ตอนที่ 40 : | 10 | obscure | 100 %
10
ตู้ม !
เสียงรถยนต์คันใหญ่ตกลงกลางสายน้ำ ก่อนค่อยจมลงในผืนน้ำที่เย็นเยียบ พร้อมสองร่างที่ยังติดอยู่ภายใน ร่างเล็กที่อยู่ฝั่งข้างคนขับพยายามประมวลผลในสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพกระจกรถที่แตกเริ่มมีน้ำไต่ระดับเข้ามาด้านในทำให้ลู่หานรีบตั้งสติแม้จะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากเพียงใด
“คุณเซฮุน !”
ดวงตากลมเบิกโตอย่างตื่นตระหนก แรงกระแทกจากการหมุนหลายตลบไม่ได้ทำให้ลู่หานได้รับผลกระทบมากเท่าไหร่นัก ต่างจากมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ใช้แขนกันไว้เพื่อปกป้องตัวเขาตอนนี้กับมีเลือดอาบเพราะกระจกที่บาด อีกทั้งยังคงสลบแม้พยายามตะโกนเรียกเพียงใด
น้ำไหลท่วมเข้าตัวรถในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ลู่หานปลดเข็มขัดจนตอนนี้ตัวเองและมาเฟียหนุ่มเป็นอิสระด้วยสัญชาตญาณ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้อนทับกับเรื่องราวที่ลู่หานคุ้นเคยอย่างประหลาด ทำให้คนตัวเล็กเลือกที่จะทำตามความรู้สึกของตน
แม้ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำไปจะทำให้ตัวเองและมาเฟียซิซิเลี่ยนรอดออกไปได้หรือไม่ก็ตาม
เสี่ยงแค่ไหนก็ยังดีกว่าปล่อยให้จมดิ่งจนผืนน้ำดึงลมหายใจไป จนไม่รอด
“ได้โปรด...”
เอ่ยร้องขออ้อนวอนต่อพระเจ้าด้วยปากที่สั่นระริกเพราะน้ำที่เย็นเยียบท่วมจนเกือบถึงคอ ลู่หานว่ายทวนกระแสน้ำที่ยังไหลเข้ามาอย่างรวดเร็ว โอบกอดร่างของเซฮุนเอาไว้ รอจนน้ำท่วมเกือบมิดปรับสภาพจนความดันด้านในและด้านนอกตัวรถจนเกือบใกล้เคียงกัน เจ้าของร่างเล็กจึงกลั้นหายใจและดำลงไปในน้ำ
มือเล็กคว้าจับเอาที่เปิดบานประตู พยายามดึงรั้งเพื่อให้ประตูเปิดกว้าง แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น !
‘บ้าเอ้ย!’
สติแทบเลือนหาย ลมหายใจที่กลั้นเอาไว้ถูกใช้ไปแทบหมดเพราะสิ่งที่คิดไม่เป็นดังหวัง ลู่หานตะเกียดตะกายทุบบานกระจก ความหวังสุดท้ายเริ่มเลือนหายเมื่อน้ำไหลท่วมตัวรถจนเกือบมิด
หรือเขาต้องตายลงตรงนี้...
คล้ายจะยอมแพ้ แต่สุดท้ายคนตัวเล็กก็เลือกที่จะออกแรงดันเปิดบานประตูอีกครั้ง และเหมือนพระเจ้ารับฟังคำร้องขอเมื่อบานประตูรถยนต์จะเปิดออก ทำให้ลู่หานรีบหันไปคว้าร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยน ดีดตัวให้ไกลห่างจากรถยนต์คันใหญ่ที่ตอนนี้น้ำท่วมจนมิด
ปล่อยร่างตัวเองและมาเฟียหนุ่มให้ลอยขึ้นสูงยันผืนน้ำ พร้อมกับรถยนต์ที่จมลงผืนน้ำด้านใต้ทันทีที่น้ำท่วมจนหมด แรงเฮือกสุดท้ายถูกใช้เมื่อเห็นผืนน้ำไม่ไกล ลมหายใจถูกใช้เกือบหมด ความหวังที่ริบหรี่ทำให้สติแทบเลือนราง
ลู่หานดีดตัวขึ้นอีกครั้ง แม้จะสำลักน้ำไปหลายอึกเพราะลมหายใจที่กลั้นไว้หมดลง
“เฮือก ! แค่กๆ”
เจ้าของร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดเมื่อได้สัมผัสอากาศที่ไม่ใช่ผืนน้ำที่เคยเป็น เสียงโหวกเหวกโวยวายจากบนสะพานทำให้ลู่หานรีบพาร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มเข้าฝั่ง แต่ท่าทีที่ไร้การตอบสนอง ทำให้หัวใจดวงเล็กหล่นร่วง ตัดสินใจร้องเรียกอีกครั้งแต่ไร้ซึ่งการโต้ตอบใดนอกจากเพียงเลือดที่ยังคงไหลข้างขมับ
“คุณเซฮุน ! ไม่นะ ไม่ ไม่”
หัวใจดวงเล็กบีบตัวคล้ายแตกสลาย เมื่อพยายามร้องเรียกและออกแรงเขย่ามากเพียงใด ร่างสูงใหญ่ก็คงนิ่งสนิท รีบพาเข้าหาฝั่งแม้อดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวกับการไม่ตอบสนองของโอเซฮุนมากเพียงใด
ลู่หานรีบลากจนอยู่บนฝั่งด้วยความรีบเร่ง ก่อนมือเล็กจะอังเพื่อวัดลมหายใจ
ไร้ซึ่งลมอุ่นกระทบนิ้วมือเล็ก อย่างที่ควรจะเป็น...
