Shot Fic [DongMin] ดื้อแค่ไหน...ฉันก็รักนาย Specail {Yaoi}

ข้อมูลเบื้องต้น

ต้องชี้แจงกันนิดหนึ่ง

ภาคนี้เป็นภาคพิเศษนะคะ ไม่ใช่ภาคสาม

จะเป็นภาคสุดท้ายแล้วที่จะเขียนสำหรับเรื่องนี้

มีแถมบอมฮยอกเล็กน้อยตามคำเรียกร้อง 555

ต้องยอมรับว่าไม่เคยอ่านบอมฮยอกเลย
(เขียนมาได้ไงเนี่ย)

ถ้าเขียนไม่ดีก็อย่าว่ากันนะคะ


ตอนนี้หนิงกำลังมีโปรเจ็กต์ใหม่

ยังคงเป็น DongMin เหมือนเดิม

ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับการติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอดนะคะ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นที่เป็นกำลังใจที่ดี

เข้ามาอ่านที่ไรก็ยิ้มทุกที อิอิ






THIS FICTION

  


MY FICTION

 

 



Min_ DH

เนื้อเรื่อง

Fan – Fic [Yaoi]: DongMin

Title: ดื้อแค่ไหน...ฉันก็รักนาย [Special]

By:Zalapaow

Status: No rate / น่ารัก
คำเตือน: ระวังความหวานติดคอ คิกคิก

×*----------*----------*-----------*----------*----------*----------*----------*----------*Ø

อันยองครับ...ยังจำผมคนนี้ได้รึเปล่าครับ กระผม ลี ทงเฮ สุดหล่อ สุดเท่ ที่มีแฟนแสนน่ารักชื่อซองมินไงครับ ตอนนี้ผมก็ยังคงนั่งทำงานอยู่โดยมีซองมินนั่งเล่นรอที่โซฟา

ตอนนี้ที่รักของผมเรียนจบแล้วล่ะครับ เพิ่งไปรับปริญญามาหมาด ๆ เมื่อสัปดาห์ก่อนนี่เอง ก็เลยว่างจัดมานั่งเล่นอยู่กับผมทุกวัน ฮยอกแจขอบคุณยกใหญ่กับความช่วยเหลือเรื่องการยักยอกเงินที่ซองมินตรวจข้อมูลให้ และมอบตำแหน่งเลขาของเขาให้ซองมิน แต่เจ้าตัวเล็กก็ยืนยันเสียงแข็งว่าจะทำงานกับผมเท่านั้นคิบอมเลยให้มาเป็นผู้ช่วยส่วนตัว ซองมินยังต่อรองขอทำงานเดือนหน้าอีก น่ารักมั้ยล่ะครับแฟนคนนี้

“พี่ทงเฮคร้าบ...เค้าง่วงแล้วน๊า~” ซองมินครางตาปรือ ผมหันไปดูนาฬิกา...ห้าทุ่มยี่สิบ นี่ซองมินนั่งรอผมได้นานขนาดนี้โดยไม่ไปวิ่งเล่นที่ไหนเลยเหรอเนี่ย

“ซองมินครับ วันนี้พี่ขอผิดสัญญาทำงานเลยเที่ยงคืนสักวันได้มั้ยครับ” ผมยิ้มถามซองมิน เขายู่ปากไม่พอใจใส่ผม

“ทำไม” ซองมินถามออกมาเสียงแข็ง งอนเร็วเหลือเชื่อ

“ถ้าพี่ทำเสร็จวันนี้ เราจะได้หยุดยาวจนถึงวันที่ซองมินทำงานวันแรกเลยนะครับ” ผมพยายามหลอกล่อ แต่ซองมินมินดูเหมือนจะไม่ได้ยินที่ผมพูดเท่าไหร่

