คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เดือนสิบ
เดือนสิบ
หลังจากวันที่เขาบอกว่าจะจีบผมก็ผ่านมาจะเข้าวันที่สี่แล้วที่เขาหายไปเหมือนจะดีนะที่ไม่มีเขามาคอยก่อกวนแต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่ผมอยากให้เป็นเลยผมควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ
ความรู้สึกสับสนแบบนี้ไม่ดีเอาซะเลย และเรื่องนี้เดือนอ้ายก็ยังไม่ได้บอกเพื่อนเลยสักคน
ไม่บอกหรอกกลัวโดนตี
จะคิดถึงมันอีกทำไมนะ
ไม่เข้าใจตัวเองเลย
ครืดด
ครืดด
“สวัสดีครับ”
‘…………’
“ครับ เดี๋ยวผมเช็คเมล์อีกทีนะครับ”
‘………….’
“ยังไงผมฝากด้วยนะครับ เดี๋ยวปิดเทอมจะรีบกลับไป”
‘…………’
“ฝากความคิดถึงถึงย่าบัวด้วยนะครับ”
‘…………’
“ค้าบบบ จะรีบกลับไปเลยน้า ค้าบ ๆ สวัสดีค้าบบ”
อีกแค่หนึ่งเดือนก็จะได้กลับบ้านแล้วคิดถึงคนที่นั้นจัง
บรรยากาศที่บ้านดีกว่าที่กรุงเทพมาก ๆ เลยละ
คิดถึงบ้าน
คิดถึงพี่
ๆ ที่ค่อยดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก
คิดถึงสีครามกับม่านหมอก
คิดถึงย่าบัว
คิดถึงคุณพ่อคุณแม่
คิดถึงคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา
คิดถึงมาก ๆ
ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วสินะที่เขาหายไปเวลาเดินเร็วมากจริง
ๆ และอีกแค่สามอาทิตย์ก็จะถึงช่วงเวลาของการสอบปิดภาคเรียนในเทอมแรกของปีสองแล้ว
ที่น่าแปลกใจคือเขาทำไมยังคงเฝ้ารอ
คนนั้นเขาแค่มาบอกว่าจะจีบ ยังไม่ทันได้จีบด้วยซ้ำแต่เป็นเขาเองที่เอาแต่คิด
เอาแต่รอ
“ยัยหนูอ้ายปิดเทอมแล้วไปเที่ยวกัน”ตั้มเอ่ยปากชวนคนแรก
“ปิดเทอมเหรอจะไปที่ไหนกัน”
“ว่าจะไปเกาะช้างไปนะ
ๆ”ทำหน้าได้อ้อนตีนอีกแล้ว
“ฝนมึงชวนเฮียด้วยนะ”
“จะรีบไปไหนอีกตั้งนาน
เอาสอบให้รอดก่อนไหม”เจ็บปวดดีไหมล่ะ
“มึงจะพูดขึ้นมาทำไม!
กูอุตส่าห์ไม่พูดแล้วแม่ง”ไม้ร้องขึ้นมาเขานั่งมองเพื่อนแล้วส่ายหัวเบา
ๆ
“โทษทีพวกมึงกูว่าจะกลับบ้านว่ะ”ใช่เขาต้องกลับบ้านคนที่บ้านกำลังรอให้เขากลับไปซุกอ้อมกอดอุ่น ๆ
“กลับบ้านเหรอวะว่าแต่บ้านมึงอยู่เหนือใช่ป่ะ”ตั้มถามเพื่อนเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้ เพราะมันนานมากแล้วที่เพื่อนบอก
“อือ
เชียงรายน่ะ”
“งั้นเปลี่ยนแผน
ๆ ไปเที่ยวบ้านมึง!”งานเข้ากูสินะ
“เออ ใช่
ๆ”
“ว่าแต่จะรบกวนเปล่าวะ” แม็กซ์ถาม
“ไม่รบกวนหรอกดีเหมือนกันพวกมึงยังไม่เคยไปไหวพ่อแม่กูเลย
ยังไงกลับบ้านรอบนี้ก็ถือโอกาสเที่ยวแล้วก็จะได้แนะนำให้รู้จักด้วย”
“โอเคงั้นดีล”
“โอเคเราไปกันกี่คนจะได้เตรียมห้องถูก”
บ้านหลังใหญ่ของเขากำลังจะอบอุ่นอีกครั้ง
ดีจัง
“เดี๋ยวเราขอถามเฮียก่อนนะ”
“อือถามพวกเฮีย
ๆ มาด้วยนะจะได้ไปพักผ่อนกัน”เฮียที่ว่าคือเพื่อนของแฟนฝนพากันทำงานจนไม่มีเวลาพักควรจะไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่บ้านไร่
เป็นพี่ปีสี่ที่เหนื่อยจริง ๆ
“ได้จ้าลูกสาว”
“เสร็จแล้วโว้ยย!”
