{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 17 : | 16 | jealous | 100%

Naked Prisoner

16

 

ยอดต้นสนลู่ลมไปตามลมที่พัดเอื่อย ใบเมเปิ้ลสีส้มร่วงหล่นไม่ไกลจากลำต้น ใกล้กันกับโต๊ะไม้ที่มีสองร่างเล็กกำลังพูดคุยอย่างถูกคอ พร้อมด้วยเสียงหัวเราะแสนสดใสที่ทำให้บรรยากาศของสวนหลังคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนที่เคยจืดชืดนั้นมีสีสันมากกว่าเดิม

ผลัดเปลี่ยนความคิดและแบ่งปันความรู้สึกที่เกิดขึ้น รู้สึกถูกโชคชะตาไม่ต่างจากในครั้งแรกที่เจอกัน แม้ลู่หานในตอนนั้นจะดูแสนเศร้าแต่ตอนนี้กลับสดใสเปล่งปลั่งกว่าในก่อนหน้า คงเพราะทายาทมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กนั่น

“ผมดีใจมากเลยนะที่ได้เจอลู่หานอีกครั้ง”

“เราเองก็ดีใจเหมือนกัน แบคฮยอนลองชิมอันนี้สิ”

ส่งรอยยิ้มให้กัน แล้วแบคฮยอนก็หยิบขนมขึ้นชื่อหลายชนิดของเมืองเซี่ยงไฮ้ที่เป็นของฝากจากลู่หานและทายาทมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กที่ก่อนหน้านี้ตะโกนโหวกเหวกจนโดนคนเป็นพี่ลากให้ช่วยจัดการสะสางงานที่โกดังใหญ่ แทนที่จะมาป่วนแซวจนแบคฮยอนเขินหน้าแดงและรับมือไม่ถูก

“อร่อยมากเลย”

เคี้ยวจนแก้มกลมตุ่ย นั่นทำให้ลู่หานต้องเผลอยิ้มเอ็นดูให้กับว่าที่เลดี้ปาร์คคนใหม่ของตระกูล มือเรียวที่นิ้วนางสวมด้วยแหวนเพชรแสนเรียบแต่กลับดูหรูหราเอื้อมไปเช็ดเศษขนมปังที่ติดบนแก้มคนตรงหน้า

แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของลู่หาน ทำให้แบคฮยอนต้องยิ้มกริ่มแล้วเอ่ยแซวออกมา

“นิ้วนางข้างซ้ายนั่น โดนจองตัวแล้วสินะครับ”

ดวงตากลมโตดุจกวางนั้นเบิกโตแล้วแก้มใสก็ขึ้นสีแดงจาง จนแบคฮยอนได้แต่ตบมือแปะด้วยความชอบใจ ที่ทำให้อีกคนเขินจนหน้าแดงขึ้นมาได้

“ก็คงแบบนั้นแหละครับ แต่…”

“…?”

“ก็คงต้องรอเลดี้ปาร์คก่อนแหละครับ”

แบคฮยอนมุ่ยหน้าเมื่อถูกเอาคืนไม่ต่างกัน ยังไม่เคยชินเสียทีกับประโยคตำแหน่งสำคัญนั้น บังคับให้แก้มไม่ร้อนเพราะถูกคำเอ่ยแซวแบบนั้น แต่สุดท้ายแก้มกลมก็ขึ้นสีแดงเรื่อไม่ต่างจากเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่ยิ้มถูกใจอยู่ตรงหน้า เพราะสามารถเอาคืนกันได้สำเร็จ

สุดท้ายแล้วคนตัวเล็กทั้งสองก็หัวเราะใส่กัน เมื่อไม่รู้ว่าจะแกล้งกันต่อไปทำไม ภาพแสนสดใสนั่นตกอยู่ในสายตาของบอดี้การ์ดบริเวณนั้นได้เผลอยิ้มตาม

เหมือนความหยาบกระด้างของซิซิเลี่ยนถูกเติมเต็มด้วยความอ่อนโยนที่ไม่ได้เห็นมานาน

“อาซ้อ”

