{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 37 : | 07 | pain | 100%

07

ร่างเล็กก้าวเดินลงจากรถลีมูซีนคันหรูด้วยความระแวดระวัง ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองไปที่ลูกแมวสีขาวตัวเล็กที่ดิ้นตะเกียกตะกาย ก่อนรีบสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ มือน้อยรีบแกะตาข่ายที่พันตัวลูกแมวตัวเล็กออกจนมันเป็นอิสระเสียงร้องเหมียวเหมือนขอบคุณทำให้เจ้าของใบหน้าน่ารักเผยรอยยิ้มออกมา

และก่อนที่ร่างบอบบางจะเดินไปที่รถ กลับถูกมือที่มองไม่เห็นกระชากรั้งจนส่งเสียงร้องด้วยความตกใจแต่ก็กลายเป็นเสียงอื้ออึงเมื่อถูกมือปริศนาปิดปากและจมูก ลู่หานดิ้นหนีแต่ชายชุดดำสนิทที่หน้าตาน่ากลัวทั้งสองคนที่มาจากไหนก็ไม่รู้ก็ไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น

“ถูกตัวแน่ใช่ไหมวะ” จบประโยคลู่หานก็ยกขาตั้งถีบในทันที

“บ้าเอ้ยแรงเยอะนักนะ!!”

ท้องเล็กถูกต่อยกระแทกจนจุก ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำใสเพราะความเจ็บปวดก่อนจะถูกยกสองขาให้ลอยจากพื้นดิน และถูกพาเดินไปด้านหลังสิ่งก่อสร้างปรักหักพัง ที่มีรถยนต์แสนเก่าจอดคอยอยู่ ความหวาดกลัวเกาะกินหัวใจดวงเล็กอีกครั้ง ลู่หานไม่เข้าใจสักนิดว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับชีวิต กรีดร้องสุดเสียงก่อนปล่อยให้น้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร

ร่างบอบบางถูกโยนเข้าไปที่เบาะด้านหลัง พร้อมเสียงโหวกเหวกที่ดังจากจุดที่เดินมาก็ทำให้ชายแปลกหน้าทั้งสองเบิกตาโตอย่างตกใจ เมื่อไม่คิดว่าคนของซิซิเลี่ยนจะรู้ตัวเร็วเสียขนาดนี้ ทำให้ต้องรีบทำตามคำสั่งจากเบื้องบน

“..อื้อ อือ” ลู่หานส่ายหน้าปฏิเสธหนีด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นเข็มแท่งเล็กสะท้อนกับแสงดวงตะวัน ภาพความทรงจำบางอย่างที่แสนน่ากลัวไหลย้อนทำให้สองเท้าเล็กถีบตัวหนีให้ไกลจากแท่งเข็มฉีดยาตรงหน้า

“รีบฉีดสิวะได้รีบไป...”

ท่อนแขนเล็กถูกจับยื่นไปด้านหน้าแม้ร่างบอบบางที่ถูกจับกุมจะต่อต้านแทบตาย แต่ชายแสนน่ากลัวทั้งสองก็ไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น เข็มแท่งเล็กถูกปักแทงลงบนท่อนแขนขาวก่อนตัวยาจะซึมผ่านกระแสเลือดออกฤทธิ์ให้ร่างเล็กดิ้นทุรนทุราย เพราะฤทธิ์ของยา

“อึก..อื้อออ”

ร่างเล็กบิดเกร็งก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง เปลี่ยนแววตาที่เคยหวาดกลัวและมีชีวิต กลายเป็นดวงตาที่นิ่งเฉยไร้ซึ่งความรู้สึกเมื่อถูกครอบงำด้วยฤทธิ์ยาที่แสนรุนแรง ท่าทางแปลกประหลาดของลู่หานทำให้คนร้ายทั้งสองปล่อยตัวและเผลอไม่ระวัง ทำให้เปิดโอกาสให้ร่างเล็กพุ่งตัวและหยิบมีดที่เหน็บอยู่ข้างเอวไว้ในมือ

ก่อนใบหน้าแสนน่ารักจะยกรอยยิ้มร้ายและกระชับมีดในมือแน่นให้ชายทั้งสองขนลุกด้วยความรู้สึกหวาดกลัวที่แอบซ่อนไว้

ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนยืนมองด้านในรถยนต์คันหรูที่ตอนนี้ไม่ปรากฏร่างเล็กอย่างที่ควรจะเป็น ความวูบโหวงและว้าวุ่นในหัวใจทำให้โอเซฮุนเอ่ยคำสั่งที่แทบกลายเป็นเสียงตวาดให้ลูกน้องตามหาลูกกวางตัวเล็ก มือใหญ่กำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนเพื่อข่มอารมณ์ความรู้สึก