“สักทีหมดเวรหมดกรรมสักทีไอ้สัดเอ๊ย”
“แยกย้ายกันไปพักเหอะ”
“กลับเว้ย”
หนึ่งอาทิตย์พอดีไม่ขาดไม่เกินที่ผมไม่ได้ไปเจอแมวเหมียวเพราะงานที่อาจารย์สั่งมันค้ำคอ
บอกเลยว่าโคตรคิดถึงแมวเหมียวอยากไปเจอหน้าแต่ตอนนี้ต้องกลับไปพักก่อนถ้าขืนไปด้วยสภาพแบบนี้กลัวจะตกใจหนีหายไปซะก่อน
ให้เวลาทำใจอีกแค่หนึ่งวันเท่านั้นนะแมวเหมียวหลังจากนี้เตรียมรับไว้ให้ดี
“มึงงงง
วันนี้ไปดูหนังกันมั้ย”มาอารมณ์ไหนชวนไปดูหนัง
“กูไม่ว่างนะเดี๋ยวเฮียมารับ”ฝนบอกพรางชูโทรศัพท์ขึ้นให้ดู
“ว่าไงเหลือแค่พวกมึงละ
กูเบื่อคนมีแฟน”
“ให้มันอยู่กับแฟนบ้างเหอะกว่าเฮียจะว่าง”
ป้าบ!
หนึ่งดอก อย่าดูถูกแรงฝนเชียวนะทำเอาน้ำตาเล็ดได้เหมือนกัน
“สัดฝน”
“ทำไมกูมีแฟนแล้วมันจะทำไม
ไม่มีคนเอาก็เงียบปากไป”เจ็บเบา ๆ สมน้ำหน้า
“ทำไมจะไม่มีกูแค่ไม่เอาเขา”สู้ตายสินะเรื่องแบบนี้
“หึ
เบื่อจะพูดกับคนไม่ยอมรับความจริงกูไปล่ะ”
“บาย”
“สรุปเอาไงเหลือแค่เราแล้ว”
ตั้มว่าเมื่อฝนเดินออกไปหาแฟนเพราะเฮียถึงหน้าคณะแล้ว
“ไปดิกูว่าง”
“เออ ๆ
ไป”
“ไปก็ได้อย่ามองกูแบบนั้น”
จะว่าไปผมก็ไม่ค่อยได้ดูหนังในโรงหนังมานานแล้วนะ
ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยละที่จะได้ดูหนังในโรงกับเพื่อนเพราะผมไม่ชอบออกไปข้างนอกมันทั้งร้อนและฝุ่นควันเยอะเพราะงั้นผมถึงชอบอยู่ในห้องมากกว่า
-ห้างสรรพสินค้า-
“ดูเรื่องไหนกันดีวะ”ตอนนี้พวกเราอยู่หน้าโรงหนังกันแล้วครับ
“กูอยากดูเรื่องนี้”
“ไม่ ๆ
ต้องเรื่องนี้เว้ย”
“ไม่เอาทั้งสองเรื่องเอาเรื่องนี้ดีกว่า”
“ไม่!!”ประสานเสียงเก่งกันจริ๊ง
“อ้ายเลือก!”
แล้วทำไมต้องเป็นกูตัดสินใจเล๊า
“โอเคงั้นกูเลือก…”
“อ้าย!!”หึหึ ทีกูบ้างล่ะนะ
“พวกมึงให้กูเลือกเองนะ” โทษกูไม่ได้นะ
“มึงแกล้งกูใช่ไหมยัยหนูอ้าย”
“เปล่าเลยจริงจริ๊ง”
“ร้ายขึ้นทุกวันนะมึง”
“กูเรียนรู้จากพวกมึงทั้งนั้นแหละ”
หนังวันนี้สนุกจริง
ๆ นะเนี่ย
“สัดอ้าย!”
คนแมนกลัวผี ฮ่า
ๆๆๆ
“สนุกออกนะฉากที่มันโผล่หัวจากน้ำอ่ะ”แมกซ์พูดอย่างสนุกที่ได้แกล้งไม้กับตั้ม
“สนุกกับผีสิ! ถ้าวันนี้กูนอนไม่หลับมึงเตรียมตัวได้เลยห่า”
“มึงตัวดีเลยสัดอ้ายไม่ต้องมาหัวเราะมึงมันไม่ใสซื่อกูจะฟ้องแม่มึง”
“เชิญเลยจ้า”
“แยกย้าย
ๆ”
“กูจะไม่อาบน้ำบอกไว้เลย”ตั้มว่าอย่างจริงจัง
“ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไรโผล่จากน้ำหรอกน่า”
“มึงจะพูดทำไมสัดแมกซ์!”
