{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 36 : | 06 | unplan | 100%

06

 เสียงล้อรถสปอร์ตคันหรูบดเบียดพื้นท่ามกลางท้องถนนยามค่ำคืน ให้มองเห็นเพียงแสงไฟสะท้อนกระจกเห็นเป็นเส้นยาวเพราะความรวดเร็ว ตัวเลขดิจิตอลความเร็วที่พุ่งสูงไปเกือบสองร้อยก็ยังไม่พอใจกับมาเฟียหนุ่มที่ในใจตอนนี้ร้อนเป็นไฟ

“บ้าเอ้ย” สบถออกมาอย่างหัวเสีย ต้องลดความเร็วลงเพราะรถที่เริ่มติดเป็นสายยาวด้านหน้าเมื่อเข้าใกล้สู่ย่านชุนชน ใบหน้าของใครบางคนที่นึกถึงทำให้มาเฟียหนุ่มถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด

ภาพคนตัวเล็กดวงตากลมโตที่ช้อนมองท่าทางน่าสงสารที่ทำให้ใจแกว่งนั่นทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนรู้สึกหวงของ และไม่อยากให้ใครได้เห็นภาพนั้น แต่เพื่อนของเขากลับขโมยของเล่นชิ้นใหม่ไป ทั้งที่โอเซฮุนมีสิทธิ์โดยชอบธรรมเมื่อเด็กนั่นทำงานในความดูแลของซิซิเลี่ยน

มือเล็กโอบอุ้มแก้วเซรามิกสีขาวสะอาดไว้ในอุ้งมือที่มีควันลอยฉุยเพราะนมอุ่นที่คุณหมอหนุ่มเป็นคนจัดการให้ ดวงตากลมโตเหม่อมองควันที่ลอยล่องด้วยหัวใจที่ล่องลอย ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมตนเองถึงมานั่งบนโซฟาอยู่ในห้องชุดสุดหรูของร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง รู้เพียงแต่อี้เอินรีบวิ่งขึ้นมาห้องด้านบนพร้อมกับลากเขาขึ้นรถออกมาโดยไม่บอกกล่าวอะไร

“ดื่มสักนิดเถอะ เราได้รู้สึกสบาย” แต่ถึงแบบนั้นคนหัวอ่อนก็ยอมจิบนมอุ่นในแก้วอย่างว่าง่ายก่อนเอ่ยถามด้วยคำถามที่รู้สึกเป็นกังวล

“แล้ว...คุณเซฮุนละครับ”

“ถามถึงคนใจร้ายแบบหมอนั่นได้ยังไง”

คุณหมอหนุ่มทำหน้าดุใส่ร่างเล็กพลางเคลื่อนตัวมานั่งข้างกัน ก่อนจะยกมือขึ้นปาดริมฝีปากอิ่มที่เปรอะด้วยคราบนมสีขาวที่แสนน่าเอ็นดู พร้อมหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ เพราะใบหน้าหวานที่กระพริบตาปริบมองอย่างนึกฉงน

“ถึงคุณเซฮุนจะใจร้าย แต่...”

“แต่?”

“แต่ผมเป็นของคุณเซฮุนนี่ครับ”

ดวงตากลมโตที่ช้อนมองพร้อมถ้อยคำที่เอ่ยอย่างชัดเจนไร้ซึ่งความลังเลทำให้ต้วนอี้เอิน รู้สึกไม่พอใจและดูกลายเป็นคนแพ้ เขารู้ดีว่าไม่ควรหาคนแพ้หรือชนะ แต่มันก็อดรู้สึกแบบนั้นไม่ได้ เหมือนลู่หานยอมจำนนต่อเพื่อนของเขาเสียแทบทุกอย่าง

คุณหมอหยิบแก้วมัคในมือเล็กไว้บนโต๊ะ ก่อนจับไหล่บอบบางเพื่อให้ลู่หานได้หันมามองหน้ากัน จ้องตอบดวงตาสวยที่เขาเผลอหยุดมองในทุกครั้ง

“ถ้าบอกว่าเราก็เป็นของพี่เหมือนกันล่ะ”

“อ่า...แบบนั้นคงไม่ได้หรอกครับ”

“ทำไม..” หมอต้วนอดไม่ได้ที่จะถามโพล่งออกไปด้วยความน้อยใจเสียเต็มประดา

“ผมคงมีเจ้าของได้แค่คนเดียว...”