“คุณเซฮุน ฮึก เซ ฮือ ไม่!!!!”
น้ำตามากมายจากดวงตากลมโตหยดลงตามแรงโน้มถ่วง พร้อมเสียงร้องตะโกนก้องอย่างแทบขาดใจ เป็นวินาทีเดียวกับที่ร่างเล็กได้เข้าใจถึงความรู้สึกที่มีต่อมาเฟียซิซิเลี่ยน มือเล็กอ่อนแรง จับเขย่าเพื่อให้เจ้าของดวงตาคมได้ลืมตื่น
“ลืมตาสิ ไม่นะ ได้โปรด! เซฮุน!”
เอ่ยร้องอ้อนวอนพร้อมร่างเล็กที่สะอื้นไห้จนตัวโยน หัวใจแทบแหลกสลายเมื่อไม่มีสิ่งใดตอบสนองกลับคืนมา ก่อนลู่หานจะเลือกที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา
ดึงรั้งคนที่เคยใจร้ายต่อกันไว้เพราะหัวใจที่ในวินาทีนี้ยอมรับว่ารักโอเซฮุนมากเพียงไหน
มือเล็กประสานที่กึ่งกลางหน้าอกแกร่ง ก่อนปั๊มยื้อชีวิตร่างของมาเฟียซิซิเลี่ยนไว้ ด้วยแรงทั้งหมดที่มี เพื่อให้ได้โอเซฮุนกลับคืนมา เริ่มการช่วยเหลือชีวิตจากความทรงจำที่เลือนรางกดปั๊มหัวใจแม้น้ำตาจะไหลหยดมากมายแค่ไหน
“อึก ได้โปรด กลับมาได้ไหม ฮือ”
ยกแขนตั้งฉากและปั๊มนวด แล้วเป่าปากเพื่อช่วยหายใจ ก่อนรีบเร่งนวดอีกครั้งและหลายครั้ง จนคล้ายจะหมดหวัง...
แต่ร่างสูงใหญ่ที่กระตุกขึ้น พร้อมไอสำลักน้ำก็ทำให้ลู่หานเผยรอยยิ้มทั้งน้ำตา
“คุณเซ ฮึก เซฮุน”
ร่างเล็กที่หอบจนตัวโยนพุ่งเข้ากอดร่างแกร่งเอ่ยพึมพำเรียกชื่อมาเฟียซิซิเลี่ยนไปมา เพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เซฮุนกอบโกยอากาศเข้าปอด พร้อมสติที่ขาดหายเริ่มกลับเข้ามาและเหตุการณ์มากมายที่ไหลย้อน ก่อนมือใหญ่แสนสั่นจะลูบปลอบร่างเล็ก
“ผม ..ฮึก ว่าคุณจะไม่ อึก กลับมาอีก..แล้ว”
ดวงตากลมโตที่แดงก่ำเพราะการร้องไห้ที่หนักหน่วง หยาดน้ำตาที่ยังคงไหลเปรอะดวงหน้าแสนหวานทำให้มือที่แม้มีรอยแผลเอื้อมไปเช็ดปลอบ เกลี่ยแผ่วเบาอย่างอ่อนโยนอย่างที่โอเซฮุนแทบไม่เคยเผยออกมาเท่าใดนัก
มือเล็กยังคงกำเสื้อของมาเฟียหนุ่ม จ้องมองใบหน้าแสนหล่อเหลาที่จดจ้องมองคล้ายจะยืนยันกับตัวเองว่าโอเซฮุนยังไม่ได้จากกันไป พร้อมหัวใจที่กลับมาเต้นรัวอีกครั้ง ยืนยันว่าคนตรงหน้าสำคัญมาเพียงไหน
“ฉัน...ไม่ยอม ตายง่ายๆหรอก”
เปลือกตาสีอ่อนปรือปิดเมื่อคนที่กระซิบขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ จนลมหายใจคลอเคลียรวมเป็นหนึ่งและริมฝีปากหยักกดจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากนุ่มที่ซีดสั่น เป็นสัมผัสแผ่วเบาที่หนักแน่นในความรู้สึก
ความรู้สึกที่โอเซฮุนอยากจูบและอยากสัมผัสคนตรงหน้าเพียงเท่านั้น
เพื่อปลอบประโลมหัวใจดวงน้อยที่คล้ายแตกสลายได้กลับมาเต้นรัวอีกครั้ง