โอเควันนี้หลับฝันดีแน่นอน
หึหึ หมายถึงผมน่ะนะส่วนเพื่อนอีกสองคนก็คงฝันดีแหละมั้ง
.............................................................................
แสงที่ส่องผ่านม่านของระเบียงปลุกให้ร่างที่กำลังนอนหลับใหลได้ตื่นขึ้นเตรียมพร้อมสำหรับเช้าวันใหม่
“อือ”เสียงครางแผ่วเบาออกจากริมฝีปากบาง ๆ
พร้อมกับขยับตัวบนเตียงนอนนุ่ม ๆ เปลือกตาสีมุกค่อย ๆ
กระพริบเปิดให้เห็นดวงตาสดใสที่ซ่อนอยู่
“เช้าแล้วเหรอ อืออ ยังง่วงอยู่เลย”บ่นพึมพำแล้วคว้าผ้าห่มปิดหน้าอีกครั้ง
ครืดด
ครืดด
‘ที่รัก’
“สวัสดีครับ”กดรับทั้งไม่ดูว่าใครโทรมาแล้วกรอกเสียงงัวเงียส่งผ่านโทรศัพท์ไป
‘คนเล็กครับ’เสียงอบอุ่นและอ่อนโยนที่ได้ยินทำให้คนตัวเล็กตื่นเต็มตาสักที
ก่อนที่จะหลุดยิ้มหวานแล้วซุกตัวเข้ากับผ้าห่มมากกว่าเดิม
“ที่รัก!”ตอบกลับด้วยความดีใจ
‘พึ่งตื่นใช่ไหมครับหืม’
“งื้ออ
ที่รักคิดถึง”เดือนอ้ายไม่ตอบแต่เลือกที่จะบอกว่าคิดถึงอีกคนออกไป
ก็คนมันคิดถึงมากจริง ๆ นี่นา
‘คิดถึงเหมือนกันครับว่าแต่วันนี้คนเล็กมีเรียนไหม’
“มีค้าบ ..ที่รักเดือนเหนื่อยมาก ๆ เลย อยากกลับไปกอดที่รักจะแย่แล้ว”ส่งเสียงออดอ้อนผ่านโทรศัพท์ไปให้
ทำเอาคนที่อยู่ปลายสายอดยิ้มอย่างเอ็นดูออกมาไม่ได้
‘ไม่งอแงนะครับ
คนเล็กเก่งอยู่แล้ว’
“ว่าแต่วันนี้ว่างเหรอครับทำไมโทร.หาเดือนได้”
ไม่บ่อยมากที่จะได้โทร.คุยกับแบบนี้เพราะที่รักไม่ค่อยมีเวลามากนัก
‘วันนี้คนไข้น้อยครับ’
“ที่รักต้องพักผ่อนบ้างนะครับเดือนเป็นห่วง”
‘ครับ
พรุ่งนี้พี่จะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน’
“ดีจังนาน
ๆ ครั้งที่รักจะได้พักผ่อนแบบนี้ย่าบัวต้องบ่นแน่ ๆ
ที่ที่รักเอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลากลับบ้าน”ที่รักเป็นหมอที่โรงพยาบาลในตัวเมืองซึ่งห่างจากบ้านไร่ประมาณหกสิบกิโลเมตรได้จึงต้องพักคอนโดใกล้โรงพยาบาลซึ่งมันก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องขับรถไกล
ๆ ให้ทุกคนเป็นห่วง
‘ย่าบัวต้องดุพี่แน่เลย’เสียงทุ้มนุ่มส่งผ่านมาเหมือนหนักใจที่จะโดนดุ
“ย่าบัวไม่กล้าดุที่รักมากหรอกเชื่อเดือนนะครับ
ที่รักต้องอ้อนเยอะ ๆ”เดือนอ้ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใสแล้วหัวเราะคิกคัก
‘หึหึ
ครับพี่จะอ้อนเยอะ ๆ แต่ว่าตอนนี้คนเล็กต้องไปเรียนหรือยังครับ’
อ้ะ!
จะสายแล้ว
“จริงด้วย!
