ตอนที่ 20 : xx ♥ 017(100%)
DoubleX 017
Theme song : I’ll show you – Justin Bieber
Nobody said it was easy. No one ever said it would be this hard.
หยดน้ำตาของใครบางคนมีผลต่อก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ
เซฮุนไม่เคยเข้าใจในความหมายประโยคที่เขาเคยอ่านผ่านตาในหนังสือ จนกระทั่งวินาทีนี้ที่เขาได้เห็นคนตัวเล็กที่น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองอย่างน่าสงสาร เหมือนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายบีบตัวรุนแรงและเต้นลงอย่างแผ่วเบาด้วยความเจ็บ เซฮุนรู้สึกเจ็บปวดและโมโหตัวเองแทบบ้า
เขาไม่สามารถปกป้องลู่หานได้ และทำให้ต้องมีน้ำตา
ขยับตัวไปใกล้คนตัวเล็กที่กำลังกอดตัวเองแน่น ดวงตาเหม่อลอยพร้อมด้วยหยาดน้ำใสที่ก่อตัวอยู่ในดวงตากลมคู่สวยที่เซฮุนชอบมอง มันทำให้เขาเกลียดตัวเองขึ้นมามากกว่าเดิม เอื้อมมือไปแตะแผ่วเบาที่ท่อนแขนบอบบางที่ยังคงกอดรัดตัวเองแน่น
“ลู่หาน..”
“…”
เรียกซ้ำอยู่แบบนั้นจนลู่หานหันมามองสบ เซฮุนแกะมือเล็กที่เกี่ยวกันแน่น บีบกระชับพร้อมกับกระซิบปลอบคนตัวเล็กว่าไม่เป็นไร และเขาอยู่ตรงนี้
“เซ...”
“ผมอยู่ตรงนี้แล้ว”
“ฮึก...ใจร้าย”
คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากอิ่มนั่นเหมือนมีดที่กรีดใจคนฟังได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่ช้อนมองมาด้วยความผิดหวังที่บีบให้หัวใจของเซฮุนแทบแหลก
“ผมขอโทษ”
เพียะ !
ขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อจะโอบกอดคนตัวเล็ก แต่กลับถูกผลักไสพร้อมกับที่ลู่หานถอยตัวเข้าไปด้านในกระเช้าลอยฟ้ามากกว่าเดิม เพราะแบบนั้นจึงทำให้เกิดการโคลงเคลงของห้องโดยสารสี่เหลี่ยม เซฮุนรู้ดีว่าลู่หานกลัวความสูงมากแค่ไหนแต่ร่างเล็กยังคงผลักเขาออกให้ไกลถึงแม้จะตัวสั่นและน้ำตายังพรั่งพรูออกมาเพราะความหวาดกลัวที่ฝังลึกในใจ
เซฮุนแค่นยิ้มสมเพชให้กับตัวเอง ลู่หานคงโกรธเขาจนเลือกที่จะไม่ให้สัมผัสแล้วยอมต่อสู้กับความกลัวมากกว่า
แผนของผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นได้ผลเป็นอย่างดี นอกจากจะเล่นจุดอ่อนของเขาแล้วยังจี้จุดอ่อนที่ฝังลึกในจิตใจของคนที่เขารักได้อย่างแม่นยำ ต้องโทษความโง่ของเขาเองที่มองเกมนี้ไม่ออก และปกป้องลู่หานไว้ไม่ได้
“ลู่หาน...ได้โปรดให้ผมพาพี่ออกไปจากที่นี่เถอะนะ”
“…”
มือที่เคยผลักเขาชะงักค้าง เซฮุนจ้องตาตอบดวงตาคู่กลมที่มองสบ สื่อแววตาขอร้องและขอโทษ จนคนตัวเล็กนิ่งงันนั่นทำให้เซฮุนตัดสินใจคว้าตัวยกร่างบอบบางขึ้นไว้ในอ้อมกอด พร้อมขายาวก้าวออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมแสนน่าอึดอัด
แม้จะถูกมือเล็กทุบตีใส่แต่เซฮุนก็ไม่คิดจะปกป้อง ปล่อยให้คนตัวเล็กปล่อยอารมณ์โกรธและผิดหวังใส่อย่างไม่คิดจะต่อต้าน
“โอย !”