“คุณท่านเซฮุนครับ ผ ผม”

“หุบปาก!!!” เซฮุนหงุดหงิดเกินกว่าจะหันไปมองร่างของคนขับรถที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่ปลายเท้า ดวงตาคมกริบจ้องมองส่งสัญญาณบางอย่างให้ลูกน้องคนสนิท เท่านั้นร่างของชายที่ทำงานบกพร่องผู้นั้นก็ถูกลากตัวออกไป แม้ส่งเสียงร้องอ้อนวอนแค่ไหนเซฮุนก็ไม่คิดจะฟัง

คนของซิซิเลี่ยนไม่ควรมีคำว่าผิดพลาด และเขาไม่เคยให้โอกาสนั้นเกิดซ้ำสอง

“ออกตามหาให้ทั่ว คงไปไหนไม่ได้ไกลนัก”

มาเฟียหนุ่มเอ่ยคำสั่งท่าทางแสนจริงจังทำให้ลูกน้องหลายคนรู้ได้ว่าคนตัวเล็กที่พบเห็นที่ข้างกายผู้เป็นนายมีความสำคัญมากแค่ไหน ร่างสูงใหญ่แสนดูดีถอดเสื้อสูทออก ก่อนปลดกระดุมที่ปลายแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านใน และหยิบกระชับปืนพกที่เหน็บอยู่ข้างเอวมาถือไว้ พร้อมก้าวเดินจากจุดที่ยืนอยู่

“คุณเซฮุนจะออกตามหาเองเหรอครับ”

“ใช่ ทำไม”

“…” เฉินอดไม่ได้ที่จะแปลกใจกับท่าทีผู้เป็นนาย แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเข้าใจ และเลิกสงสัยอะไรมากเกินกว่าที่จำเป็น

“เด็กนั่นคือคนของฉัน แล้วมันจะแปลกอะไรที่ฉันจะตามหาเขาเอง”

มาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กพูดตอบเพียงแค่นั้นก่อนช่วงขายาวจะเดินออกไป ดวงตาคมมองสังเกตความเปลี่ยนแปลงหรือเบาะแสที่ทำให้คนตัวเล็กหายไป หากหลบหนีลู่หานก็ไม่น่าจะไปได้ไกลนัก แต่ที่เขาเป็นกังวลคือจะมีใครมาจับคนตัวเล็กไป

ใจยังไม่พร้อมให้ลูกกวางที่แสนรังแกนั่นหายไปไหน

เมี๊ยว เมี๊ยว...

เสียงร้องของแมวตัวเล็กที่ได้ยินเพียงแผ่วเบาทำให้ขายาวหยุดชะงัก คิ้วเข้มขมวดอย่างนึกสงสัยว่าสัตว์ตัวเล็กแบบนั้นทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ เพราะที่ผ่านมาแทบไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตชนิดนี้ในท่าเรือที่นี่มาก่อน คิดได้แบบนั้นจึงเดินไปตามทางที่มีแมวสีขาวตัวเล็กที่ลูกน้องหลายคนทำเพียงแค่เดินผ่าน

และเมื่อก้าวเขาไปใกล้เซฮุนกลับได้ยินเสียงร้องที่คล้ายกับเจ็บปวดดังแผ่วเบา เพราะประสาทสัมผัสการได้ยินที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เกิดเป็นสายเลือดซิซิเลี่ยน ทำให้ช่วงขายาวรีบวิ่งเข้าไปด้านหลังกองซากปรักหักพังของสิ่งก่อสร้าง พร้อมลูกน้องที่ติดตามไปด้วยทันที

“บัดซบเอ้ย!”

สบถพร้อมปล่อยพุ่งหมัดใส่ร่างชายคนร้ายที่วิ่งสวนออกมา หัวใจบีบตัวด้วยความกังวลเมื่อร่างเล็กถูกคนพวกนี้จับตัวไปอย่างที่ไม่อยากให้เป็น ความรู้สึกเป็นห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นมานานนั้นก่อตัวให้รู้สึก ก่อนร่างชายคนนั้นจะถูกเหล่าลูกน้องจัดการ