และคำตอบนั้นก็ทำให้หัวใจของคุณหมอหนุ่มแทบไร้ซึ่งความหวัง แต่ใบหน้าหวานที่ก้มลงพร้อมมือน้อยบนตักที่เอื้อมมาวางบนมือของตนเองก็ทำให้ต้วนอี้เอนใจอ่อนยวบ และเป็นไม่กี่วินาทีต่อมาที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างรุนแรง ทำให้อดไม่ได้ที่จะตกใจ

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะเว้ยไอ้อี้เอิน!”

เสียงร้องตะโกนโวยวายด้านนอกประตูพร้อมเสียงเคาะอย่างบ้าคลั่งทำให้ลู่หานรู้ได้ทันทีว่าเป็นเสียงของใคร ร่างเล็กตั้งใจจะลุกขึ้นไปแต่กลับถูกมือของคุณหมอดึงรั้งไว้ ใบหน้าหล่อเหลานั้นขมวดคิ้วเคร่งเครียดก่อนดันร่างเล็กไปด้านหลังแล้วส่งสัญญาณให้เงียบเสียงไว้

“อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงอยู่ในนั้น เอาคนของกูคืนมา!”

ร่างเล็กดึงรั้งปลายเสื้อเชิ้ตพลางส่งสายตาอ้อนวอนให้เปิดประตูให้คนด้านนอกที่เหมือนกับลูกระเบิดที่ร้อนเป็นไฟ และลู่หานกลัวว่าโอเซฮุนจะกลายร่างเป็นปีศาจที่แสนใจร้ายอีกครั้ง แต่ต้วนอี้เอินก็เอ่ยปฏิเสธในทันที

“พี่ไม่มีทางปล่อยเราไปให้หมาบ้าแบบมันแน่ๆ”

ปัง ! ปัง !

เสียงปืนที่ดังรัวติดกันสองนัดทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งมือน้อยยกขึ้นปิดหูสองข้างด้วยความตกใจ ก่อนบานประตูจะถูกถีบอย่างแรงให้เปิดกว้างและเผยให้เห็นร่างสูงแสนดูดีที่ยืนยกรอยยิ้มร้ายกาจและก้าวเข้ามาใกล้

ลู่หานถูกต้วนอี้เอินผลักให้ไปอยู่ด้านหลังก่อนร่างผอมสูงจะพุ่งตัวเข้าใส่มาเฟียผู้เป็นเพื่อนหมัดหนักๆถูกซัดใส่ใบหน้าคมคายจนเลือดกลบปาก โอเซฮุนถ่มเลือดลงพื้นก่อนปล่อยหมัดอัดหน้าเพื่อนเช่นเดียวกัน

การต่อสู้ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้ลู่หานวิ่งร้องตะโกนห้ามพร้อมเข้าไปใกล้แต่ทั้งสองก็ยังแลกหมัดกันอย่างดุเดือด ดวงตากลมคลอด้วยน้ำใสด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะเป็นมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ล้มลงและร่างเล็กรีบไปขวางผู้เป็นพี่ชายที่พร้อมจะปล่อยหมัดใส่อีกทันที

“อย่าทำคุณเซฮุนนะครับ!!”

ร่างเล็กยืนขวางพร้อมแขนที่อ้ากว้างและดวงตาที่คลอด้วยน้ำใสมองตรงมาเพื่อปกป้องมาเฟียหนุ่ม ทำให้ต้วนอี้เอินมองตอบด้วยความไม่เข้าใจ ความพยายามที่ทำมาเพื่อช่วยร่างเล็กกลับดูไร้ค่าเมื่อลู่หานส่ายหน้าให้อี้เอินหยุดหมัดที่กำแน่นไว้ข้างตัว

และทำให้โอเซฮุนลุกขึ้นมายืนตัวเต็มความสูงพร้อมตรงมาเกี่ยวเอวบางไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว ท่าทีแสดงความเป็นเจ้าของ

“ไอ้เซฮุน...” อี้เอินกัดฟันข่มอารมณ์โกรธ

“กลับกับฉัน ลู่หาน”

มาเฟียซิซิเลี่ยนก้มลงกระซิบข้างใบหูเล็ก เอ่ยเรียกชื่อเป็นครั้งแรกด้วยน้ำเสียงทุ้ม พร้อมริมฝีปากหยักที่กดจูบข้างขมับ เหมือนแสงไฟร้อนแรงที่หลอกล่อผึ้งตัวน้อยให้ติดกับ และลู่หานที่ไร้ซึ่งแรงต้านทานก็หลงกลได้โดยง่าย

“ลู่หาน เราก็รู้ว่าหมอนั่นมันโหดร้ายใส่ยังไงนะ!”

