเหมือนกันกับพี่รึเปล่า"
ยอมรับว่าแต่ก่อนก็รู้สึก แต่ ณ ตอนนี้ เวลานี้เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยสักนิด
นอกจากคำว่าพี่น้อง
"เอ่อ....จีมิน...อื้อ"
เสียงหวานค้านในลำคอเสียงดังเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็ประกบริมฝีปากลงมาอย่างไม่มีมารยาท
ก่อนเธอจะผลักเขาให้ออกห่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี
"พี่ไม่ควรทำกับฉันแบบนี้นะคะ! อีกอย่างที่นี่มันที่สาธารณะ
มันน่าอาย!"
"แต่เธอชอบพี่ไม่ใช่หรือไง พี่ชอบเธอเธอชอบพี่
คนสองคนชอบกันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย"
"ฉันยังไม่ได้บอกสักคำเลยนะคะว่าฉันชอบพี่
ใครเป็นคนบอกคะ"
"ยูคยอม..."
"ใช่ค่ะ แต่ก่อนฉันเคยชอบพี่ แต่ตอนนี้
เวลาเปลี่ยนคนมันก็เปลี่ยนค่ะ อีกอย่างฉันไม่ชอบคนฉวยโอกาสที่ทำอะไรประเจิด
ประเจ้อเหมือนเมื่อกี้ ขอโทษนะคะที่รักษาน้ำใจพี่ไม่ได้"
จีมินพูดความในใจออกไปโดยไม่มีอ้อมค้อม โค้งหัวขอโทษและบอกลาเขาครั้งหนึ่ง
ก่อนจะลิ่วๆเดินออกไปให้ห่างจากชายหนุ่ม.... แน่นอนว่าถ้าเลือกได้
เธอไม่อยากตัดจบปัญหาแบบนี้ แต่ในเมื่อเขาไม่ให้เกียรติเธอ เธอก็คงไม่มีทางเลือก
@บ้านพัก 20.00น.
หลังจากที่แยกจากจูฮอนมา
จีมินก็กลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมตัวทำงานในวันพรุ่งนี้
ในขณะที่กำลังถอดเสื้อผ้ากำลังจะอาบน้ำ
บังเอิญสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงของยุนกิผ่านกระจกเงาเข้าพอดี
"คุณ! เข้ามาได้ยังไงคะ!?" ว่าพร้อมกับรีบเอาเสื้อคลุมมาบังกาย
"ทำไม!? ฉันเข้ามาไม่ได้รึไง!
ทีเธอยังพาคนอื่นเข้ามาได้เลย!"
"คนอื่น? พูดเรื่องอะไรของคุณ
ฉันไม่เคยพาใครเข้ามาเลยนะคะ คุณเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า"
"อย่ามาตีหน้าซื่อใส่ฉันนะ! ฉันไม่ชอบคนตอแหลหน้าใส
ที่พอต่อหน้าก็เป็นอีกแบบนึง พอลับหลังก็เป็นอีกแบบนึง!"
ร่างสูงตอบกลับเสียงดังก่อนจะขยับกายแกร่งเข้ามาใกล้มากกว่าเก่า
"ชักจะไปกันใหญ่แล้วค่ะ! ฉันไม่ได้เป็นแบบที่คุณพูด"
"ถ้าให้ฉันเชื่อเธอนะ
สู้ฉันไปเชื่อคนบ้าคนเมายังดีสะกว่า!"
จีมินขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่พอใจกับประโยคที่สาดออกมาจากปากชายหนุ่มโดยไม่มียั้ง
"ถ้าคุณจะด่าฉัน ก็ด่ามาตรงๆเถอะค่ะ อย่ามาอ้อมค้อม
มันเสียเวลา!"
"เออ! เธอพูดเองนะ!"
"ค่ะ!!" จีมินตอบกลับด้วยอารมณ์เช่นกัน
"เมื่อตอนเย็นเธอไปไหนมา!?"