พอดีกับชายอีกคนถอยหล่นจากรถพร้อมเลือดที่ไหลซึมเต็มหน้าท้องคลานหลบหนีพร้อมหันมองในรถยนต์คันเก่าด้วยแววตาที่แสนหวาดกลัว และนั่นทำให้เซฮุนรีบพุ่งตัวเข้าไปใกล้ สะบัดขาเตะเต็มแรงจนชายที่กองกับพื้นกระเด็นไปอีกทาง

“ฝากจัดการด้วยเฉิน”

“ครับบอส”

เซฮุนเพียงปลายมองสบสายตากับลูกน้อง ก่อนเดินเข้าไปใกล้รถยนต์คันเก่าด้วยหัวใจที่เป็นกังวลเพราะไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับคนตัวเล็กที่หายไป ภาพที่เห็นทำให้ท่อนขายาวหยุดชะงักร่างแสนบอบบางนั้นเปรอะไปด้วยเลือดสีแดงฉาน พร้อมมือน้อยกำมีดเล่มเล็กด้วยท่าทีเหม่อลอยไม่ต่างจากตุ๊กตา ดวงตากลมที่เคยน่ามองนั้นว่างเปล่า

“ลู่หาน...” ริมฝีปากหยักเอ่ยเรียกร่างเล็กที่ไร้ซึ่งการตอบสนอง โอเซฮุนขยับตัวเข้าไปในรถยนต์และนั่นเป็นพอดีกับร่างเล็กพุ่งตัวมาหาพร้อมมีดในมือ

“บอสครับ!!!”

เฉินร้องอย่างตกใจกับภาพที่มองเห็นผ่านกระจกหลังของพร้อมลูกน้องที่กรูเข้าไปใกล้ แต่มาเฟียซิซิเลี่ยนเพียงแค่ยกมือห้าม เมื่อใช้มืออีกข้างกำรอบปลายมีดไว้พร้อมด้วยเลือดที่ไหลซึมจากรอยแผล ร่างเล็กโถมตัวใส่คนตัวใหญ่กว่าครึ่งด้วยแรงที่ไม่ยอมแพ้

ชักมีดจากมือของมาเฟียหนุ่มจนเลือดไหลทะลัก ก่อนยกง้างขึ้นตั้งแล้วจงใจปักกลางลำตัวอีกครั้ง ท่าทีรวดเร็วนั่นทำให้โอเซฮุนต้องเลิกออมมือแล้วออกแรงสู้จับที่ข้อมือเล็กบีบจนมือที่เคยจับมีดไว้ต้องคลายตกลง ก่อนมือใหญ่จะหยิบโยนไปนอกรถ แล้วเปลี่ยนมาจับร่างเล็กเขย่าไหล่บอบบางเพื่อเรียกสติ

“ลู่หาน เธอทำบ้าอะไร!”

ลู่หานยังคงไม่ยอมแพ้ปล่อยหมัดใส่ในจังหวะที่มาเฟียซิซิเลี่ยนพลั้งเผลอ ใบหน้าหล่อคมนั้นสะบัดหันพร้อมกลิ่นคาวเลือดคลุ้งในปาก เซฮุนหันกลับมาพร้อมจดจ้องดวงตากลมโตเจ้าของมือที่ยกกำหมัดแน่นแสนสั่นเหมือนกำลังต่อสู้กับความสับสน

นั่นทำให้มาเฟียหนุ่มใช้มือที่เปรอะด้วยเลือดกอบกุมมือเล็ก จ้องมองตอบดวงตากลมที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวา ส่วนอีกมือกับโอบกอดร่างเล็กไว้พร้อมกระซิบแผ่วเบา

“..ฉันอยู่ตรงนี้” แค่เพียงเสียงทุ้มนุ่มที่ได้ยินก็ทำให้แรงต่อต้านที่เคยมีลดลง พร้อมน้ำตาไหลอาบแก้มใสและเสียงสะอื้นที่น่าสงสาร ร่างแสนบอบบางปีนตัวขึ้นนั่งบนตักพร้อมร้องไห้เพราะความสับสน

“ชู่ว...อย่าร้อง”

ลูบหัวกลมคนบนตักที่เอื้อมมือมาดึงรั้งเสื้อเชิ้ตพร้อมร้องไห้อยู่บนอก เสียงสะอื้นไห้ดังคล้ายกับทรมานกับสิ่งที่เป็นอยู่นั่นทำให้มือใหญ่ลูบปลอบศีรษะเล็กพร้อมมือที่แม้เต็มไปด้วยเลือดเพราะรอยแผลแต่กลับโอบแผ่นหลังบอบบางด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