“ขอบคุณ...” มาเฟียซิซิเลี่ยนกระซิบอ้อยอิ่งชิดริมฝีปากอิ่ม
“…”
“ขอบคุณที่ยังให้โอกาสฉัน”
ให้โอกาสโอเซฮุนได้มีชีวิต
ให้โอกาสโอเซฮุนได้ยอมใช้หัวใจได้เต้นแรงเพราะใครบางคนอีกครั้ง
แม้ว่านี่อาจเป็นเพียงความลับที่คงไม่มีโอกาสได้เปิดเผยไปก็ตาม เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องเผชิญความเสี่ยงและอันตรายต่อชีวิตแบบนี้อีก
แควก แควก
เสียงฉีกผ้าดังขึ้นท่ามกลางป่าริมแม่น้ำที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินอมส้มเพราะดวงอาทิตย์ที่เริ่มลาลับ ทั้งสองร่างต่างขนาดต่างพากันหลบหลีกจากบริเวณที่เป็นจุดรถตกลงมาเนื่องจากความปลอดภัยในสถานการณ์ที่แสนอันตรายในตอนนี้
ป่าหลังเขาไทโมชานที่ตั้งอยู่ชานเมืองฮ่องกงเป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่โอเซฮุนคุ้นเคย เพราะในตอนเด็กที่เคยถูกผู้เป็นพ่อนำมาปล่อยทิ้งไว้ที่กลางป่า เป็นหนึ่งในภูเขาอีกหนึ่งลูกที่หัวหน้าใหญ่ของซิซิเลี่ยนเคยให้เขาได้ฝึกฝนการเอาตัวรอด เมื่อก่อนไม่เคยเข้าใจจนในวันนี้
“ยื่นแขนมาสิครับ”
เจ้าของร่างบอบบางที่ตอนนี้ปลายชุดกี่เพ้าถูกฉีกขึ้นมาจนโชว์ท่อนขาขาว ยื่นมือมาขอท่อนแขนแกร่งพร้อมผ้าขนาดเท่าฝ่ามือ โอเซฮุนที่เปลือยท่อนบนเนื่องจากเสื้อถูกคลุมไว้ที่ไหล่เล็กจากคนที่เริ่มสั่นมาตลอดทางเพราะความหนาวเย็นอีกทั้งตัวเปียกปอน ยอมยื่นแขนไปให้ร่างเล็กโดยง่าย
วางลงบนท่อนขาขาวที่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าน่ามองมากแค่ไหน
เขาควรเชื่อลู่หานที่เจ้าตัวบอกจะฉีกเสื้อเชิ้ตเขาเพื่อมาทำแผล แต่เพราะเขาเองที่กลัวร่างเล็กหนาวจนเป็นไข้ป่า เลยเลือกที่จะทำเสียงดุพร้อมกับให้เจ้าตัวฉีกชายผ้ากี่เพ้าที่ยาวจนรุงรังนั้นแทน
“คุณไม่น่ายื่นมือมาขวางผมไว้เลย”
“ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บ”
“...”
แค่เพียงประโยคแสนสั้นที่คนแสนเอาแต่ใจอยู่เสมอเอ่ยบอกก็ทำให้ลู่หานคล้ายเป็นใบ้ พร้อมหัวใจที่เริ่มยอมรับในความรู้สึกเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง แก้มกลมนั้นแดงเรื่อ ท่าทางแบบนั้นทำให้โอเซฮุนยกรอยยิ้มมุมปากเมื่อลู่หานน่าเอ็นดูยิ่งกว่าใคร
“อย่ามาพูดจาแบบนี้นะครับ”
“ทำไมล่ะ”
แกล้งหยอกทั้งที่ยกรอยยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ คนที่ช้อนสายตาขึ้นมองจึงอดไม่ได้ที่จะจงใจรัดแผลแน่นจนคนตัวโตกว่าร้องโอย เพราะแบบนั้นเลยโดนลงโทษด้วยแก้มนุ่มนิ่มที่โดนกดหอมฟอดใหญ่จนให้ได้เขินมากกว่าเดิม
“คุณเซฮุน !”