เสียงร้องทักของทายาทของซิซิเลี่ยนตามด้วยแรงกอดรัดที่ยกจนร่างเล็กที่เพิ่งเดินออกมาจากในครัวหลังจากช่วยมาเรียเตรียมอาหารมื้อเย็นต้องตัวลอย โอเซฮุนยกรอยยิ้มร้ายใส่พี่ชายคนโตที่รู้ดีว่าขี้หวงมากขนาดไหน

หลังจากทันทีที่มาถึงเซฮุนก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับว่าที่พี่สะใภ้คนโตนอกจากตะโกนทักทายบนรถ ถูกคนเป็นพี่ลากออกไปช่วยงานทันที แถมยังต้องปล่อยลูกกวางทิ้งไว้ที่คฤหาสน์ คนเดียว และเพราะแบบนี้เขาเลยหาทางเอาคืนให้สาสม

จมูกโด่งกดหอมลงไปบนแก้มใสคนในอ้อมกอด ทำให้ร่างเล็กเบิกตาโตพอดีกับคนขี้หวงรีบดึงว่าที่เลดี้ของตนเองเข้าสู่อ้อมอกแกร่งทันที

“ไปตามลู่หานมาทานอาหารเย็นไป” น้ำเสียงแข็งดังขึ้นใส่น้องชายตัวดีที่ยกรอยยิ้มทะเล้นจนเห็นเขี้ยว

แบคฮยอนเพียงแค่ยืนลูบแก้มที่ถูกหอมฟอดอย่างไม่ทันตั้งตัวป้อยๆ ถูกคนที่ตัวใหญ่กว่าครึ่งที่ดึงตัวมาจากซิซิเลี่ยนคนเล็กกอดซ้อนจากทางด้านหลัง พร้อมกับคางเกยอยู่บนไหล่เล็ก

“ผ ผมไปตามให้ดีกว่าครับ”

คนที่หาทางหนีออกจากท่าทางน่าอายนั้นรีบอาสา พร้อมหลบออกมาจากอ้อมกอดอุ่น หนีจากซิซิเลี่ยนทั้งสองที่อันตรายไม่ต่างกันทั้งคู่

แบคฮยอนก้าวเดินลงจากบันได หลังจากอาสาตั้งใจขึ้นไปตามลู่หานให้มาทานอาหารเย็นแต่พบว่า เพื่อนร่างเล็กนั้นหลับสนิทเพราะอาการอ่อนเพลียจากการเดินทาง เดินลงจากบันไดวนของตัวคฤหาสน์ ไปยังห้องอาหารที่ตอนนี้ได้ยินเสียงพูดคุยพร้อมเสียงหัวเราะให้ได้ยิน ของทายาทมาเฟียซิซิเลี่ยนทั้งสองและเลดี้จางคนนั้น

“เรายังจำตอนนั้นได้อยู่เลย ที่แกล้งจมน้ำแล้วชานยอลมาช่วยไว้” เสียงของจางอี้ชิงที่เล่าย้อนเรื่องราวในอดีตทำให้สองเท้าเล็กของแบคฮยอนนั้นหยุดชะงัก

“ใครใช้ให้แกล้งกันแบบนั้น” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่แบคฮยอนคุ้นเคยดีตอบกลับทันที

“ผมจำได้ว่าพี่ร้องไห้...”