“เค้าง่วงน๊า~” เขาว่า หัวก็สัพงกไปด้วย

“ซองมินรอก่อนนะครับ อีกนิดเดียว แล้วพี่จะ...” ซองมินหลับไปเรียบร้อยแล้วครับ ผมมองหน้าขาวอมชมพูของซองมิน ตาหลับพริ้มดูน่ารัก แต่ริมฝีปากสีชมพูเข้มนั่นกลับเม้นอย่างไม่พอใจ...ผมทำงานตัวเป็นเกลียวมาหลายเดือนเลย...นี่คือสาเหตุที่ทำให้ผมต้องทำงานหนักขึ้นกว่าเดิม จะได้ไปเที่ยวกับซองมินบ้าง

“อืม...” เสียงหวานคราง เจ้าของร่างพลิกตัวเบียดเข้าหาผ้าห่ม ผมมองดูซองมินหลับแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ จะน่ารักไปถึงไหนนะ

“...มินขออีกแปปนะแม่...” ซองมินพูดออกมาเมื่อผมเลื่อนมือไปลูบแก้มของเขา ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้งและดึงซองมินเข้ามากอด กดจมูกลงบอนแก้มนวนนั่นแรง ๆ สักที

“อื้อ...” ซองมินขมวดคิ้วแล้วลุกออกไปท่าทางยังสลึมสลืออยู่

“พี่ทงเฮ”

“ไม่นอนต่อแล้วเหรอครับ” ผมถาม ซองมินหน้าบูด

“ผิดสัญญา ไปนอนกอดแฟ้มนู่นเลย” เขาหันหน้าหนีผม เอาแล้วไง โดนงอนซะแล้วสิ

“แฟ้มมันไม่หอม ไม่นุ่ม ไม่อบอุ่นเหมือนกอดซองมินนี่ครับ” ผมขยับไปดึงตัวซองมินมากอด เขาดิ้นขลุกขลักแต่ไม่มีทางหลุดหรอก หึหึหึ

“ไม่รู้ ไม่สน ปล่อยนะปล่อย” ผมหอมแก้มเขาอีกครั้ง

“ที่สู้ทำขนาดนั้นเพราะกะว่าวันนี้จะพาซองมินไปเที่ยวนะ...ไม่ได้เหรอ” ซองมินนิ่งไป

“ไปเที่ยว?” เขาหันมาถามผม

“อืม...หรือว่าไม่ไป พี่จะได้นอนเล่นกับหยุดยาวสองสัปดาห์นี่” ผมค่อย ๆ คลายอ้อมกอด ซองมินหันมาคว้าตัวผมอย่างรวดเร็ว

“ไป ไป ไป พาเค้าไปเที่ยวนะครับพี่ซองมิน” ซองมินเอาแขนคล้อมคอผมไว้ พยักหน้าเชิงออดอ้อน

“ก็ไปอาบน้ำสิครับ หรือว่าให้พี่อาบให้” ผมยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้ซองมิน เขาทุบผมไปทีหนึ่งแต่ก็หัวเราะก่อนจะหอมแก้มผมแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป

น่ารักแบบนี้...ผมจะทนได้อีกนานมั้ยเนี่ย

ผมพาซองมินนั่งรถมายังสวนสนุก ซองมินนิสัยเหมือนเด็ก ผมว่าเขาน่าจะชอบนะ เจ้าตัวเล็กนี่เกาะแขนผมไว้อย่างน่ารัก แต่...

“ซองมินอย่ายิ้มสิ” ผมดุ ซองมินหันมามองผมอย่างงุนงง

“ทำไมอะ”

“ก็ดูสิ คนอื่นเค้ามองหมดแล้ว เก็บรอยยิ้มไว้ให้พี่คนเดียวเลยนะครับ” ซองมินหน้าแดงขึ้นมา เดินตามแรงของผมไปซื้อตั๋วเข้าสวนสนุก

“สองใบครับ” ผมบอกพนักงาน ซองมินปล่อยแขนผมออกไปกอดอกแทน ผมหันไปมอง

“ซองมินเป็นอะไรครับ” เขาทำหน้างอใส่ผม

“ห้ามยิ้มให้คนอื่นเลยนะ” เขาว่า ผมโดนย้อนซะแล้วสิ

“นี่ค่ะ” ผมรับตั๋วจากพนักงานโดยไม่ละสายตาไปจากซองมินแล้วส่งยิ้มให้เขา

“ยิ้มให้ซองมินคนเดียวแล้วครับ” ซองมินหัวเราะและเอื้อมมือมาเกาะแขนผมไว้เหมือนเดิม

มือนุ่ม ๆ ของซองมินลากผมไปซ้ายทีขวาทีด้วยรอยยิ้มซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธ แต่ไม่ได้นานนักหรอกเพราะหลังจากที่เขาพาผมเล่นไปได้สองสามอย่างก็เริ่มออกอาการเหนื่อยหอบจนต้องพามานั่งพักจนได้