คนที่โดนเอาเปรียบแทบจะยกแขนทุบไหล่กว้างด้วยแก้มแดงๆ แต่คนที่ว่องไวกว่าก็สามารถหลบหลีกไว้ได้ พร้อมกับมือเล็กถูกกอบกุมไว้ รอยยิ้มกวนที่เผยให้เห็นจากคนร้ายกาจทำให้ลู่หานรู้สึกขัดใจแล้วก็จะหายตัวไปซะตอนนี้
แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเสียงบางอย่างที่ดังสะท้อนจากอีกฝั่งของป่าบ่งบอกว่ามีคนอื่นนอกเหนือจากพวกเรา ไม่รู้ว่าเป็นฝ่ายที่คอยช่วยเหลือ หรือคอยตามฆ่ากันแน่
"รีบไปกันเถอะ" มือเล็กที่กอบกุมไว้ด้วยมือใหญ่ถูกดึงรั้งให้เดินไปตามทิศทางด้านหน้า แม้ไม่รู้ว่าไปที่ใดแต่ลู่หานก็เลือกที่จะเชื่อ พร้อมเดินตามอย่างว่าง่าย แม้พยายามเดินให้ว่องไวเท่าช่วงขายาวแต่ถึงแบบนั้นก็ยังทำให้ช้าอยู่ดี
มาเฟียซิซิเลี่ยนที่หยุดชะงักทำให้ร่างเล็กยิ่งกังวล ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจเมื่อคนตัวโตย่อตัวลงตรงหน้า และยื่นแขนมาเกี่ยวท่อนขาไว้คล้ายให้ปีนขึ้นมาบนหลัง
“ขึ้นมาสิ”
“จะดีหรือครับ” ตัวลู่หานก็ใช่ว่าจะเบาเสียหน่อย
แต่มาเฟียที่แสนเอาแต่ใจก็ไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นเมื่อดึงรั้งท่อนขาเล็กเสียจนต้องยอมจำใจ กอดคอแกร่งพร้อมให้อุ้มขี่หลังโดยง่าย แม้แอบกังวลที่คนตัวโตเพิ่งฟื้นตัวอีกทั้งแขนยังเจ็บ แต่ท่าทางการเดินที่กระฉับกระเฉงก็ทำให้ต้องปล่อยเลยตามเลย
เพราะลู่หานก็ไม่ได้อยากเป็นตัวถ่วง เมื่อเสียงที่ดังสะท้อนในป่านั้นดูใกล้จนน่ากังวล
“เห็นไหมแบบนี้เร็วกว่าเยอะเลย”
ได้แต่ปล่อยให้มาเฟียซิซิเลี่ยนเป็นสารถีพาเดินขึ้นเขาต่อไป พร้อมกับความหวังให้รอดพ้นจากสถานการณ์อันตรายที่เสี่ยงต่อชีวิต
50 %
#มาเฟียขย้ำกวาง
เสียงย่ำเท้าดังเป็นระยะท่ามกลางป่าไม้รกทึบ มาเฟียซิซิเลี่ยนยังคงช้อนท่อนขาเล็กคนบนหลังอย่างมั่นคงพร้อมกับเดินรวดเร็วผ่านแมกไม้จนเสียงที่เคยได้ยินอีกฝั่งของป่าคล้ายกับถูกตามล่า ค่อยเบาลงจนในตอนนี้มีเพียงแค่เสียงลมหายใจของคนทั้งคู่ ก่อนจะเป็นลู่หานที่เอ่ยทำลายความเงียบที่แสนวังเวง
“หนักไหมครับ”
“ตัวเธอเบายิ่งกว่านุ่น…” ได้ยินแบบนั้นก็ทำให้ลู่หานอดไม่ได้ที่จะบึนปากใส่
“ปล่อยผมลงเดินเองก็ได้...อีกไกลไหมครับ”
“ไม่ไกลเท่าไหร่ เดี๋ยวจะมีถ้ำที่เป็นแหล่งกบดานสมัยก่อนที่ฉันถูกเอามาปล่อยทิ้งเอาไว้ ถ้าไม่มีใครบังเอิญมาเจอและทำลายมันไปซะก่อนนะ”