หัวใจดวงเล็กกระตุก เมื่อคำพูดบอกเล่าที่ได้ยินนั้นยังคงตอกย้ำว่าเลดี้จางนั้นสำคัญกับมาเฟียซิซิเลี่ยนมาเพียงใด มือเรียวกำปลายเสื้อไหมพรมที่ยาวกรอมข้อมืออย่างไม่รู้ตัว แบคฮยอนไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ได้อย่างไร ความรู้สึกที่เคยมีเริ่มสั่นคลอน เพราะหัวใจเขาตอนนี้ไม่มีหลักประกันอะไรเลยสักอย่าง นอกจากความอ่อนโยนที่ได้รับ

แม้กระทั่งคำพูดยืนยันจากปากของมาเฟียซิซิเลี่ยน การขอร้องให้เขาเป็นเลดี้ปาร์คที่อยู่ข้างกายก็ไม่รู้เช่นกันว่าสำคัญมากเพียงพอ กับทั้งหัวใจที่ตอนนี้เขายอมยกไว้ให้หรือไม่

“เงียบไปเซฮุน เรื่องมันก็นานมาแล้วจะรื้อฟื้นทำไม”

“แต่เพราะเหตุการณ์นั่น เลยทำให้เรารู้ว่าชานยอลชอบเรามากขนาดไหน”

และเพราะแบคฮยอนลืม...ว่าปาร์คชานยอลเคยมีใครบางคนที่สำคัญมากขนาดไหน

“คุณแบคฮยอน...”

เสียงเรียกจากดีโอที่สะกิดจากด้านหลัง ทำให้แบคฮยอนสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ และทำให้พลาดที่จะได้ยินประโยคตอบกลับจากมาเฟียซิซิเลี่ยน มือเล็กที่กำปลายเสื้อไหมพรมนั้นคลายออก แล้วถูกคนแย้มรอยยิ้มรูปหัวใจจับจูงข้อมือพาเดินนำเข้าไปด้านในห้องอาหาร

“ทำไมไม่เข้าไปละครับ”

“เอ่อ...คือ”

ไม่ทันให้แบคฮยอนได้ตอบกลับก็ถูกพาเข้าไปด้านในห้องอาหารขนาดใหญ่ของตัวคฤหาสน์ซิซิเลี่ยน โต๊ะยาวแสนหรูที่ถูกปูพาดด้วยผ้าไหมถักผืนสีขาวถูกวางทับด้วยอาหารอิตาลีพื้นเมืองหน้าตาน่าทาน ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย แต่ไม่ใช่กับแบคฮยอนที่กำลังมีเรื่องมากมายในใจอยู่ตอนนี้

หัวโต๊ะนั้นมีร่างสูงของใครบางคนที่มองตรงมาหา แต่แบคฮยอนก็เลือกที่จะเสสายตาหลบ จนไปพบกับใบหน้าที่ดูเรียบนิ่งไม่ได้ยิ้มแย้มเหมือนอย่างทุกทีของเลดี้จางที่นั่งอยู่ติดทางฝั่งขวามือของมาเฟียซิซิเลี่ยนคนโต

“ลูกกวางละครับอาซ้อ” ซิซิเลี่ยนคนเล็กเอ่ยถามถึงคนรักที่ตั้งใจจะขึ้นไปหา แต่เพราะว่าที่พี่สะใภ้อาสาจะไปตามแทนจึงเลือกที่จะมานั่งจิบไวน์พูดคุยรออยู่ในห้องอาหาร

“ลู่หานหลับอยู่น่ะเซฮุน เหมือนจะเพลียเลยไม่ได้ปลุก”

“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปดูแลลู่หานก่อน” เซฮุนลุกขึ้นยืน พลางโค้งเพื่อขอตัวออกไปดูแลคนรัก

เซฮุนเดินสวนไปแล้วแต่แบคฮยอนก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาเรียวตกนั่นไม่ยอมหันมาสบตากับชานยอลเลยสักครั้ง มาเฟียหนุ่มเลยตัดสินใจเรียกให้ว่าที่เลดี้ของตนเข้ามาร่วมโต๊ะอาหาร ตรงเก้าอี้ด้านซ้ายมือที่ว่างเพื่อรอคอยเจ้าของที่เหมาะสมให้มานั่งอยู่ข้างกัน

“เป็นอะไร”

บรรยากาศแสนน่าอึดอัดถูกขัดด้วยน้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งเขี่ยชิ้นเนื้อสเต็กในจานมาพักใหญ่ แบคฮยอนเพิ่งทานไปได้แค่สองคำเล็กเท่านั้น ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นกับคนที่ถูกใจในอาหารฝีมือแม่บ้านใหญ่อยู่เสมอถึงทานไปแค่แมวดม