ยิ่งมองเห็นหลอดฉีดยาที่กระเด็นอยู่บนที่วางเท้าทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนนึกโมโหตัวเองและทุกอย่างบนโลกที่ทำให้เขาสะเพร่าแบบนี้

“เซ..เซฮุน ฮึก เซ ฮือ” ริมฝีปากอิ่มเอ่ยเรียกชื่อคนที่ยอมปล่อยให้น้ำตาหยดใส่เสื้อเชิ้ตจนเป็นวงกว้าง ลู่หานกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกทรมานจากอาการปวดหัวพร้อมความรู้สึกสับสนมากมายที่ถาโถมจนกลั่นตัวเป็นหยาดน้ำตา

ไม่รู้ทำไมน้ำตามากมายที่ไหลเปรอะใบหน้าแสนน่ารักต้องทำให้หัวใจของมาเฟียหนุ่มบีบตัวอย่างประหลาด

“รีบเตรียมเครื่องบิน เราจะกลับฮ่องกงทันที บอกต้วนอี้เอิ้นให้เตรียมตัวมาที่คฤหาสน์ซิซิเลี่ยน” เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ออกมาจากรถยนต์พร้อมร่างเล็กที่ถูกโอบอุ้มไว้แนบอกเอ่ยสั่งลูกน้องที่ยืนรอคอย คำสั่งเรียกนักบินที่ดีที่สุดในเมืองปักกิ่งถูกใช้เพื่อให้ขับเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวไปยังเกาะฮ่องกงด้วยความเร็วที่สุด

“ครับคุณเซฮุน แต่ตอนนี้ทำแผลก่อนไหมครับ”

เฉินมองตามมือใหญ่ที่อุ้มร่างแสนบอบบางนั่นเต็มไปด้วยเลือด แต่มาเฟียซิซิเลี่ยนเพียงส่ายหน้าปฏิเสธ เมื่อตอนนี้สิ่งต้องทำคือการพาร่างเล็กที่สลบพร้อมหยาดน้ำตาไปยังที่ปลอดภัยให้เร็วที่สุด

“รีบไปสิ จะยืนรออะไรกัน!”

และนั่นขบวนรถของมาเฟียซิซิเลี่ยนก็พร้อมออกตัวเมื่อประมุขสูงสุดของซิซิเลี่ยนแห่งเมืองฮ่องกงออกคำสั่ง แผ่นหลังกว้างที่โอบอุ้มร่างบอบบางนั่นก้าวเดินอย่างมั่นคงไปที่รถยนต์คันใหญ่

50 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

ห้องพยาบาลขนาดย่อมที่มีอุปกรณ์ครบครันทุกอย่างของคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนที่ถูกปิดตายมานาน ถูกเปิดใช้งานอีกครั้ง ดวงตาคมยังคงมองไปยังบานประตูที่ปิดสนิท เสียงรายงานสถานการณ์ที่ดังจากลูกน้องทำให้คิ้วเข้มขมวดมากกว่าเดิม

“คุณเซฮุนจะให้ผมจัดการยังไงดีครับ”

“กำจัดมันทิ้งไปซะ”

ตอบเพียงแค่นั้นก่อนใช้มือที่ยังเกรอะกรังด้วยเลือดเพราะรอยแผลที่บาดลึกคีบแท่งนิโคตินก่อนอัดเข้าปอด เซฮุนไม่ได้กังวลในเรื่องการจัดการกับสถานการณ์ที่แสนเลวร้ายนั่น แต่มาเฟียหนุ่มรู้สึกยุ่งยากในความรู้สึกที่พยายามมองข้าม

ปล่อยควันสีเทาไม่ต่างจากสีในใจให้ลอยคลุ้ง ก่อนจะปล่อยแท่งนิโคตินในมือทิ้งลงที่เขี่ยและพอดีกับเสียงร้องเรียกของใครบางคนดังขึ้น

“พี่เซฮุน..!”

ร่างสูงใหญ่หันหลังไปตามเสียงใสที่ร้องเรียก อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดคุณหมอตัวเล็กจึงปรากฏกายอยู่ตรงหน้า แต่ถึงแบบนั้นก็ยังคงส่งรอยยิ้มไปให้

“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะคะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”

“อะไรนะ พี่เป็นอะไร”

“ถ้าเฉินไม่โทรบอกฉัน วันนี้พี่จะได้ทำแผลนี่ไหมคะ”

ไม่พูดเปล่าคุณหมอร่างเล็กยังไปดึงรั้งร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างบานประตู ลากให้มานั่งโซฟาตัวใหญ่ที่มีชุดปฐมพยาบาลเบื้องต้นวางอยู่บนโต๊ะเล็ก เฉินเสสายตาหลบผู้เป็นนายที่ตวัดสายตาใส่ ถึงหัวจะขาดก็ยอม ในเมื่อจนปัญญาที่จะให้มาเฟียคนเล็กของซิซิเลี่ยนที่เอาแต่จ้องมองบานประตูเกือบร่วมชั่วโมง ได้รับการทำแผลที่มือซักที

“ไม่ขนาดนั้นหรอกน่ะเรา อย่าโวยวายไปสิ”

“ลึกขนาดนี้ ไม่เจ็บบ้างหรือไงคะ”

“นั่นสิ...”