ลู่หานกระชับมือที่กอดคอแกร่งแน่นขึ้นเมื่อโอเซฮุนกำลังโหนจับกิ่งเถาวัลย์เส้นหนาเพื่อก้าวเดินขึ้นเส้นทางที่ลาดชัน แม้ร่างกายที่ถูกฝึกมาอย่างดีของคนตัวโตแต่ก็ต้องเผลอหยุดชะงักเพราะท่อนแขนที่เป็นรอยแผลนั่นทำให้เจ้าของร่างเล็กรีบเอ่ยบอกให้ปล่อยตนเองลงทันที
“ปล่อยผมลงเถอะนะครับ...นะ”
สุดท้ายเซฮุนก็ปล่อยลู่หานลงกับพื้น คนตัวเล็กที่เห็นท่อนบนร่างสูงที่เปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามเรียงสวยเนื่องจากยกเสื้อเชิ้ตให้มาคลุมเพราะความหนาวจากการเปียกปอน แต่ในตอนนี้ตัวของเขาแห้งแล้ว ลู่หานเลยเลือกที่จะนำเสื้อเชิ้ตไปสวมกลับคืนให้คนตัวโต
มาเฟียหนุ่มมองร่างเล็กที่สูงเพียงปลายคางที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขาอย่างตั้งใจ แสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบกับใบหน้าหวาน แพรขนตาหนา จมูกเชิดรั้น และริมฝีปากที่น่าสัมผัส มือใหญ่ช้อนปลายคางมนทันทีที่คนตัวเล็กติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ
“ลู่หานเธอเป็นใครกันแน่”
“…”
ดวงตากลมโตดุจกวางสะท้อนสบ ไร้ซึ่งคำใดเอื้อนเอ่ยเพื่อเฉลยในสิ่งที่สงสัย เพราะในตอนนี้สมองของลู่หานก็ไม่มีสักความทรงจำที่หลงเหลือ มีเพียงความเลือนรางที่กระตุ้นนึกถึงเหตุการณ์เพียงบางช่วง
“ผมไม่รู้...ผม..ขอโทษ”
ไม่ใช่เพราะโอเซฮุนนึกสงสัยหรือหวาดระแวง แต่เพราะในตอนนี้หัวใจของมาเฟียซิซิเลี่ยนนั้นเอนเอียง ไม่ว่าลู่หานจะเป็นใคร เขาก็พร้อมที่จะมองข้ามไปทั้งนั้น
“ฉันไม่ได้คาดคั้น แต่ฉันแค่คิด...ว่าเธอไม่จำเป็นต้องค้นหาว่าเธอเป็นใครอีกต่อไปแล้ว”
“…”
“เพราะแค่เป็นคนของฉันเท่านั้นก็คงพอ”
พร้อมกับริมฝีปากหยักที่กดจูบลงบนหน้าผากมน เปลือกตาบางหลับพริ้มพร้อมเสียงจังหวะหัวใจที่ดังก้องด้วยความอบอุ่น ลู่หานแย้มรอยยิ้มหวาน เมื่อไม่เคยคิดว่าคนที่เคยใจร้ายจะอ่อนโยนต่อกันได้มากขนาดนี้
แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อดวงตาคมมองเห็นกลุ่มคบไฟที่แม้ห่างไกลหลายกิโลเมตรที่ผืนป่าด้านล่าง แต่นั้นก็หมายถึงการตามล่าที่ยังไม่เลิกรา และเขาจะต้องรีบไปยังที่ที่ปลอดภัย
แต่เสียงสวบสาบที่ดังอย่างสะท้อนให้ได้ยินไม่ไกล คล้ายคนกำลังพุ่งตัวเข้ามาใกล้ทำให้มาเฟียหนุ่มกระชากกายเล็กซ่อนไว้ด้านหลัง มองเงามืดของผืนป่าที่ใบไม้สั่นไหวที่ระยะทางลดลงจนแทบไม่มีเวลาให้ตัดสินใจ และนั่นทำให้มือแกร่งคว้าจับอาวุธปืน
ก่อนลั่นไก อย่างไม่เปิดโอกาสให้สิ่งที่กำลังตามล่าได้เข้ามาใกล้มากไปกว่านี้
ฟึ้บ ฟึ้บ ฟึ้บ !