“ไม่นี่ครับ” แบคฮยอนส่งรอยยิ้มกลับมาในแบบที่คนมองดูก็รู้ว่าฝืน

แบคฮยอนกำลังข่มอารมณ์และความรู้สึกหลากหลาย เขาพยายามแล้วที่จะมองเลดี้จางให้เป็นคนเดิม ทั้งที่ในตอนแรกมาถึงก็ต้อนรับเขาอย่างดี แต่การดูแลมาเฟียหนุ่มจนออกนอกหน้าบนโต๊ะอาหาร อีกทั้งยังชวนคุยเรื่องราวในอดีตที่เขาไม่มีวันแทรกเข้าไปได้ก็ทำให้แบคฮยอนรู้สึกหงุดหงิดในใจ

และบยอนแบคฮยอนใช่ว่าจะยอมไปหมด

“ชานยอลลองทานนี่สิ ของโปรดไม่ใช่เหรอ”

เสียงใสที่เอ่ยขัดทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนต้องหันกลับไปมองเลดี้จาง แม้จะแปลกใจที่วันนี้ถูกขุดคุ้ยเรื่องราวในอดีตที่ปาร์คชานยอลรู้ดีว่าจบแล้วขึ้นมาพูด หรือกระทั่งการเอาอกเอาใจที่มากกว่าในทุกครั้ง แต่รอยยิ้มใสซื่อที่ประดับบนใบหน้าของจางอี้ชิงก็ทำให้มาเฟียหนุ่มมองข้าม และแค่พยักหน้ารับความหวังดีของคนตรงหน้า

“แบคฮยอนรู้ไหมครับ ว่าชานยอลชอบเนื้อแกะผัดซอสมากขนาดไหน”

“อ่า ไม่ทราบสิครับ”

“ชอบมากจนแต่ก่อนขอร้องให้ผมทำให้กินทุกวันหยุดเลยแหนะครับ”

“เลดี้จาง...” เสียงทุ้มดังห้ามปราม เมื่อเห็นว่าความหวังดีของเลดี้จางนั้นกำลังส่งผลร้ายต่อความรู้สึกของว่าที่เลดี้ของตนเอง ชานยอลคิดเสมอว่าอดีตก็คืออดีตความรู้สึกของเขาตอนนี้แตกต่างไปจากตอนนั้น คนที่เขาถนอมความรู้สึกทั้งหมดไว้คือแบคฮยอน และเขาก็มั่นใจว่าตนเองนั้นคุยกับจางอี้ชิงชัดเจนแล้ว

ว่าหัวใจของมาเฟียซิซิเลี่ยตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว

“งั้นหรือครับ ขอบคุณที่เลดี้จางอุตส่าห์บอกผมนะครับ จากนี้คงไม่รบกวนเพราะผมจะให้มาเรียหัดสอน…”

“….”

“แล้วทำให้ ว่าที่สามี ทานทุกวันเลยแหละครับ ขอตัวนะครับ”

เหมือนความอดทนของแบคฮยอนจบลงตรงนั้น ร่างเล็กผุดลุกขึ้นโค้งตัวตามมารยาท โดยไม่ทันได้เห็นสีหน้าของเลดี้จาง และใบหน้าของมาเฟียหนุ่ม คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นว่าที่สามี กำลังยกรอยยิ้มกดลึกด้วยความพึงพอใจกับปฏิกิริยาการหึงหวงของว่าที่เลดี้ของตนเอง

ไม่ต่างจากที่โดนเขาท้าให้ลบรอยจูบของผู้หญิงในตอนนั้น

ว่าที่เลดี้ปาร์คของเขาขี้หวงใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่

50 %

#มาเฟียขย้ำแบค

ว่าที่สามีบ้าบออะไรกัน !