ผมซื้อไอศกรีมตามคำขอของเขา ลิ้นเล็ก ๆ เลียเนื้อไอศกรีมรสสตอเบอรรี่แล้วอมยิ้มให้ผม ดูยังไงก็ไม่น่าเบื่อ

“พี่ทงเฮครับ” ซองมินเรียกขึ้นมา

“ว่าไงครับ”

“ไม่กินเหรอครับ ทำไมนั่งจ้องแต่เค้าล่ะ” ซองมินเอียงคอถามผม

“อยากกินของซองมินมากกว่า” ผมตอบ เขารีบดึงไอศกรีมของตัวเองไปอีกด้านทันที

“ไม่ให้หรอก” ผมหัวเราะแล้วก้อมลงไปหาซองมิน เขาตัวแข็งทื่อขึ้นมาจนผมอดขำไม่ได้ เมื่อผมเลียไอศครีมที่ติดตรงมุมปากของเขาออกใบหน้าน่ารักนั่นก็ขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมา

“อร่อยจัง” ผมบอกเขา

“พี่ทงเฮบ้า” ซองมินว่าแก้เขินแล้วก้มลงไปกินไอศกรีมของตัวเองต่อ ส่วนผมก็เลิกก่อกวน กินของตัวเองบ้างเหมือนกัน

~ Oh my super girl, 오직나의 baby girl ¯ 너를몰라보는그런남자들이바보야 ~

ผมมองโทรศัพท์ที่ดังเป็นเสียงเรียกที่ซองมินตั้งให้

...คิบอม...

“อะไรวะ” ผมรับสาย ต้องบอกว่าเซ็งจริง ๆ ที่มันดันโทรมาขัดอารมณ์ผมพอดี

/ทำไมนายไม่มาทำงาน/ คิบอมถามผม หมอนี่เป็นพวกขี้ลืมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

“ฉันเคลียร์งานหมดแล้ว ลางานถึงเดือนหน้า” ผมตอบเขา

/เออ ลืม...แล้วนายทำอะไร/

“พาซองมินมาเที่ยว อยู่สวนสนุก” ผมเหลือบตาไปมองซองมิน เขาก็หันมามองผมเหมือนกัน

/ฉันพาฮยอกแจไปบ้างดีกว่า/ คิบอมพูดขึ้น

“เฮ้ย ไม่ต้องมาขัดจังหวะเลย” ผมรีบดักคอคิบอม

/ก็ฉันจะไป บาย/ คิบอมตัดสายด้วยความรวดเร็ว ผมล่ะเครียด เขาไม่มีการมีการทำรึไงถึงได้จะพาฮยอกแจมาเที่ยวตามผมเนี่ย ช่างเป็นประธานบริษัทที่ดีจริง ๆ

“มีอะไรเหรอครับ” ซองมินถามผม

“คิบอมมันก่อกวนน่ะ” ผมตอบกลับไป

“พี่ทงเฮครับ” ซองมินเลื่อนมือมาเกาะแขนผมอีกครั้ง แบบนี้ต้องอ้อนอะไรแน่เลย

“ว่าไงครับ”

“เค้าอยากได้ตุ๊กตาตัวนั้น” ผมมองตามมือซองมิน ตุ๊กตานีโม่ตัวใหญ่วางอยู่ชั้นบนสุดของร้านปาลูกโป่ง...ผมจะรอดมั้ยเนี่ย ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยปาลูกโป่งเลยนะ

“นะ นะ นะคร้าบ” ซองมินแนบแก้มกับแขนผมแล้วถูไปมาเหมือนลูกแมว

“กะ...ก็ได้ครับ”