คำพูดที่เอ่ยเตือนจากคุณหมอหนุ่มที่แสนดีอยู่เสมอไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กเลิกความคิดที่จะกลับไปกับคนร้ายกาจ เพราะหมัดแสนรุนแรงที่พี่หมอเป็นคนเริ่มต้นทำให้ลู่หานเผลอตัดสินว่าใครกันที่เป็นคนผิด ไม่สนใจสายตาแสนตัดพอที่ส่งมา

“…” ท่อนแขนแข็งแรงที่โอบเอวบางรัดแน่นขึ้น

“…”

“ขอโทษนะครับพี่อี้เอิน ผม...ต้องกลับไปกับคุณเซฮุน”

และคำพูดที่ร่างเล็กตัดสินใจทำให้ต้วนอี้เอินทรุดตัวด้วยสองเข่าอย่างหมดแรง ลู่หานตั้งใจจะเดินเข้าไปใกล้แต่ท่อนแขนที่กอดเกี่ยวเอวกลับดึงรั้งให้ร่างเล็กถอยห่างพร้อมเปลี่ยนมาจับจูงข้อมือเล็กให้เดินออกจากห้องชุดของเพื่อน

เจ้าของใบหน้าสวยหวานหันมองพี่ชายของตนเองอย่างรู้สึกผิดเต็มหัวใจ ริมฝีปากอวบอิ่มขยับเอ่ยคำขอโทษซ้ำไปมา แต่เพราะเขาเป็นคนของโอเซฮุนนี่คือตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว ลู่หานไม่ต้องการให้มีใครต้องเจ็บไปมากกว่านี้

ประตูรถสปอร์ตคันหรูปิดลงทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนนั่งลงบนเบาะหนังเนื้อดี มือใหญ่แตะลงบนริมฝีปากที่เกิดรอยแผลซ้ำอีกครั้งรอยเลือดที่ติดนิ้วมือทำให้โอเซฮุนอดไม่ได้ที่จะแค่นยิ้มใส่ เพื่อนหมอของเขามันหมัดหนักขึ้นเยอะ

ใบหน้าหล่อเหลานั้นขึ้นรอยช้ำข้างแก้มพร้อมเลือดไหลซึมตามมุมปาก และนั่นทำให้ลู่หานยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเก่าเหมือนตนเองเป็นสาเหตุของเรื่องนี้แม้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก เกือบหลายนาทีที่มาเฟียซิซิเลี่ยนไม่ทำอะไรนอกจากแตะตามรอยแผลคล้ายให้เลิอดหยุดซึมทำให้ร่างเล็กต้องยอมเอ่ยปากถามเสียงเบา

“เจ็บมากไหมครับ”

“…” โอเซฮุนไม่ตอบอะไรเพียงแค่หันไปมองร่างเล็กท่าทางที่ต่างจากลูกกวางตื่นกลัวทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกอยากรังแก เลยทำเป็นเพียงไม่สนใจและนิ่งเฉย

“ให้ผมช่วยอะไรคุณไหม...”

“ขยับมาใกล้ๆสิ”

ร่างเล็กขยับเข้าไปใกล้รอยแผลที่เด่นชัดตรงข้างโหนกแก้มทำให้เผลอเอื้อมมือไปแตะร่างสูงที่สะดุ้งทำให้มือน้อยชักกลับแต่มาเฟียหนุ่มกลับยื้อไว้ ใบหน้าหล่อเหลาขยับไปใกล้จนคนตัวเล็กพร้อมกลั้นหายใจ พร้อมกระซิบบางอย่างข้างใบหู

“ใกล้มากกว่านี้...บนตักฉัน” ลู่หานถอยห่างแต่โอเซฮุนไม่ปล่อยโอกาส

“ม..ไม่ จะดีเหรอครับ”

“จะขัดใจฉันหรือไง หรืออยากให้ฉันโกรธ”

คำขู่พร้อมกับมือใหญ่รวบเอวบางไว้และดึงให้ร่างเล็กข้ามฝั่งมานั่งคร่อมบนตักแม้ลู่หานไม่อยากทำตามคำสั่งที่ว่านี่เท่าไหร่แต่เพราะดวงตาคมดุที่มองตรงมา ทำให้ยอมละทิ้งความเขินอายแล้วมานั่งบนตักแกร่งพร้อมแก้มใสที่ร้อนจัด ก่อนช้อนสายตาแล้วเอ่ยถาม

“ถ้าผมทำแบบนี้คุณจะโกรธผมใช่ไหมครับ”

“ไม่ แต่ฉันจะลงโทษเธอ..”