แบคฮยอนดึงแก้มลงโทษตัวเอง ที่ดันพูดอะไรออกไปไม่ทันคิด เพราะอารมณ์คุกกรุ่นในใจที่ดึงสติของเขาให้เหลือเพียงการอยากเอาชนะเพียงแค่นั้น ตามนิสัยพื้นฐานที่มักดื้อดึงและไม่ยอมแพ้ มือเรียวรีบกดล๊อกประตูห้องนอนเพราะกลัวว่าใครบางคนจะตามเข้ามา แล้วก็เป็นไปตามที่คาดเดาเมื่อได้ยินเสียงทุ้มลอดผ่านบานประตูเข้ามา

“แบคฮยอน..”

เสียงเรียกและเสียงเคาะประตูไม้บานใหญ่ ทำให้แบคฮยอนหนีกระโดดไปนั่งบนเตียงนอน เอาผ้าห่มคลุมร่างตนเองจนโผล่เพียงดวงตาเรียวตกที่ตอนนี้กำลังตื่นตูม เพราะเกรงว่ามาเฟียซิซิเลี่ยนจะบุกเข้ามา

เพราะเขายังไม่พร้อมเจอปาร์คชานยอลตอนนี้

แกร๊ก !

สุดท้ายบานประตูไม้สลักลายสวยที่แบคฮยอนภาวนาแทบตายว่าให้มันปิดอยู่แบบนั้น ก็เปิดออกพร้อมร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยน ใบหน้าหล่อคมมีรอยยิ้มน้อยๆประดับอยู่ นั่นทำให้ร่างเล็กที่อยู่ใต้ผ้าห่มที่ห่อตัวเป็นก้อนกลม ซุกใบหน้าแดงๆเพราะคำพูดน่าอายของตัวเองก่อนหน้าลงไปในผ้าผืนนุ่มมากกว่าเดิม

ว่าที่เลดี้ปาร์คคิดว่าผ้าห่มผืนแค่นั้นจะกันอะไรมาเฟียแบบปาร์คชานยอลได้กัน

“อย อย่าเข้ามาเชียวนะ!”

ยกมือเล็กจากผ้าห่มขึ้นมาชี้ห้าม แต่ปาร์คชานยอลก็ไม่สนใจคำขู่ที่ว่าสักนิด มาเฟียหนุ่มยังคงก้าวเท้ายาวเข้ามาใกล้เตียงนอนที่มีก้อนกลมกำลังขยับตัวหนีจนแผ่นหลังเล็กนั้นชิดหัวเตียง

“ใครใช้ให้แยกห้องนอนกับว่าที่สามี...แบคฮยอน”

คนที่หนีแยกมาอีกห้องนอนได้แต่ถอยหลังหนีร่างสูงใหญ่ไปยังเตียงอีกฝั่ง อุตส่าห์อ้อนขอมาเรียให้จัดห้องนอนอีกห้องแยกจากมาเฟียหนุ่มได้ แต่กลับถูกตามกลับไปเสียนี่ ก้อนผ้าห่มกลมๆที่ถอยหลังหนีต้องชะงักกึก เมื่อถูกมือใหญ่คว้าปลายผ้าห่มไว้อีกด้าน

แบคฮยอนมีเรื่องให้มาเฟียอย่างเขาแปลกใจอยู่เสมอ

การหนีมาอีกห้องแล้วซ่อนตัวอยู่ในกองผ้าห่มก็เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เขาต้องเผยรอยยิ้มบางออกมาเพราะความขบขำ แล้วไหนจะเรื่องที่ประกาศโจ่งแจ้งว่าเขาเป็นว่าที่สามีทั้งที่หลังจากนั้นก็วิ่งหนีออกจากห้องอาหารไปทันที

“ปล่อยผ้าห่มนะคุณ เหวอ”