ซองมินดีใจกระโดดโลดเต้นใหญ่เมื่อผมพาเขาไปที่ร้านปาลูกโป่งนั่นหลังจากผมทำใจอยู่พักหนึ่ง เจ้าของร้านบอกว่าผมต้องปาให้ได้เรียงติดกันแนวเดียวกัน 7 ลูก

เอาเถอะ มันช่วยไม่ได้นี่นา เริ่มลูกแรก...โป๊ะ...เป็นเสียงที่น่ายินดี ลูกที่สอง สาม สี่ ห้า และหก...โป๊ะ...โป๊ะ...โป๊ะ...โป๊ะ...และ...โป๊ะ...น่ายินดี แต่หัวใจผมเริ่มเต้นแรง รู้สึกมือชื้นเพราะความลุ้น และ โป๊ะ...อึก

“น่าเสียดายนะครับ” เจ้าของร้านว่า ส่วนซองมินก็ยืนหัวเราะคิกคักอยู่ ในมือกอดตุ๊กตานีโม่ตัวเล็ก

“ครับ” ผมพาซองมินเดินออกมา

“พี่ทงเฮเก่งจัง” ซองมินพูดแล้วหัวเราะอีกครั้ง

“ถ้าลูกสุดท้ายมันตรงแถวน่ะนะ” พูดแล้วก็อดขำไม่ได้ ผมกับซองมินหัวเราะกันขึ้นมาอีกครั้ง อยากรู้ใช่มั้ยครับ ลูกสุกท้ายจะว่าโดนก็โดนนะครับ แต่มันดันไม่ตรงแถวนี่ล่ะครับ มันเลยกลายเป็นรูปเครื่องหมายถูกแทนที่จะเป็นเส้นตรง เจ้าของร้านคงเห็นใจเลยให้เจ้าตัวเล็กครึ่งต่อครึ่งของรางวัลใหญ่มา พอรับได้...- -*

“แหม ๆ อย่างน้อยพี่ทงเฮก็ปาให้เค้าไม่ใช่เหรอ” เอาอีกแล้วครับ ซองมินเอาแก้มมาถูกับแขนผมอีกแล้ว น่ารักเกินไปแล้วนะ

ผมพาซองมินเดินเล่นต่อ รอยยิ้มของซองมินเป็นสิ่งที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ผมหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของเขาแบบนี้ข้างกายผมตลอดไป เขาไม่เคยทำให้ผมไม่สบายใจ ซองมินเป็นเด็กดีและน่ารักเสมอ ไม่ว่าจะตอนที่เขาตามใจผม อ้อนผม หรือการงอนเล็กน้อยระหว่างเรา

“ซองมิน...เข้าบ้านผีสิงกันมั้ยครับ” ผมหันไปถามซองมินที่ดูดน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความเหนื่อย เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วส่ายหน้าพัลวันทันที

“ไม่เอา...เค้ากลัวอะ” เขาบอกผม

“มันแค่ของปลอมนะครับ อีกอย่างซองมินก็มีพี่อยู่นี่นา” ผมหว่านล้อม ซองมินเริ่มมีท่าทีลังเล

“พี่ทงเฮอยากเข้าเหรอครับ” เขาเอียงคอถามผม

“ครับ แต่ถ้าซองมิน...”

“เข้าก็ได้ครับ” ซองมินพูดแทรกผมขึ้นมา

เหงื่อเย็นชืดสัมผัสแขนผมด้วยแรงรัดของซองมิน ร่างที่สั่นของเขาทำให้ผมต้องดึงตัวเขามากอดไว้แทน ผมไม่น่าอยากเข้ามาเลย ถึงแม้ว่ามันจะคุ้มแต่ไม่ดีที่ทำให้ซองมินหวาดกลัว

“พะ...พี่ทงเฮ” ซองมินเรียกผมเสียงสั่น

“เป็นอะไรครับซองมิน”