ตอบรับเพียงแผ่วเบา ทำให้จื่อวีที่ช้อนสายตามองมาเฟียซิซิเลี่ยนได้แต่ส่ายหัวไปมา ก่อนสวมถุงมือเพื่อเตรียมทำแผลที่เห็นรอยบาดลึกชัดเจนที่อุ้งมือแถมยังเต็มไปด้วยเลือดแห้งกรัง หยิบสำลีที่ชุบด้วยน้ำเกลือเพื่อเช็ดตามบาดแผลก่อนตามด้วยแอลกอฮอล์เช็ดรอบแผลอย่างตั้งใจ

“โชคดีนะคะที่ไม่ถึงขั้นต้องเย็บ”

“…”

“และฉันก็จะไม่ถามด้วยว่ามันเรื่องบ้าอะไรที่คนแบบพี่ถึงได้มีแผลแบบนี้ เหมือนที่พี่ชายของฉันรีบออกมาจากโรงพยาบาลแบบนั้น” คุณหมอคนสวยเม้มปากทันทีที่เอ่ยประโยคยืดยาวจบ มือเรียวสวยยังคงบรรจงเช็ดปากแผลอย่างตั้งใจก่อนวางผ้าก๊อซสะอาดลงบนปากแผลและปิดทับด้วยเทปสำหรับทำแผลอีกที

“เดี๋ยวนี้หัดประชดพี่แล้วหรือไงคะ”

“ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ”

จื่อวีค้อนสายตาใส่คนที่ยกยิ้มมุมปากอยู่ไม่ไกลจากเธอ แต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แม้เธอไม่อยากคิดแต่ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปตั้งแต่เด็กคนนั้นเข้ามา มันกลายเป็นเรื่องราวยุ่งยากที่เธอไม่ได้รับรู้อะไรสักอย่างนอกจากผลการรักษาของเด็กคนนั้น

“เกี่ยวข้องกับลู่หานใช่ไหมคะ”

“ก็คงแบบนั้น”

“เด็กคนนั้นสำคัญมาก ขนาดพี่ยอมเจ็บตัวขนาดนี้เลยหรือไงคะ”

คำถามแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นมอง จื่อวีช้อนสายตาที่สบกับดวงตาคมอย่างค้นหาในคำตอบ แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดชะงักเมื่อบานประตูเปิดออก มือที่อยู่บนตักที่ปิดแผลไปได้เพียงครึ่งถูกดึงออกพร้อมร่างสูงใหญ่ยืนตัวเต็มความสูง มือเรียวเล็กพยายามดึงรั้ง แต่พบเพียงความว่างเปล่า

ไม่ใช่จื่อวีแค่บังเอิญรู้สึกแต่ โอเซฮุนกำลังจะเปลี่ยนไป

มาเฟียซิซิเลี่ยนรีบเดินเข้าไปใกล้ร่างของเพื่อนสนิทที่เพิ่งถอดหน้ากากอนามัยทิ้งพร้อมถุงมือ ขายาวตั้งใจเดินไปยังบานประตูที่เพิ่งปิดลงไปแต่เสียงพูดของคุณหมอหนุ่มก็ทำให้ต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังกลับมาเผชิญหน้าใส่กัน

“ตอนนี้ฉันให้ยาสงบประสาทไปแล้ว น้องคงจะอาการดีขึ้น อารมณ์ไม่รุนแรงเหมือนอย่างในตอนแรก แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่มีอะไรรับประกัน ลู่หานอาจจะกลายเป็นใครอีกคน อารมณ์ที่เคยแปรปรวนอาจนิ่งสนิทไม่ต่างจากตุ๊กตา”

“…”

“ฉันจะย้ายลู่หานไปที่โรงพยาบาล...”