ริมฝีปากหยักบดเบียดจูบบนริมฝีปากอวบอิ่มของคนที่ทำให้หัวใจของมาเฟียหนุ่มแทบร้อนเป็นไฟเพราะความหวง จูบร้อนนั้นเพื่อสั่งสองให้ร่างเล็กได้รู้จักจดจำความผิด มือใหญ่กดท้ายทอยให้คนบนตักรับจูบได้แนบแน่น

ปากอิ่มที่ปิดสนิทเผยออ้าทำให้ลิ้นร้อนแทรกเกี่ยวกวัดลิ้นเล็กด้วยความเอาแต่ใจ จูบร้อนแรงเคล้าด้วยกลิ่นคาวเลือด มือใหญ่อีกข้างกอดรั้งเอวบางให้แนบชิดจนร่างกายเสียดสี มือเล็กบีบแน่นบนไหล่กว้างแม้ไม่ใช่จูบแรกแต่ลู่หานก็ไม่คุ้นชิน

ลิ้นเล็กที่ถูกชักนำด้วยลิ้นร้อนเริ่มโอนอ่อน จูบแสนร้ายกาจนั้นมอมเมาจนน้ำใสไหลเปรอะคางเรียวสวย มือใหญ่เปลี่ยนจากกอดเอวบางมาสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว ไต่ลูบไล้เนื้อนุ่มมือ ก่อนรังแกอย่างร้ายกาจเมื่อแตะหยอกเย้าตุ่มไตสีหวาน

“อ๊า..อ้ะ” เสียงร้องครางที่เผลอดังจากร่างเล็กเพราะถูกแกล้งทำให้มาเฟียหนุ่มยกรอยยิ้มมุมปากด้วยความชอบใจ

“ร้องครางแบบนี้คิดว่าฉันจะหยุดลงโทษเธอได้หรือไง”

กล่าวโทษคนบนตักที่แอ่นตัวหนีแต่กลับติดพวงมาลัยจนขยับไปไหนไม่ได้ใกล้จึงถูกมือใหญ่รั้งศีรษะให้รับจูบลงโทษจากคนตัวโตอีกครั้ง มือน้อยพยายามดันอกแกร่งให้ไกลห่างแต่เรี่ยวแรงกลับน้อยนิดไม่ต่างจากวางไว้ ก่อนริมฝีปากร้อนจะถอนออกเปลี่ยนมากดจูบรอบริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่อ ไล่ต่ำจนซอกคอขาวที่แสนน่าฝากรอย

อุณหภูมิภายในรถนั้นร้อนระอุ บทลงโทษแสนร้อนแรงนั้นมอมเมาร่างเล็กจนทิ้งตัวลงบนตักแกร่งอย่างยอมแพ้แก้มใสนั้นขึ้นสีแดงจัด ดวงตากลมที่ปรือปรอยทำให้บทลงโทษนี้ไม่มีจุดสิ้นสุด

แต่เพราะเสียงสัญญาณที่ร้องลั่นรถพร้อมหน้าจอหน้าคอนโซลที่ขึ้นเตือนทำให้ทั้งสองหยุดชะงัก ลู่หานเบิกตาโตตกใจก่อนจะดันตัวให้ห่างจากมาเฟียแสนร้ายกาจมากขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ไกลกันมากสักเท่าไหร่ มือน้อยเช็ดคราบน้ำใสมุมปากก่อนรีบติดกระดุมที่โดนปลดมาจนเผยให้เห็นเนื้อขาวเนียนเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

โอเซฮุนมองไปยังหน้าจอมอนิเตอร์อย่างหัวเสีย เมื่อเห็นว่าระบบเครื่องถูกแฮกด้วยใครบางคน

ลูกน้องคนสนิทของเขาที่ฉลาดเสียยิ่งกว่ากรด

“สาบานว่าถ้าไม่ใช่เรื่องด่วน ฉันเอาตายแน่เฉิน!”

50%

#มาเฟียขย้ำกวาง

เซฮุนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ลอบมองเจ้าของใบหน้าหวานที่ตอนนี้ย้ายฝั่งมาอยู่ที่เบาะข้างกายเขาอย่างในตอนแรก มือเล็กกำลังติดกระดุมเสื้อของตนเอง ด้วยแก้มแดงที่น่าแกล้งอีกสักรอบ แต่เสียงสัญญาณเตือนที่ดังจากหน้าจอก็ทำให้มือใหญ่ควานหาเอียร์โฟนที่ไว้ติดต่อสื่อสารแต่โดยดี

“ว่ายังไง”

‘กว่าจะติดต่อได้นะครับคุณ เซ..’