“..ละ เลือด?!”
เพราะมือเล็กที่ทุบตีใส่พลาดไปโดนบริเวณหัวคิ้วทำให้เลือดเกรอะกรังที่หยุดไหลในตอนแรกปริแยกจนไหลซึมออกมาอีกครั้ง หน้าตาตื่นตระหนกของคนในอ้อมแขน พร้อมดวงตากลมที่เคยเย็นชาทอประกายอ่อนลง นั่นทำให้หัวใจที่แหลกสลายของเซฮุนกลับมาประสานตัวอีกครั้ง
ปากอิ่มที่เม้นแน่นด้วยความประหม่าและสับสน หลากหลายความรู้สึกที่ถาโถมทำให้ลู่หานไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร ทั้งโกรธ ผิดหวังและเสียใจ ในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สุดท้ายความเป็นห่วงก็มีมากกว่าทุกสิ่ง
ลู่หานไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่พยายามเข้ามาดึงให้หลุดออกจากความกลัวที่เข็ดขยาดทุกครั้งที่ต้องประเชิญนั้นมีสภาพเป็นอย่างไร ตลอดเวลาที่ถูกขังอยู่ในห้องกระจกสี่เหลี่ยมนั่นคือความทรมานแสนกดดันที่ต้องเผชิญ พร้อมกับคำถามในหัวซ้ำไปมาว่าทำไมเซฮุนถึงปล่อยให้เขาเป็นแบบนี้
แต่สภาพของคนตัวโตเจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงที่อุ้มเขาอยู่ตรงนี้ก็เป็นคำตอบได้อย่างดี เซฮุนไม่ใช่แบบที่ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นบอก นั่นทำให้รู้สึกผิดที่ปฎิเสธสัมผัสของร่างสูงในตอนแรก
“เจ็บไหม?” เอ่ยถามแผ่วเบาพร้อมเอื้อมมือไปแตะสันกรามได้รูป
“เจ็บครับ”
“…”
“เจ็บตรงนี้”
ลู่หานมองตาม ‘ตรงนี้’ ที่ร่างสูงพยักหน้าบอก บริเวณอกด้านซ้ายที่เขารู้คำตอบดีว่าเป็นที่อยู่ของอะไร
“เจ็บตรงที่พี่ปฎิเสธผม”
“เซฮุนนา...”
ลู่หานเอ่ยเสียงสั่นเครือพร้อมกับซุกใบหน้าลงบนอกแกร่งด้านซ้าย เสียงหัวใจที่ดังก้องให้ได้ยิน บีบหัวใจเขาไม่ต่างกัน ความรู้สึกโกรธเคืองและผิดหวังที่ก่อตัวมาในตอนแรกลดหายไปเกือบหมด แม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ลู่หานก็เข้าใจดีว่าถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกและปั่นหัวให้เขารู้สึกไม่ดีกับเซฮุน
และลู่หานรู้สึกผิดที่เขาเข้มแข็งในความรู้สึกไม่มากพอ
“ขอ....”