"ฉันอยู่บ้านค่ะ ไม่ได้ไปไหน"
"แน่ใจ?" หญิงสาวพยักหน้า
"คิดว่าฉันจะเชื่อเธอเหรอห๊ะ!!"
มือหนาจับเข้าที่ไหล่มนทั้งสองข้างก่อนจะออกแรงบีบขึ้นเรื่อยๆ
"ฉันเจ็บนะคะ! ปล่อยได้แล้ว!"
ยิ่งเธอขัดขืนเขาก็ยิ่งได้ใจ และยังออกแรงบีบจนสุดกำลัง
ไม่ได้สนใจคนตรงหน้าว่ามีปฏิกิริยาตอบรับเช่นไร
"คงสนุกกับมันมากสินะ ยืนจูบกันกลางที่สาธารณะแบบนั้น
คงอยากมากจนไม่อายผีสางเทวดา ไงล่ะ? เสร็จมันรึยัง!"
เพี๊ยะ!
มือบางตวัดเข้าที่ใบหน้าหล่อใสของยุนกิอย่างแรงจนหน้าหัน
เป็นครั้งแรกที่เธอทนไม่ไหวกับวาจาของเขาจนต้องใช้กำลัง เขาดูถูกเธอเกินไปแล้ว
เห็นเธอไม่มีศักดิ์ศรีขนาดนั้นเลยหรือไง?
"เธอตบฉันเหรอ!?"
"ใช่ค่ะ! แต่ที่ฉันทำก็เพราะอยากให้คุณหยุดดูถูกฉัน
หยุดด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำที่คั่วกับผู้ชาย
ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่!" จีมินตอกกลับเสียงสั่นเครือ
กลั้นน้ำตาเอาไว้จนตัวสั่น จนกระทั่งทนไม่ไหว
ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าชายหนุ่มที่ยืนมองมาที่เธอด้วยสายตาแข็งกร้าว
"เธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าฉัน!"
"ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรหรอกค่ะ
เพราะตั้งแต่ที่มาเป็นผู้จัดการให้คุณ ฉันก็แทบจะไม่ได้สิทธิ์อะไรอยู่แล้ว!"
"งั้นฉันก็ขอเอาคืนด้วยการตบคืนก็แล้วกัน
ถือสะว่าเราหายกัน!" พูดพลางเดินต้อนร่างอวบเข้ามุมห้อง จนแผ่นหลังของจีมินชิดกับผนัง
แน่นอนว่าการหาทางออกมันไม่ง่ายเลย
ในขณะที่มือบางพยายามดันแผงอกของอีกฝ่ายออกแต่เขากลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
ก่อนจะประกบปากบางอย่างรวด เร็ว บดจูบลงหนักๆอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
สอดลิ้นหนาเข้าไปสำรวจในโพลงปากเล็กอย่างเมามัน ในขณะที่มืออีกข้างก็ขยำหน้าอกอวบอิ่มอย่างมันมือ
แต่ที่แปลกกว่าทุกๆครั้งคือ
ครั้งนี้จีมินไม่ได้ขัดขืนหรือเรียกร้องอะไรเหมือนที่ผ่านๆมา
เธอปล่อยให้เขาทำจนหนำใจ ทำจนกว่าเขาจะพอ
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ตอบสนองเขา
ชายหนุ่มจึงแกล้งโดยการกัดริมฝีปากล่างของจีมินจนเลือดออก ภายในปากรับรู้ได้ถึงรสฝาดและกลิ่นคาวของเลือดได้เป็นอย่างดี
แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
กลับมีเพียงน้ำตาที่แสดงถึงความเจ็บปวดเพียงเท่านั้น
ยุนกิผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งทันทีที่เขารับรู้ได้ถึงหยดน้ำเปียกๆที่บังเอิญติดแก้มเขามา หญิงสาวเบือนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาของชายหนุ่ม เม้มริมฝีปากบางเข้าหากันเพื่อทุเลาความเจ็บปวด บริเวณปากของเธอเริ่มบวมและเริ่มแสบเนื่องจากแผลจากการกัดแถมยังมีเลือดไหลออกซิบๆ
"........"
"........"