“มีอะไรก็รีบพูดมา”

เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์พร้อมมือใหญ่ติดกระดุมที่หลุดออกมาของตนเองเช่นเดียวกัน แต่ประโยคบอกเล่าถึงเรื่องด่วนของลูกน้องคนสนิททำให้คิ้วเข้มขมวดลงด้วยความกังวลทันที

‘คุณเซฮุนจำเป็นต้องออกจากตึกเพนท์เฮ้าส์ของคุณต้วนอี้เอินให้เร็วที่สุดครับ เนื่องจากนักข่าวที่รออยู่ และที่สำคัญสายของเรารายงานมาว่ามีศัตรูปะปนอยู่ในนั้น ระเบิดพลีชีพเท่านี้พอให้บอสสนใจไหมครับ’

“...” มาเฟียซิซิเลี่ยนทิ้งตัวลงเบาะหนังเนื้อดีก่อนยกมือขึ้นนวดขมับและนั่นทำให้คนตัวเล็กข้างกายอดไม่ได้ที่จะกังวลในสิ่งที่เกิดขึ้น

‘ผมจะรีบส่งแผนที่ให้คุณเซฮุนทันที ไม่จำเป็นต้องเปิดจีพีเอสระบุพิกัดนะครับ เพราะกันพวกมันไล่ตาม ตอนนี้ยังไงก็มีเพียงผมคนเดียวที่แฮกพิกัดและระบบรถคันนี้ได้ ส่วนเรื่องทางนี้อาจให้คุณอาป๋อหรันของคุณรับหน้าไปก่อน’

“เข้าทางเลยน่ะสิ”

‘มีผมอยู่ด้วยทั้งคนบอสไม่ต้องกังวลอะไรหรอกครับ’

“อืมก็ดี...งั้นไม่ต้องส่งคนมาตามหรอกนะ ถ้าคันเดียวฉันสลัดง่ายกว่า”

‘บอสครับ...’

จากความเครียดและความกดดันในก่อนหน้าเริ่มลดลง เมื่อมาเฟียซิซิเลี่ยนคิดหาทางแก้ไขได้ ใบหน้าหล่อเหลากดรอยยิ้มลึก พลางกระชับมือแน่นกับพวงมาลัยก่อนระเบิดเร่งเครื่องจนเสียงดังให้ร่างน้อยเกาะจับเข็มขัดไว้แน่น

“นี่คือคำสั่ง! พิกัดเป้าหมายคือสนามบินสินะ”

ลู่หานหันมองตามเสี้ยวหน้าด้านข้างของมาเฟียหนุ่มทันทีเมื่อได้ยินพิกัดที่จะออกเดินทางไปยังสนามบิน ริมฝีปากอวบอิ่มที่บวมช้ำอยากจะเอ่ยปากถาม แต่แรงรถสปอร์ตคันหรูที่กระชากตัวออกอย่างรวดเร็วก็ทำให้คนตัวเล็กหลับตาปี๋ ก่อนที่จะทันได้ถามอะไร

แผนการที่ไม่วางถูกนำมาใช้แพลนบีถูกนำมาเลือกใช้เมื่อเกิดสถานการณ์ฉุกเฉิน การรับมือกับนักข่าวหลายสำนักไม่ใช่เรื่องดีอีกทั้งยังมีความเสี่ยงร้ายแรงอย่างการระเบิดพลีชีพ การกลับไปตั้งหลักจึงเป็นอีกหนึ่งตัวเลือกที่มาเฟียแบบเขาหยิบมาใช้

แค่เพียงไม่ถึงนาทีรถสปอร์ตสีดำคันหรูก็เคลื่อนตัวออกจากตัวอาคารใหญ่ โอเซฮุนกดเหยียบคันเร่งจนตัวเลขหน้าปัดพุ่งสูงอย่างรวดเร็ว ไร้ซึ่งรถสักคันที่บริเวณนี้เนื่องจากเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน มาเฟียหนุ่มเหลือบมองคนตัวเล็กข้างกายท่าทางที่ดูสั่นกลัวพร้อมมือที่กำแน่นจิกบนเข็มขัดนิรภัยทำให้ตัดสินใจเอื้อมมือไปบีบมือเล็กให้คลายลง

“ฉันอยู่ตรงนี้”

ลู่หานค่อยๆ ลืมตาเมื่อสัมผัสแผ่วเบาบีบให้มือที่เกร็งแน่นคลายลง ร่างเล็กเหลือบมองร่างสูงใหญ่ที่ขับรถด้วยความรวดเร็วแต่ถึงแบบนั้นก็ระแวดระวัง ก่อนดวงตากลมโตจะเบิกกว้างเมื่อมีรถสวนตัดหน้าอย่างรวดเร็ว เซฮุนหมุนพวงมาลัยหันเลี้ยวหลบในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเสียงล้อที่เบียดถนนดังเสียดหู พร้อมรถยนต์คันหรูหมุนคว้าง

“บ้าเอ้ย!!”