ร้องเสียงหลงเมื่อถูกกระตุกปลายผ้าห่มดึงกลับอย่างแรง จนร่างเล็กที่ม้วนอยู่ในผ้าห่มก้อนกลม ลอยหวือไปปะทะอกแกร่ง และพอดีกับท่อนแขนแข็งแรงช้อนอุ้มร่างเล็กไปทั้งผ้าห่ม เพื่อกลับไปห้องนอนใหญ่ โดยไม่สนเสียงโวยวายและแรงดีดดิ้น

“จะปล่อยให้ว่าที่สามีนอนคนเดียวหรือยังไง ใจร้ายไปแล้วนะแบคฮยอน”

ปากบางนั้นบึนเบะทันทีที่ได้ยินประโยคจากมาเฟียซิซิเลี่ยน ที่ยังคงยกรอยยิ้มล้อเลียน คำพูดที่น่าอายที่หลุดจากปากเขา โดนปาร์คชานยอลเอากลับมาเล่นงานอย่างจัง จนแก้มกลมเห่อร้อนไปเสียหมด

แบคฮยอนถูกวางลงบนเตียงกว้างที่กว้างกว่าและนุ่มกว่าเตียงห้องรับรองที่แอบหนีไปนอนนั่นหลายเท่า ก้อนผ้าห่มกลมๆยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่ที่ปาร์คชานยอลอุ้มมาวางไว้ มือใหญ่สางเส้นผมสีดำสนิทเสยไปด้านหลัง แล้วคลายเนกไทด์บนคอออกเพื่อคลายความอึดอัด

มือใหญ่แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำเผยให้เห็นช่วงไหล่กว้างแข็งแรงและกล้ามท้องเป็นลอน เหลือเพียงกางเกงแสลกสีดำสนิท เพื่อเตรียมตัวจะไปอาบน้ำ ไม่ได้สนใจร่างเล็กที่กำลังหันหน้าหนีไปอีกทางพร้อมแก้มนุ่มนิ่มที่ชานยอลเคยสัมผัสนั้นขึ้นสีแดงจัด

“แบคฮยอนไปขัดหลังให้ฉัน”

“…”

“แบคฮยอน...”

น้ำเสียงทุ้มกดต่ำวางอำนาจอย่างทุกที ทำให้คนแสนดื้อที่พันตัวด้วยผ้าห่มพื้นหนาต้องส่งเสียงตอบรับและรับปาก นั่นทำให้คนที่ผลัดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงผ้าขนหนูผืนหนาที่เกาะอยู่บนเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่นั้นยอมเดินเข้าห้องน้ำไป

แบคฮยอนไม่อยากช่วยอาบน้ำขัดหลังมาเฟียซิซิเลี่ยน เพื่อให้เห็นรอยสักบนแผ่นหลังกว้างที่ตอกย้ำว่าเลดี้จางเคยสำคัญต่อปาร์คชานยอลมากเพียงใด

ร่างเล็กที่เดินเข้ามาในห้องน้ำกว้าง เดินเข้าไปหาร่างสูงของใครบางคนที่เอนตัวนอนพิงกับอ่างน้ำวน ปาร์คชานยอลลืมตามองร่างบอบบางที่เดินเข้ามาใกล้มือใหญ่คว้าเอามือเรียวของคนที่ตั้งใจจะเดินไปด้านหลังต้องหยุดชะงัก

“อาบน้ำกับฉัน”

“ไม่ครับ”

“แน่ใจนะแบคฮยอน”

ดวงตากลมดุของคนที่มักขมขู่บังคับกันอยู่เสมอ ทำให้แบคฮยอนต้องยอมแพ้เพราะรู้ดีว่าหากขัดใจมาเฟียซิซิเลี่ยนแล้วคงไม่พ้นโดนลงโทษให้เหนื่อยมากกว่าเดิม ต่อให้ปาร์คชานยอลจะใจดีกับเขามากเพียงใด แต่ก็ยังเอาแต่ใจอยู่เสมอ