“ชู่ ผมต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น” สัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากได้รูปที่แตะบนปลายจมูกที่เหมือนปลอบโยนให้หัวใจที่วุ่นวายและสับสนได้สงบลง
“ขอโทษที่ดูแลและปกป้องพี่ได้ไม่ดีพอ...นะครับ”
พร้อมกับความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในหัวใจ
XX HUNHAN XX
ลู่หานประท้วงบอกเซฮุนว่าจะลงเดินเอง แต่ก็เพียงเท่านั้นเมื่อเด็กหนุ่มตัวโตไม่คิดจะฟัง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังทำตัวน่ารักและอบอุ่นจนหัวใจเขาแทบละลายเหมือนเยลลี่เหลว ขยับหน้าผากเข้าชนใส่อกกว้างอย่างขัดใจแต่เซฮุนก็เพียงยกยิ้มมุมปากและพาเขาเดินออกมาจากชั้นสอง
ทันทีที่สายตาได้พบกับสภาพสงสงครามขนาดย่อมด้านล่างก็ทำให้ลู่หานปิดปากด้วยความตกใจ ชายชุดดำเครื่องแบบเดียวกับที่จับเขาโยนเข้ากระเช้าลอยฟ้านอนสลบอยู่เกลื่อนพื้น แต่ละคนสภาพเลือดอาบในแบบที่ลู่หานไม่อยากจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้น
“เป็นยังไงบ้างลู่หาน”
“กะ...ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก ขอบใจนะชานยอล”
เสียงทักจากผู้ชายตัวสูงที่ยังคงมีรอยยิ้มให้เสมอ ทำให้ลู่หานเอ่ยตอบกลับไป แล้วได้เบิกตาโตมากกว่าเดิมเมื่อเห็นมือของชานยอลทั้งสองข้างใส่สนับมือที่เปื้อนเลือดแบบไม่ต้องเดาว่าคงมาจากพวกที่นอนอยู่เกลื่อนพื้นแน่
ข้างกันก็มีคนสวมหน้ากากหน้าตาประหลาดที่สูงเพียงไหล่ชานยอลพร้อมด้วยชุดสูทที่ยังคงเนี้ยบกริบ แต่มีหยุดเลือดประปรายเป็นดวงให้เห็นอย่างน่าตกใจ
“จะให้กูจัดการยังไง?” ชานยอลหันมาถามคนที่กำลังอุ้มเขาอยู่ รอยยิ้มจางหายเหลือเพียงใบหน้าเคร่งเครียดของทั้งสองคน
“สั่งให้คนมาเก็บซาก แล้วไปเทไว้ที่โกดังของมัน”
“จะเปิดเกมจริงๆแล้ว?”
“หึ...กูคงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆหรอก”
น้ำเสียงทุ้มฟังแข็งกร้าวกว่าในทุกครั้งที่เคยได้ยิน สันกรามที่ขบนูนเหมือนโกรธแค้นพร้อมดวงตาสีเขียวเข้มที่ทอประกายอย่างน่ากลัวกว่าในทุกที ทำให้ลู่หานไม่อยากจะคิดถึงในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ใครทำคุณเจ็บ ผมจะทำให้มันเจ็บกว่าร้อยเท่า
Oh Sehun
Loading…40%
“พี่ลู่หานเจ็บตรงไหนอีกไหมฮะ?”
แรงแตะที่หลังมือเบา ๆ ทำให้ลู่หานต้องหันมาสบตากับเด็กน้อยที่กำลังเริ่มเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้ากล่อง เขาเพียงแค่ส่ายหัวปฏิเสธเมื่อแบคฮยอนทำแผลรอยถลอกตามแขนเสร็จแล้วเรียบร้อย ในใจห่วงไปถึงใครบางคนที่รีบออกไปข้างนอกทันทีมากกว่า
“แบคฮยอน...”
“...?”
“สองคนนั้นละ?”
“ก็คงไปจัดการอะไรๆ อย่างที่บอกนั่นแหละฮะ พี่ลู่หานไม่ต้องห่วงหรอก”
ต่อให้แบคฮยอนยืนยันหนักแน่นพร้อมรอยยิ้มน่ารักนั่น ลู่หานก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี มือเล็กกำเข้าหากันอย่างกังวล เพราะรอยแผลฟกช้ำตามใบหน้าสมบูรณ์แบบกับรอยเลือดที่เกรอะกรังอยู่บริเวณศีรษะนั่น ยอมรับว่าตอนแรกทั้งสับสนและตกใจ แต่พอเห็นร่องรอยแผลเหล่านั้นลู่หานก็แทบลืมความโกรธในตอนแรกไปซะหมด
“แผลแค่นั้นไม่สะเทือนพี่เซฮุนหรอก เชื่อผมสิ”
ส่งรอยยิ้มบางตอบรับเด็กแก้มกลมที่บีบมืออย่างให้กำลังใจกัน ขบเม้มริมฝีปากอิ่มอย่างใช้ความคิด เมื่อไม่ค่อยเข้าใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ สุดท้ายความพยายามที่จะปะติปะต่อเรื่องราวทุกอย่างก็เป็นอันล้มเลิก ทำให้เลือกที่จะเอ่ยปากถามเด็กน้อยที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างกัน
“แบคฮยอน...พี่ไม่เข้าใจสักนิดว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น”
“อ่า...หมายถึง..”