เสียงปืนพกพาที่ถูกออกแบบมาให้มีเพียงเสียงแหวกอากาศ ดังพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนที่ดังลั่น โอเซฮุนรู้ได้ทันทีว่าต้องรีบพาร่างเล็กไปให้ไกล เมื่อเห็นกลุ่มคบไฟกระจายตัวมุ่งตรงมายังตำแหน่งที่เคยอยู่
ไม่มีเวลาให้พักหายใจ มีเพียงต้องหลบหนีไปเพื่อยื้อชีวิตและให้คนของเขาตามหาจนเจอ
“บ้าเอ้ย พวกมันยังตามมาไม่เลิก”
สบถเสียงดังก่อนฉุดกระชากร่างเล็กให้หนีไปพร้อมกัน พลาดท่าที่ไม่คาดคิดว่าพวกมันจะส่งคนให้รุดหน้าเพื่อตามหาก่อน คล้ายหลอกล่อให้ตายใจนึกถึงแค่เสียงกลุ่มคนที่สะท้อนดังลั่นป่า และนั่นทำให้มาเฟียหนุ่มตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางเพื่อไปยังถ้ำสมบัติส่วนตัวของเขา
ในเมื่อไม่มีใครรู้จักภูเขาลูกนี้ดีไปมากกว่าโอเซฮุน
เหงื่อไหลท่วมกายร่างสูงใหญ่ พร้อมลู่หานที่หอบหายใจจนตัวโยน ก่อนใช้สองมือเท้ากับหัวเข่าที่แทบอ่อนล้าทรุดลงกับผืนดิน เมื่อเกือบหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานั้นเขาทั้งสองต่างวิ่งหลบหนีจนแทบไม่หยุดพักหายใจ
“เรา ..อึก จะออกไปจากเขา ลูกนี้ยังไงครับ” เจ้าของใบหน้าหวานที่ตอนนี้เหนื่อยล้า เช็ดหยาดเหงื่อออกจากข้างขมับพร้อมเอ่ยถามคนที่เดินไปตรงกำแพงหิน ที่ไม่ต่างจากพื้นที่อื่นในป่า
“ต้องรอคนมาช่วย ป่านนี้พวกมันคงเต็มภูเขาไปหมด”
“ยังไง...”
ไม่ทันให้ลู่หานได้เอ่ยจบประโยคกำแพงหินที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์และกิ่งไม้เกาะอยู่ก็เปิดแง้มออกเผยให้เห็นถ้ำภายใน ทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อนี่คงเป็นถ้ำที่มาเฟียหนุ่มเคยบอกไว้
มือเล็กถูกจับจูงเข้าไปด้านในกำแพงหินที่เปิดอ้ากว้างขึ้น ก่อนมาเฟียหนุ่มที่มองหาอุปกรณ์ในฐานทัพลับที่ไม่เคยต่างจากในวัยเยาว์ ก่อนจะคว้าหยิบจับเอาเทียนไขที่วางระเกะระกะ แล้วหาไฟแช็คที่วางทิ้งไว้ที่ข้างกัน
แซ่ก แซ่ก
เสียงจุดไฟนั้นดังขึ้น แต่ไร้ซึ่งแสงสว่าง เซฮุนยกแท่งไฟแช็คในระดับสายตาก่อนพบว่าไม่มีน้ำมันอยู่สักหยดทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกถอดใจ พอดีกับมือเรียวหยิบยื่นถังน้ำมันตะเกียงไว้ให้จุดเติม
แสงสว่างกระจายจุดติดเป็นระยะ ทั่วถ้ำที่แสนคับแคบที่ประตูถูกปิดลงเพื่อหลบซ่อน ลู่หานทรุดตัวนั่งลงบนมุมหนึ่งของถ้ำที่แสนอับชื้น พร้อมมองตามร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่กำลังจุดเทียนอยู่โดยรอบ
“แล้วเรา...จะอยู่ในนี้ไปถึงเมื่อไหร่ครับ” แม้จะรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาสักเล็กน้อย แต่ลู่หานกับไม่รู้สึกถูกโฉลกกับกลิ่นอับชื้นที่แสนคับแคบนี่สักเท่าไหร่
“จนกว่าเฉินจะมาช่วยเรา”
“คุณเฉินจะทราบได้ยังไงล่ะครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากมาเฟียซิซิเลี่ยน มีเพียงเสียงคลื่นวิทยุขนาดเล็กที่กำลังดังขึ้น และนั่นทำให้ลู่หานลุกขึ้นพร้อมกับรีบเข้าไปใกล้ โอเซฮุนหมุนปรับสัญญาณก่อนไม่นานที่จะมีเสียงคุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นมา
‘บอสครับ!’