แต่เดือนยังไม่อยากวางเลย”ไม่อยากวางสายจากที่รักเลย
‘โอ๋ ๆ
นะครับ ไว้พี่จะโทร.ไปหาคนเล็กบ่อย ๆ นะครับ’
“โอเคค้าบบ”
“เดือนรักที่รักนะครับ
กลับบ้านเดินทางปลอดภัยนะครับเดือนเป็นห่วง”ไม่อยากให้ที่รักขับรถเร็วเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นยังฝังใจ
ความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืมเด็ดขาด
‘รักเดือนอ้ายเหมือนกันครับ
พี่สัญญาจะขับช้า ๆ ไม่ต้องกังวลนะครับคนดี’
“บะบาย”
‘ครับ’
เมื่อวางสายจากที่รักก็ถึงเวลาที่ผมต้องอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนแล้ววันนี้เข้าสายแบบไม่ต้องคิดเลยล่ะทำไงได้ก็กว่าจะวางสายจากที่รักบวกกับความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันทำให้ลืมทุกอย่างไปเลย
ไม่บ่นแล้วดีกว่าเดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้
ย่อง ๆ
เข้าหลังห้อง
“ไปไหนมา!”ตะโกนทำไมเนี่ยแสบหูดีนะที่อาจารย์ยังไม่เข้าเพื่อนหันมากันทั้งห้องเลย
ถามว่าอายไหมตอบเลยว่า
ไม่!
ไม่อายก็บ้าแล้วต่อให้อยู่ห้องเดี๋ยวกันมาสองปีแล้วก็เถอะ
“ใจเย็น
ๆ กันสิขอพักหายใจก่อน”เหนื่อยนะอุตส่าห์วิ่งมา
“ตอบดี ๆ
ไม่ดีโดนแน่”
“กูเกียมไม้เรียวรอแล้ว”
“โอเค ๆ
พอดีคุยโทรศัพท์เพลินไปหน่อยลืมดูเวลาเลยมาสาย”
“มึงจะคุยอะไรนักหนา”
“ใคร” ไม้ถามขึ้นเสียงจริงจัง
ถามเหมือนเป็นพ่อเลย
“คนสำคัญ”
ก็เป็นคนสำคัญจริง
ๆ นี่นา
“สำคัญขนาดนั้นเลยสำคัญจนลืมเวลาเรียนเลยหรอ
หรือว่าแฟนเหรอวะ”
“ไม่ได้นะ! ห้ามมีแฟน”เพื่อนตะโกนขึ้นพร้อมกัน
พวกเขาดูแลมาจะสองปีอยู่ดี
ๆ มีใครที่ไหนไม่รู้มาเป็นแฟนยัยหนูพวกเขาไม่ยอม ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้!!!
“บอกว่าคนสำคัญไง
ไม่ใช่แฟน”หูไม่ดีกันทุกคนเลยหรือไง
“ดี ๆ
นะอ้ายไม่ตลก”ฝนก็เป็นไปกับสามตัวนั้นด้วยเหรอ
“จริง ๆ
นะเดี๋ยวกลับบ้านจะแนะนำให้รู้จัก”
เมื่อเพื่อนกำลังจะอ้าปากถามแต่โชคดีที่อาจารย์เดินเข้ามาก่อน
ฟู่
แกล้งเพื่อนสนุกจริง
ๆ นั้นแหละ ฮี่ ๆ มิน่าล่ะพวกมันถึงชอบแกล้งเขานัก
จงอยากรู้กันต่อไป
“โทษทีนะคะนักศึกษาพอดีรถอาจารย์เข้าศูนย์เลยมาช้าเรามาเริ่มกันเลยดีกว่าค่ะจะได้ไม่เสียเวลา…”
“สำหรับวันนี้เอาไว้แค่นี้ค่ะ
ส่วนงานถ้าไม่เข้าใจตรงไหนไปปรึกษาอาจารย์ได้ที่ห้องนะคะ”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่า”
“หิววววว”
“อย่าโหยหวนขอร้อง”
“เดินได้แล้วอย่าช้า”
“วันนี้ใครเฝ้าโต๊ะ”
“กูเฝ้าเองพวกมึงไปก่อนไป”ผมบอกเพื่อนตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะกินอะไร
“ดี ๆ
นะมึงยัยหนูถ้าใครมาจีบไม่ต้องไปคุยกับมัน”
“ครับพ่อไปได้แล้ว”สัดกูก็ผู้ชายไหม ถึงจะบ่นแต่ก็พูดตอบกลับไปอีกแบบ
ก็เข้าใจแหละว่าพวกมันเป็นห่วงและหวงเขายิ่งกว่าพ่อ
ถึงจะมีคนมาจีบแต่ใช่ว่าเขาจะเล่นด้วยซะที่ไหนล่ะ
ไม่เคยเล่นด้วยสักคน(?)