“เค้ากลัว~” ร่างเล็กเริ่มเบียดตัวเข้าหาผมเพราะบรรยากาศที่เย็นชืดสร้างความวังเวงให้ที่นี่ ผมรีบดึงซองมินเข้ามาแน่นขึ้นและใช้มือปิดตาเขาไว้เพราะหัวอะไรบางอย่างที่ตกลงมาจากเพดาน

“ไม่ต้องกลัวนะ ซองมินปิดตาไว้ จะได้ไม่เห็นอะไรนะครับ”

ผมพาซองมินเดินมาเรื่อย ๆ โดยไม่ได้ใส่ใจเหล่าผีสางที่โผล่ออกมาเพราะห่วงคนในอ้อมกอดนี่มากกว่า เขามักจะสะดุ้งจนผมตกใจทุกครั้งที่มีเสียงอะไรโผล่ขึ้นมา ใจผมตอนนี้อยู่แค่ทางออกเท่านั้น

“อ๊าก~พี่ทงเฮ...ฮือ...” ซองมินกระโดดตัวโยนจนผมตกใจรีบกอดเขาไว้ก่อนที่จะวิ่งหนีไปไหน

“ขาเค้า...ฮือ~” ผมมองตาม

“ใจเย็นนะครับซองมิน พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวนะครับ” ผมใช้ขาตัวเองเขี่ยกระดูกที่มาจับขอซองมินไว้ออก ที่นี่ก็เอฟเฟคอลังการเกิน สาบานว่าผมจะไม่พาซองมินเข้ามาอีก

ผมต้องใช้เวลาพักใหญ่ในการปลอบซองมินให้สงบ โชคดีที่มันใกล้ทางออกมาก พอออกจากบ้านนรกนั่นได้ผมก็พาซองมินไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนทันที

“ซองมิน เป็นยังไงบ้างครับ” ซองมินลืมตาขึ้นเมื่อผมเอามือออกและขยับเข้ามาใกล้ผม

“เค้ากลัว” ผมเช็ดคราบน้ำตาให้ซองมิน ดูเหมือนเขาจะตกใจมากกับเหตุการณ์นี้

“ไม่เป็นไรแล้ว เราจะไม่เข้าไปอีกโอเคมั้ย” ผมพูดปลอบ เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ไม่แล้ว ไม่เอา...” ผมก้อมหน้าลงไปจูบริมฝีปากบางที่สั่นเบา ๆ ซองมินสงบลงแล้วเปลี่ยนอาการสั่นเป็นหน้าแดงก้มหน้าหลบผมแทน ผมดึงตัวเขาเข้ามากอดหลวม ๆ

“ไม่อายเค้ารึไง” ซองมินพยายามดึงตัวออกผมเลยกอดแน่นกว่าเดิม

“ไม่อายหรอก กอดแฟนมีอะไรน่าอาย” ผมตอบแล้วยักคิ้วกวนใส่เขาไปทีหนี่ง

“แต่เค้าอายน๊า~” ซองมินยังคงใช้ความพยายามในการดันผมออก

“ซองมินรังเกียจพี่เหรอครับ” ผมชักมือกลับมามองหน้าซองมินนิ่ง เขาชะงักไป

“เปล่านะ” เขาตอบทันที

“ไม่จริง”

“เค้าไม่ได้เกลียดพี่ทงเฮนะ” ซองมินร้องขึ้นมาด้วยความร้อนรน น้ำตาหยดใสเริ่มซึมขึ้นมา

“แต่ซองมินไม่ให่พี่กอด”

“ก็...ก็เค้าอายหนิ” พูดแล้วก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขิน

“ไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลยนะนั่น” ซองมินเริ่มหันมาทำหน้าบูดใส่ผมแล้ว

“หายโกรธเค้าเลยนะ” เขาออกคำสั่งผม ดูตลกดีเวลาที่ซองมินงอนเพื่อให้ผมหายโกรธเนี่ย

“ได้...แต่มีข้อแม้” ผมตอบแล้วยักคิ้วให้เขาไปอีกครั้ง ซองมินอมลมจนเต็มแก้มและกอดอกมองผมเพื่อรอฟัง

“แต่งงานกับพี่นะครับ” ผมหยิบแหวนที่แม่ให้มาเมื่อวันก่อนขึ้นมา ซองมินมองหน้าผมนิ่งเหมือนประมวลผลอะไรบางอย่าง