“…” ลู่หานผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก พร้อมกับคิ้วเข้มที่เคยขมวดเป็นปมของมาเฟียหนุ่มคลายลง
‘บอกผมสิครับว่าบอสและคุณลู่หานปลอดภัยดี’
“ฉันปลอดภัยดี...” ลู่หานยกรอยยิ้มกว้างใส่มาเฟียซิซิเลี่ยน รอยยิ้มหวานนั่นทำให้ใครบางคนที่ทำได้เพียงแต่ยกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยกรอยยิ้มมุมปากตาม ก่อนจะเปลี่ยนมาตั้งใจฟังเสียงรายงานของลูกน้องคนสนิทที่ขาดหายเป็นระยะเพราะคลื่นสัญญาณที่เป็นคลื่นความถี่เฉพาะ
‘ผมส่งคนไปที่ภูเขาลูกนั้นแล้วทันทีที่รู้ว่ารถยนต์คุณตกลงไป ...กำลังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่กำลังไล่เก็บพวกมันอยู่ อีกไม่นานคงไปถึงตำแหน่งคุณ ตอนนี้คุณป๋อหรันเข้ามายึดอำนาจไม่ต่างจากคุณคาดการณ์ไว้’
“หึ ก็ดีแล้ว ได้ไล่เก็บไอ้พวกหน้าโง่ที่ไปอยู่ข้างไอ้อานั่นให้หมด”
‘ครับบอส’
“จัดการพวกมันทีละคนในห้องดำ ถึงเวลาซิซิเลี่ยนได้กำจัดไอ้พวกหนอนที่น่ารังเกียจไปได้ให้หมดซักที” โอเซฮุนยกรอยยิ้มร้ายพร้อมเอ่ยเสียงเหี้ยม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นแผนซ้อนแผนที่เขาจงใจให้ป๋อหรันได้ยึดอำนาจชั่วคราวจากการที่เขาหายตัวไป เพื่อเผยคนสมรู้ร่วมคิดที่คงโผล่มาทันทีที่อาของเขาได้มีอำนาจไว้ในมือ
เขารู้แผนล่วงหน้าทั้งหมดเพราะการตามสืบจากสายที่อัจฉริยะที่สุดที่เขาแอบฝึกไว้
แต่ยกเว้นระเบิดจากจื่อวี และการที่โดนรถชนจนตกสะพาน แต่ทั้งนี้ก็ไม่ได้เหนือการคาดเดาไว้ก่อนหน้าซักเท่าไหร่
‘คุณเซฮุนครับ...คุณชานยอลติดต่อมา’
“บอกพี่ชายสุดที่รักของฉันไปว่าแพลนเอไม่มีเปลี่ยน”
ก่อนมือใหญ่จะปิดสัญญาณวิทยุลง ตอนนี้ทุกอย่างกำลังดำเนินตามแผนที่เคยวางเอาไว้ เพื่อโค่นล้มอำนาจที่เป็นตัวถ่วงซิซิเลี่ยนในฮ่องกงมานาน ถึงคราวที่ต้องจำกัดให้สิ้นซากสักที แม้ทุกอย่างจะเริ่มต้นรวดเร็วไปเสียหน่อย เพราะอาป๋อหรันของเขาที่ดันเผยตัวในเกมส์นี้ก่อนที่เขาจะตลบหลัง
“แล้วเรา...ควรทำยังไงกันต่อดีละครับ”
เสียงใสที่ดังขึ้นฉุดรั้งให้มาเฟียหนุ่มออกจากภวังค์ความคิด โอเซฮุนจ้องมองตอบดวงตากลมโต ใบหน้าสวยหวานตอนนี้มอมแมมและมีร่องรอยจากกิ่งไม้ที่คงเกี่ยวแก้มใส และนั่นทำให้มือใหญ่เอื้อมมือไปเกลี่ยเช็ด
“เจ็บไหม..”
“อ่า..คือ แค่นิดหน่อยครับ”
ลู่หานตอบตะกุกตะกักเพราะดวงตาคมในวินาทีนี้อ่อนโยนกว่าในทุกที ก่อนร่างบอบบางในชุดกี่เพ้าที่ขาดวิ่นเผยให้เห็นท่อนขานวลเนียนถูกดึงรั้งให้นั่งลง
“คุณเซฮุนครับ!”