“แกไม่มีสิทธิ์” โอเซฮุนเอ่ย ดวงตาคมกริบนั่นจ้องตาตอบกับเพื่อนสนิท พร้อมเดินเข้าไปใกล้เพื่อย้ำเตือนว่าเขาเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ในร่างบอบบางที่แสนน่าสงสารนั่น

“เหอะ คนที่มีสิทธิ์แบบแก ดูแลเขาได้ดีพอหรือยังไง!”

ต้วนอี้เอินสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างมาเฟียซิซิเลี่ยนก่อนกระชากคอเสื้อแล้วตะคอกใส่อย่างเหลืออด เมื่อนึกภาพวินาทีที่ได้เห็นร่างเล็กในสายตาอีกครั้ง ท่าทางแบบนั้นทำให้ผู้เป็นน้องสาวต้องรีบเดินเข้ามาใกล้เพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์เหมือนอย่างในวันงานอีก

“ถ้าเรื่องรักษาฉันอาจไม่เก่งเท่าแกแน่ไอ้หมอ แต่เรื่องความปลอดภัย ตอนนี้ไม่มีที่ไหนจะปลอดภัยกับเด็กคนนั้นนอกจากคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนนี่หรอกนะ !”

โอเซฮุนเอาความจริงฟาดใส่หน้าทำให้ต้วนอี้เอินจำเป็นต้องปล่อยมือจากคอปกเสื้อของผู้เป็นเพื่อน ผลักจนร่างสูงใหญ่นั้นเซถอยเพราะไม่ตั้งตัว ก่อนเซฮุนจะยกรอยยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะที่ทำให้คุณหมอต้วนจะพุ่งเข้าใส่อีกรอบแต่ร่างเล็กของน้องสาวมาขวางห้ามไว้

“พอสักทีเถอะค่ะ พี่สองคนจะทะเลาะเรื่องเด็กคนนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน!!”

เจ้าของใบหน้าสวยหวานที่เคยแย้มยิ้มอยู่เสมอตอนนี้กลับบูดบึ้งพร้อมเอ่ยตะโกนอย่างเหลืออดในสิ่งที่เกิดขึ้น จื่อวีผลักไหล่หนาของทั้งคู่ให้ออกห่างจากกัน ก่อนจ้องมองด้วยแววตาตัดพ้อที่ตอนนี้กลับไม่มีใครมองเห็นเธอสักคน

เหมือนความสำคัญที่เคยมีถูกลิดรอนลงไป ความรู้สึกที่เผยออกมานั้นทำให้คุณหมอคนสวยต้องพยายามเก็บกักมันเอาไว้ เมื่อนี่ไม่ใช่ตัวเธอเลยสักนิดที่จะมาคิดหรือรู้สึกอะไรแบบนี้

“ถ้าแบบนั้นก็ให้ลู่หานอยู่ที่คฤหาสน์ซิซิเลี่ยน พี่อี้เอินก็เข้ามาดูแลตามที่จำเป็นแล้วรีบไปจัดการยาที่อุตส่าห์ได้มาไม่ดีกว่าเหรอคะ หายาแอนตี้โดสจะได้แก้ปัญหาในเรื่องนี้ให้จบๆไป ส่วนลู่หานได้เป็นอิสระ และเลิกเป็นสาเหตุให้พี่สองคนต้องทะเลาะกันสักที!”

จื่อวีหอบหายใจเพราะประโยคยืดยาวที่เธอเอ่ยจนแทบกลายเป็นเสียงตะโกน เหมือนอารมณ์ของชายหนุ่มทั้งสองนั้นเบาลง ก่อนทั้งคู่จะพยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย พอเห็นแบบนั้นจื่อวีจึงถอยออกมาพร้อมสะบัดตัวไปจากที่ตรงนั้นทันที

พร้อมความรู้สึกในใจที่ขุ่นมัวไปมากกว่าปกติ แต่เธอก็ยังคงบอกตัวเองว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้เลยสักนิด

“ดูแลลู่หานให้ดี”

โอเซฮุนไม่ตอบรับหรืออะไรกับคนที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวตัวยาวพร้อมกับเดินตามหลังผู้เป็นน้องสาวไป ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มเลือกที่จะผลักบานประตูให้เปิดกว้าง พร้อมช่วงขายาวก้าวเดินไปในห้องสีขาวสะอาดพร้อมกลิ่นของยาบางอย่างลอยเตะจมูก