เธอเองก็เงียบ เขาเองก็เงียบ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ
จีมินเอาแต่เบือนหน้าหนีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
ส่วนชายหนุ่มก็เอาแต่ยืนมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ได้บ่งบอกถึงความรู้สึกอะไร
"ต้องการอะไรจากฉันอีกมั้ยคะ?" เธอเอ่ยถามเขาเสียงสั่น
ซึ่งเขาก็รู้ว่าที่เธอถามเป็นแค่การประชด
".........."
"หรือคุณต้องการในสิ่งที่ผู้ชายทุกคนเขาต้องการกัน
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันจะสนองให้"
".........." เขายังเงียบ
"แค่คุณบอกมาคำเดียวว่าต้องการหรือไม่ต้องก...า...อื้อ~" ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ
ชายหนุ่มก็คว้าคอหญิงสาวเข้ามาจูบ แต่กลับเป็นจูบที่อ่อนโยนขึ้นจากตอนแรก
ก่อนเขาจะอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้นไปไว้บนโต๊ะกินข้าวในขณะที่ปากยังไม่ผละออกจากกัน
มือหนาลากเลื้อยไปทั่วแผ่นหลังจนหญิงสาวขนลุกวาบด้วยสัมผัสของชายหนุ่ม
มันเป็นสัมผัสที่หวือหวากว่าตอนแรกๆเสียอีก
"สัญญากับฉันว่าเธอจะไม่พูดแบบนี้กับใคร" เขาทวงคำสัญญาทันทีที่ถอนจูบออกจากปากบางที่บวมเจ่อด้วยฝีมือของเขา
"อือ" เธอตอบเสียงค่อย
"ตอบดังๆ!"
"ค่ะ ฉันสัญญา"
หญิงสาวตอบแบบเสียงดังฟังชัดแต่กิริยาท่าทางกลับแสดงออกถึงความไม่เต็มใจอยู่ในที
ซึ่งเขาก็ฉลาดพอที่จะดูมันออก
"มองหน้าฉัน"
เขาออกคำสั่งพลางลากนิ้วแกร่งไปตามพวงแก้มและริมฝีปากบางนั้นไปเรื่อยๆ พอเธอหันกลับมามองหน้าเขา
ชายหนุ่มก็กดจูบลงไปอีกรอบก่อนจะยิ้มนิดๆ
ซึ่งถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้เธอแบบนี้....
"ฉันขอออกคำสั่งว่าเธอต้องห้ามโกรธฉันและก็ห้ามทำให้ฉันโกรธ"
"อือ"
"ค่ะ! พูดว่าค่ะ!"
ยุนกิไม่พอใจที่อีกฝ่ายตอบเขาแบบไม่มีหางเสียงพลางใช้สายตาส่งเป็นนัยๆว่าถ้าหากเธอไม่ทำ
เธอต้องโดนลงโทษ (ทางร่างกาย)
"ค่ะ"
"ดีมาก"
เขากระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำตามคำสั่งของเขาโดยไม่ได้ขัดขืนใดๆ
ถึงแม้ว่าน้ำเสียงและท่าทางจะไม่ประสานกันเลยก็ตาม
แต่อย่างน้อยเขาก็สบายใจไปเปราะนึงเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้โกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟแบบที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก
ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องโมโหเวลาที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
แถมเห็นตอนที่เธอกับผู้ชายคนนั้นกำลังจูบกัน
จะว่าว่าเขาเห็นแก่ตัวก็ไม่เชิงหรอกเพราลึกๆมันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้
หรือไม่เขาก็ต้องโมโหเรื่องที่เธอสัญญาว่าจะไม่ออกไปไหนแต่กลับออกไปกับผู้ชายแถมยังไปทำเรื่องน่าอายไว้
เธอน่าจะรู้ว่าเขาไม่ชอบคนโกหก แต่ก็ช่างเถอะ
เขาไม่อยากนึกถึงเรื่องนั้นให้กลับโมโหอีกระลอก.....
รับเชิญ
จูฮอน
ความคิดเห็น