“เรื่องทั้งหมด”
มือเรียวสวยของแบคฮยอนหยิบรีโมตขึ้นมาปิดทีวีที่กำลังเล่าเรื่องสารคดีสัตว์ป่า เด็กตัวเล็กขยับตัวหันหน้าเข้ามาหา ใบหน้าน่ารักที่ประดับรอยยิ้มอยู่เสมอ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นใบหน้าจริงจังที่ลู่หานไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่นัก
“พี่เซฮุนคงเคยพูดให้พี่ลู่หานฟังใช่ไหม ว่าตอนนี้กำลังพยายามทำบางอย่างเพื่อให้เป็นอิสระ ก็อย่างที่พี่รู้ บริษัทที่พี่เซฮุนกับพี่ชานยอลร่วมกันทำ นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของแผน ของเกมส์ที่ตอนนี้เริ่มขึ้นแล้ว”
“เกมส์ ?”
“ความจริงมันก็ไม่เชิงว่าจะเป็นเกมส์หรอก มันคือการทำทุกอย่างเพื่อให้พี่เซฮุนได้อิสระ และได้ทุกอย่างในที่ควรจะได้” ลู่หานเริ่มขมวดคิ้วมากกว่าเดิม เมื่อสิ่งที่กำลังได้ยินนั่นดูมีอะไรมากกว่าที่เขาเคยคิด
“…”
“เรื่องราวทุกอย่างคงเริ่มต้นตั้งแต่พี่เซฮุนอายุสิบสอง พร้อมกับการจากไปของคุณลุงฮวอนเซ คุณพ่อของพี่เซฮุน อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่สืบรู้ทีหลังว่าไม่ใช่อุบัติเหตุ ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานเพื่อนสนิทของคุณลุงฮวอนเซ ก็แต่งงานใหม่กับคุณป้าเยมี คุณแม่ของพี่เซฮุน แล้วสมบัติทุกอย่างก็ตกอยู่ที่พ่อเลี้ยงคนใหม่”
“บ้าหน่า...”
ลู่หานปิดปากอย่างตกใจกับสิ่งเลวร้ายที่ได้ยิน เขาไม่อยากจะคิดถึงความรู้สึกของเด็กอายุเพียงสิบสองปีตอนนั้น ต้องเข้มแข็งมากแค่ไหนถึงผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้
“เพราะแบบนั้นถึงทำให้พี่เซฮุนกลายเป็นคนสองบุคลิกแบบนี้ เป็นกลไกปกป้องตัวเองบางอย่าง ส่วนคุณป้าเยมี ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รักคุณลุงจินที่เป็นพ่อเลี้ยงของพี่เซฮุนนัก จนกระทั่งจากนั้นไม่นานที่คุณป้าล้มป่วยและเข้าโรงพยาบาล แต่หมอเพิ่งตรวจพบสารบางอย่างเมื่อไม่นานมานี้ ว่าทำให้คุณป้ามีอาการประสาทหลอน”
“อย่าบอกนะว่านั่นเป็นฝีมือของพ่อเลี้ยงของเซฮุน”
“ใช่ โดยมีพ่อของยัยผู้หญิงแสนร้ายกาจนั่นอยู่เบื้องหลัง เพราะว่าพี่เซฮุนเข้าใจมาตลอดว่าป้าเยมีรักลุงจินนั่นจริงๆ เลยไม่เคยคิดจะวางแผนทำอะไร นอกจากเปิดบริษัทเล็กๆไว้กับพี่ชานยอล จนวันที่รู้ความจริง”
“แบบนี้ใช่ไหมเซฮุนถึงยอมอดทนอยู่ใต้กรอบของพ่อเลี้ยงนั่น และทำตามคำสั่งทุกอย่าง”
ลู่หานรู้สึกสงสารเซฮุนขึ้นมาอย่างจับใจ เมื่อเทียบกับเรื่องราวในอดีตของเขามันเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น มือเล็กหยิบทิชชู่จากเด็กน้อยที่ยื่นให้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่น้ำตาเขาไหลลงมาเพราะเรื่องโหดร้ายที่ได้ยิน
“ความจริงแผนทุกอย่างควรจะสมบูรณ์มากกว่านี้ แต่เพราะเหตุการณ์วันนี้ เพราะยัยผู้หญิงร้ายกาจนั่น”
“เป็นเพราะพี่มากกว่า ถ้าไม่มายุ่งกับเซฮุน...”