ภาพร่างเล็กที่แสนบอบบางนอนหลับสนิทบนเตียงพร้อมสายน้ำเกลือห้อยระยาง ภาพซ้อนทับคล้ายกันกับวันแรกที่ได้เจอกัน แต่มีสิ่งที่แปลกไปจากเดิมคือความรู้สึกของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่เปลี่ยนแปลงไป ความเย็นชาในตอนแรกคล้ายจะหายและจางไปแทนที่ด้วยความรู้สึกบางอย่าง

ความรู้สึกที่โอเซฮุนไม่เคยคิดจะค้นหาคำตอบ และปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น

มาเฟียแบบเขาไม่ควรรู้สึกอะไรให้มันมากเกินกว่าที่จำเป็น

เกือบสามวันมาแล้วที่ฟ่านปิงและผิงผิงเข้ามาดูแลร่างเล็กที่แสนน่าสงสาร ดวงตากลมโตว่างเปล่าจนน่าใจหาย ลู่หานตอนนี้ไม่ต่างจากตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ไม่มีการตอบสนองใดจากร่างเล็ก ไร้ซึ่งการพูดคุยหรือโต้ตอบ นั้นทำให้สองสาวใช้ต่างรู้สึกสงสารจับใจ แม้ในวันนี้จะมีการตอบสนองบางอย่างจากร่างบอบบาง แต่นั่นก็ยังไม่ได้ทำให้ใจชื้น

“โธ่ คุณลู่หานคะ ใครกันที่ใจร้ายกับคุณได้ซะขนาดนี้”

ผิงผิงเอ่ยพลางจัดชุดนอนให้ร่างบอบบางที่นั่งอยู่ปลายเตียง พร้อมฟ่านปิงยังสางผมนุ่มของคนตัวเล็ก และเมื่อเวลาสองทุ่มตรง บานประตูห้องชั้นบนสุดของคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนก็จะถูกเปิดออกกว้าง พร้อมร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาอย่างเช่นในทุกคืน

สองสาวใช้โค้งตัวทำความเคารพโดยไม่ลืมจะกดจูบบอกลาบนฝ่ามือบอบบางของคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง เจ้าของดวงตากลมโตเสมองคนที่เข้ามาใหม่ แววตาสั่นไหวที่ต่างจากในทุกทีทำให้โอเซฮุนเดินเข้าไปใกล้ พร้อมความรู้สึกคาดหวังกับอาการที่อาจดีขึ้นของร่างเล็ก

“ลู่หาน...”

เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยเรียก ขยับตัวเข้าไปใกล้พร้อมมือใหญ่ช้อนปลายคาง จ้องตอบดวงตากลมที่น่ามอง แววตาวูบไหวที่สะท้อนให้เห็นทำให้โอเซฮุนยกยิ้ม ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่แสนน่าสงสารคล้ายจะกลับมาชีวิตเหมือนอย่างเดิม

‘แต่ไม่ใช่ว่าการตอบสนองจะไม่มีเลย เพราะฉันยังเห็นแววตาของลู่หาน เหมือนกับเขากำลังต่อสู้กับมันอยู่’

ไม่ต่างจากที่เพื่อนสนิทเคยบอกไว้ มือใหญ่เปลี่ยนจากปลายคางมาลูบแก้มใส เพราะความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจพร้อมความสงสารทำให้โอเซฮุนเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะความรู้สึกอื่น

“เซ...ฮุน”

ร่างสูงนั่งลงปลายเตียงข้างกายเล็ก จ้องมองตอบคนที่เหมือนจะขยับปากพูดมากกว่านั้นแต่ก็หยุด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยไม่สนแม้มือที่ลูบแก้มใสเพื่อรอคอยการตอบสนองที่มากกว่านั้น สุดท้ายร่างสูงใหญ่ก็โอบกอดรัดร่างเล็กอย่างสับสนในทุกอย่างและทุกความรู้สึก

“ถ้าวันนั้นฉันไม่ห่างจากเธอไป ก็คงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม”

“...”

“...”

“ปล่อย...”

เพราะแรงกอดที่รัดแน่นทำให้ริมฝีปากอิ่มเอ่ยบอก โอเซฮุนไม่อยากทำตามคำที่ได้ยิน อยากเอาแต่ใจเหมือนในทุกที แต่ถึงแบบนั้นมาเฟียหนุ่มยอมปล่อยอย่างว่าง่าย ก่อนมือแกร่งจะจับท่อนแขนเล็กตั้งใจจะเขย่าและใจร้ายใส่เพื่อเรียกสติคนตรงหน้า

แต่เมื่อออกแรงบีบบนท่อนแขนเล็ก ใบหน้าน่ารักยังคงนิ่งเฉยก่อนหยาดน้ำตาจะไหลเอ่อดวงตากลม นั่นทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนหยุดการกระทำและแตะร่างตุ๊กตาตัวน้อยอย่างแผ่วเบา

“...”