ท่อนขาขาวเรียวยกขึ้นจุ่มลงไปในอ่างน้ำอุ่นที่มีกระแสน้ำไหลวนเพื่อช่วยให้กล้ามเนื้อนั้นผ่อนคลาย ร่างบอบบางนั่งแช่ตัวลงในอ่าง เสื้อผ้าตัวบางที่สวมใส่เริ่มเปียกปอนจนแนบไปกับแผ่นอกบางส่วน ทำให้มาเฟียหนุ่มต้องเผลอกลืนน้ำลาย กับความเซ็กซี่ที่ไม่ได้ตั้งใจของว่าที่เลดี้

“หันหลังกลับไปสิครับ”

แก้มกลมของคนที่ขึ้นเสียงดุแดงเรื่อ เพราะแววตาร้อนแรงของร่างสูงที่มองมาอย่างไม่ปิดบัง แบคฮยอนอยากจะระเหยตัวเองไปในอากาศตามไออุ่นร้อนของน้ำในอ่าง ยิ่งลิ้นสีแดงสดที่แลบเลียของมาเฟียซิซิเลี่ยน ที่เหมือนถูกใจอะไรบางอย่างนั้นยิ่งทำให้มือเรียวต้องคอยผลักให้ลาดไหล่แข็งแรงหันหลังมาให้กันเสียที

มือเรียววางบนลาดไหล่กว้างของร่างสูงใหญ่เพื่อบีบนวดคลายความเมื่อยล้า

แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมีหยดน้ำเกาะพราว รอยสักชื่อขององค์กรที่เป็นภาษาอิตาลีลายสวยยังเห็นเด่นชัด แต่สิ่งที่แตกต่างไปจากในทุกครั้งคือรอยเถาวัลย์ที่ควรพันเกี่ยวกลับหายไป รอยสัญลักษณ์ที่เป็นตัวแทนของใครบางคน

“รอยสักบนหลังคุณ...”

“ฉันลบทิ้งไปแล้ว”

“….”

มือเรียวที่บีบนวดบนไหล่กว้าง เปลี่ยนมาลูบไล้บนรอยสักที่เคยมีรอยเถาวัลย์กลับหายไปเพราะเจ้าของแผ่นหลังกว้างนี้ตั้งใจจะลบทิ้งออก เหมือนความรู้สึกที่เคยถูกสั่นคลอนก่อนหน้านั้นถูกเติมเต็มด้วยความรู้สึกบางอย่าง

รอยแดงยังคงมีให้เห็นทำให้รู้ว่ารอยสักที่ว่าคงถูกลบไปไม่นานเท่าไหร่ และแบคฮยอนก็รู้ได้ว่าการลบรอยสักนั่นเจ็บปวดมากกว่าการเริ่มต้นสักมากเพียงใด

“เจ็บไหมครับ”

“ไม่เจ็บหรอก ถ้ามันจะทำให้นายมั่นใจในตัวฉันเพิ่มอีกสักนิด”

“คุณชานยอล...”

ครางชื่อใครบางคนที่ทำให้หัวใจดวงเล็กนั่นเต้นรัว เพราะการกระทำบางอย่างที่ช่วยยืนยันในความสำคัญของตนเอง แบคฮยอนซบใบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างอย่างยอมแพ้กับหัวใจ ความคิดฟุ้งซ่านก่อนหน้าเพราะความไม่มั่นใจแทบถูกเป่าให้จางหาย

เหลือเพียงความรู้สึกจางๆที่รอคอยคำพูดบางคำเพื่อยืนยัน

“มั่นใจในตัวฉันอีกสักนิดนะ....แบคฮยอน”

เสียงทุ้มเอ่ยร้องขอ พร้อมสองมือเรียวถูกกอบกุมด้วยมือที่ใหญ่กว่าครึ่งของร่างสูงที่เคยหันหลังอยู่ตอนนี้หันกลับมาเผชิญหน้า เจ้าของใบหน้าน่ารักที่มีผลต่อหัวใจมาเฟียหนุ่มนั่นหลับตาพริ้มเมื่อริมฝีปากหนาทาบทับลงบนหน้าผากมน