“ไปได้แล้วจะได้รีบกลับมา
ตามนั้นนะลูกสาว”ฝนว่าเสริม
“แมวเหมียว”หือ?
คนที่เรียกเขาด้วยชื่อแบ๊ว
ๆ นี่มัน..
ควับ!
มาไงเนี่ย
“นาย”
เชี่ยมากันทั้งกลุ่มเลยป่ะเนี่ยเมื่อเห็นร่างสูงไม่ได้มาคนเดียวแต่พกเพื่อนมาด้วยถึงสามคน
“ใครวะ”เพื่อนของสกายถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเดินมาและหยุดเรียกชื่อใครสักคน
“หึ
แมวเหมียว”
“อ๋ออ
กูจำได้แล้วคนที่มึงเดินชนวันนั้นป่ะ”
“เออว่ะใช่จริง
ๆ ด้วย”
ร่างสูงของสกายไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะนั่งลงข้าง
ๆ เดือนอ้าย เพื่อนเห็นดังนั้นจึงนั่งลงตามแม้จะงงว่ามันไปสนิทกับเขาตอนไหน
“นี่ลุกขึ้นเลยนะ
ไปนั่งโต๊ะอีกสิโต๊ะนี้ฉันจองแล้ว”
“แล้วจะมานั่งเบียดฉันทำไม!!”คนตัวเล็กโวยวายออกไป
“ไม่เสียงดังสิแมวเหมียวเดี๋ยวคนก็มองหรอก”
“เดี๋ยวนะ
คือยังไงวะ”ยูถามเพื่อนอย่างแปลกใจก็ปกติมันเคยทำแบบนี้ที่ไหน
กูสยองจนขนลุกหมดแล้วเนี่ย
“เตรียมเลยมึง”เต้บอกเพื่อนเพราะไม่ว่ายังไงพวกเขาต้องรู้เรื่องนี้ โดนซักสะอาดแน่
ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรเพื่อนของคนตัวเล็กก็เดินกลับมา
“ใครวะ”ไม้ถามเพื่อนตัวเล็กขึ้นทันทีเมื่อเห็นกลุ่มคนที่ไม่คุ้นหน้านั่งอยู่ที่โต๊ะ
แต่คนที่นั่งข้างเพื่อนตัวเตี้ยหน้าสวยน่ะเขารู้จักก็ไอ้เดือนมหา’ลัยปีเขาไง
แต่ที่แปลกใจคือไปสนิทจนนั่งโต๊ะเดี๋ยวกันแบบนี้ได้ยังไงเพราะเดือนอ้ายไม่เคยพูดถึงเลยเพราะงั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะนั่งชิดกันจนแทบจะสิงร่างกันแบบนี้
ออกมาห่าง ๆ จากยัยหนูของเขานะ!
“ไม่สิกูต้องถามว่าพวกนายเป็นใคร”
“แล้วต้องตอบว่าไงวะ”ดิวว่าออกไปก็เดินตามแม่งมานี่หว่า กูก็งงเหมือนกันขอร้องอย่างถาม
“ยัยหนูอ้ายกูบอกว่าไงก่อนไป”ตั้มหันมาถามเพื่อนแทน
“ค่อยถามได้ไหมอ่ะกูหิว”ว่าอย่างอ้อนวอนให้เพื่อนสงสารพร้อมทำตาปริบ ๆ
“หึหึ”เมื่อเห็นคนตัวเล็กอ้อนเพื่อนร่างสูงข้าง ๆ จึงหัวเราออกมาเบา ๆ
‘น่าหมั่นเขี้ยวจริง
ๆ นะแมวเหมียว’
“เออ ๆ
เข้าใจเอาตัวรอดจริง ๆ”เพื่อนว่าอย่างจำยอมแพ้มันอ้อนตลอดให้ตายสิแพ้ทางตลอด
“ลุกสิ”ว่าแล้วดันตัวคนที่นั่งข้าง ๆ ออก
นั่งขวางอยู่ได้คนยิ่งหิว
ๆ อยู่ด้วย
“เดี๋ยวพาไปนะแมวเหมียว
พวกมึงนั่งนี้แหละกูจะไปซื้อข้าวกับแมวเหมียว”พูดกลับคนตัวเล็ก
ก่อนที่จะหันมาพูดกับเพื่อนตัวเองประโยคหลัง
คือแบบไม่คิดจะถามความคิดเห็นเจ้าของโต๊ะกันหน่อยเหรอ?
เอ๊ะยังไง
พวกกูยังมีตัวตนไหม
!!!!
#ฟ้าคลั่งรัก
ความคิดเห็น