ก่อนโอเซฮุนจะหมุนพวงมาลัยประคองจนรถสปอร์ตที่ขับขี่ให้เคลื่อนที่บนท้องถนนได้เช่นเดิม หัวใจทั้งสองดวงเต้นรัวเร็วกับเหตุการณ์เฉียดตาย แต่ไม่มีเวลาให้ตกใจมากนักเมื่อรถคันดังกล่าวไล่บี้ตามมาอยู่ด้านหลัง

มาเฟียซิซิเลี่ยนเร่งตัวเครื่องยนต์ให้ขับเคลื่อนเต็มกำลัง กดปุ่มเพิ่มขีดจำกัดความเร็ว

“ตามมาจนได้สินะ หึ”

มาเฟียหนุ่มกดรอยยิ้มร้ายเมื่อหันมองกระจกหลังแล้วพบว่ามีรถยนต์ตามติดอย่างกระชั้นชิด ไม่ต่างจากในความคิดที่วางไว้ตั้งแต่ตอนแรก แม้เกินความคาดหมายไปเสียหน่อยที่จะเริ่มต้นด้วยการตัดหน้าจนเกือบหวิดรถคว่ำ แต่เพราะฝีมือที่เคยฝึกในเรื่องเครื่องยนต์ทำให้เขาสามารถควบคุมทุกอย่างที่เหนือความคาดหมายไว้ได้

“ลู่หาน..”

“คะ ครับ” คนที่ยังตกใจไม่หายแทบหาเสียงตนเองเพื่อตอบรับไม่เจอ

“หยิบปืนที่ช่องด้านหน้าเธอออกมาสิ” น้ำเสียงเข้มที่เอ่ยสั่งด้วยท่าทีจริงจัง ทำให้ร่างเล็กที่เผลอหยุดนิ่งไปเกือบนาทียอมหยิบปืนที่วางอยู่ในช่องตรงหน้ามาถือไว้ทันที ดวงตากลมโตมองเงาสะท้อนที่กระจกข้างยังเห็นรถยนต์ด้านหลังตามมาจนเกือบชิด

“ยิงปืนเป็นไหม”

ส่ายหัวจนผมกระจาย คนตัวโตเลยเลือกที่จะอธิบายวิธีการขึ้นไกก่อนลั่นปืน และลู่หานก็สามารถทำตามได้โดยง่าย ปืนที่ดูถนัดมือทำให้คนตัวเล็กไม่ได้รู้สึกตื่นกลัวมากอย่างที่คิด

“อีกหนึ่งนาทีจากนี้จะมีทางโค้ง สองทีห่างกันสามสิบวินาที ฉันจะให้เธอยิงเล็งโค้งละหนึ่งนัดเพราะนั่นจะทำให้มีโอกาสกระสุนยิงโดนฝั่งที่ตามมาด้านหลังได้ดี ตรงไหนก็ได้ถ้าเป็นที่ล้อกับหัวคนขับได้ยิ่งดี”

“ครับ” เอ่ยตอบรับเสียงหนักแน่นละทิ้งความหวาดกลัวไว้ด้านหลัง

“ฆ่ามันก่อนที่มันจะฆ่าเรา”

ลู่หานมองปืนที่อยู่ในอุ้งมือ มือเรียวจับปืนในมือด้วยความถนัด ก่อนจะนับถอยหลังในใจเมื่อเห็นทางโค้งอยู่ไม่ไกล และทันทีที่โอเซฮุนเลี้ยวเข้าสู่ทางโค้งพร้อมกระจกที่ลดลงต่ำ ร่างเล็กยกปืนขึ้นตั้งในระดับที่เหมาะสมกลั้นลมหายใจและดวงตากลมโตใช้เวลาเล็งไม่กี่วินาทีก่อนลั่นไกปืน

ปัง ปัง !