เพราะปาร์คชานยอลนั้นคิดอยู่เสมอว่าการกระทำสำคัญมากกว่าคำพูด และสิ่งที่เขาทำให้กับว่าที่เลดี้ของตนเองนั้นคือสิ่งที่ยืนยันแทนในทุกคำบางคำ เพราะหัวใจและการกระทำของมาเฟียหนุ่มซื่อตรงต่อความรู้สึกอยู่เสมอ

สัมผัสแผ่วเบาที่แตะลงบนปลายจมูกไม่ได้ปลุกให้เด็กขี้เซาตื่นขึ้นมาจากฝันหวาน มาเฟียใหญ่ขยับตัวลุกขึ้นนั่งหลังจากก่อกวนจนร่างเล็กที่ซุกตัวในผ้าห่มต้องครางอื้อพลางขยับตัวหนี มองแก้มนุ่มนิ่มที่ย้วยไปตามหมอนจนเผลอเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มนิ่มนั่นอีกรอบ

“ฮื่อ”

ริมฝีปากบางเผยอครางอย่างขัดใจ พลางซุกใบหน้าน่ารักจนแก้มกลมแนบไปกับหมอนใบโตมากกว่าเดิม ปาร์คชานยอลยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ โดยเฉพาะร่องรอยแดงประปรายที่เด่นชัดตัดกับผิวเนื้อเนียนบริเวณไหล่มนที่โผล่พ้นเสื้อนอนตัวโต

Knock knock

ไม่มีเวลาให้มาเฟียซิซิเลี่ยนได้รังแกคนขี้เซาเมื่อเสียงเคาะประตูรัวที่ดังมาจากหน้าห้องพร้อมกับเสียงเรียกของบอดี้การ์ดอย่างไคน์ ชานยอลจัดเนกไทด์ให้เข้าที่พลางเดินไปเปิดประตูไม้เนื้อดีให้เปิดออก

“บอสครับ”

คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อจดหมายสีขาวที่จ่าหน้าซองถึงชื่อของคนที่ยังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง หมึกสีดำซึมลึกพร้อมลายมือหวัดที่ดูประณีตบ่งบอกถึงความตั้งใจที่ชัดเจน แต่สิ่งที่มาเฟียซิซิเลี่ยนนึกแปลกใจ ก็คือบยอนแบคฮยอนไม่ควรมีคนรู้จักอยู่อิตาลี

เพราะเขาทราบดีจากประวัติที่เคยให้ดีโอสืบอย่างระเอียดและเป็นชานยอลเองที่จำทุกอย่างได้ขึ้นใจ

“จดหมายถึงแบคฮยอน...”

“ครับ แต่สิ่งที่น่าตกใจไม่ใช่แค่จดหมายถึงคุณแบคฮยอน....”

"...."

“แต่เพราะสิ่งนี้ครับ”

ซองพลาสติกใสที่มีรูปถ่ายหลายสิบใบอยู่ในนั้น ในสภาพที่ไม่ยับยู่ยี่ก็ถูกฉีกแยกชิ้นส่วน แต่นั่นยังไม่น่าตกใจที่รูปภาพบางส่วนกลับเปื้อนเลือดที่เกรอะกรังจนดูน่ากลัว

100 %

#มาเฟียขย้ำแบค

มีอะไรมาให้ลุ้นให้ตื่นเต้น จะได้ไม่เบื่อเนาะคุณคนอ่านของเลา<3

สกรีมได้ที่แท๊ก #มาเฟียขย้ำแบค และคอมเม้นได้นา

ผมจะรออ่านทุกวันเหลย *กอด

*ประกาศจากทาสมาเฟียซิซิเลี่ยน* 

สรุปเราจะทำฟิคคุณมาเฟียกับตัวดื้อมาเป็นรูปเล่ม

ให้ทุกคนได้จับจองกันนะฮับ

(ノ・◡・)ノ ♥ รวั้กเหลยคุณ

@MASTER_YP | ask.fm 

B E R L I N ❀