“อะไรนะครับ” ในที่สุดเขาก็ถามออกมา

“แต่งงานกับพี่นะครับ” ผมพูดช้า ๆ ชัด ๆ อีกครั้ง ซองมินหน้าแดงขึ้นมาแต่ยังคงจ้องตาผมอยู่

“ถ้าตกลงแล้วหายโกรธป่ะ” เขาถามผมด้วยท่าทางหาเรื่องจนผมเกือบจะหลุดขำ

“หายครับ”

“งั้นก็ตกลงครับ” ซองมินหัวเราะคิกคักหน้าแดงซ่านระหว่างที่ผมสวมแหวนให้เขาก่อนที่จะต้องเงียบลงมือผมครอบครองริมฝีปากบางของเขาอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง...

...สัญญาว่าจะรักตลอดไป...

...จะรักษาซองมินให้อยู่กับผมตลอดไป...

------------------------------------------------------------------------

“คิบอม นายดูดิ ด๊องมันโรแมนติกเนาะ” ฮยอกแจดึงแขนคนรักเพื่อให้หันมาสนใจกับภาพที่ตนเองเห็น รอยยิ้มแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าหวานคล้ายผู้หญิง

“อืม...” นี่คือเสียงตอบรับจากคิบอม

“อะไรกัน นายไม่ได้พาฉันมาเพื่อให้มาแอบดูคู่นี้รึไง” ฮยอกแจโวยวาย ใช่แล้วเมื่อสามชั่วโมงก่อนคิบอมลากตัวฮยอกแจมาที่นี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ พอมาถึงก็เดินตามทงเฮและซองมินตลอด แต่คนที่พาเดินตามใช่คิบอมซะที่ไหน ฮยอกแจนั่นแหละที่ลากคิบอมตามอยู่คนเดียว

“เปล่า” คิบอมตอบกลับมาสั้น ๆ ฮยอกแจเริ่มหน้าบูด

“เออ! ฉันอยากตามเอง น่าอิจฉาซองมินเนาะได้แฟนน่ารักขนาดนี้น่ะ” ร่างบางกระแทกเสียงใส่คนรักแล้วลุกหนี

“ไปไหน” คิบอมจับมือฮยอกแจเอาไว้ด้วยสีหน้านิ่ง

“กลับบ้างไง” คนถูกรั้งตอบเสียงสะบัด

“ไม่อนุญาต” คิบอมดึงร่างของฮยอกแจมานั่งตักตัวเองแล้วกอดแน่น ใบหน้าหวานของฮยอกแจแดงซ่านเมื่อคิบอมเกยคางไว้ที่ไหล่ของเขา

“อิจฉาเหรอ...คู่นั้นน่ะ” คิบอมถามออกมาเสียงแผ่ว

“ชะ...ใช่ อิจฉา!” ฮยอกแจตอบเสียงตะกุกตะกัก

“งั้นก็แต่งงานกับฉันสิ” ร่างสูงฝังจมูกลงบนแก้มนวลของฝ่ายตรงข้ามอย่างนุ่มนวล ส่วนคนถูกกระทำนั้นนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นหิน

“นายจะตอบได้รึยัง” คิบอมรบเร้า

“นายถามอะไรเมื่อไหร่เล่า” ฮยอกแจไถไปเรื่อยด้วยความเขิน

“ฮยอกแจ...แต่งงานกับฉันนะ” คิบอมกระซิบที่หูของฮยอกแจอีกครั้ง

“นายพูดจริง?” ฮยอกแจถามย้ำ

“จริง”

“อืม” ร่างบางพยักหน้า

“อะไร” คิบอมถาม

“อะไรล่ะ” ฮยอกแจทำหน้างง

“นายอืมอะไร” พลันหน้านวลก็แดงซ่านอีกครั้ง อ้าปากค้างเมื่อคิบอมฝังจมูกลงมาที่ซอกคอคล้ายบังคับให้พูด

“ฉันจะแต่งงานกับนาย”

------------------------------------------END------------------------------------------