กระสุนนัดที่หนึ่งดังขึ้นก่อนตามด้วยนัดที่สองตามมาในอีกสามสิบวินาทีถัดมา รถยนต์ด้านหลังที่หมุนคว้างพร้อมคนขับที่คอพับชิดพวงมาลัยทำให้รู้ได้ทันทีว่าคนตัวเล็กสามารถยิงได้พิกัดตามที่มาเฟียหนุ่มได้บอกไว้

“หึ ยิงแม่นเหมือนกันนี่”

ร่างเล็กวางมือแสนสั่นพร้อมทิ้งปืนลงบนตัก ก่อนมือเรียวจะกำขยุ้มเสื้อที่อกด้านซ้ายที่เต้นรัวเร็ว ลมหายใจหอบกระชั้น ท่าทางที่ดูไม่ปกติทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนต้องชะลอและหยุดรถลง ก่อนหันมาโอบใบหน้าหวานให้จ้องตอบพร้อมเอ่ยประโยคปลอบ

“ชู่..ใจเย็นก่อน”

“ผ..ผม ฆ่าคน ผมฆ่าเขา ผม ผม”

นิ้วใหญ่วางทาบที่ริมฝีปากเล็กก่อนเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใส โอเซฮุนไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยนแต่นี่คือครั้งแรกที่มาเฟียแสดงท่าทีแบบนี้กับใครสักคน ก่อนสัญญาณบางอย่างในจิตใต้สำนึกจะร้องเตือนทำให้มาเฟียหนุ่มหยุดการกระทำที่อันตรายต่อความรู้สึก

จึงตัดสินใจดึงกลิ่นหอมบางอย่างให้ร่างเล็กได้สูดดมก่อนดวงตากลมโตที่คลอด้วยน้ำใสจะปรือปรอยหลับลง

ดวงตากลมโตกระพริบปริบก่อนจะลืมตื่นเมื่อแสงสว่างจ้านั้นเข้าตา สิ่งแรกที่มองเห็นคือใบหน้าเหลาที่สวมแว่นกันแดดสีชาทับทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนที่โอบช้อนอุ้มเขาไว้ทั้งตัวไม่ต่างจากนายแบบชื่อดัง

แต่เดี๋ยวนะ...เขากำลังถูกอุ้มงั้นเหรอ ?!

“ตื่นแล้วสินะ”

“คุณเซฮุน”

เซฮุนอดไม่ได้ที่จะแอบขบขันกับท่าทางที่เหมือนกวางน้อยตื่นตูม ดวงตากลมโตนั่นเบิกกว้าง ก่อนริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่น่ารังแกจะเผยออ้าด้วยท่าทีตกใจ มือน้อยที่เกี่ยวคล้องคอมาเฟียหนุ่มนั่นคลายออกแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เป็นอุปสรรคในการที่จะอุ้มร่างที่แสนเบาหวิวแบบลูกกวางตัวนี้

“อรุณสวัสดิ์ ถ้าหากสงสัยที่นี่คือปักกิ่งเมืองที่โคตรจะวุ่นวายเลยให้ตายสิ” กระซิบใส่ใบหูเล็กที่เริ่มแดงเถือก ก่อนร่างสูงใหญ่จะรีบก้าวเดินไปยังรถลีมูซีนคันหรูที่จอดคอยพร้อมเหล่าบอดี้การ์ดชุดสูทสีดำสนิทที่ยืนต้อนรับเรียงราย

“ปล่อยผมลงสิครับ จะอุ้มทำไม”

“แล้วใครกันล่ะที่ไม่ยอมตื่น”

ร่างเล็กแอบเบะปากก่อนจะถูกปล่อยวางลงกับพื้นหินแกรนิต แม้นึกสับสนไม่ใช่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง มีเพียงภาพเลือนรางว่านั่งอยู่บนรถสปอร์ตคันหรูที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว พร้อมภาพปืนอยู่ในอุ้งมือที่รู้สึกแสนคุ้น ก่อนความคิดจะหยุดลงด้วยอุ้งมือใหญ่ที่คว้าจับข้อแขนแล้วลากจูงเดินไปที่รถ

“ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่...ล่ะครับ”

“เพราะฉันอยากมา”

คำตอบแสนเอาแต่ใจก่อนถูกเหวี่ยงยัดเข้าไปในรถยนต์คันหรูแม้เบาะจะแสนนุ่มนิ่มแต่ถึงแบบนั้นแรงกระแทกจากคนที่ไม่เคยถนอมก็ทำให้ร่างเล็กต้องเผลอทำหน้างอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยเมื่อมาเฟียหนุ่มเข้ามานั่งข้างกันที่ในรถ

แต่ถึงแบบนั้นก็เห็นได้ชัดว่าใบหน้าน่ารักแอบเผลององ้ำจนมาเฟียซิซิเลี่ยนตัดสินใจหยิบถาดขนมและวาฟเฟิลร้อนพร้อมชาที่สั่งเตรียมไว้ให้เพื่อเป็นอาหารเช้ายื่นให้คนตัวเล็กที่นั่งนิ่งอยู่ข้างกัน ก่อนมือเรียวจะรีบยื่นจับถาดพร้อมส่งรอยยิ้มหวานแทนคำขอบคุณ

และท่าทางแบบนั้นก็ทำให้มาเฟียคนเล็กของซิซิเลี่ยนรีบหันหน้าหนีไปในทันที

อันตรายต่อใจมากเกินไป...