“หื้ม..”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ได้ยินทำให้ลู่หานยิ่งรับมือไม่ถูก อยากจะลุกหนีลู่หานถูกจับให้นั่งตรงหน้ามาเฟียซิซิเลี่ยน ก่อนมือใหญ่จะจับท่อนขาขาวให้วางอยู่บนตักแกร่ง ปลายเท้าเล็กถูกยึดไว้ด้วยมือใหญ่ก่อนที่โอเซฮุนจะเกลี่ยเช็ดเพราะเต็มไปด้วยรอยเลือดจากการโดนกิ่งไม้บาด
เจ้าของร่างเล็กพยายามยื้อกลับเพราะรู้สึกว่าไม่ควร แต่มาเฟียที่แสนยิ่งใหญ่ของซิซิเลี่ยนก็ไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น แถมยังทำหน้าดุใส่ให้ลูกกวางหางลู่หูตกไปกว่าเก่า
“เธอก็รู้ว่าไม่ควรดื้อ หรือขัดใจฉัน”
เจ้าของใบหน้าน่ารักที่ก้มงุดเพื่อซ่อนแก้มแดงๆ จึงต้องปล่อยให้มือร้อนแตะเนื้อตัวตามใจชอบ ท่อนขาขาวนวลเนียนนั่นเต็มไปด้วยรอยเกี่ยวจากกิ่งไม้ ชายกี่เพ้าตอนนี้เลิกขึ้นสูงจนมือเล็กต้องดึงรั้งปกปิดส่วนสำคัญด้วยท่าทางไม่ประสาที่เย้ายวนใจเจ้าของดวงตาคมที่จดจ้อง
ทำให้โอเซฮุนกดจูบไปบนริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เผยอคล้ายเชิญชวน บดจูบลึกซึ้งแต่ด้วยสัมผัสที่มากกว่าในทุกครั้ง อ่อนโยนและหลอมละลายหัวใจดวงน้อยให้คลอตาม ลิ้นเล็กไม่เป็นประสาที่จูบตอบรับทำให้มาเฟียหนุ่มบดจูบแนบแน่นจนน้ำใสไหลเปรอะคางเรียว
“ฉันบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายั่ว”
“ผมไม่ได้ทำ...”
ปฏิเสธเสียงเบาหวิว เมื่อมือร้อนเริ่มไล่แตะเฟ้นเนื้อนิ่มและแบบนั้นทำให้คนขี้แกล้งจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ คร่อมทับร่างบอบบาง จดจ้องดวงตากลมโตด้วยดวงตาคมที่พร้อมจะแผดเผาร่างเล็กให้กลายเป็นไอ
ริมฝีปากร้อนกดจูบบนรอยแผลที่ท่อนขาขาว ไล่จากข้อเท้าเล็กที่ขึ้นสีชมพูอ่อน กดจูบดูดดึงทุกรอยแผล จนเจ้าของร่างบอบบางที่กัดริมฝีปากเพื่อกักกลั้นเสียงครางเพราะอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น
ร่างกายของลู่หานไวสัมผัสต่อมาเฟียซิซิเลี่ยนมากเกินไป แทบอ่อนยวบไม่ต่างจากขี้ผึ้งลนไฟ เมื่อริมฝีปากร้อนจัดไล่พรมจูบจนถึงท่อนขาด้านใน กดย้ำดูดดึงไล่เลียคล้ายกลั่นแกล้งจนสุดท้ายคนใต้ร่างก็หลุดครางเสียงหวาน
“อ้า...อื้อ”
“ทำเสียงแบบนั้น และหน้าแบบนั้นเธอต้องการอะไรจากฉันอย่างนั้นเหรอ...คนดี”
ยกรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะขยับตัวขึ้นมาในระดับเดียวกัน จดจ้องดวงตากลมโตที่เคลือบด้วยน้ำใสที่แสนน่ารังแกยิ่งกว่าใคร ลู่หานอยากเอ่ยปฏิเสธแต่ถึงแบบนั้นหัวใจดวงเล็กกับเต้นรัวตอบรับกับน้ำเสียงอ่อนโยนที่กระซิบที่ข้างใบหู
“อยากให้ฉันกอดเธอ เหมือนคืนนั้นใช่ไหม”
ลู่หานพ่ายแพ้ต่อโอเซฮุน มาเฟียซิซิเลี่ยนในแทบทุกทาง แม้จะถูกหว่านล้อมและหลอกล่อด้วยไฟที่แสนร้อนแรง แต่ถึงแบบนั้นผีเสื้อตัวน้อยก็บินเข้าหาโดยไม่กลัวว่าปีกแสนสวยจะมอดไหม้
100 %
#มาเฟียขย้ำกวาง
คุณมาเฟียช่วงนี้ทั้งฮอตทั้งอ่อนโยน
เขิงไปหมด<3
ปล. ปล่อยให้ตายใจ 55555555555555555
หลอกๆ
กลับมาแล้ว หายไปเพราะชีวิตเจอมรสุมครั้งใหญ่
ฉะนั้นต่อให้เจอปัญหาชีวิตมากแค่ไหนก็ต้องสู้นะทุกคน
แม้รู้สึกท้อแท้จนเดินต่อไปไม่ไหวก็ตาม :-)
ยังไงก็อย่าลืมติดแท๊กให้กำลังใจ
#มาเฟียขย้ำกวาง พร้อมทั้งคอมเมนท์กันเยอะๆนะ
ให้กำลังใจเลา ต้องการมากมากเลยตอนนี้ ! ฮือ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ในป่าเย้ยหยอ