ลู่หานขมวดคิ้วด้วยความกังวล ดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจงใจที่จะทำร้ายเขา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นอยู่รอบตัว ก็ทำให้ลู่หานเข้าใจได้ทันที
“จะเป็นเพราะพี่ได้ยังไงกัน พี่คงไม่รู้หรอกว่าทำให้พี่เซฮุนได้เป็นผู้เป็นคนมากกว่าแต่ก่อนมากขนาดไหนJ”
XX HUNHAN XX
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ตั้งแต่ที่ลู่หานกินยาตามที่แบคฮยอนหยิบยื่นให้ เสียงพูดคุยที่ดังให้ได้ยิน พร้อมเสียงเปิดปิดประตูที่ดังขึ้น ทำให้ดวงตากลมต้องลืมขึ้นมอง แผ่นหลังเปลือยที่ดูแข็งแรงปรากฏในสายตา ทำให้ลู่หานต้องเบนสายตาออกไปทางอื่น
“ตื่นแล้วเหรอ?”
พยักหน้าตอบรับเจ้าของแผ่นหลังแสนดูดี ที่หันกลับมาแล้วเดินเข้ามาใกล้ เซฮุนตอนนี้ใส่เพียงกางเกงยีนส์โหลดต่ำที่เผยให้เห็นวีเชฟแสนฮอต พร้อมลอนท้องซิกแพคที่เรียงตัวสวยอย่างน่ามอง แต่ถึงแบบนั้นเจ้าของดวงตากลมก็ไม่อยากมองนานให้แก้มร้อนมากขึ้นไปมากกว่าเดิม
“เจ็บตรงไหนไหม?”
“ควรถามนายมากกว่า”
“แผลแค่นี้”
ยักไหล่อย่างไม่คิดจะใส่ใจพร้อมทิ้งตัวนั่งลงโซฟาข้างกัน แล้วท่อนแขนแข็งแรงก็กักเกี่ยวเอวนุ่มนิ่มเข้ามาใกล้ทันที ลู่หานทำได้เพียงวางมือแปะไว้บนไหล่หนาเพื่อดันตัวออก แต่ก็สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้ เลยปล่อยให้เด็กหนุ่มแสนเอาแต่ใจเกี่ยวตัวเองเข้าไปใกล้จนเกยตักแถมด้วยจมูกโด่งซุกอยู่ที่ลำคอจนลมหายใจร้อนเป่ารดให้แก้มกลมได้ขึ้นสีจางอย่างน่ามอง
“อย่าดิ้น อย่าดื้อ”
“ใครดื้อกัน”
“ถ้าไม่อยู่นิ่งผมจะจูบพี่จริงๆแล้วนะ”
ลู่หานตัวแข็งทื่อทันทีที่ได้ยินคำขู่ที่แสนจะเอาเปรียบกัน ปากอิ่มมุบมิบไม่วายบ่นใส่คนตัวโตกว่าที่หลับตาพริ้มซุกหน้าอยู่ที่ซอกคอเป่าลมหายใจร้อนๆ แถมด้วยริมฝีปากที่ขยับแตะไปมาจนทำให้แก้มร้อนแทบระเบิด เพราะแบบนี้ลู่หานเลยอยากขยับออกไปให้ไกลกว่านี้
ไกลพอที่เขาจะไม่รู้สึกเหมือนโดนเอาเปรียบจนทำให้หัวใจถูกละลายเหมือนช๊อกโกแลตเหลว ต่อให้มีรอยแผลเขียวช้ำเต็มไปหมด โอเซฮุนก็ยังไม่เลิกร้ายกาจใส่เขาซักที
“นายควรทำแผลก่อน”
“ผมควรกอดพี่ก่อน”
สัมผัสอุ่นจากริมฝีปากร้อนแตะลงบนคอพร้อมกับคำพูดกระซิบที่ทำให้ลู่หานใจอ่อนยวบยอมยกโทษให้กับเรื่องที่เกิดขึ้น ความจริงหัวใจของเขายอมยกโทษให้กับคนตัวโตตั้งแต่วินาทีที่เห็นรอยแผลที่เกิดจากการต่อสู้ที่พยายามเพื่อมาช่วยเขาแล้ว เพราะบางทีความเป็นห่วงก็อยู่เหนือความโกรธและความสับสน