นั่งรถเกือบชั่วโมงฝ่ารถติดที่ได้ยินเสียงบีบแตรเป็นระยะ แต่ถึงแบบนั้นลู่หานเผลอหลับไปอีกรอบก่อนจะถูกปลุกด้วยแรงบีบจากมือแกร่งที่ข้างแก้มทำให้ยอมจำใจลืมตาตื่นขึ้นเพราะกลัวว่าแก้มของตนเองจะฉีกไปเสียก่อนเพราะน้ำหนักมือที่ไม่ออมแรง

ไม่เข้าใจเท่าใดนักกับความงัวเงียของตนเองแต่ลู่หานก็เลือกที่จะเมินเฉยเพราะไม่อยากจะคิดอะไรให้มันหนักหัวหรือวุ่นวายนัก

“รอฉันอยู่ตรงนี้ ที่นี่ ห้ามไปไหน”

“ผมเข้าไปด้วยไม่ได้เหรอครับ”

“อันตราย...โกดังนี้ไม่ใช่มีแค่ซิซิเลี่ยนหรอกนะ”

สุดท้ายคนตัวเล็กก็ยอมพยักหน้าอย่างว่าง่าย เพราะดวงตาคมที่มองดุ พร้อมคำที่เอ่ยกำชับอีกครั้ง ประตูปิดลงทำให้ลู่หานได้สังเกตว่าตนเองอยู่ที่ไหน โกดังขนาดใหญ่นั่นคือสิ่งที่เห็นในสายตา ตู้คอนเทรนเนอร์วางเรียงกันเป็นสิบชั้น พร้อมเรือขนส่งสินค้าที่จอดคอยอยู่ที่ท่าที่มองเห็นเป็นแม่น้ำสายยาว

ก่อนจะพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแต่แล้วก็เหมือนในทุกครั้งที่เมื่อนึกย้อนเรื่องราวในอดีตจะรู้สึกปวดสมองจี๊ดทำให้ลู่หานล้มเลิกและปล่อยให้เป็นเรื่องปัจจุบัน ยอมรับว่ามันเป็นความทรมานแต่เมื่อนานวันก็กลายเป็นความชินชา ที่เลิกค้นหาว่าแท้จริงแล้วตนเองเป็นใคร

“เห้อ...” ส่งเสียงถอนหายใจยาวก่อนดวงตากลมโตจะเห็นฝั่งตรงข้ามที่ติดกับอุปกรณ์ก่อสร้างที่เหมือนถูกคัดทิ้ง มีลูกแมวตัวเล็กถูกติดอยู่ในหลุมพร้อมมีตาข่ายเกี่ยวตัว เกือบจะตัดสินใจลงจากรถลีมูนซีนคันหรูไปในทันทีแต่เพราะคำสั่งห้ามที่ดังก้องทำให้ลู่หานหยุดชะงัก

“เจ้าเหมียวฉันอยากไปช่วยนะ แต่...”

มือเรียวจับที่เปิดประตูแน่น ก่อนจะตัดสินใจบางอย่างเมื่อเห็นว่าลูกแมวที่อยู่ในสายตากำลังดิ้นพล่านจนเหมือนจะขาดใจตาย เหลียวมองคนขับที่ไกลออกจากที่นั่งไปหลายช่วงตัวกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อย่างไม่สนใจ ทำให้ลู่หานเปิดประตูด้วยความแผ่วเบา

ก่อนรีบวิ่งไปช่วยเหลือลูกแมว โดยไม่รู้เลยสักนิดมีดวงตาสองคู่ที่จับจ้องมองอยู่อย่างจงใจ

100 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

เริ่มเข้มข้นตามประสามาเฟียซิซิเลี่ยนแล้วล่ะ

เตรียมใจไว้เลยที่รัก<3

อย่าลืมติดแท๊ก#มาเฟียขย้ำกวาง และคอมเมนท์เยอะๆนะคะ

เป็นกำลังใจอย่างดีของเราเลย

ปล.ยาที่เซฮุนเอาให้น้องดมคือ alprazolam ความจริงเป็นยานำสลบที่ใช้ในการผ่าตัด มีฤทธิ์สงบประสาท และทำให้ลืมเหตุการณ์ได้ด้วยแหละ 

@master_yp