เสยผมอย่างจนปัญญา ได้แต่รอเวลาให้ยาออกฤทธิ์จางลง ไม่มีทางไหนที่จะทำให้ลู่หานกลับมาเป็นเหมือนเดิม ยกเว้นยาที่ว่านั้นจะหาตัวต้านได้ หวังให้ต้วนอี้เอินและนักวิจัยของซิซิเลี่ยนสามารถผลิตตัวยาต้านขึ้นมาได้ และเขาจะได้ไปจัดการพวกหยางเฟิงให้สิ้นซากไปสักที

โอเซฮุนเหลือบมองนาฬิกาก่อนตัดสินใจพาคนตัวเล็กเข้านอน เมื่อมีงานต้องสะสาง ห้องพยาบาลแห่งนี้เกือบเป็นที่ทำงานแห่งใหม่ของมาเฟียหนุ่มเมื่อขนงานกลับมาทำในทุกคืน มาเฟียที่เคยใจร้ายตอนนี้กำลังช้อนอุ้มคนของตัวเองแนบอกแล้วพาไปนอนที่เตียง วางร่างบอบบางที่ไม่ต่างจากตุ๊กตาไว้บนที่นอนก่อนห่มผ้าจนถึงคอ

“นอนได้แล้ว...”

เอ่ยบอกคนที่กระพริบตาปริบ ก่อนเดินไปอีกฝั่งของเตียงหลังกว้างเต็มที่ไปด้วยกองเอกสาร และรายงานตัวยาอันตรายที่มีผลใกล้เคียงกับสิ่งที่คนตัวเล็กกำลังเป็น เกือบครึ่งชั่วโมงที่โอเซฮุนให้ความสนใจกับงานตรงหน้าแต่เพราะสัมผัสแผ่วเบาที่ชายเสื้อทำให้หันมองไปอีกฝั่งของเตียง

เจ้าของใบหน้าหวานที่ตอนนี้ดวงตากลมโตนั้นปรือปรอยช้อนสายตามอง อย่างที่คงไม่รู้ว่าดูออดอ้อนมาแค่ไหน ขยับริมฝีปากปากอวบอิ่มเอ่ยบางคำที่ทำให้มาเฟียหนุ่มชะงักค้างไปหลายวินาที

“หนาว...”

“…”

“กอด”

คล้ายกับจิตใต้สำนึกหรืออะไรบางอย่างที่ทำให้ลู่หานเอ่ยมาแบบนั้นเมื่ออากาศในห้องนั้นอุณหภูมิต่ำมากเกินไป แต่นั่นก็ทำให้ความพยายามอดทนมาหลายวันของมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กนั้นแทบแตกกระเจิง

“ฉันพยายามมาหลายวันที่ต้องอดทนอยู่กันเธอ...แล้วมาขอให้ฉันกอดด้วยการทำหน้าแบบนี้เนี้ยนะ อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน”

“…”

“และคิดว่าฉันจะจบแค่กอดหรือยังไง” วางกองงานเอกสารทิ้งไว้อย่างไม่สนใจ ขยับตัวเข้าไปใกล้ก่อนกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูเล็ก

มาเฟียที่เคยสงสารร่างบอบบางที่คล้ายกับตุ๊กตานั้นยกรอยยิ้มมุมปาก เหมือนมีเนื้อกวางอย่างดีมาล่ออยู่ตรงหน้า แล้วเสือร้ายแบบเขาที่พยายามอดทนข่มความรู้สึกใช้ความสงสารและเห็นใจ เก็บทุกอย่างไว้

แต่มันก็แทบสูญเปล่าเมื่อดวงตากลมโตที่ปรือปรอยช้อนมองอยู่แบบนั้น

100%

#มาเฟียขย้ำกวาง

คุณมาเฟียเริ่มดูแลน้องอย่างดี

จนบางทีอาจดีเกินไปหรือเปล่า(?)

ยอมกลับมา#ทีมมาเฟียกันได้ยังคับ

อย่าลืมคอมเมท์และติดแท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง กันนะ

นี่กำลังขยันแบบสุดๆ เย้ะ

เปิดรีปริ้นท์ #มาเฟียขย้ำแบค แล้วนะคะ จิ้มเล้ย ❤

ไปเจอกันงาน #ตลาดฟิค นะบูท A6 (*・∀・*)人(*・∀・*)