ลู่หานหันไปสบตากับดวงตาสีเขียวอมฟ้าที่บ่งบอกถึงความกังวลที่สื่อออกมา มือเล็กเอื้อมไปแตะสันกรามสวยแสนดูดีที่รับเข้ากับใบหน้าเรียว เลื่อนไปแตะข้างริมฝีปากที่เป็นแผล พร้อมกับสังเกตเห็นรอยนิ้วมือที่อยู่บนแก้ม เขารู้ดีว่าเซฮุนไปที่ไหนมาเพราะคำบอกเล่าจากแบคฮยอน
“นายไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้”
ดวงตากลมสั่นไหวอย่างไม่เข้าใจ ถึงความพยายามที่เซฮุนกำลังทำเพื่อเขา
“เพราะเป็นพี่ ผมถึงต้องทำถึงขนาดนี้ต่างหาก”
จบประโยคพร้อมกับริมฝีปากอุ่นกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่ม คลอเคลียดูดดึง จนให้คนตัวเล็กเผยอปากออกยอมให้ลิ้นร้อนเข้ามากักเกี่ยวหยอกเย้าจนแทบละลาย จูบแสนนุ่มที่แปรเปลี่ยนเป็นจูบเอาแต่ใจแสนร้อนแรงทำให้ลู่หานได้แต่เผลอจิกมือลงบนไหล่เปื่อยเปล่า
“อื้อ..”
ส่งเสียงคราวประท้วงให้จูบแสนยาวนานสิ้นสุดลง เมื่อถูกเอาแต่ใจจนลมหายใจแทบถูกขโมยไปจนหมด เซฮุนปล่อยริมฝีปากอิ่มที่บวมแดงน่ารังแกให้เป็นอิสระ กดจูบย้ำอย่างหมั่นเขี้ยวกับคนน่ารักที่ตอนนี้แก้มแดงเรื่อ แล้วเปลี่ยนมากระซิบเสียงแหบพร่าข้างกกหูเล็ก
“ทำแผลให้ผมหน่อยสิครับคนเก่ง”
คุณรู้ความหมายของจูบของผมดี
Oh Sehun
Loading…100%
ไม่รู้ว่าตอนหน้าจะทำแผล หรือทำอย่างอื่นด้วย ฮุ้ยยยย ;)
ยังไม่ลืมกันไปใช่ไหม? 555555
เฉลยเกือบทุกอย่างแล้วแจ้ ใครยังสงสัยก็ถามนี่ได้นะ
อย่าลืมคอมเม้น และติดแท๊ก #ดับเบิ้ลxฮฮ หน่อยละกันโนะ
เรายังแต่งไม่เก่งเท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามให้มากกว่านี่นะ ฮึ้บ
ที่หายไปนานเผื่อคนอยากรู้ .___.
พอดีเราขึ้นคลินิกแล้วและมันก็ยิ่งใหญ่มากๆสำหรับมนุษย์ตัวเล็กๆแบบเรา
เพราะงั้นเวลาที่ได้ทำอะไรที่อยากทำก็น้อยลงไปอีก
แต่เราก็จะพยายามมาแต่งต่อนะ ไม่ทิ้งทุกคนไปไหน
ชอบแต่งฟิคพอๆกับชอบคุณคนอ่านฟิคเลยแหละ J
มาสเตอร์ที่โตขึ้นมั้งนะแฮ่
@master_yp
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เซฮุน ต้องแก้แค้นให้สำเร็จนะ นังผู้หญิง ร้ายกาจ กำจัดมันเลย
สู้ๆนะคุณไรต์ พักผ่อนเยอะๆหายเหนื่อยแล้วค่อยมาต่อก็ได้ฮับ รอได้ : )